ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εις υγείαν

Ηρθε και αυτός ο χρόνος και όπως πάντα τον καλοπιάσαμε με ευχές, με χαρές αληθινές ή προσποιητές και πρέπει να κάνουμε υπομονή για να δούμε αν θα πιάσουν. Νέος είναι ακόμα, υπό διαμόρφωση ο χαρακτήρας του, ας πιούμε λοιπόν στην υγείαν.

Λεβίθιαν κοκτέιλ: Λίγες σταγόνες γκραν μαρνιέ, ένα δάκτυλο χυμό πορτοκαλιού, ένα δάχτυλο βερμούτ γλυκό, 3 δάχτυλα κονιάκ, τα χτυπάμε στο σέικερ καλά και έπειτα τα σερβίρουμε στο ποτήρι.

Κακούν: θα βάλουμε μέσα στο σέικερ τρία δάχτυλα χυμό ανανά, ένα δάχτυλο μαρασκίνο, ένα δάχτυλο λικέρ καφέ, τρία δάχτυλα κονιάκ και λίγες σταγόνες γρεναδίνη. Ετοιμάζουμε το κοκτέιλ στο σέικερ και σερβίρουμε στο ποτήρι για κοκτέιλ, διακοσμημένο με μια φέτα πορτοκαλιού, στερεωμένη με δυο φράουλες και δυο κερασάκια. Καλή χρονιά!

Μικρές σελίδες

Σουφλέ σοκολάτας!

Γράψαμε πολλά για την ιστορία της σοκολάτας, τόσα πολλά, που μας άνοιξε η όρεξη και το μόνο που επιθυμούμε σήμερα είναι να κάνουμε ένα σουφλέ σοκολάτας. Τι θα χρειαστούμε; Ακούστε και σημειώστε: 45 γραμμάρια βούτυρο ανάλατο, 45 γραμμάρια αλεύρι για όλες τις χρήσεις, ένα νεροπότηρο γάλα, 125 γραμμάρια μαύρη σοκολάτα ξυσμένη στον τρίφτη, 60 γραμμάρια ζάχαρη, τρία αυγά, χωριστά κρόκους συν το ασπράδι από άλλο ένα, δυο κουταλιές της σούπας λικέρ καφέ και ζάχαρη άχνη. Ζεσταίνουμε το φούρνο στο 180 βαθμούς. Αφήστε το βούτυρο να λιώσει και ανακατέψτε το μείγμα, έτσι ώστε να είναι ομοιογενές. Βάλτε το μείγμα στη φωτιά και βράστε το για τρία λεπτά της ώρας. Επειτα το βγάζετε από τη φωτιά και ρίχνετε τη σοκολάτα, τη ζάχαρη και ανακατέψτε. Ρίξτε τους κρόκους καλά χτυπημένους και το λικέρ. Αμέσως μετά, τα ασπράδια καλά χτυπημένα σε μαρέγκα. Αδειάστε το μείγμα μέσα σε στρογγυλή φόρμα ψηλή και ψήστε το στο φούρνο για 20-25 λεπτά μέχρι να φουσκώσει καλά. Βγάλτε το, πασπαλίστε με την άχνη και το σερβίρετε αμέσως ζεστό. Μπορείτε να το συνοδέψετε με λευκή φρέσκια κρέμα.

Οι γιορτές συνεχίζονται

Οι γιορτές έχουν περάσει, αλλά η ομορφιά είναι κάτι που δεν πρέπει να διατηρείται μόνο στην περίοδο των γιορτών, αλλά καθόλη τη διάρκεια του έτους.

Σήμερα, σας προτείνουμε μια απλή «σπιτική» μάσκα προσώπου, που αναζωογονεί ιδιαίτερα και κάνει την επιδερμίδα να λάμπει. Χρησιμοποιείται μία - δύο ώρες πριν την έξοδό μας από το σπίτι.

Υλικά:

Ενα κεσεδάκι γιαούρτι και μια τριμμένη ασπιρίνη. Ανακατεύουμε πολύ καλά το γιαούρτι και ρίχνουμε μέσα την ασπιρίνη, ανακατεύοντας το μείγμα συνέχεια. Στη συνέχεια, τοποθετούμε αυτό το μείγμα στο πρόσωπο και στο λαιμό και καθόμαστε με τη μάσκα 20` λεπτά της ώρας.

Αφού στεγνώσει καλά, το αφαιρούμε με ένα μαλακό σφουγγάρι βρεγμένο σε χλιαρό νερό και αμέσως μετά ρίχνουμε με τις παλάμες μπόλικο κρύο νερό στο πρόσωπό μας και βάζουμε την κρέμα που χρησιμοποιούμε. Και ξαφνικά γινόμαστε αγνώριστες; Οχι βέβαια, παραμένουμε οι ίδιες, αλλά πιο ξεκούραστες και πιο λαμπερές.

Παρατήρηση:

Οταν η μάσκα χρησιμοποιείται σε λιπαρή επιδερμίδα, προσθέτουμε και λίγες σταγόνες λεμόνι.

Οταν χρησιμοποιείται σε ξερή, προσθέτουμε λίγες σταγόνες ελαιόλαδο...

Καθ' οδόν: Στην Κομοτηνή

Μαγευτικά φανερώματα

«Τα Θρακικά Τέμπη είναι πολύ ανώτερα από τα θεσσαλικά», είπε με καμάρι ο συνταξιδιώτης μου, ένας γέροντας με παιδεμένο πρόσωπο, καθώς το τρένο Αθήνα-Αλεξανδρούπολη ακολουθούσε πλέον τη διαδρομή του Νέστου, αποζημιώνοντάς μας για το μακρύ ταξίδι με εικόνες οργιαστικής βλάστησης στα χρώματα του φθινοπώρου και μαγευτικά φανερώματα του ποταμού. «Εγώ έφυγα από την Κομοτηνή πιτσιρίκος» συνέχισε. «Στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν οι Γερμανοί κατέλαβαν τη Θράκη και την παρέδωσαν στους συμμάχους τους Βούλγαρους, ήρθαμε με τη μάνα στην Αθήνα, σε κάτι συγγενείς. Τρία ορφανά. Ο πατέρας είχε σκοτωθεί. Ηταν στο αντάρτικο. Πολεμούσε τους Βουλγάρους... Από τότε λέγομαι Αθηναίος. Αλλά το αίμα νερό δε γίνεται. Τα τελευταία πέντε χρόνια που έγινα συνταξιούχος όλο επιστρέφω... Κι εσείς;»

Εγώ πήγαινα να επισκεφτώ το στρατιώτη γιο μου και με την ευκαιρία να αναζητήσω ίχνη μιας, πολύ σύντομης, αλλά ζωηρής σε εντυπώσεις, παραμονής σε παιδική ηλικία.

Ρώτησα τον συνταξιδιώτη μου για τον ξεροπόταμο κοντά στο σπίτι της μνήμης, όπου είχα περάσει αλησμόνητες ώρες μαζεύοντας στο κουβαδάκι μου, μαζί με την άμμο, και ψήγματα χρυσού!

« Α, πάει το ρέμα του Μπουκλουτζά!» έκανε. «Σκεπάστηκε... Εδώ και τριάντα χρόνια. Η Κομοτηνή έχει αλλάξει πολύ. Μόνο οι τουρκομαχαλάδες είναι ίδιοι...».

Δεν είχε άδικο. Αναρχα δομημένη, με γιαπιά εδώ κι εκεί, ανασκαμμένους δρόμους, χαλασμένα πεζοδρόμια και βέβαια πολλά αυτοκίνητα η Κομοτηνή, η παλιά Γκιουμουλτζίνα- τόπος με λάσπες στα τούρκικα- σε πρώτη ματιά, δίνει την εντύπωση μια τυπικής ελληνικής επαρχίας, διψασμένης για «ανάπτυξη» κι αδιάφορης για αισθητική και ποιότητα ζωής. Ωστόσο, είναι η πόλη των αντιθέσεων και κρύβει πολλές εκπλήξεις. Ανάμεσα από τις μοντέρνες, μονότονες πολυκατοικίες ξεπροβάλλουν γραφικά σπιτάκια με ξύλινους ετοιμόρροπους εξώστες, μαγαζάκια με άρωμα εξωτισμού, τζαμιά και μιναρέδες, διατηρητέα νεοκλασικά αρχοντικά, όπως αυτό της πρυτανείας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου, τα Δικαστήρια, το Ωδείο, τα οικοδομήματα που στεγάζουν το βυζαντινό και το λαογραφικό μουσείο.

Το πιο ενδιαφέρον αναμφίβολα κομμάτι της πόλης είναι η παλιά αγορά με τα αιωνόβια πλατάνια, τα πλακόστρωτα σοκάκια, τα μαγαζάκια με τις αντίκες, τα χάλκινα αντικείμενα και τα ανατολίτικα γλυκά, όπως το περίφημο σουτζούκ λουκούμ. Λίγο πιο πέρα εκτείνεται ο μουσουλμανικός μαχαλάς όπου, θαρρείς, ο χρόνος έχει καθηλωθεί στα καλοσκουπισμένα καλντερίμια και στα μονώροφα σπιτάκια, τα κρυμμένα πίσω από ψηλούς, ασβεστωμένους μαντρότοιχους. Συντηρητικό το μουσουλμανικό στοιχείο της Κομοτηνής, σπάνια να ενδώσει στη λογική της αντιπαροχής και της ζωής σε διαμέρισμα, και ο μαχαλάς τους παραμένει το μόνο ανέπαφο από το χρόνο κομμάτι της πόλης, για μένα το μόνο αναγνωρίσιμο και οικείο. Κι όμως! Οι κεραμιδένιες στέγες των ταπεινών σπιτιών φιλοξενούν τη σύγχρονη τεχνολογία, δορυφορικές κεραίες τηλεόρασης στραμμένες προς μια κατεύθυνση, προς την Τουρκία, όπως τα ηλιοτρόπια προς τον ήλιο.

Σ' αυτήν την ανέκαθεν κοσμοπολίτικη πόλη των 40.000 κατοίκων με τον πλούσια κάμπο οι μισοί περίπου κάτοικοι είναι χριστιανοί κι οι άλλοι μισοί μουσουλμάνοι. Οι μουσουλμάνες διακρίνονται από τη μαντίλα στο κεφάλι και τα μακριά ρούχα, οι ηλικιωμένοι μουσουλμάνοι από το πλεχτό καλπάκι. Οι δύο κοινότητες συμβιώνουν αρμονικά, αλλά σε απόσταση, κρατώντας η κάθε μια τον ιδιαίτερο τρόπο ζωής και τα έθιμά της.

Το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο -σχολές Νομικής, Φιλολογίας, Γυμναστική Ακαδημία- και η έντονη στρατιωτική παρουσία δίνουν στην πρωτεύουσα του νομού Ροδόπης σφρίγος και νεανικότητα. Στέκι της νεολαίας η πλατεία Ειρήνης με τις καφετερίες, τα μπαράκια και τα ταβερνάκια της. Η πανεπιστημιούπολη λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη, είναι κυψέλη νιότης, καμάρι της πόλης, αλλά και πηγή εσόδων.

Η Κομοτηνή διαθέτει αρκετά και ικανοποιητικά ξενοδοχεία κι είναι μια καλή αφετηρία για να εξερευνήσει κανείς, καθώς οι αποστάσεις είναι μικρές, τη Θράκη, την κοιτίδα της οργιαστικής λατρείας του θεού Διόνυσου, την πατρίδα του Ορφέα, του φιλόσοφου Δημόκριτου, του ιστορικού Θουκυδίδη, του πεζογράφου Βιζυηνού, του επαναστάτη Σπάρτακου.

Η Ξάνθη με το γραφικό ποτάμι της και τα παλιά αρχοντικά των καπνεμπόρων, τα Πομακοχώρια κοντά στα βουλγαρικά σύνορα, η πανέμορφη Αλεξανδρούπολη με την ευρωπαϊκή της ατμόσφαιρα, το Δέλτα του Εβρου, πολύτιμος και μοναδικός βιότοπος, το δάσος της Δαδιάς, όπου ζουν και προστατεύονται άγρια, αρπακτικά πουλιά, το μεταξοχώρι Σουφλί προσφέρονται για σύντομες και συναρπαστικές εκδρομές. Ωστόσο η πιο δυνατή εμπειρία σ' αυτή την ακριτική περιοχή είναι η αίσθηση των ορίων, κι όχι μόνο των γεωγραφικών. Κι η πρόκληση της υπέρβασής τους.

Λιλή ΜΑΥΡΟΚΕΦΑΛΟΥ

Τι υπάρχει κάτω από το δέρμα;

Είναι, άραγε, ένα μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας, ένα μυθιστόρημα τρόμου, μια ιστορία μακάβρια, αλλά συγκινητική, γραμμένη με ποιητική διάθεση, θαυμαστή λιτότητα και εκπληκτική ακρίβεια; Τι από όλα αυτά είναι το βιβλίο του Ολλανδού συγγραφέα Μισέλ Φέιμπερ «Κάτω από το δέρμα», που κυκλοφορεί από τις «Εκδόσεις Καστανιώτη», θα αναρωτηθεί ο αναγνώστης. «Οι Τάιμς» του Λονδίνου το αποκαλούν εξαιρετικό έργο και σημειώνουν ότι στη λογοτεχνία του Φέιμπερ τίποτε δεν είναι αυτό που φαίνεται, αλλά αυτό που υπονοείται. Μια ελκυστική γυναίκα, που ταυτόχρονα είναι τερατόμορφη, ταξιδεύει αδιάκοπα στους αυτοκινητόδρομους της ορεινής Σκοτίας και σταματά μόνο για να πάρει στο αυτοκίνητό της άνδρες μυώδεις που κάνουν οτοστόπ. Ο συγγραφέας, με πρόσχημα το μυστήριο, μας παραπλανεί αρχικά, κάνοντάς μας να νομίζουμε ότι πρόκειται για ένα κλασικό αφήγημα αγωνίας, ενώ Κάτω από το δέρμα θα εξελιχθεί μια απρόσμενη ιστορία.

Ευχές από την Ολιβία

Μην ξεχνάμε τα παιδιά... Τα παιδιά πρέπει να γιορτάζουν πάντα με ένα ωραίο βιβλίο που θα ανοίγει τους ορίζοντες, θα κινεί την περιέργεια και θα τα ταξιδεύει με οδηγό τη γνώση πάντα. Από τις «Εκδόσεις Πατάκη» κυκλοφορεί το βιβλίο του Ιαν Φάλκονερ «Ολίβια». Τι είναι η Ολιβία; Είναι μια μικρή γουρουνίτσα, δυναμική και ατίθαση. Ο,τι και αν κάνει, όταν ντύνεται και ετοιμάζεται το πρωί, στην παραλία που απολαμβάνει τα παιχνίδια με τη θάλασσα και τον ήλιο, ακόμα και το βράδυ, όταν πέφτει στο κρεβάτι της να κοιμηθεί.. Πρόκειται για την πρώτη, αλλά πολύ επιτυχημένη εμφάνιση του συγγραφέα με τη γουρουνίτσα του, την ηρωίδα του, την πανέμορφη Ολιβία, που ξέρει τι θέλει και πώς να τα αποκτήσει. Την Ολιβία που έχει τα κότσια να κάνει ό,τι οι άλλοι απλώς το ονειρεύονται και το επιθυμούν. Η Ολιβία εκτιμά τον εαυτό της και λατρεύεται από μικρούς και μεγάλους. Ενα εξαιρετικό δώρο για το μικρό Φώτη, τη Φωτεινή ή το Φάνη και τη Φανή που γιορτάζουν σήμερα.