Το λεμόνι και το μέλι κάνουν καλό. Σε τι; Μα σε όλα φυσικά. Γι' αυτό και σήμερα αποφασίσαμε να κάνουμε μια σπιτική λεμονάδα τόσο εύγευστη, που θα πίνει η μάνα και του παιδιού δε θα δίνει. Θα πλύνουμε καλά δυο κιλά λεμόνια. Στον τρίφτη θα τρίψουμε τη φλούδα τεσσάρων λεμονιών και το ξύσμα θα το βάλουμε σε ένα μπολ με δυο κουταλάκια ζάχαρη και θα το αφήσουμε. Επειτα, θα στύψουμε τα λεμόνια. Ας πούμε ότι έχουμε βγάλει τόσο χυμό, ώστε να γεμίζει τρία ποτήρια του νερού. Τα ρίχνουμε στην κατσαρόλα και προσθέτουμε μισό ποτήρι του νερού μέλι. Τα αφήνουμε να ζεσταθούν σε σιγανή φωτιά, ρίχνουμε το ξύσμα και ανακατεύουμε χωρίς να το αφήσουμε να βράσει (προσοχή το μέλι το φουσκώνει όπως και το γάλα) και να γίνει ένα παχύρρευστο υγρό. Το κατεβάζουμε και το αφήνουμε να κρυώσει. Επειτα το βάζουμε σε ένα μπουκάλι και το αφήνουμε στο ψυγείο. Οταν θέλουμε να πιούμε τότε θα βάλουμε από τη λεμονάδα μισό ποτήρι και θα προσθέσουμε άλλο μισό με παγωμένο νερό και παγάκια. Ομως, επειδή το λεμόνι και το μέλι καθαρίζουν όλον τον οργανισμό και κυρίως κάνει καλό σε εκείνους οι οποίοι υποφέρουν με το αναπνευστικό τους σύστημα μπορούν να κάνουν ακριβώς το ίδιο, με μια διαφορά. Αντί για παγωμένο, θα προσθέσουν ζεστό νερό και θα το πιουν μόλις ξυπνήσουν το πρωί. Τη διαφορά θα την αισθανθούν αμέσως.

Η εισαγωγή αρχίζει με την είδηση: «Χτες την πρωίαν περί ώραν 8.30 το πολεμικόν του ημετέρου στόλου "Ελλη", ενώ ευρίσκετο ηγκυροβολημένον και εν μεγάλω σημαιοστολισμώ 800 περίπου μέτρα έξωθεν του λιμενοβραχίονος της Τήνου, όπου είχε μεταβή χάριν της μεγάλης θρησκευτικής εορτής της Θεοτόκου...» και συνεχίζει. Δεκαπενταύγουστος του 1940. Ημέρα Πέμπτη. Μεγαλογιορτή. Ατμόσφαιρα πανηγυρική, κατανυκτική. Της ελπίδας το θαύμα. Ο καιρός προδιαθέτει, υποβάλει. Σύννεφο, καταχνιά δεν απερνούσε τ' ουρανού, σε κανένα από τα μέρη. Ο λυρικός Σολωμός διαλέγει την πιο καλοσυνάτη μέρα για να προαναγγείλει μια συγκλονιστική τραγωδία. Εξήντα δύο χρόνια μετά, άνοιξη του 2002, ημέρα Παρασκευή, ένας δημοσιογράφος, φυλλομετρώντας «χθεσινές» εφημερίδες, βηματίζει νοητά στο δυτικό λιμενοβραχίονα της Τήνου ως την άκρη, παρατηρεί αντίκρυ τον κυματοθραύστη και προσπαθεί να υπολογίσει τα «800» περίπου μέτρα, όπου εκείνο το πρωινό είχε αγκυροβολήσει το «Ελλη»... γράφει ο Πέτρος Μανταίος στη λεπτομερέστατη και ακριβέστατη εισαγωγή του και με μιας ακούμε τη φωνή του παππού μας, που μας μιλούσε για εκείνη την αποφράδα μέρα κάθε χρόνο την ίδια πάντα μέρα. Γιατί, δικαίως, ο παππούς πίστευε ότι πρέπει κανείς να θυμάται το «Ελλη» και ας μην το είδε ποτέ με τα μάτια του. Να θυμάστε το «Ελλη».

Επιστροφή του «πλοίου της αγάπης» κοντά στην πηγή Δάφνης

Η άφιξη στα Τέμπη είναι όπως πάντα μαγευτική, αλλά αν ο σύγχρονος ταξιδιώτης έχει την υπομονή να μείνει λίγο περισσότερο από ό,τι απαιτεί ένα βιαστικό κερί στο προσκύνημα της Αγίας Παρασκευής και μια γερή δόση φαγητού στο παρακείμενο εστιατόριο, τότε απεκδύεται το ρόλο του τουρίστα και γρήγορα γίνεται περιηγητής. Ανακαλύπτει μιαν άλλη πραγματικότητα και αποκτά την επιθυμία να ξανακάνει τη διαδρομή από το χώρο στάθμευσης μέχρι και το ποταμόπλοιο - ναι, σωστά διαβάσατε - που σας ταξιδεύει έναντι μικρής αμοιβής στα 4,5 χιλιόμετρα του μοναδικού πλωτού τμήματος του Πηνειού ποταμού.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Αφού καταφέρετε να περάσετε μέσα από τα μαγαζάκια - παράγκες με το ετερόκλητο εμπόρευμά τους, αφού επισκεφθείτε τις άθλιες τουαλέτες και δεν παρατηρήσετε την ...ανθρώπινη παρέμβαση στο περιβάλλον και τα ατάκτως ερριμμένα τσιμέντα ή την ελληνική κοιλιοδουλία, αφού λοιπόν αγνοήσετε όλα αυτά, μπορείτε επιτέλους να θαυμάσετε έναν πραγματικά σπάνιο βιότοπο.

Αυτή όμως είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη, η περισσότερο αθέατη, που κάνει την εμφάνισή της μόνο με μερικές κίτρινες χειρόγραφες πινακίδες, είναι μια διαδρομή που παρακάμπτει όλη αυτή την ασχήμια: Ανακαλύπτεις ένα πλοίο, ένα ποταμόπλοιο για την ακρίβεια, το «Πλοίο της αγάπης», ή στην αγγλική «Love boat», το πρώτο και μοναδικό στον ελλαδικό χώρο, που άρχισε τα ταξίδια του στις 19 Ιουνίου του 1988. Το όνομά του δε σε παραπέμπει στην ομώνυμη τηλεοπτική σειρά, αλλά στον έρωτα του Απόλλωνα για τη Δάφνη.

Η γέφυρα του εθνικού δρόμου, γέφυρα «Λαναρά»

Στη μέση περίπου της διαδρομής συναντάμε τον μαρμαρωμένο Απόλλωνα, που στέκει σαν βράχος πια, σε ύψος περίπου 25μ. στην πλευρά του Ολύμπου, εκεί που σήμερα πετάει το σπάνιο είδος της μπλε πεταλούδας. Ο μύθος λέει ότι ο ερωτοχτυπημένος θεός μαρμάρωσε μετά τη «δενδροποίηση» της αγαπημένης του Δάφνης, κόρης του Πηνειού, αφού πρόλαβε να χτίσει το πρώτο μαντείο της Ελλάδας στη θέση Βάρδα κοντά στη σημερινή γέφυρα Λαναρά που βρίσκεται λίγο πιο κάτω.

Το «πλοίο της αγάπης» στην κοιλάδα των Τεμπών

Καθώς το «Πλοίο της αγάπης» επιστρέφει στην προβλήτα, ακούς τη φωνή του καπετάν Νικόλα να σου δίνει αναλυτικότατες οδηγίες για την ασφαλή σου έξοδο.

Αφήνω τα Τέμπη σκεπτόμενος. Στη μνήμη και στη φωτογραφική μου μηχανή έχουν καταγραφεί εικόνες που δε θα αντικρίσετε ποτέ, αν δε γνωρίσετε από κοντά αυτόν τον τόπο και τον καπετάνιο του, που ταξιδεύει στο παρόν, διδάσκει το παρελθόν και έχει ανάγκη την κινητοποίησή μας για τη διασφάλιση του μέλλοντος.