Οι γιορτές που μας περιμένουν ή τις περιμένουμε με ανυπομονησία δεν αργούν. Υπομονή. Γιορτές είναι, θα έρθουν και θα περάσουν. Οπως πάντα, άλλωστε. Μέχρι τότε ας ζήσουμε την ήρεμη, πληκτική ίσως, αλλά παντοδύναμη καθημερινότητα και ας δώσουμε λίγο χρόνο για τον εαυτό μας και ας ετοιμάσουμε μια κομπρέσα, που θα ξεκουράσει λιγάκι το κουρασμένο πρόσωπό μας. Οχι, θαύματα δε γίνονται... γι' αυτό μην τα περιμένετε. Θα βράσουμε θυμάρι, λεβάντα και μια φλούδα λεμόνι. Θα το αφήσουμε να κρυώσει και όταν γίνει χλιαρό με ένα βαμβάκι θα απλώσουμε το αντισηπτικό αυτό υγρό πάνω στο καλά καθαρισμένο πρόσωπό μας και θα το αφήσουμε. Πάνω από αυτήν την κομπρέσα θα απλώσουμε ένα κομμάτι πλαστικό, έτσι ώστε να καθυστερήσουμε την εξάτμιση του υγρού. Μετά από ένα τέταρτο της ώρας, το αφαιρούμε.

Πριν από δυο μήνες, για πρώτη φορά κάναμε μια μηλόπιτα και ήταν - όπως μας είπαν αυτοί που δοκίμασαν, επιτυχημένη. Λέμε και σήμερα να το επιχειρήσουμε, χωρίς να είμαστε διόλου σίγουροι πως θα έχει την ίδια επιτυχία Πάμε;

Θα χρειαστούμε: 2 φλιτζάνια τσαγιού αλεύρι, 3/4 μικρού πακέτου βιτάμ, 6 κουταλιές νερό, 8-10 μήλα μπελ φορ, 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού ζάχαρη καμένη, 1/2 φλιτζάνι του τσαγιού κοινή ζάχαρη, 1/2 κουταλάκι κανέλλα και έναν κρόκο αυγού.

Σε μια λεκανίτσα θα βάλουμε το αλεύρι με το βιτάμ και θα το δουλέψουμε με δυο πιρούνια (όχι με τα χέρια). Θα προσθέσουμε το νερό σε τρεις δόσεις και θα εξακολουθήσουμε το ζύμωμα, μέχρις ότου ξεκολλάει η ζύμη από τα τοιχώματα. Θα τη χωρίσουμε σε δυο ίσα μέρη και επάνω σε λαδόχαρτο θα ανοίξουμε κάθε κομμάτι φύλλο, πάχους περίπου ενός πόντου. Στρώνουμε το ένα φύλλο, πάνω στο φύλλο τα μήλα, κομμένα σε λεπτές φέτες και πασπαλίζουμε με την υπόλοιπη ζάχαρη και την κανέλλα και βάζουμε επάνω το δεύτερο φύλλο. Επειτα, πιέζουμε τα δυο φύλλα γύρω γύρω στο ταψάκι με πιρούνι, ώστε να κολλήσουν. Αλείφουμε την επιφάνεια με το χτυπημένο κρόκο αυγού και τρυπάμε το επάνω φύλλο με πιρούνι σε μερικά μέρη. Το βάζουμε σε μέτριο φούρνο και ψήνουμε για μια μιάμιση ώρα. Καλή μας επιτυχία!

Στο εισαγωγικό του σημείωμα, ο συγγραφέας γράφει:

«Τα ταξίδια διαμορφώνουν τη νεολαία», λένε οι Γάλλοι. Και παρά το γεγονός ότι (κατά τα λόγια ενός άλλου Γάλλου) «στη συγκεκριμένη περίπτωση, η νεολαία είναι διαμορφωμένη» τα ταξίδια δεν παύουν να είναι ωφέλιμα.

Ενα τέτοιο ωφέλιμο, πολύ ωφέλιμο μάλιστα, ταξίδι ήταν αυτό που έκανε ο συγγραφέα αυτού του βιβλίου( σ.σ. «Μεξικό: η επανάσταση και το σήμερα» Εκδόσεις: «Σύγχρονη Εποχή» ) στο Μεξικό, τον Απρίλη - Μάη, του 1986. Ηταν μια εμπειρία από πολλές απόψεις, ή αν θέλετε απ' όλες τις απόψεις.

Το ταξίδι αυτό έδωσε την ιδέα της συγγραφής του βιβλίου που έχει μπροστά του ο αναγνώστης. Η αλήθεια είναι ότι, γι' αυτήν την απόφαση, μόνο του το ταξίδι δε θα αρκούσε. Σ' αυτή συντέλεσαν και οι παράγοντες της διεθνούς πολιτικής επικαιρότητας. Η γειτονία με τις ΗΠΑ και το παρελθόν των σχέσεων των δύο χωρών, στο φόντο της ταραγμένης κατάστασης στην Κεντρική Αμερική, η οικονομική κρίση, ο ρόλος του Μεξικού στην «Πρωτοβουλία των 6» και όλα αυτά αποτέλεσαν ισχυρά κίνητρα.

Δεν παραγνωρίζουμε ότι η φιλοδοξία είναι μεγάλη. Εχουμε όμως, και μια άλλη, μεγαλύτερη: Να μην αποβεί αυτή η προσπάθεια μάταιη».

Θ.Π. 1987

Η Πόλη του Μεξικού αποτελεί το κέντρο της χώρας, τον οικονομικό, πολιτικό και πολιτιστικό της εγκέφαλο. Αποτελεί το σημείο συνάντησης ανάμεσα στον μισοερημικό, άνυδρο αλλά βιομηχανικά ανεπτυγμένο Βορρά και τον τροπικό και αγροτικά πλούσιο, αλλά οικονομικά φτωχότερο, Νότο.

Η Πόλη του Μεξικού, όπως κι ολόκληρο το Μεξικό, έχει πολύ έντονα τα σημάδια μιας άλλης συνάντησης, εκείνης που έβαλε τη σφραγίδα της σε όλη την ιστορία της χώρας κι όλης της Αμερικής: της συνάντησης και της οδυνηρής συγχώνευσης των πολιτισμών που έφερε η «κονκίστα» (κατάκτηση). Η πόλη δείχνει πολύ καθαρά αυτή τη συνάντηση.

Το ισπανικό - αυτοκρατορικό παρελθόν μπορεί κανείς πολύ εύκολα να το δει παντού. Κι όχι μόνο στα πολυάριθμα αρχιτεκτονικά μνημεία, όπως ανάκτορα, εκκλησίες κ.ά., αλλά και στη χρήση της ισπανικής γλώσσας, τον εκχριστιανισμό κλπ.

Το βασικό, όμως, στοιχείο που χαρακτηρίζει το Μεξικό είναι το ιθαγενές στοιχείο, το στοιχείο που προέρχεται από την «προϊσπανική», σύμφωνα με την επίσημη ορολογία, εποχή.

Το στοιχείο αυτό ξεπηδά μπροστά στα μάτια σου σε κάθε στιγμή. Καταρχήν, στο δημοσιογραφικό τομέα. Παρά την ύπαρξη ισχυρού ευρωπαϊκού δυναμικού, απόγονου των Ευρωπαίων αποίκων, οποιοσδήποτε ταξιδιώτης θα στοιχημάτιζε άφοβα ότι δεκάδες εκατομμύρια Μεξικανοί είναι μιγάδες, αν όχι καθαρόαιμοι Ερυθρόδερμοι. Το αφρικανικό στοιχείο δε φαίνεται να έχει μεγάλο βάρος και οι νέγροι φαίνεται να μην ξεπερνούν τα όρια ορισμένων λιμανιών της ακτής του Ατλαντικού. Σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, ο αριθμός όσων θεωρούνται Ερυθρόδερμοι δεν παύει να αυξάνεται. Από τους δύο πιο μεγάλους Προέδρους του Μεξικού, ο ένας - ο Μπενίτο Χουάρες (1806 - 1872) - ήταν Ερυθρόδερμος και ο άλλος - ο Λάζαρο Κάρτενας (1895 - 1970) - ήταν μιγάς.

Η ιθαγενής παρουσία είναι συντριπτική στον τομέα των μνημείων. Ολόκληρο το Μεξικό, από τον Ρίο Γκράντε έως τα σύνορα με τη Γουατεμάλα, είναι κυριολεκτικά γεμάτο μνημεία προκολομβιανών πολιτισμών που διατηρούν, παρά τις καταστροφές και τον πανδαμάτορα χρόνο, όλη τους την αίγλη. Υπάρχει ακόμη και το δέντρο που θεωρείται ότι ήταν μάρτυς της περίφημης noche triste («θλιβερής νύχτας») της 30ής Ιούνη 1520, όταν οι άνδρες του Ερνάν Κορτές έπεσαν σε ενέδρα, καθώς έφευγαν από την πρωτεύουσα και είχαν πολλές απώλειες».

Εδώ θα χωρίσουμε. Ο καθένας μας το ταξίδι θα το συνεχίσει μόνος του. Η ανάγνωση είναι πάντα μοναχική, όπως και η συγγραφή, άλλωστε.. Σπεύστε, λοιπόν, να αγοράσετε αυτό το εκπληκτικό βιβλίο, που εάν δεν έγινε γνωστό στο πλατύ κοινό τόσα χρόνια, αυτό οφείλεται στην απερίγραπτη σεμνότητα του συγγραφέα, του δικού μας, του προσφιλούς μας φίλου, συναδέλφου και συντρόφου: του πραγματικά αλησμόνητου Θανάση Παπαρήγα.

Την επόμενη Κυριακή, η στήλη θα φιλοξενήσει ένα συνοπτικό, αλλά πολύ περιεκτικό, κείμενο της Δέσποινα Μάρκου, ένα εξαιρετικό ενημερωτικό κείμενο που περιγράφει την κατάσταση που επικρατεί στο Μεξικό σήμερα, δεκαέξι χρόνια μετά από το ταξίδι του Θανάση Παπαρήγα...

«Για τον μεγάλο γλύπτη, Γιαννούλη Χαλεπά, έχουν γραφεί πολλές μελέτες και άρθρα που έχουν δημοσιευτεί σε επετηρίδες, επιστημονικά και λαϊκά περιοδικά. Επίσης, έχουν κυκλοφορήσει και πολλά βιβλία. Αυτός, όμως, που άγγιξε τον γλύπτη -ζωή και έργο- είναι ο Μοσχονησιώτης συγγραφέας - καλλιτέχνη Στρατής Δούκας. Αυτό το πέτυχε γιατί πριν πριν ασχοληθεί με τον άνθρωπο - γλύπτη επισκέφτηκε τη γενέτειρά του τον Πύργο της Τήνου, κουβέντιασε με συγγενείς και συγχωριανούς του και περπάτησε στους δρόμους του Πύργου, στους δρόμους που περπατούσε ο μπάρμπα Γιαννούλης, μαζεύοντας "γόπες" - αποτσίγαρα, ήταν μανιώδης καπνιστής, κρατώντας πάντα στο χέρι του την ξύλινη πίπα από κέδρο, την οποίαν ίσως να την είχε φτιάξει ο ίδιος.

Στην έρευνα του Στρατή Δούκα, τον βοήθησε ο πατέρας μου, ο οποίος την εποχή εκείνη ήταν ο γραμματέας της κοινότητας.

Ξαναδιαβάζοντας το μικρό αλλά κατατοπιστικό -ζουμερό- βιβλίο, εξαντλημένο εδώ και πολλά χρόνια, το οποίο μου είχε χαρίσει ο συγγραφέας το 1968, αποφάσισα να το εκδώσω με φωτομηχανική ανατύπωση, από το ανάτυπο του περιοδικού "Διαγώνιος" Θεσσαλονίκη 1967. Ευχαριστώ τον συγγραφέα - ποιητή κ. Ντίνο Χριστιανόπουλο, εκδότη του έγκριτου περιοδικού " Διαγώνιος", που μου επέτρεψε την επανέκδοση».