Από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα» κυκλοφορεί το ευρηματικό και καλαίσθητο παιδικό βιβλιαράκι του Ευγένιου Τριβιζά: «Ελάτε να παίξουμε με τη Δέσποινα και το περιστέρι», που συνεχίζει να ενθουσιάζεται και να εμπνέεται από το Ολυμπιακό πνεύμα. Σε έναν έρημο σκουπιδότοπο συναντιούνται τρεις δαιμονικές σκιές, το γεράκι του πολέμου, η νυχτερίδα της διχόνοιας και η τρικέφαλη οχιά του φθόνου, του μίσους και του τρόμου και αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια τρομερή και αποτρόπαια εκστρατεία, με στόχο να καταστρέψουν το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων, κερδίζοντας τις ψυχές των παιδιών. Ομως, ευτυχώς που η Δέσποινα και το περιστέρι της αγρυπνούν και θα τους χαλάσουν τα σχέδια...

Το καινούριο μυθιστόρημα της διακεκριμένης Αμερικανίδας πεζογράφου Τζόις Κάρολ Οουτς «Ο βιασμός», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Μεταίχμιο», αφηγείται την τραγική εμπειρία μιας νέας γυναίκας και της δωδεκάχρονης κόρης της. Ενα καυτό βράδυ, στις τέσσερις του Ιούλη, που όλη η Αμερική γιορτάζει την ανεξαρτησία της, μάνα και κόρη φεύγουν από ένα πάρτι. Και ξαφνικά η Τίνα (η μάνα) αποφασίζει να κόψουν δρόμο και να περάσουν μέσα από το πάρκο. Είναι περασμένα μεσάνυχτα και κάτι τέτοιο είναι πολύ επικίνδυνο, όμως η Τίνα το παραβλέπει ή δεν το βλέπει καθόλου. Σε λίγο θα πέσει θύμα ομαδικού βιασμού από ένα λυσσασμένο κοπάδι νεαρών. Θα εγκαταλειφθεί ημιθανής σε ένα λεμβοστάσιο του πάρκου, για να τη βοηθήσει η έντρομη κόρη της. Μετά από καιρό, όταν σιγά σιγά θα αρχίσει να ανακτά τη μνήμη της και θα βλέπει τα χάλια της, θα λυπάται τον εαυτό της που επέζησε. Το χειρότερο είναι ότι ένας καλοπληρωμένος δικηγόρος με κολλαριστό γιακά κατορθώνει στην ακροαματική διαδικασία και κατά τη διάρκεια της πρώτης δίκης να απαλλάξει τους πελάτες του από την κατηγορία του βιασμού, για να δικαστούν αργότερα για απλή επίθεση... Η δίκη, όμως, αυτή δεν πρόκειται να γίνει. Διότι, στην ουσία, η συγγραφέας δεν ασχολείται τόσο με τον ίδιο το βιασμό όσο με την τιμωρία, που, αλίμονο, δεν επιβάλλεται στους θύτες. Και επειδή το σύστημα είναι σάπιο, και επειδή τα θύματα, όχι μονάχα δε δικαιώνονται, αλλά διαπομπεύονται και στιγματίζονται, η Οουτς «παίζει» με την ιδέα της ανθρώπινης επέμβασης. Μια που δεν υπάρχει δικαιοσύνη, μια που μάλλον δεν υπάρχει «θεία δίκη», ίσως πρέπει κανείς να καταφύγει στην αυτοδικία! Κάτι τέτοιο υπαινίσσεται στο καλογραμμένο αυτό βιβλίο, που καταγράφει τις αδυναμίες της Υπερδύναμης. Της Αμερικής της αδικίας και των ατιμώρητων, κάθε λογής, βιαστών.

Η Αίγυπτος ασκεί πάνω μας γοητεία, και η αρχαία Αίγυπτος ακόμα μεγαλύτερη. Αυτός ο μυστηριώδης πολιτισμός, περίλαμπρος και συναρπαστικός, ήταν γεμάτος από ραδιουργίες. Αυτόν τον κόσμο ανέπλασε ο Πολ Ντόχερτι στο μυθιστόρημά του «Οι δολοφονίες του Ωρου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ενάλιος». Θα γυρίσουμε στο 1479-1478, όταν η Χατούσου γίνεται η πρώτη γυναίκα - φαραώ, ύστερα από έναν ανελέητο αγώνα με τους δολοφόνους του συζύγου της, ο οποίος πέθανε κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες. Σ' αυτήν τη μάχη - γιατί θα ακολουθήσουν πάρα πολλές κατά τη διάρκεια της μακρόχρονης βασιλείας της - στο πλάι της στέκεται ένας νέος πανέξυπνος άνδρας, που είναι ερωτευμένος μαζί της και τον οποίον εκείνη θα διορίσει ανώτατο άρχοντα της εκτελεστικής εξουσίας. Ενώνοντας τις δυνάμεις τους, θα σταθούν αντιμέτωποι με το πανίσχυρο ιερατείο των Θηβών, που πασχίζει να αποδυναμώσει την ισχύ της νεαρής βασίλισσας. Μα, εκείνη μέχρι το 1478 π.Χ. θα έχει κερδίσει την κριτική και τους αντιπάλους της, τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Η Χατούσου ήταν κατά τον συγγραφέα - σπούδασε Ιστορία στα Πανεπιστήμια της Λίβερπουλ και Οξφόρδης - μια αξιοθαύμαστη γυναίκα, ασφαλώς σκληρή και ανελέητη με τους εχθρούς, η οποία, όμως, ήταν αποφασισμένη να γίνει αποδεκτή από όλα τα στρώματα της αιγυπτιακής κοινωνίας ως βασίλισσα της Αιγύπτου. Πράγμα, που πέτυχε τελικά. Πρόκειται για συναρπαστική ιστορία, που μας ξεναγεί στην εξωτική Αίγυπτο, για να μας γνωρίζει τον πανάρχαιο πολιτισμό της.

Φίλος της στήλης επέστρεψε από το πανέμορφο αυτόν τόπο, τον αφιλόξενο για τους κατοίκους της, τον τόσο φιλικό για τους επισκέπτες του. Μαγεμένος από τη φύση, τις παραλίες και τους καλούς, απλούς ανθρώπους του μόχθου, μοιράζεται μαζί μας μερικές, αποσπασματικές όμως, εικόνες που κουβάλησε μαζί του.

«Πολλοί έμαθαν τα Κύθηρα από τον Μποντλέρ και τον Αγγελόπουλο. Και μοιραία συνδύασαν αυτόν τον τόπο με το "άπιαστο", το "ουτοπικό", το "μυθικό" και σε ορισμένες περιπτώσεις με αυτό που όταν τελικά το φτάσεις, διαπιστώνεις ότι δεν υπάρχει... Αλλοι ήρθαν κοντά στο νησί από κάποια πρόσφατα τηλεοπτικά σίριαλ. Τα Κύθηρα πρόσφεραν ένα ωραίο σκηνικό για εμπορικές επιτυχίες στους δημιουργούς και ταυτόχρονα κέρδισαν μία ισχυρή τουριστική τόνωση.

Οπως και να 'χει, τα Κύθηρα αποτελούν τον τόπο των αντιθέσεων και των συνθέσεων. Διοικητικά, αν και νότια της Πελοποννήσου, ανήκουν στη Νομαρχία Πειραιά, γεωγραφικά ανήκουν στα Επτάνησα και πολιτιστικά έχουν πολλά κυκλαδίτικα στοιχεία. Αν δει κανείς την ιστορία του νησιού, εκεί έχουν αποικήσει Φοίνικες, Μυκηναίοι, Αθηναίοι, Φράγκοι, Βενετσιάνοι, Τούρκοι, Γάλλοι και Αγγλοι.

Ακόμα και σαν τόπος όμως, οι αντιθέσεις και οι συνθέσεις είναι μια πρωτόγνωρη έκπληξη για τον επισκέπτη. Στον Αβλέμονα, το γραφικό ψαροχώρι, σχεδόν στο κέντρο του νησιού, η αρχιτεκτονική των σπιτιών θυμίζει Αιγαίο. Στο Μυλοπόταμο, λίγο πιο πάνω, τα σπίτια μοιάζουν με εκείνα της Στερεάς Ελλάδας. Η Χώρα των Κυθήρων, το κάστρο της και το Καψάλι σε ταξιδεύει στην Κρήτη. Συναντάς άλλα χωριά και σου θυμίζουν Επτάνησα ή Πελοπόννησο.

Η φύση κάνει κι εκείνη το δικό της παιχνίδι. Τόποι αλλού καταπράσινοι και αλλού ξεροί. Θάλασσες φουρτουνιασμένες από τη μία πλευρά του νησιού. Κι από την άλλη, λες και βρίσκεσαι πολύ μακριά, ήρεμες και φιλόξενες. Κι είσαι μόλις δέκα - δεκαπέντε λεπτά με το αυτοκίνητο...

Παραλίες μαγευτικές. Μέχρι τα μέσα Ιούλη μπορεί να έχεις την τύχη και να τις απολαύσεις εντελώς μόνος. Μέχρι τα τέλη Αυγούστου μπορεί να δυσκολευτείς να ακουμπήσεις την πετσέτα σου. Καλαδί. Μελιδόνι. Λιμνιώνας. Λίμνη. Παλιόπολη. Καψάλι. Διακόφτι. Χαλκός. Το γαλάζιο εναλλάσσεται με το πράσινο από μέρος σε μέρος. Κι εσύ απλά επιλέγεις. Μπορείς ακόμα να πας στους καταρράκτες της Φόνισσας στο Μυλοπόταμο. Και να δεις το παιχνίδι των χρωμάτων να σε πλανεύει. Και να χαθείς λίγο μέσα στα πλατάνια, να περπατήσεις μέχρι το σπήλαιο της Αγια-Σοφιάς και να χαζέψεις τους σταλακτίτες που σχηματίζονται.

Αν ανέβεις βόρεια σταματάς για έναν καφέ στις πηγές του Αμηρ Αλή. Με τους πολλούς μύθους να διεκδικούν την αποδοχή σου για την προέλευση του ονόματος των πηγών. Αλλος να λέει ότι κάποιος Τούρκος έπαρχος τσακίστηκε στα βράχια, άλλος να λέει ότι του την έστησαν οι ντόπιοι να τον σκοτώσουν γιατί οι φόροι που τους επέβαλλε ήταν δυσβάσταχτοι. Αλλος ότι του άρεσε τόσο πολύ που του έδωσε το όνομά του. Διαλέγεις και παίρνεις.

Από τούτη εδώ τη στήλη έχει ξαναγίνει αναφορά στην ιστορία των Κυθήρων. Οπως επίσης και σε όσα αξίζει να δει ένας επισκέπτης. Σήμερα, θα πούμε δυο λόγια παραπάνω για τον κόσμο που ζει εκεί και προσπαθεί να βγει από το καθημερινό ...αδιέξοδο.

Σε πολλές περιοχές των Κυθήρων βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την πάλη για το μεροκάματο. Το καλοκαίρι αυτό προσαρμόζεται στον τουρισμό. Μερικά ...«μέσα» που επιστρατεύουν οι ντόπιοι είναι τα παραδοσιακά. Ετσι, τα εργαστήρια παρασκευής και τα πρατήρια προϊόντων του νησιού πάνε κι έρχονται. Στα Αρωνιάδικα βρίσκεται το πρατήριο μελιού του Μελισσοκομικού Συνεταιρισμού. Στη Χώρα και στον Ποταμό πωλούνται άφθονα παραδοσιακά εδέσματα (γλυκά, δίπλες, αμυγδαλωτά, μάντολες, τα γλυκά μπούτινο και ροζέδες, πάστα μήλου και βότανα). Σ' όλο το νησί θα βρεις τη φατουράδα, το ηδύποτο που φτιάχνεται από αγνό τσίπουρο και κανελογαρίφαλο. Στα Μητάτα το τυροκομείο προσφέρει Φράτσια (τυρί από αιγοπρόβειο γάλα), Μητάτο (τυρί από αγελαδίσιο γάλα), τσιριγώτικο ανθότυρο (ξερή μυζήθρα).

Εκτός λοιπόν από την τουριστική εκδοχή των Κυθήρων, υπάρχουν και εκείνοι που προσπαθούν στον τόπο τους να βγάλουν τα προς το ζην με άλλους τρόπους. Στο τυροκομείο στα Μητάτα, μια οικογένεια φτιάχνει τυριά και προσπαθεί να τα πουλήσει στους ντόπιους. "Το καλοκαίρι", λένε, "κάπως πάνε κι έρχονται τα πράγματα. Το χειμώνα, δύσκολα". Οσοι νέοι μένουν μόνιμα στο νησί σπουδάζουν - ως επί το πλείστον - ό,τι έχει σχέση με τον τουρισμό. Οι ψαράδες κάνουν καλές δουλιές μόνο το μισό χρόνο. Οι μελισσοκόμοι προσπαθούν να συνεχίσουν την παραγωγή χωρίς την ...«προστασία» των εταιριών. Τα σχολιαρόπαιδα κάνουν ολόκληρο ταξίδι για να πάνε στην τάξη τους, αφού οι αποστάσεις είναι μεγάλες και τα σχολειά λίγα. Δεν είναι λίγα τα προβλήματα που συχνά εμφανίζονται στις θαλάσσιες συγκοινωνίες από και προς το νησί. Οσο κι αν φαίνεται παράξενο στον επισκέπτη, όσοι ζουν εκεί βλέπουν τον τόπο τους αρκετά αφιλόξενο. Μία άλλη εκδοχή του κυρ Σπύρου από την Τασκένδη στο "Ταξίδι στα Κύθηρα".

Κρατήσαμε λίγο περισσότερο μια μικρή γωνιά των Κυθήρων. Τον Αβλέμονα. Λίγο μετά τη βαρδιόλα (σ.σ. ένα φυλάκιο στην άκρη του λιμανιού) ένα μικρό μπαράκι. Αν βρεθεί κανείς εκεί το βράδυ, μπορεί να ακούσει κάποιες νότες από την κιθάρα του Σταύρου να τον συνοδεύουν στα αγνάντεμα της θάλασσας που απλώνεται γύρω. Και να ακολουθήσει κι αυτός, φτιάχνοντας όλοι μαζί βραδιές που πότε μπορεί να είναι μπλουζ και πότε ρεμπέτικες. Ζωντανές και ξεχωριστές με ..."γεύση" φατουράδας.

Κρατήσαμε ακόμα τη θέα από το κάστρο της Χώρας, απόγευμα. Εκεί όπου συναντήσαμε ένα μικρό κοριτσάκι, σκυμμένο σε μια από τις θέσεις μάχης του οχυρού να αγναντεύει το Καψάλι, που βρίσκεται ακριβώς από κάτω, αλλά και το πέλαγος, που από κει σε βγάζει στην Κρήτη».