Η 7η Πανρωσική Συνδιάσκεψη του ΣΔΕΚΡ, τον Απρίλη του 1917, έθε­σε ως όρο για τη νίκη της επανάστασης την επίτευξη της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή αγροτιά, στην οποία ηγετικό ρόλο θα είχαν οι εργάτες. Η έκβαση της επανάστασης, αναφέρει η απόφαση για το αγρο­τικό ζήτημα, εξαρτάται από το «αν θα κατορθώσει το προλεταριάτο της πόλης να πάρει μαζί του το προλεταριάτο της υπαίθρου και να συνενώσει μ' αυτό τη μάζα των μισοπρολετάριων του χωριού»¹⁰.

Ομως, για να κατορθώσει η εργατική τάξη να συσπειρώσει άλλες κοι­νωνικές δυνάμεις, πρέπει η ίδια να αποτινάξει πλήρως κάθε μικροαστική επιρροή. Εδώ επανέρχεται η πιο θεμελιώδης απαίτηση, που πρώτος ο Μαρξ υπογράμμισε με βάση την επαναστατική εμπειρία της εποχής του: Πλήρης αυτοτέλεια της εργατικής τάξης από την αστική και μικροαστική επιρροή, που σημαίνει κατ' αρχήν πλήρη (πραγματική και όχι τυπική) ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική αυτοτέλεια του ΚΚ.

Το ζήτημα που έθετε ο Λένιν ως καθήκον στη Συνδιάσκεψη ήταν: «...Συ­σπείρωση των προλετάριων, απαλλαγμένων στην πράξη και όχι στα λό­για από την επιρροή των μικροαστών...»¹¹και σημείωνε: «...Εκείνος που ξεχωρίζει τώρα κιόλας, αμέσως και αμετάκλητα, τα προλεταριακά στοι­χεία των Σοβιέτ (δηλαδή το προλεταριακό, κομμουνιστικό κόμμα) από τα μικροαστικά, αυτός εκφράζει σωστά τα συμφέροντα του κινήματος»¹².

Η συμμαχία, λοιπόν, όχι μόνο δεν αποκλείει τη διαπάλη στους κόλπους της, αλλά την προϋποθέτει. Η διαπάλη είναι απαραίτητη, ώστε η συμμα­χία να μην ενσωματωθεί στο αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά να μπορέ­σει την κρίσιμη στιγμή να μετατραπεί σε επαναστατική συμμαχία. Αλλω­στε, όλες οι δυνάμεις που συσπειρώνονται στην αντιιμπεριαλιστική αντι­μονοπωλιακή γραμμή πάλης δεν την κατανοούν ουσιαστικά και ως αντικαπιταλιστική.

Στο 16ο Συνέδριο του ΚΚΕ αναφέρεται ότι το ΑΑΔ Μέτωπο «σε συν­θήκες επαναστατικής κατάστασης μπορεί να πάρει χαρακτηριστικά επα­ναστατικού μετώπου». Το ΚΚΕ βεβαίως δεν κρύβει ότι αυτό θα επιδιώξει.

Η ιστορική πείρα του ΚΚΕ, και ιδιαίτερα από τον αγώνα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, έδειξε ότι το ΚΚ πρέπει να έχει σωστή στρατηγική επεξεργασία, ικανότητα αντικειμενικής εκτίμησης του συσχετισμού δυνάμεων και στην κοινωνία και μέσα στη συμμαχία, συνεχή πάλη με τον οπορτουνισμό στις γραμμές του.

Η εξασφάλιση της υποστήριξης της πλειοψηφίας του εργαζόμενου πλη­θυσμού είναι βασικός όρος για τη νίκη της επανάστασης. Πώς όμως θα πρέπει να κατανοείται αυτό το καθήκον;

Η συγκέντρωση αποφασιστικών δυνάμεων της φτωχολογιάς με το μέ­ρος της επανάστασης και κάτω από την ηγεσία του προλεταριάτου, ως όρος για τη νίκη της επανάστασης, δε σημαίνει το 50% +1 των ψήφων.

Η επανάσταση και η πολιτική δεν είναι απλή αριθμητική αλλά άλγεβρα, έλεγε ο Λένιν. Η Οχτωβριανή Επανάσταση έδειξε πως η κατάκτηση της πλειοψηφίας γίνεται μέσα στη δυναμική της επανάστασης με την εκδή­λωσή της και τις πρώτες πράξεις της νέας εξουσίας που σταθεροποιούν την επιρροή του (μειοψηφικού τότε) προλεταριάτου πάνω στην εργαζόμενη φτωχολογιά (κυρίως αγροτιά στη Ρωσία του 1917).

Η λενινιστική θεωρία για την επανάσταση απορρίπτει κάθε είδους σχολαστικισμό που αναζητά σε τυπικά σχήματα «μειοψηφίας» και «πλειοψηφίας» έξω από τον πραγματικό συσχετισμό των δυνάμεων, ο οποίος δεν εκδηλώνεται πάντα και επακριβώς σε μια ψηφοφορία, αλλά είναι ζή­τημα της ικανότητας του Κόμματος στις κρίσιμες στροφές της ταξικής πά­λης, όταν η συνείδηση των μαζών αλλάζει απότομα και με ραγδαίους ρυθ­μούς, να εκτιμά αντικειμενικά αυτό το συσχετισμό σε συνδυασμό με την πολιτική κατεύθυνση της πάλης:

«Το προλεταριάτο διεξάγει την ταξική του πάλη, ανατρέποντας την αστική τάξη, χωρίς να περιμένει να διενεργηθεί γι' αυτό καμιά προκαταρκτι­κή ψηφοφορία (από την αστική τάξη, κάτω από το ζυγό της), συνάμα το προλεταριάτο ξέρει πολύ καλά πως για την επιτυχία της επανάστασής του, για την επιτυχή ανατροπή της αστικής τάξης πρέπει να έχει οπωσδήποτε τη συμπάθεια της πλειοψηφίας των εργαζομένων (και συνεπώς και της πλειοψηφίας του πληθυσμού)»¹³.

Απαντώντας στις κατηγορίες των οπορτουνιστών της Β' Διεθνούς, ότι οι μπολσεβίκοι παραβίασαν τους νόμους της επανάστασης, ότι πραγμα­τοποίησαν «εξέγερση μιας μειοψηφίας», ο Λένιν υποστήριζε:

«Αυτήν ακριβώς τη διαλεκτική ποτέ δεν μπόρεσαν να την καταλάβουν οι προδότες, οι χοντροκέφαλοι και σχολαστικοί της Β' Διεθνούς: Το προ­λεταριάτο δεν μπορεί να νικήσει αν δεν κατακτήσει με το μέρος του την πλειοψηφία του πληθυσμού. Αλλά να περιορίζεις ή να εξαρτάς την κατά­κτηση αυτή από την απόκτηση της πλειοψηφίας των ψήφων στις εκλογές μέσα σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης σημαίνει αθεράπευτη βλα­κεία ή καθαρή εξαπάτηση των εργατών. Το προλεταριάτο, για να κατα­κτήσει την πλειοψηφία του πληθυσμού με το μέρος του, πρέπει, πρώτο, να ανατρέψει την αστική τάξη και να πάρει την κρατική εξουσία στα χέρια του. Πρέπει, δεύτερο, να εγκαθιδρύσει τη Σοβιετική εξουσία κάνοντας θρύ­ψαλα τον παλιό κρατικό μηχανισμό, υποσκάπτοντας έτσι μεμιάς την κυριαρχία, το κύρος, την επιρροή της αστικής τάξης και των μικροαστών συμφιλιωτιστών μέσα στις μη προλεταριακές εργαζόμενες μάζες. Πρέπει, τρίτο, να εξαλείψει την επιρροή της αστικής τάξης και των μικροαστών συμφιλιωτιστών στην πλειοψηφία των μη προλεταριακών εργαζόμενων μαζών, ικανοποιώντας επαναστατικά τις οικονομικές τους ανάγκες σε βά­ρος των εκμεταλλευτών»¹⁴.

Ο Λένιν απαντούσε και σε αυτούς που υποτιμούσαν τη σημασία το ΚΚ να αποσπάσει την υποστήριξη των μαζών κατά τη διάρκεια της επανά­στασης, αναφέροντας στο 3ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Ιού­νης 1921):

«Νικήσαμε στη Ρωσία γιατί μαζί μας δεν ήταν μόνο η αναμφισβήτητη πλειοψηφία της εργατικής τάξης (στις εκλογές του 1917 η συντριπτική πλειοψηφία ήταν μαζί μας και ενάντια στους μενσεβίκους), αλλά και επει­δή ο μισός στρατός αμέσως και τα 9/10 της αγροτικής μάζας μέσα σε με­ρικές βδομάδες μετά την κατάληψη της εξουσίας πέρασαν με το μέρος μας»¹⁵.

Ανέλυε ότι η έννοια μάζες αποκτά και διαφορετικό περιεχόμενο ανάλο­γα με τις συνθήκες της πάλης: «Στη διάρκεια των επαναστάσεών μας, υπήρ­χαν περιπτώσεις που μερικές χιλιάδες εκπροσωπούσαν τη μάζα (...) Οταν η επανάσταση είναι πια αρκετά προετοιμασμένη, τότε η έννοια της "μά­ζας" γίνεται διαφορετική: Μερικές χιλιάδες δεν αποτελούν πλέον μάζα (...) Με τη λέξη αυτή εννοούν την πλειοψηφία και μάλιστα όχι την απλή πλει­οψηφία των εργατών αλλά την πλειοψηφία όλων των εκμεταλλευομέ­νων»¹⁶.

Είναι, λοιπόν, μεγάλη αυταπάτη ότι το ΚΚ μπορεί να κερδίσει σταθερά και αταλάντευτα την πλειοψηφία των εργαζομένων, εκφρασμένη κοινο­βουλευτικά σε συνθήκες κυριαρχίας της αστικής τάξης.

Σε περιόδους ανόδου της ταξικής πάλης ή ακόμα και επαναστατικής κατάστασης δε σημαίνει ότι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα θα οδηγηθούν οπωσδήποτε σε συνεπή επαναστατική πάλη. Μπορεί η κι­νητικότητά τους να εκτονωθεί σε ακίνδυνα για το σύστημα κανάλια ή να ενσωματωθεί σε αντιδραστική κατεύθυνση. Γι' αυτό το λόγο η δραστη­ριότητα του ΚΚ από πολύ πριν, σε μη επαναστατικές συνθήκες, θα πρέπει να συμβάλλει στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων που θα διευκολύνουν το τράβηγμα των μαζών στην επαναστατική κατεύθυνση. Βασική προϋ­πόθεση είναι η οργάνωση της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε γραμμή πάλης που θα ευνοεί την ανάπτυξη αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Το ΚΚΕ συμβάλλει στην οργάνωση της εργατικής τά­ξης, στη συσπείρωσή της γύρω από ένα ενιαίο πλαίσιο αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών στόχων πάλης, σε αντίθεση με το συμβιβασμό ή με στόχους πάλης προσαρμοσμένους στη στρατηγική του κεφαλαίου, θέτει, με βάση και την απόφαση του 18ου Συνεδρίου, το στόχο της ανα­σύνταξης του εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

(το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ)

Σημειώσεις

9. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 41, σελ. 56-57.

10. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 31. σελ. 426.

11. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 31, σελ. 140.

12. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 31, σελ. 141.

13. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 39, σελ. 219.

14. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 40, σελ. 14.

15. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 44, σελ. 30.

16. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 44, σελ. 31-32.