Οπως σημειώνει ο Ευγένιος Δ. Ματθιόπουλος στον κατάλογο «...Ο Θανάσης Παναγιώτου αποκρίνεται στο κάλεσμα της εποχής προτείνοντας - εξομολογούμενος - τις δικές του αλληγορικές ιστορίες. Οπως και στις δύο προηγούμενες εκθέσεις του, έτσι και στα έργα που παρουσιάζει εδώ, συντάσσει σε διαδοχικές σκηνές, με κινηματογραφικό τρόπο, μια ονειρική - δραματική αφήγηση. Δεν κρύβει, επίσης, την αγάπη του για τη λεπτολογία, το ενδιαφέρον του για τη μικρολεπτομέρεια, τη βουλιμία του για την απόδοση της υφής και της οπτικότητας της ύλης. Του αρέσει να ζωγραφίζει τους ιριδισμούς του φωτός πάνω στη δροσιά της χλόης, τις ρυτίδες του φλοιού των δέντρων, τα φυλλώματα που σαπίζουν στα βαλτώδη νερά, τις άπειρες διαθλάσεις τους... Γνωρίζει καλά τις δυνατότητες των υλικών του. Ομως, πίσω από τη γοητεία του μύθου, πάνω από τη ρητορική της σκηνοθεσίας, πίσω από την αληθοφάνεια και τη δεξιοτεχνία του νατουραλισμού, υπάρχουν οι αυθεντικές ζωγραφικές του ικανότητες».