Το διαστημικό όχημα «Ωρίων» είναι το βασικό συστατικό στοιχείο του προγράμματος «Αστερισμός» της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας, που θα αντικαταστήσει μετά το 2010 τα τρία εναπομένοντα Διαστημικά Λεωφορεία. Σκοπός της NASA είναι να οικοδομήσει ένα σύστημα που όχι μόνο θα επιτρέψει και πάλι τη μεταφορά ανθρώπων στη Σελήνη, αλλά θα μπορέσει ταυτόχρονα να καλύψει τις λειτουργικές ανάγκες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού και τελικά - γύρω στα μέσα του αιώνα - να επιτρέψει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στον Αρη.

Από τα μέσα του 2006 που αποφασίστηκε η έναρξη του προγράμματος, μηχανικοί και ερευνητές της NASA και των ιδιωτικών εταιρειών που ανέλαβαν τις υπεργολαβίες (με πρώτη και καλύτερη τη «Λόκχιντ Μάρτιν», γνωστή για τα οπλικά συστήματα που παράγει) «έχουν πέσει με τα μούτρα» στη δουλιά για να κατασκευάσουν τα διάφορα υποσυστήματα. Το πρόγραμμα «Αστερισμός» βασίζεται στο δοκιμασμένο πρόγραμμα «Απόλλων», του τέλους της δεκαετίας 1960 και των αρχών της δεκαετίας του 1970, επανασχεδιασμένο και εξοπλισμένο με σύγχρονη τεχνολογία.

Το «Ωρίων» θα μπορεί να φιλοξενήσει 4 αστροναύτες σε αποστολή στη Σελήνη, ή 6 αν πρόκειται για πλήρωμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού (ΔΔΣ). Οι αστροναύτες θα έχουν στη διάθεσή τους χώρο διαβίωσης 20 κυβικών μέτρων, όταν οι 3 αστροναύτες του «Απόλλων» έπρεπε να τα βγάλουν πέρα σε ένα χώρο 10 κυβικών μέτρων γεμάτο μηχανήματα. Οι αποστολές στον ΔΔΣ αναμένεται να αρχίσουν το 2015 κι έτσι στο μεσοδιάστημα 2010-2015 ο ΔΔΣ θα εξυπηρετείται μόνο από ρώσικα διαστημικά οχήματα.

Η τελευταία λέξη της τεχνολογίας στον τομέα του σχεδιασμού, της ηλεκτρονικής, των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής θα επιτρέψει στους σχεδιαστές του προγράμματος να επεκτείνουν τη λειτουργική ικανότητα του «Ωρίων» πολύ πέρα από εκείνη του «Απόλλων». Το «Ωρίων» θα μπορεί να προσκολλάται αυτόματα σε άλλα συμβατά διαστημικά οχήματα και να μένει σε σεληνιακή τροχιά επί έξι μήνες χωρίς πλήρωμα. Αυτός είναι και ο λόγος που θα διαθέτει δύο μεγάλους ηλιακούς συλλέκτες με φωτοβολταϊκά στοιχεία. Αντίθετα, το «Απόλλων» που ήταν φτιαγμένο για αποστολές διάρκειας μερικών ημερών παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια με κελιά καυσίμου που χρησιμοποιούσαν υδρογόνο και οξυγόνο.

Παράλληλα, οι μηχανικοί προσπαθούν να διευρύνουν τα περιθώρια ασφάλειας, αφού ένα ατύχημα με απώλεια ανθρώπινων ζωών θα ήταν δυο φορές απαράδεκτο, μετά από 50 χρόνια τεχνολογικής εξέλιξης και με δεδομένο ότι στο πρόγραμμα «Απόλλων» δε σκοτώθηκε κανένα μέλος πληρώματος εν πτήσει (μόνο το τριμελές πλήρωμα του «Απόλλων -1» είχε καεί ζωντανό κατά τις δοκιμές πριν την εκτόξευση). Σε περίπτωση ανάγκης (π.χ. προβλήματα με το πρώτο στάδιο του πυραύλου που καίει στερεά καύσιμα και δεν είναι δυνατό να σβήσει), ένας ειδικός μικρός αλλά ισχυρός πύραυλος προσαρτημένος πάνω στο τμήμα πληρώματος του «Ωρίων» θα το αποσπάσει ταχύτατα, μεταφέροντάς το σε απόσταση ασφαλείας. Τέτοια δυνατότητα υπήρχε στο πρόγραμμα «Απόλλων», αλλά όχι και στο σύστημα των Διαστημικών Λεωφορείων, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί το επταμελές πλήρωμα του «Τσάλεντζερ», όταν παρουσιάστηκε πρόβλημα σε έναν από τους βοηθητικούς πυραύλους.

Μια άλλη βασική διαφορά από το «Απόλλων», είναι ότι το «Ωρίων» και το πλήρωμα δε θα εκτοξευτούν με τον ίδιο πύραυλο που θα εκτοξευτούν και τα υπόλοιπα τμήματα, αλλά με δεύτερο πύραυλο που θα εκτοξευτεί βεβαίως μόνο εφόσον έχουν πάει όλα καλά με τον πρώτο, που θα θέσει σε γήινη τροχιά τη σεληνάκατο και τον πύραυλο για την αναχώρηση από τη Γη του συμπλέγματος «Ωρίων» - σεληνάκατος. Επιπλέον, η NASA αντί της προσθαλάσσωσης του θαλαμίσκου με το πλήρωμα κατά την επιστροφή στη Γη, επέλεξε την προσεδάφιση, με τη βοήθεια φουσκωτών αερόσακων, ή αν οι δοκιμές αποδείξουν αυτή τη λύση προβληματική, με τη βοήθεια ανασχετικών πυραύλων.