Καλλιτεχνική απεικόνιση της επιφάνειας του νάνου πλανήτη 2007 OR10, με τον Ηλιο να φαίνεται απλώς σαν ένα πολύ λαμπρό άστρο, λόγω της μεγάλης απόστασης. Οι αστρονόμοι υποθέτουν ότι το κοκκινωπό χρώμα του πλανήτη οφείλεται στο σχηματισμό θολινών από το μεθάνιο στην πολύ αραιή ατμόσφαιρα, που διαφεύγει λίγο-λίγο στο Διάστημα

Ο 2007 OR₁₀, ένα από τα - όπως αποδεικνύεται - πολλά πέρα από τον Ποσειδώνα ουράνια σώματα, που ακόμα δεν έχει ονομαστεί επίσημα και τελειωτικά, είχε πάρει στην αρχή τα παρατσούκλια «ο έβδομος νάνος» (επειδή ήταν ο έβδομος νάνος πλανήτης που ανακαλυπτόταν) και «η χιονάτη» (επειδή η λευκαύγειά του ήταν τόσο μεγάλη που ο αστρονόμος που το ανακάλυψε υπέθεσε - λαθεμένα όπως αποδείχτηκε - ότι καλύπτεται από στρώμα καθαρού πάγου). Ο 2007 OR₁₀ έχοντας μέγεθος λίγο μεγαλύτερο από της Χαουμέα (άλλου νάνου πλανήτη), προσδιορίστηκε πριν λίγες μέρες ως ο τρίτος μεγαλύτερος νάνος πλανήτης του ηλιακού συστήματος, μετά τον Πλούτωνα και την Εριδα.

Η ανακάλυψη του 2007 OR₁₀ έγινε το έτος που εμπεριέχεται στο προσωρινό όνομά του από τη Μεγκ Σουάμπ, υποψήφια διδάκτορα τότε του πανεπιστημίου Κάλτεκ, υπό την επίβλεψη του Μάικλ Μπράουν, η ομάδα του οποίου ανακάλυψε και τους άλλους 6 νάνους πλανήτες, τον Κουάοαρ το 2002, τη Σέντνα το 2003, τη Χαουμέα και τον Ορκο το 2004, τον Μακεμάκε και την Εριδα το 2005. Η ανακοίνωση της ανακάλυψης του 2007 OR₁₀ έγινε το Γενάρη του 2009, αφού επιβεβαιώθηκε και από άλλα αστεροσκοπεία. Ο ίδιος ο Μπράουν έδωσε στο νέο πλανήτη το παρατσούκλι «Χιονάτη», αλλά η παραπέρα παρατήρησή του απέδειξε ότι στην πραγματικότητα είναι ένα από τα πιο κοκκινωπά σώματα της Ζώνης Κούιπερ. Μόνο η Χαουμέα είναι το ίδιο κοκκινωπή. Μετά τη διαπίστωση αυτή τα προσωνύμια εγκαταλείφθηκαν και ο 2007 OR₁₀ ξαναπήρε το προσωρινό του όνομα.

Η τροχιά του 2007 OR₁₀ είναι πολύ ελλειπτική, με αποτέλεσμα στο περιήλιο να απέχει από τον Ηλιο 33 αστρονομικές μονάδες (μία αστρονομική μονάδα είναι ίση με τη μέση απόσταση της Γης από τον Ηλιο), ενώ στο αφήλιο φτάνει τις 100,66 αστρονομικές μονάδες! Η περίοδος της περιφοράς του είναι 546,6 γήινα έτη, πράγμα που σημαίνει ότι τελευταία φορά ήταν στο περιήλιο το 1857 και δεν θα φτάσει στο αφήλιο πριν το 2130. Ετσι αυτή τη στιγμή είναι το δεύτερο πιο μακρινό μεγάλο ουράνιο σώμα του ηλιακού συστήματος και το 2045 θα είναι πιο μακριά και από τη Σέντνα και από την Εριδα.

Σύμφωνα με φασματοσκοπικά δεδομένα, το φως που ανακλά ο 2007 OR₁₀ φέρει τις χημικές υπογραφές τόσο του πάγου νερού, όσο και του μεθανίου, δίνοντας στο νάνο πλανήτη σύνθεση επιφάνειας ανάλογη με του Κουάοαρ. Η κοκκινωπή του εμφάνιση αποδίδεται στην παρουσία θολινών πάνω στην παγωμένη επιφάνεια. Οι θολίνες είναι οργανικές ουσίες που προκύπτουν με σειρά αντιδράσεων υπό την επίδραση της υπεριώδους ακτινοβολίας του Ηλιου στο μεθάνιο. Η παρουσία των θολινών δημιουργεί την υπόνοια ότι ίσως υπάρχει μια πολύ αραιή ατμόσφαιρα μεθανίου γύρω από τον 2007 OR₁₀, που θα χάνεται στο Διάστημα την περίοδο που ο πλανήτης βρίσκεται πιο κοντά στον Ηλιο. Παρότι ο 2007 OR₁₀ έρχεται πιο κοντά στο άστρο μας απ' ό,τι ο Κουάοαρ, η μεγαλύτερη μάζα του ίσως κάνει οριακά εφικτή τη διατήρηση μιας πολύ αραιής ατμόσφαιρας.

Η ύπαρξη πάγου νερού στην επιφάνεια ίσως σημαίνει ότι ο 2007 OR₁₀ πέρασε στο μακρινό παρελθόν μια σύντομη περίοδο κρυοηφαιστειακής δραστηριότητας. Μαζί με τον πάγο θα εκλύθηκε τότε άζωτο και μονοξείδιο του άνθρακα, αλλά αυτά θα πρέπει να απωλέσθηκαν σύντομα, με αποτέλεσμα να παραμείνει η αραιή ατμόσφαιρα μεθανίου. Ισως πάλι, όπως συμβαίνει και με άλλα σώματα της Ζώνης Κούιπερ, ο νάνος πλανήτης να έχει ένα μανδύα από πάγο, που περιβάλλει ένα πετρώδη πυρήνα. Αν στη σύνθεση του πάγου υπάρχουν σε αρκετή συγκέντρωση ουσίες που λειτουργούν ως αντιψυκτικά και στον πυρήνα υπάρχουν αρκετές ραδιενεργές ουσίες που εκλύουν θερμότητα, δεν αποκλείεται στην περιοχή επαφής του μανδύα με τον πυρήνα να υπάρχει ένας υγρός ωκεανός νερού.

Πολλά παραμένουν άγνωστα για τον 2007 OR₁₀ όπως και για τους περισσότερους από τους νάνους πλανήτες, καθώς δεν έχουν δεχτεί επίσκεψη από κάποια διαστημοσυσκευή που θα μπορούσε να δώσει οριστικές απαντήσεις σε σημαντικά ερωτήματα, όπως η μάζα των σωμάτων αυτών και η πιθανή προϊστορία τους.

Μπορεί να μοιάζουν με πατατάκια, αλλά αυτές οι στρογγυλές πλάκες σαν επίπεδα τσιπς είναι στην πραγματικότητα κρύσταλλοι οξειδίου του ψευδαργύρου, που αναπτύσσονται πάνω σε μια ράβδο της ίδιας χημικής ένωσης. Φωτογραφήθηκαν με ηλεκτρονικό μικροσκόπιο διπλής ακτίνας σάρωσης και χρωματίστηκαν στη συνέχεια με ψηφιακή επεξεργασία εικόνας. Το οξείδιο του ψευδαργύρου είναι αποτελεσματικό στην απορρόφηση του υπεριώδους φωτός, γι' αυτό και χρησιμοποιείται στα αντηλιακά. Ορισμένοι επιστήμονες θεωρούν ότι θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί και για τη βελτίωση της απόδοσης των φωτοβολταϊκών συστημάτων, που μετατρέπουν τη φωτεινή σε ηλεκτρική ενέργεια. Οι πλάκες της φωτογραφίας μπορούν να αναπτυχθούν σε μέγεθος μέχρι διάμετρο 5 μικρόμετρων (χιλιοστών του χιλιοστού του μέτρου).