Μέσα από φίλτρο γυρίζουμε στο παρελθόν, σε ένα αυστηρά συντηρητικό ιρλανδικό μοναστήρι, κάτι σα φυλακή για ανύπαντρες έφηβες μητέρες που γεννούν τα παιδιά τους εκεί και υποχρεώνονται μετά σε δουλειά σκλάβου για να ξεπληρώσουν το χρέος. Η Φιλομένα Λι, μια από τις δυστυχισμένες, βλέπει τον τρίχρονο γιο της να πωλείται από τις μοναχές σε θετούς γονείς χωρίς την άδειά της. Δεκαετίες μετά, η γυναίκα συναντά τον κυνικό δημοσιογράφο Μάρτιν Σίξσμιθ που σε αντάλλαγμα του «scoop» της αληθινής ιστορίας που εκείνη του δίνει, τη βοηθά στον εντοπισμό του χαμένου γιου. Ξεκινά έτσι μια αφήγηση που κινείται σε πολλαπλά επίπεδα «τόνων και ατμόσφαιρας», από τον βαθύτερο πόνο, στην απτή ευεξία.

Το σφιχτό σενάριο, με κριτική για την καθολική εκκλησία και την πολιτικά συντηρητική Αμερική, έγραψε ο Στιβ Κούγκαν που υποδύεται τον άθεο, γεμάτο θυμό δημοσιογράφο για τις πρακτικές της καθολικής εκκλησίας, που δυσκολεύεται να κατανοήσει, πώς, η Φιλομένα έμεινε όλ' αυτά τα χρόνια βαθιά πιστή και εμφανίζεται γεμάτη συγχώρεση και άφεση αμαρτιών. Πρόκειται για πίστη δυνατή, θεμελιακή ή μόνο για πλύση εγκεφάλου; Εξαρτάται πώς το βλέπει κανείς...

Παίζουν: Τζούντι Ντεντς, Στιβ Κούγκαν, Τσάρλι Μέρφι, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Μ. ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΑΛΛΙΑ (2013)

Δυο αγόρια ανταλλάσσονται στο νοσοκομείο που γεννήθηκαν και δυο ζευγάρια πάνε σπίτι με λάθος παιδιά, κάτι που ανακαλύπτεται σήμερα, έξι χρόνια αργότερα κατά το φιλμικό χρόνο. Διάχυτη η αίσθηση ότι το θέμα το έχουμε ξανασυναντήσει σε κάποιες αμερικανικές χαζές κωμωδίες. Ο Κόρε - έντα όμως δεν αστειεύεται με το θέμα του, στέκεται δίπλα στα συναισθήματα γονιών και παιδιών χωρίς να εκφυλίζει το αντικείμενο με κερδοσκοπικά αναφιλητά. Οι υπηρεσίες προτείνουν την άμεση ανταλλαγή, αλλά πόσο εύκολο είναι να κόψεις δεσμούς αίματος που καλλιεργήθηκαν τόσα χρόνια; Ακόμη κι αν αυτοί αποδεικνύονταν φαντασιακοί... Ο πλούσιος πατέρας προτείνει στο φτωχό να πάρει η δική του οικογένεια και τα δυο παιδιά, μια που αυτοί μπορούν να τους εξασφαλίσουν ένα καλύτερο μέλλον. Φυσικά η άλλη οικογένεια προσβάλλεται... Και η ιστορία εξελίσσεται με τα δυο μικρά αγόρια στο ρόλο θεατή που όλο και πιο πολύ σαστίζει ...

Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ ετοιμάζει ήδη ριμέικ της ταινίας για την αμερικανική αγορά. Αυτό ηχεί σαν απειλή και όχι σαν υπόσχεση, μια που στο αίμα της αμερικανικής κινηματογραφίας κυλά το μελόδραμα και το συγκεκριμένο θέμα δεν επιδέχεται σούρσιμο σε κλίμα σαπουνόπερας. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πολλά τα χαρτομάντιλα που θα καταναλωθούν με τη σκηνοθεσία του πατέρα του ET...

Παίζουν: Μασαχάρου Φουκουγιάμα, Ματσίκο Ονο, Γιόκο Μάκι, Ριρί Φουρανκί κ.ά.

Παραγωγή: ΙΑΠΩΝΙΑ (2013)

Στο μεταμεσονύκτιο, τριήμερο αφιέρωμα στον καλύτερο κόντε Δράκουλα όλων των εποχών, μη σκεφθείτε καν το προαναφερθέν «παιδί», γιατί δε συνιστά κοινό παρονομαστή. Από αύριο Παρασκευή 28/2, αλλά και το Σαββατοκύριακο 1-2/3 θα προβάλλεται στις 23.45 τη νύχτα, στην αίθουσα 1 του κινηματογράφου «Αλεξάνδρα», στην Καλλιθέα, η κορυφαία ταινία του Τέρενς Φίσερ, που ξεπέρασε πια το είδος παραμένοντας διαχρονικά κλασικό, «Δράκουλας, ο άρχων του σκότους» (1966) με τον Κρίστοφερ Λι σε μια ανεπανάληπτη, εμβληματική ερμηνεία που τον καθιέρωσε ως τον μοναδικό Κόμη Δράκουλα στην Ιστορία του σινεμά.

Από τότε, όμως, που η Λέκμπεργκ άρχισε να εκδίδει - κυρίως να πουλά σα βούτυρο - τα αστυνομικά της βιβλία, η πόλη μετατράπηκε σταδιακά σε τόπο ανώμαλων δολοφόνων. Μπορεί η διαπίστωση να αναφέρεται στο πεδίο της μυθοπλασίας, πλήττει ωστόσο την έννοια της αξιοπιστίας! Σε βαθμό που να αναρωτιέται κανείς εάν στην πόλη έχει απομείνει ζώσα ψυχή να τη δολοφονήσουν... Ετσι, σ' αυτό το πόνημα της Λέκμπεργκ - και του 36χρονου Σουηδού σκηνοθέτη Περ (Χόκαν Τομπίας) Χανεφιόρντ - οι κάτοικοι της πόλης, μέσα από τραβηγμένους από τα μαλλιά τρόπους, βρίσκονται υποχρεωμένοι να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον... Η ταινία, πάντως, δεν καταφέρνει ούτε στιγμή να πείσει ότι είναι κάτι άλλο εκτός από ένα μηχανιστικά εκτελούμενο αντίγραφο μιας ιστορίας φόνων σε «εξωτικά» ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Η ιστορία της ταινίας ξεκινά στο παρόν και, ξετυλίγοντας το κουβάρι, αποκαλύπτεται η πόλη σαν κλειδαρότρυπα της αντίστασης και της κατασκοπείας κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής και της αντίστασης, στη Νορβηγία βέβαια, γιατί η σοσιαλδημοκρατική Σουηδία είχε κορόνα της - κι έχει - τους βασιλιάδες, με κάποιον απ' αυτούς να είναι τότε επικεφαλής του ντόπιου ναζιστικού κόμματος... Φορτωμένη άχρηστη - δραματουργικά - πληροφόρηση (γιατί επαναλαμβάνεται έντονα ότι παππούς κι εγγονός στηρίζουν το φασιστικό «Φίλοι της Σουηδίας» όταν η πληροφορία δεν χρησιμοποιείται δραματουργικά;), βαρετούς χαρακτήρες, όντα θλιβερά και μουχλιασμένα περιβάλλοντα, βλακωδώς επιδερμική απεικόνιση Ιστορίας και συμβόλων. Κι όταν οι γέροι, εν είδει 10 μικρών νέγρων, δολοφονούνται ο ένας μετά τον άλλο δεν μπορείς παρά να ξεσπάσεις σε ηχηρά γέλια. Το ίδιο όταν η παρέα των νεαρών, το '45, «σκοτώνει» τον φερόμενο ως κακό και μια ολόκληρη ζωή σιωπά, αλά Λευκή κορδέλα... Ακόμα κι αν ο θεατής δεν προβάλλει απαίτηση αληθοφάνειας πρέπει σε φιλμ τέτοιου είδους να υπάρχει σουσπάνς ή τουλάχιστον γοητεία ή έστω κίνηση προς τα μπρος, ώστε να αντισταθμίζει κάποιο μέρος της γελοιωδώς περίπλοκης ίντριγκας που κάνει το ενδιαφέρον να εξατμίζεται λίγο λίγο αλλά σταθερά. Κακιά τηλεόραση στο σινεμά. Συγκριτικά, ο κάκιστος «ΥΠΝΩΤΙΣΤΗΣ» που είδαμε πέρσι, μοιάζει τολμηρό στιλιστικό και δραματουργικό πείραμα.

Παίζουν: Κλαούντια Γκάλι, Ρίκαρντ Ουλφσέτερ, Γιαν Μάλμσε, Περ Μίρμπεργκ, Γκούνβορ Ποντέν, κ.ά.

Παραγωγή: ΣΟΥΗΔΙΑ (2013)