Το 1ο ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) συνήλθε στις 4 (17) - 10 (23) του Νοέμβρη 1918, στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων στον Πειραιά

Το 1ο ιδρυτικό του Συνέδριο συνήλθε στις 4 (17) - 10 (23) του Νοέμβρη 1918 στα γραφεία του Συνδέσμου Μηχανικών Ατμόπλοιων στον Πειραιά, και συνένωσε τις τότε σοσιαλιστικές οργανώσεις σε ενιαίο κόμμα της εργατικής τάξης με δική του ταξική πολιτική, το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ). Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) ήταν το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός της εποχής, γιατί μπήκε το θεμέλιο της ανάπτυξης της συνειδητής ταξικής πάλης για την εκπλήρωση του ιστορικού ρόλου της εργατικής τάξης.

Το Συνέδριο ψήφισε τελικά ντοκουμέντα «εις το σύνολον αι αρχαί, το πρόγραμμα και το καταστατικόν καθώς και το ψήφισμα ιδρύσεως του Κόμματος» («Ριζοσπάστης», 18 του Νοέμβρη 1918).

Στο ιδρυτικό ψήφισμα κατοχυρώθηκε ο προλεταριακός - διεθνιστικός χαρακτήρας του Κόμματος, ως εξής:

«Το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα της Ελλάδος βασίζεται επί των εξής θεμελιωδών αρχών:

1. Πολιτική και οικονομική οργάνωσις του προλεταριάτου σε ξεχωριστό κόμμα τάξεως για την κατάκτησιν της πολιτικής εξουσίας και την δημοσιοποίησιν των μέσων της παραγωγής και ανταλλαγής, δηλαδή την μεταβολήν της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας εις κοινωνίαν κολεχτιβικήν ή κομμουνιστικήν.

2. Διεθνής συνεννόησις και δράσις των εργατών».

Το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΕΚΕ ενέκρινε προγραμματικό ντοκουμέντο με τίτλο: «Αι αρχαί και το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος», όπου διακηρύσσεται η αρχή της ταξικής πάλης, η κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη για το σοσιαλισμό. Ενέκρινε επίσης το «Πρόγραμμα σημερινών απαιτήσεων».

Η δημιουργία του ΚΚΕ σήμαινε την αφετηρία χειραφέτησης της εργατικής τάξης από το κεφάλαιο και τα αστικά κόμματα. Για πρώτη φορά, εμφανίστηκε στην ελληνική κοινωνία ένα κόμμα που ανέγραψε στη σημαία του την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το Πρόγραμμα του 1ου Συνεδρίου του ΣΕΚΕ υπογράμμιζε ανάμεσα σε άλλα:

«(...) αι παραγωγικαί δυνάμεις της σημερινής κοινωνίας ηυξήθησαν δυσαναλόγως δι' αυτήν την κοινωνίαν και ότι η ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής κατήντησεν ασυμβίβαστος προς την πλήρη και σκόπιμον χρησιμοποίησιν και ανάπτυξιν αυτών των παραγωγικών μέσων. (...) Η μεταβολή της παραγωγής από πλουτοκρατικής εις σοσιαλιστικήν, διενεργουμένην διά της κοινωνίας και προς το καλόν ολοκλήρου της κοινωνίας δύναται να καταστήση τη μεγάλην παραγωγήν με την οσημέραι αυξάνουσαν παραγωγικότητα της κοινωνικής εργασίας, από πηγήν αθλιότητος και δουλείας των λαϊκών τάξεων, εις πηγήν υψίστης ευημερίας και ατελείωτου και πολυειδούς τελειοποιήσεως. Η κοινωνική αύτη μεταβολή σημαίνει την απελευθέρωσιν όχι μόνον των προλεταρίων, αλλά και ολοκλήρου της ανθρωπότητος που υποφέρει σήμερον. Εν τούτοις δύναται να πραγματοποιηθή μόνον από την εργατικήν τάξιν (...) Αλλ' ο αγών των εργατών είναι αναγκαστικώς και πολιτικός αγών. Η εργατική τάξις δεν ημπορεί να διεκδικήση τα οικονομικά της συμφέροντα ούτε ν' αναπτύξη την οικονομικήν της οργάνωσιν χωρίς πολιτικά δικαιώματα· δε δύναται να πραγματοποιήση την ιστορικήν της αποστολήν χωρίς να γίνη κάτοχος της πολιτικής εξουσίας (...)».

Με αυτήν την τοποθέτηση, το κόμμα μας ανέδειξε το πέρασμα στο σοσιαλισμό ως αποτέλεσμα της μόνης πάλης που οδηγεί σε αυτόν, της επαναστατικής, σε αντίθεση με το ρεφορμισμό, που διακηρύσσει ότι στο σοσιαλισμό η εργατική τάξη θα φτάσει μέσω των μεταρρυθμίσεων.

Στο «Πρόγραμμα των σημερινών απαιτήσεων» προτείνει μια σειρά λύσεις σε βασικά προβλήματα, πρωτοποριακές για την εποχή, ορισμένα από τα οποία παραμένουν ως άλυτα ζητήματα ακόμη και σήμερα, όπως:

• Ελευθερία πάσης θρησκείας χωρίς την ανάγκην επισήμου θρησκείας. Η θρησκεία να αναγνωρισθή ως ιδιωτική υπόθεσις και η εκκλησία ως ιδιωτικόν ίδρυμα. Απαγόρευσις εις τους κληρικούς να διδάσκουν εις τα σχολεία... Καθιέρωσις και του πολιτικού γάμου.
• Πλήρης αστική, πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξίσωσις των γυναικών προς τους άνδρας. Κατάργησις όλων των νόμων που περιορίζουν τα δικαιώματα της γυναικός και του νόθου παιδιού.
• Απονομή της δικαιοσύνης υπό δικαστών εκλεγομένων υπό του λαού. Δωρεάν η συνηγορία και η διαδικασία.
• Μετατροπή του συστήματος των φυλακών εις μορφωτικά ιδρύματα...
• Δωρεάν παροχή της ιατρικής περιθάλψεως και των φαρμάκων.
• Εκλαΐκευσις της εκπαιδεύσεως. Αυστηρά εφαρμογή της υποχρεωτικής εκπαιδεύσεως.
• Ανοικοδόμησις σχολικών κτιρίων και πολλαπλασιασμός των σχολείων.
• Κατάργησις των εμμέσων φόρων και παντός φόρου εις τα είδη της πρώτης ανάγκης. Προοδευτική φορολογία επί του εισοδήματος και των κεφαλαίων...

Το κόμμα μας ήταν και είναι πιστό στον προλεταριακό διεθνισμό από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του.

«Το Σοσιαλιστικόν Εργατικόν Κόμμα της Ελλάδος, κηρύσσει εαυτό ηνωμένον με όλους τους εργάτας των άλλων χωρών που έχουν προαχθή εις συναίσθησιν της τάξεώς των», έγραφε στο Πρόγραμμά του. Συνδέθηκε το 1919 με τη Γ` Κομμουνιστική Διεθνή (1919 - 1943) και τον Απρίλη του 1920 αποφάσισε την οργανική ένταξή του σε αυτή. Χαιρέτισε με ενθουσιασμό τη νίκη της μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης. Στάθηκε ένθερμος υποστηρικτής του πρώτου εργατικού κράτους, της σοβιετικής εξουσίας. Στο ιδρυτικό του Συνέδριο ενέκρινε «ψήφισμα χαιρετισμού προς την ρωσικήν δημοκρατίαν των Σοβιέτ» και «Διαμαρτυρία διά την μελετωμένην επέμβασιν των συμμάχων» κατά της νεαράς Σοβιετικής Δημοκρατίας.

Πολέμησε τον αντισοβιετισμό, εκδήλωσε την ταξική του αλληλεγγύη στις χώρες της λαϊκής εξουσίας, στους κομμουνιστές και στους εργαζόμενους όλου του κόσμου. Στην ύπαρξη της Σοβιετικής Ενωσης είδε τον αρωγό της λαϊκής πάλης σε παγκόσμια κλίμακα. Δέχτηκε γι' αυτό τη λυσσαλέα επίθεση της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού. Το ΚΚΕ είναι περήφανο για την αλληλεγγύη που έδωσε και πήρε, για τη συμβολή του στην ανάπτυξη της εργατικής διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Η στρατηγική του ΚΚΕ για τη Λαϊκή Εξουσία ανταποκρίνεται στα μακροπρόθεσμα και στα άμεσα συμφέροντα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς και των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών. Αποτελεί τη διέξοδο που προτείνει το ΚΚΕ στο λαό, απάντηση στην ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα.

Η πολιτική του ΚΚΕ έχει επιβεβαιωθεί στη ζωή. Οι θέσεις του για τις διεθνείς συνθήκες μετά το 1989-1991, γενικότερα και στα Βαλκάνια, η ανάλυσή του για την ΟΝΕ και το ευρώ, συνολικά για την καπιταλιστική ευρωπαϊκή ενοποίηση, η απόλυτη αντίθεσή του στη στρατηγική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και η ανάδειξη των αιτίων που τις προκαλούν, καθώς και άλλες βασικές επισημάνσεις του διαπιστώνονται ως ορθές και από λαϊκές δυνάμεις πέρα από τα όρια της εκλογικής του απήχησης. Επιβεβαιωμένη είναι και η πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ, η ανάγκη της διαπάλης με τον οπορτουνισμό.

Το κόμμα μας εκφράζει την αποφασιστικότητα να συνεχίσει στην ίδια γραμμή πλεύσης. Δεσμεύεται στο λαό και στη νεολαία ότι θα δυναμώσει τις προσπάθειές του για να προχωρήσει η δημιουργία του Αντιιμπεριαλιστικού, Αντιμονοπωλιακού, Δημοκρατικού Μετώπου, που αγωνίζεται και διεκδικεί τη Λαϊκή Εξουσία. Θα συνεχίσει να δίνει όλες τις δυνάμεις του στο πλευρό του λαού. Θα πάρει τα απαραίτητα μέτρα για να αποκτήσει πιο μαχητικούς δεσμούς μαζί του, να κάνει την ιδεολογική και πολιτική του παρέμβαση πιο αποκαλυπτική, διεισδυτική, επιθετική.

Το 18ο Συνέδριο εμβάθυνε στις αιτίες νίκης της αντεπανάστασης και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Με την «Πολιτική Απόφαση με τα καθήκοντα πάλης έως το 19ο Συνέδριο», αλλά και την Απόφαση: «Εκτιμήσεις και συμπεράσματα από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Η αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό», εξόπλισε το Κόμμα, ώστε πιο ώριμα, με μεγαλύτερη ικανότητα, να γίνεται αποτελεσματικό στη δράση του για την Αντεπίθεση.

Αυτές οι αποφάσεις αποτελούν εφαλτήριο, ώστε μαζί με την κατακτημένη έως τώρα πείρα να κάνουμε ένα νέο ελπιδοφόρο ξεκίνημα με όραμα, με αισιοδοξία, με συναίσθηση των δυσκολιών, αλλά με διάθεση και ικανότητα να τις αντιμετωπίσουμε, και να οικοδομήσουμε ένα ισχυρό ΚΚΕ στην εργατική τάξη, στις άλλες λαϊκές δυνάμεις, να συμβάλλουμε με τη δράση μας να ωριμάζει η πολιτική συνείδηση της εργατικής τάξης, να συσπειρώνουμε με τη δράση μας δυνάμεις για τη Λαϊκή Εξουσία. Η Απόφαση για το Σοσιαλισμό συνδέεται διαλεκτικά με την Πολιτική Απόφαση και είναι προϋπόθεση για να δουλεύουμε ολοκληρωμένα με τη στρατηγική μας. Τόσο η διερεύνηση των παραγόντων που οδήγησαν στην αντεπανάσταση, όσο και ο εμπλουτισμός της προγραμματικής μας αντίληψης για το Σοσιαλισμό εξοπλίζουν το Κόμμα στη δουλειά για την ισχυροποίηση, αλλά και στην ικανότητα για αντεπίθεση.

Εκδήλωση μνήμης και τιμής σ' όσους αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της χώρας, διοργανώνουν αύριο Τετάρτη 18 Νοέμβρη, η ΝΕ Κιλκίς του ΚΚΕ, η ΚΝΕ και η Πανελλήνια Ενωση Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης - ΔΣΕ (ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ), με αφορμή τη συμπλήρωση 65 χρόνων από τη μάχη του ΕΛΑΣ στο Κιλκίς, με τις δυνάμεις των συνεργατών των Γερμανών και Βούλγαρων κατακτητών. Στις 5.30 μ.μ., θα γίνει κατάθεση στεφάνων στο μνημείο της Εθνικής Αντίστασης (Παλαιοί Στρατώνες). Στις 6.30 μ.μ., στο Συνεδριακό Κέντρο του Δήμου Κιλκίς θα πραγματοποιηθεί η πολιτική εκδήλωση, στη διάρκεια της οποίας θα μιλήσει ο Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ. Θα χαιρετίσει ο Κώστας Σαπρανίδης, πρόεδρος της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Κεντρικής Μακεδονίας, ενώ θα παρουσιαστούν και μαρτυρίες αγωνιστών που πήραν μέρος στη μάχη του ΕΛΑΣ στο Κιλκίς στις 4 Νοέμβρη του 1944.

Εκδηλώσεις με θέμα την Οχτωβριανή Επανάσταση και την προσφορά του Σοσιαλισμού διοργανώνουν τις επόμενες μέρες οι κλαδικές Οργανώσεις της ΚΟΑ του ΚΚΕ. Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

-- Την Κυριακή 22/11, στις 11 π.μ. στην Ξυλοτεχνία Περιστερίου (Κωστή Παλαμά και Παρασκευοπούλου), με ομιλητή τον Θέμη Γκιώνη, μέλος της ΚΕ.

-- Το Σάββατο 28/11, στις 6.30 μ.μ. στην αίθουσα εκδηλώσεων της ΚΟΑ (Θεμιστοκλέους 2 και Πανεπιστημίου), η Αχτίδα Υπηρεσιών οργανώνει εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Μ. Μαΐλη «Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας», με ομιλητή τον Διονύση Αρβανιτάκη, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ.

-- Το Σάββατο 28/11, στις 6.30 μ.μ., στην αίθουσα μουσικών συνόλων του Δήμου Αθήνας (Αρτέμωνος 7, Νέος Κόσμος), οι Κομματικές Οργανώσεις του 2ου Διαμερίσματος της ΚΟΑ οργανώνει εκδήλωση για την παρουσίαση του βιβλίου του Μ. Μαΐλη «Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας» με ομιλητή τον Κώστα Σκολαρίκο, συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ.

-- Την Κυριακή 29/11, στις 11 π.μ. στο πολιτιστικό κέντρο «Γιάννης Ρίτσος» (Δημαρχείου 17, Αιγάλεω), οι Κομματικές Οργανώσεις Αιγάλεω διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα: «Η αλήθεια για το τείχος του Βερολίνου. Σοσιαλισμός - η απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα». Θα μιλήσει ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνος της Ιδεολογικής Επιτροπής της.

Η ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ, ανταποκρινόμενη στο κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ για τη συγκέντρωση των απαραίτητων οικονομικών που θα απαιτηθούν για τη διαμόρφωση του χώρου και την ανέγερση του Μνημείου για τους νεκρούς μαχητές και τις μαχήτριες στη μάχη της Φλώρινας, απευθύνει έκκληση σε όλα τα μέλη της, σε όλους τους αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τους απογόνους, τους φίλους, τους πολιτικούς πρόσφυγες, σε κάθε δημοκράτη, να συνεισφέρουν οικονομικά για την ανέγερση του Μνημείου:

1) Καταθέτοντας την προσφορά τους στη ΓΕΝΙΚΗ ΤΡΑΠΕΖΑ Αρ. Λογ. 9800312636-6 (Κατάστημα Μάρνη). Ο λογαριασμός ανοίχτηκε αποκλειστικά γι' αυτό το σκοπό.

2) Με την αγορά μπλοκ - κουπονιού ενίσχυσης, που θα διακινηθεί από όλα τα παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

3) Με τη συμμετοχή τους σε εκδηλώσεις που θα γίνουν κεντρικά και τοπικά, με αυτό το περιεχόμενο και γι' αυτό το σκοπό.

Για την ανέγερση του Μνημείου του ΔΣΕ στη Φλώρινα, εκτός των άλλων, προσφέρουν στα κεντρικά της ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ, τα παρακάτω ποσά σε ευρώ:

Μαναζής Κώστας, αντιστασιακός και η σύζυγός του Ελευθερία 400, Καραμέσης Θεόδωρος, μαχητής και ανάπηρος του ΔΣΕ, και η γυναίκα του Ειρήνη, μαχήτρια του ΔΣΕ, 200, Βισσαράκου Ελένη μαχήτρια του ΔΣΕ, από το Πουρνάρι Δομοκού 100, Καπάτου Κατίνα και Νίκος 50, Γκαβέλας Αντώνης και Ευαγγελία 50, ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Αμαρουσίου 300, Βούζας - Λαδιάς Γιάννης 50, Δελής Κώστας, από Χαλκίδα, 30, Μπαζής Χρυσόστομος και Αθανασία 500, Αγγελική και Βασιλική Φυτσιλή 1.000, Κατιρτζόγλου Σάββας 50, Οικογένεια Γαβρικίδη 70, Σκούρτη Μαρία 20, Κράνιας Σωτήρης 50, Κατιμάνη Ελένη 50, Τσακιρόγλου Ντέπυ και Χρυσόστομος 50, ΠΕΑΕΑ-ΔΣΕ Δάφνης 250, Αριστέα Ράλλη 250, Κουλούρη Ρίτα 50, Κυριακού Κώστας 20.

Μια πιανίστρια παραδίδει μάθημα μουσικής σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, σε παιδικό σταθμό της ΕΣΣΔ. Η πραγματική και ολόπλευρη μόρφωση στις πρώην Σοσιαλιστικές χώρες ήταν δικαίωμα κατακτημένο, δωρεάν και καθολικό

Ετσι, αυτές τις μέρες, με αφορμή τη συμπλήρωση 20 χρόνων από την πτώση του τείχους του Βερολίνου, στήνονται μια σειρά αφιερώματα, πανηγυρικές συνεδριάσεις και σχολικές δραστηριότητες με τις ευλογίες της ΕΕ, για τον εορτασμό της παλινόρθωσης του καπιταλισμού. Ολες αυτές οι δραστηριότητες και τα αφιερώματα παρουσιάζονται ως εορτασμός, δήθεν, της ένωσης των λαών της Ευρώπης που ολοκληρώθηκε - βεβαίως, βεβαίως - με την ΕΕ. Το ίδιο το Τείχος του Βερολίνου παρουσιάζεται από τον αστικό Τύπο - όχι μόνο σήμερα αλλά από εκείνη την εποχή - ως τείχος εγκλωβισμού του λαού της Ανατολικής Γερμανίας από ένα δήθεν ολοκληρωτικό καθεστώς και όχι ως άμυνα και υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της Γερμανικής Λαοκρατικής Δημοκρατίας απέναντι στην επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού, όπως εκφραζόταν τόσο από τους Αμερικανοαγγλογάλλους όσο και από την κυβέρνηση της (δυτικής) Γερμανίας. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου παρουσιάζεται ως «ένωση» των λαών της Ευρώπης, για να κρυφτεί η πραγματική και ουσιαστική διαίρεση των λαών, η ταξική διαίρεση. Ο σοσιαλισμός παρουσιάζεται ως ο παράγοντας εκείνος που διαίρεσε τους λαούς, ενώ η σύγκρουση διεξαγόταν ανάμεσα στον καπιταλισμό που σαπίζει και στο σοσιαλισμό που ανατέλλει. Εκείνο που ενώθηκε με τις ανατροπές στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες ήταν το καπιταλιστικό σύστημα, τα μονοπώλια που ανακατέλαβαν την εξουσία σε όλη την Ευρώπη. Αυτοί ενώθηκαν και στην ΕΕ και όχι οι λαοί, οι οποίοι την τελευταία εικοσαετία αντιμετωπίζουν την ενιαία σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματά τους.

Ο Σοσιαλισμός απελευθέρωσε τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις και τις έθεσε στην υπηρεσία του λαού (φωτογραφία από το εμπορικό λιμάνι Κλαϊπέντα της Λιθουανίας)

Ο ιμπεριαλισμός, στην εκστρατεία ξαναγραψίματος της Ιστορίας και κατασυκοφάντησης του σοσιαλισμού επιχειρεί να παρουσιάσει τον καπιταλισμό ως σύστημα αιώνιο, που δεν ανατρέπεται, που μπορεί να βελτιωθεί και να εξανθρωπιστεί προς όφελος των εργαζομένων. Αυτός είναι και ο στόχος της δραστηριότητας που ξεδιπλώνεται με αφορμή την επέτειο από την πτώση του τείχους του Βερολίνου: Να εμποτίσει τις λαϊκές συνειδήσεις με την αντίληψη ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να ανατραπεί, μπορεί όμως να εξανθρωπιστεί, να βελτιωθεί και έτσι το λαϊκό κίνημα το μόνο που πρέπει να κάνει είναι να διεκδικεί κάποια ψίχουλα στο πλαίσιο αυτού του ίδιου συστήματος, του καπιταλισμού. Επιχειρεί να παρουσιάσει το σοσιαλισμό ως σύστημα ξοφλημένο, ως συνώνυμο του φασισμού και του ναζισμού, ή ως ιδέα πεπαλαιωμένη, «καλή» μεν, ανεφάρμοστη δε. Γι' αυτό και η κριτική στη σοσιαλιστική οικοδόμηση αναπτύσσεται και παρουσιάζεται, αφενός με τα μέτρα και τα σταθμά του κεφαλαίου και των καπιταλιστικών αρχών, και αφετέρου αποσπασμένη από την ιμπεριαλιστική στρατηγική απομόνωσης της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, που προκάλεσε μεγάλες καταστροφές, που έθετε συνεχή εμπόδια και απειλές.

Οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της γεωργίας άλλαξαν ριζικά τη μορφή της υπαίθρου στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες

Ο σοσιαλισμός σε καμία χώρα δεν αναπτύχθηκε από τη μια μέρα στην άλλη. Ιδιαίτερα εμπόδια έμπαιναν μπροστά στη σοσιαλιστική οικοδόμηση από την ιμπεριαλιστική περικύκλωση και την ιμπεριαλιστική επιθετικότητα που εκφράστηκε και μέσα από βίαιους και αιματηρούς πολέμους αλλά και μέσα από τον «ψυχρό πόλεμο». Επιπλέον, ιδιαίτερες δυσκολίες έμπαιναν από το γεγονός ότι η σοσιαλιστική οικοδόμηση ξεκίνησε στην ΕΣΣΔ που είχε χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης σε σχέση με τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, ενώ η σοσιαλιστική οικοδόμηση άρχισε μετά την καταστροφή του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και εν μέσω ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην οποία συμμετείχε και η αστική τάξη της Ελλάδας, (Ουκρανική εκστρατεία), και εν μέσω καταστροφικού εμφυλίου πολέμου. Ενώ στη συνέχεια αντιμετώπισε τις καταστροφές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο ιδιαίτερα η ΕΣΣΔ μέτρησε περίπου 20 εκατομμύρια νεκρούς, 10 εκατομμύρια σακατεμένους και ανυπολόγιστες υλικές ζημιές. Οπως επισημαίνεται στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, «η τεράστια οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη που επιτεύχθηκε, σε αυτές τις συνθήκες, είναι απόδειξη της ανωτερότητας των κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής ακόμα και στην αρχική βαθμίδα ανάπτυξής τους».

Οι ιμπεριαλιστές επιδιώκουν να παρουσιάσουν το σοσιαλισμό ως μια ουτοπία, ως ένα σύστημα που τελικά δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του, ενώ ο καπιταλισμός είναι το μοναδικό αιώνιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Για να στηρίξουν το επιχείρημά τους υποστηρίζουν ότι τα αδιέξοδα του σοσιαλισμού φαίνονταν σε ορισμένα «μεταβατικά μέτρα» που εφάρμοσε η σοβιετική εξουσία στην προοπτική της πλήρους κατάργησης των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, όπως η Νέα Οικονομική Πολιτική στα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης. Ομως αυτά τα μέτρα δεν έχουν να κάνουν ούτε με αδιέξοδα του σοσιαλισμού ούτε με νομοτέλειες. Αντίθετα, πρόκειται για ελιγμούς και προσωρινές υποχωρήσεις απέναντι στον καπιταλισμό, κάτω από ειδικές συνθήκες και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις (για παράδειγμα η Νέα Οικονομική Πολιτική μετά το τέλος του εμφυλίου).

Αλλο πράγμα ήταν η πολιτική αποδυνάμωσης του Κεντρικού Σχεδιασμού και της κοινωνικής ιδιοκτησίας που προωθήθηκε από τη δεκαετία του '50, και όπου «σταδιακά υιοθετήθηκαν πολιτικές επιλογές που διεύρυναν τις εμπορευματοχρηματικές (δυνάμει καπιταλιστικές) σχέσεις, στο όνομα της διόρθωσης των αδυναμιών του Κεντρικού Σχεδιασμού και της διεύθυνσης των σοσιαλιστικών παραγωγικών μονάδων. Για τα προβλήματα που ανέκυπταν στην οικονομία, χρησιμοποιήθηκαν ως λύσεις τρόποι και μέσα που ανήκαν στο παρελθόν. Με την προώθηση της "αγοραίας" πολιτικής, αντί να ενισχύονται η κοινωνική ιδιοκτησία και ο Κεντρικός Σχεδιασμός, η ομογενοποίηση της εργατικής τάξης (με διεύρυνση της ικανότητας και δυνατότητας για πολυειδίκευση, για εναλλαγές στον τεχνικό καταμερισμό εργασίας), η εργατική συμμετοχή στην οργάνωση της εργασίας, ο εργατικός έλεγχος από κάτω προς τα πάνω, άρχισε να δυναμώνει η αντίστροφη τάση», όπως σημειώνεται στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό.

Δεν είναι, λοιπόν, ότι ο σοσιαλισμός δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Δεν είναι ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος. Είναι πως στην πορεία οικοδόμησης του νέου συστήματος προκύπτουν και ανακύπτουν ζητήματα που μέχρι τότε δεν είχαν τεθεί. Η επιλογή τότε, να λύσουν τα νέα ζητήματα με μέσα του παρελθόντος, με μέσα του προηγούμενου συστήματος, δε συνέβαλλε στο βάθεμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αλλά στην οπισθοδρόμηση, στη δρομολόγηση της ανατροπής της. Γι' αυτό ακριβώς και έχει ιδιαίτερη αξία σήμερα, να σκύψει κανείς και να μελετήσει τις αιτίες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες. Οχι για να ρίξει το ανάθεμα στο σοσιαλισμό, αλλά για να μπορέσει να βγάλει πλούσια συμπεράσματα που θα αξιοποιηθούν στην αποτελεσματικότερη δράση.

Από τα πρώτα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης ήταν φανερή η ανωτερότητα του σοσιαλισμού έναντι της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Οι ίδιες οι κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό συνέβαλαν ώστε τα εργατικά και λαϊκά κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες να αναπτυχθούν, να διεκδικούν την ικανοποίηση των αναγκών τους και να αποσπούν κατακτήσεις που βελτίωναν τη θέση τους. Σε πολλές περιπτώσεις, οι αστικές κυβερνήσεις στα καπιταλιστικά κράτη υποχρεώθηκαν να κάνουν ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους, προκειμένου να ναρκώσουν την επαναστατική φλόγα και να ενσωματώσουν τις λαϊκές δυνάμεις. Την ίδια στιγμή, τα σοσιαλιστικά κράτη έδωσαν ιστορικά παραδείγματα διεθνιστικής αλληλεγγύης σε λαούς που αγωνίζονταν ενάντια στην εκμετάλλευση και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και συνέβαλαν στην κατάλυση της αποικιοκρατίας και τον περιορισμό των πολεμικών συγκρούσεων.

Η εξασφαλισμένη σταθερή εργασία για όλους, ο εκμηδενισμός της ανεργίας, η δημόσια και δωρεάν ιατρική περίθαλψη και Παιδεία, η κατοικία, η πρόσβαση στην πνευματική και πολιτιστική δημιουργία, η ριζική εξάλειψη του αναλφαβητισμού, η διεύρυνση του μη εργάσιμου χρόνου και η ουσιαστική αξιοποίησή του για την ανάπτυξη του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των εργαζομένων και την ενίσχυση της συμμετοχής τους στην εργατική εξουσία, η ανάπτυξη της επιστήμης, είναι μερικά από τα επιτεύγματα που αναδεικνύουν την ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Ιδιαίτερα σήμερα, που ζούμε το ξεχαρβάλωμα των εργασιακών σχέσεων, την εργασιακή ανασφάλεια, την παιδεία και την υγεία που από δικαιώματα έχουν γίνει ακριβοπληρωμένα εμπορεύματα, τα υπέρογκα δάνεια για ένα «κεραμίδι», την απουσία ελεύθερου χρόνου, τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού φαντάζουν άπιαστο όνειρο. Κι όμως, αυτά που δεν μπορούν να γίνουν πραγματικότητα στον καπιταλισμό, αποτελούσαν δεδομένα στο σοσιαλισμό.

Οπως σημειώνεται στην Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για το Σοσιαλισμό, «οι κατακτήσεις που, αναμφισβήτητα, σημειώθηκαν στα σοσιαλιστικά κράτη, σε σύγκριση με το σημείο εκκίνησής τους, αλλά και σε σύγκριση με τη ζωή των εργαζομένων στον καπιταλιστικό κόσμο, αποδεικνύουν ότι ο σοσιαλισμός έχει εγγενείς δυνατότητες για αλματώδη και συνεχή άνοδο της κοινωνικής ευημερίας και ολόπλευρης ανάπτυξης του ανθρώπου.

Το ιστορικά καινούριο είναι ότι η ανάπτυξη αφορούσε στο σύνολο των μαζών, σε αντίθεση με την καπιταλιστική ανάπτυξη τη συνδεδεμένη με την εκμετάλλευση και την κοινωνική αδικία, με τεράστιες καταστροφές, όπως των αυτόχθονων πληθυσμών στην αμερικανική ήπειρο, στην Αυστραλία, με το μαζικό δουλεμπόριο στις ΗΠΑ των προηγούμενων αιώνων, με την αποικιοκρατική εκμετάλλευση, με την αναρχία στην παραγωγή και τις καταστροφές των μεγάλων οικονομικών κρίσεων, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την παιδική εργασία και τόσα άλλα».

Η ίδια η προσφορά του σοσιαλισμού, οι ίδιες οι κατακτήσεις των εργαζομένων στις χώρες που οικοδομούσαν το σοσιαλισμό αλλά και η απόσπαση κατακτήσεων από τα εργατικά κινήματα στις καπιταλιστικές χώρες, δεν παραγράφονται. Σήμερα μάλιστα, που οι εργαζόμενοι βιώνουν την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματά τους και μετρούν κάθε μέρα και περισσότερες καρατομημένες κατακτήσεις, ο σοσιαλισμός προβάλλει όχι μόνο επίκαιρος αλλά και αναγκαίος. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λαοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όποτε ερωτώνται σε δημοσκοπήσεις και σφυγμομετρήσεις για το αν περνούσαν καλύτερα στο σοσιαλισμό ή σήμερα, απαντούν ότι ζούσαν καλύτερα στο σοσιαλισμό. Το 57% των Ανατολικογερμανών πιστεύει ότι ζούσε καλύτερα στην εποχή του σοσιαλισμού, 62% του λαού της Βουλγαρίας αισθάνονταν καλύτερα κατά τη διάρκεια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, το 48% του λαού της Σλοβακίας πιστεύει ότι σήμερα ζει χειρότερα από ό,τι πριν από 20 χρόνια. Σε αντίστοιχες έρευνες που διεξήχθησαν πριν από τρία χρόνια, το 68% των Ρώσων, το 59% των Ουκρανών και το 52% των Λευκορώσων εκφράζουν τη λύπη τους για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στην Κιργιζία και το Τατζικιστάν φτάνουν το 78% και το 62% αντίστοιχα...

Η συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, της κομμουνιστικής προοπτικής γενικότερα, έχει πολλές μορφές. Αλλοτε είναι ωμός αντικομμουνισμός, άλλοτε είναι διώξεις, απαγορεύσεις και φυλακίσεις, άλλοτε είναι παρουσίαση του σοσιαλισμού ως μια ουτοπία που απέτυχε, άλλοτε είναι συντονισμένο ιδεολογικό χτύπημα της ίδιας της επαναστατικής οργανωμένης ταξικής βίας της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, απέναντι στη βία μιας ισχνής κοινωνικής μειοψηφίας που είναι οι ιδιοκτήτες των μονοπωλίων. Σε κάθε περίπτωση, ο στόχος της αστικής εξουσίας είναι να ανακόψει την ταξική συσπείρωση και την αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη, να απομακρύνει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από την ανάληψη του ιστορικού της ρόλου, που δεν είναι άλλος από το να βάλουν με την πάλη τους στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας τα εκμεταλλευτικά συστήματα, ανατρέποντας το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα και εγκαθιδρύοντας τη δική τους εξουσία, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, το σοσιαλισμό.