Στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων που προγραμματίζονται απέναντι στην αντικομμουνιστική εκστρατεία της ΕΕ, η Κομματική Οργάνωση Αθήνας του ΚΚΕ διοργανώνει αύριο Δευτέρα 24 Αυγούστου, στις 7 μ.μ. συγκέντρωση - εκδήλωση στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής και πορεία διαμαρτυρίας στα γραφεία της ΕΕ. Στην εκδήλωση θα μιλήσει η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα.

Το μνημείο του Σοβιετικού στρατιώτη στην Καλλιθέα

• Στις 10 π.μ. οι Οργανώσεις της Α' Περιφέρειας Αθήνας τιμούν την προσφορά του Νίκου Ζαχαριάδη, που εκτοπίστηκε στο Νταχάου μαζί με χιλιάδες λαού, στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.
• Στις 11 π.μ. εκδήλωση των Οργανώσεων Νοτίων Συνοικιών της ΚΟΑ του ΚΚΕ στο μνημείο για τον Σοβιετικό Στρατιώτη του '41-'44 στην Καλλιθέα (Συγγρού και Φιλαρέτου). Στην Καλλιθέα της αντίστασης, που μέσα από τις γραμμές του ΕΛΑΣ πολέμησαν το φασισμό Σοβιετικοί μαχητές και έπεσαν νεκροί μαζί με Ελληνες πατριώτες.

Στο Γράμμο των ηρώων ανηφορίζουν ξανά σήμερα οι κομμουνιστές από τη Μακεδονία

Οπως επισημαίνει, με ανακοίνωσή της, η Επιτροπή Περιοχής Δυτικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, «οι εκδηλώσεις πραγματοποιούνται προς τιμή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μέσα από τις γραμμές του οποίου έδωσαν τη ζωή τους χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι προοδευτικοί πατριώτες, παλεύοντας ενάντια στους Αγγλους και Αμερικάνους ιμπεριαλιστές και τους ντόπιους εκφραστές τους. Ταυτόχρονα, αποτελούν απάντηση στην επιχείρηση της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών να εξισώσουν τον κομμουνισμό με το φασισμό - ναζισμό».

Στην ανακοίνωση υπογραμμίζεται ότι «οι ιμπεριαλιστές, η αστική τάξη και τα κόμματά τους στην Ελλάδα και τις άλλες χώρες, δε θα καταφέρουν με ψέματα να ξαναγράψουν την Ιστορία που γράφτηκε με τις θυσίες και το αίμα εκατομμυρίων κομμουνιστών και αγωνιστών ενάντια στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Ούτε μπορούν να σβήσουν την τεράστια προσφορά της Σοβιετικής Ενωσης και του Κόκκινου Στρατού, που τσάκισαν το φασισμό και το ναζισμό στην Ευρώπη» και τονίζεται: «Ο μόνος δρόμος είναι η σύγκρουση με την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, της κυβέρνησης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Μια ισχυρή απάντηση θα είναι η μαζική συμμετοχή στην εκδήλωση της Κυριακής στον μαρτυρικό και ηρωικό Γράμμο».

Η αφίσα της εκδήλωσης

Ισχυρό ΚΚΕ - Λαϊκή Συμμαχία - Διεθνισμός είναι η απάντηση στην αντικομμουνιστική επίθεση της ΕΕ και των άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών

Στην Πελοπόννησο, το πρόγραμμα των συγκεντρώσεων - διαδηλώσεων που διοργανώνουν οι ΚΟ του ΚΚΕ έχει ως εξής:

• Σήμερα, Κυριακή:

-- Στην Πάτρα, συγκέντρωση στις 8 μ.μ., στην πλατεία Τριών Συμμάχων και πορεία στα Ψηλά Αλώνια, στον τόπο όπου κρεμάστηκαν 13 ΕΑΜίτες από τους Γερμανούς κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους στις 9 του Μάη 1944. Θα μιλήσει ο Κώστας Μπάτσικας, μέλος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στην Αμαλιάδα, συγκέντρωση στις 8 μ.μ. στην πλατεία Μπελογιάννη και πορεία στην πόλη. Θα μιλήσει ο Κοσμάς Αλεξίου, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηλείας.

-- Στο Ναύπλιο, συγκέντρωση στις 7 μ.μ. στο μνημείο στο Βράχο της Ακροναυπλίας και στη συνέχεια πορεία στην πόλη, όπου γίνεται η προφεστιβαλική εκδήλωση της ΚΝΕ, με ομιλητή τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

-- Στην Κεφαλονιά, συγκέντρωση στις 8 μ.μ. στην κεντρική πλατεία Αργοστολίου και πορεία στο μνημείο των πεσόντων ΕΠΟΝιτών. Θα μιλήσει ο Σπύρος Φαρακλός, Γραμματέας της ΝΕ.

• Αύριο, Δευτέρα 24 του Αυγούστου:

-- Στην Καλαμάτα, συγκέντρωση στις 7.30 μ.μ. στη Φραγκόλιμνα, τόπο μαζικής ταφής το 1944 και πορεία στην πόλη στο καφενείο όπου το 1946 δολοφονήθηκαν ΕΑΜίτες από τη συμμορία των Χιτών με τον γνωστό αρχηγό Μαγκανά. Θα μιλήσει ο Δημήτρης Οικονομάκος, Γραμματέας της ΝΕ Μεσσηνίας.

-- Στη Σπάρτη, συγκέντρωση στις 8 μ.μ. στην πλατεία της πόλης και πορεία στις ιστορικές φυλακές της Σπάρτης. Θα μιλήσει ο Δήμος Λεβεντάκης, μέλος της ΝΕ Λακωνίας.

-- Στην Τρίπολη, συγκέντρωση στις 8.30 μ.μ. στα δικαστήρια, στο γνωστό «θανατοδικείο» της Τρίπολης μετά την Κατοχή, και πορεία στην πόλη. Θα μιλήσει ο Γιάννης Φράγκος, μέλος της ΝΕ Αρκαδίας.

-- Στην Κόρινθο, συγκέντρωση στις 7.30 μ.μ. στο Συνοικισμό, στην πλατεία Ηλιόπουλου, και πορεία στην πόλη. Θα μιλήσει ο Γιώργος Λάμπας, Γραμματέας της ΝΕ Κορινθίας.

• Την Τρίτη 25 του Αυγούστου:

-- Στη Ζάκυνθο, συγκέντρωση στις 8 μ.μ. στην πλατεία Σολωμού μπροστά στο μνημείο των πεσόντων μαχητών του ΕΛΑΣ και πορεία μέχρι τη Νομαρχία. Θα μιλήσει ο Γιάννης Κορφιάτης, μέλος της ΝΕ Ζακύνθου.

Η ΝΕ Αιτωλοακαρνανίας του ΚΚΕ και η ΠΕΑΕΑ διοργανώνουν εκδηλώσεις σήμερα, Κυριακή:

• Στις 10 π.μ. στα Καλύβια, προς τιμήν των 56 εκτελεσμένων και 3 κρεμασμένων που έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας τους Γερμανοφασίστες κατακτητές.
• Στις 7.30 μ.μ. στη Γαβαλού, όπου τα 17 χωριά της Μακρύνειας στις 27-28-29 του Ιούλη 1943 δέχτηκαν βίαιη επίθεση από τα χιτλερικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους.

Αύριο, Δευτέρα 24 του Αυγούστου, προγραμματίζονται:

• Στη Λάρισα, στις 7 μ.μ., πικετοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
• Στα Τρίκαλα, στις 8 μ.μ., πικετοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
• Στην Καρδίτσα, στις 7 μ.μ., πικετοφορία στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
• Στο Βόλο, στις 7.30 μ.μ., πορεία από το Δημαρχείο Βόλου στο χώρο της προφεστιβαλικής εκδήλωσης της ΚΝΕ, στην πλατεία του δημαρχείου της Νέας Ιωνίας.

Την Τρίτη 25 του Αυγούστου, οι Κομματικές Οργανώσεις Μακεδονίας και Θράκης του ΚΚΕ διοργανώνουν μαζικές εξορμήσεις σε Βέροια, Νάουσα, Κιλκίς, Εδεσσα και Γιαννιτσά, καθώς επίσης σε:

• Αλεξανδρούπολη, στις 7 μ.μ. συγκέντρωση μπροστά από το Δημαρχείο και πορεία προς το Καπνομάγαζο, το οποίο την περίοδο της Κατοχής λειτούργησε ως φυλακή για τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
• Καβάλα, στις 8 μ.μ. συγκέντρωση στις καφετέριες στην παραλία της πόλης.
• Σέρρες, στις 8 μ.μ. συγκέντρωση και πορεία που θα ξεκινήσει από την πλατεία Ελευθερίας και θα περάσει από τις παλιές φυλακές (σημερινά δικαστήρια), το τότε στρατοδικείο που οι μόνες αποφάσεις του ήταν «εις θάνατον» (γωνία πλατείας ΙΚΑ και Εθνικής Αντίστασης), τον πλάτανο όπου έγινε άνανδρη δολοφονία αγωνιστών, το Β' Κοιμητήριο Σερρών, όπου γίνονταν όλες οι εκτελέσεις των καταδικασμένων αγωνιστών από τα στημένα στρατοδικεία.
• Κατερίνη, στις 7.30 μ.μ. συγκέντρωση και πορεία που θα ξεκινήσει από το Σιντριβάνι και θα περάσει από το σημείο όπου ήταν παλιά το κτίριο της Ασφάλειας με κατάληξη και πάλι στο Σιντριβάνι.
• Κομοτηνή, στις 7.30 μ.μ. συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία και πικετοφορία.
• Ξάνθη, στις 7.30 μ.μ. συγκέντρωση στην πλατεία Ελευθερίας.

Ακόμα, την Πέμπτη 27 Αυγούστου στη Δράμα, στις 10 π.μ. συγκέντρωση στην κεντρική πλατεία και πορεία προς το μνημείο πεσόντων του ΔΣΕ.

-- Στα Χανιά, σήμερα, Κυριακή, στις 8.30 μ.μ., συγκέντρωση στην πλατεία του Γαλατά με ομιλητή τον Νίκο Παπαντωνάκη, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής. Η εκδήλωση γίνεται σε μια περιοχή όπου έγιναν μεγάλες μάχες με τους χιτλερικούς κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης και δίπλα βρίσκεται ο Γολγοθάς, τόπος όπου εκτελέστηκαν χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι πατριώτες από τους φασίστες.

-- Στο Ηράκλειο, αύριο, Δευτέρα, στις 7.30 μ.μ. στη Νομαρχία, στο ύψος του πρώην ξενοδοχείου «Πέτρα», στο σημείο όπου έπεσε δολοφονημένος από το εμφυλιοπολεμικό καθεστώς ο κομμουνιστής συνδικαλιστής Χρήστος Χατζηγεωργίου. Θα μιλήσει ο Μιχάλης Κασαπάκης, στέλεχος του ΚΚΕ.

-- Στα Γιάννενα, αύριο, Δευτέρα, στις 8 μ.μ., στο Ρολόι, σύμβολο της αντιφασιστικής αντιστασιακής δράσης της πόλης.

-- Στην Κέρκυρα, αύριο, Δευτέρα, στις 8 μ.μ., συγκέντρωση έξω από τις φυλακές, απ' όπου έχουν περάσει στελέχη του κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, ανάμεσά τους και ο Γραμματέας του Κόμματος Νίκος Ζαχαριάδης.

-- Στη Λευκάδα, αύριο, Δευτέρα, στις 8 μ.μ., στην κεντρική πλατεία.

-- Στη Ρόδο, αύριο, Δευτέρα, στις 8 μ.μ., στην Πλατεία Κύπρου.

-- Στο Λαύριο, τη Δευτέρα 31 του Αυγούστου στις 8.30 μ.μ. συγκέντρωση - συναυλία στο Αγαλμα Μεταλλωρύχων.

Ετσι, ακόμα και το πλέον ιδιότυπο αναρχοαυτόνομο κίνητρο του κ. Περικλή Κοροβέση, εξ αγαθής έστω αφετηρίας, καταλήγει σ' ένα πολύ χρήσιμο, ως χρονικά επιτυχής προβοκάτσια, καζάνι της αστικής κόλασης που ανακατεύει με την κουτάλα της αντισταλινικής σκοπιμότητας τα ξερά με τα χλωρά στη σούπα της «Ζήμενς». Ψέλλισε έναν άναρθρο επιτάφιο χωρίς προηγουμένως να έχει πεθάνει ο εχθρός του...

Τον Περικλή Κοροβέση θυμάμαι να τον υπερασπίζομαι, προς έκπληξίν του μάλιστα, όταν έγινε άθλιο πρωτοσέλιδο «φωτογραφικού» ρεπορτάζ ως ο ηγέτης της «17Ν», με τον τίτλο «ιδού ο ένοχος». Καλή κι ενίοτε εξαιρετική γραφίδα που ως βουλευτής έπεφτε χωρίς αλεξίπτωτο στον γκρεμό του προφορικού λόγου. Τρέφω φυσική, άδολη συμπάθεια για τους ανθρώπους που μάχονται ή αποδέχονται τις αντιφάσεις τους αγγίζοντας το μεγαλείο του τραγικού. Υπό την αδιαπραγμάτευτη αίρεση ότι στην πυρά ρίχνουν, αν χρειαστεί, μόνον τον εαυτό τους προσάναμμα και ποτέ τον άλλον.

Η έκπληξή μου, λοιπόν, καθ' όλα πολιτική σε κρίσιμα αντικομμουνιστικούς καιρούς, δεν είναι παρά, πώς ένα θύμα, σχεδόν τραγικών, εντυπώσεων όπως ο Κοροβέσης, βρίσκεται (αδιάφορο εκών ή άκων), να προκαλεί όλες εκείνες τις ...«εντυπώσεις» που είναι χρήσιμες στο δικομματικό χαλκείο - τυπογραφείο. Ωστε να τυπώσει τα αναγκαία παπικά συγχωροχάρτια για τον εαυτό του...

Τον σημερινό τίτλο όμως, με γιγάντια δόση σαρκασμού για τη χρονική στιγμή κι όχι για τα πρόσωπα της τρέχουσας σκανδαλολογίας, τον αντλώ από τον πραγματικό Επιτάφιο Περικλέους του Θουκυδίδη που δεν μπορεί να θεωρηθεί «αυτοκτονικό» κείμενο ακόμα κι απ' όσους είτε το αγνοούν ως κείμενο, είτε και το απεχθάνονται. Ισως γιατί σε τρεις αράδες, με απαράμιλλο τρόπο, ο συγγραφέας καθορίζει τον κίνδυνο της χρονικής στιγμής που επιλέγεται ή επιλέγει ένας εκτοξευτής «σήματος» κι ένας ή πολλοί παραλήπτες για να δικαιωθεί εκείνο το προφητικό «το μέσο είναι το μήνυμα».

Γιατί αυτό είναι που τους φοβίζει. Το ταξικό ριζοσπαστικό λαϊκό - εργατικό κίνημα και τις δυνάμεις που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή προσπαθούν να τρομοκρατήσουν. Γι' αυτό συκοφαντούν, στιγματίζουν και ποινικοποιούν την κοσμοθεωρία που ενέπνευσε μεγαλειώδεις αγώνες και καθοδήγησε την πάλη της εργατικής τάξης μέχρι την κατάκτηση της εξουσίας, όπως έγινε στη Σοβιετική Ενωση και τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες. Γι' αυτό η ΕΕ θεσπίζει «μέρες μνήμης για τα θύματα των ολοκληρωτικών καθεστώτων» όπως η σημερινή, δίνοντας κατεύθυνση στα κράτη - μέλη και τις αντιδραστικές κυβερνήσεις τους να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους στην άθλια επιχείρηση για την παραχάραξη και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας.

Οπως σημειώνει η «Σύγχρονη Εποχή» στον πρόλογο του βιβλίου, «η ιστορική έρευνα είναι εργαλείο εξαιρετικά χρήσιμο για το σήμερα. Μπορεί να συμβάλει στην αναζωογόνηση της κομμουνιστικής αντίληψης, σε συνθήκες νίκης της αντεπανάστασης, να εμπλουτίσει την αυτογνωσία των κομμουνιστών και των κομμουνιστριών για την ολόπλευρη ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Τα 60 χρόνια από τη μεγάλη νίκη των λαών έχουν συμπέσει με μια οξύτατη προσπάθεια "αναθεώρησης" της Ιστορίας. Ταυτόχρονα, έχουν συμπέσει με μια μεγάλη έφοδο που πραγματοποιεί ο οπορτουνισμός και στην ιστοριογραφία, με σκοπό να φέρει τα τότε γεγονότα στα μέτρα των διαχειριστικών αναγκών του και επιδιώξεων (...) Η θεωρία των "δύο ολοκληρωτισμών" (!), η ταύτιση του Στάλιν με τον Χίτλερ, υποδηλώνει το φόβο των ιμπεριαλιστών και των απολογητών τους. Φοβούνται την εργατική - λαϊκή συνειδητή ανάταση, γιατί γνωρίζουν ότι το αντεπαναστατικό πισωγύρισμα είναι προσωρινό».

Δεν καταλαβαίνουν όμως πως μ' αυτή την τερατώδη διαστρέβλωση της πρόσφατης ιστορίας καταδίκασαν τους εαυτούς τους και όσους τους ακολουθούν στην αιώνια ντροπή, ενώ παράλληλα στιγμάτισαν ένα σημαντικό θεσμό της Ευρωπαϊκής Ενωσης με τη σκιά της υποψίας ότι αποτελεί ένα εφαλτήριο για τη δυσφήμιση όλων των λαών και των κυβερνήσεων που συγκροτούν τη σημερινή Ευρώπη, που από Ευρώπη των Λαών, της Δημοκρατίας και της Προόδου επιδιώκουν να την καταντήσουν κακέκτυπο της Ευρώπης που επεδίωκε να δημιουργήσει ο Χίτλερ, με βασικούς στόχους την εξόντωση της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας, των Εβραίων, των Τσιγγάνων, των κομμουνιστών και κάθε ελεύθερου ανθρώπου χωρίς παρωπίδες.

Γι' αυτό τους κατηγορώ για κρυπτοναζισμό - κρυπτοχιτλερισμό και τους προειδοποιώ ότι σύντομα θα καταντήσουν περίγελως των ελευθέρων πολιτών όπου Γης, από τη στιγμή που θα αποκαλυφθεί η πραγματική τους ταυτότητα.

Απέναντι στην εντεινόμενη επιχείρηση διαστρέβλωσης της Ιστορίας και συκοφάντησης του σοσιαλισμού με την ταύτιση του κομμουνισμού με το φασισμό - ναζισμό, προβάλλει το χρέος κάθε προοδευτικού ανθρώπου να αντισταθεί στην αντικομμουνιστική εκστρατεία. Είναι χαρακτηριστικές γι αυτό οι δηλώσεις ανθρώπων του Πνεύματος που έγιναν στον "Ρ" με αφορμή τη νέα αντικομμουνιστική πρόκληση της ΕΕ, που επιχειρεί να καθιερωθεί η 23 Αυγούστου σαν «μέρα μνήμης των θυμάτων ολοκληρωτικών καθεστώτων».

Μεταξύ όσων στηρίζουν το κείμενο καταδίκης βρίσκονται ηγέτες των ΚΚ, δεκάδες βουλευτές και στελέχη εκλεγμένα σε συνδικαλιστικά όργανα, σε όργανα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και σε άλλους μαζικούς φορείς, επιστήμονες και συγγραφείς.

Η συλλογή των υπογραφών συνεχίζεται!

Το κείμενο της καταδίκης, που υπογράφεται από στελέχη και φίλους Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων από ΑΛΓΕΡΙΑ, ΒΕΛΓΙΟ, ΒΡΑΖΙΛΙΑ, ΒΡΕΤΑΝΙΑ, ΓΕΩΡΓΙΑ, ΕΛΛΑΔΑ, ΕΣΘΟΝΙΑ, ΙΝΔΙΑ, ΙΣΠΑΝΙΑ, ΙΤΑΛΙΑ, ΛΕΤΟΝΙΑ, ΛΕΥΚΟΡΩΣΙΑ, ΛΙΒΑΝΟ, ΜΕΞΙΚΟ, ΟΥΓΓΑΡΙΑ, ΟΥΚΡΑΝΙΑ, ΠΑΚΙΣΤΑΝ, ΡΩΣΙΑ, ΣΟΥΗΔΙΑ, ΣΥΡΙΑ, ΤΣΕΧΙΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ, ΧΙΛΗ, έχει ως εξής:

«Οι υπογράφοντες εκλεγμένοι στα Κοινοβούλια, στα συνδικαλιστικά όργανα, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση και σε άλλους μαζικούς φορείς, που είμαστε μέλη, στελέχη και φίλοι Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, καταγγέλλουμε την προσπάθεια εξίσωσης του ναζισμού με τον κομμουνισμό, μέσω της προσπάθειας ανακήρυξης της 23ης Αυγούστου ως "μέρας μνήμης" των θυμάτων τους.

Πορεία στο Στρασβούργο ενάντια στο αντικομμουνιστικό μνημόνιο

Αφού πρώτα μετονόμασαν την 9η Μάη από μέρα νίκης των λαών σε "μέρα της Ευρώπης", για να ξεγράψουν την εικόνα της κόκκινης σημαίας στο Ράιχσταγκ, τώρα επιδιώκουν να ταυτίσουν το θύτη με το θύμα, επικαλούμενοι τη μέρα υπογραφής του συμφώνου μη επίθεσης Μόλοτοφ - Ρίμπεντροπ.

Θέλουν να συγκαλύψουν τον ιμπεριαλιστικό ταξικό χαρακτήρα του φασισμού - ναζισμού.

Να κρύψουν το γεγονός ότι η νίκη των λαών φέρει την ανεξίτηλη σφραγίδα της Σοβιετικής Ενωσης, του Κόκκινου Στρατού και του παρτιζάνικου κινήματος, στο οποίο πρωτοστάτησαν οι κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο.

Επιδιώκουν να αθωώσουν τον ιμπεριαλισμό, που εξέθρεψε το φασισμό και που σήμερα, 20 χρόνια μετά την αντεπανάσταση, ματώνει αχαλίνωτος τους λαούς σε όλο τον κόσμο.

Επιδιώκουν έτσι να χτυπήσουν ιδεολογικο-πολιτικά όσους συνεχίζουν να μάχονται ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση και αδικία, στη βάρβαρη επίθεση σε κάθε κοινωνικό, εργασιακό και δημοκρατικό δικαίωμα των λαών, που εξαπολύεται σε συνθήκες παγκόσμιας οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού.

Εργαζόμενοι, αγρότες, γυναίκες, νέοι,

Κινητοποιηθείτε μαχητικά ενάντια στο ξαναγράψιμο και στη διαστρέβλωση της Ιστορίας.

Δώστε αποφασιστική απάντηση και ακυρώστε κάθε προσπάθεια να στηθούν αντικομμουνιστικές φιέστες στις 23 Αυγούστου.

Διαδώστε την ιστορική αλήθεια.

Υπερασπιστείτε αδιάλλακτα την πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, για μια άλλη κοινωνία, δίχως πολέμους, ανεργία, φτώχεια και εκμετάλλευση. Για το Σοσιαλισμό».

Παρακάτω παρουσιάζουμε ανά χώρα τα ονόματα και τις ιδιότητες των υπογραφόντων, καθώς και τα κόμματα που δραστηριοποιήθηκαν για τη συγκέντρωση αυτών των υπογραφών. Η συλλογή των υπογραφών συνεχίζεται!

Από το Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού της Αλγερίας (PADS):

Μααμάρ Γκερμάχε Ντιτ Αμπάς, πρώην γενικός γραμματέας του Σωματείου Εργαζομένων στο λιμάνι του Αλγερίου.

Ανρί Αλέγκ, πρώην αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλγερίας.

Μπουαλέμ Κάλφα, πρώην αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλγερίας, πρώην διευθυντής της εφημερίδας «Alger Republicain».

Μπέσα Ζοχάιρ, διευθυντής της εφημερίδας «Alger Republicain».

Σπορτίς Ουίλιαμ, πρώην αρχηγός του Κομμουνιστικού Κόμματος Αλγερίας και γραμματέας της ένωσης «φίλων της Alger Republicain» στη Γαλλία.

Περλ Ζορζ, πρόεδρος της ένωσης «φίλων της Alger Republicain» στη Γαλλία.

Νταλιλά Μεζιάν, δικηγόρος, μέλος της ένωσης γυναικών.

Από το Κόμμα Εργατών Βελγίου:

Ντιρκ βαν Ντούπεν, νομαρχιακός σύμβουλος, Ντούρνερν, Αμβέρσα.

Φρανς βαν Ακολέιεν, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Γκέερτ Ασμαν, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Χανς Κράμις, δημοτικός σύμβουλος, Σερένγκ.

Χάρι Ντουίτ, δημοτικός σύμβουλος, Γκενκ.

Γιαν Κάιζτζερ, δημοτικός σύμβουλος, Λα Λουβιέρ.

Γιόχαν Βάντεπερ, δημοτικός σύμβουλος, Χέρσταλ.

Καρλ Ζέγκερς, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Μορίν Τόλενερ, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Σταφ Χέντερικς, δημοτικός σύμβουλος, Λόμελ.

Ρόλαντ βαν Ακερ, σύμβουλος κοινωνικής εργασίας (OCMW), Ζελζάτε.

Νάντια Μοσκούφο, δημοτικός σύμβουλος, Χέρσταλ.

Ντερκ Γκεμέρ, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Φιλίπ ντε Βουστ, δημοτικός σύμβουλος, Ζελζάτε.

Μι Μπράντερς, νομαρχιακός σύμβουλος, Χόμποκεν, Αμβέρσα.

Από το Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα:

Ιβάν Πινιέιρο, γενικός γραμματέας του Βραζιλιάνικου ΚΚ, διευθυντής της οργάνωσης «Casa da America Latina».

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας:

Γκρίφιθς Ρόμπερτ, γενικός γραμματέας του ΚΚ Βρετανίας.

Φόστερ Τζον, διεθνής γραμματέας του ΚΚ Βρετανίας.

Ντέιβις Μαίρη, οργανώτρια γυναικών, επίτιμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο London Metropolitan University.

Στίβενσον Γκράχαμ, εθνικός οργανωτής του συνδικάτου μεταφορών UNITE.

Από το Ενοποιημένο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας:

Αβαλιάνι Νουζγκάρ, Α' γραμματέας της ΚΕ του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Αλάνια Ακάκι, γραμματέας της ΚΕ του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Πίπια Τεμούρ, γραμματέας ΚΕ του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας, γραμματέας της Επιτροπής Ειρήνης της Γεωργίας.

Λουρσμανασβίλι Αλέκο, γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής του Γκόρι του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Σαμνιντζέ Τεμούρ, γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής του Ατζαράν του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Κουρούα Ρόιν, μέλος της Επιτροπής Ειρήνης της Γεωργίας.

Αλάνια Γκιόργκι, μέλος της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών Γεωργίας.

Κουρντγκελασβίλι Λάλι, μέλος της Επιτροπής Ειρήνης της Γεωργίας.

Τζαλαγκάνια Σάλβα, διευθυντής του Μουσείου του Παράνομου Μπολσεβικικού Τυπογραφείου της Τιφλίδας.

Σικμασβίλι Τζιούλι, υποδιευθυντής του Μουσείου του Παράνομου Μπολσεβικικού Τυπογραφείου της Τιφλίδας.

Τζαποσβίλι Ταμάζ, πρόεδρος εργατικού συμβουλίου στη Γεωργία.

Τσιντκάντζε Τσιτσίνο, μέλος εργατικού συμβουλίου στη Γεωργία.

Οτιουρίντζε Μεράμπ, μέλος της ΚΕ του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας, γραμματέας της επιτροπής περιοχής του Akhmeta.

Μάργκια Αβταντίλ, επιστήμονας, μέλος του Κοινοβουλίου της πόλης Zugdidi (Sakrebulo).

Αμπσάνα Νάνα, επιστήμονας, καθηγήτρια του πανεπιστημίου του Zugdidi.

Τσαντούρια Τεμούρ, επιστήμονας, μέλος της ανεξάρτητης ένωσης επιστημόνων.

Τουγκούσι Αρβελόντι, εργάτης, μέλος του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Κομπακχίντζε Γκότσα, οικονομολόγος, μέλος του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Νατσβλισβίλι Ζόρμπεγκ, μηχανικός, μέλος του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Οτιουρίντζε Λέβαν, φοιτητής, μέλος του Ενιαίου ΚΚ Γεωργίας.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας:

Παπαρήγα Αλεξάνδρα, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Αλυσανδράκης Κωνσταντίνος, βουλευτής, μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του ΟΑΣΕ.

Αντώνας Στράτος, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Λέσβου.

Βαρδαρός Λεωνίδας, πρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος.

Βαρελάς Δημήτριος, πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Λογιστών.

Γαλανόπουλος Παναγιώτης, πρόεδρος Βιοτεχνικών Σωματείων Αθήνας, μέλος Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα ΕΒΕ.

Γαρμπής Απόστολος, πρόεδρος Συνδικάτου Τροφίμων και Ποτών.

Γεωργίου Δημήτρης, αντιπρόεδρος Ομοσπονδίας ΕΥΔΑΠ.

Γκατζής Νικόλαος, βουλευτής.

Γκίκας Νίκος, πρόεδρος του Συνδικάτου Ηλεκτροτεχνιτών Αθήνας.

Γκίκας Σωτήρης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Θεσπρωτίας.

Γκιόκας Ιωάννης, μέλος του Γραφείου του ΚΣ της ΚΝΕ, βουλευτής.

Δρακόπουλος Δημήτρης, πρόεδρος Ομοσπονδίας Τύπου - Χάρτου.

Δράκος Αντώνης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Σάμου.

Ζιώγας Ιωάννης, βουλευτής, νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης.

Θεοδώρου Δήμος, πρόεδρος Ομοσπονδίας Εργαζομένων Κλωστοϋφαντουργίας, Ιματισμού, Δέρματος.

Ιωσηφίδης Γιώργος, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Φωκίδας.

Καζάκος Κωνσταντίνος, βουλευτής.

Κακαβάς Θωμάς, πρόεδρος Ενωσης Λογιστών Αθήνας.

Καλαντίδου Σοφία, βουλευτής, πρόεδρος της Ενωσης Εμποροϋπαλλήλων Θεσσαλονίκης.

Κανέλλη Λιάνα, βουλευτής, μέλος της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης.

Καραθανασόπουλος Νικόλαος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Κανταρτζής Αχιλλέας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Κατσώτης Χρήστος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.

Καφαντάρη Ευθαλία (Λίλα), βουλευτής.

Κομνηνός Γιάννης, πρόεδρος Συνδικάτου Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας.

Κουμπούρας Βασίλης, πρόεδρος Συνδικάτου Φαρμάκου Αθηνών.

Μακρή Κική, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Δωδεκανήσου.

Μάμαλη Βάσω, πρόεδρος Συνδικάτου Κλωστοϋφαντουργών Αθήνας.

Μανουσογιαννάκης Γιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόεδρος «Στέφενσων»

Μανωλάκου Διαμάντω, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Μαρίνος Γιώργος, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Μαριόλης Κώστας, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Αγρινίου.

Μαρούδας Ρίζος, πρόεδρος Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Λάρισας, στέλεχος της ΠΑΣΥ.

Μαυρίκος Γιώργος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ΓΓ της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας (ΠΣΟ), βουλευτής.

Μαυροδόγλου Διαμαντής, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων ΙΚΑ.

Μαυροθαλασσίτης Μπάμπης, μέλος του προεδρείου της ΓΣΕΒΕΕ και μέλος της Γραμματείας της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα ΕΒΕ.

Μελά Εύα, βουλευτής.

Μπαλού Αλεξάνδρα, πρόεδρος Συνδικάτου Εργαζομένων στο χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Μπενετάτος Στέλιος, δήμαρχος Νίκαιας.

Μπουντούρογλου Καλλιόπη, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Γυναικών Ελλάδας (ΟΓΕ).

Μπούτας Βαγγέλης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόεδρος Ενωτικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Ν. Καρδίτσας, στέλεχος της ΠΑΣΥ.

Μυτιληνιού Κώστας, πρόεδρος Συνδικάτου Μετάλλου Αθήνας.

Μωραΐτης Νίκος, βουλευτής, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Αιτωλοακαρνανίας, στέλεχος της ΠΑΣΥ.

Νικολαΐδου Βέρα, βουλευτής, αντιπρόεδρος της Ελληνικής Επιτροπής για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη (ΕΕΔΥΕ).

Παπαϊωάννου Κώστας, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Αρτας.

Πάσουλας Γιάννης, πρόεδρος Ομοσπονδίας Οικοδόμων.

Παφίλης Θανάσης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ΓΓ του Παγκόσμιου Συμβουλίου Ειρήνης (ΠΣΕ), ευρωβουλευτής.

Περάκης Αλέκος, πρόεδρος Σωματείου Τηλεπικοινωνιών ΣΕΤΗΠ.

Πέρρος Γιώργος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ.

Πουλικόγιαννης Σωτήρης, πρόεδρος Συνδικάτου Μετάλλου Πειραιά.

Πρωτούλης Γιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Γραμματέας του ΚΣ της ΚΝΕ, βουλευτής.

Ραυτόπουλος Σωτήρης, αντιπρόεδρος Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σιδηροδρόμων.

Σαρικάς Γιάννης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Ρόδου.

Σιτζάνης Νίκος, μέλος ΕΕ ΟΜΕ-ΟΤΕ.

Σκοπελίτης Σταύρος, βουλευτής.

Σκυλλάκος Αντώνης, βουλευτής.

Σουλτανία Αγγελική, πρόεδρος Συνδικάτου ιδιωτικών κλινικών Αθήνας.

Σπυράτος Γεράσιμος, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Κεφαλονιάς - Ιθάκης.

Σταματέλος Νίκος, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Λευκάδας.

Σταμέλος Ηλίας, αντιπρόεδρος ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ.

Στρούζας Παναγιώτης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Ζακύνθου.

Συρίγος Βαλσάμης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Λαυρίου.

Σώκου Ζωή, πρόεδρος Ομοσπονδίας Εργαζομένων Φαρμάκου.

Τασούλας Γιάννης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόεδρος Συνδικάτου Οικοδόμων Αθήνας.

Τούσσας Γιώργος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, ευρωβουλευτής.

Τσαγκατάκη Μαρία, πρόεδρος Συνδικάτου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας.

Τσιμπόγλου Σάββας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ενωσης Μηχανικών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΜΕΝ).

Τσιόγκας Δημήτρης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, Πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Λάρισας.

Τσίτσης Σάκης, πρόεδρος Εργατικού Κέντρου Νάουσας.

Τσίχλης Παναγιώτης, πρόεδρος Ομοσπονδίας τροφίμων - γάλακτος - ποτών

Φλούδα Γεωργία, πρόεδρος Συνδικάτου Επισιτισμού - Τουρισμού Αθήνας.

Χαλβατζής Σπυρίδων, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, βουλευτής.

Χαραλάμπους Χαράλαμπος, βουλευτής.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Εσθονίας:

Μίσιν Γιούρι, ΚΚ Εσθονίας, Εσθονική Ενωση Πολιτών.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό):

Σιτάραμ Γετσούρι, μέλος της Ανω Βουλής.

Μοχάμεντ Αμίν, μέλος της Ανω Βουλής.

Σιαμάλ Τσακραμπόρτι, μέλος της Ανω Βουλής.

Πρασάντα Τσατερτζίι, μέλος της Ανω Βουλής.

Μπρίντα Καράτ, μέλος της Ανω Βουλής.

Πενουμάλι Μαντχού, μέλος της Ανω Βουλής.

Μοϊνούλ Χασάν, μέλος της Ανω Βουλής.

Σαμάν Παθάκ, μέλος της Ανω Βουλής.

Π. Ρ. Ρατζάν, μέλος της Ανω Βουλής.

Π. Ρατζίιβ, μέλος της Ανω Βουλής.

Τ. Κ. Ραγκαρατζάν, μέλος της Ανω Βουλής.

Ταρίνι Κάντα Ρόι, μέλος της Ανω Βουλής.

Ματιλάλ Σαρκάρ, μέλος της Ανω Βουλής.

Ταπάν Κουμάρ Σεν, μέλος της Ανω Βουλής.

Α. Βιτζαγιαραγκχαβάν, μέλος της Ανω Βουλής.

Βασουντέμπ Ακαρία, μέλος της Κάτω Βουλής.

Πουλίν Μπιχάρι Μπάσκε, μέλος της Κάτω Βουλής.

Σμτ Σουσμίτα Μπάουρι, μέλος της Κάτω Βουλής.

Π. Κ. Μπίτζου, μέλος της Κάτω Βουλής.

Μπανσαγκοπάλ Τσοουντχούρι, μέλος της Κάτω Βουλής.

Κχάγκεν Ντας, μέλος της Κάτω Βουλής.

Δρ. Ραμτσάντρα Ντόμε, μέλος της Κάτω Βουλής.

Σ. Κ. Σαϊντούλ Χακουέ, μέλος της Κάτω Βουλής.

Π. Καρουνακαράν, μέλος της Κάτω Βουλής.

Σακτί Μοχάν Μαλίκ, μέλος της Κάτω Βουλής.

Π. Ρ. Ναταρατζάν, μέλος της Κάτω Βουλής.

Μ. Μπ. Ρατζές, μέλος της Κάτω Βουλής.

Μαχέντρα Κουμάρ Ρόι, μέλος της Κάτω Βουλής.

Μπατζουμπάν Ριγιάν, μέλος της Κάτω Βουλής.

Δρ. Ανούπ Κουμάρ Σαχά, μέλος της Κάτω Βουλής.

Ανιρουντχάν Σαμπάθ, μέλος της Κάτω Βουλής.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας:

Μανουέλ Καμάνιο Φαντίνιο, γενικός γραμματέας της ΚΕΕ, Κεντρική Ενωση Εργαζομένων, Γαλικία.

Μαριάνο Αμπάλο Κόστα, Β' αντιδήμαρχος του Κάνγκας ντο Μοράζο. Γαλικία.

Χουάν Φαχάρντο Ρεκούσο, δημοτικός σύμβουλος και εκπρόσωπος Τύπου της δημοτικής ομάδας της Ενωμένης Αριστεράς στη Βιλαγκαρσία ντε Αρούσα, Ποντεβέδρα, Γαλικία.

Εστέρ Γκαρσία Ντίαζ, δημοτική σύμβουλος στην Τορελαβέγκα της Λαϊκής Συνέλευσης (ACPT), Τορελαβέγκα, Καντάμπρια.

Ραμόν Μπουένο Πινιέιρο, δημοτικός σύμβουλος της Ενωμένης Αριστεράς στη Βιλαγκαρσία ντε Αρούσα, και μέλος της Περιφερειακής Εκτελεστικής Επιτροπής των CCOO της Αρούσα, Ποντεβέδρα, Γαλικία.

Ντολόρες Κουέβας Ρίμπας, δημοτική σύμβουλος της Ενωμένης Αριστεράς στην Βιλαγκαρσία ντε Αρούσα και μέλος της επιτροπής της εταιρείας MEGASA από την CCOO, Αρούσα, Ποντεβέδρα, Γαλικία.

Χουάν Λουίς Γκαρσία Κόρντομπα, γενικός γραμματέας της AST (Εναλλακτικό Σωματείο των Εργαζομένων) που πλειοψηφεί στην «Telefonica», Μαδρίτη.

Zοσέπ Μπελ, μέλος του Κρατικού Συντονιστικού των CO.BAS, που πλειοψηφούν στην «Telefonica», Καταλονία.

Μικέλ Μπουχάντα Ρεκιμπάτις, γενικός γραμματέας της Ομοσπονδίας Εκπαιδευτικών της CCOO στη Ριόχα.

Ανχελ Τορεγκρόσα, διοίκηση του Συνδικάτου της CCOO της επαρχίας Μούρθια.

Φερνάντο Ράμος Αρμέστο, γραμματέας των CCOO στην Αρούσα (Ποντεβέδρα) Γαλικία.

Αντόνιο Ντουράν Μουνιόθ, γενικός γραμματέας της Γενικής Ενωσης Εργαζομένων της Λα Μαρίνα Μπάσα, Αλικάντε.

Ροντρίγκο Ρουίθ Μόρα, Γραμματεία της Οργάνωσης της Γενικής Ενωσης Εργαζομένων της Λα Μαρίνα Μπάσα, Αλικάντε.

Αντόνιο Γιους Πιασουέλο (Τόνι), εκπρόσωπος της τοπικής κίνησης αριστερών και αντικαπιταλιστών «Lleida Treballadora», Καταλονία, Ισπανία.

Μιγκέλ Γκερέρο Σάντσες, συντονιστής της Ενωσης Fecsa-Endesa, της Ομοσπονδίας Συνταξιούχων της CCOO της Καταλονίας.

Φρανσίσκο Σέμπιο Πένια D.I. 33.239.207 Κ, συνδικαλιστικό στέλεχος εκπαιδευτικών, Γαλικία.

Λάουρα Ιγκλέσιας Γκαρσία, πρόεδρος της Επιτροπής της Πανεπιστημιακής Κλινικής, Γαλικία.

Χοσέ Μαρία Ντομπάρο, παθ., καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Κορούνια, Γαλικία.

Κιμ Μπόιτς Λιουτς, στέλεχος ταξικού σωματείου στην Καταλονία.

Βισέντε Αλκαράζ Μίρα, γραμματέας του σωματείου υπηρεσιών των πολιτών της CCOO στην επαρχία της Βαλένθια.

Μαριάνο Οκάνια Καστεγιάνος, πρόεδρος του Συνδέσμου για την Αλληλεγγύη στην Κούβα «9 Οκτώβρη» της Ιμπι, Αλικάντε.

Ονόφρε Μιρόν Μαρτίνεζ, μέλος της τοπικής κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής του συνδικάτου βιομηχανίας της CCOO. Επαρχία Βαλένθια.

Καρμέλο Σουάρες, γγ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Ραούλ Μαρτίνες, μέλος της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας, επικεφαλής του κινήματος αλληλεγγύης με την Κούβα, Ισπανός δικηγόρος των 5 Κουβανών ηρώων.

Χούλιο Ντίας, υπεύθυνος της Γραμματείας της ΚΕ του ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Λόλα Χιμένεθ Μουνιός, Ιδρυμα Εργαζομένων Ερευνας και Πολιτισμού.

Αντόνιο Ντουράν Μουνιός, γγ του Συνδικάτου Εργαζομένων Κατωτέρων Πληρωμάτων.

Ροντρίγκο Ρούις Μόρα, οργανωτικός γραμματέας του Συνδικάτου Εργαζομένων Κατωτέρων Πληρωμάτων.

Αννα Μαρία Νοβόα Ντιέγκουες, Οικονομολόγος, Γαλικία.

Μπαλντομέρο Ιγκλέσιας Ντομπάριο, τραγουδιστής, καθηγητής, Γαλικία.

Κάρλος Ρίος Βιλαμπόα, μέλος της Διοίκησης της Ενωσης Εργαζομένων Γαλικίας.

Ντένις Ιγκλέσιας Λιάμας, συνδικαλιστής φοιτητής, Γαλικία.

Ενρίκε Τόμπα Ναρντίν, καθηγητής τεχνολογίας, Γαλικία.

Γκονζάλο Αμοέδο Λόπεζ, συγγραφέας, Γαλικία.

Χοσέ Αντόνιο Ροντρίγκεζ Ριβέρα, καθηγητής στο ίδρυμα ΙΕS, Γαλικία.

Χοσέ Κάρλος Πέρες, χρονογράφος, Γαλικία.

Χοσέ Πέρεζ Ογια, οικονομολόγος, συνταξιούχος.

Χουάν Μιγκέλ Μπλάνκο Περέιρα, εργάτης αυτοκινητοβιομηχανίας, Γαλικία.

Λάουρα Κιντιλάν Νούνιες, καθηγητής, μουσικός, Γαλικία.

Μαργαρίτα Λέντο Αντιόν, σκηνοθέτης και συγγραφέας, καθηγητής Οπτικοακουστικής του Πανεπιστημίου του Santiago de Compostela, Γαλικία.

Μαρία Χορτένσια Νούνιες Ινσούα, συνταξιούχος, Γαλικία.

Μαρία Ιμακιουλάντα Οτέρο Μπααμόντε, συνδικαλίστρια νοσηλεύτρια, Γαλικία.

Μαρία Σίλβα Μπαρκαλά, συνδικαλίστρια στον ιματισμό, Κορούνια, Γαλικία.

Μαρίνα Κιντιλάν Νούνιες, μουσικός, καθηγήτρια, Γαλικία.

Νόα Φερνάντεζ Πάζο, συνδικαλιστής φοιτητής, Γαλικία.

Ομάρ Μοντ Αμπντελγκάνι Κιντέλα, μετανάστρια συνδικαλίστρια φοιτήτρια, Γαλικία.

Χοσέ Αντόν Πεδρέιρα Μιράς, βιβλιοπώλης, Γαλικία.

Χοσέ Μαρία Αλβάρες Κάκαμο, συγγραφέας, Γαλικία.

Γιάγκο Ροντρίγκεζ Κατσαρόν, συνδικαλιστής φοιτητής, Γαλικία.

Χουάν Νογκέιρα Λόπες, μέλος του ΚΣ των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών Ισπανίας.

Πέδρο Ροντρίγκες Ιρισάρι, μέλος του συνδικάτου CGT.

Ραούλ Αλντέα Πικόν, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Αλίσια Κρεβιγιέν Γκονζάλες, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Κριστόφ Μπρουνέ, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Αουρόρα Μπερνάλ Ρέτσιο, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Εμίλιο Βιγιάρ Γκρουπέλι, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Μαρία Λόπες Χερνάντες, οπαδός ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Αντόνιο Ελεαζάρ Σέβα Πέρες, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας.

Κάρλος Μπενίνιο Τόρες Πέρες, στέλεχος ΚΚ των Λαών της Ισπανίας, μέλος του Συνδικάτου CGT.

Nτιέγκο Φαρπόν, στέλεχος των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών Ισπανίας.

Τεσέο Κελντράν Αρνέδο, δικηγόρος.

Από το Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών:

Αντρέα Τζενοβάλι, αντιπρόεδρος του Εθνικού Συνδέσμου Φιλίας Ιταλίας - Κούβας.

Από το Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας:

Αλφρεντ Ρούμπιξ, πρόεδρος του ΣΚΛ, ευρωβουλευτής.

Αλεξάντερ Γκολουμπόφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Λετονίας.

Αρτουρ Ρούμπιξ, βουλευτής Κοινοβουλίου Λετονίας.

Σεργκέι Φεόντοροφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Λετονίας.

Ιβάν Ιβανόφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Σεργκέι Χριστολιούμποφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Ολγα Βέιντινια, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Βλαντίμιρ Φρολόφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Βίκτορ Φεντότοφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Ιγκόρ Ζούγιεφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Βαλέρι Πετρόφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Ιγκόρ Σόλοβιεφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Εφίμ Κλεμέντιεφ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Ιγκόρ Κουζμούκ, βουλευτής Κοινοβουλίου Ρίγας.

Νταγκμάρα Αμπράμοβα, βουλευτής της Βουλής της πόλης Ρεζεκνιένσκ.

Σεργκέι Μπογκντάνοφ, βουλευτής της Βουλής της πόλης Λούτζενσκ..

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Λευκορωσίας:

Γκολούμπεβα Τατιάνα Γκενάντιεβνα, Α' γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΛ, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας.

Καρπένκο Ιγκόρ Βασίλιεβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας στις Διεθνείς Σχέσεις με την Ενωση Ανεξαρτήτων Κρατών, Β' γραμματέας του ΚΚΛ.

Αταμάνοφ Γκεόρκι Πέτροβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος της Ενωσης Αξιωματικών Λευκορωσίας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΛ.

Κορόπ Ρομάν Λεονίντοβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης, μέλος του γραφείου της ΚΕ του ΚΚΛ.

Σπιλνιτσένκο Ιγκόρ Αζόροβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, μέλος του ΚΚΛ.

Τολκατσέφ Βίκτορ Ιβάνοβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, μέλος του ΚΚΛ.

Τιχάνσκαγια Ραΐσα Αλεξάντροβνα, αναπληρωτής πρόεδρος της Μόνιμης Επιτροπής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης για τις Διεθνείς Υποθέσεις και τις Σχέσεις με την Ενωση Ανεξάρτητων Κρατών, μέλος της ΚΕ του ΚΚΛ.

Μάλνικοφ Εβγκένι Αλεξάντροβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης, μέλος ΚΕ του ΚΚΛ.

Μαϊσούκ Βλαντίμιρ Βλαντίμιροβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης, μέλος ΚΕ του ΚΚΛ.

Καμάι Αλεξέι Στεπάνοβιτς, πρόεδρος του Συμβουλίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Λευκορωσίας, διακεκριμένος για την εθνική, κομματική και κοινωνική του δράση.

Κικέλ Πάβελ Βασίλιεβιτς, δόκτωρ Φιλοσοφικών Επιστημών, διδάκτωρ Εθνικού Παιδαγωγικού Πανεπιστημίου Λευκορωσίας, μέλος του γραφείου της ΚΕ του ΚΚΛ.

Σαμίλια Ελένα Αλεξιέεβνα, αρχισυντάκτης εφημερίδας «Κομμουνιστής Λευκορωσίας. Εμείς κι ο χρόνος».

Νόβικοφ Ανατόλι Νικολάγιεβιτς, μέλος του Συμβουλίου της Δημοκρατίας της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, πρόεδρος της Ενωσης Βετεράνων Λευκορωσίας.

Αντρέενκο Βλαντίμιρ Αλεξάντροβιτς, Α' γραμματέας της Οργάνωσης Μπρεστ του ΚΚΛ.

Πολοφτσέφ Βλαντίμιρ Λεονίντοβιτς, Α' γραμματέας της Οργάνωσης Βίτεπσκ του ΚΚΛ.

Προκόπενκο Στανισλάφ Ιβάνοβιτς, Α' γραμματέας της Οργάνωσης Γκόμελσκ του ΚΚΛ.

Ανίσικ Σεργκέι Ανατόλιεβιτς, Α' γραμματέας της Οργάνωσης Γκρόντνενσκ του ΚΚΛ.

Ντράκο Βαλέρι Βλαντίμιροβιτς, γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΛ.

Ντεμέντεϊ Νικολάι Ιβάνοβιτς, διακεκριμένος για την εθνική, κομματική και κοινωνική του δράση, μέλος του Συμβουλίου του ΚΚΛ.

Μπεντούλια Βλαντίμιρ Λεόντιεβιτς, δις βραβευμένος με το βραβείο «Σοσιαλιστικής Εργασίας», διακεκριμένος για την εθνική, κομματική και κοινωνική του δράση, μέλος του Συμβουλίου του ΚΚΛ.

Ανόχιν Βλαντίμιρ Ιβάνοβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινωφελούς Οργάνωσης «Ενωση Αξιωματικών Λευκορωσίας», Συνταγματάρχης Αεροπορίας εν αποστρατεία.

Βορομπιόφ Βλαντίμιρ Νικιφόροβιτς, πρόεδρος Πολεμικοεπιστημονικής Κοινότητας, Αρχιστράτηγος εν αποστρατεία, πολέμησε στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Ζούμποφ Ιγκόρ Αλεξέεβιτς, αρχιστράτηγος εν αποστρατεία, διακεκριμμένος νομικός, πολέμησε στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο.

Σεροστάν Βλαντίμιρ Αλεξέεβιτς, διευθυντής της Λέσχης Εθελοντικής Στήριξης στο στρατό, την αεροπορία και το ναυτικό της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, γραμματέας της Επιτροπής Πόλης του Μινσκ του ΚΚΛ.

Τιουχάι Βλαντιμίρ Βλαντίμιροβιτς, γραμματέας της Επιτροπής Πόλης του Μινσκ του ΚΚΛ, μέλος της Ομοσπονδίας «Ενωση Νεολαίας της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας».

Γιουσκέβιτς Αλεξάντρ Νικολάγιεβιτς, βουλευτής της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας, πρόεδρος της Επιτροπής Οργανώσεων Νεολαίας.

Ουλάχοβιτς Νικολάι Ντιμίτριεβιτς, πρόεδρος του Συμβουλίου του Πατριωτικού Κόμματος.

Κούλικ Βιτάλι Βλαντίμιροβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος του Αγροτικού Κόμματος.

Μπελοζόρ Βλαντίμιρ Γιάκοβλεβιτς, πρόεδρος της Κεντρικής Διοίκησης του Δημοκρατικού Κόμματος.

Γιουργκιλέβιτς Γκαλίνα Νικολάγιεβνα, πρόεδρος της Τοπικής Οργάνωσης, της περιοχής Ζαβοτσκόγιε του Μινσκ, της Κοινωνικής Ενωσης «Μπέλαγια Ρους», αναπληρωτής πρόεδρος της Επιτροπής για την εκπαίδευση, τον πολιτισμό, την επιστήμη και την επιστημονικοτεχνική ανάπτυξη, της Βουλής των Αντιπροσώπων της Εθνικής Συνέλευσης της Δημοκρατίας της Λευκορωσίας.

Κοστιάν Σεργέι Ιβάνοβιτς, πρόεδρος της Επιτροπής της Κοινωνικής Ενωσης «Λευκορώσικη Σλάβικη Επιτροπή», μέλος της ΚΕ του ΚΚΛ.

Αλεξάνοβα Ιρίνα Αλεξάντροβνα, πρόεδρος της Τοπικής Οργάνωσης του Μινσκ, Κοινωφελής Οργανισμός «Ενωση Γυναικών Λευκορωσίας».

Χουντάγια Μαρία Νικολάγιεβνα, πρόεδρος της Κοινωνικής Ενωσης Γυναικών «Γιεντίνστβο», μέλος του γραφείου της ΚΕ του ΚΚΛ, Α' γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής του Μινσκ του ΚΚΛ.

Κόρντα Ιβάν Μιχάελοβιτς, πρόεδρος του Κοινωνικού Οργανισμού Λευκορωσίας «Ρους», πρόεδρος του Συντονιστικού Συμβουλίου της Ενωσης Διευθυντών Κοινωφελών Οργανισμών Λευκορωσίας με Ρώσους συμπατριώτες.

Λίνκιν Ιγκόρ Αντρέεβιτς, Α' αναπληρωτής πρόεδρος της Περιφερειακής Διοίκησης της Κρατικοκοινωνικής Ενωσης της πόλης Μινσκ «Κοινότητα Λευκορωσίας Ζνάνιγιε(=γνώση)».

Σόκοφ Βλαντίμιρ Ιλίτς, πρόεδρος του Συμβουλίου της οργάνωσης του Μινσκ Ενωση βετεράνων του πολέμου στο Αφγανιστάν «Πάμιατ», αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινωνικής Ενωσης Λευκορώσικη Ενωση βετεράνων πολέμου στο Αφγανιστάν, συνταγματάρχης εν αποστρατεία, μέλος της ΚΕ του ΚΚΛ.

Γιαγκοντίτσινα Μαρία Νταβίντοβνα, πρόεδρος του Προεδρείου της Κοινωνικής Ενωσης «Λευκορώσικη Ενωση των πολιορκημένων του Λένινγκραντ».

Γιεφίμοφ Γιούρι Παβλοβιτς, Κοινωνική Ενωση Κοζάκοι Λευκορωσίας.

Μεσέβιτς Ελβίρα Ανσάφοβνα, πρόεδρος της Διεθνούς Κοινωνικής Ενωσης «Πολιτιστική Κληρονομιά των Ταταρο-Μπασκίρων ''Τσίσμα''».

Ασαντουλάγιεφ Χιζρί Γκαζίγιεβιτς, πρόεδρος Διεθνούς Ενωσης Νταγκεστανών «Γκόρο».

Μίλιν Μπορίς Νικολάγιεβιτς, πρόεδρος Κοινωνικής Ενωσης των Τσουβάσων «Σουπακάρ».

Γιατσούκ Αλεξάντρ Στεπάνοβιτς, βουλευτής του Συμβουλίου βουλευτών του Μινσκ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΛ, εργάτης.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιβάνου:

Καέντ Χαντάντα, γενικός γραμματέας του Λιβανέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος.

Μαρί Νασίφ Ντεμπς, μέλος του ΠΓ του Λιβανέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος.

Σαμίρ Ντιάπ, μέλος του ΠΓ του Λιβανέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος.

Από το Κόμμα των Κομμουνιστών του Μεξικού:

Εκτορ Κολίο Γκαλίντο, πρώην ομοσπονδιακός βουλευτής.

Λουίς Αλφόνσο Βάργκας Σίλβα, γενικός γραμματέας της Γενικής Ενωσης Εργαζομένων του Μεξικού.

Κάρλος Τσέχιν, αντιπρόσωπος της Κίνησης Δασκάλων του Μορέλος.

Σόνια Μεδίνα Γκονσάλες, μέλος της Δημοκρατικής Επιτροπής του τομέα 19 του Εθνικού Σωματείου Δασκάλων.

Αλφρέντο Αρόγιο Πάρδο, μέλος της επιτροπής του τομέα 27 του Εθνικού Σωματείου Δασκάλων.

Τονατσίν Μεδίνα Ρόμο, γενική γραμματέας της αντιπροσωπείας DI-19 του τομέα 2 του Εθνικού Σωματείου Δασκάλων.

Χούλιο Κότα, ακτιβιστής του μεξικανικού συνδικάτου ηλεκτρολόγων.

Μάρκο Βινίσιο Νταβίλα, Επιτροπή για την Αλληλεγγύη με τους Λαούς.

Ιρλάντα Αμάρο, διευθύντρια του μηνιαίου περιοδικού «Mexico Insurgente».

Χεράρντο Τόρες, Μέτωπο Υπεράσπισης της γης των κατοίκων στην περιοχή Εμπουλά.

Ρομπέρτο Γκόμες, τοιχογράφος.

Φερνάντο Ακόστα Εσκιβέλ, πρώην βουλευτής στο Νομοθετικό Σώμα της Κοαουίλα, γενικός γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής του Κόμματος των Κομμουνιστών.

Σαλβαδόρ Καστανιέδα Ο' Κόνορ, πρώην ομοσπονδιακός βουλευτής, διευθυντής του περιοδικού «Unidad Comunista».

Αδόλφο Σαλασάρ, πρώην βουλευτής στο Νομοθετικό Σώμα της Σιναλόα.

Ελισέο Μασίν, Μεξικό, στέλεχος αγροτικού κινήματος στη Βερακρούς.

Σεσίλια Σάντσες, ιστορικός.

Ραφαέλ Καστανιέδα Πινέδα, γενικός γραμματέας της Εθνικής Επιτροπής της Κομμουνιστικής Νεολαίας Μεξικού.

Από το Σοσιαλιστικό Λαϊκό Κόμμα του Μεξικού:

Καουτέμοκ Αμέσζουα Δρομούντο, πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος του Μεξικού.

Χοσέ Σάντος Σερβάντες, γενικός γραμματέας του Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος του Μεξικού.

Μπελισάριο Αγκιλάρ Ολβέρα, μέλος της διοίκησης του Μεξικάνικου Συνδικαλιστικού Μετώπου.

Ραούλ Μπάρμπα Αρκινιέγκα, ποιητής και δημοσιογράφος.

Ραμόν Μπετανκούρτ Αουδέλο, στέλεχος του Σοσιαλιστικού Λαϊκού Κόμματος του Μεξικού στη Ναγιαρίτ.

Εκτορ Καμάτσο Μασίας, Κοινωνικό Μέτωπο για τη Λαϊκή Κυριαχία, Ζακατέκας.

Χουάν Κάμπος Βέγκα, πρώην βουλευτής.

Χοσέ Λορέτο Κέρνα Μπόρζα, εκπρόσωπος του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων στην Εκπαίδευση στη Ζαλάπα.

Κάρμεν Σίνας Σαλαζάρ, ακαδημαϊκή του Πανεπιστημίου της Γκουαλανταχάρα.

Ερνέστο Ντοράντες Φλόρες, υπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων των Νέων για το Σοσιαλισμό.

Χαβιέρ Εστρέγια, Βολιβαριανό Κίνημα για την Κυριαρχία των Λαών της Λατινικής Αμερικής.

Αντριάν Γκαρσία Ενρίκες, μέλος της Πολιτικής Συντονιστικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης.

Μάρθα Ελβία Γκαρσία, ακαδημαϊκός στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Κάτω Καλιφόρνια.

Μπαρολομέ Γκονσάλες Γκαλίντο, μέλος του Εθνικού Συμβούλιο του Κινήματος Εθνικής Απελευθέρωσης.

Οφέλια Γκονσάλεζ Ρουίς, Κοινωνικό Μέτωπο για τη Λαϊκή Κυριαρχία.

Μιγκέλ Γκέρα Καστίγιο, εκπρόσωπος Τύπου του Δημοκρατικού Συμβολίου Δασκάλων στο Πομπλάνο.

Μάρθα Σίλβια Μελέντες, στέλεχος του Εθνικού Κινήματος Συνταξιούχων Εργαζομένων της Εκπαίδευσης.

Αλεχάνδρα Μιράντα, Μεξικανικό Κίνημα Αλληλεγγύης με την Κούβα.

Λουίς Μιράντα Ρεσέντις, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής του Εθνικού Διαλόγου για ένα Νέο Εθνικό Σχέδιο.

Κορνέλιο Οχόα Γκαρσία, πρώην ηγέτης του Συνδικάτου Εργαζομένων στη Γραμματεία Υδάτινων Πόρων, Ζακατέρας.

Σεσίλια Οχόα Βέγκα, εθνικός συντονιστής των «Νέων για το Σοσιαλισμό».

Μάριο Εφρέν Οχόα, μέλος της διοίκησης του Συνδικάτου Εργαζομένων στο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Σακατέρας.

Μαξιμίνο Πέρες Ερνάνδες, μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του Εθνικού Κινήματος Απελευθέρωσης.

Ρομπέρτο Πράδο Αγιάλα, πρώην στέλεχος του ΣΛΚ Μεξικού.

Αλμπέρτο Ρέινα Γκαρσία, στέλεχος του Λαϊκού Κινήματος Πολιτών του Γκαναγιουάτο.

Δρ. Μανταλένα Ροσάλες Κρους, Μεξικάνικο Κίνημα Αλληλεγγύης με την Κούβα.

Μαρτίν Ταβίρα Ουριόστεκι, ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστήμιου του Αγ. Νικολάου στο Μιχοακάν.

Χόρχε Τοβάρ Μοντάνιες, πρώην βουλευτής.

Εντγκαρ Τρέχο, Κίνημα Βολιβαριανό για την Ενότητα και Κυριαρχία των Λαών της Λατινικής Αμερικής.

Τομάς Τρινιτντάτ Μόντες, πρώην στέλεχος της Λαϊκής Συνέλευσης των Λαών της Οαχάκα.

Ουμπέρτο Τρουχίγιο Αραΐζα, πρώην κλαδικό στέλεχος του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων στην Εκπαίδευση στην Τσιουάουα.

Χοσέ Σάντος Ουρμπίνα Μεντόσα, στέλεχος του Κινήματος Εθνικής Απευλευθέρωσης.

Ιρμα Βαλντιβιέσο Σουαστεγκούι, εκπρόσωπος του Εθνικού Συνδικάτου Εργαζομένων στην Εκπαίδευση στην Οαχάκα.

Ελιούντ Βάλτνες Αρμενταρίς, στέλεχος του Εθνικού Κινήματος Συνταξιούχων Εργαζομένων της Εκπαίδευσης.

Από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας:

Γκιούλα Τιούρμερ, πρόεδρος του Ουγγρικού Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος.

Ατίλα Γκλίτσε, μέλος του προεδρείου των εργαζομένων στα ταχυδρομεία.

Ζούζα Φράνκφουρτερ, μέλος της επιτροπής των εργαζομένων στα νοσοκομεία.

Γιάνος Σόκε, μέλος της ηγεσίας των συνδικάτων των εργαζομένων στη βιομηχανία κρέατος.

Τάμας Φλέγκελ, αγωνιστής των σωματείων των εργαζομένων στο μέταλλο.

Τάμας Σάμπο, πρόεδρος του Αριστερού Μετώπου - Οργάνωση Κομμουνιστικής Νεολαίας.

Κάρολι Μπέλοβιτς, αντιδήμαρχος του Dunasziget.

Γιάνος Κις, πρόεδρος του συμβουλίου εργατών του εργοστασίου Oroshaza.

Σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚ Ουκρανίας:

Σιμονένκο Πέτρ Νικολάεβιτς, Α' γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΟυ. και πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Αλεξαντρόβσκαγια Αλα Αλεκσάντροβνα, μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, γραμματέας για τις υποθέσεις προϋπολογισμού, μέλος ΚΕ του ΚΚ Ουκρανίας.

Αλεξέεβ Ιγορ Βικτοροβιτς, Β' γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΟυ., μέλος κοινοβουλευτικής ομάδας. Γραμματέας της Επιτροπής Διεθνών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Μπανπούριν Αλεξέι Βασίλιεβιτς, μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Μπεβζ Βαλέριι Ανάνιεβιτς, μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Βολίνεν Εβγένιι Βαλέριεβιτς, μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Γάινταεβ Γιούριι Αλεξάντροβιτς, μέλος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Γκόλουμπ Αλεξάντρ Βλαντίμιροβιτς, μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Κομμουνιστής», μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Γκορντιένκ Σεργκέι Βλαντίμιροβιτς, μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας και μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Γρατς Λεονίντ Ιβάνοβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της Επιτροπής Δικαιοσύνης του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας, υποψήφιος διδάκτωρ νομικής.

Ντανίλενκο Βλαντίμιρ Αντρέεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Ντεμιαντσούκ Βικτόρια Αλεξάντροβνα, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Καλέτνικ Ιγκόρ Γριγκόπιεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ., πρόεδρος της Επιτροπής για την πάλη ενάντια στο οργανωμένο έγκλημα και τη διαφθορά του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Κιλινκάροβ Σπίριντον Βασίλιεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Κραβτσένκο Νικολάι Βασίλιεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Μαρμάζοβ Εβγένιι Βασίλιεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ., μέλος της ειδικής επιτροπής του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας για θέματα ιδιωτικοποιήσεων.

Μαρτινιούκ Αντάμ Ιβάνοβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ. Α' αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας.

Ματβέεβ Βλαντίμιρ Ιόσιφοβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Ματβέεβ Βαλεντίν Γκριγκόριεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ., μέλος της Επιτροπής Αμυνας και Εθνικής Ασφάλειας του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Ναϊντιόνοβ Αντρέι Μιχάϊλοβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Περεστένκο Μαρίνα Βλαντίμιροβνα, μέλος της ΚΟ.

Σαμόιλικ Εκατερίνα Σεμιόνοβνα, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ., γραμματέας της Επιτροπής Επιστήμης και Εκπαίδευσης του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Τκατσένκο Αλεξάντρ Νικολάεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ., πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικής Πολιτικής του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Χράνοβ Σεργκέι Νικολάεβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Τσαρκόβ Εβγκένι Ιγκόροβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Τσιμπένκο Πετρ Στεπάνοβιτς, μέλος της ΚΟ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ, αναπληρωτής πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας. Α' αναπληρωτής του προέδρου της «Επιτροπής Συνταξιούχων, Βετεράνων, Αναπήρων» του Κοινοβουλίου της Ουκρανίας.

Σμελιόβα Σβετλάνα Αλεξάντροβνα, μέλος της ΚΟ.

Καθώς επίσης άλλες υπογραφές στελεχών από το ΚΚ Ουκρανίας:

Μπουικό Γκεόργκιι Βλαντίμιροβιτς, γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΟυ., πρόεδρος της Αντιφασιστικής Επιτροπής Ουκρανίας.

Μπίντεβκα Βλαντίμιρ Ανατόλιεβιτς, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Κομμουνιστής» του Ντουμπάς, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Μπριτς Γενάντιι Κιρίλοβιτς, δήμαρχος της πόλης Τιούρκα (Περιφέρεια Λβοβ), μέλος του ΚΚΟυ.

Ντομάνσκιι Ανατόλιι Ιβάνοβιτς, πρόεδρος πανουκρανικής Ενωσης Σοβιετικών Αξιωματικών, στρατηγός, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Ζακοβορότνιι Βλαντιμίρ Γκριγκόριεβιτς, συντονιστής της λειτουργίας της ομάδας των κομμουνιστών στο περιφερειακό Συμβούλιο του Χάρκοβ (Εννοεί όργανα του κράτους).

Κριουτσκόβ Γκεόργκιι Κορνέεβιτς, εκτελεστικός γραμματέας της κοινωνικο πολιτικής ένωσης «Ουκρανικό Φόρουμ». Λαϊκός βουλευτής Ουκρανίας στην 2, 4 περίοδο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Οσετρόβ Γιούριι Νικολάεβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου της Περιφέρειας Δνεπροπετρόβσκ, συντονιστής του αντιπροσωπευτικού σώματος των Κομμουνιστών στο Περιφερειακό Συμβούλιο, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Πιετρουσένκοβ Μιχαήλ Νικολάεβιτς, βουλευτής του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης Τσενίγκοβσκ, στρατηγός, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Πουζακόβ Βλαντίμιρ Τιχόνοβιτς, δήμαρχος της πόλης Κιροβογκράντ της περιφέρειας του Κίροβ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Ριεμπένκο Ιβάν Μαξίμοβιτς, συντονιστής του Αντιπροσωπευτικού Σώματος των Κομμουνιστών στο Περιφερειακό Συμβούλιο του Σουμσκ, υποψήφιος διδάκτωρ τεχνολογικής επιστήμης, πρύτανης του Εθνικού Πανεπιστημίου του Σουμσκ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Τιμοσένκο Νικολάι Μιχάιλοβιτς, πρόεδρος Κρατικής Επιτροπής Δασικής Περιουσίας Ουκρανίας, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Σβαμπ Βαλέριι Βλαντίμιροβιτς, δήμαρχος της πόλης Οβρουτς, περιφέρειας Ζιτόμιρ, μέλος του ΚΚΟυ.

Σιλοβτσέβ Ιούριι Βλαντίμιροβιτς, αναπληρωτής πρόεδρος στο κέντρο προστασίας της ιστορίας του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, δόκτορας επιστήμης της Ιστορίας, μέλος του ΚΚΟυ.

Γιάτσενκο Βλαντίμιρ Νικολάεβιτς, διευθυντής του αρμόδιου τμήματος του Ουκρανικού Κοινοβουλίου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΟυ.

Από την Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας:

Γιαμπρόβα Ταμίλα, πρόεδρος της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας (ΕΚΟ), αρχισυντάκτης του διεθνούς θεωρητικού και κοινωνικο-πολιτικού περιοδικού «Μαρξισμός και Σύγχρονη Εποχή».

Ροσνόφσκι Γκεόργκι, μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου της ΕΚΟ, κύριος μηχανικός του πολεοδομικού ινστιτούτου, Κίεβο.

Αρσέενκο Ανατόλι, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μαρξισμός και Σύγχρονη Εποχή», διδάκτορας ιστορικών επιστημών.

Μπελέφσκι Ολεγκ, αναπληρωτής αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Ραμπότσι κλας» («Εργατική Τάξη»), μέλος της Πανουκρανικής Ενωσης Εργατών.

Σουιμένκο Γιεβγκένι, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μαρξισμός και Σύγχρονη Εποχή», διδάκτορας φιλοσοφικών επιστημών.

Τερεσιούκ Βασίλι, πρόεδρος της «Οργάνωσης Μαρξιστών», διδάκτορας φιλοσοφικών επιστημών.

Ντορένκο Γιούρι, γραμματέας της ΚΟ Κιέβου της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας, εργάτης.

Μαλινόφσκαγια Ιρίνα, πρόεδρος της ένωσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση και στη διερμηνεία, διδάκτορας φιλοσοφικών επιστημών.

Νοβακ Βλαντίμιρ, μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου της Ενωσης Κομμουνιστών, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Πράβντα του Λβόφ», συνταγματάρχης ε.α. του σοβιετικού στρατού.

Μάεφσκαγια Γκαλίνα, πρόεδρος της ΚΟ Μελιτόπολης της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας, μηχανικός.

Ντουντκό Ντμίτρι, πρόεδρος της ΚΟ Χαρκόβου της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας, αρχισυντάκτης της εφημερίδας «Αβανγκάρντ».

Πάουλιν Ολεγκ, διδάκτορας τεχνικών επιστημών, πανεπιστήμιο Οδησσού.

Γκαϊντάσοφ Λεονίντ, πρόεδρος της ΚΟ Συμφερούπολης της Ενωσης Κομμουνιστών Ουκρανίας, συγγραφέας.

Εφάνοφ Νικολάς, φυσικός.

Εφάνοβα Ιρίνα, μέλος του Συντονιστικού Συμβουλίου της ΕΚΟ, υπεύθυνη έκδοσης του περιοδικού «Μαρξισμός και Σύγχρονη Εποχή», μέλος του Προεδρείου του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Ειρήνης.

Σεμένοβα Νατάλια, μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Μαρξισμός και Σύγχρονη Εποχή».

Πιχαρόβιτς Βασίλι, διδάκτορας φιλοσοφίας στο τεχνολογικό πανεπιστήμιο, αρχισυντάκτης του επιστημονικού εκλαϊκευτικού νεολαιίστικου περιοδικού «Προπαγάνδα».

Ζαλομπάκ Ναντιέζντα, διδάκτορας βιολογικών επιστημών.

Ιγκάτοβιτς Βλαντίμιρ, διδάκτορας τεχνικών επιστημών, δημοσιογράφος.

Σαμάρσκι Αντρέι, μέλος της συντακτικής επιτροπής του επιστημονικού εκλαϊκευτικού νεολαιίστικου περιοδικού «Προπαγάνδα».

Ολεφτίνσκαγια Ζόγια, κύριος μηχανικός του Ινστιτούτου μικροβιολογίας και ιώσεων της Ουκρανικής Ακαδημίας Επιστημών.

Μπορίσενκο Μιχαήλ, στέλεχος της ΕΚΟ, εργάτης.

Ποτάποφ Βαλεντίν, στέλεχος της ΕΚΟ, φοιτητής, συνδικαλιστής.

Κότοκ Μαρίνα, φοιτήτρια στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο, συνδικαλίστρια.

Πονομαρένκο Βιτάλι, διδάκτορας στο Παιδαγωγικό Πανεπιστήμιο.

Λις Μπορίς, φιλόσοφος, Βινίτσια.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Πακιστάν:

Μάολα Μπουξ Κασκέλι, γενικός γραμματέας του ΚΚ Πακιστάν, πρόεδρος της APTUO (Ενωση Συνδικαλιστικών Οργανώσεων του Πακιστάν).

Ιμντάντ Καζί, μέλος της Κεντρικής Γραμματείας και εκπρόσωπος του ΚΚ Πακιστάν, πολιτικός αναλυτής του ΚΚ Πακιστάν.

Μανσούρ Σαΐδ, Κεντρική Γραμματεία του ΚΚ Πακιστάν, συντονιστής της ομάδας θεάτρου και παραστατικών τεχνών «DASTAK».

Δρ. Μαζάρ Χέδερ, Κεντρική Γραμματεία του ΚΚ Πακιστάν, αρχισυντάκτης του περιοδικού της Ενωσης των Προοδευτικών Συγγραφέων.

Ιρφάν Χέδερ Σαμσί, οργανωτής του Κομμουνιστικού Νεολαιίστικου Μετώπου (NAWJAWANMAHAZ) Πακιστάν, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ Πακιστάν.

Ράνα Σοκάτ Αλί, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Πακιστάν, πρόεδρος του Αγροτικού Μετώπου της επαρχίας του Πουντζάμπ.

Ράνα Μοχάμαντ Γιούσα, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Πακιστάν.

Μέρτζα Μουσαντάκ Μπέιγκ, μέλος της ΚΕ του ΚΚΠ, πρόεδρος της Ενωσης Σιδηροδρομικών.

Ιμπράς Πάσα, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Πακιστάν, γενικός γραμματέας του πακιστανικού Συμβουλίου για την Ειρήνη και την Αλληλεγγύη.

Μοχάμαντ Ικμπάλ, γραμματέας Περιφερειακής οργάνωσης της επαρχίας Σιντ του ΚΚ Πακιστάν, μέλος της Ομάδας Εργασίας της APTUO.

Δρ. Σαΐντ Νισάρ Αλί Σαχ, πρόεδρος του πακιστανικού Συμβουλίου για την Ειρήνη και την Αλληλεγγύη.

Μάλακ Λαλ Καν, πρόεδρος της APTUO, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ζαχαρουργείων της επαρχίας του Πουντζάμπ.

Μπασίρ Αχμάδ, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ζαχαρουργείων της επαρχίας του Σιντ.

Γκουλάμπ Πιρζάδα, πρόεδρος της Επιτροπής Αγροτών της επαρχίας του Σιντ.

Ραχάτ Σαΐδ, γενικός γραμματέας της Ενωσης προοδευτικών συγγραφέων του Πακιστάν.

Χασόν Ζαμάν Καν, πρόεδρος του κινήματος για την προστασία των αγροτών της επαρχίας του Πουντζάμπ.

Μανσούρ Μπουξ Ρακσανί, γραμματέας της Περιφερειακής Οργάνωσης του ΚΚ Πακιστάν της επαρχίας του Μπαλουχιστάν, πρόεδρος της Επιτροπής Αγροτών του Μπαλουχιστάν.

Κα Καλσούμ Ασίμ, γενική γραμματέας της περιφερειακής οργάνωσης του Καράτσι του ΚΚ Πακιστάν, πρόεδρος της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών του Πακιστάν.

Κάστρο Καζί, πρόεδρος της Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Φοιτητών / Κομμουνιστικού Μετώπου Φοιτητών.

Αδίλ Πάρβεζ Καν, πρόεδρος της Επιτροπής Αγροτών της περιοχής Pukhtoonkhwa, γενικός γραμματέας Περιφέρειας του ΚΚ Πακιστάν.

Δρ. Σαΐδ - Γιου - Ρεχμάν, αντιπρόεδρος της Ενωσης Συναγωνιστών Γιατρών (Malgari Daktaran) της περιοχής Pukhtoonkhwa.

Σερ Μοχάμαντ Μπουργκρ, πρόεδρος της Ενωσης των Προοδευτικών Αποφοίτων της επαρχίας του Σιντ.

Δρ. Σαφίκ Αχμάντ, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Πακιστάν.

Ράνα Μοχάμαντ Ασράφ Σαμί, αντιπρόεδρος τοπικού συμβουλίου, περιοχή FaisalAbad, Πουντζάμπ.

Ράνα Σακάτ Αλί, δικηγόρος, πρόεδρος τοπικού συμβουλίου περιοχή FaisalAbad, Πουντζάμπ.

Σιέντ Χασχάμ Γιαν, πρόεδρος τοπικού συμβουλίου Ganorhi, Pukhtoonkhwa.

Σύσσωμη η Κοινοβουλευτική Ομάδα του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) στο Κοινοβούλιο της Ρωσικής Ομοσπονδίας:

Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, πρόεδρος της ΚΕ του ΚΚΡΟ και βουλευτής.

Ζόρες Αλφίοροφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αντρέι Αντρέεφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βίκτορ Ιλιούκιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αλεφτίνα Απάρινα, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Γιούρι Αφόνιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Γκαβρίλοφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ρουσλάν Γκοστέφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ολεγκ Ντενίσενκο, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νικολάι Εζέρσκι, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Μιχαήλ Ζαπόγιεφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Μπόρις Κασίν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλάντιμιρ Κασίν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλάντιμιρ Νικίτιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ντμίτρι Νόνικοφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Ομπουλιόφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νίνα Οστάνινα, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βίκτορ Πάφτοφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ταμάρα Πλέτνιοβα, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Ρεσούλσκι, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βαλεντίν Ρομανόφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Πετρ Ρομανόφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αλεξέι Ρούσκι, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νικολάι Ριάμποφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σβετλάνα Σαβίτσκαγια, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νικολάι Ραζβόροτνεφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αλεξέι Πονομαριόφ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βάλερι Ράσκιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ολεγκ Σμόλιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Ρεσούλσκιι, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Γιούλιι Κβιτσίνσκιι, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βίκτορ Κολομέιτσεβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νικολάι Κολομέιτσεβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλαντίμιρ Κομογιέντοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αλεξέι Κορνιένκο, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Αλεξάντρ Κούλικοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ολέγκ Κούλικοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βαλεντίν Κουπτσόβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Λέβτσενκο, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ανατόλιι Λόκοτ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Γιούριι Μασλιουκόβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ιβάν Μέλνικοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Μουραβλένκο, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Πετρ Σβέτσνικοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Σομπκό, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σβιατοσλάβ Σόκολ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βαντίμ Σολοβιόβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βασίλιι Σταροντούμπτσεβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλαντίμιρ Ουλάς, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλαντίμιρ Φεδότκιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Νικολάι Χαριτόνοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλαντίμιρ Χαχίτσεβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βαλεντίν Τσίκιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Κονσταντίν Σιρσόβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Σεργκέι Στόργιν, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βαλεντίν Σουρτσάνοβ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Ιγκόρ Εντέλ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Βλαντισλάβ Γιούρτσικ, βουλευτής της Κρατικής Δούμας.

Από το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας (ΚΕΚΡ) στάλθηκαν οι εξής υπογραφές:

Τιούλκιν Βίκτορ Αρκάντιεβιτς, A' γραμματέας της ΚΕ του ΚΕΚΡ.

Απσοβ Βίκτορ Ρομπέρτοβιτς, βουλευτής Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης Αβτοβο.

Σεργκέεβ Βιτάλιι Δμίτριεβιτς, βουλευτής Δημοτικού συμβουλίου της περιοχής Αβτοβο.

Βινογκράδοβ Αλεξάνδρ Αλεξάνδροβιτς, πρόεδρος Συμβουλίου εργαζομένων και ειδικού προσωπικού Αγ. Πετρούπολης και Περιφέρειας Λένινγκραντ.

Μαλεντσόβ Στεπάν Σεργκέεβιτς, πρόεδρος συνδικαλιστικής επιτροπής οργάνωσης περιοχής της Αγ. Πετρούπολης και περιφέρειας Λένινγκραντ της διομοσπονδιακής εργατικής ενωμένης ομοσπονδίας «Ζασίτα».

Λισίτσινα Νατάλια Σεργκέεβνα, πρόεδρος Συνδικαλιστικής επιτροπής στις βιομηχανίες ΑΕ Σιλοβίε Μασίνι, Ελεκτροσίλα της «Ζασίτα».

Ουμάντσεβ Βλάδιμιρ Φεντόροβιτς, πρόεδρος σωματειακής επιτροπής στη βιομηχανία «Ζάβοντ Ιμενι Κουλάκοβα» της Ομοσπονδίας «Ζασίτα».

Ιάκοβλεβ Ανατόλιι Γεναντίεβιτς, πρόεδρος διομοσπονδιακής κοινωνικής οργάνωσης, Λέσχη εκλεκτόρων «Γραζδάνιν».

Μπαϊαντζάν Βαλεντίν Νικολάεβιτς, πρόεδρος Σωματειακής επιτροπής του Κρατικού Υδρολογικού Ινστιτούτου.

Ματρόσοβ Βαλεντίν Μιχάιλοβιτς, πρόεδρος σωματειακής επιτροπής πανρωσικού επιστημονικού, ερευνητικού ινστιτούτου ραδιοεξοπλισμού.

Αλεξέεβ Ιούριι Πέτροβιτς, μέλος σωματειακής επιτροπής στην ΑΕ «Μπαλτίισκιϊ Ζάβοδ».

Ουσακόβ Μιχαήλ Κονσταντίνοβιτς, μέλος σωματειακής επιτροπής στο «Ρουμπίν».

Βεδερνίκοβα Ταμάρα Μπορισοβνα, Β' πρόεδρος Επιτροπής ενωμένης δράσης για την προστασία των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών.

Ετμάνοβ Αλεξέι, Β' πρόεδρος διομοσπονδιακού σωματείου αυτοκινητοβιομηχανίας, Περιφέρεια Λένινγκραντ, πόλη Βσέβολοζσκ.

Β. Κοβαλέβα, Β' πρόεδρος σωματείου προστασίας συνταξιούχων της Αγ. Πετρούπολης και Λένινγκραντ, πόλη Βσέβολοζσκ.

Σιλάγιεφ Ντμίτρι Βασίλιεβιτς, βουλευτής Δημοτικού Συμβουλίου στην πόλη Βσέβολοζσκ.

Σάστινα Λουμπόφ Νικολάγιεβνα, βουλευτής Δημοτικού Συμβουλίου, στην πόλη Βσέβολοζσκ.

Β. Προχοριένκο, βουλευτής Δημοτικού Συμβουλίου του Μορόζοφσκογιε, περιοχή Σεβολόσκογιε περιφέρειας Λένινγκραντ.

Γκάμοφ Λεφ Βίκτοροβιτς, πρόεδρος διαπεριφερειακού ενωμένου εργατικού σωματείου «Ζασιτά», Περιφέρεια Νιζεγκορόντσκ, πόλη Σάροφ.

Νικολάγιεφ Αλεξάντρ Νικολάγιεβιτς, πρόεδρος Ρώσικης Εκτελεστικής Επιτροπής των Συμβουλίων Εργαζομένων, Αγροτών, Ειδικευμένων και Υπαλλήλων.

Γκλαγόλεβα Νατάλια Ολέγκοβνα, πρόεδρος κοινωνικής οργάνωσης «Κίνηση για την προστασία της παιδικής ηλικίας».

Κλοτσκόφ Ιβάν Φρολόβιτς, ήρωας Σοβιετικής Ενωσης, στρατηγός, επίτιμος πρόεδρος της Ενωσης Βετεράνων του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου του Λένινγκραντ και της Περιφέρειας του Λένινγκραντ.

Λαπσίν Βίκτορ Μπορίσοβιτς, πρόεδρος διαπεριφερειακού ενωμένου εργατικού σωματείου «Ζασίτα» στην περιοχή Καρέλεια, πόλη Σίφτιφκαρ.

Πινζένιν Βίκτορ Μιχάιλοβιτς, βουλευτής Δημοτικού Κοινοβουλίου της πόλης Γιούζνο Ουράλσκ (Περιφέρεια Τσελάμπινσκ).

Λέμπεντεφ Μαξίμ Γιούργεβιτς, βουλευτής Δημοτικού Κοινοβουλίου της πόλης Γιούζνο Ουράλσκ (Περιφέρεια Τσελάμπινσκ).

Τουρούλο Β. Ν., βουλευτής της Νομοθετικής Συνέλευσης της Περιφέρειας Κίροφ.

Ζίμιν Μπ. Φ., πρόεδρος του Συμβουλίου Εργατών, Αγροτών, Ειδικευμένων και Υπαλλήλων της Περιφέρειας Κίροφ.

Ακούσμπα Γ. Β., πρόεδρος κοινωνικής κίνησης «Εργατικό Κίροφ».

Γκορσκόφ Α. Β., πρόεδρος Α/βάθμιου σωματείου της βιομηχανίας ελαστικών στο Κίροφ, διαπεριφερειακού ενωμένου εργατικού σωματείου «Ζασίτα».

Περεβόσικοφ Β. Α.. πρόεδρος Α/βάθμιου σωματείου στη χημική βιομηχανία «Μπ. Π. Κονσταντίνοβα», διαπεριφερειακού ενωμένου εργατικού σωματείου «Ζασίτα» στην πόλη Κίροφ.

Ντομρατσέγιεφ Ζ. Τ., πρόεδρος Α/βάθμιου σωματείου στο βιοχημικό εργοστάσιο του Κίροφ της Ρώσικης Επαγγελματικής Ενωσης Εργαζομένων στη χημική βιομηχανία.

Ταράσοφ Β. Α., πρόεδρος Α/βάθμιου σωματείου ομοσπονδίας εργαζομένων μηχανικών αεροπορίας αεροδρομίου Πομπεντίλοβο.

Μπολκόφ Βαλκέρι Αλεξέεβιτς, βουλευτής του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης Ζαβοντοουκόφσκ της Περιφέρειας Τιουμέν.

Ματάγιεφ Βλαντίμιρ Ιγνάντιεβιτς, πρόεδρος του περιφερειακού συμβουλίου της διαπεριφερειακής κοινωνικής οργάνωσης Συμβούλιο Εργατών, Αγροτών, Ειδικευμένων και Υπαλλήλων.

Ζαχάρκιν Αλεξάντρ Βλαντίμιροβιτς, πρόεδρος του σωματείου «Προσφομπόντα (συνδικαλιστική ελευθερία) Σουργκούτ Νέφτεγκαζα», αυτόνομη περιφέρεια Χάντι-Μανσίσκ.

Μπουρχάνοφ Ραφαήλ Ισμαγκίλοβιτς, πρόεδρος αυτοδιοικούμενου σωματείου της πετρελαιοχημικής βιομηχανίας του Τομπόλσκ, Περιφέρεια Τιουμέν.

Τσερεπάνοφ Αλεξάντρ Κιπριγιάνοβιτς, πρόεδρος της Επιτροπής των κινητοποιήσεων διαμαρτυρίας στην Περιφέρεια Τιουμέν.

Τσέλιχ Σεργκέι Μιχάιλοβιτς, πρόεδρος του Συντονιστικού Συμβουλίου της διαπεριφερειακής κοινωνικής κίνησης «Εργατική Τιουμέν».

Αλεξάντροβα Αλεφτίνα Κιρίλοβνα, πρόεδρος της Περιφερειακής Κίνησης «Σοβιετικές Γυναίκες» του Τιουμέν.

Φουρτάγιεβα Κλάρα Κονσταντίνοβα, πρόεδρος της Περιφερειακής Λέσχης Εκλεκτόρων της Περιφέρειας Τιουμέν.

Σάβελκοφ Μιχαήλ Ανατόλγιεβιτς, πρόεδρος κοινωνικής κίνησης «Αριστερό Μέτωπο» της πόλης Τιουμέν.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας

Γκουν Νίσακσον, πρόεδρος του ΚΚΣ.

Κιέιλ Μπίγκντεν, γραμματέας Διεθνών Σχέσεων του ΚΚΣ.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Συρίας:

Αμάρ Μπαγκντάς, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚ Συρίας, βουλευτής και επικεφαλής της κοινοβουλευτικής επιτροπής εσωτερικών υποθέσεων και τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ζουμάνα Ραντουάν, βουλευτής.

Μουχάμεντ Ναφέ Μποζάν, βουλευτής.

Αμπαλά Χαλίλ, βουλευτής.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας στάλθηκαν οι εξής υπογραφές:

Γκρόσπικ Στανισλάβ, πρόεδρος της Ενωσης συνδικάτων Βοημίας, Μοραβίας και Σιλεσίας, βουλευτής.

Εξνεροβα Σουζάνα, αντιπρόεδρος του Γενικού Συμβουλίου και πρόεδρος του Συμβουλίου των Αριστερών Γυναικείων Συλλόγων της Πράγας (Ενωση γυναικών).

Γκροσπίκοβα Αλένα, πρόεδρος του περιφερειακού Συμβουλίου των Αριστερών Γυναικείων Συλλόγων της Κεντρικής Βοημίας.

Παζντέρα Νταβίντ, μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Ενωσης Νέων Κομμουνιστών Τσεχοσλοβακίας και σύμβουλος της πόλης Μπρνο - Κέντρο.

Κράζκα Μίλαν, πρόεδρος της Κομμουνιστικής Ενωσης της Νεολαίας (KSM)

Σεμέλοβα Μάρτα, δημοτικός σύμβουλος Πράγας.

Πάζλερ Βίκτορ, δημοτικός σύμβουλος Πράγας.

Αμπροζ Πάβελ, δημοτικός σύμβουλος Πράγας.

Μάτσεκ Μίλαν, δημοτικός σύμβουλος Πράγας.

Μπούσα Βλαντιμίρ, δημοτικός σύμβουλος Πράγας.

Ντοβολίλ Γιόσεφ, δημοτικός σύμβουλος Μλάντα Μπόλεσλαβ.

Εξνερ Βάκλαβ, βουλευτής.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας στάλθηκαν οι εξής υπογραφές:

Ιζγκέ Γκιουνάλ, καθηγητής, Σμύρνη.

Νουρετίν Αμπακιόγλου, καθηγητής, Αγκυρα.

Ερχάν Ναλκασί, καθηγητής, Αγκυρα.

Καάν Αρσάνογλου, συγγραφέας.

Γιουρντακούλ Ερ, συγγραφέας, δημοσιογράφος.

Οζμάν Κουτσάι, συγγραφέας, δημοσιογράφος.

Μετίν Κουλχάογλου, συγγραφέας.

Καγκρί Κινίκογλου, σκηνοθέτης, κριτικός, συγγραφέας.

Ορχάν Αϊντίν, ηθοποιός, συγγραφέας.

Οζγκάν Οζγκούρ, συγγραφέας.

Ιρφάν Ερτέλ, ζωγράφος.

Ερκάν Μπας, πρόεδρος του ΚΚ Τουρκίας.

Κεμάλ Οκουγιάν, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Τουρκίας και υπεύθυνος της εφημερίδας «Daily Sol».

Αιντεμίρ Γκιουλέρ, μέλος του ΠΓ του ΚΚ Τουρκίας.

Τουνκ Τατογλού, υπεύθυνος του πολιτιστικού κέντρου «Ναζίμ Χικμέτ», μέλος της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας.

Ουλκού Σοζμπίρ, γραμματέας του συνδέσμου ειρήνης.

Καγιά Γκουβέντζ, μέλος της γραμματείας της Ενωσης Εργατών του Πατριωτικού Μετώπου, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας.

Αλπέρ Μπιρντάλ, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων, μέλος της ΚΕ του ΚΚ Τουρκίας.

Από το Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής στάλθηκαν οι εξής υπογραφές:

Γκιγιέρμο Τεϊγιέρ, συγγραφέας, πρόεδρος του ΚΚ Χιλής.

Χάιμε Γκαχάρδο, γενικός γραμματέας της Κεντρικής Ενωσης Εργαζομένων, πρόεδρος της Ενωσης Καθηγητών.

Φερνάντο Γκαρσία, μουσικός, Εθνικό Βραβείο Τεχνών.

Λουίς Κορβαλάν, καθηγητής, πρώην γερουσιαστής και πρώην γενικός γραμματέας του ΚΚ Χιλής.

Οσκαρ Αρόκα, καθηγητής, γενικός γραμματέας της Κομμουνιστικής Νεολαίας Χιλής.

Χόρχε Ινσούνζα, μηχανικός, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΚΚ Χιλής.

Κρίστιαν Κουέβας, εθνικός επικεφαλής της Κεντρικής Ενωσης Εργαζομένων.

Χουάν Κάρλος Κόντσα, πρώην υπουργός Υγείας.

Χοσέ Καντεμάρτορι, πρώην υπουργός Οικονομίας.

Μιρέγια Μπάλτρα, πρώην υπουργός Εργασίας, πρώην βουλευτής, στέλεχος γυναικείου κινήματος.

Οσκαρ Ερνάντες, ηθοποιός, δημοτικός σύμβουλος στην Εσταθιόν Σεντράλ.

Χοσέ Μπάλμες, ζωγράφος, Εθνικό Βραβείο Τεχνών.

Μανουέλ Ερνάντεθ, περιφερειακός σύμβουλος στην επαρχία του Σαντιάγκο.

Κλαούνιτα Πασκουάλ, δημοτική σύμβουλος στο Σαντιάγκο, στέλεχος γυναικείου κινήματος.

Λαουτάρο Καρμόνα, γενικός γραμματέας του ΚΚ Χιλής.

Χουάν Αντρές Λάγκος, δημοσιογράφος, ακαδημαϊκός, μέλος της Πολιτικής Επιτροπής του ΚΚ Χιλής.

Σουσάνα Ερνάντες, δημοτική σύμβουλος της Λα Φλορίντα.

Γκουστάβο «Λούλο» Αριάς, μουσικός, ομάδα «Legua York».

Ούγκο Γκουτιέρες, δικηγόρος ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Κλαουντίνα Νούνιεθ, δήμαρχος της πόλης Πέδρο Αγκίρε Σέρδα.

Τάνια Κόντσα, δημοτική σύμβουλος στο Κορονέλ.

Ροντρίγκο Σάντσες, δήμαρχος της πόλης Λα Λίγκουα.

Σαλβαδόρ Ντελγαδίγιο, δήμαρχος της πόλης Τιλ Τιλ.

Ισαΐας Σαβάλα, δήμαρχος της πόλης Ντιέγκο ντε Αλμάγκρο.

Νέλσον Κορνέχο, δημοτικός σύμβουλος στο Πέδρο Αγκίρε Σέρδα.

Associated Press

Από το 1940 οι βιομηχανίες της Κρουπ άρχισαν να προμηθεύονται με «φτηνό» εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (πολλών εκ των οποίων την εποπτεία και διαχείριση είχαν οι ίδιες οι εταιρείες). (φωτ: Κρατούμενοι στο διαβόητο ναζιστικό στρατόπεδο Νταχάου σε καταναγκαστική εργασία)

Βεβαίως, ο φασισμός δεν υπήρξε αποκλειστικά «γερμανικό» ή «ιταλικό» φαινόμενο. Πολλά από τα κατασταλτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν ενάντια στο εργατικό κίνημα (και την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές) στη Γερμανία και την Ιταλία εφαρμόστηκαν και σε μια σειρά άλλες χώρες υπό καθεστώς αστικής δημοκρατίας. Είναι άλλωστε γνωστές οι απόψεις πολλών αστών πολιτικών της εποχής, όπως π.χ. ο Τσόρτσιλ, για τον Μουσολίνι. Οι αστικές δημοκρατίες της Ευρώπης και της Αμερικής στήριξαν τότε ενεργά (και δεν «ανέχθηκαν» απλώς, όπως συχνά αναφέρεται στην αστική και οπορτουνιστική ιστοριογραφία) την άνοδο του φασισμού. Συνέδραμαν καταλυτικά στην υλικοστρατιωτική ανάκαμψη και θωράκιση της ναζιστικής Γερμανίας, είτε με πιστώσεις, είτε με επενδύσεις, είτε κάνοντας τα «στραβά μάτια» στην κατάφωρη παραβίαση της Συνθήκης των Βερσαλλιών περί εξοπλισμών κ.α.

Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν έργο μιας πλευράς αλλά προϊόν των καπιταλιστικών αντιθέσεων, δηλαδή και των δυο πλευρών. Απλώς, το «ριγμένο» από την έκβαση του Α΄ ιμπεριαλιστικού Παγκοσμίου Πολέμου γερμανικό κεφάλαιο, άρχισε να αποζητούσε εκ νέου διανομή των διεθνών αγορών, γεγονός που οδήγησε σε μεγαλύτερη όξυνση των ενδοϊμπεριστικών αντιθέσεων, άρα σε έναν νέο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η αλληλεξάρτηση και αλληλοϋποστήριξη, οι στενότατοι δεσμοί που ανέπτυξαν μεταξύ τους κεφάλαιο και φασισμός, καταγράφηκαν και στοιχειοθετήθηκαν λεπτομερώς στις Δίκες της Νυρεμβέργης. Η διαβόητη «δίκη των βιομηχάνων» -άγνωστη σήμερα- θεωρήθηκε τότε ίσης σημασίας με τις δίκες των στελεχών των Ναζί, των SS, της Βέρμαχτ, κλπ. Εκτοτε καταδικάστηκε στη λήθη: οι εγκληματικές ευθύνες των μονοπωλίων για την άνοδο του ναζισμού παραγράφηκαν, τα αίτια του φασισμού και του πολέμου «επαναπροσδιορίστηκαν», τα βιβλία ιστορίας ξαναγράφτηκαν και σύντομα οι κατηγορούμενοι έγιναν κατήγοροι...

«Μετά από πρόσκληση του Γκέρινγκ, περίπου 25 από τους μεγαλύτερους βιομηχάνους της Γερμανίας, μαζί με τον Σαχτ (σ.σ. Προέδρου της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων από το 1930, Διευθυντή της Τράπεζας του Ράιχ και από το 1934 Υπουργού Οικονομικών των Ναζί), συναντήθηκαν στο Βερολίνο στις 20 Φεβρουαρίου 1933», δηλαδή, «λίγο πριν τις γερμανικές εκλογές της 5ης Μαρτίου 1933. Στη συνάντηση αυτή ο Χίτλερ ανακοίνωσε την πρόθεση των συνωμοτών (σ.σ. των Ναζί) να αποκτήσουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της Γερμανίας, να διαλύσουν το κοινοβουλευτικό σύστημα, να κτυπήσουν κάθε αντιπολίτευση με βία και να αποκαταστήσουν τη δύναμη της Βέρμαχτ. Μεταξύ των παρευρισκομένων ήταν ο Γουστάβος Κρουπ, επικεφαλής της πολεμικής βιομηχανίας Alfried Krupp A.G., τέσσερα ηγετικά στελέχη της I. G. Farben, ενός εκ των μεγαλυτέρων κονσέρν (σ.σ. μονοπωλίων) χημικών στο κόσμο, ο Αλβέρτος Βόγκλερ, επικεφαλής της United Steel Works της Γερμανίας και άλλοι επιφανείς βιομήχανοι».¹

Ενας εξ αυτών, ο George von Schnitzler, διευθυντικό στέλεχος της I. G. Farben, κατέθεσε στις Δίκες της Νυρεμβέργης: «Ενώ περίμενα τον Γκέρινγκ να εμφανιστεί, μπήκε στο δωμάτιο ο Χίτλερ, ο οποίος έσφιξε το χέρι όλων και κάθισε στη κεφαλή του τραπεζιού. Σε ένα μακρύ λόγο μίλησε κυρίως για τον κίνδυνο του κομμουνισμού, επί του οποίου έκανε σα να είχε μόλις κερδίσει μια αποφασιστική μάχη». Τα επιχειρήματα του Χίτλερ έπιασαν τόπο. Η συνάντηση έληξε με τη σύσταση ειδικού ταμείου υποστήριξης των Ναζί στις επερχόμενες εκλογές ύψους 3.000.000 μάρκων (Ντοκουμέντο EC-439, ΠΔΝ). Στις εκλογές αυτές το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα έλαβε το 43,9% των ψήφων.

Τον Απρίλη του 1933 και αφού οι Ναζί βρίσκονταν πλέον στην εξουσία, ο Γ. Κρουπ με την ιδιότητά του ως Πρόεδρος του Συνδέσμου της Γερμανικής Βιομηχανίας του Ράιχ (της μεγαλύτερης ένωσης βιομηχάνων στη Γερμανία) κατέθεσε στον Χίτλερ τα σχέδια του Συνδέσμου για την αναδιοργάνωση της γερμανικής βιομηχανίας. Από τη μεριά του, ο Κρουπ ανέλαβε να ευθυγραμμίσει το Σύνδεσμο με τους σκοπούς των Ναζί, μετατρέποντάς τον σε αποτελεσματικό όργανο για την υλοποίηση της πολιτικής τους. Σε επιστολή του στον Χίτλερ (25 Απριλίου 1933) ο Κρουπ έγραψε πως το σχέδιο αναδιοργάνωσης που κατέθεσε εκ μέρους του Συνδέσμου Βιομηχάνων χαρακτηρίζονταν από την επιθυμία «να συνδυαστούν τα οικονομικά μέτρα με την πολιτική αναγκαιότητα, υιοθετώντας την έννοια του Φίρερ για το νέο Γερμανικό Κράτος». Στο ίδιο το σχέδιο τόνιζε: «Η τροπή των πολιτικών γεγονότων [είναι] στη γραμμή των όσων εγώ ο ίδιος και το Διοικητικό Συμβούλιο ευχόμασταν για πολύ καιρό» (Ντοκουμέντο D-157, ΠΔΝ).

Ο βιομηχανικός κολοσσός της Κρουπ, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία του γερμανικού κεφαλαίου, υπήρξαν βασικοί οικονομικοί αρωγοί - χορηγοί, όχι μόνο της πολεμικής μηχανής της φασιστικής Γερμανίας, αλλά και των διαφόρων πολιτικών (κόμμα, οργανώσεις νεολαίας) ή παραστρατιωτικών οργανώσεων των Ναζί (όπως τα Τάγματα Εφόδου SA, τα SS, κλπ.). Ετσι ξεκίνησε το «Ταμείο του Χίτλερ», με κεφάλαια που προέρχονταν «ακόμα και από τους πιο απομακρυσμένους κύκλους της γερμανικής βιομηχανίας, συμπεριλαμβανομένου του κόσμου της αγροτικής οικονομίας και των τραπεζών» (Ντοκουμέντο D-151, ΠΔΝ). Με το άνοιγμα των αρχείων της Κρουπ, προέκυψε ότι μόνο π.χ. το εργοστάσιο της εταιρείας στο Essen είχε «προσφέρει» ως το 1945 το ιλιγγιώδες ποσό των 4.738.446 μάρκων στο εν λόγω Ταμείο (Ντοκουμέντο D-325, ΠΔΝ).

Τα οφέλη όμως ήταν αμοιβαία: «Ο Εθνικοσοσιαλισμός απελευθέρωσε τον Γερμανό εργάτη από τη μέγγενη ενός δόγματος (σ.σ. του κομμουνισμού) που ήταν βασικά εχθρικό τόσο για τον εργοδότη όσο και για τον εργαζόμενο. Ο Αδόλφος Χίτλερ επέστρεψε τον εργάτη στο έθνος του. Τον μετέτρεψε σε πειθαρχημένο στρατιώτη της εργασίας και συνεπώς σύντροφό μας (σ.σ. των βιομηχάνων!)».² Με άλλα λόγια, ο φασισμός εξασφάλισε την πολυπόθητη για το κεφάλαιο «εργασιακή ειρήνη», διαλύοντας τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργατών και συλλαμβάνοντας, εκτοπίζοντας ή εξοντώνοντας τους κομμουνιστές.

Τα συμφέροντα των γερμανικών μονοπωλίων ταυτίζονταν επίσης με δύο άλλες κύριες επιδιώξεις των Ναζί: την ιμπεριαλιστική αναδιανομή του κόσμου και τη συντριβή της ΕΣΣΔ. Αλλωστε από το 1936 κιόλας ο Χίτλερ είχε δώσει οδηγίες στο υπουργείο Πολέμου του Ράιχ να ετοιμάζεται για την «αναμέτρηση με τη Ρωσία», την οποία θεωρούσε «αναπόφευκτη» (Ντοκουμέντο EC-416, ΠΔΝ). Οσον αφορά το πρώτο, όπως υπογράμμισε ο υπουργός Οικονομίας των Ναζί Σαχτ στον Αμερικανό Πρόξενο Fuller το 1935: «Οι αποικίες είναι απαραίτητες στη Γερμανία. Αν καταστεί δυνατό θα τις αποκτήσουμε μέσα από διαπραγματεύσεις. Αν όχι, θα τις αρπάξουμε (σ.σ. με τη βία)» (Ντοκουμέντα EC-450 και US-629, ΠΔΝ).

Καταλυτικό ρόλο ωστόσο στην οικονομική και στρατιωτική ισχυροποίηση της Γερμανίας έπαιξαν και τα αμερικανικά μονοπώλια: η Ford, η General Motors (μέσω της θυγατρικής της Opel και όχι μόνο), η General Electric, η Standard Oil (η σημερινή Exxon-Mobil), η IBM, η ΙΤΤ (η σημερινή ΑΤ&Τ), η Τράπεζα Chase Manhattan και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, επωφελούμενοι του «εξαιρετικού» επιχειρηματικού κλίματος που προσέφερε η ναζιστική Γερμανία, αποκομίζοντας ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Τόσο ο Πρόεδρος της IBM T. Watson όσο και ο Πρόεδρος της Ford H. Ford τιμήθηκαν για τις «υπηρεσίες» τους στο Γ' Ράιχ με το μετάλλιο του Μεγάλου Σταυρού της Γερμανικής Τάξης του Αετού το 1937 και 1938 αντίστοιχα.

Από το 1940 κιόλας οι βιομηχανίες της Κρουπ άρχισαν να προμηθεύονται με «φτηνό» εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης (πολλών εκ των οποίων την εποπτεία και διαχείριση είχαν οι ίδιες οι εταιρείες) ή τις κατεχόμενες περιοχές: «Εργάτες μεταφέρονταν στο Essen από την Πολωνία και τη Ρωσία σε υπερβολικά συνωστισμένα, παγωμένα και ανθυγιεινά βαγόνια για ζώα και αφού αποβιβάζονταν, τους κτυπούσαν, τους κλωτσούσαν και τους φέρονταν απάνθρωπα». Ο «χρόνος ήταν χρήμα» για την επιχείρηση: «Οι επιστάτες της Κρουπ έδιναν ιδιαίτερη αξία στην ταχύτητα με την οποία οι σκλάβοι εργάτες μεταφέρονταν προς και από τα τρένα...τους κτυπούσαν και τους κλωτσούσαν και γενικά τους κακομεταχειρίζονταν με βάναυσο τρόπο...Εβλεπα με τα μάτια μου ανθρώπους άρρωστους που μετά βίας μπορούσαν να περπατήσουν να τους παίρνουν για δουλειά» (Ντοκουμέντα D-321 και D-367, ΠΔΝ).

Η I. G. Farben υπήρξε τόσο αποτελεσματική στην «αξιοποίηση» εργατών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ώστε αποτέλεσε πρότυπο για πολλές άλλες εταιρείες. Στελέχη της παρείχαν συμβουλευτική υποστήριξη ή μεγάλης κλίμακας εκπαίδευση στη χρήση καταναγκαστικής εργασίας σε γνωστές βιομηχανίες όπως η Volkswagen, η Messerschmitt, η Heinkel, κ.ά. Το τεραστίων διαστάσεων βιομηχανικό συγκρότημα «Buna» της I. G. Farben κατασκευάστηκε από κρατούμενους του Αουσβιτς (γύρω από το οποίο «ξεφύτρωσαν» δεκάδες επιχειρήσεις). Περισσότεροι από 25.000 άνθρωποι εκτιμάται ότι πέθαναν στη διάρκεια της κατασκευής του, ενώ την περίοδο της λειτουργίας του απασχολούσε σχεδόν 85.000 κρατουμένους.³ Μόνο από το Μαουτχάουζεν άντλησαν εργάτες 45 ιδιωτικές εταιρείες.

Εργαζόμενοι 12 ή και παραπάνω ώρες, υπό άθλιες συνθήκες, με ελάχιστο φαγητό και τα βασανιστήρια σε ημερήσια διάταξη δεν προκαλεί ίσως έκπληξη ο μεγάλος αριθμός των νεκρών που καταγράφονταν καθημερινά. Ενας επιστάτης της Κρουπ κατέθεσε κυνικά στη Δίκη: «Παραδέχομαι ότι χτυπούσα τους Ρώσους...Τους γρονθοκοπούσα στα αυτιά και τους χτυπούσα με ένα λαστιχένιο σωλήνα ... ή με ένα ξύλινο ραβδί...Οσο πιο ενεργητικός ήμουν εναντίον αυτών των ανθρώπων, τόσο περισσότερο άρεσε στον Διευθυντή Εργου...Επρεπε να χτυπώ τους Ρώσους για να αυξήσω την παραγωγή τους. Ανά καιρούς είχα μέχρι και 2.000 ξένους στην επίβλεψή μου. Οι Ρώσοι δεν ήταν δυνατό να δουλέψουν παραπάνω απ' ό,τι δούλευαν, γιατί το φαγητό ήταν κακής ποιότητας και πολύ λίγο. Η Διεύθυνση των Εργων όμως απαιτούσε ακόμα μεγαλύτερη απόδοση από αυτούς». (Ντοκουμέντο D-305, ΠΔΝ). Σε υπόμνημά του με ημερομηνία 20 Μαρτίου 1942, ένας από τους Διευθυντές της επιχείρησης είχε γράψει σχετικά με την κακομεταχείριση των Σοβιετικών αιχμαλώτων: Οταν «κάποιος έχει να κάνει με Μπολσεβίκους» πρέπει «να τους ταΐζει με ξύλο αντί για φαγητό» (Ντοκουμέντο D-318, ΠΔΝ).

Η εξοντωτική εκμετάλλευση των εργατών είχε τα επιθυμητά για το κεφάλαιο αποτελέσματα. Τα καθαρά κέρδη του ομίλου εκτοξεύτηκαν από ένα παθητικό την ίδια χρονιά που ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία, σε 57.216.392 μάρκα μόλις δύο χρόνια μετά και 111.555.216 μάρκα το 1941. Η αξία του διπλασιάστηκε την περίοδο 1933 - 1942, ενώ μόνο το 1942 - 1943 αυξήθηκε κατά 80%!

Το 1943 υπήρξε χρονιά - σταθμός στη ροή του πολέμου. Η νίκη του Κόκκινου Στρατού στο Στάλινγκραντ σήμανε την αρχή του τέλους για τους Ναζί. Ο ιμπεριαλισμός, ωστόσο, προετοιμάζονταν ήδη για την επόμενη μέρα. Στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου των Εξωτερικών βρίσκουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα έκθεση της Πρεσβείας της χώρας μας στην Ελβετία (Βέρνη, 4/12/1943), όπου περιγράφεται η συνάντηση του Σαχτ με τους Βρετανούς και Αμερικανούς ομολόγους του στο ΔΣ της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (η οποία φαίνεται πως συνέρχονταν κανονικά, παρά το γεγονός ότι οι χώρες που μετείχαν σε αυτή βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση):

«α) Ο Δρ. Σαχτ επέμεινεν επί της σοβαρότητος του κινδύνου ον θα διέτρεχεν ολόκληρος η Ευρώπη εις περίπτωσιν άνευ όρων υποταγής της Γερμανίας εις την Σοβιετικήν Ρωσίαν.

β) Εις σχετικήν ερώτησιν των Αγγλοσαξώνων συναδέλφων του, ο Δρ. Σαχτ απήντησεν ότι ωμιλεί εξ ονόματος των μεγαλοβιομηχάνων και ανώτερων στρατιωτικών κύκλων της Γερμανίας.

γ) Οι Σύμμαχοι, κατά τον Δρ. Σαχτ, έχουν συμφέρον να δεχθούν συζήτησιν περί ανακωχής μετά των εκπροσώπων του σημερινού γερμανικού πολιτικού καθεστώτος, διότι μεταπολίτευσις επερχόμενη προ της ανακωχής θα συνεκλόνιζεν εις επικίνδυνον βαθμόν την εσωτερικήν τάξιν της Γερμανίας.

Η παραίτησις ή απομάκρυνσις του χιτλερικού συγκροτήματος θα ελάμβανε χώραν, κατά την πρότασιν ταύτην του Δρ. Σαχτ, αμέσως μετά τη συνομολόγησιν της ανακωχής».⁴

Δε γνωρίζουμε ποια τύχη είχαν οι προτάσεις του Σαχτ, αν, σε ποιο βαθμό, ή με ποιο τρόπο τελικά υλοποιήθηκαν. Αυτό που είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε είναι ότι όταν ήρθε η ώρα να αποδοθούν ευθύνες στο κεφάλαιο για την αποφασιστική συνδρομή του στην άνοδο του φασισμού στην εξουσία, για την καταλυτική υλική - οικονομική υποστήριξή του στον πόλεμο και για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά της ανθρωπότητας (χρήση αιχμαλώτων πολέμου, εξοντωτικές συνθήκες εργασίας, κλπ.) ο πέλεκυς έπεσε πολύ ελαφρά.

Από τα 24 διευθυντικά στελέχη της I. G. Farben στους οποίους απαγγέλθηκαν κατηγορίες (για εγκλήματα πολέμου, κατά της ανθρωπότητας και κατά της ειρήνης, για λεηλασία, συμμετοχή στα SS, κλπ.) οι 11 αθωώθηκαν. Στους υπόλοιπους αποδόθηκαν ποινές κάθειρξης 1-7 χρόνια. Να σημειώσουμε ότι, μεταξύ άλλων, η I. G. Farben υπήρξε η κατασκευάστρια εταιρεία του Zyklon B, του αερίου δηλαδή που χρησιμοποιήθηκε για την εξόντωση χιλιάδων ανθρώπων. Ο Κρουπ και εννέα άλλα μέλη του ΔΣ του ομίλου του επίσης καταδικάστηκαν ως εγκληματίες πολέμου σε φυλάκιση μέχρι και 12 χρόνια. Ο Σαχτ αθωώθηκε παρά τις ενστάσεις της σοβιετικής πλευράς. Κανένα από τα στελέχη των εταιρειών δυτικών συμφερόντων δεν αντιμετώπισε κατηγορίες και δεν τιμωρήθηκε.

Πόσοι γνωρίζουν σήμερα πως η μηχανογραφική οργάνωση των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης - εξόντωσης (78 στο σύνολο), που υπήρξε καταλυτική στην «αποτελεσματική» λειτουργία τους, έγινε με τεχνολογία της IBM; Πως η Standard Oil προμήθευε με καύσιμα τόσο τους Συμμάχους όσο και τον Αξονα στη διάρκεια του πολέμου; Πως η ITT συνέδραμε σημαντικά στη βελτίωση του γερμανικού συστήματος πληροφοριών ή πως σχεδίασε τις βόμβες Focke - Wulfs που χρησιμοποιήθηκαν ενάντια στα συμμαχικά στρατεύματα; Πως η General Motors κατασκεύασε χιλιάδες θωρακισμένα αυτοκίνητα, φορτηγά και τανκς για τον γερμανικό στρατό; Πως το 1941 η Fordwerke (εργοστάσιο της Ford στο Βερολίνο) υπήρξε υπεύθυνη για την προμήθεια του 1/3 σχεδόν του συνόλου των φορτηγών της Βέρμαχτ; Οι μισοί «εργαζόμενοι» της εταιρείας ήταν «σκλάβοι εργασίας», προερχόμενοι από στρατόπεδα συγκέντρωσης και τις κατεχόμενες περιοχές. Το ίδιο και στη μονάδα της Ford στην Κολωνία, όπου τουλάχιστον 1.200 εργάτες ήταν Ρώσοι, πολλές φορές ανήλικοι, οι οποίοι πάρθηκαν από τα σπίτια τους με τη βία, για να δουλέψουν ως φτηνό και αναλώσιμο εργατικό δυναμικό στα εργοστάσια γερμανικών ή αμερικανικών μονοπωλιακών συμφερόντων.⁵

Και όμως, η μονάδα της Ford στη Κολωνία, όχι μόνο συνέχισε να λειτουργεί μετά τον πόλεμο, αλλά έλαβε και 1 εκ. δολ. σε αποζημιώσεις για τις ζημιές που υπέστη στη διάρκεια του βομβαρδισμού της πόλης από τους Συμμάχους! Η General Motors έλαβε επίσης 33 εκ. δολ. σε φοροαπαλλαγές από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για τις ζημιές που υπέστησαν τα εργοστάσιά της σε Γερμανία και Αυστρία στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο!⁶

Οι προανακριτικές έρευνες και οι εργασίες του δικαστηρίου της Νυρεμβέργης σταμάτησαν απότομα στα μέσα του 1948, όταν η κυβέρνηση των ΗΠΑ αποφάσισε να διακόψει τη χρηματοδότηση του προσωπικού του. Ολες οι εκκρεμείς υποθέσεις εγκαταλείφθηκαν και οι φάκελοι έκλεισαν.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1950 - 1951 ο John McCloy, Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στην Αμερικανική Ζώνη κατοχής της Γερμανίας, άρχισε να αμνηστεύει έναν - έναν όλους τους βιομηχάνους - τραπεζίτες που είχαν καταδικαστεί ως εγκληματίες πολέμου, όπως ο Κρουπ, τα στελέχη της I. G. Farben ή ο Φρίντριχ Φλικ (ένας από τους βασικότερους οικονομικούς υποστηρικτές του Χίτλερ και του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος, που επίσης αποκόμισε τεράστια κέρδη, χρησιμοποιώντας σκλάβους εργάτες που μίσθωνε από τα SS - υπολογίζεται ότι από τους 48.000 εργάτες που εργάστηκαν στις επιχειρήσεις του Φλικ, σχεδόν το 80% δεν επιβίωσε). Οι περιουσίες που είχαν κατασχεθεί επεστράφησαν, ενώ πολλοί αποκαταστάθηκαν στα διευθυντικά πόστα που είχαν και πριν.

Ο John McCloy δεν ήταν τυχαίο πρόσωπο. Ως νομικός είχε στο παρελθόν εργαστεί εκπροσωπώντας τα συμφέροντα των Ροκφέλερ και της Τράπεζας Chase Manhattan (εκ των πλέον ένθερμων υποστηρικτών των Ναζί). Διετέλεσε υφυπουργός πολέμου (1941 - 1945), ενώ το 1947 διορίστηκε Πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ως Υπατος Αρμοστής των ΗΠΑ στη Γερμανία ανέλαβε την αναδιοργάνωση των μυστικών υπηρεσιών του Δυτικού τμήματος της χώρας, θέτοντας επικεφαλής της τον Ρέινχαρντ Γκέλεν, τον Ναζί εγκληματία πολέμου, που ήταν υπεύθυνος της αντισοβιετικής κατασκοπίας και καταζητούνταν από την ΕΣΣΔ για τα τερατώδη εγκλήματα που διαπράχθηκαν υπό την ηγεσία του στο Ανατολικό Μέτωπο. Την ίδια περίοδο, ο Αδόλφος Χοΐσινγκερ, πρώην Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της Βέρμαχτ, διορίστηκε Αρχηγός του Επιτελείου Στρατού της ΟΔ της Γερμανίας, ενώ στη συνέχεια τοποθετήθηκε Πρόεδρος της Μόνιμης Στρατιωτικής Επιτροπής του ΝΑΤΟ! Μετά τη Γερμανία ο John McCloy διετέλεσε Πρόεδρος της Τράπεζας Chase Manhattan (1953 - 1960), καθώς και του Ιδρύματος Φορντ (1958 - 1965).

Η μεταπολεμική ανάκαμψη των γερμανικών μονοπωλίων υπήρξε εντυπωσιακή. Λίγα χρόνια μετά την απελευθέρωση του Κρουπ, η εταιρεία του φιγουράριζε στη 12η θέση διεθνώς (σήμερα η Thyssen Krupp είναι μια πολυεθνική με πάνω από 670 θυγατρικές παγκοσμίως). Ο Φλικ έγινε επίσης ξανά ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στη Γερμανία. Η I. G. Farben, αν και χωρίστηκε σε 12 διαφορετικές εταιρείες μετά τον πόλεμο, σύντομα άγγιξε την κερδοφορία που είχε προπολεμικά. Ορισμένες εξ αυτών, όπως η Bayer (η γνωστή φαρμακοβιομηχανία), η Basf, η Agfa ή η Hoerst (η σημερινή Aventis) παραμένουν μέχρι τις μέρες μας σημαντικοί μονοπωλιακοί κολοσσοί της ΕΕ. Οπως έγραψε το περιοδικό TIME στις 7 Ιουλίου 1952 «η συμμαχική απόφαση να δοθεί η Farben πίσω στους αρχικούς της ιδιοκτήτες αποτελεί σταθμό στο δρόμο της γερμανικής ανάκαμψης». Να λοιπόν πώς οικοδομήθηκε το «δυτικογερμανικό θαύμα», που αξιοποιήθηκε ως αιχμή του δόρατος ενάντια στις χώρες της σοσιαλιστικής Ευρώπης.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν, τα μονοπώλια βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και της ΕΣΣΔ. Παράλληλα, επένδυσαν μεγάλα ποσά ώστε να καλύψουν το παρελθόν τους, επιχειρώντας να ξαναγράψουν την Ιστορία και επαναπροσδιορίσουν τη λαϊκή μνήμη. Είναι όμως μια ιστορία που έχει γραφτεί με αίμα. Και όπως είναι γνωστό το αίμα δε ξεπλένεται εύκολα...

Σημειώσεις:

1. Πρακτικά Δικών της Νυρεμβέργης (από δω και πέρα ΠΔΝ), Τόμος 1, Κεφάλαιο VIII

2. Από ομιλία του Γ. Κρουπ, 26 Ιανουαρίου 1934, Ντοκουμέντο D-392, ΠΔΝ

3. Simpson S (1995) «The splendid blond beast» (Common Courage Press) σελ.84

4. Φάκελος 36.2 του 1944, Κυβέρνηση του Καΐρου (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο του ΥΠΕΞ)

5. Βλέπε ενδεικτικά BBC News, 23/2/1998, Silverstein K (2000) «Ford and the Fuhrer», στο «The Nation», τεύχος 3, σελ.14, Higham Ch (1983) «Trading with the Enemy» (Delacorte Press) σελ.1-33, ACSA Press Release, 13/7/2003, κ.α.

6. Βλέπε Logsdon J R (1999) «Power, ignorance and anti-Semitism», στο «Hanover Historical Review» και Higham Ch (1983), όπως πριν.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν προσέγγισε τον πόλεμο όχι ως μια παραφωνία του καπιταλισμού, αλλά ως προέκταση της ανάπτυξής του τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης (φωτ: Α' Παγκόμιος Πόλεμος. Γάλλοι στρατιώτες νεκροί απ' τα χημικά αέρια των Γερμανών)

Αυτά έλεγε ο αστός διανοητής Ζαν Ζακ Ρουσό την εποχή της επαναστατικής ανόδου της αστικής τάξης, δηλαδή τότε που εκπλήρωνε την ιστορική αποστολή της συντριβής της φεουδαρχίας, γκρεμίζοντας επίγεια και επουράνια βασίλεια. Ωστόσο, πέρασε πολύς καιρός από τότε που η αστική τάξη λειτουργούσε προς όφελος της συντριπτικής πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Από τις αρχές του προηγούμενου αιώνα ο καπιταλισμός είναι ένας οικονομικοκοινωνικός σχηματισμός που σαπίζει², συμπαρασύροντας στη σήψη την ανθρωπότητα, ωσότου οι νικηφόρες σοσιαλιστικές επαναστάσεις θα την απαλλάξουν από τα καπιταλιστικά δεσμά κλείνοντας το κεφάλαιο της προϊστορίας της. Ως τότε, ο καπιταλισμός θα συνεχίζει να είναι η πηγή των εγκλημάτων ενάντια στην ανθρωπότητα, προσπαθώντας να κρατήσει την όλο και πιο κοινωνικοποιημένη παραγωγή μέσα στα πλαίσια της ατομικής ιδιοκτησίας, που ο Ρουσό αναφέρει ως την πηγή των δεινών της ανθρωπότητας.

Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι το αγκωνάρι του καπιταλισμού, που γίνεται όλο και περισσότερο εγκληματικό όσο περισσότερο κοινωνικοποιείται η παραγωγική διαδικασία. Τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης οι συνέπειες της εγκληματικής φύσης του καπιταλισμού είναι η απομύζηση της υπεραξίας και η εξαθλίωση της εργατικής τάξης, η ανεργία και τα εργατικά «ατυχήματα», όπως κομψά εκφράζουν οι κεφαλαιοκράτες τις δολοφονίες ενάντια στην εργατική τάξη. Στις μέρες μας και ενώ όλο τον προηγούμενο αιώνα είχαμε μια κατακόρυφη άνοδο της παραγωγικότητας της εργασίας, πάνω από 1,4 δισεκατομμύρια άνθρωποι κυριολεκτικά πεινούν και εκατομμύρια πεθαίνουν από την πείνα³, σύμφωνα πάντα με την αστική μεθοδολογία μέτρησης της φτώχειας. Η φτώχεια μάλιστα δεν είναι μόνο το προνόμιο των αναπτυσσόμενων χωρών, αλλά πλήττει την εργατική τάξη και στις αναπτυγμένες καπιταλιστικά χώρες, όπως τη Γερμανία, όπου το ποσοστό όσων ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έχει ανέβει στο 14,3%⁴. Επίσης, είναι χαρακτηριστικό ότι ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας θεωρεί ότι κάθε χρόνο 2,2 εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πεθαίνουν από εργατικά ατυχήματα ή εξαιτίας επαγγελματικών ασθενειών, αλλά ακόμα και τότε το ζήτημα που προκύπτει για τους αστούς οικονομολόγους δεν είναι άλλο από το κόστος της τάξης του 4% του παγκόσμιου ΑΕΠ που προκύπτει από αυτές τις δολοφονίες⁵. Στην Ελλάδα για την επίτευξη του κέρδους μιας χούφτας ντόπιων και ξένων μονοπωλίων τουλάχιστον δεκατρείς εργάτες άφησαν την τελευταία τους πνοή στα Ολυμπιακά έργα και εκατοντάδες άλλοι τραυματίστηκαν⁶ και πριν ένα χρόνο 8 εργάτες δολοφονήθηκαν στο Πέραμα.

Η ανώτατη αρχή του καπιταλισμού, το «ιερό ευαγγέλιό» του, που δεν είναι άλλο από τη μεγιστοποίηση του κέρδους, ανοίγει και άλλες πληγές στην ανθρωπότητα. Χιλιάδες γυναίκες από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες θα κληθούν να γιορτάσουν σήμερα την απελευθέρωσή τους από το «δολοφονικό» σοσιαλισμό εκδιδόμενες με τη βία σε κάποια γωνιά της Ευρώπης⁷ . Παράλληλα, εκατομμύρια άνθρωποι θα συνεχίσουν να οδηγούνται σε αργό θάνατο από τα ναρκωτικά, τη στιγμή που οι Αμερικάνοι και Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές-«απελευθερωτές» του Αφγανιστάν κατόρθωσαν να αυξήσουν ραγδαία την παραγωγή οπίου μέσα σε 6 χρόνια⁸. Βέβαια, από τις «ευγενικές» αρχές του καπιταλισμού δε γλιτώνουν και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές του πλανήτη, οι οποίες καταστρέφονται αφειδώς προς όφελος των μονοπωλίων. Ετσι, εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και μαζί οι δικοί μας κάτοικοι του Γραμματικού θα συνεχίσουν να πίνουν καρκινογόνο νερό και να αναπνέουν διοξίνες και διοξείδιο του άνθρακα. Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF «Για την πρόσβαση σε πόσιμο νερό και τις συνθήκες υγιεινής» (2006)⁹, 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και 2,6 δισεκατομμύρια στερούνται εγκαταστάσεις υγιεινής, με αποτέλεσμα 1,5 εκατομμύρια παιδιά (1 παιδί κάθε 15 δευτερόλεπτα) να πεθαίνουν από ασθένειες που σχετίζονται με το μολυσμένο νερό. Την ίδια στιγμή, στην περιοχή των Οινοφύτων οι θάνατοι από καρκίνο ανήλθαν στο 32% του συνόλου από 6% που ήταν 18 χρόνια νωρίτερα¹⁰, ενώ δεν μπορούν να υπολογιστούν οι επιπτώσεις του μολυσμένου νερού από τη χρησιμοποίησή του στις βιομηχανίες τροφίμων και ποτών στην περιοχή και στην καλλιέργεια λαχανικών. Ταυτόχρονα, χιλιάδες άνθρωποι σε όλο τον κόσμο θα διωχθούν από τον τόπο κατοικίας τους προκειμένου να συνεχισθεί απρόσκοπτα η εκμετάλλευση του φυσικού πλούτου των μονοπωλίων. Μάλιστα, το 1995 η «Shell» δε δίστασε να δολοφονήσει στη Νιγηρία τον Νομπελίστα ιθαγενή ποιητή Ken Saro Wiwa, που πρωτοστατούσε στον αγώνα των συμπατριωτών του ενάντια στη μετατροπή της περιοχής τους σε κρανίου τόπο και πρόσφατα, αναγνωρίζοντας εμμέσως τις ευθύνες της, αποζημίωσε την οικογένειά του και τις οικογένειες δεκάδων άλλων βασανισμένων και δολοφονημένων ιθαγενών για να μην προχωρήσει η εκδίκαση αγωγής εναντίον της¹¹.

Εξάλλου, η καταστολή είναι το κύριο όπλο των «μαχητών κατά του εγκλήματος» όταν αμφισβητούνται τα συμφέροντά τους και, πολύ περισσότερο, η εξουσία τους. Δεκάδες Κολομβιανοί συνδικαλιστές έχουν δολοφονηθεί τα τελευταία χρόνια από την κυβέρνηση-σύμμαχο των ΗΠΑ και των εμπόρων ναρκωτικών. Μετά την εξέγερση στην Οαχάκα του Μεξικού (2006) τα περισσότερα μέλη της λαϊκής συνέλευσης της Οαχάκα είτε φυλακίστηκαν είτε εξαφανίστηκαν κάτω από περίεργες συνθήκες. Αντίστοιχα είναι τα παραδείγματα και στην Ελλάδα, που στον καιρό της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν έλειψαν οι δολοφονίες και η άγρια καταστολή, από τη δολοφονία της Σωτηρίας Βασιλακοπούλου έξω από την ΕΤΜΑ (1980) ως τη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα, που την πότισαν με βιτριόλι οι μπράβοι της εργοδοσίας (2008), και την καθημερινή τρομοκρατία εναντίον των ξένων εργατών γης στη Μανωλάδα της Ηλείας που συνεχίζεται ακόμα. Και όταν η αστική τάξη νιώθει την εξουσία της να αμφισβητείται ή θέλει να επιταχύνει τα σχέδιά της χωρίς τα εμπόδια που ορθώνει η αντίσταση της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων, δε διστάζει να προχωρήσει σε στρατιωτικά πραξικοπήματα που θα της το εξασφαλίσουν. Οι ΗΠΑ έφτιαξαν ακόμα και σχολή για τους υποψήφιους δικτάτορες, ενώ εκπαίδευσαν και τα τάγματα θανάτου που έσπειραν το θάνατο στη Λατινική Αμερική¹². Οργάνωσαν την επέμβαση στην Κούβα και χρηματοδότησαν τους Κόντρας ενάντια στην κυβέρνηση των Σαντινίστας. Στη χώρα μας, χιλιάδες κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν και πέθαναν στη δικτατορία του Μεταξά. Εκατοντάδες κομμουνιστές όχι μόνο δεν αφέθηκαν να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή ενάντια στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας, αλλά και παραδόθηκαν στους ναζί κατακτητές. Αντίστοιχα τα αποτελέσματα της χούντας των συνταγματαρχών.

Βέβαια, επειδή δε λείπουν και οι καλοθελητές που κάνουν πως λησμονούν την κοινωνικοταξική υφή αυτών των εγκλημάτων και τα αποδίδουν όχι στη δολοφονική φύση του καπιταλισμού, αλλά στους κακούς και απολίτιστους Αμερικάνους, είμαστε αναγκασμένοι να τους θυμίσουμε τα κατορθώματα και της παλαιάς Ευρώπης. Οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές και τα πολιτικά τους επιτελεία, που αποφάσισαν να εξισώσουν το σοσιαλισμό με το φασισμό, κρατούσαν στον αποικιοκρατικό ζυγό το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη. Αναρίθμητα τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών αποικιοκρατών. Και όλα αυτά δεν αποτελούν απλά και μόνο μια παλιά και ξεχασμένη ιστορία. Μέχρι το 1991, οι ευρωπαϊκές χώρες, και ιδιαίτερα η Αγγλία, διατηρούσαν κανονικά τις σχέσεις τους με το ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ¹³. Το 1994 η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Προέδρου Φρανσουά Μιτεράν υποκίνησε τη φυλή των Χούτου να εξολοθρεύσει τη φυλή των Τούτσι για να μη χάσει τα συμφέροντα στην περιοχή. Ως αποτέλεσμα, μέσα σε λίγες μέρες πάνω από 500.000 άμαχοι σκοτώθηκαν¹⁴ με τις ευλογίες πολλών δυτικών κυβερνήσεων, αλλά και του ΟΗΕ. Αλλά και μέχρι πρόσφατα (2005) οι φαρμακοβιομηχανίες του αναπτυγμένου καπιταλισμού δεν επέτρεπαν την παρασκευή αντίγραφων φαρμάκων για το ΕΪΤΖ από κυβερνήσεις της Αφρικής προκειμένου να μη χάσουν τα κέρδη τους, με αποτέλεσμα 250.000 - 350.000 άνθρωποι να πεθαίνουν κάθε χρόνο¹⁵. Σήμερα, οι πληθυσμοί αυτοί λόγω και άλλων προβλημάτων υγείας είναι εκτεθειμένοι σε μια πανδημία γρίπης για τον ίδιο ακριβώς λόγο¹⁶.

Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκόσμιου Πολέμου, ο Λένιν προσέγγισε τον πόλεμο όχι ως μια παραφωνία του καπιταλισμού, αλλά ως προέκταση της ανάπτυξής του τον καιρό της ιμπεριαλιστικής ειρήνης¹⁷. Οπως υποστήριξε, από τις αρχές του 20ού αιώνα, η ανάπτυξη του καπιταλισμού βασίστηκε στην κυριαρχία των μονοπωλίων, δίχως την κατάργηση του ανταγωνισμού. Ενα από τα κύρια χαρακτηριστικά της νέας φάσης του καπιταλισμού είναι και το τέλειωμα του μοιράσματος των αγορών ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις¹⁸. Ωστόσο, η διατήρηση και η ένταση των ανταγωνισμών οδηγούν αναγκαστικά στο ξαναμοίρασμα των αγορών μέσω πολέμου¹⁹. Υπ' αυτή την έννοια, ο ιμπεριαλισμός, ως ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, είναι σύμφυτος με τον πόλεμο και τις εγκληματικές του συνέπειες για την ανθρωπότητα. Οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι, εκατοντάδες άλλοι περιφερειακοί και δεκάδες ένοπλες επεμβάσεις που πραγματοποιήθηκαν τον 20ό αιώνα επιβεβαιώνουν τη λενινιστική αντίληψη ότι οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν την προέκταση της ιμπεριαλιστικής ειρήνης.

Ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος φέρει τη σφραγίδα του μοιράσματος των αγορών. Κατά τη διάρκειά του ήταν τεράστιες οι απώλειες (περίπου 8.345.000 νεκροί στρατιώτες, 10.000.000 νεκροί άμαχοι και 20.000.000 τραυματίες²⁰), πολλές από τις οποίες προήλθαν από τεχνολογικά εξελιγμένα μέσα πολέμου, όπως τα χημικά αέρια και τα βομβαρδιστικά αεροπλάνα. Η φρίκη του πολέμου ήταν τέτοια που οδήγησε την Γερμανίδα επαναστάτρια Ρόζα Λούξεμπουργκ να πει ότι μόνο μέσα στις συνθήκες του έγινε κατανοητό το παλιό απόφθεγμα του Ενγκελς σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα²¹. Ακόμα, την επόμενη μέρα του πολέμου μία από τις πρώτες ενέργειες των νικητριών δυνάμεων ήταν να στραφούν ενάντια στη νεαρή σοβιετική εξουσία που προέκυψε από την Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση στη Ρωσία.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση υιοθέτησε την 23η Αυγούστου ως μέρα μνήμης για τα θύματα από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, προσπαθώντας να εξισώσει το φασισμό με τον κομμουνισμό. Το ερώτημα που μπαίνει είναι το αν και κατά πόσο τα καπιταλιστικά κράτη που συναπαρτίζουν την ΕΕ δικαιούνται καταρχήν να μιλούν για τα εγκλήματα του φασισμού. Με ποιο δικαίωμα η αστική τάξη αποστασιοποιείται από το φασισμό και τον κρίνει; Μήπως δεν ήταν σπλάχνο από τα σπλάχνα της; Ο φασισμός δεν ορθώθηκε άραγε στο έδαφος του αστικού κοινοβουλευτισμού τόσο στην Ιταλία όσο και στη Γερμανία; Δεν ήταν η έκφραση των επιδιώξεων ξαναμοιράσματος των αγορών των αστικών τάξεων της Γερμανίας και της Ιταλίας, που θεωρούσαν ότι αδικήθηκαν από τη μοιρασιά του Α' Παγκόσμιου Πολέμου; Δεν ήταν οι ίδιες δυτικές δημοκρατικές δυνάμεις που αρνήθηκαν να υπογράψουν σύμφωνο κοινής άμυνας με τη Σοβιετική Ενωση;²² Εν τέλει δεν είναι αυτή η ίδια η φύση του ιμπεριαλισμού που οδηγεί στο μοίρασμα και στο ξαναμοίρασμα των παγκόσμιων αγορών και όχι ο παράλογος φασισμός;

Ο φασισμός δεν ήταν στην ουσία ποτέ αντίπαλος του καπιταλισμού, αλλά μία έκφρασή του. Η καταδίκη του από τις νικήτριες καπιταλιστικές δυνάμεις του Β' Παγκόσμιου Πολέμου δεν αποτελούσε θέση απέναντι σε ένα ανταγωνιστικό ταξικά οικονομικοκοινωνικό σχηματισμό, αλλά τμήμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η μη ουσιαστική αντίθεση απέναντί του φανερώνεται τόσο από το παζάρεμα των Συμμάχων για να φτάσουν νωρίτερα στο Βερολίνο με αντάλλαγμα την ατιμωρησία ναζιστών αξιωματούχων, όσο και από τη στρατολόγηση των τελευταίων, προκειμένου να στραφούν ενάντια στη Σοβιετική Ενωση²³. Λίγα χρόνια αργότερα, αυτοί που στελέχωσαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας με πρώην ναζί έβγαλαν εκτός νόμου το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, τα μέλη και τα στελέχη του οποίου προσέφεραν βαρύ φόρο αίματος στην πάλη τους ενάντια στο φασισμό²⁴. Εξάλλου, λίγο πριν την αναμενόμενη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας, οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, που δε διστάζουν με ευκολία να καταδικάζουν τις γενοκτονίες των ναζί, δεν είχαν κανένα πρόβλημα να ρίξουν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι, προκειμένου να τρομοκρατήσουν τη Σοβιετική Ενωση και τους λαούς που αγωνίζονταν για το σοσιαλισμό με το όπλο στο χέρι. Δε δίστασαν να σκοτώσουν επί τόπου 150.000 άτομα, να οδηγήσουν σε θάνατο πάνω από 2 εκατομμύρια τα επόμενα χρόνια²⁵ και να υποθηκεύσουν το μέλλον του ιαπωνικού λαού.

Αλλά και μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου οι κτηνωδίες του ιμπεριαλισμού συνεχίζονται. Οι Αμερικάνοι, έχοντας αναβαθμίσει το ρόλο τους μετά τον πόλεμο, θα ηγηθούν (συμμετείχαν ακόμα στρατεύματα από 21 χώρες, ανάμεσα στις οποίες η Αγγλία, η Γαλλία, η Αυστραλία, το Βέλγιο, αλλά και η Ελλάδα) της επέμβασης στην Κορεατική Χερσόνησο (1950-53), ενώ λίγο αργότερα θα εισβάλουν και στη Γουατεμάλα (1954). Ακόμα, μετά την αποτυχία των Γάλλων ιμπεριαλιστών (1954) να αντιμετωπίσουν το απελευθερωτικό κίνημα του Βιετνάμ με ηγεμονεύουσα δύναμη το Κομμουνιστικό Κόμμα, θα προσπαθήσουν να επανορθώσουν οι ίδιοι χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα, αλλά αφήνοντας πίσω τους 2.000.000 νεκρούς από τον αλύγιστο βιετναμέζικο λαό και καταστρέφοντας περιβάλλον και ανθρώπους στην περιοχή, μέσα από τη χρήση καρκινογόνων ζιζανιοκτόνων²⁶. Ιδια ήταν η μοίρα και για το λαό της Καμπότζης (1973-75). Επίσης, μετά τη λήξη του Β' Παγκόσμιου Πολέμου, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι ιμπεριαλιστές, άλλοτε στηρίζοντας την αστική τάξη του Ισραήλ και άλλοτε εξοπλίζοντας παραστρατιωτικές ομάδες και χρηματοδοτώντας πραξικοπηματίες, μακέλεψαν τους αραβικούς λαούς της Μέσης Ανατολής, προκαλώντας 300.000 νεκρούς και 700.000 πρόσφυγες²⁷.

Στις μέρες μας, η αστική ιστοριογραφία προσπαθεί να αποδώσει αυτές τις επεμβάσεις στο κακό κλίμα του Ψυχρού Πολέμου. Ωστόσο, οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι όχι μόνο δεν ατόνησαν αλλά και οξύνθηκαν στην πορεία για τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης και ειδικότερα μετά από αυτή. Το 1990 οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές μπαίνουν στον Παναμά και την επόμενη χρονιά μαζί με τους Ευρωπαίους θα επιτεθούν στο Ιράκ, ενώ την ίδια στιγμή τροφοδοτούσαν τον εμφύλιο πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, προσπαθώντας να αρπάξουν μεγαλύτερο κομμάτι από τη σάρκα της διαλυμένης χώρας. Το 1992 ήρθε η σειρά της Σομαλίας, ενώ η χιλιετία έκλεισε με τις βόμβες του απεμπλουτισμένου ουρανίου να καταστρέφουν τη Σερβία (1999). Η νέα χιλιετία σημαδεύτηκε από την επίθεση ενάντια στους πρώην συμμάχους Ταλιμπάν (2001), ενώ δύο χρόνια αργότερα η συμμαχία των προθύμων επιτέθηκε και στο Ιράκ (2003). Η κατοχή των δύο χωρών συνεχίζεται ακόμα έχοντας στοιχίσει τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους, καταστρέψει πολιτιστικά μνημεία μεγάλης αξίας και προκαλέσει ένα τεράστιο κύμα μετανάστευσης²⁸. Παράλληλα, συνεχίζεται το δράμα του λαού της Παλαιστίνης, που κάθε τόσο δολοφονείται από το κράτος του Ισραήλ. Μόλις πέρυσι, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εκφράστηκαν στον Καύκασο, δείχνοντας ότι μια νέα αναμέτρηση ανάμεσα στις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις είναι κάθε άλλο παρά απίθανη.

Επειτα από όλα τα παραπάνω κανείς καλοπροαίρετος δεν μπορεί να πιστέψει το υποκριτικό ενδιαφέρον της ΕΕ αναφορικά με τα εγκλήματα του φασισμού. Εξάλλου, η δημοκρατική ΕΕ συμβιώνει άνετα με τη δικαίωση των πρώην συνεργατών των ναζί στις χώρες της Βαλτικής και τη δίωξη των παρτιζάνων που πολέμησαν στο πλευρό του Κόκκινου Στρατού²⁹. Στόχος είναι η ιδεολογική θωράκισή της απέναντι στο μόνο πραγματικό της αντίπαλο, το σοσιαλισμό, ο οποίος με συνέπεια στάθηκε απέναντι και στο φασισμό όπως και σε κάθε άλλη έκφανση του ιμπεριαλισμού. Οι λαοί γνωρίζουν καλά ότι χωρίς τη θυσία των 20.000.000 Σοβιετικών και των εκατοντάδων χιλιάδων κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών που συσπειρώθηκαν γύρω από τα Κομμουνιστικά Κόμματα σε όλη την Ευρώπη, η συντριβή του φασισμού δε θα ήταν εφικτή.

Αν και ο άλλος δρόμος της κατάκτησης του σοσιαλισμού απαιτεί εξίσου θυσίες, ειδικότερα σε περιόδους κρίσης του καπιταλισμού το ερώτημα που έθετε ο Λένιν μπαίνει πλέον όλο και πιο επιτακτικά:

«...Το ζήτημα μπαίνει τώρα έτσι: Να πεινάμε και να τραβάμε στο μακελειό για τα συμφέροντα άλλων, για ξένα συμφέροντα, ή να προσφέρουμε μεγάλες θυσίες για το σοσιαλισμό, για τα συμφέροντα των 9/10 της ανθρωπότητας»³⁰.

Οσα ψέματα όμως και να πουν οι απολογητές του καπιταλισμού θα έρθει η ώρα που η εργατική τάξη μαζί με τους άλλους καταπιεσμένους θα σπάσουν τους πασσάλους της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο δικαιολογημένος φόβος τους.

Σημειώσεις:

1. Ρουσό Ζαν Ζακ «Πραγματεία περί της καταγωγής των θεμελίων της ανισότητας ανάμεσα στους ανθρώπους» (σ.113), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1999.

2. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Ο ιμπεριαλισμός και η διάσπαση του σοσιαλισμού», Απαντα Λένιν τ. 30(σ.164), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981. Αναφέρομαι στην έκφραση του Λένιν ότι ο ιμπεριαλισμός είναι ο καπιταλισμός που σαπίζει.

3. Το στοιχείο προέρχεται από την περυσινή έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας (25/8/2008). Βλ. http://stocks.pathfinder.gr/news/645346.html

4. Το ποσοστό δόθηκε από τις Γερμανικές Οργανώσεις Κοινωνικής Πρόνοιας (20/5/2009) και παρατίθεται στην ηλεκτρονική σελίδα της Deutsche Welle. Βλ. http://www.dw-world.de/dw/article/0,,4266372,00.html

5. Βλ. εφημερίδα «Απογευματινή», Σάββατο 25 Ιούλη 2009.

6. Βλ. εφημερίδα «Ριζοσπάστης», Τετάρτη 4 Αυγούστου 2004.

7. Σύμφωνα με τα στοιχεία της οργάνωσης «Stop Now Traficking of People», την περίοδο 1997-2002 τουλάχιστον 17.200 κοπέλες είχαν πέσει θύματα αναγκαστικής πορνείας. Η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων προερχόταν από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες και από χώρες που βασανίζονταν από τον πόλεμο. Για στατιστικά βλ. www.stop-traficcing.org/statistika/index.htm .

8. Η παραγωγή του οπίου στο Αφγανιστάν αυξήθηκε από το 70% της παγκόσμιας παραγωγής που ήταν το 2000 στο 92% το 2007. Τα στοιχεία προέρχονται από τον Οργανισμό για την Καταπολέμηση των Ναρκωτικών του ΟΗΕ και δημοσιοποιήθηκαν στην ηλεκτρονική σελίδα του καναλιού CBC στις 26/6/2007. Βλ. www.cbc.ca/world/story/2007/06/26 .

9. UNICEF, Releases Report Card on Global Water and Sanitation Access, Edition of UNICEF, New York 2006.

10. Εφημερίδα «Καθημερινή», 8 Ιούλη 2007.

11. Εφημερίδα «Εθνος», 10 Ιούνη 2009.

12. Εφημερίδα «Le Monde Diplomatique», 1 Fevrier 2009. Συνολικά τα θύματα από τις επεμβάσεις των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, τα τάγματα θανάτου και τις δικτατορίες υπολογίζονται σε 200.000.

13. Βλ. Thompson Leonard, A History of South Africa, Yale University Press, Yale 2001.

14. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι οι Αμερικάνοι ιμπεριαλιστές, έχοντας διαφορετικά συμφέροντα στην περιοχή, ανεβάζουν τους νεκρούς σε 800.000-1.000.000. Βλ. www.cnn.com/2004/WORLD/africa/rwanda

15. Εφημερίδα «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» 4/12/2005.

16. Δελτίο Τύπου των «Γιατρών Χωρίς Σύνορα» 11/5/2009.

17. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Σοσιαλισμός και πόλεμος», Απαντα, τ. 26 (σ.322), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1980.

18. Βλ. Λένιν Βλαντιμίρ «Ο ιμπεριαλισμός: ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού» (σ. 102-4), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2005.

19. Ο.π. (σ. 138-9).

20. Τα στοιχεία ποικίλλουν ειδικά για τους αμάχους από πηγή σε πηγή, ενώ στους παραπάνω αριθμούς δε συνυπολογίζεται η ισπανική γρίπη που προξένησε 50.000.000 νεκρούς και λόγω των συνεπειών του πολέμου.

21. Βλ. Λούξεμπουργκ Ρόζα «Η εργατική τάξη και ο πόλεμος» (σ. 19-20), Εκδόσεις «Κοροντζή», Αθήνα χ.χ.

22. Βλ. Κίσιντζερ Χένρι «Διπλωματία» (σ. 375-387), εκδόσεις «Νέα Σύνορα», Αθήνα, 1995 και Taylor J.P., The origins of the Second World War (p.231), Atheneum Editions, New York 1961.

23. Βλ. Kevin C. Ruffner (ed.) «Forging an Intelligence partnership: CIA and the origins of the BND, 1945-49» στο δικτυακό τόπο http://www2.gwu.edu/~nsarchiv/NSAEBB/NSAEBB146/index.htm, όπου αναφέρεται η στρατολόγηση του στρατηγού Ράινχαρντ Φον Γκέλεν (τέως επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών των ναζί στην Ανατολική Ευρώπη και μετέπειτα αρχηγού των μυστικών υπηρεσιών της Γερμανίας) και άλλων υφισταμένων του από τη CIA.

24. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας κρίθηκε αρχικά παράνομο το 1951, αλλά η απόφαση επικυρώθηκε από το Συνταγματικό Δικαστήριο το 1956. Βλ. Dieter Vorsteher, «The Image of America as the Enemy in the Former GDR», Deutsches Historisches Museum Berlin Magazin 1993 Heft 7, Berlin 1993.

25. Τα στοιχεία για τους θανάτους διαφοροποιούνται σε κάθε πηγή. Βλ. ενδεικτικά Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια τ. 23 & 34, εκδόσεις «Ακάδημος», Αθήνα, 1981.

26. Βλ. Για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, Γκιαπ Βο Νγκουγιέν, GIAP: Κατά Ιαπώνων, Γάλλων, Αμερικάνων, εκδόσεις «Μνήμη», Αθήνα χ.χ.. Ο Γκιαπ υπήρξε ο επικεφαλής του στρατού των Βιετκόνγκ σε όλη τη διάρκεια της τεράστιας προσπάθειας του βιετναμέζικου λαού.

27. Συλλογικό, «Η μαύρη Βίβλος του καπιταλισμού» (σ. 767-770), εκδόσεις «Λιβάνης», Αθήνα, 2002.

28. Για τα θύματα του πολέμου δεν υπάρχουν ακριβή στατιστικά στοιχεία, μιας και η ροή της πληροφόρησης ελέγχεται από τους κατακτητές.

29. Βλ. εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 16/7/2000 και 29/12/2005.

30. Λένιν Βλαντιμίρ «Θεμελιακές θέσεις σχετικά με το ζήτημα του πολέμου», Απαντα, τ. 30 (σ. 218), εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 1981.

Motion Team

Κινητοποίηση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη για το αντικομμουνιστικό μνημόνιο (Γενάρης 2006)

Οι απαγορεύσεις ή οι προσπάθειες απαγόρευσης των κομμουνιστικών κομμάτων σε πολλές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, οι παρακολουθήσεις δραστηριοτήτων κομμουνιστών από μυστικές υπηρεσίες, η ανάδειξη φασιστών σε ήρωες της χώρας, αποτελούν μέρος σχεδίου της άρχουσας τάξης να ανακόψει το κύμα νοσταλγίας για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού, αλλά και να κρατήσει σε άγνοια τη νέα γενιά αυτών των χωρών που δεν έχει ουσιαστικά γνωρίσει τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού. Σχέδιο που περιλαμβάνει και «πλύση εγκεφάλου» στους λαούς αυτών των χωρών, αλλά και αυτών του καπιταλιστικού κόσμου με τα περί «δημοκρατίας και ελευθερίας» και της αφθονίας των προϊόντων, ώστε να ξεχαστούν οι κοινωνικές κατακτήσεις του σοσιαλισμού, όπως η δωρεάν Παιδεία και Υγεία, η στέγαση, η εργασία, η κοινωνική φροντίδα, η προσφορά του πολιτισμού και του αθλητισμού και της αναψυχής.

Associated Press

Το αντιφασιστικό μνημείο του σοβιετικού απελευθερωτή, του «Μπρούτζινου Αλιόσα» μεταφέρθηκε από το κέντρο της πρωτεύουσας της Εσθονίας σε στρατιωτικό κοιμητήριο, παρά τις έντονες και συνεχείς διαμαρτυρίες διαδηλωτών. Το μνημείο είχε στηθεί στη μνήμη των 275.000 Σοβιετικών στρατιωτών και παρτιζάνων που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση από το ναζιστικό ζυγό

Πολλές είναι οι πρώην σοσιαλιστικές χώρες που έχουν, με απόφαση των κοινοβουλίων τους, καταδικάσει «τα ...εγκλήματα του κομμουνιστικού καθεστώτος».

Στην Αλβανία, το Κοινοβούλιο έχει υιοθετήσει απόφαση που καταδικάζει τα εγκλήματα του πρώην «κομμουνιστικού καθεστώτος του Χότζα» και ζήτησε να «ανοίξουν τα αρχεία της κομμουνιστικής περιόδου», ενώ ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας που ηγήθηκε το ΚΚ Αλβανίας την περίοδο 1941-45 «δεν ήταν πάλη απελευθέρωσης αλλά εμφύλιος πόλεμος». Στην Πολωνία έχει υιοθετηθεί νομοσχέδιο για το άνοιγμα των αρχείων της μυστικής αστυνομίας, ενώ έχει εγκριθεί άλλο που προβλέπει την απόλυση οποιουδήποτε από το δημόσιο τομέα είχε συνεργαστεί με τις μυστικές υπηρεσίες. Παρόμοια απόφαση έχει πάρει και το κοινοβούλιο της Σλοβακίας, αλλά και της Ρουμανίας, που εκτός από τους κομμουνιστές, στο στόχαστρο βρέθηκαν και τα πρώην μέλη του Ρουμανικού Εργατικού Κόμματος και της Ενωσης Νέων Εργατών.

Διαμαρτυρία του ΚΚΕ και της ΚΝΕ για την απαγόρευση της Κομμουνιστικής Νεολαίας Τσεχίας

Και στη Ρωσία, πρόσφατα το υπουργείο Δικαιοσύνης, ανακοίνωσε πως μετά από έλεγχο που έκανε στο Καταστατικό του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας (ΚΚΡΟ) βρέθηκαν ορισμένα σημεία που δεν ανταποκρίνονται στο νέο νόμο για τα πολιτικά κόμματα, με αποτέλεσμα να του επιβάλει την «προειδοποίηση απαγόρευσης». Μια πιθανή δεύτερη «προειδοποίηση» επισύρει την προσφυγή στη Δικαιοσύνη με το αίτημα της απαγόρευσης της δράσης του κόμματος. Τον αποκλεισμό του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ) είχε εξάλλου αποφασίσει το υπουργείο Δικαιοσύνης και το 2006.

Ιδιαίτερο στοιχείο αυτής της κατάστασης είναι και η προώθηση πιο έντονα του αντικομμουνισμού ως επίσημης πολιτικής, με τη δημιουργία κρατικών υπηρεσιών αλλά και ινστιτούτων και μουσείων που «ερευνούν τα εγκλήματα του κομμουνισμού».

Εκτός από το δικτυακό χώρο του Παγκόσμιου Μουσείου για τον Κομμουνισμό (Global museum on communism) που περιλαμβάνει το χυδαίο αντικομμουνισμό σε όλες τις χώρες, στη Βουλγαρία έχει συσταθεί το «Ινστιτούτο για την Εθνική Μνήμη των Εγκλημάτων ενάντια στο Βουλγαρικό Λαό», στην Εσθονία το κατά τα άλλα «ιδιωτικό» μουσείο «Αγώνα για την Απελευθέρωση» στην περιοχή Λαγκέντι έχει χρηματοδοτηθεί από την κυβέρνηση με δεκάδες χιλιάδες ευρώ, όπου έχει ανεγερθεί μνημείο υπέρ των ναζιστικών λεγεώνων. Στη Λιθουανία λειτουργεί το «Μουσείο των Θυμάτων της Γενοκτονίας», ενώ στη Λετονία το «Μουσείο Κατοχής» για να θυμίζει στο λαό «το κακό που έπραξαν οι ξένες δυνάμεις» (δηλαδή οι σοβιετικοί) και να τιμήσει τους συνεργάτες των ναζί. Το «Ινστιτούτο Ερευνας για τα Εγκλήματα του καθεστώτος Τσαουσέσκο» λειτουργεί στη Ρουμανία, ενώ στην Ουγγαρία λειτουργεί το «Σπίτι του Τρόμου» στη μνήμη όσων «κρατήθηκαν, βασανίστηκαν και δολοφονήθηκαν» στο συγκεκριμένο κτίριο. Στη Τσεχία, ύστερα από απόφαση του κοινοβουλίου, λειτουργεί το «Ινστιτούτο Μελέτης Απολυταρχικών Καθεστώτων», ενώ στη Πολωνία, το «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης» έχει αναλάβει τον «έλεγχο» όσων έχουν γεννηθεί πριν τον Αύγουστο του 1972 και έχει αναλάβει την «ευθύνη» έκδοσης ...πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων» για όσους συνεργάστηκαν με τη μυστική αστυνομία πριν το 1989. Οποιος τελικά παραδεχθεί την «ενοχή» του δεν θα έχει επιπτώσεις, για τους υπόλοιπους θα υπάρχει απαγόρευση εργασίας στο δημόσιο τομέα για 10 χρόνια. Αλλά και στη Γερμανία, εκλέχθηκε από το Μπούντεσταγκ ο «Γερμανός Ομοσπονδιακός Επίτροπος για τις Καταγραφές της Κρατικής Υπηρεσίας Ασφάλειας της πρώην Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας».

Πρόσφατα μάλιστα ο ουγγρικής καταγωγής Τζορτζ Σόρος που έχει αποσπάσει τον τίτλο του «φιλάνθρωπου» ...χρηματοδοτώντας την ανατροπή των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στις χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, και όχι μόνο, ομολόγησε τις πράξεις του σε συνέντευξή του στο CNN. Ανάμεσα στις αντιδραστικές δραστηριότητές του, που ξεκίνησαν στη δεκαετία του '80 είναι και η χρηματοδότηση δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων σε διάφορα ...ιδρύματα αφοσιωμένα στην ιδέα της «ανοικτής κοινωνίας» που συνέβαλλαν και στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Ξεκίνησε από την Ουγγαρία το 1984, όπου με προϋπολογισμό μόλις 3 εκατομμυρίων δολαρίων ισχυρίστηκε πως το ίδρυμά του κατόρθωνε να επηρεάζει περισσότερο και από το υπουργείο Πολιτισμού μέσω δωρεάς εκτυπωτικών μηχανημάτων, ομιλούντων βιβλίων για τυφλούς κ.ά., ενώ στην συνέχεια ...επεκτάθηκε στην Πολωνία, την Κίνα και τη Σοβιετική Ενωση. Με υπερηφάνεια υποστήριξε πως έως το 1992 υπήρχαν ιδρύματα «Ανοικτής Κοινωνίας» σε 22 χώρες και τα έξοδα είχαν φτάσει στα 53 εκατομμύρια. «Ενα χρόνο μετά ξοδεύαμε σχεδόν 184 εκατομμύρια»...

Σε όλα τα παραπάνω δεν είναι «απόντες» τόσο η Ευρωπαϊκή Ενωση όσο και το Ευρωκοινοβούλιο, όπου η αντικομμουνιστική αυτή κλιμάκωση είναι εμφανέστατη και στο επίπεδό τους. Ας μην ξεχνάμε τα διάφορα αντικομμουνιστικά μνημόνια, όπως η απόφαση 1096 του Συμβουλίου της Ευρώπης (1996) «περί μέτρων για την κατεδάφιση της κληρονομιάς των πρώην κομμουνιστικών απολυταρχικών συστημάτων», το αντικομμουνιστικό μνημόνιο του 2003, που δεν πέρασε αλλά ακολούθησε η απόφαση του 16ου Συνεδρίου του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος το 2004 με τον τίτλο «Καταδίκη του απολυταρχικού κομμουνισμού». Αλλά και το αντικομμουνιστικό μνημόνιο για την «ανάγκη της διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των απολυταρχικών κομμουνιστικών καθεστώτων» του 2006, την απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου το 2006 με αφορμή τα 50χρονα από την αντεπανάσταση στην Ουγγαρία όπου ξαναζωντανεύει το αντικομμουνιστικό μνημόνιο με μια ακόμα πιο επιθετική μορφή ζητώντας την καταδίκη της κομμουνιστικής ιδεολογίας.

Ακολουθεί η γνωστή «Διακήρυξη της Πράγας» που καταλήχθηκε τον Ιούνη του 2008 στη συνδιάσκεψη υπό τον τίτλο «Συνείδηση της Ευρώπης και κομμουνισμός» υπό την αιγίδα της Τσεχικής Γερουσίας όπου συγκεντρώθηκαν αντικομμουνιστές από την Ευρώπη και κάποιες άλλες χώρες. Η συγκεκριμένη Διακήρυξη παρέθεσε τα πρακτικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν, ώστε όχι μόνο να παραχαραχτεί η Ιστορία αλλά και να διαμορφωθούν οι νέες γενιές με αυτήν, έχοντας ως δεδομένο ότι φασισμός και σοσιαλισμός είναι το ίδιο πράγμα, με τον «ορισμό» των λεγόμενων «ολοκληρωτικών καθεστώτων». Ανέδειξε την ...ανάγκη δημιουργίας ευρωπαϊκού θεσμού που θα ασχοληθεί με τα ζητήματα του κομμουνισμού και του ναζισμού, επισημαίνοντας ωστόσο ότι τα «εγκλήματα του κομμουνισμού» δεν έχουν ακόμα τιμωρηθεί....

Η επίθεση αυτή φάνηκε ακόμα πιο έντονα, κατά τη διάρκεια της τσεχικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση (πρώτο εξάμηνο του 2009) όπου πραγματοποιήθηκαν σειρά διεθνών διασκέψεων και εκδηλώσεων με τέτοιο χυδαίο περιεχόμενο. Για παράδειγμα, στις 15 - 16 Απρίλη διεξήχθη στην Πράγα από το «Ινστιτούτο για τη Μελέτη των Ολοκληρωτικών Καθεστώτων» και την τσεχική κυβέρνηση διεθνής διάσκεψη με θέμα «Αντίσταση και αντιπολίτευση στο κομμουνιστικό καθεστώς στην Τσεχοσλοβακία και την Κεντρική Ευρώπη» όπου εξέθεσαν τις μεθόδους και τις δραστηριότητες που αναπτύχθηκαν για την ανατροπή του σοσιαλισμού από το 1948 και μετά. Αλλά και στα μέσα Μάρτη πραγματοποιήθηκε εκδήλωση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο με θέμα «Ευρωπαϊκή Συνείδηση και Εγκλήματα του Ολοκληρωτικού Κομμουνισμού: 20 χρόνια μετά», όπου αναπαρήγαγαν τη χυδαία ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για την παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας και της ταύτισης του κομμουνισμού με το ναζισμό.

Μάλιστα, για μια ακόμα φορά επιβεβαιώθηκε ο αντιδραστικός - αντιλαϊκός χαρακτήρας της ΕΕ με το ψήφισμα (2/4/2009) περί «Ευρωπαϊκής Συνείδησης και Ολοκληρωτισμού» που υπογράφτηκε από τις πολιτικές ομάδες του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ), των Φιλελευθέρων (ALDE), της Ενωσης για την Ευρώπη των Εθνών (UEN) και των Πρασίνων (Verts), με τη θετική ψήφο και των Σοσιαλιστών (PSE) και ουσιαστικά ζητά «δήλωση μετάνοιας» από τους κομμουνιστές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ταυτίζοντας το ναζισμό με τον κομμουνισμό, όπου αναφέρεται ότι οι κυβερνήσεις των πρώην σοσιαλιστικών χωρών κατηγορούνται για «εγκλήματα της ανθρωπότητας», κατέληγε στο συμπέρασμα πως το Ευρωκοινοβούλιο «είναι πεπεισμένο ότι απώτερος στόχος της αποκάλυψης και της αποτίμησης των εγκλημάτων που διέπραξαν τα ολοκληρωτικά κομμουνιστικά καθεστώτα είναι η συμφιλίωση, η οποία μπορεί να επιτευχθεί αν υπάρξει αποδοχή της ευθύνης, ζητηθεί συγγνώμη και προωθηθεί η ηθική ανάκαμψη», απαιτώντας από τους κομμουνιστές να αποποιηθούν και να καταδικάσουν την ιδεολογία τους, ζητώντας... συγγνώμη!

Στο ίδιο ψήφισμα μάλιστα γίνεται αναφορά να καθιερωθεί η 23η Αυγούστου, μέρα που υπογράφτηκε το σύμφωνο ανάμεσα στον Χίτλερ και τον Στάλιν, γνωστό ως σύμφωνο Μόλοτοφ - Ριμπεντρόπ, που αξιοποίησε η Σοβιετική Ενωση για να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη επίθεση της ναζιστικής Γερμανία, ως ημέρα μνήμης των θυμάτων των ναζιστικών και κομμουνιστικών ολοκληρωτικών καθεστώτων, με τον ίδιο τρόπο που η Ευρώπη τιμά τα θύματα του ολοκαυτώματος των Εβραίων στις 27 Ιανουαρίου...

Η παραθέτηση των παραπάνω έχουν στόχο ώστε να υπογραμμιστεί η ανάγκη επιτακτικής αντίθεσης στην αντικομμουνιστική εκστρατεία καθώς ο αντικομμουνισμός έχει καταγραφεί ιστορικά ως προάγγελος ευρύτερων αντιδραστικών εξελίξεων, απαρχή φίμωσης κάθε μορφής ριζοσπαστισμού και αμφισβήτησης, για να δικαιολογήσει την αφαίρεση των κεκτημένων των εργαζομένων και των λαών. Η προσπάθεια «αμαύρωσης» του φωτεινού παραδείγματος των σοσιαλιστικών χωρών - με όποιες ελλείψεις ή λάθη μπορεί να έγιναν - δεν πρέπει να περάσει, καθώς μέχρι και σήμερα, αποτελεί φάρο ελπίδας για τους λαούς.