Η μεγάλη σημασία που έχουν για την πάλη στο σήμερα και στο αύριο οι επεξεργασμένες θέσεις του ΚΚΕ για τον σοσιαλισμό, τα αυξημένα καθήκοντα που προκύπτουν για τους Κομμουνιστές και τις Κομμουνίστριες, τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες από την εξελισσόμενη oικονομική κρίση, αλλά και η ανάγκη να ανέβει συνολικά ο πήχης στη δράση του ΚΚΕ, προκειμένου να βρει αποφασιστική συνέχεια η θετική δράση και τα βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, βρέθηκαν στο επίκεντρο της παρουσίασης των Θέσεων της ΚΕ του ΚΚΕ για το 18ο Συνέδριο που έκανε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε εκδήλωση του Κόμματος στον Πειραιά. Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

«Αυτό το Συνέδριο έχει κάτι το ξεχωριστό θα έλεγα, χωρίς να υποτιμήσουμε όλα τα Συνέδρια που προηγήθηκαν. Είναι ένα Συνέδριο που με δύο ξεχωριστά ντοκουμέντα, που δημοσιεύτηκαν στις 5 και στις 19 Οκτώβρη, κάνει μια προσπάθεια να συνδυάσει έμπρακτα δύο πράγματα. Να δώσει απάντηση στα καθημερινά ερωτήματα, στις ανησυχίες που απασχολούν τους εργαζόμενους που πιέζονται κυριολεκτικά από μια σκληρή καθημερινότητα. Και, επίσης, υπάρχουν πολλά ερωτήματα για το πώς θα είναι τα πράγματα σε 6 μήνες, ένα χρόνο, δύο χρόνια και οι Θέσεις του Συνεδρίου δίνουν απαντήσεις.

Ταυτόχρονα, με ένα δεύτερο ντοκουμέντο κάνουμε μια προσπάθεια, που πιστεύουμε ότι θα επιδοκιμαστεί, αφού βεβαίως συγκεντρωθούν και όλες οι παρατηρήσεις, να δείξουμε την προοπτική, που πάνω από όλα είναι αναγκαιότητα για την εργατική τάξη. Μιλάμε για το κείμενο για το σοσιαλισμό. Και τα δύο κείμενα θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια των εργασιών του Συνεδρίου.

Το θέμα του σοσιαλισμού έχει και μια πολύ μεγάλη σημασία. Ως Κόμμα νιώθαμε υποχρέωση, ευθύνη, να ανοίξουμε μια συζήτηση πριν από όλα μπροστά στην εργατική τάξη, που είναι η πιο βασική επαναστατική δύναμη της εποχής μας. Και κυρίως να απαντήσουμε τι συνέβη και είχαμε αυτό το απρόσμενο, πρωτοφανέρωτο πισωγύρισμα, προσωρινό μεν, αλλά πισωγύρισμα του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, του σοσιαλιστικού συστήματος με τη νίκη της αντεπανάστασης.

Οι εξελίξεις, οι αλλαγές που είχαμε στις αρχές της δεκαετίας του '90, δε σημάδεψαν και δε σημαδεύουν μόνο τους κομμουνιστές, αλλά όλους τους λαούς της γης. Ετσι, λοιπόν, ύστερα από μια σκληρή και βασανιστική προσπάθεια που έγινε από το '91 μέχρι σήμερα, μια προσπάθεια που κράτησε 17 χρόνια και αφού βεβαίως διαδοχικά είχαμε πάρει ορισμένες θέσεις για το σοσιαλισμό -δεν υπήρχε ένα απόλυτο κενό - καταλήξαμε σε ένα κείμενο που έχει την πολύ μεγάλη αξία ότι δίνει ορισμένες απαντήσεις, τη συλλογική σκέψη της ΚΕ και τολμώ να πω και όλου του Κόμματος, μια και προηγήθηκε μια ορισμένη συζήτηση μέσα στο Κόμμα.

Απαντάμε στο τι συνέβη και πάνω από όλα, διδαγμένοι και από τη μεγάλη συνεισφορά του σοσιαλισμού, αλλά και από τα προβλήματα, τα λάθη που εμφανίστηκαν στην πορεία, προσπαθούμε να σκιαγραφήσουμε, να εμπλουτίσουμε την αντίληψη που έχει το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, για τον οποίο παλεύουμε στην Ελλάδα και γενικότερα.

Στη διάρκεια του τετράχρονου που διανύθηκε από το προηγούμενο Συνέδριο, τι έκανε το ΚΚΕ; Η ΚΕ απαντάει χωρίς καμία επιφύλαξη στο εξής συμπέρασμα: Στο τετράχρονο που πέρασε, το ΚΚΕ έκανε ένα σημαντικό βήμα προόδου, έτσι που μπορούμε να πούμε ότι έχει σήμερα περισσότερες προϋποθέσεις από πριν, τα επόμενα χρόνια να γίνει πιο δυνατό. Στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, για όσο γίνεται αποτελεσματικούς αγώνες. Αισθανόμαστε ότι το ΚΚΕ είναι πιο ώριμο σήμερα, πιο ατσαλωμένο με πολύ μεγαλύτερη αντοχή και ανθεκτικότητα από ό,τι ήταν τα τελευταία 17 χρόνια. Και το πιο σημαντικό είναι ότι, μέσα σε αυτήν την τετραετία, έκανε πολύ πιο ουσιαστικά αισθητή την παρέμβασή του στους αγώνες και επέδρασε - κρατήστε το αυτό - στις όποιες θετικές διεργασίες υπάρχουν στη συνείδηση των εργαζομένων, του λαού. Διεργασίες βεβαίως που ακόμα δεν έχουν αποκρυσταλλωθεί, αν θέλετε, και στην πολιτική του συμπεριφορά. Αλλά έτσι είναι τα πράγματα. Σκάβεις, καλλιεργείς, δημιουργείς φύτρα στέρεα και ο χρόνος αργά ή γρήγορα θα δείξει τα αποτελέσματα.

Για πρώτη φορά μέσα στην τετραετία καταφέραμε να απλώσουμε, να εκλαϊκεύσουμε να συζητήσουμε τη γενικότερη πολιτική πρόταση του Κόμματος και δεν αφορά μόνο τους κομμουνιστές. Πρόταση που την έχουμε επεξεργαστεί παλιότερα και που αναφέρεται στην ανάγκη της κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, στην αναγκαιότητα συγκρότησης του μετώπου και ιδιαίτερα να εκλαϊκεύσουμε το τι εννοούμε εμείς πάλη για μια νέα εξουσία για μια νέα οργάνωση κοινωνίας, τη λαϊκή εξουσία, τη λαϊκή οικονομία.

Μια πρόταση, η οποία βεβαίως είναι επεξεργασμένη στη βάση της αντίληψης που έχει το Κόμμα για το σοσιαλισμό, γιατί το Πρόγραμμα του Κόμματος ένα στόχο έχει, το σοσιαλισμό. Αλλά, ωστόσο, είναι επεξεργασμένη έτσι που να μπορεί να εκφράσει και κοινωνικές πολιτικές δυνάμεις που δε συμφωνούν μαζί μας με το σοσιαλισμό. Βεβαίως, να το πούμε καθαρά δεν είναι δυνάμεις εναντίον του σοσιαλισμού, δε θα είναι αντικομμουνιστικές. Δεν είναι εύκολη υπόθεση. Σε μια περίοδο, όπου ο καθένας κοιτάζει πώς θα αντιμετωπίσει, και δίκαια, το καθημερινό του πρόβλημα, να ανοίγεις έναν τέτοιο διάλογο, να εκθέτεις ανοιχτά την πρότασή σου και ταυτόχρονα να είσαι "παρών" σε όλους τους καθημερινούς αγώνες.

Το θετικό και το σημαντικό αυτής της περιόδου είναι ότι καταφέραμε κάτι που ήταν ένα αδύνατο σημείο τα τελευταία χρόνια: Να επεξεργαστούμε τις θέσεις μας για το σήμερα και το αύριο, εδραιωμένες πάνω στο σύνολο των λαϊκών προβλημάτων των εργαζομένων.

Παρεμβήκαμε σε πολύ περισσότερα θέματα απ' ό,τι το προηγούμενο διάστημα. Από τα θέματα της ανεργίας, τα θέματα των απολύσεων, της τρομοκρατίας, τα θέματα του ιμπεριαλισμού, του πολέμου, μέχρι ζητήματα που έχουν σχέση με τους ελεύθερους χώρους, τα δάση, τις πυρκαγιές, την αντισεισμική θωράκιση, γιατί ακριβώς ως κομμουνιστές είμαστε υποχρεωμένοι να αγκαλιάσουμε το σύνολο των προβλημάτων. Να έχουμε έναν κεντρικό άξονα στη στρατηγική μας και ταυτόχρονα να αγκαλιάσουμε το σύνολο των προβλημάτων.

Αν θέλετε, υπήρχαν στιγμές που ήταν καίρια η παρέμβασή μας. Θα πω πιο συγκεκριμένα. Οταν στις προηγούμενες εκλογές - και αυτό δεν είναι εκλογικό θέμα - βγήκαμε ανοιχτά και είπαμε, πήγαμε κόντρα σε κάτι, αν θέλετε, που είναι το πιο δύσκολο σημείο όσον αφορά την αντίληψη που επικρατεί στους εργαζόμενους, ακόμα και σε αυτούς που έχουν ριζοσπαστική συνείδηση.

Τι είπαμε δηλαδή: Να μη φοβάσαι καθόλου αν η αστική τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της έχουν δυσκολία να φτιάξουν κυβέρνηση μέσα από εκλογές, αν δεν έχουν την αυτοδυναμία, αν έχεις μια κυβέρνηση, ας πούμε, με μισό βουλευτή ας το πω έτσι, παραπάνω, αν έχεις μια ασταθή κυβέρνηση, αυτό να μην το φοβάσαι. Δηλαδή ένα αδύνατο πολιτικό σύστημα μην το φοβάσαι. Αυτό που πρέπει να σε ενδιαφέρει είναι να γίνει όσο πιο αδύνατο μπορεί, αφού είναι συντηρητικό. Αφησέ το αδύνατο και προσπάθησε να του οξύνεις τις δυσκολίες, να του διευρύνεις τις ρωγμές, ακριβώς για να ανοίξει ο δρόμος, να ενισχυθεί το λαϊκό κίνημα ο άλλος πόλος, που ο βασικός του πυρήνας είναι το ΚΚΕ και όσες δυνάμεις σήμερα συνεργάζονται μαζί μας, να ανοίξουν το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

Ξέρετε, και οι παλιότεροι θυμούνται και τώρα, μέσα στην εργατική τάξη και το λαό υπάρχει πάντα ένα δέος. Αν θέλετε, βλέπουν, έβλεπαν το ΚΚΕ - και σε ένα βαθμό είναι αρκετοί ακόμα που το βλέπουν, αλλά λιγότεροι από πριν -, έβλεπαν το ΚΚΕ ως ένα δυνατό Κόμμα σχετικά, που να πιέζει, να κάνει αντιπολίτευση. Μέσα σε αυτό το τετράχρονο πολεμήσαμε αυτή την ιδέα και απαντήσαμε ότι σε καμία περίπτωση ως δύναμη αντιπολίτευσης δεν μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε, θέλουμε και πρέπει να γίνουμε δύναμη με ποια έννοια: Να παλέψουμε να έρθει ο λαός στην εξουσία και πριν από όλα η εργατική τάξη και σε αυτήν την εξουσία βεβαίως θα είμαστε κι εμείς ο βασικός πυρήνας.

Αυτά είναι το αναγκαίο υπόβαθρο, που αν αυτό το στερεώσουμε ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια θα βοηθήσουν εργάτες, υπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχή αγροτιά να ξεπεράσουν διλήμματα και ερωτήματα που λένε "και τι θα κατακτήσω άμα γίνει μια απεργία, και τι θα κάνω πώς θα αντιμετωπίσω το ενδεχόμενο απόλυσης, τι μπορούν να μου φέρουν οι αγώνες, ματαιότης ματαιοτήτων, άρα ας κοιτάξω εδώ όπως όπως να την περάσω".

Υπάρχουν βεβαίως και άλλα θετικά στοιχεία στη δουλειά μας. Μικρά αποτελέσματα, σε χώρους, μικρές κατακτήσεις. Βεβαίως, μέσα σε συνθήκες μιας πρωτοφανούς επίθεσης, μέσα σε συνθήκες όπου όλα τα κόμματα, ανεξάρτητα από τις μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, τελικά δεν αμφισβητούν το σημερινό σύστημα, ο συσχετισμός δύναμης δεν είναι τέτοιος που να επιτρέπει να έχεις μεγαλύτερες κατακτήσεις. Αλλά εμείς, να σας πω ένα απλό πράγμα, χαιρετίσαμε για τη δυναμική τους ακόμα και εκείνες τις περιπτώσεις που πετύχαμε επαναπρόσληψη απολυμένων σε μονοπωλιακές επιχειρήσεις. Αυτό είναι; Να πετύχεις να επαναπροσληφθεί κάποιος που απολύθηκε για συνδικαλιστική δράση; Είναι το μέτρο της δύναμης. Ακριβώς λοιπόν έχουμε μια θετική πορεία που συμπληρώνεται και από τα εξής: Σαν Κόμμα, αυτό το διάστημα ασχοληθήκαμε πιο συστηματικά με τα προβλήματα της νεολαίας και των γυναικών. Με πανελλαδική συνδιάσκεψη για τη νεολαία, με πανελλαδική σύσκεψη για τις γυναίκες με πανελλαδικές συσκέψεις που οργανώσαμε κατά κλάδο.

Το πιο σημαντικό είναι ότι σε αυτό το διάστημα κάναμε ένα σημαντικό βήμα. Στην ολοκλήρωση -σε αυτή τη φάση- των θέσεών μας για το σοσιαλισμό, στη μελέτη της Ιστορίας του Κόμματος που σχεδόν έχει τελειώσει, που αναφέρεται στην περίοδο '49 - '74. Η πιο ενδιαφέρουσα από πολλές πλευρές και περίπλοκη και δύσκολη περίοδος της Ιστορίας του Κόμματος που και αυτή όταν μετά το Συνέδριο αποτελέσει αντικείμενο επίσης εσωκομματικής συζήτησης και δημόσιας, θα βοηθήσει το Κόμμα να βγει πιο δυνατό και ώριμο. Οπως επίσης ότι σε αυτό το τετράχρονο έγιναν ορισμένα σημαντικά βήματα που εγγυώνται καλύτερες επιτυχίες στην πορεία όσον αφορά το ρόλο μας στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Και, βεβαίως, πάνω από όλα εξετάζουμε τη θέση μας και το ρόλο μας στους αγώνες.

Ολα αυτά, κατά τη γνώμη μας, έχουν κάποιες διεργασίες στη συνείδηση. Διεργασίες, δε μιλάμε για θεαματικά αποτελέσματα. Πώς εκδηλώνονται όμως αυτές οι διεργασίες; Εχουν και ένα σχετικό αποκρυστάλλωμα. Για πρώτη φορά από τη μεταπολίτευση και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για μια ορισμένη αποδυνάμωση της δικομματικής εναλλαγής. Μια ορισμένη, δηλαδή, μείωση της δυνατότητας της αστικής τάξης, να εναλλάσσει αυτοδύναμα τα δύο κόμματά της. Αυτό οφείλεται να το πούμε καθαρά, κατά κύριο λόγο στη δράση του Κόμματος. Ακριβώς, γιατί λόγω της πολιτικής του γραμμής βοηθούσε σε αυτόν τον προβληματισμό και σε αυτήν την εξέλιξη, χωρίς να υποτιμούμε βεβαίως ότι και οι ίδιες οι λαϊκές μάζες απέκτησαν κάποιες εμπειρίες.

Βεβαίως, λέμε και στις Θέσεις ότι η αστική τάξη έχει και άλλες εναλλακτικές λύσεις. Τις κυβερνήσεις συνεργασίας, ή αν θέλετε, τη δημιουργία προϋποθέσεων, με τον εκλογικό νόμο, με την ψήφο των μεταναστών, να ξαναφέρει αυτή τη δυνατότητα της δικομματικής εναλλαγής. Με αυτήν την έννοια, λοιπόν, ανοίξαμε έγκαιρα το θέμα ο λαός να θωρακιστεί. Και από τη δικομματική εναλλαγή, αν περισωθεί κάτι, αλλά να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει από θέσεις αντεπίθεσης την περίπτωση κυβερνήσεως συνεργασίας.

Μιλάμε, λοιπόν, για μια παρακαταθήκη, δε θέλω να επεκταθώ. Μια τέτοια παρακαταθήκη που δικαιολογεί το σύνθημα που βάλαμε στο Συνέδριο. Το 18ο Συνέδριο, Συνέδριο αντεπίθεσης του Κόμματος και αν θέλετε του εργατικού κινήματος με ταξικό προσανατολισμό. Αντεπίθεση και από μια άλλη πλευρά. Τέρμα, αν θέλετε, στο να δικαιολογούμε αδυναμίες μας. Τέρμα. Υπάρχουν αδυναμίες θα τις πω επιγραμματικά, γιατί παραμένουν ακόμα ουσιαστικές, αλλά τέρμα να δικαιολογούμαστε: "περάσαμε κρίση, οι εργαζόμενοι έχουν υποχωρήσει στην πάλη, δεν οργανώνονται, δυσκολεύονται", που δεν είναι προφάσεις αυτά, είναι πραγματικές δυσκολίες που έχουμε, γιατί σε συνθήκες της αντεπανάστασης και με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις εμφανίστηκαν νέα εμπόδια στην οργάνωση των εργαζομένων που δεν τα είχαμε πριν.

Αλλά, όταν λέμε εμείς τέρμα στη δικαιολόγηση των αδυναμιών εννοούμε το εξής: Είναι άλλο πράγμα να πάρουμε υπόψη τα αντικειμενικά εμπόδια που υπάρχουν - και υπάρχουν - και άλλο πράγμα να μην τεντώσουμε τις δικές μας προσπάθειες, να μην ανεβάσουμε με πείσμα την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας και σε ποιότητα και σε ποσότητα, ακριβώς να αμβλύνουμε αυτά τα εμπόδια.

Υπάρχει και ένας άλλος παράγοντας, που επίσης πρέπει να τον δούμε πάρα πολύ σοβαρά και πρέπει να σας πω το Κόμμα είναι έτοιμο ιδεολογικά πολιτικά και έχει πολύ μεγάλη σημασία να είσαι ιδεολογικά πολιτικά έτοιμος. Είναι αυτά που υπάρχουν στις Θέσεις του 18ου Συνεδρίου, αλλά τα ζούμε ακόμα περισσότερο, αυτό που λέμε τα συμπτώματα κρίσης, της κυκλικής καπιταλιστικής κρίσης, που αυτή τη φορά χτυπάνε τις δυνατές, τις ισχυρές καπιταλιστικές, τις πιο ισχυρές χώρες. Τις ΗΠΑ, που είναι στην πυραμίδα, αλλά και την Ευρώπη και άλλες ισχυρές καπιταλιστικές χώρες. Και επιπλέον την εκτίμηση που κάνουμε ότι θα ξεσπάσει κρίση στην Ελλάδα οικονομική.

Δεν έχει φτάσει η κρίση. Παρενέργειες ζούμε. Δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε χρονικά πότε θα συμβεί αυτή, διότι ο κύκλος της κρίσης είναι αντικειμενικός, ωστόσο μπορεί να έρθει και πιο γρήγορα από ό,τι ενδεχομένως επισημαίνουμε στις Θέσεις. Θα μου πείτε, ο κύκλος της οικονομικής κρίσης έχει σημασία; Μα, βεβαίως. Διότι, όταν ξεσπάει ο κύκλος της κρίσης εδώ πια ή είσαι στη μια όχθη ή στην άλλη, μπαίνει επί τάπητος. Αν χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι, δεκάδες χιλιάδες και η φτωχή αγροτιά και οι αυτοαπασχολούμενοι, μέχρι τώρα θεωρούσαν ότι μπορεί να είναι έτσι κι έτσι και δε χρειάζεται να κάνουν την κρίσιμη επιλογή, στις παραμονές και στο ξέσπασμα της κρίσης, εκεί πια πρέπει να επιλέξεις.

Και ακριβώς δημιουργούνται οι εξής παράγοντες: Το κίνημα να πεταχτεί μπροστά ή και ο κίνδυνος να έχει πισωγύρισμα. Σε τέτοιες περιπτώσεις και τα δύο είναι πιθανά. Το Κόμμα είναι έτοιμο ιδεολογικά πολιτικά και πρέπει να ετοιμαστεί ακόμα περισσότερο οργανωτικά, με τους φίλους, τους οπαδούς, με εργάτες, υπάλληλους, συμμάχους. Πρέπει να ετοιμαστούμε ακριβώς αυτόν τον τρανταγμό της κρίσης να τον αξιοποιήσουμε να κάνει το κίνημα μια απότομη άνοδο και να δούμε τι αποκρυσταλλώματα θα έχει αυτή η απότομη άνοδος, γιατί αν δεν κάνεις μια τέτοια εξόρμηση και αντεπίθεση, θα σε πάνε πίσω.

Τι στοιχεία έχουμε; Ολα αυτά τα ζητήματα που συζητάμε σήμερα, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, η ρευστότητα κλπ. δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χαρακτηριστική κρίση του καπιταλισμού στο πεδίο της παραγωγής. Δηλαδή. έχουμε συσσώρευση κεφαλαίων και σε χρηματική μορφή αλλά και σε υλική μορφή και τα κεφάλαια αυτά δεν μπορούν να πραγματώσουν, να πουλήσουν εμπορεύματα, ή να ξαναεπενδυθούν στην παραγωγή και να βγει μεγάλη υπεραξία, διότι έχει υποσκαφτεί σε έναν φοβερό βαθμό η αγοραστική ικανότητα των εργαζομένων και στην Ελλάδα και διεθνώς. Υποτιμιέται το κεφάλαιο και οδηγεί ακριβώς σε κρίση. Δεν μπορεί να πραγματώσει την ομαλή, ας πούμε, αναπαραγωγή του συστήματος και αυτό είναι ακριβώς μια αντίφαση, μια αντίθεση που υπάρχει μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και τότε το καπιταλιστικό σύστημα γίνεται πιο αδύναμο, αλλά και ταυτόχρονα όταν αδυνατίζει γίνεται πιο επικίνδυνο και πιο επιθετικό.

Και ξαναλέω, η κρίση ξεκινάει από τις ΗΠΑ και έχει αυτό πολύ μεγάλη σημασία. Θα μου πείτε, όλα αυτά τα οποία λέγονται για το τραπεζικό σύστημα ή ότι οι τράπεζες δεν έχουν λεφτά κλπ. ή ότι φταίνε η τράπεζες για την κρίση, αυτά δεν ισχύουν; Οι τράπεζες φταίνε στο βαθμό που είναι αναπόσπαστο στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος, στο βαθμό που οι τράπεζες εκφράζουν και το βιομηχανικό κεφάλαιο. Ολα αυτά τα γιατροσόφια που πάνε να βρουν, δεν πρόκειται να γιατρέψουν τον καπιταλισμό από το φαινόμενο αυτό. Βεβαίως, μπορεί να βγει από τον κύκλο της, αλλά φαίνεται ότι θα βρει τον ιμπεριαλισμό σε ακόμα πιο αδύνατη φάση.

Γίνεται και η εξής σημαντική εκτίμηση στις Θέσεις ότι έχουμε ανακατατάξεις, βρισκόμαστε σε μια φάση ανακατατάξεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Οι ΗΠΑ χάνουν μερίδιο από την αγορά. Είναι πιθανόν από την κρίση να βγουν πιο αδυνατισμένες. Αυτό, βεβαίως, δεν επαρκεί σε μας, διότι ο ανταγωνισμός οξύνεται, ΕΕ, Κίνα, Ινδία, η Ρωσία περιφερειακή δύναμη, που προσπαθούν ακριβώς να καταλάβουν μερίδιο αγοράς που θα χάσουν οι ΗΠΑ. Επομένως, οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα οξυνθούν. Και αυτό επίσης είναι ένα ζήτημα πώς θα το δει κανείς πώς θα το δει το εργατικό, το κομμουνιστικό κίνημα, τα λαϊκά κινήματα εδώ ή αλλού, σαν ευκαιρία αντεπίθεσης. Γιατί, αν δεν αντεπιτεθείς, για άλλη μια φορά θα το πω, θα βρεθείς με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο.

Η κρίση στην Ελλάδα. Στις Θέσεις κάνουμε την εξής εκτίμηση: Είναι πιθανόν η Ελλάδα να βρεθεί σε πρώιμη κρίση, πριν η κρίση ξεσπάσει στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, σε άλλες χώρες των Βαλκανίων. Και αυτό έχει μια σημασία και πότε χρονικά θα ξεσπάσει η κρίση στην Ελλάδα, διότι υπάρχουν σημάδια - όταν γράφαμε τις Θέσεις δεν είχαν εκδηλωθεί - ότι αρχίζει, βρίσκεται σε πρόθυρα δυσκολιών η Ρουμανία, ενώ η Ουγγαρία όπως θα έχετε δει, κοντεύει να κηρύξει πτώχευση.

Θα μου πείτε, και λοιπόν; Βεβαίως, έχει σημασία. Οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις στην Ελλάδα, τα μονοπώλια, έχουν στηρίξει τη μεγάλη τους κερδοφορία, πριν από όλα στο εσωτερικό της Ελλάδας, αλλά και στην εξαγωγή κεφαλαίων στα Βαλκάνια. Και ακριβώς ο ελληνικός καπιταλισμός είχε μια ταχύρυθμη ανάπτυξη, επειδή μπορούσε στα Βαλκάνια, τα οποία δεν είχαν περάσει ακόμα στην ορμητική καπιταλιστική ανάπτυξη, να κερδίζουν. Εάν οι γειτονικές χώρες είτε προχωρήσουν απρόσκοπτα στην ανάπτυξη είτε βρεθούν στην κρίση, το ξέσπασμα στην Ελλάδα θα επιταχυνθεί και επομένως η επίθεση στην εργατική τάξη θα είναι πολύ μεγάλη...

Το ΚΚΕ, λοιπόν, με πείρα γύρω από όλες αυτές τις μάχες στο επόμενο τετράχρονο διάστημα βάζει το εξής καθήκον: Συμβολή στην όξυνση της ταξικής πάλης, διεύρυνση των δυνάμεων που έχουν ταξικό προσανατολισμό στο εργατικό κίνημα, ενίσχυση των φύτρων του μετώπου, ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας, αποδυνάμωση των αστικών κομμάτων και του οπορτουνισμού και ισχυροποίηση του Κόμματος ολόπλευρη, όχι μόνο εκλογική, ούτε όλα τα άλλα χωρίς να είναι και στο επίπεδο της πολιτικής επιρροής για την αντεπίθεση».