Associated Press

Η αντίσταση συνεχίζεται...

Φλεβάρης 1998: Ο Πρόεδρος Κλίντον χαρακτηρίζει «καλύτερο παράδειγμα απειλής για τις ΗΠΑ το Ιράκ του Σαντάμ και τα Οπλα Μαζικής Καταστροφής (ΟΜΚ) που διαθέτει».

Οκτώβρης 1998: το Κογκρέσο εγκρίνει αίτημα της κυβέρνησης Κλίντον για χρηματοδότηση «Ιρακινών αντιπολιτευόμενων» στο πλαίσιο Σχεδίου «απελευθέρωσης του Ιράκ».

Δεκέμβρης 1998: Εξαπολύεται η αεροπορική επιχείρηση «Αλεπού της Ερήμου».

29 Γενάρη 2002: Λίγους μήνες μετά την 11η Σεπτέμβρη, ο Πρόεδρος Μπους αναφέρεται για πρώτη φορά στον «άξονα του κακού», όπου οι 3 βασικοί πυλώνες είναι Ιράκ, Ιράν, ΛΔ Κορέας.

Μάρτης 2002: Αμερικανικά και βρετανικά αεροσκάφη που περιπολούν στις ζώνες «απαγόρευσης πτήσεων», αυξάνουν τα πλήγματά τους κατά της ιρακινής αεράμυνας, χωρίς αιτία.

11 Οκτώβρη 2002: Το Κογκρέσο δίνει το δικαίωμα στον Πρόεδρο Μπους «να χρησιμοποιήσει στρατιωτική δύναμη, αν χρειαστεί.

9 Νοέμβρη 2002: Μετά από μήνες αμερικανικών πιέσεων, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ υιοθετεί την απόφαση 1441, που «δίνει μια τελευταία ευκαιρία στο Ιράκ να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του για τα ΟΜΚ» και απειλεί «με σοβαρές συνέπειες». Στο Ιράκ μεταβαίνουν πολυμελείς ομάδες επιθεωρητών του ΟΗΕ υπό τον Χανς Μπλιξ και της Διεθνούς Επιτροπής Ατομικής Ενέργειας. Παράλληλα, αρχίζει διπλωματικός παρασκηνιακός μαραθώνιος στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας με τις ΗΠΑ - Βρετανία να πιέζουν για στρατιωτική επέμβαση και τις Γαλλία, Ρωσία, Κίνα και Γερμανία να διαφωνούν.

5 Φλεβάρη 2003: ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ παρουσιάζει στο Συμβούλιο Ασφαλείας «δορυφορικές φωτογραφίες ιρακινών κινητών μονάδων παραγωγής βιολογικών όπλων».

14 Φλεβάρη 2003: Ο επικεφαλής των επιθεωρητών του ΟΗΕ, Χανς Μπλιξ, στο Συμβούλιο Ασφαλείας, διαψεύδει τα «στοιχεία» του Πάουελ, ενώ η ΔΕΑΕ εκτιμά ότι το Ιράκ βρίσκεται στα όρια της πλήρους συμμόρφωσης.

15 Φλεβάρη 2003: ΗΠΑ - Βρετανία πιέζουν για στρατιωτική επίθεση.

17 Μάρτη 2003: ο Πρόεδρος Μπους δίνει 48ωρη προθεσμία στον Σαντάμ Χουσεΐν να εγκαταλείψει το Ιράκ.

20 Μάρτη 2003: Τα ξημερώματα, αρχίζει η «Επιχείρηση Ιρακινή Ελευθερία», χωρίς απόφαση του ΟΗΕ, με τη συμμετοχή αμερικανο-βρετανικών, αυστραλέζικων και πολωνικών στρατευμάτων.

9 Απρίλη 2003: Οι εισβολείς εισέρχονται στη Βαγδάτη.

Ιούνης 2003: Τη διακυβέρνηση αναλαμβάνει κατοχική διοίκηση υπό τον Αμερικανό Πολ Μπρέμερ. Γίνονται οι πρώτες αντικατοχικές επιθέσεις.

13 Δεκέμβρη 2003: Συλλαμβάνεται ο Σαντάμ Χουσεΐν.

Απρίλης 2004: Οι αντικατοχικές επιθέσεις αυξάνονται. Δύο μεγάλες εξεγέρσεις, στη σουνιτική Φαλούτζα και στη σιιτική Νατζάφ, καταλήγουν σε αιματοκύλισμα από την κατοχική καταστολή.

Ιούνης 2004: Ο Πολ Μπρέμερ «παραδίδει» σε μια προσωρινή κυβέρνηση, που οι Αμερικανοί είχαν επιλέξει. Το Συμβούλιο Ασφαλείας (απόφαση 1546) αναγνωρίζει «κυρίαρχο» το Ιράκ, νομιμοποιώντας την εισβολή.

Νοέμβρης 2004: η Φαλούτζα κυριολεκτικά ισοπεδώνεται από τις κατοχικές δυνάμεις μετά από ημέρες μαχών, με χιλιάδες αμάχους στο έλεος των πυρών, της πείνας και της δίψας.

31 Γενάρη 2005: Διεξάγονται «εκλογές», υπό την αιγίδα του ΟΗΕ. Οι σουνίτες απέχουν. Εκλέγεται πρόεδρος ο Κούρδος Ταλαμπανί και πρωθυπουργός ο σιίτης Τζαφάρι. Στόχος της κυβέρνησης να εκπονήσει σύνταγμα.

Μάης 2005: Αναδεικνύεται στον αιματηρότερο μήνα για τους κατακτητές και τους συνεργάτες τους, καθώς οι αντικατοχικές επιθέσεις είναι δεκάδες καθημερινά και ολοένα καλύτερα συντονισμένες, όπως επίσης και οι κατοχικές «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις.

15 Οκτώβρη 2005: Με δημοψήφισμα εγκρίνεται το σύνταγμα.

15 Δεκέμβρη 2005: Διεξάγονται εκλογές με τη συμμετοχή και των σουνιτών. Επικρατεί, χωρίς αυτοδυναμία, η συμμαχία των θρησκευτικών σιιτικών κομμάτων. Αρχίζει μαραθώνιος διαβουλεύσεων για σχηματισμό κυβέρνησης.

22 Φλεβάρη 2006: Βομβιστική επίθεση καταστρέφει μέρος του ιερού, για τους σιίτες, Χρυσού Τεμένους της Σαμάρα. Είναι το αποκορύφωμα μηνών αιματηρών επιθέσεων, που η αντίσταση καταγγέλλει ως προβοκάτσιες, κατά σουνιτών και σιιτών αμάχων. Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του εμφυλίου.

Στα 60 έφτασαν τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα απ' όλο τον κόσμο που, με αφορμή την 3η επέτειο από την επίθεση των ιμπεριαλιστών ενάντια στο Ιράκ, υπέγραψαν κοινή έκκληση για τον τερματισμό της κατοχής στο Ιράκ, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον ιρακινό λαό. Η έκκληση είναι η παρακάτω:

«Ο πόλεμος ενάντια στο Ιράκ, που εξαπέλυσε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός και οι σύμμαχοί του, συνεχίζεται εδώ και τρία χρόνια.

Τις μέρες αυτές και με επίκεντρο τις 18 του Μάρτη, με αφορμή την επέτειο από την έναρξη του πολέμου, θα πραγματοποιηθούν σε όλο τον κόσμο διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες ενάντια στη συνεχιζόμενη κατοχή.

Καλούμε τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τον αγώνα και την αλληλεγγύη τους στον ιρακινό λαό και να αντιταχθούν στις απειλές νέων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στην περιοχή.

Ως Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, που παλεύουμε για ειρήνη, κοινωνική δικαιοσύνη, πρόοδο και σοσιαλισμό, υποστηρίζουμε το νόμιμο δικαίωμα του ιρακινού λαού να αντιστέκεται στην κατοχή.

Επαναβεβαιώνουμε τη σταθερή μας αλληλεγγύη στον αγώνα του λαού του Ιράκ για τον τερματισμό της κατοχής, για την απελευθέρωση, τη διασφάλιση της ακεραιότητας και την αποκατάσταση της κυριαρχίας και ανεξαρτησίας της χώρας του.

Απαιτούμε την άμεση αποχώρηση όλων των δυνάμεων ως προϋπόθεση για ένα δημοκρατικό και κυρίαρχο Ιράκ. Ζητάμε τη δίωξη των υπευθύνων για όλα τα εγκλήματα των εισβολέων, καθώς και την πλήρη αποζημίωση για τις καταστροφές που αυτοί προκάλεσαν».

Τα 60 κόμματα που υπογράφουν την παραπάνω έκκληση είναι τα εξής:

1. ΚΚ Αλβανίας

2. Αλγερινό Κόμμα για Δημοκρατία και Σοσιαλισμό

3. ΚΚ Αργεντινής

4. ΚΚ Αρμενίας

5. ΚΚ Αυστραλίας

6. ΚΚ Λευκορωσίας

7. Κόμμα Εργατών Βελγίου

8. ΚΚ Βενεζουέλας

9. Βουλγαρικό ΚΚ «Γκεόργκι Δημητρώφ»

10. ΚΚ Βουλγαρίας

11. Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Βοσνίας - Ερζεγοβίνης

12. Βραζιλιάνικο ΚΚ

13. ΚΚ Βραζιλίας

14. Νέο ΚΚ Βρετανίας

15. Ενιαίο ΚΚ Γεωργίας

16. Γερμανικό ΚΚ

17. ΚΚ Δανίας

18. ΚΚ στη Δανία

19. ΚΚ Ελλάδας

20. ΚΚ Εσθονίας

21. ΚΚ Ινδίας

22. Ιορδανικό ΚΚ

23. Εργατικό Κόμμα Ιρλανδίας

24. ΚΚ Ιρλανδίας

25. ΚΚ Ισραήλ

26. ΚΚ των Λαών της Ισπανίας

27. Κόμμα των Ιταλών Κομμουνιστών

28. ΚΚ Καναδά

29. Κόμμα Εργασίας Κορέας

30. ΚΚ Κούβας

31. ΑΚΕΛ, Κύπρος

32. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας

33. Σοσιαλιστικό Κόμμα Λιθουανίας

34. ΚΚ Λουξεμβούργου

35. ΚΚ Μάλτας

36. Κόμμα των Κομμουνιστών, Μεξικό

37. Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα Μεξικού

38. ΚΚ Μπαγκλαντές

39. Νοτιοαφρικανικό ΚΚ

39. Νέο ΚΚ Ολλανδίας

41. Ουγγρικό Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα

42. ΚΚ Ουκρανίας

43. Ενωση Κομμουνιστών Ουκρανίας

44. ΚΚ Παλαιστίνης

45. ΚΚ Μακεδονίας, ΠΓΔΜ

46. ΚΚ Πολωνίας

47. Πορτογαλικό ΚΚ

48. Κόμμα Σοσιαλιστικής Συμμαχίας Ρουμανίας

49. ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας

50. ΚΕΚ Ρωσίας - Κόμμα των Ρώσων Κομμουνιστών

51. Νέο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας

52. ΚΚ Σλοβακίας

53. ΚΚ Σουηδίας

54. ΚΚ Συρίας

55. Συριακό ΚΚ

56. ΚΚ Τατζικιστάν

57. ΚΚ Τουρκίας

58. ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας

59. ΚΚ Φινλανδίας

60. Φιλιππινέζικο ΚΚ - 1930

Associated Press

Ιρακινός μαχητής πάνω σε κατεστραμμένο αμερικανικό στρατιωτικό όχημα τύπου «Χάμβι»

Η επέμβαση στο Ιράκ ήταν γνωστή πολύ πριν την πραγματοποίησή της, το Μάρτη του 2003. Οπως γνωστή ήταν και η εμπλοκή της Ελλάδας και σ' αυτόν το βρώμικο πόλεμο, καθώς η κυβέρνηση είχε δεσμευτεί ως προς την παροχή κάθε τεχνικής διευκόλυνσης, πέραν της Σούδας, που θα αποτελούσε βασικό ορμητήριο για τη διεξαγωγή του πολέμου. Κι όμως ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλος, εγκαλούσε την κυβέρνηση για «έλλειψη πολιτικής» και ισχυριζόταν μπροστά στη σύγκληση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ πως σ' αυτήν υπάρχουν και «δυνάμεις που προσπαθούν να ματαιώσουν τον πόλεμο», καλώντας τη να συνταχτεί με σαφήνεια με τις απόψεις αυτών των δυνάμεων. Απέκρυπτε βέβαια πως στην ΕΕ υπήρχαν κυρίως δυνάμεις που ήθελαν αυτόν τον πόλεμο. Απέκρυπτε πως ο περιβόητος γαλλογερμανικός άξονας πρόσκαιρα αντιτασσόταν στα σχέδια των ΗΠΑ, για λόγους που άπτονταν των δικών του οικονομικών συμφερόντων κι όχι από ουμανιστικά και φιλειρηνικά κίνητρα. Αλλωστε αποκαλύφθηκε πλέον πως Γερμανοί πράκτορες στο Ιράκ έδιναν χρήσιμες πληροφορίες στους Αμερικανούς για τις πολεμικές τους επιχειρήσεις. Κι όμως η ηγεσία του ΣΥΝ μίλαγε για «μεγάλη ελπίδα» και καλούσε τον ελληνικό λαό να συνταχτεί πίσω από τον ευρωπαϊκό άξονα, ενδυναμώνοντάς τον έτσι στη διαπάλη του με τις ΗΠΑ, για μεγαλύτερο κομμάτι από τη λεία. Γιατί φυσικά η αιτία του πολέμου δεν ήταν η ανατροπή του Σαντάμ, ήταν η καταλήστευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, ο έλεγχος ζωνών επιρροής, η εγκαθίδρυση «υπάκουων» καθεστώτων κ.ο.κ.

Την ώρα λοιπόν που η ανάγκη ανάπτυξης ενός πλατιού μαχητικού αντιπολεμικού και αντιιμπεριαλιστικού κινήματος αναδεικνύονταν σε επιτακτική, η ηγεσία του ΣΥΝ σκόρπιζε αυταπάτες και για τα αίτια του πολέμου και για τους λόγους που υπαγόρευαν τη συγκεκριμένη στάση ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Την ώρα της μέγιστης ανάγκης όχι μόνο να μείνει ανοιχτό, αλλά να διευρυνθεί το μέτωπο ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη, φύση και θέση φορέα πολέμου, η ηγεσία του ΣΥΝ χειροκροτούσε τους «φιλειρηνιστές» Σρέντερ και Σιράκ, που μόλις χτες έσφαζαν τους Γιουγκοσλάβους, φοβούμενη μήπως τρωθεί το κύρος και η ενότητα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και επιχειρηματολογώντας υπέρ της ανάγκης στρατιωτικής θωράκισής της. Κι αυτά ενώ γνώριζε, όπως και όλοι μας, ότι η Γερμανία διατηρούσε ισχυρές στρατιωτικές δυνάμεις στη γειτνιάζουσα με το Ιράκ περιοχή, η δε Γαλλία έσπευδε να αποστείλει στον Περσικό το μοναδικό πυρηνικό αεροπλανοφόρο που διαθέτει, ότι από κοινού και οι δύο πρότειναν τη δημιουργία ενός κράτους προτεκτοράτου, υπό διεθνή εποπτεία, στη θέση του σημερινού Ιράκ!

Ακόμα κι όταν η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ πήρε μια τέτοια απόφαση για το Ιράκ, που τη χειροκρότησε κι ο Μπους, η ηγεσία του ΣΥΝ εκτίμησε πως αυτή... δεν είναι και η χειρότερη! Η μόνη κριτική άποψη που μπόρεσε να αρθρώσει αφορούσε... στην αφωνία και απουσία της ΕΕ από τις δραματικές εξελίξεις! Κι αυτό όταν αποδεδειγμένα ακόμα και όσα κράτη - μέλη της ΕΕ είχαν φραστικά αντιταχθεί στον πόλεμο, έκαναν αισθητή την παρουσία τους σ' αυτόν και μάλιστα κατά τρόπο ιδιαίτερα χρήσιμο στις ΗΠΑ, για τη διεξαγωγή του.

Γίνεται, λοιπόν, κατανοητό πως η πολιτική του Συνασπισμού και σ' αυτό το ζήτημα υπονόμευε την απαραίτητη διαμόρφωση συνείδησης στον ελληνικό λαό για τις αιτίες και αυτής της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, δυσκόλευε την αποκάλυψη της φύσης του συστήματος και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και, κυρίως, έβαζαν φραγμό στην ανάπτυξη ενός πλατιού αντιιμπεριαλιστικού και, επομένως, συνεπούς αντιπολεμικού και φιλειρηνικού κινήματος.

Associated Press

Κατάρριψη αμερικανικού «Σινούκ» από την ιρακινή αντίσταση

Η πρώτη πράξη της ευθυγράμμισης του ελληνικού δικομματισμού με τις ΗΠΑ ήρθε με τη συστράτευσή τους στην ιμπεριαλιστική επιδρομή κατά του Αφγανιστάν. Με τα δύο κόμματα να επιδίδονται σε πλειοδοτικό διαγωνισμό για την καταδίκη της «τρομοκρατίας» και τη συμμετοχή της χώρας, με όλα τα μέσα, στις πολεμικές επιχειρήσεις, η δεύτερη πράξη της αμερικανοδουλίας ήταν δεδομένη: Στην επιδρομή κατά του Ιράκ, τόσο η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ όσο και η Νέα Δημοκρατία στάθηκαν και πάλι στο πλευρό των εισβολέων.

Φυσικά και κυρίως με την επιδρομή ενάντια στο Ιράκ, και τα δύο κόμματα, αντιμετωπίζοντας τις παλλαϊκές αντιπολεμικές διαδηλώσεις, επιχείρησαν να συγκαλύψουν τις υπέρ των επιδρομέων θέσεις τους. Το είχαν επιχειρήσει και στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, αλλά μάταια.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έσυρε τη χώρα και σ' αυτή την ιμπεριαλιστική πολεμική επιχείρηση. Η παραχώρηση της βάσης της Σούδας για τις αμερικανικές επιχειρήσεις, η διατήρηση των ναυτικών δυνάμεων στον Περσικό και στην Ανατ. Μεσόγειο, η διάθεση πληρωμάτων ΑΒΑΚΣ για τις ανάγκες των επιδρομέων, ήταν μέρος αυτής της συμμετοχής.

Αν και ο Κ. Σημίτης ισχυριζόταν με θράσος ότι η κυβέρνησή του δε συμμετείχε στην επίθεση κατά του Ιράκ, ήρθε ο Πρόεδρος Μπους και το αμερικανικό Πεντάγωνο να αποδώσουν τα εύσημα. Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, με ανακοίνωσή του, το Μάρτη του 2003, σημείωνε ότι «αμέσως μετά τις Βρετανία, Ισπανία και Δανία που τάχθηκαν ευθέως με τις ΗΠΑ, η χώρα που παράσχει τις περισσότερες διευκολύνσεις στις ΗΠΑ είναι η Ελλάδα»!

Αν στην περίπτωση του ΠΑΣΟΚ μιλούσαν τα έργα, η Νέα Δημοκρατία φρόντισε να επιδείξει τον ατλαντισμό της υποστηρίζοντας τη συμμετοχή της χώρας στην επιδρομή κατά του Ιράκ για λόγους ...«εθνικού συμφέροντος».

Στις 27 του Μάρτη 2003 ο πρόεδρος της ΝΔ Κ. Καραμανλής, δήλωνε την υποστήριξή του στις επιλογές της κυβέρνησης στο πλευρό των επιδρομέων και τόνιζε στη Βουλή ότι «ακολουθούν εξελίξεις μείζονος σημασίας και είναι ανάγκη να ενισχύσουμε την εθνική ομοψυχία, ώστε να εξυπηρετεί τα άμεσα και μακρόπνοα εθνικά συμφέροντα».

Μάλιστα, ο πρόεδρος της ΝΔ και σημερινός πρωθυπουργός πρόσθεσε χαρακτηριστικά, ώστε να μην υπάρχουν αμφιβολίες για τη θέση του κόμματός του στην υπόθεση του Ιράκ και τη στοίχισή του με το ΠΑΣΟΚ: «Βάλαμε πολλές φορές πλάτη και θα το κάνουμε σε κάθε περίπτωση»!

Η συνενοχή των δύο συνεταίρων του δικομματισμού για την εμπλοκή της χώρας και σ' αυτή την επιχείρηση της «νέας τάξης», δε σταματάει μόνο στην υποστήριξη και στη συμμετοχή, συνεχίζεται και στις δεσμεύσεις τους ότι την «επόμενη μέρα» θα είναι έτοιμοι, όποιος κι αν είναι στην κυβέρνηση, να στείλουν Ελληνες φαντάρους και στο Ιράκ. Παρ' όλα αυτά, η υποκρισία και το ψεύδος κορυφώθηκαν:

Το ΠΑΣΟΚ έφτασε να εκδίδει ανακοινώσεις λέγοντας ότι «τα μέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις» κατά του πολέμου!

Πρόκειται για το ίδιο κόμμα, του οποίου ο αρχηγός (και τότε υπουργός Εξωτερικών), έλεγε στο ΕΓ του ΠΑΣΟΚ, στις 7/4/2003, θέλοντας να δικαιολογήσει την απόλυτη σύμπλευσή του με τους Αμερικανούς στον πόλεμο του Ιράκ:

«Ως κυβέρνηση είμαστε υποχρεωμένοι να χειριζόμαστε την εξωτερική πολιτική με βάση τους συσχετισμούς και τη νέα πραγματικότητα που δημιουργείται»...

Είναι το ίδιο κόμμα του οποίου ο γραμματέας δήλωνε την παραμονή της εισβολής των Αμερικανών στο Ιράκ:

«Συντεταγμένη η κοινωνία των ηνωμένων εθνών να δώσει τη μάχη για την επικράτηση της δημοκρατίας σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη (...). Αν χρειαστεί και με πόλεμο κατά των δικτατορικών καθεστώτων, και με πόλεμο»! (Μ. Χρυσοχοΐδης, «ΒΗΜΑ», 9/2/2003)...

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο συντάχθηκαν με την επέμβαση, αλλά αποδείχτηκαν σταυροφόροι και στη νομιμοποίησή της! Επί ελληνικής προεδρίας της ΕΕ, με κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - με τη ΝΔ να χειροκροτεί - υπογράφτηκε η απόφαση της Συνόδου Κορυφής των Αθηνών (17/4/2003), με την οποία η ΕΕ νομιμοποίησε και αποδέχτηκε πλήρως την αμερικανοβρετανική κατοχή και εισβολή στο Ιράκ, την οποία έφτασε να χαρακτηρίσει «ανθρωπιστική» (!). Ελεγε η απόφαση που, όπως ομολόγησε τότε ο ίδιος, ήταν «πρωτοβουλία» του κ. Παπανδρέου:

«Σε αυτό το στάδιο η συμμαχία έχει την ευθύνη να εξασφαλίσει ένα ασφαλές περιβάλλον (στο Ιράκ), που να περιλαμβάνει την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας... Ο λαός του Ιράκ έχει τώρα την ευκαιρία να δημιουργήσει ένα νέο μέλλον για τη χώρα του και να επανενταχθεί στη διεθνή κοινότητα»...

Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι τα κόμματα που έστειλαν και διατηρούν στρατιώτες στο Κόσσοβο, στη Βοσνία, στο Αφγανιστάν. Που χρηματοδοτούν «μη κυβερνητικές οργανώσεις», οι οποίες ήδη έχουν στείλει Ελληνες που συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Ιράκ. Είναι τα κόμματα που διαθέτουν στους Αμερικανούς τη βάση της Σούδας, με αποτέλεσμα, όσον αφορά την εμπλοκή της Ελλάδας στην εισβολή στο Ιράκ, τα εξής εκπληκτικά στοιχεία:

«Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μαρτίου - 30 Απριλίου), 5.270 αεροσκάφη των ΗΠΑ και των συμμάχων τους προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά, και σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν / προσγειώνονταν 22-28 κατασκοπευτικά, ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα τάνκερ και ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη. Στο ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του έτους, που άρχισε η προετοιμασία, μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ.) 196 πλοία - ανάμεσά τους δύο αεροπλανοφόρα, 16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα), 56 φρεγάτες κ.ο.κ. Μάλιστα, αν πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικανικής αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11-9-2001), τα πλοία ξεπερνούν τα 750... Οι αριθμοί αυτοί είναι κυρίως ο λόγος που ο Πρόεδρος Μπους ήταν αποφασισμένος να περιλάβει την Ελλάδα στις χώρες που δημόσια θα ευχαριστούσε. Αυτό, ωστόσο, απετράπη ύστερα από ελληνική παρέμβαση, καθώς εκτιμήθηκε ότι ένα δημόσιο "ευχαριστώ" του κ. Μπους θα επιδρούσε αρνητικά στην ελληνική κοινή γνώμη» («ΝΕΑ», 14/6/2003).

Στα παραπάνω ΠΑΣΟΚικά προσθέστε και τα Νεοδημοκρατικά: Τη δήλωση Καραμανλή κατά τη συνάντησή του ότι η Ελλάδα έχει «κοινούς στόχους» με τις ΗΠΑ και στο Ιράκ! Σημειώστε επίσης τη δέσμευση του Ελληνα πρωθυπουργού ότι η κυβέρνηση της ΝΔ θα διαθέσει το ποσό των 10 εκατομμυρίων ευρώ και έμψυχο δυναμικό για την εκπαίδευση των «ταγματασφαλιτών» του Ιράκ!

Αυτή είναι η αλήθεια για το ρόλο της Ελλάδας στον πόλεμο του Ιράκ. Αυτή είναι η αλήθεια για τις κυβερνήσεις του δικομματισμού.

Συνέβαλε έτσι στην ετοιμότητα που επέδειξαν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στην αντίδρασή τους αλλά και στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων με αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο, οι οποίες συγκλόνισαν τη χώρα. Σ' αυτή την κατεύθυνση αξιοποιήθηκε η πολιτική εξόρμηση που ξεκίνησε το Γενάρη του 2003, με αφορμή τη δημοσιοποίηση Απόφασης της ΚΕ για την ελληνική προεδρία στην ΕΕ.

Πέραν της δράσης του στην Ελλάδα το ΚΚΕ πρωτοστάτησε και στο διεθνή συντονισμό δράσης κομμουνιστικών, εργατικών κι αριστερών κομμάτων. Στις αρχές του Φλεβάρη 2003 δόθηκε στη δημοσιότητα κοινό ανακοινωθέν 38 αρχικά κομμάτων με τίτλο «STOP στον επιθετικό πόλεμο κατά του Ιράκ», όπου συνομολογείται η δέσμευση για ανάπτυξη πρωτοβουλιών και ένταση της αντιπολεμικής καμπάνιας. Το ανακοινωθέν, που συγκέντρωσε τελικά υπογραφές 63 κομμάτων από 44 χώρες, ενώ υποστηρίχτηκε από διάφορες οργανώσεις και πλατφόρμες διεθνώς, επιδόθηκε στον πρόεδρο της Βουλής Απ. Κακλαμάνη από τη ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε συνάντηση που είχαν. Στο πλαίσιο της Βουλής η Αλ. Παπαρήγα είχε καταθέσει και Επίκαιρη Ερώτηση προς τον πρωθυπουργό ρωτώντας τον εάν προτίθεται να κλείσει τη βάση της Σούδας και να σταματήσει κάθε διευκόλυνση για τη διεξαγωγή του πολέμου κατά του Ιράκ, ενώ είχε ζητήσει και διεξαγωγή συζήτησης για το θέμα.

Εξάλλου, το αίτημα για μη εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο και διακοπή κάθε διευκόλυνσης που παρείχε έως τότε διαπερνούσε όλη τη δραστηριότητα του ΚΚΕ. Από τις ανακοινώσεις και τις συνεντεύξεις Τύπου έως τις περιοδείες στα εργοστάσια και στις συνοικίες. Οι δυνάμεις του ΚΚΕ δούλευαν πυρετωδώς με στόχο το αντιπολεμικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να προσλάβει διαστάσεις παλλαϊκού ξεσηκωμού. Οπως και συνέβη από το πρώτο κιόλας συλλαλητήριο στις 15 του Φλεβάρη, αλλά και μετά στις 15 του Μάρτη, αργότερα το τετραήμερο δράσης από 19 έως 22 του Μάρτη. Τότε που η προτροπή «με την πρώτη βόμβα όλοι στους δρόμους» γίνεται συγκλονιστική πραγματικότητα και μετατρέπει την Αθήνα σε μια πόλη που διαδηλώνει απ' άκρη σ' άκρη της.

Δύο μέρες πριν το πρώτο συλλαλητήριο, στις 13 του Φλεβάρη, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ παρεμβαίνει με ανακοίνωσή του καταγγέλλοντας στον ελληνικό λαό ότι ο αμερικανικός και ο βρετανικός ιμπεριαλισμός και άλλοι συνεργούν σε ένα έγκλημα, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα και τα δικαιώματα, αλλά και με τις διαθέσεις των λαών.

Στην ανακοίνωση καταδεικνύονται οι αιτίες του πολέμου, που είναι η διανομή των πετρελαίων και ο απόλυτος στρατηγικός έλεγχος της Μέσης Ανατολής, με πρόσχημα την πάταξη της τρομοκρατίας, και σημειώνεται ότι ο πόλεμος που οργανώνεται είναι η άλλη πλευρά και η συνέχεια της βάρβαρης πολιτικής που υλοποιεί το κεφάλαιο σε κάθε χώρα.

Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επισημαίνει στον ελληνικό λαό πως οι αντιθέσεις των ιμπεριαλιστικών κρατών, εκδήλωση των οποίων αποτελούσαν οι διαφωνίες στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, είναι αντιθέσεις ανάμεσα σε ληστές για το μοίρασμα της λείας. Γεγονός που επιβεβαιώνεται λίγες μέρες μετά με την απόφαση των «15» της ΕΕ, οι οποίοι επικέντρωσαν την ανησυχία τους στο μοίρασμα της λείας του πολέμου και της μετέπειτα ανοικοδόμησης του Ιράκ, όπως κατήγγειλε τότε σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στηλιτεύονταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ γιατί με δική τους ευθύνη και συναίνεση η Ελλάδα συμμετείχε στην προετοιμασία του πολέμου. Και απέναντι σ' αυτή την πραγματικότητα το ΠΓ ρίχνει το σύνθημα «ΟΛΟΣ Ο ΛΑΟΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ!», με αιτήματα: Να απαιτήσουμε να σταματήσει κάθε διευκόλυνση από την ελληνική κυβέρνηση στους επιδρομείς! Να μη διατεθεί ούτε μια σπιθαμή από το έδαφος, τον αέρα και τη θάλασσα της χώρας στα στρατεύματα του ολέθρου και του θανάτου! Να κλείσει η βάση της Σούδας! Αλλά και: «ΟΧΙ» ΣΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ! «ΟΧΙ» ΣΤΗΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΕΙΡΗΝΗ»! ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΔΟΚΙΜΑΖΟΜΕΝΟ ΛΑΟ ΤΟΥ ΙΡΑΚ! «ΝΑΙ» ΣΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΚΑΘΕ ΛΑΟΥ ΝΑ ΚΑΘΟΡΙΖΕΙ Ο ΙΔΙΟΣ ΤΙΣ ΤΥΧΕΣ ΤΟΥ! ΤΟΝ ΣΑΝΤΑΜ ΧΟΥΣΕΪΝ ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ Ο ΙΡΑΚΙΝΟΣ ΛΑΟΣ! «ΝΑΙ» ΣΤΗΝ ΙΣΟΤΙΜΙΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΤΩΝ ΛΑΩΝ.

Τα κείμενα έγραψαν: Ελένη ΜΑΥΡΟΥΛΗ, Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ, Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Eurokinissi

Ιρακινοί αντάρτες στη Φαλούτζα

Αυτά έγραφε το 1998 στη «Μεγάλη Σκακιέρα» ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας Αμερικανών Προέδρων και νυν σύμβουλος στο Κέντρο Στρατηγικής και Διεθνών Μελετών των ΗΠΑ. Εκτός των άλλων, υποστήριζε ότι Ρωσία, Γερμανία και Γαλλία μπορούν να διαδραματίσουν σημαντικούς γεωστρατηγικούς ρόλους και πιθανώς να είναι το κέντρο των αξόνων εκείνων που θα δυσχεράνουν την Ουάσιγκτον στην «εκπλήρωση των γεωστρατηγικών της επιταγών», καθώς θα επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν τα δικά τους. Αλλά και ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να επιτύχουν το στόχο του απόλυτου ελέγχου στην περίπτωση που η Ευρώπη μπορέσει να λειτουργήσει χωρίς εσωτερικές διαμάχες και αντικρουόμενα συμφέροντα ως προμετωπίδα των αμερικανικών επιδιώξεων. Ομως, ο ίδιος εκτιμά ότι «η ενωμένη Ευρώπη, ως πολιτική έκφραση και επιδίωξη συμφερόντων, είναι ακόμη μόνο στα χαρτιά».

Φυσικά, οι απόψεις Μπρεζίνσκι δεν είναι ευαγγέλιο. Ούτε, άλλωστε, ήταν ο μόνος «ειδικός» που εξέφρασε τέτοιες σκέψεις. Ηταν, όμως, σχεδόν προκλητικά κυνικά διατυπωμένες με σχέδια επί χάρτου επεξεργασμένα στην κάθε τους λεπτομέρεια. Επιπλέον, έδιναν σαφές στίγμα των στόχων που έθεταν οι ΗΠΑ. Κατά τον Μπρεζίνσκι, σημαντικότερος παράγοντας διατήρησης αυτής της πρωτοκαθεδρίας ήταν να πετύχουν οι ΗΠΑ τον έλεγχο όχι μόνο των πλουτοπαραγωγικών πηγών της, αργότερα, ονομαζόμενης «ευρείας Μέσης Ανατολής», αλλά και των ενεργειακών δρόμων και των εκεί πολιτικών ηγεσιών. Με τον τρόπο αυτό, δημιουργούν οξύτατα προβλήματα στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, την ΕΕ και την Ιαπωνία, αφού εξαρτώνται ενεργειακά άμεσα από τη συγκεκριμένη περιοχή, ενώ παράλληλα «ελέγχουν» την πρόσβαση της ανερχόμενης Κίνας στους ενεργειακούς πόρους. Και δημιουργούν ασφυκτικό κλοιό στη Ρωσία, αφαιρώντας της ζωτικό χώρο ως επίσης μια ισχυρή ιμπεριαλιστική χώρα.

Η αμερικανική εξωτερική πολιτική έχει στραφεί σε αυτήν την κατεύθυνση από τα τέλη του '90. Η 11η Σεπτέμβρη λειτούργησε, όμως, ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για να «εξαγνιστούν» οι νέες κατευθύνσεις. Ο Πρόεδρος Μπους εξαπέλυσε «αντιτρομοκρατικό πόλεμο» και όριζε «άξονα του κακού», όπου περιλαμβάνονταν 2 από τα πλέον νευραλγικά ενεργειακά σημεία της Ευρασίας, το Ιράν και το Ιράκ. Τους επόμενους μήνες, διέρρευσαν σχέδια «ευρύτερης αναδιάρθρωσης της περιοχής», που παράσερναν και «συμμάχους», όπως η Σαουδική Αραβία.

Είναι κατανοητό ότι όλοι αυτοί οι σχεδιασμοί δεν ήταν άγνωστοι στους άμεσα ενδιαφερόμενους. Οταν οι ΗΠΑ, με δεύτερη φωνή τη Βρετανία, κλιμάκωσαν, από το 2002, τις πιέσεις κατά του Ιράκ, τα διαφορετικά συμφέροντα των υπολοίπων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων (Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία) υποχρέωσαν τις ηγεσίες τους να εκφράσουν αντιρρήσεις. Η κόντρα αρχικώς κυμάνθηκε στα όρια της διπλωματικής αντιπαράθεσης για την επιβολή ή όχι «έξυπνων κυρώσεων». Εξελίχθηκε σε ανοιχτή διπλωματική σύγκρουση στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας, τους μήνες πριν την εισβολή στο Ιράκ. Ολοι θυμούνται ακόμη τις ομιλίες των τότε υπουργών Εξωτερικών της Γαλλίας Ντομινίκ ντε Βιλπέν, της Ρωσίας Ιγκόρ Ιβανόφ, και της Γερμανίας Γιόσκα Φίσερ, με τον πρώτο να χαρακτηρίζει «χείριστη λύση τη στρατιωτική» και να απειλεί με χρήση βέτο, επικαλούμενος, εννοείται, τις «ανθρωπιστικές ανησυχίες του».

Η ουσία της αντιπαράθεσης ήταν ξεκάθαρη, τουλάχιστον στους άμεσα εμπλεκόμενους. Οι «διαφωνούντες» δεν είχαν μόνον οικονομικά συμφέροντα και συμβόλαια που διακυβεύονταν από μια στρατιωτική επέμβαση στο Ιράκ. Αντιλαμβάνονταν ότι στόχος της Ουάσιγκτον ήταν η επίτευξη ακόμη μεγαλύτερου ελέγχου στην κρίσιμη αυτή περιοχή και, εν μέρει, γνώριζαν ότι ο πόλεμος ήταν προαποφασισμένος, γεγονός που επιβεβαιώνουν απόρρητα βρετανικά έγγραφα που δημοσιοποιήθηκαν το καλοκαίρι του 2005 και αναφέρουν ότι η βρετανική διπλωματία είχε αντιληφθεί ως τετελεσμένη την αμερικανική απόφαση επέμβασης από το 2002. Ο Τόνι Μπλερ, μετά από συνάντηση με τον Πούτιν πριν από την έναρξη του πολέμου, παραδεχόταν ότι «οι χώρες που διαφωνούν θα υποστούν αποδεδειγμένα σοβαρές συνέπειες στα συμφέροντά τους από μια στρατιωτική επέμβαση και ίσως θα πρέπει να εξεταστεί το ενδεχόμενο υιοθέτησης ενός μηχανισμού αντιστάθμισης των απωλειών αυτών»!!

Στη συγκεκριμένη φάση, εξαιρετικά αποκαλυπτική ήταν η στάση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που δεν κατέληξε, παρά τα αλλεπάλληλα έκτακτα συμβούλια κορυφής, σε κοινή απόφαση, αφού Βρετανία - Ισπανία και, ακολούθως, σχεδόν όλες οι, υπό ένταξη, χώρες της ανατολικής Ευρώπης συντάχθηκαν ανοιχτά με τις ΗΠΑ (με το αζημίωτο φυσικά, όπως παραδέχτηκε δημόσια ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Αρι Φλάισερ), προκαλώντας τριγμούς στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αποδείχτηκε, έτσι, περίτρανα ότι η «ενωμένη Ευρώπη» δεν είναι παρά ένας μηχανισμός προώθησης των συμφερόντων του κεφαλαίου της κάθε χώρας - μέλους. Συμφέροντα, που σαφώς βέβαια δε σχετίζονται με αυτά των ευρωπαϊκών λαών (ούτως ή άλλως, η πλειοψηφία της παγκόσμιας κοινής γνώμης ήταν ενάντια στον πόλεμο), αλλά ούτε και ταυτίζονται, απαραίτητα, μεταξύ τους, για να λειτουργήσουν υπό το προσωπείο «του αντίπαλου δέους».

Μετά την έναρξη της κατοχής στο Ιράκ, οι τόνοι, διπλωματικά τουλάχιστον, χαμήλωσαν. Χρειάστηκαν δύο αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας (1483 Μάης 2003 και 1546 Ιούνιος 2004), για να νομιμοποιηθεί σταδιακά η κατοχή και οι «διαφωνούντες» να αποκτήσουν το περιθώριο διεκδίκησης μέρους της κατοχικής λείας. Ο Λευκός Οίκος εγκατέλειψε τα περί «όπλων μαζικής καταστροφής και διασυνδέσεων με την αλ Κάιντα», και «ανακάλυψε» το σχέδιο για την «Ευρεία Μέση Ανατολή», με πρώτο πείραμα «εκδημοκρατισμού» το Ιράκ. Ο νέος «μανδύας» δεν ενθουσίασε ούτε τους «διαφωνούντες», ούτε τις αραβικές ηγεσίες, αλλά δεν ανέβασαν τους τόνους, αφού, ούτως ή άλλως, το «πείραμα» καρκινοβατεί.

Φυσικά, οι, προπολεμικά αναδυόμενες, ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις δεν εξαφανίστηκαν διά μαγείας. Οι «διαφωνούντες» του 2002 αποφεύγουν επισταμένα να αναλάβουν μέρος του βάρους της κατοχής, παρά τις αλλεπάλληλες εκκλήσεις της Ουάσιγκτον, ιδιαίτερα τον τελευταίο χρόνο που η «συμμαχία των προθύμων» φυλλορροεί και η κατάσταση στο Ιράκ τείνει να γίνει ανεξέλεγκτη. Πολλοί στρατιωτικοί αναλυτές, μάλιστα, εκτιμούν ότι όσο η κατάσταση στο Ιράκ δεν εξομαλύνεται, έτσι ώστε οι Αμερικανοί να αποχωρήσουν σταδιακά διατηρώντας μόνο βάσεις και μια κυβέρνηση υποχείριο, τόσο προβληματικότερη γίνεται μια στρατιωτική επέμβαση στο Ιράν.

Μια νέα κλιμάκωση ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων βρίσκεται προ των πυλών με αφορμή το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, καθώς, πράγματι, η διπλωματική κρίση που όλοι παρακολουθούμε μοιάζει, ακόμη και στις φράσεις που χρησιμοποιούνται, πιστή επανάληψη της υπόθεσης του Ιράκ. Πόσο μάλλον, που, κατά πολλούς, κεντρικός στόχος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού ήταν πάντα το Ιράν, λόγω της γεωστρατηγικής του θέσης ως κόμβου στην ενεργειακή μεταφορά, αλλά και της σημαντικής πολιτικής επιρροής που ασκεί στην ευρύτερη περιφέρεια στη βάση της σιιτικής του ταυτότητας.