Αν επισκεφθεί κανείς την επίσημη ιστοσελίδα του ΕΔΟΕΑΠ, χωρίς να γνωρίζει τα πραγματικά τεκταινόμενα γύρω από τον πολύπαθο ασφαλιστικό οργανισμό των δημοσιογράφων και των υπαλλήλων στον Τύπο και τα ΜΜΕ, θα μείνει με την εντύπωση ότι η διοίκησή του δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία του Ταμείου ενάντια στον εχθρό που είναι η ... ΕΣΗΕΑ. Οι διαχειριστές αυτής της ιστοσελίδας, δηλαδή η πρόεδρος και η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ, όσο και να επιστρατεύουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους στο επικοινωνιακό παιχνίδι (άλλωστε υπάρχει προϋπηρεσία), δεν μπορούν με τίποτα να κρύψουν ότι σηκώνουν κουρνιαχτό για να κρύψουν την ουσία. Και αυτή είναι ότι, όχι μόνο εφαρμόζουν κατά γράμμα την αντιασφαλιστική πολιτική των εκάστοτε κυβερνήσεων του ευρωμονόδρομου, αλλά την ασπάζονται και την υπηρετούν με συνέπεια.

Ο ΕΔΟΕΑΠ είναι αυτοδιοικούμενος Οργανισμός που παρέχει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επικούρηση και πρόνοια στους δημοσιογράφους και το διοικητικό προσωπικό των εφημερίδων και των ραδιοτηλεοπτικών σταθμών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Εχοντας ως βασικά έσοδα τις εισφορές των εργαζομένων και το αγγελιόσημο (ως γνωστόν η χούντα το επέβαλε, απαλλάσσοντας τους τότε εκδότες από την υποχρέωση να καταβάλλουν τις λεγόμενες εργοδοτικές εισφορές), το Ταμείο αντιμετωπίζει - λόγω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης - πρόβλημα μείωσης των εσόδων (δραματική πτώση της διαφήμισης, ανεργία, μειώσεις μισθών, αλλά και μη καταβολή από τις εκδοτικές επιχειρήσεις παρακρατημένων εισφορών και εισπραχθέντος αγγελιόσημου). Από την άλλη, ως συνέπεια των πολιτικών εμπορευματοποίησης και ιδιωτικοποίησης των υπηρεσιών Υγείας, βλέπει τα έξοδα να αυξάνονται αλματωδώς. (Στην περίοδο 2000 - 2010 για την οποία υπάρχουν επεξεργασμένα στοιχεία, αν και οι ασφαλισμένοι αυξήθηκαν κατά 128%, οι δαπάνες για νοσοκομειακή περίθαλψη αυξήθηκαν κατά 328%, για τα φάρμακα κατά 385%, για τις παρακλινικές εξετάσεις κατά 420%).

Στο βασικό ερώτημα ποιος θα πληρώσει την οικονομική κρίση, η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ απάντησε από την πρώτη στιγμή με τις πράξεις της χωρίς δισταγμό: Οι εργαζόμενοι. Επιδόθηκε σε βάρβαρες περικοπές παροχών, επέβαλε αύξηση των εισφορών στους συνταξιούχους, αποφάσισε να ζητήσει από τη γενική συνέλευση το διπλασιασμό των εισφορών των εργαζομένων, ευτυχώς χωρίς να πετύχει απόφαση, επέβαλε μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων στον οργανισμό συνεχίζει στον ίδιο δρόμο, στο όνομα τάχα της σωτηρίας του Ταμείου.

Ταυτόχρονα, πέρα από τους φραστικούς λεονταρισμούς, πάντα όμως με προσοχή για να μη θίξει έστω και στο ελάχιστο τις γενικότερες πολιτικές επιλογές του αστικού συστήματος και των κυβερνήσεών του, στην ουσία έβαλε πλάτη για να μην υπάρξουν ουσιαστικές αντιδράσεις απέναντι στο ληστρικό «κούρεμα» των αποθεματικών με το PSI. Τάχα, αντιδρώντας στη ληστεία, περιόρισε τις κινήσεις της στην αποπροσανατολιστική «νομική αντιμετώπιση» του προβλήματος, δημιουργώντας έτσι και επιπλέον ζημιά στο Ταμείο, κάνοντας το «κούρεμα» μεγαλύτερο. Η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ έσπευσε μεν να δηλώσει ότι δεν αναγνωρίζει το «κούρεμα», αλλά αυτό έγινε μόνο για τα προσχήματα. Ετσι, στη βάση της θέσης «εμείς μετρητά καταθέσαμε στην Τράπεζα της Ελλάδος, μετρητά θέλουμε πίσω, δεν αγοράσαμε ομόλογα» και άρα «τα αποθεματικά μας στην ΤτΕ είναι 115 εκατ. ευρώ, όσα ήταν και πριν το κούρεμα», έσπευσε αμέσως μετά τις 12 Μάρτη 2012, που έγινε το «κούρεμα» και συγκεκριμένα στο διάστημα από 19 Μάρτη 2012 μέχρι 23 Απρίλη 2012 να κάνει πέντε αναλήψεις συνολικού ποσού 25 εκατ. ευρώ. Γνωρίζοντας όμως ότι, με βάση το νόμο 2469 του 1997 μείωνε τη συμμετοχή στο «Κοινό Κεφάλαιο», δηλαδή έκανε ρευστοποίηση των νέων ομολόγων και μάλιστα όχι στην ονομαστική τους αξία, αλλά στην τρέχουσα εκείνης της περιόδου, που ήταν πολύ μικρότερη. Ετσι, το ποσό των 115.312.441 ευρώ έγινε με το PSI και με τα νέα ομόλογα 59 εκατ. ευρώ (αξία σε περίπτωση διακράτησής τους μέχρι τη λήξη), που όμως στην τρέχουσα αξία ήταν μόλις 35 εκατ. και με τις αναλήψεις - ρευστοποιήσεις έμειναν μόνο 5,6 εκατ.

Γνωρίζοντας πολύ καλά τι κάνει, η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ προβάλλει εντελώς προσχηματικά τη θέση «δεν αναγνωρίζουμε το κούρεμα». Και γι' αυτό προσπερνά σκόπιμα το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα της κατάργησης των δανειακών συμβάσεων με την ΕΕ - Ευρωπαϊκή Τράπεζα - Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το περιορίζει σε ένα πρόβλημα νομικής διεκδίκησης απέναντι στην Τράπεζα της Ελλάδας! Ομολογεί κυνικά ότι στην ουσία αποδέχεται τη ληστεία των αποθεματικών, όταν χαρακτηρίζει τη θέση που είναι και απόφαση της γενικής συνέλευσης του ΕΔΟΕΑΠ, ότι πρέπει να γυρίσουν πίσω τα κλεμμένα από τον ΕΔΟΕΑΠ (αλλά και από τα άλλα Ταμεία) από την κυβέρνηση και τους εργοδότες ως «παραταξιακή». Επίσης, είναι χαρακτηριστική η στάση που κράτησαν, όταν τέθηκε το θέμα του «κουρέματος» από το 2011 ακόμη. Αντί να πουν από την αρχή και χωρίς δεύτερη σκέψη ένα ξεκάθαρο «όχι» οι διοικήσεις του ΕΔΟΕΑΠ και του ΕΤΑΠ ΜΜΕ συγκάλεσαν συσκέψεις με τις διοικήσεις των Ενώσεων. Η πρώτη έγινε στο ΕΤΑΠ, όπου ο πρόεδρος Κ. Τσουπαρόπουλος επιχείρησε να πείσει επικαλούμενος «πολιτικούς λόγους» και το «αρνητικό μήνυμα που θα εκπέμψει στο εξωτερικό μια πιθανή μη συμμετοχή των ελληνικών Ταμείων στο πρόγραμμα». Λίγες μέρες αργότερα, έγινε η παρόμοια σύσκεψη στον ΕΔΟΕΑΠ.

Αυτή είναι η ουσία και όσο κουρνιαχτό και να προσπαθεί να ξεσηκώνει η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ, γύρω από διαδικαστικά και επιμέρους ζητήματα και την όποια «πολεμική» αλληλογραφία της και την ανταλλαγή εξωδίκων με τη διοίκηση της ΕΣΗΕΑ (με τα οποία δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά), δεν μπορεί να την κρύψει.

Η γενική συνέλευση του ΕΔΟΕΑΠ στις 23 Ιούνη, όπου η διοίκηση αντιμετώπισε τη σχεδόν καθολική αποδοκιμασία, πήρε πολύ συγκεκριμένες αποφάσεις, τις οποίες αυτή η ίδια η διοίκηση είναι υποχρεωμένη να σεβαστεί: Να ανακαλέσει όλες τις περικοπές συντάξεων και παροχών, αγώνας για να επιστρέψουν κυβέρνηση και ΤτΕ τα κλεμμένα αποθεματικά και για να καλυφθούν οι ανάγκες του Ταμείου από κυβέρνηση και εργοδότες (και ταυτόχρονα, να γίνει διαχειριστικός έλεγχος και να δρομολογηθούν οι διαδικασίες για εκλογή νέας διοίκησης). Αποφάσεις διαμετρικά αντίθετες με την πολιτική και πρακτική της διοίκησης του ΕΔΟΕΑΠ που είναι η διαχείριση της αντιασφαλιστικής πολιτικής των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας, ισχυριζόμενη ότι όλα όσα κάνει είναι αναγκαία για τη «σωτηρία» του Ταμείου και υιοθετώντας πλήρως την αντίστοιχη επιχειρηματολογία κυβερνήσεων και ΕΕ. Σύμμαχοί της στην προσπάθεια απόκρυψης της ουσίας και αποπροσανατολισμού είναι και οι ηγεσίες της ΕΣΗΕΑ και των άλλων ενώσεων. Οι οποίες, άλλωστε, έχουν ταυτιστεί απόλυτα με τη διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ στο θέμα της «νομικής αντιμετώπισης» της ληστείας των αποθεματικών, αλλά γενικότερα ακολουθούν την ίδια πολιτική του αποπροσανατολισμού από την αντιμετώπιση των πραγματικών αιτιών των προβλημάτων, του συμβιβασμού, της ταξικής συνεργασίας και της συναίνεσης.

Η διοίκηση του ΕΔΟΕΑΠ εμφανίζει το Ταμείο και τον εαυτό της να βάλλεται πανταχόθεν και «να βρίσκεται εν μέσω ενός ακραίου πολέμου σκοπιμοτήτων και συμφερόντων». Ομως, το βέβαιο είναι ότι η πολιτική και η πρακτική της εξυπηρετούν την πολιτική των κυβερνήσεων της πλουτοκρατίας, όπως και τα συμφέροντα και τους σχεδιασμούς των μεγαλοεπιχειρηματιών του Τύπου και των ΜΜΕ.

Την ώρα που η συγκυβέρνηση ετοιμάζεται για νέα επίθεση στις συντάξεις, νέες αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και εξοντωτικές περικοπές στις δαπάνες Υγείας - Πρόνοιας, όλοι μαζί, διοικήσεις των Ταμείων και των συνδικαλιστικών ενώσεων, υπό το συντονισμό της ΠΟΕΣΥ, συζητούν με την κυβέρνηση και τα κόμματα εξουσίας κάποιες επιμέρους λύσεις, τις οποίες προβάλλουν ως λύση των ασφαλιστικών προβλημάτων. Οταν η επίθεση στον κοινωνικό χαρακτήρα της Ασφάλισης είναι στρατηγική επιλογή για τη στήριξη των μονοπωλίων, όταν σε όλη την ΕΕ, είτε από «κεντροδεξιές» είτε από «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις, εφαρμόζονται πολιτικές που για να εξυπηρετήσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία κάνουν πιο φθηνή την εργασία, εμπορευματοποιούν την Υγεία και την Ασφάλιση, περικόπτουν δαπάνες, οι ηγεσίες του ΕΔΟΕΑΠ, της ΕΣΗΕΑ και των άλλων Ενώσεων, αφήνοντας εντελώς στο απυρόβλητο αυτήν την πολιτική, αποδεικνύουν ότι στην πράξη την υπηρετούν. Και δεν μπορούν να κρυφτούν πίσω από τους δήθεν καυγάδες τους.

Οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να ελπίζουν, όσο δεν παραμερίζουν τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, όσο δεν παίρνουν την υπόθεση στα χέρια τους.