Βασική μου εκτίμηση είναι ότι, παρά τις όποιες αδυναμίες, λάθη και διαστρεβλώσεις που έγιναν στις χώρες αυτές, οι λαοί τους είχαν πρωτόγνωρες κατακτήσεις και δικαιώματα που όμοιά τους δεν ξανάδε ποτέ ο ανθρώπινος πολιτισμός. Το καθολικό δικαίωμα στην εργασία, η δωρεάν Υγεία και Παιδεία, τα δικαιώματα των εργαζομένων σε όλη τη φάση της παραγωγικής διαδικασίας, η πολιτιστική ανάπτυξη κλπ. ήταν κατακτήσεις και αξίες που κανείς, και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές, δε δικαιούνται να λησμονούν.

Δυστυχώς, κοντά σε αυτά παρατηρήθηκαν και φαινόμενα διαστρέβλωσης και απαξίωσης της κομμουνιστικής ιδεολογίας που εύκολα συμπεραίνει κάποιος ότι οι μεγαλύτεροι αντικομμουνιστές στην ιστορία ήταν οι ίδιοι οι «κομμουνιστές». Η γραφειοκρατία, ο νεποτισμός των ανωτέρων στελεχών με τα πολυκαταστήματα και τις πολυκλινικές που χρησιμοποιούσαν αποκλειστικά αυτοί, η κατάργηση στην πράξη του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού με ό,τι αυτό συνεπαγόταν για την εσωκομματική δημοκρατία, η ασφυκτική σε αρκετές περιπτώσεις αστυνομοκρατία κλπ. δε συνάδουν με το όραμα των εκατομμυρίων εναπομεινάντων εραστών της κοινωνικής προόδου. Το ερώτημα που μπαίνει είναι πότε, από ποιους και υπό ποιες συνθήκες ξεκίνησαν οι διαδικασίες που αντικειμενικά οδήγησαν στην ανατροπή του σοσιαλισμού. Ερωτήματα που η πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ δεν έδωσε πειστικές απαντήσεις παρά μόνο γενικόλογες αναφορές, ομαδοποιήσεις προβλημάτων χωρίς περαιτέρω αξιολόγηση και επιδερμική ανάλυση των φαινομένων.

Λες και οι διαπιστώσεις είχαν στόχο, όχι να διαφωτίσουν, αλλά να διατηρήσουν κάποιες εσωκομματικές ισορροπίες.

Πάντως, σε κάθε περίπτωση πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο σοσιαλισμός βάδισε σε πρωτόγνωρα μονοπάτια που όμοιά τους δεν ξαναπάτησε ανθρώπινο ποδάρι.

Αποψή μου είναι ότι οι παραβιάσεις του σοσιαλισμού είχαν ως αφετηρία το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ.

Αυτό δε σημαίνει ότι ως τότε όλα λειτουργούσαν ρολόι.

Φαινόμενα όπως η προσωπολατρία, ο αυταρχισμός και οι εσωκομματικές διώξεις γούρμων-άγουρων είναι κατακριτέα και σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να επικροτηθούν. Ταυτόχρονα πρέπει να εξετάσουμε τις ιστορικές συνθήκες που εξέθρεψαν αυτά τα κοινωνικά φαινόμενα. Διεθνής απομονωτισμός, ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, κλίμα καχυποψίας εξαιτίας εσωτερικών-εξωτερικών πιέσεων, αιμορραγία ικανότατων στελεχών από το συνεχιζόμενο εμφύλιο και συνεχή σαμποτάζ. Συνθήκες που ως ένα βαθμό δικαιολογούν τα λάθη της πρώτης περιόδου. Ταυτόχρονα είχαμε και επιτυχίες την περίοδο αυτή. Νίκη στον εμφύλιο, συντριβή ναζισμού-φασισμού, θεμελίωση σοσιαλιστικού στρατοπέδου, εξάλειψη πείνας και φτώχειας και ταυτόχρονα η ανεργία για πρώτη φορά μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Επίσης αντιπάλεψαν τον καπιταλισμό παγκόσμια ξέροντας ότι ταξική πάλη γίνεται και σε επίπεδο διεθνών σχέσεων, απέκτησαν ατομικά όπλα αποτρέποντας τον ιμπεριαλισμό από επιθετικές ενέργειες, ανδρώθηκαν τα Κ.Κ. στη Δύση, ξεπέρασαν μέσα σε τριάντα χρόνια τον καπιταλισμό σε οικονομική ανάπτυξη και, τέλος, επέβαλαν την πολιτική τους αναγνώριση από τη Δύση.

Κοντολογίς το ισοζύγιο της πρώτης περιόδου ήταν συντριπτικά υπέρ του σοσιαλισμού.

Με το 20ό Συνέδριο άρχισε η αντίστροφη μέτρηση.

1. Στη θέση της Δικτατορίας του Προλεταριάτου, ως το μοναδικό ενδιάμεσο στάδιο μεταξύ καπιταλισμού - σοσιαλισμού υιοθέτησαν το ιδεολόγημα της «δημοκρατίας του λαού». Εννοια αταξική και αφηρημένη. Μια κατάφωρη παραβίαση του μαρξισμού που οδήγησε στο απίστευτο συμπέρασμα ότι σε είκοσι-τριάντα χρόνια θα περνούσε η ΕΣΣΔ στον κομμουνισμό. Το οξύμωρο της υπόθεσης έγκειται στο γεγονός ότι περνώντας στην κομμουνιστική φάση θα έπρεπε σταδιακά να απονεκρώνεται το κράτος και οι εξουσίες να διαχέονται στους εργαζόμενους ενώ στην πραγματικότητα έγινε το αντίθετο. Επί Στάλιν αναμφισβήτητα είχαμε συγκεντροποίηση εξουσιών στο κόμμα αλλά συνάμα και τα πρώτα σπέρματα αυτοδιοίκησης, την εξουσία των Σοβιέτ.

Με την υιοθέτηση της «δημοκρατίας του λαού», οι όποιες εξουσίες είχαν οι εργάτες έπρεπε να περάσουν στο λαό, δηλαδή στο σύνολο της σοβιετικής κοινωνίας αφού η ταξική πάλη τελείωσε με τη νίκη του σοσιαλισμού και περνούσαμε πλέον στον κομμουνισμό. Δυστυχώς με το ιδεολόγημα αυτό η εξουσία πέρασε - όχι στο λαό - αλλά σε μια αέναη κάστα ανώτατων στελεχών του ΚΚΣΕ. Αποτέλεσμα; Απάθεια, αποκλεισμός από τα κοινά, αποφάσεις για το λαό χωρίς το λαό, σταδιακή οικονομική κατάρρευση και, τέλος, ανατροπή του σοσιαλισμού χωρίς να ανοίξει μύτη.

2. Σε μια επίσκεψη του Χρουστσόφ στην Ουγγαρία το 1956 είπε την εξής καταπληκτική ατάκα: «Την μπριζόλα που παράγουμε θα την καταναλώνουμε μόνο εμείς». Με αυτό έκανε σαφές ότι δε δεσμεύεται πλέον από το σοσιαλιστικό νόμο της ισόμετρης ανάπτυξης και ουσιαστικά υιοθετούσε τη λεγόμενη σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς. Κατά συνέπεια απέρριπτε κάθε ηθικό κίνητρο σε σχέση με την παραγωγικότητα και ανατρέπει την ουσία του σοσιαλισμού που στηρίζεται στην αδελφικότητα και αλληλεγγύη των αγωνιζόμενων λαών. Στο ίδιο ιδεολογικό υπόβαθρο πάτησε και ο Τίτο με το περίφημο αυτοδιαχειριστικό σύστημα που ουσιαστικά οδήγησε τις δημοκρατίες που αποτελούσαν την πάλαι ποτέ ενιαία Γιουγκοσλαβία σε τρομακτικές οικονομικές διαφορές, κάτι που μαζί με την ιμπεριαλιστική επέμβαση οδήγησε στον εμφύλιο σπαραγμό και στην πολυδιάσπαση.

3. Το ιδεολόγημα της ειρηνικής συνύπαρξης καπιταλισμού-σοσιαλισμού αποϊδεολογικοποίησε τις διεθνείς σχέσεις και πλέον καπιταλιστές και κομμουνιστές χεράκι χεράκι αγωνίζονταν για την ειρήνη στον πλανήτη. Αντιλήψεις που οδήγησαν σε συμφωνίες τύπου Ελσίνκι και μοίρασμα του κόσμου σε σφαίρες επιρροής ιερές και αμετάβλητες για κάθε στρατόπεδο (έτσι νόμιζαν).

4. Συνέβαλαν καθοριστικά στην εμφάνιση του «ευρωκομμουνισμού» και άλλων αναθεωρητικών απόψεων αφού πλέον κυριαρχούσε το ειρηνικό - κοινοβουλευτικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Οδήγησαν την πλειοψηφία των δυτικοευρωπαϊκών ΚΚ στον ιστορικό συμβιβασμό και μαζί με αυτό στην ιστορική απαξίωση και στον αυτοεξευτελισμό με την οριστική άρνηση των κομμουνιστικών τους χαρακτηριστικών. Αν είναι ποτέ δυνατόν να επικρατήσει ο σοσιαλισμός μέσω εκλογών χωρίς τη χρησιμοποίηση επαναστατικής βίας.

5. Μηδενισμός των επιτευγμάτων της πρώτης περιόδου, μη παίρνοντας υπόψιν τις ιστορικές συνθήκες, και υπερεκτίμηση - υπερτονισμός των αρνητικών της ίδιας περιόδου, κάτι που οδήγησε σε πολυδιάσπαση το παγκόσμιο κίνημα με διακοπή ακόμη και των διπλωματικών τους σχέσεων της Κίνας του Μάο και της Αλβανίας του Χότζα. Το ίδιο χρονικό διάστημα σχεδόν σε όλα τα ΚΚ άλλαξαν με το έτσι θέλω τους γενικούς τους γραμματείς και διέγραψαν, εκτόπισαν και εξόρισαν μια σειρά άξιων και δοκιμασμένων στελεχών. Στη δε Γιουγκοσλαβία ο Χρουστσόφ και οι άλλοι ομοϊδεάτες του αρνήθηκαν ακόμη και μια απλή παρέμβαση, έστω και προφορικά, στον Τίτο για να μην φυλακίζει και εξορίζει τους πιστούς στο Στάλιν κομμουνιστές που τους έστελνε στην αντίστοιχη Μακρόνησο, το νησάκι, που σήμερα ανήκει στην Κροατία, το Goli Otok.

Φώτης - Αγγελος Μπελέρης

Το Κόμμα μας, πριν καταλήξει στη στρατηγική του χαρακτήρισε το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων στην Ελλάδα και τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Κατέληξε πως η Ελλάδα έχει φτάσει στο ανώτατο επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης στην κρατικομονοπωλιακή του βαθμίδα και μάλιστα παίζει σοβαρό ρόλο στην εξαγωγή κεφαλαίων κυρίως στα Βαλκάνια. Συμμετέχει σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, συνεπεξεργάζεται και υλοποιεί πολιτικές, για το ντόπιο και ευρωπαϊκό κεφάλαιο, παίρνει μέρος σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, αποστέλλει στρατεύματα σε στρατούς κατοχής, παίζει βασικό ρόλο στη διείσδυση του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου στα Βαλκάνια, ασκεί ιμπεριαλιστική πολιτική στην περιοχή μας. Με αφορμή κάποια άρθρα στον προσυνεδριακό θα ήθελα να σχολιάσω ότι τον ιμπεριαλισμό πρέπει πρώτα και κύρια να τον βλέπουμε σαν οικονομικό και πολιτικό φαινόμενο, στα πλαίσια της καπιταλιστικής εξέλιξης. Η εμφάνιση και η εξάπλωση των μονοπωλίων, η μετατροπή τους σε κυρίαρχη οικονομική και πολιτική δύναμη αποτελεί το πρώτο μα και το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του ιμπεριαλισμού. Δεν μπορεί σήμερα να εξετάζουμε τον ιμπεριαλισμό από τη στρατιωτική ισχύ μιας χώρας, ούτε από το πόσα εδάφη έχει κατακτήσει, δεν μπορούμε να κρίνουμε τον ιμπεριαλισμό με αποικιοκρατικά κριτήρια του 17ου αιώνα. Στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού κυριαρχεί η κατάκτηση αγορών, και όχι n κατάκτηση εδαφών ειδικά σήμερα βλέπουμε το αντίθετο, το κομμάτιασμα εδαφών και τη δημιουργία μικρών εθνικών κρατών προτεκτοράτων. Το Κόμμα μας επεξεργάστηκε στο 15ο Συνέδριο στρατηγική και τακτική που θα ανοίξει το δρόμο για την εργατική τάξη (Ε.Τ.) και τα λαϊκά στρώματα της πόλης και του χωριού, στην κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας μέσα από τη συγκρότηση του Α.Α.Δ. ΜΕΤΩΠΟΥ πάλης.

Στο λαϊκό μέτωπο εκτός από τη βασική κοινωνική δύναμη, την Ε.Τ., που αποτελεί τον βασικό πυλώνα της συμμαχίας, βρίσκονται και άλλες δυνάμεις κοινωνικές, τα μικροαστικά στρώματα του χωριού και της πόλης.

Είναι σημαντικό να δούμε την πολιτική συμπεριφορά αυτών των στρωμάτων με βάση τη θέση τους στο καπιταλιστικό σύστημα. Το ότι κατέχουν ιδιοκτησία και ζουν από εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας από θέση τα κάνει αντιδραστικά και αντίπαλα στην εργατική τάξη στρώματα (δε μιλάω για τους αυτοαπασχολούμενους).

Στο μονοπωλιακό στάδιο ανάπτυξης της οικονομίας τα στρώματα αυτά δυσκολεύονται ακόμα πιο πολύ να επιζήσουν. Με τις υψηλές τιμές που διαμορφώνουν στην αγορά τα μονοπώλια, αφού κατέχουν βασικούς τομείς της ενέργειας (πετρέλαιο) και πρώτες ύλες αλλά και τις ανταγωνιστικές χαμηλές τιμές στην κατανάλωση οδηγούν μεγάλο κομμάτι αυτών των στρωμάτων στο ξεκλήρισμα και στην προλεταριοποίηση. Από θέση λοιπόν αυτά τα στρώματα βρίσκονται σε διαπάλη και με τα μονοπώλια χωρίς αυτό να σημαίνει πως ταυτίζονται τα συμφέροντά τους με του εργάτη. Σε περιόδους κρίσης είναι ολοφάνερο πως αυτά τα στρώματα για να επιβιώσουν γίνονται πιο επιθετικά απέναντι στον εργάτη, πιο αντιδραστικά, παίρνουν αντεργατικά μέτρα, του καταργούν το ωράριο, τον βάζουν και δουλεύει ανασφάλιστο, του μειώνουν το μισθό, κάνουν οτιδήποτε για να αποφύγουν την κρίση, εις βάρος του εργάτη. Η τάση λοιπόν να μετακυλίουν την κρίση στον πιο αδύναμο, τον εργάτη, οξύνει στις μέρες μας την υπάρχουσα ταξική αντίθεση και αποτελεί ζήτημα πάλης από τη μεριά των εργατών.

Προέκταση αυτής της αντίθεσης είναι και το πολιτικό όραμα αυτών των στρωμάτων.

Η αντιμονοπωλιακή τους πάλη στοχεύει σε μια άλλη εξουσία που θα παίρνει αντιμονοπωλιακά μέτρα υπεράσπισης της μικροϊδιοκτησίας τους. Ζητάνε κράτος όχι εργατικό αλλά κράτος παρεμβατικό καπιταλιστικό που θα παίρνει μέτρα τόνωσης της μικρής ιδιοκτησίας, προστασία της αγοράς, δασμολογική πολιτική και φοροαπαλλαγές. Ζητάνε κράτος καπιταλιστικό που θα βάζει φραγμούς στα μονοπώλια, έχουν σύγχυση και θολούρα, δεν μπορούν να γυρίσουν το κράτος στο προμονοπωλιακό του στάδιο, γιατί κράτος και μονοπώλια είναι ένα. Η εξουσία που ζητάνε δεν υπάρχει και αν θα υπάρξει θα είναι για λίγο διάστημα, αφού η ίδια η ταξική πάλη θα βάλει το ζήτημα του ποιος ποιον δηλαδή ή εργατικό κράτος ή αστικό κράτος.

Αλλιώς βλέπουμε εμείς την πάλη μας ενάντια στην ΕΕ και αλλιώς οι μικροαστοί. Εμείς την αποδέσμευση τη βλέπουμε ταυτόχρονα με την ανατροπή της ντόπιας αστικής τάξης και αυτό είναι το εθνικό και ταυτόχρονα διεθνικό μας καθήκον απέναντι στην Ε.Τ. των άλλων χωρών της ΕΕ ενώ τα μικροαστικά στρώματα τα πιο προοδευτικά θα βλέπουν μόνο την αποδέσμευση σαν καθήκον στο μέτωπο.

Το 7ωρο-35ωρο-5ήμερο, τα 1.200 ευρώ κατώτερος μισθός είναι ο αναγκαίος όρος για να μπορεί να επιβιώσει η Ε.Τ. και για να μάθει να οργανώνει τους αγώνες της. Αυτή η πάλη πρέπει να διεξάγεται σε όλη την έκταση της καπιταλιστικής αναπαραγωγής του κεφαλαίου σε όλες τις βαθμίδες ανάπτυξής του από τη μικροαστική επιχείρηση μέχρι το μονοπώλιο, από την πόλη μέχρι το χωριό. Στην αγροτιά, για παράδειγμα, με βάση τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις πρέπει να δούμε το καινούριο που γεννιέται, τους αγρότες προλετάριους, τους εργάτες γης που στην πλειοψηφία τους είναι μετανάστες. Εκεί υπάρχουν ταξικές αντιθέσεις οι οποίες δεν εκφράζονται σε επίπεδο οικονομικής και πολιτικής πάλης, ενώ αυτό το κομμάτι βιώνει τις πιο άθλιες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες, ενώ δέχεται τεράστια οικονομική εκμετάλλευση, δεν έχει γίνει κατορθωτό αυτό το κομμάτι να οργανωθεί και να ενταχθεί με την Ε.Τ. της χώρας μας, γι' αυτό και εύκολα περνάνε ρατσιστικές απόψεις που βλάπτουν την ενότητα της Ε.Τ. και μειώνουν την αποτελεσματικότητά της. Είναι λοιπόν αναγκαίο να περάσει η ταξική πάλη από τη μεριά των εργατών και στην αγροτιά, είναι αναγκαίο το μέτωπο να έχει στην αγροτιά τις καθαρές αντιμονοπωλιακές αντιιμπεριαλιστικές εκφράσεις του.

Δεν πρέπει να έχουμε διλήμματα, δεν πρέπει να υποχωρούμε στην πάλη μας απέναντι στους μικροαστούς για να μη χαλάσει η συμμαχία στο μέτωπο. Από άλλο δρόμο αγωνιστικό θα έρθουν στο μέτωπο τα μικροαστικά σύμμαχα στρώματα που προλεταριοποιούνται και από άλλο δρόμο η Ε.Τ., για τούτο θα βαδίζουμε και μαζί και χώρια.

Οι κομμουνιστές δε διεξάγουν μόνο οικονομική πάλη μέσα στα συνδικάτα αλλά αποκαλύπτουν την αιτία της ανισότητας και της φτώχειας μέσα στην ίδια τη σχέση κεφαλαίου-εργασίας, μέσα στην ίδια την ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής. Δένουν την οικονομική πάλη που είναι ένα μέρος του πολέμου με την πολιτική πάλη που είναι ολόκληρος ο πόλεμος για την απελευθέρωση του προλεταριάτου. Οσο δε λύνεται η αντίθεση κεφαλαίου εργασίας και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια των καπιταλιστών κανένα πρόβλημα της Ε.Τ. δε θα βρίσκει οριστικά τη λύση του. Γι' αυτό για μας η λαϊκή εξουσία είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, ενδιάμεση εξουσία δεν μπορεί να υπάρξει. Τα κριτήρια για την εργατική δουλιά δεν μπορεί να είναι μόνο τα αποτελέσματα στις αρχαιρεσίες. Κριτήριο είναι και η μαζικοποίηση των συνδικάτων, το περιεχόμενο των αγώνων να μην είναι συντεχνιακό. Κριτήριο πρέπει να είναι και οι προσωρινές νίκες που πρέπει να έχουμε ή μεμονωμένα σε ένα εργασιακό χώρο ή σαν τάξη. Είναι ζητούμενο σήμερα να υπάρξουν νίκες που να αναπτερώνουν το ηθικό των εργατών και να τραβάνε σε συλλογική δράση πλατιά τους εργάτες γνωρίζοντας σαν Κόμμα την αστάθεια και την προσωρινότητα αυτών των κατακτήσεων.

Αυτό σημαίνει αυξημένα καθήκοντα για το Κόμμα, καλός σχεδιασμός από τις ΚΟΒ, αιτήματα τέτοια που να μην αποσπάται η τακτική από τη στρατηγική. Αυτό σημαίνει οργάνωση των κομμουνιστών στο χώρο δουλιάς, τα συνδικάτα να αποκτήσουν εσωτερική ζωή, γενικές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα που θα συνεδριάζουν στους τόπους δουλιάς ώστε οι αγώνες να είναι αποτέλεσμα ζυμώσεων και συγκρούσεων μέσα στους εργασιακούς χώρους. Αγώνας με διατάγματα και χωρίς ολοκληρωμένο σχέδιο που να βάζει ευρύτερες δυνάμεις στη μάχη για την επιτυχία του δεν είναι αποτελεσματικός. Σήμερα, σύντροφοι, ξεκινάνε και κλείνουν αγωνιστικές διεργασίες στο εργατικό κίνημα με μια και μόνο συνεδρίαση του ΔΣ ενός σωματείου, χωρίς ΓΣ, χωρίς να έχει εξηγηθεί για ποιο πλαίσιο παλεύουμε, ποιος ο σχεδιασμός, μέχρι πού και πώς θα παλευτεί το συγκεκριμένο πλαίσιο, πολλές φορές δεν έχουν συνεδριάσει ούτε οι ΚΟΒ όπου δρουν στο συγκεκριμένο σωματείο ή κλάδο.

Η οργάνωση της πάλης πρέπει να περνάει στους ίδιους τους εργάτες και από τους ίδιους τους εργαζόμενους να γίνεται η εκτίμηση του αγώνα τους στις γενικές τους συνελεύσεις. Οι κομμουνιστές πρέπει να βοηθάνε με την ιδεολογική και πολιτική δουλιά να βγάζει ο εργαζόμενος τα σωστά συμπεράσματα.

Ετσι η Ε.Τ. θα γίνει τάξη για τον εαυτό της γιατί το έργο της επανάστασης είναι δικό της έργο.

Αντώνιος Τασσόπουλος

ΚΟΒ Μεταφορών

Εργατική Αχτίδα Αχαΐας

1. Διαβάζοντας και μελετώντας τις Θέσεις, συνειδητοποιείται ακόμη περισσότερο ότι κύριο μέλημα των Ν.Ε., γραμματέων, γραφείων ΚΟΒ πρέπει να είναι η κατανόηση και η αφομοίωση της πολιτικής του Κόμματος, από τα κ.μ., τους φίλους και οπαδούς. Και δε φτάνει αυτό, αλλά να γίνεται επεξεργασία αυτής της πολιτικής, συγκεκριμενοποίηση σε κάθε χώρο δουλιάς, γειτονιά, χωριό και υλοποίηση σε καθημερινή βάση. Η αγωνία που έχουν οι εργαζόμενοι για τα προβλήματά τους να γίνουν υπόθεση των Οργανώσεων όπου απαιτείται θυσία χρόνου από την προσωπική μας ζωή.

Την αγωνία αυτή πρέπει να τη μετατρέψουμε σε αγωνιστική διάθεση των εργαζομένων, όπως π.χ. στο νομό μας στη Ροδόπη, στα κλωστήρια Λαναρά στις πρόσφατες εκλογές του Σωματείου οι εργαζόμενοι, με τη συμβολή του ΠΑΜΕ, καταφέραμε να έχουμε θετικά αποτελέσματα, παρ' όλες τις πιέσεις, μεθοδεύσεις, εκβιασμούς εργοδοσίας, Εργατικού Κέντρου, όπου η πλειοψηφία από ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, έχοντας ταξικό αγωνιστικό προσανατολισμό και γνωρίζοντας οι εργαζόμενοι την ιστορία με τα κλωστήρια Λαναρά στη Νάουσα, αφού τους είχαμε ενημερώσει επανειλημμένα. Και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι κάνοντας αυτόν τον αγώνα, άρχισαν να βλέπουν ότι όχι μόνο πρωτοστάτησε το ΠΑΜΕ, αλλά ότι και οι ίδιοι πρέπει να έχουν συνέχεια, για να παλέψουν και να μεταδώσουν και σε άλλους χώρους την αγωνιστικότητά τους και τον ταξικό προσανατολισμό τους.

2. Πολύς λόγος και συζήτηση γίνεται για την ισχυροποίηση του Κόμματος. Η ισχυροποίηση όμως δε γίνεται μόνο με συζητήσεις. Θέλει πράξη, με απλά λόγια στρατολογίες νέων μελών. Η πηγή λέμε ότι είναι η ΚΝΕ λόγω και της μεγάλης αύξησης που έχουμε στη νεολαία, όμως εδώ περιοριζόμαστε στη σπουδάζουσα, με λίγες εξαιρέσεις στην εργαζόμενη νεολαία.

Αραγε πού κάνουμε και αν κάνουμε συγκεκριμένη δουλιά και προγραμματισμένα; Και ακόμη αν δε βγούμε από αυτήν την αντίληψη του «άσ' τον αυτόν, αυτός ή αυτή είναι εκεί» καήκαμε. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, η νεολαία, οι γυναίκες στα φτωχά στρώματα περιμένουν εμάς για να πάμε να τους βρούμε. Και όταν πηγαίνουμε σε ένα χώρο χρειάζεται, τέτοιος τρόπος, χρόνος, υπομονή να διδαχτούμε, ακούγοντας τους ανθρώπους με τι τρόπο να τους πλησιάσουμε, να μπούμε στα σπίτια τους, να ανοίξουμε τα σπίτια μας και ύστερα να μπούμε και στην ψυχή τους.

Μέσα σε δύο χρόνια σε τακτικές επισκέψεις σε χωριό Αθιγγάνων καταφέραμε να κάνουμε σε μια βραδιά 4 στρατολογίες και να ανοίξουμε επικοινωνία με πολλούς ακόμη του χωριού. Να ψάξουμε χώρους όπως είναι οι παλιννοστούντες, οι φτωχογειτονιές που ολοένα και πληθαίνουν, στις εργατογειτονιές, στους χώρους δουλιάς μας, στη γειτονιά μας, οι διπλανοί μας στο απέναντι σοκάκι, μας περιμένουν, πρέπει να πάμε.

Δεν είναι δυνατόν και δε στέκεται λογικά όταν μια τεράστια οικονομική εξόρμηση να τη φέρουμε σε πέρας, να σταματάει εκεί και να μη δίνεται συνέχεια. Μήπως δεν έχουμε Οργανώσεις; Τι είναι αυτό που φταίει και οι σύντροφοι βρίσκονται σε μια στάση αμυντική απλά και μόνο, αντί να είμαστε στην επίθεση με όλες μας τις δυνάμεις; Εγώ πιστεύω ότι δεν αξιοποιούμε τους συντρόφους μας, δεν κάνουμε δουλιά με μεράκι, οι καθοδηγητές, για να βγουν οι ΚΟΒ από το τέλμα που βρίσκονται. Δεν εμψυχώνουμε τους συντρόφους ούτε τους μεταδίδουμε την επαναστατικότητα που απαιτούν οι καιροί. Δε δώσαμε στους συντρόφους να καταλάβουν, στον απαιτούμενο βαθμό, που έπρεπε, γιατί και πώς πρέπει να φτιάξουμε το Μέτωπο. Να σταματήσει αυτός ο τρόπος που ρίχναμε άσφαιρες τουφεκιές στον αέρα. Πρέπει να ρίξουμε πραγματικά πυρά στο ψαχνό. Η εργατική τάξη έχει και αυτιά να μας ακούσει και μυαλό να καταλάβει. Αν όμως εμείς στο μυαλό μας δεν κατανοήσουμε ότι ο σοσιαλισμός σήμερα είναι αναγκαίος όσο ποτέ άλλοτε, τότε πώς οι άλλοι να καταλάβουν και πώς εμείς θα τους μεταφέρουμε αυτήν την αναγκαιότητα, για το πέρασμα στο σοσιαλισμό; Η μιζέρια, η γκρίνια, η ασυνέπεια, δε μας έχουν μόνο καθηλωμένους, αλλά μας πάνε σε άλλους δρόμους και μονοπάτια. Οι κομμουνιστές, οι κομμουνίστριες δεν μπορούν και δεν πρέπει να αφήσουν τέτοιες αντιλήψεις και μεθόδους, αλλά να τις ξεκαθαρίσουν και να τις ξεπαστρέψουν. Τα μέλη του Κόμματος, οι φίλοι και οι οπαδοί μας πρέπει να γίνουν πιο απαιτητικοί από την καθοδήγηση του Κόμματος. Και η καθοδήγηση να τιμά και να παίρνει στα σοβαρά ό,τι αφουγκράζεται, αλλά και να απαιτεί και αυτή και όταν δε γίνεται τέτοιος τρόπος δουλιάς, τότε να ανησυχεί και να ψάχνεται.

3. Γνωρίζουμε την κατάσταση στην ύπαιθρο με το συνεχιζόμενο ξεκλήρισμα της αγροτιάς, όμως από την άλλη υπάρχει και σε μεγάλο βαθμό η διάθεση και η θέληση των αγροτών να αγωνιστούν για μια άλλη πολιτική, ενάντια στις εντολές της ΕΕ και των κυβερνήσεων της χώρας.

Αυτή την πολιτική του παραγωγικού συνεταιρισμού βλέπουμε σήμερα μέσα από την ΠΑΣΥ να κερδίζει ολοένα και περισσότερο έδαφος. Ομως πρέπει να έχουμε τις κεραίες μας ανοιχτές. Η παραπληροφόρηση στον κόσμο οδηγεί στη διάσπαση των αγροτών, επιφέρει σύγχυση και οδηγούν τα πράγματα εκεί που θέλουν αυτοί, με στόχο να μην μπορεί το κίνημα να έχει ταξικό ενωτικό προσανατολισμό.

Η ΠΑΣΥ στα χέρια των αγροτών πρέπει σαν εργαλείο να δράσει σαν πολιτικο-συνδικαλιστικό όργανο. Με σθένος και πείσμα να προβάλλει τον παραγωγικό συνεταιρισμό σαν πρόταση διεξόδου, όχι βέβαια με αυτές τις πολιτικές επιλογές, αλλά στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. Ακόμη να καταλάβει ο αγρότης ότι όχι μόνο δε φτάνει να παλέψει, αλλά να συγκρουστεί με αυτήν την αντιαγροτική πολιτική του ξεκληρίσματος που θα τον οδηγήσει στην ανεργία.

Στο νομό μας, παρά τις δυσκολίες, καταφέραμε να γίνει η γραμματεία της ΠΑΣΥ, όπου συμμετέχουν και αγρότες καπνοπαραγωγοί από τη μειονότητα. Κάνοντας αυτό το βήμα, με πολλές συσκέψεις που κάναμε με τους παραγωγούς, είχαμε και καλό αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές. Ανοίξαμε και είχαμε συνέχεια επικοινωνία και εξελίξεις που στο παρελθόν φαίνονταν άπιαστα όνειρα και απραγματοποίητα.

Είμαστε ισχυροί, είμαστε καταξιωμένοι στο λαό, είμαστε το πρωτοπόρο κομμάτι του λαού.

Να το επιβεβαιώσουμε ακόμα μια φορά.

Να κάνουμε βήματα, να κάνουμε άλματα.

Πάμε για το 17ο Συνέδριο του Κόμματος ατσαλωμένοι, δοκιμασμένοι από τα προηγούμενα χρόνια της μεγάλης δοκιμασίας. Παλέψαμε με πολλά θεριά, με ισχυρό ιμπεριαλισμό, με οπορτουνιστές.

Ας κάνουμε υπέρβαση και του εαυτού μας, για να αρχίσουμε να παίρνουμε από τους καρπούς που άρχισαν να φυτρώνουν από το σπόρο που 86 χρόνια σπέρνει το Κόμμα μας.

Νικητές Προλετάριοι.

Τάσος Χαρτοματζίδης

Θρυλόριο Κομοτηνής

Αγαπητοί σύντροφοι,

Οσο και αν γίνεται προσπάθεια για ολοκληρωμένη και σωστή αντιμετώπιση των προβλημάτων, που κατά καιρούς παρουσιάζονται μπροστά μας, υπάρχουν πάντα και οι αστάθμητοι παράγοντες που δυσκολεύουν αυτή μας την προσπάθεια και πολλές φορές μας οδηγούν στην αποτυχία, λόγω της ανεπαρκούς κατανόησης των αιτιών που δημιουργούν τα προβλήματα αυτά.

Πολύ σωστά η ΚΕ έθεσε στο επίκεντρο των προσπαθειών της την ισχυροποίηση του Κόμματος, που σημαίνει, ένα Κόμμα πιο δυνατό, πιο ικανό, να παρεμβαίνει και να δίνει λύσεις σωστές και αποφασιστικές, στα διάφορα πολυσύνθετα προβλήματα της εποχής μας.

Η πολλαπλή οργανωτική θωράκιση των καπιταλιστών, έναντι μιας υποτιθέμενης λαϊκής εξέγερσης, μας δημιουργεί αυτή την ανάγκη, ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος. Η ανάπτυξη της πολιτικής συνείδησης της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων που καταπιέζονται είναι πρωταρχικής σημασίας επιδίωξη. Επίσης η θωράκιση του ιδεολογικού μας επιπέδου, με γνώμονα πάντα τον μαρξισμό-λενινισμό.

Μετά την ήττα του σοσιαλισμού που κατά τη γνώμη μου δεν ήταν μια απλή ήττα, ήταν μια διάβρωση του συστήματος, που γινόταν μεθοδικά επί χρόνια, με αποτέλεσμα να καταρρεύσει η Σοβιετική Ενωση και οι συν αυτή χώρες, σαν χάρτινοι πύργοι χωρίς να βρεθεί κανείς να υποστηρίξει και να εμποδίσει αυτή την κατάρρευση.

Υστερα από όλα αυτά το ότι υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα ένα μαρξιστικό-λενινιστικό κόμμα, είναι ηρωισμός αν αναλογιστούμε ότι βγήκαμε νικητές ύστερα από την επίθεση των οπορτουνιστών το 1990-1991. Είναι μια ελπίδα και ένα παράδειγμα για τους λαούς όλου του κόσμου.

Η διάλυση της κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης, φυσικό είναι να μας δημιουργεί ερωτήματα. Πέρασε μια δεκαετία και ακόμα δεν έχει δοθεί μια ικανοποιητική πειστική απάντηση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ΚΚΕ προσπαθεί να δώσει απαντήσεις αλλά είναι ανεπαρκείς. Εύλογα υπάρχουν τα ερωτήματα. Ποιος ήταν πραγματικά ο Στάλιν που τόσο αμφισβητήθηκε;

Ποιος ο ρόλος του ΚΚΣΕ και των μετασταλινικών κυβερνήσεων; Γιατί αναπτύχθηκε σε τόσο μεγάλο βαθμό ο οπορτουνισμός και διαλύθηκε το ΚΚΣΕ; Γιατί δεν αντιστάθηκε ο λαός και δεν υποστήριξε το Κόμμα του; Τι ήταν αυτή η περίφημη περεστρόικα; Το ΚΚΕ διεξάγει έναν πολυσύνθετο αγώνα, που σκοπό έχει να θέσει τις βάσεις για μια σοσιαλιστική κοινωνία. Η θωράκιση του ιδεολογικού μας επιπέδου θα μας βοηθήσει να επιβάλουμε τις μαρξιστικές ιδέες σαν κυρίαρχη πολιτική επιδίωξη. Οι συνθήκες για το πέρασμα στο σοσιαλισμό είναι ώριμες. Εκείνο που πρέπει να επιδιώξουμε είναι η ενδυνάμωση του λαϊκού κινήματος που είναι ο φορέας αυτής της επιτυχίας. Το λαϊκό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση. Η μοιρολατρία οδηγεί στη στασιμότητα και στην παρακμή. Η αξιοποίηση των Κομματικών Οργανώσεων, ώστε να παράγουν πολιτική στο χώρο τους, πρέπει να είναι από τις βασικότερες επιδιώξεις μας. Οι συσπειρώσεις πολιτικών δυνάμεων για την οικοδόμηση του ΑΑΔΜ είναι πρωταρχικής σημασίας πολιτική ενέργεια.

Θα πρότεινα στην ΚΕ να δημιουργηθούν σε όλες τις μικρές περιοχές επιτροπές συσπείρωσης για τη λαϊκή εξουσία, για το σοσιαλισμό.

Στην περιοχή μας, στην περιοχή της Ικαρίας, υπάρχει μια καλή Κομματική Οργάνωση που θα μπορούσε όμως να ήταν και πολύ καλύτερη. Το νησί μας έχει μια παράδοση αγώνων και θυσιών, που μας διευκολύνει, με λίγη δουλιά, να έχουμε καλά αποτελέσματα. Ισως γι' αυτό μας χαρακτηρίζει μια ανεμελιά, μια χαλαρότητα στη δουλιά μας. Στις δημοτικές εκλογές βγάλαμε τρεις δημάρχους και αυτό μας δημιουργεί την υποχρέωση να αντισταθούμε στις επιλογές της ΕΕ και να μην αφήσουμε να περάσουν μέτρα αντιλαϊκής πολιτικής όπως η «φορολογία των πολιτών» κλπ. Εγιναν σημαντικοί αγώνες συσπείρωσης γύρω από ζητήματα Υγείας, Παιδείας, ακτοπλοΐας. Ομως, οι συσπειρώσεις αυτές ήταν περιορισμένης διάρκειας. Θα πρότεινα στην ΚΕ να δημιουργηθούν επιτροπές συσπείρωσης σε κάθε δήμο, με προοπτική τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό.

Για τη δημιουργία του Μετώπου, με τη συγκεκριμένη δουλιά ανάμεσα στους εργαζόμενους, στη νεολαία, στις γυναίκες. Λέω τους εργαζόμενους γιατί εδώ στην Ικαρία υπάρχει μια ιδιόρρυθμη κατάσταση. Δεν υπάρχουν καθαροί εργάτες ή αγρότες ή επαγγελματοβιοτέχνες, που να ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα συμφέροντα της τάξης τους. Υπάρχει ένα συνονθύλευμα εργατοαγροτοεπαγγελματιών που ασχολούνται με όλες τις δουλιές. Επομένως δεν μπορούν να αναπτύξουν καθαρή πολιτική συνείδηση, που είναι το βασικό, για το δυνάμωμα των αγώνων μας. Για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Γι' αυτό η ΚΕ πρέπει να μελετήσει αυτές τις ιδιαίτερες καταστάσεις και να δώσει τις σωστές λύσεις. Η δουλιά που μας περιμένει είναι μεγάλη και δύσκολη. Τα βήματά μας είναι σταθερά, αλλά πολύ αργά. Ο απεγκλωβισμός δυνάμεων από τα άλλα κόμματα είναι δύσκολος. Ο κόσμος έχει χάσει την εμπιστοσύνη του προς εμάς μετά την ήττα του σοσιαλισμού και δεν κάνει εύκολα το πρώτο βήμα εξόδου από την κρίση, της ομηρίας. Επειτα αυτό καλλιεργείται επίμονα και από την άρχουσα τάξη.

Θέμα ηθικής τάξης είναι και το θέμα της παραμονής των ηλικιωμένων συντρόφων στις Κομματικές Οργανώσεις, γιατί ο κομμουνιστής είναι πάντα νέος στην ψυχή και στην καρδιά. Πρέπει να εξυπηρετούνται και να παίζουν το ρόλο συμβούλου στις Κομματικές Οργανώσεις. Να χαίρουν σεβασμού από τους νεότερους, γιατί όλα αυτά τα χρόνια έχουν αποκτήσει τεράστιες εμπειρίες. Και μην ξεχνάμε ακόμα ότι αυτοί οι άνθρωποι στήριξαν το Κόμμα στις δύσκολες στιγμές που πέρασε, το 1990-1991. Οι νεότεροι που τους ανέβασε το Κόμμα στα ύπατα αξιώματα το πρόδωσαν.

Με συντροφικούς χαιρετισμούς

Λεμονιά Φακάρου

Καστανιά

ΚΟΒ Ραχών Ικαρίας

Πιστεύω, σύντροφοι, πως το 17ο Συνέριο του Κόμματός μας θα πετύχει το στόχο του αν αποφύγουμε τα περί διαγραμμάτων και μπούμε στην ουσία των προβλημάτων που έχουμε μπροστά μας. Ποια είναι αυτά τα προβλήματα; Είναι η συγκέντρωση δυνάμεων για να μπορέσουμε να επιβάλουμε άμεσα τη λύση της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας ή η συγκέντρωση δυνάμεων για τη λύση των προβλημάτων της εργατικής τάξης και του λαού στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας; Θέλω να πω με άλλα λόγια το εξής: Η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία που για μας, το ΚΚΕ, είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, είναι ένας άμεσος στόχος του Κόμματος ή ένας μακροπρόθεσμος στόχος; Η απάντηση που θα δώσουμε σε αυτό το ερώτημα θα μας βοηθήσει να ξεκαθαρίσουμε την πολιτική μας και να πάρουμε τις σωστές αποφάσεις στο συνέδριο. Εγώ προσωπικά δεν έχω καταλάβει τι απάντηση δίνουμε σε αυτό το ερώτημα και γι' αυτό το λόγο γράφω όσα γράφω. Οι Θέσεις της ΚΕ δε με διαφώτισαν και τα στελέχη που γράφουν είτε στις σελίδες του προσυνεδριακού διαλόγου είτε στις άλλες σελίδες του «Ριζοσπάστη» και της ΚΟΜΕΠ, μ' έχουν μπερδέψει. Αλλος τα γράφει έτσι, άλλος τα γράφει αλλιώς κι ορισμένοι που θα έπρεπε να μας διαφωτίσουν περισσότερο γιατί είναι στις ιδεολογικές επιτροπές και στην Κεντρική Επιτροπή γράφουν ακατανόητα λες και όσα γράφουν τα γράφουν για τον εαυτό τους, για να τα διαβάσουν μόνο εκείνοι. Θα παρακαλούσα αυτούς τους συντρόφους ή να μη γράφουν καθόλου ή να γράφουν έτσι που να καταλαβαίνουμε κι εμείς οι «χαζοί». Και μη νομίζουν πως αν γράφουν μπερδεμένα και ακατανόητα οι εργάτες τους περνάνε για πολύ μορφωμένους και μεγάλα μυαλά. Οι εργάτες ξέρουν πως όσο πιο καλά τα ξέρει κανείς τόσο πιο απλά μπορεί και τα λέει. Επανέρχομαι, σύντροφοι, στο βασικό θέμα για να πω ότι το συνέδριο πρέπει να απαντήσει στα βασικά ερωτήματα: Ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι του Κόμματος και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι, δηλαδή οι στρατηγικοί στόχοι; Πώς συνδέονται μεταξύ τους άμεσοι και στρατηγικοί στόχοι; Είναι άμεσος ή στρατηγικός στόχος η λαϊκή εξουσία και η λαϊκή οικονομία (δηλαδή η δικτατορία του προλεταριάτου); Τι αλλαγές στο συσχετισμό δυνάμεων στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως πρέπει να γίνουν για να πραγματοποιήσει το ΚΚΕ τους άμεσους και τους στρατηγικούς στόχους του; Αν απαντήσουμε σ' αυτά τα ερωτήματα τότε μπορούμε να απαντήσουμε στο ερώτημα του συνεδρίου για το τι κόμμα χρειαζόμαστε στις σύγχρονες συνθήκες και για το τι αλλαγές και τι εξελίξεις χρειάζονται στο παγκόσμιο εργατικό κίνημα ώστε να είναι δυνατή η πραγματοποίηση των στόχων μας και από τη σκοπιά του παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων. Εγώ έτσι το καταλαβαίνω, σύντροφοι, κι αν κάνω λάθος να μου εξηγηθεί να αλλάξω γνώμη. Συχνά όμως ακούω από τον κόσμο να λέει: «Ωραία αυτά που λέτε αλλά δεν μπορείτε να τα εφαρμόσετε. Δεν μπορούσατε τότε που υπήρχε η Σοβιετική Ενωση. Τώρα θα μπορέσετε που έχετε μείνει μόνοι σας;». Αρα πρέπει, σύντροφοι, να δείξουμε ποιοι είναι οι άμεσοι στόχοι του Κόμματος και ποιοι οι μακροπρόθεσμοι, πώς συνδέονται μεταξύ τους ώστε χειροπιαστά ο λαός να ξέρει πως κάνοντας ένα βήμα που σήμερα το μπορεί, αποκτάει τη δύναμη για να κάνει και το επόμενο και το επόμενο και πάει λέγοντας.

Θέλω να αναφερθώ, σύντροφοι, και σε ένα άλλο ζήτημα. Είναι το ζήτημα της δουλιάς στην εργατική τάξη. Θεωρώ ότι αυτή η δουλιά υποτιμιέται. Θα μου πείτε ότι κάνω λάθος κι ότι έχουμε το ΠΑΜΕ. Ομως άλλο ΠΑΜΕ κι άλλο ΚΚΕ. Το ΠΑΜΕ είναι συνδικαλιστική δουλιά. Το Κόμμα είναι κάτι ανώτερο. Με το ΠΑΜΕ μόνο δεν κάνεις επανάσταση. Το Κόμμα χρειάζεσαι για να κάνεις επανάσταση. Να κάνουμε δουλιά ως ΠΑΜΕ αλλά η δύναμη του Κόμματος μετριέται πρωτίστως από το πόσο το ίδιο απλώνει ως Κόμμα μέσα στην εργατική τάξη. Πόσες εργατικές οργανώσεις έχουμε φτιάξει από το 14ο Συνέδριο και μετά; Πώς πάει η στρατολογία στην εργατική τάξη; Τι εργατικά στελέχη βγάζουμε; Πώς τα πάμε με τα νέα στρώματα της εργατικής τάξης; Πώς αναδεικνύουμε την εργατική τάξη ως πόλο συσπείρωσης των άλλων λαϊκών τάξεων και στρωμάτων; Πόσο ελκτική κάνουμε την τάξη μας; Πιστεύω το συνέδριο να δώσει έναν σωστό προσανατολισμό στο θέμα γιατί οι Θέσεις δεν το κάνουν με την αποφασιστικότητα και την επάρκεια που χρειάζεται.

Ενα τελευταίο θέμα, σύντροφοι, στο οποίο θα αναφερθώ είναι το θέμα των στελεχών. Εγραψε ο σύντροφος Στριφτάρης ότι κανείς δεν πρέπει να νιώθει αναντικατάστατος. Σωστό. Αυτό θα μας γλιτώσει από την έπαρση και τον εγωισμό. Οταν όμως ένα στέλεχος είναι σε υψηλή θέση για δεκαετίες μπορεί να μη νιώθει αναντικατάστατος αλλά έχει συγκεντρώσει τέτοια εξουσία στα χέρια του που νιώθει μάλλον ακλόνητος. Και τούτο κακό είναι. Κι ίσως περισσότερο κακό από την αλαζονεία και την έπαρση. Αυτό πρέπει να το προσέξουμε. Να προσέξουμε δηλαδή ώστε τα στελέχη να μην μπορούν να συγκεντρώνουν μεγάλη εξουσία στα χέρια τους, να αυξήσουμε την κριτική και την αυτοκριτική στο Κόμμα κι από αυτές να μην μπορεί να ξεφύγει κανένας όσο ψηλά κι αν βρίσκεται. Να λογαριάζουμε επίσης το κριτήριο των μαζών. Οταν κάποιος δεν περνάει στις μάζες, όταν απορρίπτεται από τις μάζες, όταν δεν είναι ηγέτης στο χώρο του, εμείς δεν μπορούμε να τον κρατάμε σε ηγετικές θέσεις. Τέλος, να φροντίζουμε να αναδεικνύουμε πολλούς ικανούς συντρόφους για μια θέση ώστε κάθε φορά να διαλέγουμε τον καλύτερο. Διότι αν φροντίζουμε - όπως λέει ο σ. Στριφτάρης - να αναδεικνύουμε ο καθένας το «διάδοχό» του, τότε στο τέλος θα μας κυβερνάνε τα καπετανάτα και οι ομάδες, οι παρέες και οι κολλητοί.

Συγνώμη αν είπα και κάτι παραπάνω αλλά εγώ με εργάτες μιλάω κι ό,τι μου λένε σας λέω. Τα σαλόνια δεν τα ξέρω.

Τσινάκης Σπύρος

ΚΟΒ Θησείου

Μια από τις μορφές καταστολής και ελέγχου των λαϊκών ελευθεριών, η παρακολούθηση και αστυνόμευση της προσωπικής και κοινωνικής δράσης μέσα από κάμερες-χαφιέδες, δοκιμάστηκε με πρόσχημα τους «Ολυμπιακούς Αγώνες». Απ' ό,τι φαίνεται οι κάμερες ήρθαν για να μείνουν. Θα πρέπει, όμως, να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι και γνωρίζουμε τα σχέδια της «νέας τάξης πραγμάτων» και μπορούμε να την ανατρέψουμε.

Ενα ποίημα γραμμένο για το κράτος της αστυνόμευσης και της καταστολής:

Το κράτος του μεγάλου (αδελφού)

Με τους φράχτες και τους αστυνόμους^.

Και η κοινωνία που πασχίζει στην οριογραμμή της.

Το κράτος του μεγάλου

Με τους φράχτες^. αγκάθια μυτερά στην ψυχή σε τρυπούν.

Μυστήρια τείχη. Τι περιέργεια και αυτή να δεις απέναντι;

Το κράτος του Μεγάλου

Με τους αστυνόμους.

Δε βρίσκεις πια νόημα στα καδρόνια και τις πέτρες.

Τώρα η εξουσία έχει πρόσωπο και σου χαμογελά.

Μπήκε μέσα σου. Σε βίασε δίχως προφυλάξεις.

Το κράτος του Μεγάλου

Με τους φράχτες και τους αστυνόμους

Ψάχνει για φταίχτες^.

Μα καταδίκασε τον άνθρωπο

Και είναι αργά για εφέσεις.

Δεν είναι, όμως, απλά για αγώνες. Οσο θα επιβάλλουν το «δίκιο τους», θα ζητωκραυγάζουμε για το δικό μας καλύτερο κόσμο, χωρίς αυτούς.

Αγγελος Μιχαλόπουλος

Πάτρα

Αγαπητοί φίλοι,

Σαν καθημερινός αναγνώστης του «Ριζοσπάστη», από τη μεταπολίτευση και δώθε, διαβάζω τις επιστολές όσων παίρνουν μέρος στο διάλογο.

Λυπάμαι, αλλά δε διάβασα τις Θέσεις του Κόμματος και αυτό όχι γιατί δεν είχα χρόνο ή τις γνώσεις γι' αυτό. Με μεγάλη μου απογοήτευση είδα ότι οι Θέσεις είναι γραμμένες σε γλώσσα που δεν είναι απλή και κατανοητή από το μεγαλύτερο ποσοστό του ενήλικα πληθυσμού της Ελλάδας. Σχετικά στοιχεία θα αναφέρω παρακάτω.

Από την εποχή του Μακρυγιάννη, του Γληνού, του Εθνικού Συμβουλίου του 1944 και μέχρι σήμερα, ο λαός μιλάει και γράφει την απλή δημοτική. Είναι η γλώσσα που το Εθνικό Συμβούλιο, με το άρθρο 7 των «Γενικών Διατάξεων» καθιέρωνε σαν επίσημη γλώσσα, τη γλώσσα του λαού.

Ο κάθε καλόπιστος άνθρωπος μπορεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ της γλώσσας που μιλάει και γράφει στην καθημερινή ζωή του και της γλώσσας που ακούει και διαβάζει από το ραδιόφωνο και την εφημερίδα του Κόμματος. Στα λόγια και στα γραπτά στελεχών και δημοσιογράφων γίνεται ένας συναγωνισμός ποιος θα βάλει τις πιο περίπλοκες, περιφραστικές, αφηρημένες και ειδικές λέξεις-φράσεις στις προτάσεις του. Συχνά προτάσεις έχουν μέχρι και 85 λέξεις.

Γίνεται φανερό ότι υπάρχει πρόβλημα όταν η κύρια στήλη «Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ» στο «Ριζοσπάστη» δεν μπορεί να τη διαβάσει και να την καταλάβει και ο λιγότερο μορφωμένος αναγνώστης.

Ισως είναι ανάγκη να μελετηθούν και τα στοιχεία της τελευταίας απογραφής της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, τα σχετικά με την εκπαίδευση και τη μόρφωση του ελληνικού λαού.

Στη σχετική ιστοσελίδα (www.Statistics.gr - Στατιστικά στοιχεία - Απογραφές 2000-2001 - απογραφή 2001 - στοιχεία κατοικιών, δημογραφικά - οικονομικά) της παραπάνω υπηρεσίας από τον πίνακα Νο 3 προκύπτει ότι:

α) Το 10% του πληθυσμού δεν έχει βγάλει ούτε το δημοτικό.

β) Το 32% είναι του δημοτικού

γ) Το 12% έχει βγάλει τρεις τάξεις του Γυμνασίου και

δ) ένα 1,90 είναι ΤΕΣ.

Είναι φανερό ότι πάνω από το μισό του πληθυσμού δεν έχει τις γνώσεις για να παρακολουθεί, να διαβάζει και να καταλαβαίνει τις αρχές και τις Θέσεις του Κόμματος. Ισως είναι και αυτός ένας λόγος που η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη» δεν είναι τόσο μεγάλη όσο θα 'πρεπε.

Το θέμα της γλώσσας το έβαλαν και άλλοι σύντροφοι και φίλοι στα γράμματά τους.

Ελπίζω το συνέδριο να βρει το χρόνο και να ασχοληθεί και με το θέμα της γλώσσας που καλοπροαίρετα σας βάζω υπόψη σας.

Εύχομαι ολόψυχα επιτυχία στο 17ο Συνέδριο

Οδυσσέας Μπαμπλαδήμος

Αγία Παρασκευή

Αγαπητοί σύντροφοι,

Στις Θέσεις για το 17ο Συνέδριο του Κόμματος το ΚΚΕ εναποθέτει μεγάλες ευθύνες και προσοχή στη δουλιά των ΚΟΒ. Οι ΚΟΒ βεβαίως είναι τα κύτταρα του ΚΚΕ. Απ' τη δουλιά των ΚΟΒ και τις επίμονες προσπάθειες που θα καταβάλουν τα κομματικά μέλη σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται η δραστηριότητα και μαχητικότητα όλης της δουλιάς του Κόμματος. Δυστυχώς οι ΚΟΒ ως επί το πλείστον αποτελούνται από κ.μ. μεγάλης ηλικίας. Τα περισσότερα μέλη είναι ιδεολογικο-πολιτικά αδύνατα. Λίγοι είναι αυτοί που κατέχουν λίγο-πολύ μαρξιστικές γνώσεις και θεωρία. Στις συνελεύσεις των ΚΟΒ δεν εκφράζουν όλοι τη γνώμη τους ελεύθερα και με δημιουργικές προτάσεις. Συνήθως πολλοί τελειώνουν με το συνηθισμένο πλέον «σλόγκαν» συμφωνώ με την εισήγηση κλπ. Ετσι δε βοηθάμε το Κόμμα: Οταν δεν αναδείχνουμε τα λάθη μας, τις αδυναμίες μας και τις επιτυχίες μας, δε βοηθάμε κανένα ούτε και το Κόμμα, όταν αποκρύβουμε λάθη και αδυναμίες μας.

Η βάση του Κόμματος είναι η μόνη αλάνθαστη πλευρά και γι' αυτό πάντοτε πρέπει να παίρνεται υπόψη η γνώμη της.

Τα κομμ. μέλη και ιδιαίτερα τα στελέχη τα κομματικά πρέπει να έχουν στενή επαφή, σύνδεση με τις μάζες του λαού. Να εισχωρούν πλατιά στο λαό και να παίρνουν και να ανταλλάσσουν πείρα.

Τα κομμ. στελέχη πρέπει να αφομοιώσουν και να εξοπλιστούν με τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία και πράξη. Ετοιμα να αντιμετωπίσουν οποιαδήποτε δοκιμασία και να αντέξουν. Χωρίς να γίνονται βεβιασμένες (όπως στο παρελθόν) προωθήσεις στελεχών χωρίς την απαιτούμενη δοκιμασία. Αναλαμβάνοντας την ευθύνη τα κομμ. στελέχη πρέπει να έχουν επίγνωση των καθηκόντων τους και πίστη στην ιδεολογία του μαρξισμού-λενινισμού και να την εφαρμόζουν σωστά στη ζωή, εποικοδομητικά και χωρίς παρεκκλίσεις. Να έχουν καλούς τρόπους συμπεριφοράς προς τη βάση.

Στις ενέργειές μας στο όνομα της καθαρότητας του Κόμματας, μας διακρίνει ένας απομονωτισμός, ειδικά σε κοινωνικές οργανώσεις όπως αντιστασιακές, που πολλά παραρτήματα της ΠΕΑΕΑ δεν έχουν υπεύθυνους δημ. σχέσεων, ώστε να έχουν επαφές και σχέσεις με δήμους και νομάρχες, ώστε να λύνουν ορισμένα προβλήματα, τις οικονομικές ενισχύσεις, απόσπαση γραφείων, ίδρυση μουσείων κλπ.

Είμαστε αντίθετοι με την ΕΕ και όμως πολύ σωστά παίρνουμε μέρος με τους ευρωβουλευτές μας και διοχετεύουμε τη γραμμή μας μέσα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Γιατί δεν μπορούμε και στην πολιτική ζωή του τόπου μας να παίρνουμε μέρος; Η συμμετοχή μας σε όλους αυτούς τους θεσμούς δε σημαίνει ότι προδίδουμε τις ιδέες και τα ιδανικά μας.

Στις Θέσεις δεν αναφέρετε τίποτα για τους επαναπατρισμένους πολιτικούς πρόσφυγες, σ' αυτό το πολύτιμο κεφάλαιο του Κόμματος, στους δοκιμασμένους μαχητές και μαχήτριες του ΔΣΕ. Δεν αξιοποιήθηκαν πολλά στελέχη του. Δεν μπόρεσε να λυθεί το ζήτημα των διαγραμμένων κομμουνιστών της Τασκένδης, βασιζόμενοι στην απόφαση του 9ου Συνεδρίου έστω και μεμονωμένα.

Στη Θέση 15 δεν είναι ξεκαθαρισμένο το ζήτημα κατάληψης της λαϊκής εξουσίας και ορθώς «κατανοείται από στελέχη και κ.μ. ως στόχος του απώτερου μέλλοντος και όχι αγώνας που επηρεάζει και καθορίζει τη δράση του σήμερα».

Σ' αυτό ακριβώς έγκειται και η απορία πολλών να βάλουμε ζήτημα λαϊκής εξουσίας και σοσιαλισμό.

Ερχόμενος στο ζήτημα ανατροπής του σοσιαλισμού στη Σ. Ενωση, θέλω να παρατηρήσω ότι αυτό έγινε πρώτα απ' όλα με την παραβίαση όλων των κανονισμών και αρχών της επαναστατικής θεωρίας μετά το θάνατο του Στάλιν και ειδικά από την ανάδειξη του Χρουστσόφ στο ΚΚΣΕ. Χωρίς να πάρει υπόψιν του το ΠΓ ότι το παιδί του Χρουστσόφ είχε αυτομολήσει με το αεροπλάνο του στους Γερμανούς και τους βοηθούσε.

Ηταν επόμενο να εκδικηθεί. Στο 20ό Συνέδριο και μετά ξεκίνησε ένα λυσσαλέο αντισταλινισμό, καθαίρεσε χιλιάδες στελέχη πιστά στο ΚΚΣΕ και πλαισίωσε το κόμμα με δικά του. Αρχισε η διάβρωση και ο αναθεωρητισμός στο σοσ. σύστημα, η συστηματική προτροπή, βοήθεια και προπαγάνδα των ιμπεριαλιστών, κυριάρχησε ο οπορτουνισμός και βρήκε γόνιμο και μετά (τη στασιμότητα του Μπρέζνιεφ) έδαφος ο Γκόρμπι να πραγματοποιήσει την προδοσία του.

Οσες αδυναμίες και αν παρουσιάστηκαν στην ανοικοδόμηση του σοσιαλισμού ήταν απόρροια όχι του συστήματος, αλλά στην παραβίαση αρχών από στελέχη του. Και η γνώμη ορισμένων, ότι δεν υπήρξε ποτέ σοσιαλισμός στη Σοβ. Ενωση, είναι βαθιά λαθεμένη. Αυτός ο λαός μεγαλούργησε χτίζοντας το σοσιαλισμό, και μετέτρεψε την παλιά τσαρική Ρωσία σε σύντομο χρονικό διάστημα σε μια υπερδύναμη του 20ού αιώνα. Ας διαβάσουν τι έλεγε το Τσόρτσιλ για τη Ρωσία και τον Στάλιν. Ο σοβιετικός λαός την πίστη του στο ΚΚΣΕ και στο σοσιαλιστικό καθεστώς την έδειξε με το συντριπτικό του δημοψήφισμα του Γκόρμπι το 1990 με το 76% υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ.

Παρεμπιπτόντως θα ήθελα να τονίσω στην έκδοση της ΚΕ που δημοσιεύτηκε στο «Ρ», «Εκτιμήσεις και προβληματισμοί για τους παράγοντες που καθόρισαν την ανατροπή του σοσιαλισμού στην Ευρώπη» δίνονται εξηγήσεις σε γενικές αδυναμίες και ούτε μια φορά δεν αναφέρθηκε στον προδοτικό ρόλο που έπαιξαν ο αρχιπροδότης Γκορμπατσόφ, ο ιδεολογικός πνεύμονας του ΚΚΣΕ Α. Γιάκοβλεφ, Σεβαρντνάτζε, Γιέλτσιν κλπ.

Είναι ολοφάνερο και ας κάνουν ορισμένοι πως δεν καταλαβαίνουν τις ερωτοτροπίες και μαεστρίες που εφάρμοσε από τις πρώτες μέρες της προβοκατόρικης περεστρόικας ο Ιούδας Γκορμπατσόφ, παραβιάζοντας κατάφωρα τις αρχές της μαρξιστικο-λενινιστικής θεωρίας, παραμέλησε ΠΓ και ΚΕ του ΚΚΣΕ, κατήργησε τη συλλογική καθοδήγηση και εφάρμοσε παράνομα και αυταρχικά σύστημα προεδρικής εξουσίας στην ΕΣΣΔ, πράγμα ανεπίτρεπτο.

Και όλα αυτά κάτω από τα μάτια των κομμουνιστικών κομμάτων, που τον λιβάνιζαν και τον επευφημούσαν, οι οποίοι κατόπιν λάκισαν και σήμερα πολλοί κατέχουν θέσεις στον καπιταλισμό. Και κανείς δε βρέθηκε τότε και μετά να τον επικρίνει και να τον καταδικάσει, παρόλο που ο ίδιος παραδέχτηκε στην Τουρκία ότι σκοπός του ήταν η διάλυση του κομμουνισμού. Και σήμερα γεύεται και απολαμβάνει τα αργύρια της προδοσίας σε Δύση και Ανατολή. Είναι καιρός να δοθεί απάντηση.

Καταλήγοντας θέλω να συγχαρώ το ΚΚΕ για τις τεράστιες προσπάθειες που καταβάλλει, προκειμένου να δυναμώσει το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Εύχομαι στο 17ο Συνέδριο ευόδωση των εργασιών του και καλές επιτυχίες.

Νίκος Νταμπίτης

ΚΟΒ Αγ. Νικολάου - Λάρισα

Αγαπητοί σύντροφοι,

Μελέτησα τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 17ο Συνέδριο του Κόμματός μας που καλύπτουν ένα μεγάλο φάσμα της δράσης και της προοπτικής του.

Κύριο χαρακτηριστικό στις Θέσεις είναι η αυστηρή αυτοκριτική της ΚΕ. Περιορίζομαι επιγραμματικά σε έναν τομέα που λέγεται Πολιτισμός που θα έπρεπε στις Θέσεις να υπήρχε με μεγαλύτερη ανάλυση.

Είναι γνωστές οι δυσκολίες σε όλο το φάσμα της δραστηριότητας του Κόμματος, γιατί πρώτα απ' όλα ο αντίπαλος έχει τρομερή οργάνωση που περνάει το πνεύμα της αντίδρασης σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ζωής μας, όπως ραδιόφωνο, τηλεόραση, Τύπος, σχολείο, εργασία, ανεργία, ποδόσφαιρο, ρουσφέτι, υπερκαταναλωτισμός κλπ. Τα πάντα αλλοιώνονται και η παραπληροφόρηση ευδοκιμεί. Η οργανωμένη αυτή αντίδραση αλλοιώνει τον ανθρώπινο εγκέφαλο και έτσι ο κόσμος έχει πέσει θύμα και αντιδράει έτσι: Δε θέλει να ακούει, δε θέλει να βλέπει, δε θέλει να διαβάζει, όλα τα βλέπει μαύρα, δε θέλει να του λες για συλλόγους, για σωματεία, όλους τους πολιτικούς τους βλέπει το ίδιο.

Η εξήγηση είναι απλή γιατί η αντίδραση έτσι έφτιαξε τον απλό άνθρωπο, έτσι θα είναι ο μόνιμος πελάτης της, ο σημερινός και αυριανός ψηφοφόρος της.

Εμείς, λοιπόν, τι κάνουμε; Πρέπει πρώτα οι κομμουνιστές, οι οπαδοί, οι φίλοι του Κόμματος να αλλάξουν νοοτροπία και να πιστέψουν ότι μπορούμε να αλλάξουμε αυτόν τον δύσπιστο άνθρωπο και την κοινωνία γενικότερα. Πρέπει να εντείνουμε την προσπάθειά μας. Υπάρχουν πολλά περιθώρια γιατί η αντίδραση έχει φτάσει στο τέρμα της και στην οργάνωσή της. Εμείς όμως είμαστε στην αρχή, επομένως υπάρχουν περιθώρια δουλιάς.

Το Κόμμα δεν έχει κάνει τα θαρραλέα βήματα στον πολιτισμό, δεν έχει δει ότι δίπλα στις οικονομικές και κοινωνικές διεκδικήσεις υπάρχει και ο Πολιτισμός. Η ανάπτυξη των αγώνων είναι σαν μια ζυγαριά όπου στο ένα τάσι να είναι οι αγώνες για τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα και στo άλλο ο αγώνας για τον Πολιτισμό. Εμείς έχουμε ρίξει το βάρος μόνο στα οικονομικά προβλήματα και ελάχιστα στον πολιτισμό. Ο αγώνας είναι ενιαίος και ο ένας τομέας βοηθάει τον άλλο, η ωραιότητα της ζωής μαζί με τους αγώνες είναι οι πολιτιστικές σχέσεις, η γνώση, η έρευνα.

Πρέπει να κάνουμε τη μεγάλη στροφή, να ξαναφτιάξουμε τους πολιτιστικούς συλλόγους της γειτονιάς, τους συντοπίτικους συλλόγους που έχουν σχεδόν διαλυθεί ή υπάρχουν ελάχιστοι που περιορίζονται σε μια πίτα, ή έναν αποκριάτικο χορό τυπικά μόνο. Υπάρχουν όμως και οι ελάχιστοι σύλλογοι που δίνουν τη μάχη με αξιοπρέπεια χωρίς την οικονομική βοήθεια από την πολιτεία, σε αντίθεση με τον απλό κόσμο που τους ενισχύει οικονομικά.

Η αντίδραση κατάφερε να διαλύσει τους περισσότερους συλλόγους, επίσης διέλυσε όλα τα συνοικιακά συμβούλια. Αυτό έπαιξε αρνητικό ρόλο στο άπλωμα της πολιτικής του Κόμματος που δεν είναι τίποτε άλλο από τα πραγματικά προβλήματα του λαού.

Μέσω των συλλόγων ή των πολιτιστικών τμημάτων των σωματείων (που σήμερα δεν υπάρχουν) θα έχουμε τη δυνατότητα να συνεργαστούμε με πολύ κόσμο, να ανταλλάξουμε απόψεις και να διεκδικήσουμε αιτήματα.

Επίσης στα πολιτιστικά τμήματα των πρωτοβάθμιων εργατικών σωματείων ή των εργατικών κέντρων θα μπορούσαν να φτιάξουν τη θεατρική ομάδα, την ομάδα σκακιού, την ομάδα πινγκ-πονγκ, την ομάδα παραδοσιακών χορών και τέλος τη δημιουργία χορωδίας. Η χορωδία στη χώρα μας βρίσκεται σε διωγμό, έχουν διαλυθεί το 60% των χορωδιών και τούτο έχει την εξήγησή του, γιατί είναι η πιο δημοκρατική μορφή συγκρότησης του λαϊκού τραγουδιού. Συγχαρητήρια στα μικρά παιδιά που δημιουργούν μικρά μουσικά σύνολα και το Κόμμα τα βοηθάει πολύ σωστά. Ομως δε δίνει κανένα ενδιαφέρον για τις χορωδίες.

Πρέπει, λοιπόν, να ξαναφτιάξουμε τους πολιτιστικούς συλλόγους και πολιτιστικά τμήματα σε όλα τα σωματεία και να δουλέψουν εκεί όλοι οι κομμουνιστές και φίλοι του Κόμματος. Να οργανώνονται εκδηλώσεις, όπως συναυλίες, διαλέξεις, παραδοσιακοί χοροί, θεατρικές παραστάσεις. Πρέπει όμως τα πολιτιστικά σωματεία να έχουν και διεκδικητικό πλαίσιο αγώνων για τα διάφορα προβλήματα που έχουν τα μέλη τους, όπως η ανεργία, το ωράριο, η ασφάλιση κλπ. Πρέπει να διαπαιδαγωγούμε τον κόσμο και να γνωρίζει αυτό που λέει ο λαός ότι νηστικό αρκούδι δε χορεύει, αλλά ούτε τραγουδάει, ούτε πηγαίνει εκδρομή.

Η ανυπαρξία της πολιτιστικής δραστηριότητας φαίνεται σε πληθώρα σωματείων π.χ. ολόκληρος Πειραιάς με δεκάδες προοδευτικά σωματεία που είναι μέσα στο Εργατικό Κέντρο δεν έχουν καμία πολιτιστική δραστηριότητα. Το ίδιο και στην Αθήνα εκτός εξαιρέσεων.

Οφείλουμε να βοηθήσουμε τον ανθρώπινο ψυχισμό για να συνεχίσει να έχει οράματα. Ρωτήσαμε πόσοι άνθρωποι πάνε στο θέατρο; Πόσοι έχουν επισκεφθεί μουσεία, ιστορικές πόλεις κλπ.;

Επειδή ο πολιτισμός αρχίζει από τη νεολαία πρέπει να δραστηριοποιήσουμε τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων ώστε να πάρει σωστό δρόμο η πολιτιστική δραστηριότητα των σχολείων. Επίσης τα Φεστιβάλ της ΚΝΕ πρέπει να προσαρμοστούν στις καινούριες περιστάσεις. Εδώ πρέπει να συγχαρούμε τους ΚΝίτες και τις ΚΝίτισσες για τον ωραίο και δύσκολο αγώνα που κάνουν και τα καταφέρνουν καλά. Το Κόμμα θα πρέπει να βοηθήσει καθοριστικά τη νεολαία για να αλλάξει τρόπο ζωής και διασκέδασης, γενικότερα, π.χ. οι ΚΝίτες να αρχίσουν να διασκεδάζουν με δικό τους τρόπο (όχι με τον τρόπο που υπαγορεύει το κεφάλαιο). Να πραγματοποιούν συγκεντρώσεις σε σπίτια και διασκέδαση με ελληνική μουσική όχι αμερικανικό θόρυβο, εκδρομές με ξεναγήσεις, ομαδικές παρακολουθήσεις θεάτρου, διαλέξεις. Πρέπει σιγά σιγά να κινούνται σε κέντρα διασκέδασης που ξεκινούνε στις 9 και όχι μετά τις δώδεκα. Δεν πρέπει να μετατρέψουμε τη μέρα σε νύχτα και τη νύχτα μέρα, όπως δηλαδή το θέλει το βρώμικο σύστημα.

Επίσης το στήσιμο του χώρου των Φεστιβάλ της ΚΝΕ έχει ιδιαίτερη σημασία. Να μειωθεί ο χώρος που κατέχουν τα σουβλάκια, αναψυκτικά, τραπέζια κλπ. (γνωρίζουμε ότι το θέμα είναι οικονομικό, μπορεί όμως να λυθεί διαφορετικά). Στη θέση του χώρου αυτού μπορούν να προστεθούν εξέδρες για θέατρο, συναυλίες χορωδιών, ελληνικών παραδοσιακών χορών κλπ. Επίσης δεν είναι σωστό να υπάρχουν εξέδρες που θα τραγουδήσουν 2-4 καλλιτέχνες, να καταλαμβάνονται τεράστιες εξέδρες και να μη δίνονται για χορευτικά ή για χορωδίες, έστω και μερικοί πόντοι.

Στους χώρους των φεστιβάλ να υπάρχει λιγότερο φαγητό και περισσότερο πνευματικό περιεχόμενο. Και επίσης λιγότερη ή και καθόλου «κόκα-κόλα» δε θα έβλαπτε. Το χρώμα της μας θυμίζει το αίμα των πρόσφατων δολοφονιών ανθρώπων που κατηγορούνταν ότι έβλαψαν τα συμφέροντα της εταιρίας.

Το λαό, σύντροφοι, που το σύστημα τον θέλει άβουλο πρέπει εμείς να τον ξαναφτιάξουμε και να ζωντανέψουμε τα όνειρά του με το πνευματικό του ανέβασμα για να φτιάξουμε την κοινωνία του σοσιαλισμού.

Με εκτίμηση

Συντροφικά

Παναγιώτης Λυκούδης

ΚΟΒ Αμφιάλης Πειραιά

Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα.

Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Ομπρός, παιδιά και δε βολεί μοναχός ν' ανέβει ο ήλιος

Αγγελος Σικελιανός («Πνευματικό Εμβατήριο»)

Το ότι ο άνθρωπος κέρδισε την ιστορία του με τα όπλα μέσα από αναρίθμητες συγκρούσεις ποικίλης έκτασης και περιεχομένου αποτελεί ένα δεδομένο στοιχείο στην εξέλιξη του αποκαλούμενου «ανωτέρου θηλαστικού». Η ανθρώπινη εξέλιξη είναι καταδικασμένη να βρει το δρόμο της μέσα από λουτρό αίματος, όχι γιατί το επέβαλαν οι Τιτάνες και οι Γίγαντες που ισοπέδωσαν την Ατλαντίδα κι αργότερα κατατροπώθηκαν από το Δία, αλλά γιατί ο ίδιος ο άνθρωπος επινόησε αυτές τις φιγούρες, για να αναπαραστήσει τη διαπάλη του δυνατού με τον αδύναμο, του παλιού με το νέο, της εξέλιξης με την οπισθοδρόμηση.

Ετσι μαζί με την εξέλιξη των όπλων, των κοινωνιών και πάνω απ' όλα του κράτους - το οποίο μετέτρεψε τον πόλεμο από αυτοκρατορικό ή τοπικό φαινόμενο σε επιστημονικό πείραμα και όπλο επικράτησης του ισχυρού και της τάξης του - ο άνθρωπος εξέλιξε και τα εκφραστικά του μέσα για να καταγράψει, να εξηγήσει, αλλά και να πάρει θέση στην ιστορία που εκείνος γράφει... Γι' αυτό και δεν είναι τυχαίο ότι την περίοδο πριν τη σύγκρουση αλλά και μετά γεννιούνται καινούρια πολιτιστικά ρεύματα και καλλιτεχνικές εκφράσεις που αντικατοπτρίζουν το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης.

Η Οκτωβριανή Επανάσταση, αλλά και οι δυο μεγάλοι πόλεμοι του 20ού αιώνα, θα ανοίξουν το Κουτί της Πανδώρας στην καλλιτεχνική και πολιτιστική δημιουργία. Για πρώτη φορά ο δημιουργός καλείται να δώσει απαντήσεις στο μέγα ερώτημα: Σε μια κοινωνία που η ταξική διαπάλη καθορίζει την πορεία και το μέλλον της η δημιουργία καλείται να πάρει θέση υπέρ ή κατά της προόδου, υπέρ μιας παρακμάζουσας θνήσκουσας εξουσίας που εκπορνεύει ανθρώπινες σάρκες και ψυχές ή στο πλευρό μιας ανυπότακτης λαϊκής πρωτοπορίας που χτίζει ένα σοσιαλιστικό κόσμο με το μυαλό και τα χέρια. Ο Ισπανικός Εμφύλιος του 1936 θα δώσει την απάντησή του διά στόματος και πένας του Φρ. Γκ. Λόρκα: Η ποίηση του γραπτού λόγου μπορεί να γράψει ιστορία όταν ξεγυμνώνει τους ξενοκίνητους πατριδοκάπηλους Φράνκο που ξεπουλάνε έναν ολόκληρο λαό, παρά τη θέλησή του, στην κρεατομηχανή του Φασισμού και του Ναζισμού.

Αυτό το νήμα θα πάρει στα χέρια του το κομμουνιστικό κίνημα της Ελλάδας και θα το εντάξει στο οπλοστάσιο των ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ και του κατοπινού ΔΣΕ. Μαζί με την ανατίναξη του Γοργοπόταμου και τις επιχειρήσεις του ΕΛΑΝ, το κίνημα θα επιστρατεύσει την ποίηση, τη μουσική και τη λογοτεχνία, για να περιγράψει τον σύγχρονο επαναστάτη Ελληνα: πατριώτης είναι μόνο εκείνος που υπερασπίζεται τη χώρα του, γιατί υπερασπίζεται την εργατική τάξη της πατρίδας του αντιμάχεται όχι μόνο τον κατακτητή, αλλά και τον ενδοτικό εξουσιαστή που επιδιώκει να υποτάξει έναν ολόκληρο λαό στη Μεγάλη Ιδέα του ιμπεριαλισμού. Γίνεται διεθνιστής με όλα τα κινήματα που υπερασπίζονται την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία στη χώρα τους, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ο επαναστάτης είναι ο μόνος θεματοφύλακας της πατρίδας, του πολιτισμού και ο απόλυτος εκφραστής της εργατικής τάξης και του σοσιαλιστικού οράματός της.

Αυτός ο «νέος άνθρωπος» θα δώσει σάρκα και οστά στην πολιτιστική δημιουργία για περίπου 45 χρόνια, θα δώσει τον ορισμό του καλλιτέχνη και του δημιουργού και θα διαπαιδαγωγήσει τις μετέπειτα γενιές να κερδίζουν μάχες σε όλα τα πεδία, στο εργοστάσιο, στα θρανία, στο γραφείο και στην υπεράσπιση της πατρίδας του. Γι' αυτό κι ο δημιουργός ταυτίστηκε με το δίκιο της εργατικής τάξης, με τα «παιδιά που τα έλεγαν αλήτες», με τους μπολσεβίκους του καθημερινού βίου που δίνουν μάχη στο εργοστάσιο και «στο τραπεζάκι εμπρός στις σχέσεις της φαμίλιας στην καθημερινή ρουτίνα». Γνωρίζει την ιστορία της χώρας του και νίκες του λαού της σε όλα τα πεδία της ταξικής πάλης, και τα κάνει «Επιτάφιο» «Τραγούδι του Νεκρού Αδερφού», «Αξιον Εστί», «Καπνισμένο Τσουκάλι», «Νυν και Αεί» κ.ά. Ενώνει τη φωνή του με τις UNIDAD POPULAR όλης της Γης, γιατί μόνο οι ταξικές δυνάμεις μπορούν ψυχή τε και σώματι να φωνάξουν PATRIA Ο MUERTE, γιατί ξέρουν πως «Λαός Ενωμένος Ποτέ Νικημένος».

Η αντιφασιστική νίκη περιθωριοποίησε τους διασκεδαστές που διατράνωναν πως τέχνη, πολιτική και ιστορία είναι ξένες έννοιες μεταξύ τους. Απογύμνωσε τους ψευτοκουλτουριάρηδες που τσαλάκωναν την τέχνη σε σαπουνόφουσκα του εγώ τους και τους διασκεδαστές που εκπόρνευαν τον πολιτισμό στην τσόχα, στις σαμπάνιες και τις λιγδωμένες ανάσες των νεόπλουτων γενίτσαρων. Η τέχνη γράφεται μαζί με την ιστορία κι εξελίσσεται με αυτήν. Η γνησιότητά της και η μεγαλουργία της κρίνεται από την αλήθεια που κρύβει. Οταν γίνεται φτιασίδι και κραγιόν των ραγιάδων του κεφαλαίου πεθαίνει μαζί τους. Οταν γίνεται όπλο στα χέρια των ανυπότακτων της ταξικής πάλης μετατρέπεται σε αειθαλές οπλοστάσιο που κερδίζει συνειδήσεις και τιμωρεί τους ραγιάδες, τους γενίτσαρους και τους προσκυνημένους στην εξουσία του IMPERIUM.

Αυτή την πορεία ανέκοψε το κύμα της σοσιαλδημοκρατίας των αρχών του '80, που υπό τους ήχους του «Ο Αγώνας Τώρα Δικαιώνεται» προσάρμοσε την καλλιτεχνική δημιουργία στην ανάδειξη του λούμπεν ως εκφραστή της εργατικής τάξης και του κομπλεξικού ξενομανή ως πατριώτη. Ουσιαστικά χτύπησε την καρδιά ενός ρεύματος που αμφισβητούσε την ιμπεριαλιστική επιλογή, αναδεικνύοντας τις αξίες του λαού και της πρωτοπορίας του που αγωνίζεται, ώστε να μη λερωθεί ή υποθηκευτεί η «φλούδα» γης που ιστορικά του ανήκει. Να μη γίνουν οι ίδιοι και η κληρονομιά τους βρώμικα «τάλαρα» κι «αργύρια» στο χρηματιστήριο του απάτριδος και πατριδοκάπηλου κεφαλαίου.

Η απουσία μιας ολοκληρωμένης αναφοράς στο θέμα αυτό στις Θέσεις του 17ουΣυνεδρίου δείχνει ότι το Κόμμα μας βρίσκεται ακόμα πίσω στο θέμα της επεξεργασίας στον τομέα του Πολιτισμού. Σήμερα που η ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα βρίσκεται στο απόγειό της, η ανάγκη για ένα πολιτιστικό οπλοστάσιο είναι όλο και πιο επιτακτική, τη στιγμή που επιδιώκουμε να χτίσουμε ένα ισχυρό ΑΑΔΜ και να χαράξουμε το δρόμο για τη λαϊκή εξουσία.

Για παράδειγμα, το Φεστιβάλ ΚΝΕ - ΟΔΗΓΗΤΗ, μετά το 1990, δείχνει πολλές φορές να στέκεται αμήχανο στο στόχο της επαναστατικής καλλιτεχνικής δημιουργίας. Ισως θα πρέπει να ξαναμελετήσει και να ξαναζωντανέψει τον αρχικό του στόχο που ήταν η συσπείρωση της αφρόκρεμας της πολιτιστικής δημιουργίας, ώστε να προσφέρει στο κίνημα και να εμπνευστεί από αυτό. Πολλές φορές οι εκδηλώσεις του δίνουν την εντύπωση ενός ασχημάτιστου τοπίου που πασχίζει να μαζέψει μεγάλα ονόματα, χωρίς καμία ενδογενή έμπνευση προοπτικής και δημιουργίας. Πολλές φορές διαφαίνεται πως δεν είναι ο «κράχτης» της πρωτοπορίας, αλλά οι καλεσμένοι του γίνονται ντελάληδες προς αναζήτηση κοινού, αλλά όχι πρωτοπορίας. Οι συζητήσεις του, που άλλοτε είχαν πλούσια θεματική, τώρα είναι λίγες, σποραδικές και χωρίς να διαφαίνεται ο στόχος και η στρατηγική τους.

Δυστυχώς, ούτε η τηλεόραση και ο ρ/σ του 902 - που με τόσο κόπο έχτισαν οι συνδρομές μελών και φίλων - αντανακλούν τις πραγματικές δυνατότητές τους. Αυτό που τους λείπει είναι το στίγμα της πρωτοπορίας που καθορίζει τις εξελίξεις στη διαπάλη για τη δημιουργία του μετώπου της αντίστασης και της ανυπακοής. Το μπουζούκι από μόνο του δεν καθορίζει τη λαϊκότητα και την ταξικότητα. Τα τέλια του πρέπει να χτυπούν την καρδιά του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που επιζητούν την υποταγή του λαού μας στον επεκτατικό κοσμοπολιτισμό τους και στην κρεατομηχανή του κέρδους τους.

Το 17ο Συνέδριο πρέπει να γίνει η απαρχή μιας νέας εποχής, μετά τη νίκη του Κόμματός μας στις αρχές τις δεκαετίας του '90. Οφείλει να βάλει το δικό του λιθαράκι στην ανάγκη συσπείρωσης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, ώστε οι πρωτοπόρες ταξικές δυνάμεις να σηκώσουν πιο δυναμικά το ανάστημά τους και αυτή τη φορά να υπερασπίσουν πιο ώριμα και οριστικά το «Λόγο π' όλα θα τα βάψει στη νέα του φλόγα».

Βασιλεία Παπαρήγα