Η Λίζα Κοντομιχάλου γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς Κεφαλονίτες. Σπούδασε Φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο. Εργάστηκε στη Μέση Εκπαίδευση και το 1980 μετανάστευσε στη Γερμανία.

Εχει γράψει ένα μυθιστόρημα και διάφορα άλλα πεζογραφήματα που δεν έχουν ακόμη εκδοθεί... «Το γράψιμο είναι για μένα, που ζω μόνιμα στο εξωτερικό, ανάσα ζωής και η ενασχόληση με τη γλώσσα της πατρίδας πολύτιμο κομμάτι!», θα πει η ίδια. Από τη «Σύγχρονη Εποχή» κυκλοφορεί το μυθιστόρημά της «Το μονοπάτι των λαμπερών χαλικιών».

Τούτες τις μέρες, τις σκοτεινές και τόσο παράξενες, νιώθω να με τυλίγει ένα περίεργο συναίσθημα, κάτι σαν αγωνία, δυσάρεστη προαίσθηση, λες και ένας αδιόρατος φόβος με αγγίζει, κάτι αδιευκρίνιστο με απειλεί, βρίσκεται δίπλα μου, στην καρδιά μου πολύ κοντά. Προσπαθώ με δύναμη και αποφασιστικότητα να κινητοποιήσω τις ψυχικές δυνάμεις, τη λογική, την αντικειμενική θεώρηση των προσωπικών μου καταστάσεων, την απόλυτα ικανοποιητική πραγματικότητα των οικονομικών μου, τη συναισθηματική πληρότητα, την αρμονία της ερωτικής μου ζωής. Μαλώνω τον εαυτό μου, θέτω ερωτήσεις για μένα πρωτόφαντες, γιατί ψυχοπλακώνεσαι, γιατί αφήνεις να σε τριγυρίζει ένα ενοχλητικό σαράκι. Και προσπαθώ να δω την πραγματικότητα ήρεμα και απλά. Ετούτο τον καιρό όλα μου πάνε καλά! Τα συγγράμματά μου γίνονται ανάρπαστα, η τηλεοπτική εκπομπή μου σπάει της ακροαματικότητας όλα τα ρεκόρ, οι προσκλήσεις σε συνέδρια είναι άπειρες και, και, και... Τι με ανησυχεί λοιπόν; Μήπως όλα οφείλονται σε υπερκόπωση; Μήπως φταίει ο καιρός, ο σύντροφος μου, οι φίλες και οι φίλοι, οι ιδιόρρυθμοι πελάτες, τι τρέχει με μένα πια;

Με ασκήσεις αυτοκυριαρχίας και εσωτερικής ισορροπίας καταφέρνω να μανουβράρω της αγωνίας μου το καράβι, να φορέσω το ακατανίκητο, ολόλευκο χαμόγελό μου, να αντιμετωπίσω της καθημερινότητας τα κύματα. Με άλλα λόγια, παρουσιάζομαι, όπως πάντα, ευτυχής και ισορροπημένη. Ομως, η γνώση ότι έχω υπό έλεγχο ετούτη την ειδική κατάσταση, δε σημαίνει ότι λύνεται το πρόβλημα, ακριβώς γιατί δεν ξέρω ποιο είναι αυτό. Πάντως, όπως και να το κάνουμε, δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να άγεται και να φέρεται από τα όποια συναισθήματα της στιγμής ή τα προαισθήματα για το αύριο.

Ο καιρός θα δείξει, σημειώνω κάθε πρωί στο ημερολόγιο, και ξεκινάω την επαγγελματική φάση της ημέρας. Μονίμως το πρόγραμμα και το καρνέ μου είναι φουλ. Πελάτες γνωστοί, μερικοί πανάρχαιοι, από τον καιρό της συνεργασίας μου με το Δάσκαλο, εκείνον τον αξέχαστο! Αντρες και γυναίκες των οικονομικά ισχυρότερων στρωμάτων, που έχουν παραδώσει σε μένα τα του οίκου τους, της καριέρας τους, των οικονομικών τους, της ψυχής τους. Εσύ, Ευφυΐα, πρέπει να είσαι ήρεμη και περήφανη..., μου τονίζει η Ετερνιτά κάθε πρωί που μιλάμε για λίγο στο τηλέφωνο. Το πλήρωμα των ασθενών σου σε προσκυνάει σαν θεότητα, ο λόγος σου είναι για όλους βάλσαμο, καθοδηγείς ανθρώπους που έχουν σε διάφορους τομείς το λύσαι και το δεσμείν. Τι να πω εγώ, καλή μου; Ξέρεις με τι δυσκολίες παλεύω, πόσα προβλήματα πρέπει να λύσω, πόσον ιδρώτα και φαιά ουσία πρέπει να σπαταλήσω για να κερδίσω τον επιούσιο; Τέτοια μου λέει η Ετερνιτά, η καλή μου η Στέλλα, συμμαθήτρια από το Δημοτικό της Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία τυχαία βρέθηκε στην Αμερική, συμπτωματικά μαθήτευσε σε ειδικό Ινστιτούτο, αφειδώς σπατάλησε του κόσμου τα λεφτά για να πάρει το δίπλωμα, όμως τι να σου κάνουν τα διπλώματα και τα παπλώματα... όπως έλεγε ο αείμνηστος Δάσκαλος. Τσαγανό χρειάζεται και χίλια δυο άλλα χαρίσματα που, πώς λέγονται στα ελληνικά, δεν ξέρω!

Με το φανάρι έψαχνε τον πελάτη η Στελλίτσα, επιτυχία κάτω από το μηδέν! Και το χειρότερο! Για τον επιούσιο κατάντησε στο φλιτζάνι του καφέ και στις πασιέντζες! Μάλιστα, του μεγάλου μετρ η μαθήτρια! Τέλος πάντων, φίλους και φίλες έχουμε για τα γυρίσματα των καιρών... την εμψύχωσα, έκανα μερικά τηλεφωνήματα και τώρα η Ετερνιτά απέκτησε σιγά σιγά όνομα και, ευγνωμονώντας με, μου άνοιξε των πελατών της τα κιτάπια. Τίποτε το παράνομο, να βοηθήσουμε ανθρώπους θέλουμε, με το αζημίωτο βέβαια, αλλά και με το νόμο! Το ενδιαφέρον στην πελατεία της Ετερνιτά είναι η «ειδική» προέλευση. Δηλαδή! Ενώ οι δικοί μου ασθενείς προέρχονται από τα πολύ εύπορα στρώματα, οι δικοί της είναι, πώς να το πω. Μικρομεσαίοι! Στην αρχή αυτό την προβλημάτιζε, την έκανε να πονοκεφαλιάζει και, αν δεν ήμουν εγώ, θα είχε αρχίσει πάλι τη μουρμούρα και τα μυξοκλάματα. Ομως με τον αγώνα και το μπλα μπλα, όπως λέει ο κόσμος, της άνοιξα τα μάτια. Βέβαια, δε χρειάζεται καμιά ειδική σοφία για να καταλάβει κανείς τα πράγματα και τις εξελίξεις.

Η καθημερινότητα με έκανε εξπέρ. Πριν είκοσι πέντε χρόνια και οι δικοί μου πελάτες ήταν, στην καλύτερη περίπτωση, μικροί και μεσαίοι, μάλιστα μερικοί ήταν εντελώς ανεπάγγελτοι, φοιτητές αιώνιοι, νέοι και νέες που άφησαν τα χωριά τους, έβαλαν το καπελάκι τους στραβά, ξεκίνησαν για να κατακτήσουν τον κόσμο και βούλιαξαν στης ζωής τα κύματα! Μάλιστα, πολλοί χάθηκαν, τους έφαγε η μαρμάγκα, όμως επίσης πολλοί έσπασαν όλα τα ρεκόρ και διέψευσαν τις προβλέψεις! Δε θα ξεχάσω ποτέ την ευχάριστη έκπληξη που ένιωσα, όταν πάνω σε ένα φέρι μποτ, ακριβή στοιχεία δεν αναφέρω, συνάντησα μια παλιά γνωστή. Τέλος πάντων, ας μη γίνω απόλυτα συγκεκριμένη, εκείνο το άχρωμο πλασματάκι το συνόδευαν δυο γορίλες, παρακαλώ, το σύζυγο της τρεις! Ασε δε τα οχήματα! ΜπεΕμΒε σαν τανκς! Μάλιστα! Με ύφος βυζαντινής αυτοκράτειρας η Σώτη, το πάλαι ποτέ ταλαίπωρο, κοίταζε πάνω από των ανθρώπων τα κεφάλια, ούτε και μένα μου έριξε βλέμμα, όμως την άλλη μέρα πρωί πρωί χτύπησε το τηλέφωνο! Πώς να σας αποκαλέσω, καλή μου φίλη; Με ρώτησε με... σπασμένα ελληνικά! Οπως θέλεις, Σωτηρούλα μου... της απάντησα θυμίζοντάς της άλλες εποχές και μελωδίες, ενώ με τον πιο... εμετικό, ομολογώ, τρόπο της έδειξα από την αρχή ότι παίζουμε στο δικό μου γήπεδο και μπροστά σε τίποτα δεν ορρωδώ! Οταν η φίλη Ετερνιτά έμαθε το νέο, πέταξε από τη χαρά της! Κατάλαβες, Ευφυΐα, ότι πιάσαμε τον Πάπα από τα γένια; ανέκραξε σαν αθώο νήπιο. Ενώ εγώ είχα από το πρώτο λεπτό καταλάβει. Μόνο προβλήματα θα μου δημιουργήσει η Σώτιρλα - όπως τη φώναζε η συχωρεμένη η μάνα της - σκέφτηκα και την παρέπεμψα, λόγω φόρτου εργασίας υποτίθεται, σε έναν πολύ καλό συνάδελφο, ο οποίος την εντυπωσίασε, όμως δεν την έφτανε η τελειότητά του, ήθελε οπωσδήποτε τη δική μου βοήθεια. Εντάξει... συμφώνησα εγώ πιστεύοντας ότι θα αλλάξει γνώμη με τον πρώτο λογαριασμό. Ομως και στο σημείο αυτό την πάτησα! Το χρήμα δεν παίζει για τούτη τη φίλη των παιδικών χρόνων ούτε τον παραμικρό ρόλο! Τα λεφτά δεν έχουν καμιά αξία, Ελενίτσα, οι συμπτώσεις ρυθμίζουν τη ζωή μας... λέει και ξαναλέει σε κάθε συνέντευξη. Και δεν έχει βεβαίως άδικο. Η Σωτηρία τελείωσε με το ζόρι το Δημοτικό, επάγγελμα δεν έμαθε, δε δούλεψε ποτέ, αφέθηκε μόνο στην καλή της τύχη. Εκανα ό,τι μου έλεγε η μάνα μου η συχωρεμένη... ανέφερε σε μια πρόσφατη συνάντηση. Βγες, κορίτσι μου, στη ζωή σαν πουλί και ο αέρας θα σε οδηγήσει! Πράγματι! Παραγωγικό κεφάλαιο η καινούρια ασθενής, όπως την έχει ονομάσει η συνάδελφος Ετερνιτά, όμως και περίπλοκο, θα έλεγα εγώ!

Ισως σε τούτη την πελάτισσα οφείλεται η ανησυχία, η αγωνία, η ανασφάλεια που σαν ομίχλη πηχτή σκοτεινιάζει τις προβλέψεις μου και σαν τρόμος μυστήριος και άχρωμος κάνει περίπλοκα τα όνειρά μου! Ποτέ δε φοβήθηκα τίποτα, γιατί πάντα ό,τι έκανα ήταν για το καλό, το δικό μου και του σιναφιού μου! Ναι, έτσι θεωρώ τους ασθενείς, τους συνεργάτες, τους φίλους! Μια μεγάλη, υπέροχη οικογένεια! Ομως, η εμφάνιση της Σωτήρως δημιούργησε ένα απρόοπτο και δυσεπίλυτο πρόβλημα! Η ασθενής αυτή αποκαλύπτει άπειρα και βαριά μυστικά! Ξεσκεπάζει καλά κρυμμένες συμμαχίες, συμφωνίες, συνδέσεις, διασυνδέσεις, κομπίνες, δεσμεύσεις, υποθέσεις του κόσμου και του υποκόσμου! Σε κάθε συνέντευξη μιλάει σαν ανοιχτό βιβλίο, δε βάζει γλώσσα μέσα, αν δεν τη σταματήσω εγώ, είναι ικανή να παρλάρει μέχρι το επόμενο πρωί! Και μη νομίσετε ότι λέει κουταμάρες ή υπερβολές! Το τονίζει εξάλλου! Ελενίτσα, σου εμπιστεύομαι την πάσαν αλήθεια... λέει και ξαναλέει. Και η καθημερινή πραγματικότητα την επιβεβαιώνει! Βόθροι εκρήγνυνται ο ένας μετά τον άλλο, σκάνδαλα και σκανδαλάκια είναι στην ημερήσια διάταξη! Προ ημερών μου αποκάλυψε η μαντάμ και τα προσεχή της σχέδια! Στον καναπέ σου πρέπει να καθήσει και ο άντρας μου, Ευφυΐα! Μου δήλωσε γιορταστικά! Ξέρεις πόσο τον τυραννάει νυχθημερόν τρομακτικό ψυχοπλάκωμα; Πόση αγωνία τον πνίγει, κάθε που βγαίνει στο δρόμο; Δεν ξέρω από πού μπορεί να μου 'ρθει, Σολάνς... μου εκμυστηρεύτηκε ο δύστυχος. Γι' αυτό σου λέω, δέξου τον και κείνον, ξέρεις εσύ, θα τον ξεκουράσεις, θα τον γαληνέψεις και θα τον βάλεις σε ντερμπιέ! Να μην κάνει λάθη εκεί που βρίσκεται, στην υψηλή θέση του ανάμεσα σε λύκους!

Πολλές φορές πιάνομαι από της Ετερνιτά την άποψη, ότι η Σωτηρούλα, κατά κόσμον Σολάνς, χρωστάει της Μιχαλούς, τη θυμάμαι εξάλλου από τα παιδικά μας χρόνια. Πράγματι, η κυρία του βέρι σπέσιαλ κυρίου είναι λίγο σούι γκένερις, που μάθαινα στο μάθημα των Λατινικών. Δεν είναι τίποτα το φοβερό αυτό, ούτε προς θάνατον. Εξάλλου, μπορώ να της χορηγήσω ένα αγνό, φυτικό ματσούνι από την Αμερική, θαυματουργό και χωρίς παρενέργειες. Στην ουσία βέβαια, πρόκειται για κάτι σαν τις καραμέλες μεντόλ! Το οποίο ματσούνι, υπόψιν, φεύγει σαν ζεστό ψωμί, δεν προλαβαίνω τις παραγγελίες και οι πάντες, πελάτες και πελάτισσες, ορκίζονται όρκους βαρύτατους ότι δεν το αλλάζουν με τίποτα! Σπουδαίο φάρμακο διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν! Ομως άλλο είναι να γιατροπορεύεις με ξενόγλωσσες θεωρίες και χαπάκια μέντας κυρίες αργόσχολες με στοιχειώδη, ή και ανώτερη - ανώτατη εκπαίδευση, και τελείως άλλο να έχεις πάρε - δώσε με κυρίους Παράγοντες! Φύλαγε τα ρούχα σου, Ευφυΐα, Εμπειρία, Ευγλωττία, Πειθώ! Τι σε δίδαξε ο μεγάλος μετρ; Απόφευγε τις ατραπούς! Ποτέ ξυπόλητη στ' αγκάθια!