Αλλωστε, αυτός ο στόχος, της μείωσης, δηλαδή, της τιμής της εργατικής δύναμης, είναι και η αφετηρία για την ΕΕ που νομοθετεί προς όφελος του κεφαλαίου. Η ίδια η απόφαση του Δικαστηρίου ξεκαθαρίζει την πραγματική στόχευση της πολιτικής της ΕΕ και ρίχνει τις μάσκες των πολιτικών δυνάμεων εκείνων που όλο το προηγούμενο διάστημα προσπαθούσαν να την αθωώσουν και να την ωραιοποιήσουν.

Η κυβέρνηση δηλώνει ότι επόμενο νομοθετικό βήμα της, με το νέο έτος, θα είναι η «έκδοση Προεδρικού Διατάγματος το οποίο, βέβαια, θα εναρμονίζει το ελληνικό σύστημα με το ευρωπαϊκό». Η παραπάνω δήλωση του υπουργού, Ε. Στυλιανίδη, χτυπάει καμπανάκι σε φοιτητές, σπουδαστές, πανεπιστημιακούς και εκπαιδευτικό προσωπικό στα ΤΕΙ, να βρίσκονται σε επαγρύπνηση για να αντιμετωπίσουν δυναμικά την όποια πρωτοβουλία για ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας, πιθανά και στις αρχές του 2009.

Στόχος της πολιτικής της ΕΕ είναι η μετατροπή των πτυχίων σε βεβαιώσεις σκόρπιων δεξιοτήτων, που θα μπορούσαν να έχουν αποκτηθεί παντού: Στο πανεπιστήμιο, στο «κολέγιο», στο σεμινάριο, στη δουλειά, στην πρακτική άσκηση... Γιατί με αυτόν τον τρόπο, τελικά, εκείνος που κρίνει την αξία του πτυχίου ή του πιστοποιητικού, την αξία της εκπαίδευσης, είναι ο εργοδότης, ο οποίος επιλέγει τον πιο φτηνό και ευέλικτο εργαζόμενο από μια πληθώρα αποφοίτων πολλών ταχυτήτων. Αλλωστε, και με την απόφαση του Δικαστηρίου ανοίγει ο δρόμος για την εξίσωση όχι μόνο διαφορετικής διάρκειας σπουδών, αλλά και διαφορετικού επιπέδου.

Ετσι, αναγνωρίζεται ως «δίπλωμα» ...ό,τι πιστοποιητικό προκύπτει μετά από «κύκλο μεταδευτεροβάθμιων σπουδών διάρκειας τουλάχιστον τριών ετών» και επισημαίνεται ότι «τυχόν διαφορές ως προς τη διάρκεια ή το περιεχόμενο μεταξύ της εκπαιδεύσεως σε άλλο κράτος - μέλος και της εκπαιδεύσεως στο κράτος - μέλος υποδοχής δεν αρκούν για να δικαιολογήσουν άρνηση της αναγνωρίσεως των οικείως επαγγελματικών προσόντων»!

Μάλιστα, υπογραμμίζεται ότι «οι σπουδές δεν πρέπει οπωσδήποτε να έχουν πραγματοποιηθεί σε πανεπιστήμιο ή σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα». Δηλαδή, σε όποιο παραμάγαζο και να έχουν πραγματοποιηθεί οι σπουδές, από τη στιγμή που ο τίτλος δίνει επαγγελματικά δικαιώματα σε ένα κράτος - μέλος, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει την ελεύθερη κίνηση του εργαζόμενου...

Και με αυτόν τον τρόπο δίνεται το ελεύθερο στους επιχειρηματίες να εντείνουν τις «μπίζνες» τους στην εκπαίδευση, να συνεχίσουν να εμπορεύονται τις ελπίδες της νεολαίας για μορφωτικά και επαγγελματικά εφόδια, για ένα καλύτερο μέλλον.

Καμία δουλειά δεν έχει η Ελλάδα και το Σύνταγμά της με την αναγνώριση των ΚΕΣ! Αυτό λέει, ούτε λίγο - ούτε πολύ, η Επιτροπή, που ξεκαθαρίζει ότι «το άρθρο 16 του Ελληνικού Συντάγματος δεν μπορεί να τύχει εφαρμογής προκειμένου περί σπουδών παρεχομένων βάσει συμφωνιών δικαιοχρήσεως, εφόσον αυτές δεν εντάσσονται στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα». Η ΕΕ προχωράει στη διασταλτική ερμηνεία του άρθρου 16 και δίνει τη «λύση» τόσο στους επιχειρηματίες που λυμαίνονται το χώρο της εκπαίδευσης όσο και στην κυβέρνηση, που έχει κάθε πρόθεση να νομοθετήσει υπέρ τους. Είτε υπάρχει είτε όχι το άρθρο 16, για την ΕΕ ...δεν υφίσταται και δεν παίζει ρόλο για την αναγνώριση των πτυχίων των κολεγίων, με το σκεπτικό ότι τα πτυχία απονέμονται από ξένα ιδρύματα κι όχι από ελληνικά κολέγια.

Με το ίδιο σκεπτικό, το Δικαστήριο ισχυρίζεται ότι «το κράτος - μέλος υποδοχής δεν μπορεί να ελέγξει τις προϋποθέσεις, βάσει των οποίων χορηγήθηκαν τα έγγραφα αυτά». Δηλαδή, όπως αξιολογεί το βρετανικό κράτος τα τριετή υποβαθμισμένα μπάτσελορ, έτσι πρέπει να τα αξιολογούν και όλες οι υπόλοιπες χώρες. Με αυτόν τον τρόπο βέβαια, ο σκληρός ανταγωνισμός των ιδιωτικών μαγαζιών με τα δημόσια πανεπιστήμια θα οδηγήσει τελικά τα δημόσια πανεπιστήμια να κάνουν υποχωρήσεις από το επίπεδο των σπουδών και των πτυχίων, να μετατρέπουν την επιστημονική μόρφωση σε εφήμερη κατάρτιση...

Η ίδια η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποκαλύπτει ότι η ΕΕ και η πολιτική της είναι προς το συμφέρον μονάχα του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Ακόμα, ξεμπροστιάζει το ρόλο των προσκυνητών της ευρωπαϊκής πολιτικής, τις δυνάμεις εκείνες που δουλεύουν με όλες τους τις δυνάμεις για την αθώωση της πολιτικής της ΕΕ, της πολιτικής του κεφαλαίου και των μονοπωλίων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κάνουν «γαργάρα» τη Συνθήκη του Μάαστριχτ (την οποία ψήφισαν και με τα δυο χέρια) και το γεγονός ότι η ίδια η κοινοτική οδηγία βασίζεται και τεκμηριώνεται στις «ελευθερίες» του Μάαστριχτ και συγκεκριμένα στην ελευθερία κίνησης εργαζομένων. Και όχι μόνο τηρούν σιγήν ιχθύος και δεν τολμούν καν να αναφερθούν στο Μάαστριχτ, αλλά επιμένουν να αποπροσανατολίζουν τη νεολαία, να κοροϊδεύουν κατάμουτρα φοιτητές, σπουδαστές, εκπαιδευτικούς και γονείς. Ετσι, στρέφουν την προσοχή αποκλειστικά και μόνο στους χειρισμούς της κυβέρνησης, κρύβοντας ότι συμφωνούν με την ίδια ακριβώς πολιτική. Γιατί εκείνο που ενδιαφέρει τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποτελεσματική υποταγή των εργαζομένων στις επιλογές του κεφαλαίου κάτω από μια διαχείριση «σοσιαλδημοκρατική»...

Ετσι, το ΠΑΣΟΚ σημειώνει ότι η κυβέρνηση «έστω και την ύστατη στιγμή, οφείλει να επαναφέρει το θέμα στα κοινοτικά όργανα, ώστε να προστατευτεί η έννοια εκπαίδευσης ποιοτικών προδιαγραφών και η ισότιμη πρόσβαση των πολιτών σε αυτή» (Α. Διαμαντοπούλου, 23/10/2008). Επικαλείται τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, τη στιγμή που η πολιτική της ΕΕ έχει βάλει ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν ανώτατη εκπαίδευση, στην αξία των πτυχίων και τα δικαιώματα των αποφοίτων και των εργαζομένων γενικότερα.

Το υποκριτικό βιολί του συνεχίζει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που επιμένει να κρύβει τις ευθύνες του κόμματός του. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του υπεύθυνου Τύπου του ΣΥΝ, Α. Καρίτζη, ο οποίος υποστηρίζει ότι «η απόφαση του ευρωπαϊκού δικαστηρίου δε σημαίνει ότι η χώρα μας είναι "υποχρεωμένη" να αναγνωρίσει επαγγελματικά δικαιώματα στα Κέντρα Ελευθέρων Σπουδών όπως σχεδιάζει η κυβέρνηση, αλλά αντιθέτως αναδεικνύει με τον πιο έκδηλο τρόπο ότι η ίδρυση και η λειτουργία των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το Σύνταγμα της χώρας και το άρθρο 16». Η ίδια η απόφαση, βέβαια, τον διαψεύδει. Ο μόνος λόγος που ο ΣΥΝ παρουσιάζεται να «σφυρίζει αδιάφορα» είναι το γεγονός ότι, αν αναγκαστεί να μπει στην ουσία του ζητήματος, θα πρέπει να παραδεχτεί ότι η απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου αποτελεί δικαίωση πρώτα και κύρια για τον ίδιο τον ΣΥΝ (βλ. Ερωτήσεις Αλαβάνου προς την Κομισιόν για να επιβάλει κυρώσεις στην Ελλάδα, επειδή δεν εφαρμόζει την κοινοτική οδηγία 89/48).

Καμία λύση προς όφελος της νεολαίας, των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορεί να δοθεί από την αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Απέναντι στην ολομέτωπη επίθεση που δέχονται νεολαία και εργαζόμενοι από την πολιτική της ΕΕ, πρέπει να απαντήσουν με ανυπακοή, ρήξη και σύγκρουση με τα μονοπώλια και την εφαρμοζόμενη πολίτική. Ιδιαίτερα μέσα στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ πρέπει να επικρατήσει κλίμα επαγρύπνησης, ώστε να οργανωθεί μαζική και δυναμική αντεπίθεση στα σχέδια της κυβέρνησης για ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας για τα ΚΕΣ.

Η αντεπίθεση, για να είναι αποτελεσματική και να μην εγκλωβιστεί σε ανέξοδα κανάλια, πρέπει να διεκδικεί δυναμικά: Μη εφαρμογή - απειθαρχία στην απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και στην κοινοτική οδηγία 36/05. Κατάργηση του νόμου για τα ΚΕΣ. Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στην εκπαίδευση. Ανασυγκρότηση μιας πραγματικά Ενιαίας Ανώτατης Εκπαίδευσης, αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν. Δημιουργία Σχολών Επαγγελματικής Εκπαίδευσης, δημόσιων και δωρεάν και υψηλοτάτου επιπέδου για όσες ειδικότητες δεν απαιτούν επιστημονική ειδίκευση, με ελεύθερη πρόσβαση για όλους μετά την ολοκλήρωση του Ενιαίου Δωδεκάχρονου υποχρεωτικού σχολείου.

Οι εργαζόμενοι σ' όλη τη χώρα έδωσαν στις 21 Οκτώβρη μια σκληρή μάχη. Εδωσαν μάχη για τα δικαιώματά τους, τις σύγχρονες ανάγκες τους στη δουλειά, τους μισθούς, τη σύνταξη, κόντρα στις έντονες παρεμβάσεις της εργοδοσίας, που στο όνομα της οικονομικής κρίσης καλεί τους εργαζόμενους να υποστείλουν τη σημαία του αγώνα, να κάνουν ακόμα μεγαλύτερες θυσίες υπέρ της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της διάσωσης του συστήματος.

Η μεγάλη μάζα των εργαζομένων, που έδωσαν μαχητικό «παρών» στις απεργιακές συγκεντρώσεις, έκλεισαν τ' αυτιά στα κελεύσματα τόσο της εργοδοσίας, όσο και των ...«ναι μεν αλλά...» των συμβιβασμένων ηγεσιών του συνδικαλιστικού κινήματος.

Σ' αυτή τη μάχη συναντήθηκαν με τα παιδιά τους, με μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές. Συναντήθηκαν στην περιφρούρηση της απεργίας, συναντήθηκαν στις συγκεντρώσεις και τις πορείες των ταξικών δυνάμεων σε όλη τη χώρα, φωνάζοντας τα ίδια συνθήματα, παλεύοντας για τα ίδια αιτήματα, τους ίδιους στόχους. «Ούτε ένα ευρώ από την τσέπη των γονιών μας για τη μόρφωσή μας, την κρίση να πληρώσουν οι λεφτάδες», έλεγαν οι μαθητές, «την κρίση να πληρώσει η πλουτοκρατία» συμπλήρωναν οι φοιτητές, «του καπιταλισμού είναι η κρίση - στην ανατροπή του βρίσκεται η λύση» ...έδειχναν το δρόμο οι εργάτες.

Αυτός ο κοινός βηματισμός μπορεί και πρέπει να συνεχιστεί και να δυναμώσει. Σε όλα τα μέτωπα. Και στο χώρο της Παιδείας υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να συνεχιστούν οι αγωνιστικές διεργασίες.

Η ανώτατη εκπαίδευση, μετά και από την εξέλιξη με την απόφαση του ευρωδικαστηρίου για τα κολέγια, είναι σε αναβρασμό. Σήμερα γίνεται ακόμα περισσότερο φανερό ότι η πολιτική ΕΕ - κεφαλαίου κατακερματίζει τις σπουδές σε κύκλους, σε τυπική - «άτυπη» μάθηση και δεξιότητες, που οδηγούν τελικά σε μια... «μεταδευτεροβάθμια κολυμπήθρα», όπου θα τσαλαβουτούν οι νέοι για να παίρνουν καταρτίσεις, να αγοράζουν ελπίδες, αλλά και να απεμπολούν δικαιώματα.

Οι μαθητές που κάνουν μάθημα σε κτίρια - κλουβιά... που διαβλέπουν ότι το σημερινό σχολείο δεν τους μορφώνει... που βιώνουν το οικονομικό στρίμωγμα των οικογενειών τους και γνωρίζουν ότι βιβλία, εξωσχολικές δραστηριότητες, φροντιστήρια κοστίζουν ακριβά... κάνουν αγώνες, που οι ίδιοι επιλέγουν και συναποφασίζουν. Εχουν θέσει ήδη το νέο τους ραντεβού για μαζικές κινητοποιήσεις στις 6 Νοέμβρη.

Στην ίδια ημερομηνία προσανατολίζονται και φοιτητές - σπουδαστές, προκειμένου να δώσουν μια πρώτη δυναμική απάντηση στη σάρωση της αξίας των πτυχίων και των δικαιωμάτων τους στη δουλειά από τις αποφάσεις της ΕΕ και την εφαρμογή τους από τα κόμματα του ευρωμονόδρομου.

Το πλαίσιο και οι τυχοδιωκτικοί σχεδιασμοί των συμβιβασμένων ηγεσιών σε ΟΛΜΕ και ΔΟΕ φαίνεται ότι ηττάται στη βάση των εκπαιδευτικών. Μπορεί κύκλοι της ηγεσίας της ΟΛΜΕ να διέρρεαν στον Τύπο από την Πέμπτη (που φάνηκε ότι δεν έχει μεγάλες πιθανότητες να πλειοψηφήσει το πλαίσιο της ΠΑΣΚ και των συνοδοιπόρων της) ότι δεν περνάει η πρόταση για απεργία διαρκείας επειδή δεν αντέχουν οικονομικά οι εκπαιδευτικοί μια τέτοια μορφή κινητοποίησης λόγω της κρίσης. Ομως, η πραγματικότητα είναι ότι οι δυνάμεις που είναι πρόθυμες να κατεβάσουν τις απαιτήσεις των εργαζομένων για να μην κακοπάθουν τα αφεντικά από την κρίση, δεν μπορούν να συσπειρώσουν και να εκφράσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων. Τα πλαίσια με ...εκπτώσεις, που δεν εκφράζουν τις σύγχρονες διευρυμένες ανάγκες, δεν πείθουν, ούτε έχουν ικανότητα συσπείρωσης δυνάμεων με προοπτική. Είναι τα ίδια πλαίσια και οι ίδιες δυνάμεις, που, όπως και σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, όπως και σε άλλες ομοσπονδίες, «στοχοποιούν» είτε τον ένα είτε τον άλλο υπουργό, βάζοντας τελικά τους εργαζόμενους να απεργούν και να διεκδικούν την εναλλαγή στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Και στον αντίποδα αυτών των δυνάμεων, οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, δίνουν τη μάχη σε όλους τους χώρους και στους εκπαιδευτικούς να υπάρχουν αγώνες με διάρκεια με προοπτική. Αγώνες που θα εκφράζουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, από ταξική σκοπιά κι όχι από την αγωνία του πώς δε θα διαταραχτούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας από την κρίση, ούτε αγώνες που θα εξαργυρώνονται από την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση για να συνεχίσει το κυβερνητικό έργο της ΝΔ, την ίδια, δηλαδή, πολιτική.

Από όλα τα παραπάνω αναδεικνύεται ακόμα πιο έντονη η ανάγκη αλλαγής των συσχετισμών στο κίνημα. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσουν οι εργαζόμενοι ως στόχο στην καθημερινή τους δράση, ως στάση απέναντι στις εξελίξεις, τις διεργασίες, τους αγώνες, σε κάθε κλάδο.

Μ' αυτό το πρίσμα πρέπει να σταθούν οι εργαζόμενοι, οι γονείς και απέναντι στους αγώνες για την Παιδεία, γιατί είναι δική τους υπόθεση αυτοί οι αγώνες.