Η προεκλογική περίοδος και οι εκλογές έληξαν. Στην Πελοπόννησο μετρούν ακόμα τις καταστροφές και θρηνούν τους νεκρούς τους. Αλήθεια, πού βρίσκεται το πολυλαλίστατο ΠΑΣΟΚ; Τόσες κουβέντες, δηλώσεις, σχέδια, επιτροπές κτλ. ξεχάστηκαν και οι πάντες επικεντρώθηκαν στο ποιος είναι ο καταλληλότερος να νικήσει τον Καραμανλή. Ακόμα και σε μια μεγάλη κρίση που ξέσπασε, οι όροι συζήτησής τους στρέφονται στο πώς θα ξαναπάρουν την εξουσία για να (ξανα)γευτούν τα οφέλη της. Οι άνθρωποι ξεχάστηκαν. Το περιβάλλον, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήταν στα άμεσα ενδιαφέροντά τους. Το έδειξαν στα είκοσι χρόνια της εξουσίας τους. Οι κάτοικοι που δέχτηκαν ένα συντριπτικό χτύπημα δεν έχουν να περιμένουν το παραμικρό από τους εταίρους του δικομματισμού. Οργάνωση, διεκδίκηση κι αγώνες χρειάζονται, για να σταθούν και πάλι στα πόδια τους και να δουν τη ζωή να χαμογελά και πάλι στις περιοχές τους.

Στα βιοκαύσιμα και τη χρήση τους για ενεργειακούς σκοπούς έχουν στραφεί οι Κουβανοί επιστήμονες και μάλιστα, όπως φαίνεται, έχουν κάνει σημαντικά βήματα. Οι έρευνές τους σχετίζονται με την παραγωγή αιθανόλης από ζαχαροκάλαμο. Οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν πρέπει να είναι εγκλωβισμένες στο πετρέλαιο που ελέγχουν κυρίως βορειοαμερικανικές πολυεθνικές.

Την ίδια στιγμή που ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ ανακοινώνει «πρόστιμα» στη ΔΕΗ για τη ρύπανση του περιβάλλοντος, διεθνείς έρευνες αποδεικνύουν ότι η Ελλάδα είναι από τις χώρες, όπου οι ΑΠΕ βρίσκονται σε στασιμότητα, σε αντίθεση με άλλες που οι επιδόσεις τους είναι αξιοζήλευτες. Και τόσα ποσά για έρευνες που τρυγήθηκαν από τα ευρωπαϊκά προγράμματα τι έγιναν; Υπάρχει κάποιος να δώσει απαντήσεις;

Κυκλοφορεί η τρίμηνη επιθεώρηση εκπαιδευτικών θεμάτων με πλούσια, όπως πάντα, ύλη γύρω από τα ζητήματα της Παιδείας σε όλες τις βαθμίδες. Συνεχίζεται το αφιέρωμα (τρίτο μέρος) της κριτικής για τα νέα σχολικά βιβλία, που τόσος λόγος έγινε (και θα εξακολουθήσει να γίνεται) την προηγούμενη σχολική περίοδο. Εμείς θα σταθούμε σε δύο ενδιαφέροντα κείμενα: Τις απόψεις και τις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών της Περιφέρειας Αττικής για τη διδακτική αξιοποίηση του Διαδικτύου στο δημοτικό σχολείο και για την (αυτονόητη) αναγκαιότητα της κυκλοφοριακής αγωγής. Οι εκπαιδευτικοί σε ρόλο ερευνητή. Και το υπουργείο σε ρόλο χωροφύλακα. Εκαστος εφ' ω ετάχθη...

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε μας διαφεύγει βεβαίως ότι κινείται εντός συγκεκριμένου οικονομικοπολιτικού πλαισίου, άρα τα περιθώρια να κινηθεί προς τη μια ή την άλλη κατεύθυνση είναι περιορισμένα. Χωρίς την παραμικρή ψευδαίσθηση για το πού μπορεί να φτάσει ένας υπουργός αστικού κόμματος στα περιβαλλοντικά ζητήματα, κρίνουμε ότι ορισμένες παρεμβάσεις θα μπορούσαν να έχουν γίνει, έτσι ώστε να ανακουφιστούν τα μεγάλα αστικά κέντρα και να προστατευτεί ο πλουσιότατος φυσικός πλούτος της χώρας. Ομως οι προτεραιότητες που είχαν τεθεί ήταν άλλες. Στα ίδια μονοπάτια που βάδισε το ΠΑΣΟΚ συνέχισε και η ΝΔ. Μάλιστα, κρίθηκε ότι έπρεπε να γίνουν γοργότερα βήματα. Για παράδειγμα, το Ελληνικό καθυστέρησε. Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα θέλουν να το τσιμεντοποιήσουν, όπως είχε σχεδιαστεί από τους προκατόχους του. Το ίδιο και ο Ιππόδρομος. Για την παραλιακή δεν το συζητάμε. Εξακολουθεί να αποκλείει τους κατοίκους της πρωτεύουσας, πλην μερικών εκατοντάδων μέτρων. Πρόσφατη είναι η ιστορία με το Ελληνικό. Ιδιώτης επιχειρηματίας με γαλαζοπράσινες πλάτες είναι γενικός αφέντης και η αστυνομία αντί να συλλαμβάνει τους μπράβους του οδηγεί στα κρατητήρια δημοτικούς υπαλλήλους και πολίτες.

Το ΥΠΕΧΩΔΕ σιώπησε και σιωπούσε. Αλλά και με το Δασολόγιο επί τρία χρόνια δεν έγινε απολύτως τίποτα. Οσο για το Κτηματολόγιο, ένα από τα φιάσκα του ΠΑΣΟΚ, εξακολουθεί να κινείται με ρυθμούς χελώνας. Τα αυθαίρετα παραμένουν σημαία του δικομματισμού, ανεξάρτητα από τις ονομασίες που τους δίνουν, οι παραλίες της χώρας λεηλατούνται «χάριν της ανάπτυξης» και δασικές εκτάσεις φιλέτα παραδίδονται σε «επενδυτές». Εγχώριους και αλλοδαπούς. Τελευταία πράξη το «δωράκι» στο καζίνο της Πάρνηθας. Μια υπουργική πασοκική απόφαση, που ενεργοποιήθηκε από τη ΝΔ. Το δάσος Καϊάφα εξακολουθεί να παραμένει στο στόχαστρο των πράσινων αναπτυξιομανών που τώρα πάνε αντάμα με τους γαλάζιους εταίρους τους. Τα παραδείγματα πάμπολλα σε όλη τη χώρα. Πρώτα η ανάπτυξη και το περιβάλλον ας περιμένει. Μόνο που από τη μεγάλη αναμονή ακρωτηριάζεται και στο τέλος η έννοια θα είναι άνευ περιεχομένου. Κι ας μη βιαστούν οι πάσης φύσεως και χρώματος θεσμολάγνοι να αντιτείνουν την έλλειψη υπουργείου Περιβάλλοντος. Η ασκούμενη πολιτική είναι το ζήτημα και όχι η ύπαρξη ή μη ενός αυτοτελούς υπουργείου. Γιατί υπουργείο Παιδείας υπάρχει. Τι εμπόδισε τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές; Η συνύπαρξή του με το Θρησκευμάτων; Αυτά είναι καλαμπούρια για μικρά παιδιά.

Ερχόμαστε τώρα στο πρόστιμο. «Γιάννης κερνά Γιάννης πίνει». Μια από τις μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις με τεράστια κέρδη και υπό κρατικό έλεγχο θα πληρώσει (αν πληρώσει) το πρόστιμο. Από τη μια τσέπη θα βγει και στην άλλη θα μπει. Το ζήτημα που αναδεικνύεται είναι άλλο και πολύ σοβαρότερο κατά τη γνώμη μας και το οποίο δεν απαντήθηκε. Θα λέγαμε ότι συσκοτίστηκε. Πώς μια δημόσια εταιρεία, έστω και κουτσουρεμένη, αφού μεγάλο ποσοστό των μετοχών της έχουν ιδιώτες (αλλά το management παραμένει στο δημόσιο), αφέθηκε τόσα χρόνια να ρυπαίνει με ανατριχιαστικούς στην κυριολεξία ρυθμούς δολοφονώντας περιβάλλον: ανθρωπογενές και φυσικό; Με κάλυψη τίνος λ.χ. στο 1/3 της λειτουργίας του η ΑΗΣ Β της Μεγαλόπολης δε χρησιμοποιούσε το σύστημα της αποθείωσης; Γιατί δεν πραγματοποιούνταν συνεχείς μετρήσεις των συγκεντρώσεων διοξειδίου του θείου, οξειδίων του αζώτου και των αιωρούμενων σωματιδίων; Γιατί καθυστερεί τόσο προκλητικά η αντικατάσταση των φίλτρων στις μονάδες; Μήπως επειδή προέχει η κερδοφορία και οι αποδόσεις των μετοχών; Κι αν όχι, ποια απάντηση, αλήθεια, μπορεί να δοθεί και να μας πείσει; Γιατί μιλάμε για την πλέον ρυπαίνουσα επιχείρηση την ίδια στιγμή που τις επιπτώσεις από το φαινόμενο του θερμοκηπίου τις γευόμαστε και στην Ελλάδα. Ολα τα στοιχεία, μάλιστα, δείχνουν ότι θα ενταθούν και θα πολλαπλασιαστούν.

Είναι σαφές ότι η μέριμνα για το περιβάλλον δεν πρέπει να αφεθεί ούτε στους τεχνοκράτες διοικούντες, ούτε στους πολιτικούς προϊσταμένους τους, ούτε στους γραφικούς κρατικοδίαιτους «μ» κυβερνητικούς. Αν θέλουμε ζωή στον τόπο αυτό και μετά από πενήντα χρόνια. Το λαϊκό κίνημα και οι εργαζόμενοι της εταιρείας πρέπει να μπουν στην πρωτοπορία των αγώνων για μια διαφορετική πολιτική που θα εξασφαλίζει φτηνή ενέργεια στα λαϊκά στρώματα και παράλληλα θα προστατεύει το περιβάλλον. Και τα δυο αυτά δεν είναι ασύμβατα, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι γαλαζοπράσινοι θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού.