1870 Πεθαίνει ο μεγάλος Αγγλος συγγραφέας Κάρολος Ντίκενς.

1898 Υπογράφεται συμφωνία, με την οποία η Κίνα παραχωρεί το Χονγκ Κονγκ στη Βρετανία για 99 χρόνια. Η εντολή έληξε το 1997 και από την 1η του Γενάρη 1998 το Χονγκ Κονγκ επέστρεψε στην Κίνα.

1935 Διεξάγονται μέσα σε συνθήκες άγριας τρομοκρατίας βουλευτικές εκλογές, που οδήγησαν στη νίκη των αντιβενιζελικών κομμάτων. Το ΚΚΕ σημειώνει μια σημαντική επιτυχία. Συγκεντρώνει 98.699 ψήφους, δηλαδή 40.000 ψήφους περισσότερες από τις εκλογές της 5ης του Μάρτη του 1933.

1948 Τμήματα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μπαίνουν στη Ραψάνη Ολύμπου.

1983 Η Μάργκαρετ Θάτσερ, επικεφαλής του κόμματος των Συντηρητικών, κερδίζει τις βρετανικές εκλογές με πλειοψηφία 144 εδρών.

1991 Οι επιστήμονες καταγράφουν την ισχυρότερη ηλιακή έκρηξη μέσα στον 20ό αιώνα.

1999 Με απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ με 14 ψήφους υπέρ και μία αποχή (Κίνα), το Κοσσυφοπέδιο μετατρέπεται σε διεθνές προτεκτοράτο και τίθεται υπό την «προσωρινή διοίκηση της διεθνούς κοινότητας».

«Δεν υπάρχει σκέψη για νέα μέτρα», δήλωσε όλο αυτοπεποίθηση ο κ. Πεταλωτής.

Δεδομένου ότι ο κ. Πεταλωτής, όταν ρωτήθηκε αν ίσχυε η προεκλογική εξαγγελία του ΠΑΣΟΚ για «αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό», απάντησε «βεβαίως!», αλλά δυο ώρες αργότερα βγήκε ο Παπανδρέου και ανακοίνωσε «πάγωμα» και μειώσεις μισθών,

δεδομένου, επίσης, ότι ο κ. Πεταλωτής δήλωσε ότι δεν τρέχει τίποτα με την κυρία Γκερέκου, αλλά η κυρία Γκερέκου τρεις ώρες αργότερα παραιτήθηκε από την κυβέρνηση,

όσο σκεφτόμαστε και ξανασκεφτόμαστε τη νέα διαβεβαίωσή του (σ.σ.: «δεν υπάρχει σκέψη για νέα μέτρα»), τόσο μας ζώνουν τα φίδια...

'Η θα πτωχεύσει ο λαός

ή η πλουτοκρατία

Στο φόντο τόσο των σκανδάλων της «Ζήμενς» και του Βατοπεδίου, όσο και της «ανακάλυψης της Αμερικής» σχετικά με τον τρυφηλό βίο κάποιων εκ των «εμβληματικών» φυσιογνωμιών του δικομματισμού, διεξάγεται μια καταφανής προσπάθεια η υποστύλωση του αξιοθρήνητου πολιτικού κατεστημένου να πατήσει στις «σκαλωσιές» του συμψηφισμού, του διαδικαστικού εκφυλισμού και στην αθώωση του αστικού πολιτικού συστήματος μέσα από την «τιμωρία» ή τη διαπόμπευση κάποιων προσώπων.

*

Στο σκηνικό αυτό, ας προστεθεί η εμπειρία ολόκληρης της τελευταίας 25ετίας, η οποία βοηθάει να διαπιστωθεί ότι:

Υπαρκτά σκάνδαλα, όπως των υποκλοπών του '86, του Κοσκωτά το '89, της ΑΓΕΤ, των υποκλοπών και του ΟΤΕ, το '93, του Χρηματιστηρίου το 1999, των δομημένων ομολόγων το 2007, και τόσα άλλα,

μετατράπηκαν, μέσω της σκανδαλοθηρικής και αποπροσανατολιστικής αξιοποίησής τους, σε βατήρα αναπαραγωγής εκείνης ακριβώς της πολιτικής που επωάζει τα σκάνδαλα.

*

Πρόκειται για εμπειρία που μπορεί να αποτελέσει οδηγό σκέψης για τον ελληνικό λαό, που δεν αρκεί να «τους έχει σιχαθεί», ούτε η οργή του πρέπει να εξαντληθεί με το «να βγάλει το άχτι του» επειδή κάποιοι θα βγουν στη σέντρα,

αλλά

- μιας και άρχισαν ήδη να ακούγονται «φήμες» για εκλογές -

έχει φτάσει η ώρα να απαντήσει «νισάφι πια» στους πρωταγωνιστές μιας «αντιδικίας», που επί δεκαετίες διεξάγεται με «διακύβευμα» αν θα είναι «γαλάζιος» ή «πράσινος» ο διαχειριστής της Κόπρου.

Τους ίδιους, δηλαδή, που σήμερα, για να δραπετεύσουν από τις συνέπειες της κρίσης που το σύστημά τους δημιούργησε, εμπλουτίζουν την τακτική τους ώστε να απεκδυθούν την πολιτική καταισχύνη που εκπροσωπούν, μεθοδεύουν να περάσουν από το εκμαγείο των... αποκαθαρμένων ταγών και σχεδιάζουν να επανεμφανιστούν - από κοινού ίσως; - με το προσωπείο των έτοιμων να συμπήξουν δυνάμεις ταχείας... «εθνικής σωτηρίας».

Το Γραφείο Τύπου του ΛΑ.Ο.Σ. εξέδωσε χτες ανακοίνωση κατά του ΠΑΜΕ, στην οποία ισχυρίζεται ότι οι αγώνες των εργαζομένων «πιέζουν και εκβιάζουν», ότι λόγω των λαϊκών κινητοποιήσεων «αυξάνεται η ανεργία και το κοινωνικό μίσος» (!) και μάλιστα ο... Πάπας που συνέταξε την εν λόγω ανακοίνωση επικαλείται τη «μεγαθυμία» του ΛΑ.Ο.Σ. (!) απέναντι στις «ασχήμιες» (!) του ΠΑΜΕ, απειλώντας ότι η... ευρυχωρία αυτού του εθνικιστικού και ακροδεξιού συνονθυλεύματος, του ΛΑ.Ο.Σ. «έχει φθάσει πλέον στα όρια της κοινωνικής αντοχής»!

*

Η απορία που έχουμε εμείς είναι τούτη:

Ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ, του κόμματος που εξέδωσε την παραπάνω ανακοίνωση κατά του ΠΑΜΕ και των εργατών που παλεύουν για τους κλεμμένους μισθούς τους και τις λεηλατημένες συντάξεις τους,

είναι ο ίδιος που διαθέτει μόνο 20 ακίνητα, 12 αγροτεμάχια, 4 βοσκοτόπια (!) και 1 οικόπεδο,

ή μας έχει διαφύγει κάτι από το καθ' όλα νόμιμο και ηθικό «πόθεν έσχες» του;

«Εχει όρια ο συνδικαλιστικός ακτιβισμός;» αναρωτιέται ο διατελέσας και καθηγητής του Πάντειου (όπως υπογράφει), ο κ. Ψυχογιός, στο «Βήμα της Κυριακής».

Μετά, δε, από μακρά περιπλάνηση στην αντιΚουκουεδίλα της αισθητικής των κονσερβοκουτιών -

καταλήγει να αναφωνήσει: «Ελεος, όχι άλλους αγώνες».

*

Αυτή η απέχθεια του βαθύνοος ακαδημαϊκού μας, απέναντι στις λαϊκές διεκδικήσεις και στους ταξικούς συνδικαλιστικούς αγώνες, είναι προϊόν της κάτωθι εξονυχιστικής ανάλυσής του:

Οι κινητοποιήσεις συνιστούν «αγωνιστικό εθνικισμό» (!) που έλκει την καταγωγή του είτε από την Ακρα Δεξιά είτε από την Ακρα Αριστερά...

*

Μετά από αυτήν την υπέρλαμπρης ευφυίας καταβύθιση στην αντιδραστική θεωρία της «σύμπλευσης των Ακρων», ο κ. Ψυχογιός δεν παραλείπει να γοητεύσει τον πνευματικό του ναρκισσισμό εντοπίζοντας ότι «το όριο του συνδικαλιστικού ακτιβισμού είναι ο Μαραθώνας». Τουτέστιν, στο ερώτημα

«τι εννοεί ο ποιητής»,

η ερμηνεία είναι ότι οι άνθρωποι δε βγαίνουν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν κινούμενοι από τη συνειδητοποίηση για το πώς το δίκιο ή το άδικο επιδρά στη ζωή τους, αλλά (υπο)κινούμενοι από ένα αρχέγονο φαντασιακό, το οποίο επιστρατεύεται κατά το δοκούν από αυτούς που επιθυμούν «να υποκατασταθεί η δημοκρατική διαπραγμάτευση με τη βιαιότητα». Οπως δηλαδή - κατά τον κ. Ψυχογιό - πράττει το ΚΚΕ...

*

Α, ναι: Ο πνευματικός αυτός άνθρωπος,

που όταν μιλάει για «Μαραθώνα» μάλλον δεν(;) καταλαβαίνει ότι εκβιάζει συνειρμούς σχετικούς με κάποιους που «μήδισαν»,

δεν παραλείπει να προμηθεύσει τους αναγνώστες του με παλαιολιθικά «επιχειρήματα» για την «απόλυτη εξάρτηση (του ΚΚΕ) από τη Μόσχα» κι άλλα τέτοια στα οποία αρέσκονται εκλεκτοί εκπρόσωποι του «εθνικισμού της μπουρζουαζίας»

(σ.σ.: «μπουρζουαζία», τι μπρουτάλ λέξη, ε, κύριε Ψυχογιέ;).

Ανάμεσα στους τελευταίους φιγουράρουν:

Από θιασώτες των πολιτικών επιλογών του Γεωργίου Παπανδρέου το Δεκέμβρη του '44, μέχρι θιασώτες των ΝΑΤΟικών βομβαρδισμών κατά της Γιουγκοσλαβίας...

*

Εν κατακλείδι:

Κατόπιν ενός πληθωρισμού μάταιων φράσεων με τις οποίες έντυσε μια ολόκληρη σελίδα, ο κ. Ψυχογιός, ευτυχής κατά τα λοιπά για το ταλέντο του να κυλά «στις ράγες της χρυσής μετριότητας»

(ταλέντο που επέδειξε από την εποχή που συνωθείτο στους χειροκροτητές του Σημίτη),

μπορεί να σεμνύνεται ότι με δύο - τρία τέτοια κείμενα ακόμα, ίσως τον «ξεχωρίσουν» οι ερευνητές που έχουν την πολυτέλεια να χαραμίζουν χρόνο για να μελετούν την ποιότητα της κάστας των «ιδεολόγων» του ΔΝΤ και της ΕΚΤ

και που - εν καιρώ - θα αποφανθούν: «Εχει όρια ο εξωνημένος κοσμοπολιτισμός;»...