1799. Ο Ναπολέων Βοναπάρτης με πραξικόπημα ανακηρύσσεται πρώτος ύπατος της Γαλλίας.

1866. Ολοκαύτωμα της Μονής Αρκαδίου στην επαναστατημένη Κρήτη. Καθώς οι Τούρκοι εισβάλλουν στο μοναστήρι, ο ηγούμενος Γαβριήλ Μάνεσης δίνει το σύνθημα και ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης πυροβολεί τα βαρέλια με το μπαρούτι. Τινάχτηκαν στον αέρα τριακόσιοι μαχητές και 643 γυναικόπαιδα μαζί με τους Τούρκους.

1919. Δημιουργείται το Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας.

1953. Ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καμπότζης.

1960. Ο Τζον Κένεντι εκλέγεται Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα πρώτα αποτελέσματα, νίκησε τον Ρίτσαρντ Νίξον με ποσοστό 50,25% έναντι 49,75% και με διαφορά μόλις 139.332 ψήφων.

1993. Καταρρέει η θρυλική γέφυρα του ποταμού Νερέτβα στο Μοστάρ, ως αποτέλεσμα του βομβαρδισμού της στον πόλεμο της Βοσνίας. Η στρατηγική αυτή γέφυρα είχε αντέξει 400 χρόνων πολέμους και μάχες για τον έλεγχό της.

Αλγέρι, Φαλούτζα, Παρίσι...

«Τσακώθηκαν» χτες οι Νεοδημοκράτες και οι ΠΑΣΟΚοι στη Βουλή για την ακρίβεια στην αγορά! Εκεί δηλαδή που στενάζει ο κοσμάκης, ζώντας καθημερινά την «ελεύθερη αγορά» της ΝΔ, τον «ανταγωνισμό» του ΠΑΣΟΚ και την «ελεύθερη οικονομία» και των δυο τους! Αυτό θα πει θράσος...

Ο Αλέκος Αλεξανδράκης ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος και μεγάλος ηθοποιός. Και θα είναι και τώρα που «έφυγε». Σε αντίθεση με αυτούς, των εκ της πληθώρας των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, που χτες τον «έστειλαν» πριν την ώρα του (αν και ο θάνατος του ηθοποιού επήλθε στις 7 μ.μ., αυτοί άρχισαν τον «επικήδειο» από το μεσημέρι!) και που είναι και θα είναι στον αιώνα τον άπαντα, κοράκια, ασυνείδητοι και καραγκιόζηδες.

Τι κι αν ακόμα και από το ΠΑΣΟΚ έχουν βγάλει «σπυριά» με το βιβλίο του κ. Σημίτη. Για τον πρώην πρωθυπουργό φτάνει που έχει στο πλευρό του τον κ. Πρετεντέρη. Λίγο είναι νομίζετε;..

Στους «Αθλίους» η πείνα και η απελπισία οδηγούν τον Γιάννη Αγιάννη στο «έγκλημα». Το «έγκλημά» του είναι ότι κλέβει ένα καρβέλι ψωμί. Η πείνα και η δυστυχία είναι το άλλοθι του Αγιάννη. Πεινάει. Αυτό είναι το δίκιο του. Αυτό είναι το άλλοθί του. Το άλλοθι του Αγιάννη, το δίκιο του, είναι και η απόδειξη του εγκλήματός του. Ετσι ορίζουν το έγκλημα αυτοί που αναγκάζουν τους Αγιάννηδες να πεινούν. «Πεινάς», άρα «έκλεψες», άρα «ένοχος». Και τότε παίρνει το λόγο ο πέλεκυς της «τάξης» των χορτάτων, ο «νόμος» των εκμεταλλευτών, απέναντι στους πεινασμένους.

*

Ο Ιαβέρης (πάντα και παντού όπου υπάρχουν Αγιάννηδες υπάρχουν και Ιαβέρηδες) έρχεται στο προσκήνιο ως αμείλικτος διώκτης του «παράνομου» Αγιάννη. Ο Αγιάννης, φτωχός, εξαχρειωμένος, αδύναμος, εξευτελισμένος από ένα σύστημα που τον κρατά δέσμιο της αμάθειας και του περιθωρίου, θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της «παρανομίας» του. Η «δικαιοσύνη» αναλαμβάνει να επαναφέρει την ηρεμία, την ευταξία. Αλλά ποια «δικαιοσύνη»; Ποιο είναι το «μέτρο» της; Ο άνθρωπος, οι ανάγκες του, τα δικαιώματά του, οι ελπίδες του, παραμένουν για αιώνες το ζητούμενο στον κόσμο των «Ιαβέρηδων». Στα γκέτο των πεινασμένων η «δικαιοσύνη» δεν εμφανίζεται ποτέ για να μοιράσει καρβέλια ψωμί, για να φέρει δουλιά, ισότητα, αδελφότητα και ελευθερία. Ερχεται για να τιμωρήσει και να φιμώσει.

*

Ο κόσμος του Ιαβέρη, του Σαρκοζί, του Λεπέν, του Μπλερ, του Μπους, είναι ανελέητος απέναντι στους «Αγιάννηδες», στις πατρίδες τους, στις γειτονιές τους, στις θρησκείες τους, ο κόσμος του Ιαβέρη είναι αδίστακτος απέναντι στην τάξη του Αγιάννη.

***

«Τα καλύτερά μας χρόνια δεν ήρθαν ακόμα», έγραφε ο Βίκτωρ Ουγκώ.

Τα καλύτερά μας χρόνια δε θα έρθουν ποτέ όσο θα υπάρχουν «Αθλιοι». Και «Αθλιοι» θα υπάρχουν πάντα έως ότου οι «Αγιάννηδες» ξεσηκωθούν, εξεγερθούν και επαναστατήσουν. Οχι ως ρακένδυτοι παρίες, όχι ως ρομαντικοί ή αναλώσιμοι από το σύστημα εραστές της νυχτερινής «αταξίας», όχι ως «χριστιανοί» ή «μουσουλμάνοι», όχι ως κάτοικοι του κέντρου ή των προαστίων. Αλλά, αν ξεσηκωθούν, εξεγερθούν και επαναστατήσουν, ανεξάρτητα από φυλή και τόπο καταγωγής, ανεξάρτητα από Χριστό και από Αλλάχ, ως αυτό που τελικά είναι: Τα «παιδιά (του) ενός (και) κατώτερου Θεού».

Ετσι και μόνο έτσι ο κόσμος των «Αγιάννηδων» θα νικήσει τους «Ιαβέρηδες»: Οταν τα μέλη του δράσουν ως συνειδητά υποκείμενα εκείνης της συλλογικής δύναμης που - όπως έλεγε ο Καμί - «προτιμά αιώνια την αταξία από την τάξη της αδικίας».

*

Με μια κουβέντα: Μόνο όταν δράσουν ως τάξη, πολιτικά οργανωμένη και κοινωνικά χειραφετημένη, απέναντι στην «άθλια» τάξη των Ιαβέρηδων, των Σαρκοζί, των Λεπέν, των Μπλερ, των Μπους.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Αλλά πρέπει να έχεις το ταλέντο να λες με λίγα τόσα πολλά. Το ταλέντο των συναδέλφων σκιτσογράφων, με το οποίο φωτίζουν πλευρές της επικαιρότητας, είναι πολλές φορές ακατανίκητο. Και τότε τα δικά μας λόγια είναι περιττά.