1822 Αρχισαν οι φοβερές σφαγές της Χίου από τους Τούρκους. Μετά από μια αποτυχημένη εξέγερση, οι Τούρκοι που είχαν κλειστεί στο κάστρο με τη βοήθεια του τουρκικού στόλου αρχίζουν ένα όργιο σφαγής και λεηλασίας.

1945 Συνήλθε η 11η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, για να εξετάσει τη δράση του Κόμματος την περίοδο της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης και να καθορίσει τα νέα του καθήκοντα.

1951 Τα διασημότερα θύματα του μακαρθισμού στις ΗΠΑ, οι επιστήμονες Τζούλιους και Εθελ Ρόζενμπεργκ, καταδικάζονται σε θάνατο, με την κατηγορία ότι πουλούσαν «ατομικά μυστικά» στη Σοβιετική Ενωση.

1960 Αρχισε στο στρατοδικείο της Αθήνας η δίκη 14 στελεχών του ΚΚΕ με την κατηγορία της «κατασκοπίας». Στο τυποποιημένο κατηγορητήριο αναφέρεται: «Εισήλθον εις την Ελλάδα εκ χωρών του παραπετάσματος με σκοπόν τη διενέργειαν κατασκοπίας διά λογαριασμόν ξένης δυνάμεως». Οι Ρούλα Κουκούλου, Αύρα Παρτσαλίδου, Κώστας Φιλίνης, Γιώργος Ερυθριάδης, Ελένη Ερυθριάδη και Κώστας Τριανταφύλλου καταδικάζονται σε ισόβια μια βδομάδα αργότερα.

Γιαούρτι με μέλι.

«Υγιεινή» (!) διατροφή...

*

«Ο ιμπεριαλισμός εκτιμώντας σωστά για τα συμφέροντά του τις κοινωνικοοικονομικές δυσκολίες της Πολωνίας φρόντισε το φθινόπωρο του 1978 να εκλεγεί Πολωνός πάπας, αναβιώνοντας πιο πολύ τις εθνικιστικές τάσεις μέσα στην Πολωνία, δυναμώνοντας ταυτόχρονα το ρόλο της Εκκλησίας και των καθολικών διανοούμενων στο εσωτερικό της κοινωνίας της. Οπως είχε καταγγείλει πριν δυόμισι χρόνια ακόμα και μερίδα του αστικού Τύπου, πολλά ερωτηματικά άφησε ο τρόπος που οι ιμπεριαλιστές μπόρεσαν να απαλλαγούν από τον προκάτοχο του Πολωνού πάπα Ιωάννη - Παύλου. Ο προκάτοχός του έμεινε στον παπικό θρόνο και στη ζωή μόνο λίγες μέρες από τη στιγμή που εκλέχθηκε. Κατά πάσα πιθανότητα πέθανε από δηλητηρίαση. Ο υποψήφιος Πολωνός καρδινάλιος που πριν λίγες βδομάδες είχε ηττηθεί, εκλέγεται τώρα πάπας. Πράγμα ασυνήθιστο αφού εδώ και 455 χρόνια, όλοι οι πάπες ήταν Ιταλοί. Εχει όμως την εξήγησή του. Ο ιμπεριαλισμός αποκτά έναν ακόμα "νόμιμο" και σημαντικό μοχλό παρέμβασης από το εξωτερικό στις εσωτερικές εξελίξεις της Πολωνίας». (1)

*

Παρέμβαση που είχε όχι μόνο ιδεολογικό χαρακτήρα αλλά και απολύτως υλικό (τα δάκρυα του Γκορμπατσόφ και του Βαλέσα, που δήλωσε προχτές ότι «χωρίς αυτόν δε θα είχε υπάρξει το τέλος του κομμουνισμού», τα λένε όλα) καθώς το Βατικανό αναδείχτηκε «αλληλέγγυος» καθοδηγητής των δυνάμεων που έδρασαν κατά του σοσιαλισμού και μέγας χρηματοδότης τους (άλλωστε, επί Βοϊτίλα η μετατροπή της «Αγίας Εδρας» σε δυσθεώρητη μπίζνα και σε ...«Αγία Τράπεζα» πήρε μυθικές διαστάσεις)

***

Ο πάπας Ιωάννης - Παύλος ο Β΄ είχε τη δική του συμβολή στις εξελίξεις στη γειτονιά μας. Ακόμα και μετά το 1990, όταν οι εξελίξεις με την ανατροπή του σοσιαλισμού μείωσαν το ειδικό πολιτικό του βάρος στην υπηρεσία των Αμερικανών ή άλλοτε του επέτρεπαν να διαλέγει ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο (όπως συνέβη με τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στον πόλεμο κατά του Ιράκ, οπότε και ο ποντίφικας τάχθηκε με τον γαλλογερμανικό άξονα), υπήρξε κάτι παραπάνω από χρήσιμος για τα σχέδια του ευρωατλαντισμού.

*

Θα πρέπει να του «αναγνωριστεί» ότι ήταν από τους πρώτους που έθεσε το θέμα της «Μεγάλης Αλβανίας», προοπτική την οποία ...ευλόγησε, μια δεκαετία - μάλιστα - πριν το βομβαρδισμό του Κοσσυφοπεδίου. Ηταν το 1990 όταν ο πάπας στη δοξολογία του προς τιμήν της Παναγίας του Σκουτάρι (προστάτιδας της Αλβανίας), παρουσία των Αλβανών επισήμων, προσευχήθηκε λέγοντας: «Μητέρα της ελπίδας δώρισέ μας την ημέρα που αυτός ο γενναιόδωρος λαός θα είναι ενωμένος» (2). Λίγο αργότερα εγκαινιάζει κατά την επίσημη επίσκεψή του στα Τίρανα το μνημείο που αφιερώνεται στη «Μεγάλη Αλβανία» και τάσσεται υπέρ της «υπόθεσης των αλβανοφώνων του Κοσσόβου»...

*

Το 1991 το Βατικανό και ο πάπας Ιωάννης - Παύλος ο Β΄ θέτουν το ...Θεό στην υπηρεσία της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Οι αποσχιστικές τάσεις της Κροατίας αναφέρονται από τον πάπα σαν «νόμιμες επιθυμίες του λαού της Κροατίας» (3).

Το Βατικανό είναι το πρώτο κράτος που αναγνωρίζει διπλωματικά την Κροατία, στις 13 του Γενάρη 1992. Ακόμα και η ΕΕ, που ένα μήνα πριν είχε πάρει την απόφαση για αναγνώριση της Κροατίας και της Σλοβενίας, ακολουθεί...

Ο πάπας δεν έμεινε «αδιάφορος» ούτε στην επέκταση του πολέμου στη Βοσνία. Παραμονές της προβοκάτσιας του Σαράγεβο, ο πάπας έχει φροντίσει να ευλογήσει προκαταβολικά τη ΝΑΤΟική επιδρομή του 1995, ζητώντας από τη διεθνή κοινότητα να πράξει το «αναγκαίο» (σ.σ.: βομβαρδισμούς) για να τιμωρηθούν οι «επιτιθέμενοι» (σ.σ.: Σέρβοι...).

Λίγα χρόνια αργότερα ο Ιωάννης - Παύλος ο Β΄ γίνεται για μια ακόμα φορά προμηθέας της θηριωδίας του ΝΑΤΟ. Είναι το Μάη του 1998 που από το Ζάγκρεμπ (όπου και ανακηρύσσει «Αγιο» τον καρδινάλιο Στέπινατς, τιποτένιο συνεργάτη των χιτλερικών και γνωστό στην ιστορία ως «Αρχιεπίσκοπο της γενοκτονίας») ζητά την «επίλυση» (4) του προβλήματος στο Κόσσοβο. Η «επίλυση» ήρθε ένα χρόνο αργότερα με τον ανελέητο ΝΑΤΟικό βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας...

***

Πέρα από το πώς ο ίδιος προήγαγε την «κληρονομιά» του Βατικανού, έχει σημασία να δούμε ποιας «κληρονομιάς» υπήρξε κληρονόμος ο Βοϊτίλας.

*

Ο 20ός αιώνας άρχισε για το Βατικανό συνδέοντάς το με το νήμα του παρελθόντος του, δηλαδή τον «Αγιο» Καρλομάγνο, που διακήρυττε ότι «αποστολή μου είναι να υπερασπιστώ με τα όπλα και με τη βοήθεια του Θεού την Αγία Εκκλησία, προς τα έξω για τη συντριβή των απίστων, στο εσωτερικό για τη διάδοση της Καθολικής πίστης», τις θηριωδίες των «πιστών σταυροφόρων», το κάψιμο των «απαγορευμένων βιβλίων» και την Ιερά Εξέταση που στην πυρά της έγιναν παρανάλωμα από το 1542 δεκάδες εκατομμύρια «αιρετικοί» (5). Το 1900 η εγκύκλιος του πάπα Λέοντα ΙΓ΄ έλεγε:

«Είναι εντελώς απαράδεκτο να ενισχύσουμε, να υπερασπιζόμαστε ή να επιτρέψουμε την ελευθερία της σκέψης, του λόγου, των γραφομένων (...) σαν να ήταν δικαιώματα δοσμένα στους ανθρώπους απ' τη φύση» (6).

*

Λίγα χρόνια αργότερα ο πάπας θα ξεκαθαρίσει απευθυνόμενος προς όλο τον κόσμο: «Ο Μουσολίνι είναι απεσταλμένος της Θείας Πρόνοιας» (7) ενώ αργότερα ο πάπας Πίος ο ΙΒ΄ εξηγούσε ως εξής τη φιλοναζιστική στάση του Βατικανού: «Πού ξέρεις, μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο η Γερμανία»...

Ευεξήγητο λοιπόν το γιατί «η πλειοψηφία των Καθολικών (...) στάθηκε στο πλευρό του Χίτλερ» και γιατί μετά τον πόλεμο «το Βατικανό προστάτεψε τους παλιούς ναζιστές και ανάμεσά τους πολλούς δολοφόνους και κατάφερε με εκκλησιαστική βοήθεια να τους φυγαδεύσει κρυφά στη Νότιο Αμερική» (8), ενώ επίσης στήριξε κάθε αιμοσταγή και αμερικανοκίνητη δικτατορία στην περιοχή.

Ευεξήγητο, επίσης, το γεγονός ότι η Αγία Εδρα προβαίνει το 1949 σε επίσημο αφορισμό όλων των κομμουνιστών ανά την υφήλιο, ενώ ένα χρόνο πριν, ο πάπας είχε αναθεματίσει τους Ελληνες κομμουνιστές για το «παιδομάζωμα», τασσόμενος στο πλευρό της Φρειδερίκης και κατά των «συμμοριτών»...

***

Για όλα αυτά και πολλά ακόμα, ο αποθανών Ιωάννης - Παύλος ο Β΄ είχε την πολιτική τακτική να ζητήσει κατά καιρούς ...«συγγνώμη».

Αν κρίνει κανείς από τους ύμνους προς το πρόσωπο του αποθανόντος, η τακτική με το «συγχωροχάρτι» συνεχίζεται...

---------

1. Νίκος Κοτζιάς, «Η Πολωνία κι εμείς», εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»

2, 3, 4. Μάρκο Αουρέλιο Ριβέλι, «Ο αρχιεπίσκοπος της γενοκτονίας», εκδόσεις Προσκήνιο

5, 8. Σωτήρης Οικονόμου, «Θρησκευτικός Λόγος», εκδόσεις ΔΙΟΝ

6, 7. Λιλή Ζωγράφου, «Αντιγνώση, τα δεκανίκια του καπιταλισμού», εκδόσεις Αλεξάνδρεια

9. Γιώργος Καραγιάννης, «Η εκκλησία από την κατοχή στον εμφύλιο», εκδόσεις Προσκήνιο.