1738 Γεννιέται ο Γάλλος φυσικός Ιωσήφ Ιγνάτιος Γκιγιοτέν, εισηγητής της θανατικής εκτέλεσης στη λαιμητόμο (γκιλοτίνα) αντί του αποκεφαλισμού με τσεκούρι.

1871 Η «Κομμούνα των Παρισίων» πνίγεται στο αίμα των δυνάμεων καταστολής της καθεστηκυίας τάξης.

1937 Ο Νέβιλ Τσάμπερλεν αναλαμβάνει πρωθυπουργός στη Βρετανία επικεφαλής κυβέρνησης συνασπισμού και εφαρμόζει την πολιτική κατευνασμού, που τελικά θα αποθρασύνει το Χίτλερ. Ο ίδιος θα παραιτηθεί υπέρ του Ουίνστον Τσόρτσιλ στις 10 Μάη του 1940, μέρα που οι ναζί εισβάλλουν στη Δύση.

1940 Ο βασιλιάς Λεοπόλδος υπογράφει την παράδοση του Βελγίου στους Γερμανούς, ενώ από τη Δουνκέρκη αρχίζει η επιχείρηση διαφυγής 340.000 Βρετανών, Γάλλων και Βέλγων στρατιωτών.

1941 Οι τελευταίοι Αγγλοι εγκαταλείπουν την Κρήτη. Το νησί κυριεύεται από τους Γερμανούς.

1987 Ο Ιωάννης Παύλος β΄ γίνεται ο πρώτος πάπας που επισκέπτεται τη Βρετανία μετά το σχίσμα του 1531, που οδήγησε στην ίδρυση της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

1997 Η προβοκατόρικη οργάνωση «17 Νοέμβρη» εκτελεί στον Πειραιά τον εφοπλιστή Κωνσταντίνο Περατικό.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της αντιασφαλιστικής επίθεσης που εξαπέλυσε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το 2001, τόνισε ότι τα μέτρα αυτά έχουν μακρά στόχευση και «σφραγίδα» Βρυξελλών. Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, την ίδια στιγμή που στην ΕΕ συνηγορούν σε νέες περικοπές ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στο εσωτερικό υποκρίνονται ότι «δε θα θιγούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα» των εργαζομένων.

*

Η αλήθεια είναι ακριβώς η αντίθετη. Στα πλαίσια της λεγόμενης «στρατηγικής της Λισαβόνας» και μέσα από το περίφημο «Εθνικό Σχέδιο Δράσης» για την απασχόληση, προωθείται η λογική της αύξησης του αριθμού των προσφερόμενων για εργασία, με προσδιορισμένους από τα πριν τους όρους ένταξης στην αγορά εργασίας. Αυτό πρακτικά σημαίνει προώθηση του μοντέλου της μερικής απασχόλησης, δηλ. των «απασχολήσιμων», σε γενική κλίμακα και με στόχο τη σταδιακή αντικατάσταση ενός καθεστώτος πλήρους και σταθερής εργασίας από τη μερική απασχόληση. Προς την πιο πάνω κατεύθυνση πάρθηκαν και παίρνονται συγκεκριμένα μέτρα. Πρόκειται για τα περίφημα «ενεργητικά μέτρα» για την αντιμετώπιση - δήθεν - της ανεργίας, που στην ουσία οδηγούν σε ενίσχυση των εργοδοτών και σε επιδοτήσεις των βιομηχάνων!

*

Στη συνέχεια, η πολιτική της ΕΕ για την κοινωνική ασφάλιση ακολουθεί συνταγές, που είναι διαποτισμένες από μια λογική που λέει:

1) «Αναπροσαρμογή» του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης (στο όνομα της βιωσιμότητάς του) και προσαρμογή του στις αλλαγές που επήλθαν στην αγορά εργασίας (ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων, προώθηση μερικής απασχόλησης) και

2) Περιορισμός της χρηματοδότησης του συστήματος από το κράτος και τους εργοδότες και σταδιακή μετάβαση προς ένα σύστημα που θα λειτουργεί σε κεφαλαιοποιητική και ανταποδοτική βάση, οι πόροι του οποίου θα πρέπει να αξιοποιηθούν από το κεφάλαιο για την τόνωση της κεφαλαιαγοράς.

*

Τα παραπάνω, σε πρακτικό επίπεδο, οδηγούν σε αποφάσεις όπως οι τελευταίες που λήφθηκαν τον περασμένο Μάρτη στην Εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ στις Βρυξέλλες, όπου αποφασίστηκε η ταχύτερη «μεταρρύθμιση» των συνταξιοδοτικών συστημάτων και γενικότερα των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης.

Χαρακτηριστική δε του «ευρωενωσιακού μεσαίωνα» που οδηγούνται τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων είναι η... «ιδέα» που παρουσιάστηκε στη Σύνοδο, σύμφωνα με την οποία πρέπει να υπάρχει:

α) παράταση του εργάσιμου βίου (αύξηση ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης),

β) η παραμονή των ηλικιωμένων στη δουλιά όπου αντί για μισθό θα παίρνει τη μισή σύνταξη και ένα συμπληρωματικό εισόδημα, και

γ) η «ανάπτυξη ευρέως των στρατηγικών για την ενεργό γήρανση... με κατάλληλα κίνητρα, ώστε οι παλιότεροι εργαζόμενοι να παραμένουν περισσότερο χρόνο στην απασχόληση»!

(συνεχίζεται...)

Θα μιλήσουν, επιτέλους, επί της ουσίας για την ΕΕ και τις ευρωεκλογές; Οχι, δε θα μιλήσουν. Ούτε το θέλουν, ούτε το μπορούν. Αν ρίξει κανείς μια ματιά στη χτεσινή δημοσκόπηση της εταιρίας «Opinion» («Ελευθεροτυπία»), σχετικά με τις απόψεις των Ελλήνων πολιτών για την «ευρωοικογένεια», θα παρατηρήσει δυο πολύ ενδιαφέροντα σημεία:

*

Πρώτον, το 90,2% των ερωτηθέντων πιστεύει ότι «βασικά την πολιτική της ΕΕ την αποφασίζουν τα ισχυρότερα κράτη». Δεύτερον, ποσοστό 63,2% πιστεύει ότι «στα μεγάλα ζητήματα η πολιτική της ΕΕ είναι ίδια με της Αμερικής».

***

Από τη στιγμή λοιπόν που το εκλογικό σώμα - παρά την υπερεικοσαετή «πλύση εγκεφάλου» που έχει υποστεί - δεν πάσχει από την ευρωλαγνεία των πολιτικών του ταγών, είναι προφανές ότι οι τελευταίοι αντιλαμβάνονται πως μια συζήτηση γύρω από την ΕΕ, η οποία θα ξέφευγε από τα τσιτάτα ευρωλατρείας και τις γενικές διακηρύξεις περί ενός «ευρωπαϊκού μέλλοντος» άνευ αντικρίσματος, είναι τουλάχιστον επικίνδυνη.

***

Μια τέτοια συζήτηση θα μπορούσε να μετατρέψει την πολιτικά «ανώριμη» απόρριψη της ΕΕ, σε συνειδητή πολιτική στάση για μεγάλο αριθμό ψηφοφόρων. Μια προεκλογική περίοδος που δε θα ασχολείται με την επιλογή της κ. Ματσούκα, ή με την επιστροφή του Σαμαρά, ή με τις εκκλήσεις επιβίωσης του ΣΥΝ, αλλά με τα πραγματικά δεδομένα της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΕ, ενέχει τον κίνδυνο (για τα αστικά κόμματα) να μεταβληθούν οι ευρωεκλογές σε πεδίο ευρείας αποδοκιμασίας των στρατηγικών επιλογών της άρχουσας τάξης. Και, ταυτόχρονα, να επιφέρουν ευρύτερο απεγκλωβισμό λαϊκών στρωμάτων από το δικομματισμό και την «αριστερά» των ευρω-υποκλίσεων.

***

Αυτή είναι και η αιτία για τη «χαλαρή» πορεία που έχουν επιλέξει να επιβάλουν προς τις ευρωεκλογές. Εδώ εστιάζεται και ο λόγος για τον οποίο θέλουν οι ευρωεκλογές να κινηθούν στον απόηχο των βουλευτικών του Μάρτη. Για να λειτουργήσουν, απλώς, σαν μια «δημοσκόπηση» για εσωτερική κατανάλωση. Αλλά, εφόσον έτσι είναι τα πράγματα, αν φοβούνται να μιλήσουν για την ΕΕ (και φοβούνται), έχουμε ήδη μια ακόμα απόδειξη της ανάγκης για εκλογική καταδίκη της ευρω-απάτης.

Ντόρα «μου» - Γιάννα «μου»

«Μαρία μου, Βαγγέλη μου, κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ότι είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, είμαστε...»

Ξεκίνησε σαν «παιδί της Αλλαγής». Συνέχισε, αν και ηττηθείς, να συμπεριφέρεται σαν «Βοναπάρτης» μιας ανύπαρκτης «συμμετοχής». Και εσχάτως έφτασε πλέον να τον έχει «πιάσει στο στόμα του» μέχρι και ο Κουλούρης και να τον περιφέρει από κανάλι σε κανάλι.

Σάμπως κάτι δεν πηγαίνει καλά σ' αυτό το «νέο» και «ωραίο» ...«νέο ξεκίνημα».

Αυτή είναι η ...«δημοκρατία» τους. Βγαλμένη από τις ...καλύτερες παραδόσεις του «αρχαίου» και «αθανάτου» πνεύματος... Ετσι την κατάλαβαν τη διδαχή των Αθηναίων οι «δημοκράτες» επίγονοί τους. Ετσι την εφαρμόζουν στην πόλη της αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων...

*

Τόλμησε, λοιπόν, ο Σουφλιάς να πει χτες στη Βουλή το αυτονόητο. Και τι είπε; Μην είπε τον Ρογκ ...καμπούρη; Αυτό που λένε όλοι οι Ελληνες, είπε. Οτι (σε ελεύθερη μετάφραση) θα πληρώσουμε τα μαλλιοκέφαλά μας για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ε! Από εκείνη τη στιγμή ποιος είδε τους «Βεληγκέκες» της ...«δημοκρατίας» και δε φοβήθηκε!

*

Ακούς εκεί, υπουργός πράμα, να ξεστομίζει τέτοια ...«αντεθνικά», εξεμάνη ο «σοσιαλιστής» Λιάνης... Να 'σου μετά και οι διαρροές «κύκλων του Μαξίμου» ότι κακώς είπε όσα είπε ο Σουφλιάς.

*

Που 'σαι Βολταίρο να δεις το τσιτάτο σου (σ.σ.: «διαφωνώ με ό,τι λες αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου να το λες») να γίνεται με τα ...κρεμμυδάκια.

*

Πάλι καλά που δεν κατέγραψε τα λόγια του Σουφλιά καμιά κάμερα του «Μεγάλου Αδελφού». Να τον κάνουν βούκινο. Από Μαραθώνα μέχρι Ολυμπία!

*

Με τούτα και με τ' άλλα, κάπου εκεί πήραν τέλος οι λίγες (έτσι κι αλλιώς «μετρημένες») στιγμές της «ελευθερίας» του κ. Σουφλιά. Εξέδωσε μια ανακοίνωση, έκανε την αναγκαία κωλοτούμπα (άντε: ημικυβίστηση...), κι όλα συνέχισαν να βαίνουν ομαλώς. Προς το εθνικό ιδεώδες. Του 2004. Και των (2004;) «φίμωτρων»...