ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

1940. Ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου η φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι με τελεσίγραφό της ζητά, ως εγγύηση για την ουδετερότητα της Ελλάδας, το δικαίωμα να καταλάβει ορισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους και να μην εμποδίσει την ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων. «Η ιταλική κυβέρνησις» ανέφερε το τελεσίγραφο, ζητεί από την ελληνική κυβέρνηση όπως δοθεί αυθωρεί εις τας στρατιωτικά αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθεί να πραγματοποιηθεί κατά ειρηνικό τρόπο». O ελληνικός λαός λέει «όχι» στα σχέδια του φασιστικού άξονα Ιταλίας - Γερμανίας. Η εποποιία γράφεται στα βουνά της Πίνδου, στα οχυρά Ρούπελ και στη συνέχεια στη μεγαλειώδη Αντίσταση κατά των κατακτητών..

Αέρα!

ΟΧΙ!

Το «Οχι» δεν είναι θέση. Δεν είναι άποψη. Δεν είναι ορθή στάση.

Ετσι δε μας λένε οι μόνιμοι θαμώνες του «ναι»; Οτι η απόρριψη του κόσμου τους, η απόρριψη του κώδικα των «αξιών» τους, η απόρριψη της δικής τους οσφυοκαμψίας, δε συνάδει με τη νέα εποχή. Στην εποχή μας - λένε - πρέπει να έχεις... «προτάσεις». Να η μαγική φράση: «Τι έχετε να προτείνετε;». Διότι αν δεν έχετε να προτείνετε, τότε δε δικαιούστε διά να ομιλείτε!

***

Είναι δύσκολο να βρεις κώδικα επικοινωνίας με όσους ποτέ δεν τόλμησαν να πουν «όχι». Πώς να τους κάνεις να παραδεχτούν ότι και το «ναι» και το «όχι» αποτελούν στάση ζωής; Με το ίδιο βάρος. Αλλά με εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Στην πρώτη περίπτωση, με το δικό τους «ναι» στην ελεύθερη αγορά, εργάτες πετιούνται στο δρόμο, οι καπιταλιστές εισπράττουν 50.000 ευρώ την ημέρα ενώ οι συνταξιούχοι περιμένουν το 1 ευρώ «αύξηση». Με το δικό τους «ναι» στο ΝΑΤΟ, οι φαντάροι βρίσκονται στο Αφγανιστάν και ετοιμάζονται για το Ιράκ. Με το δικό τους «ναι» στους νόμους της κοινωνίας των 2/3, οι συνειδήσεις δηλητηριάζονται από στίγματα όπως αυτό στη Μηχανιώνα.

***

Και σεις τι προτείνετε;» μας ειρωνεύονται. «Εχετε πρόταση;»...

Ε, λοιπόν, έχουμε «πρόταση». Η «πρότασή μας» είναι απλή, αλλά δύσκολη: Προτείνουμε «Οχι»! Αυτή είναι η μέγιστη «πρόταση» της εποχής μας. Το «Οχι»! «Οχι» σε ό,τι υποσκάπτει το μέλλον των παιδιών μας στον κόσμο της «Pax Americana». «Οχι» σε ό,τι ναρκοθετεί το παρόν μας στα στρατόπεδα του ιμπεριαλισμού και στα γκέτο της εργοδοσίας. «Οχι» σε ό,τι θίγει τα δημοκρατικά δικαιώματα στο όνομα των κίβδηλων «μεγάλων ιδεών» (τύπου 2004), «Οχι» σε ό,τι θίγει την αξιοπρέπεια των πολιτών (στα πολιτικά υπόγεια του εκβιασμού και του ρουσφετιού), «Οχι» σε ό,τι θίγει τον πολιτισμό των ανθρώπινων σχέσεων (στα πρωινάδικα της TV και στα «τιποτάδικα» της «υψηλής κοινωνίας»).

***

Υπάρχουν όμως και εκείνοι που υποκρίνονται το «Οχι». Που υποδύονται τους απογόνους και κληρονόμους των «Οχι» των άλλων. Καταχραστές και κάπηλοι. Πού καμώνονται ότι χωράνε να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους. Ομως, όταν πριν 63 χρόνια ο ελληνικός λαός έλεγε «Οχι», δεν έδινε τη Σούδα στους Ιταλούς. Οταν πριν 182 χρόνια ο ελληνικός λαός έλεγε «Οχι» στο ραγιαδισμό, δεν έδινε το FIR του Αιγαίου στο σουλτάνο. Οταν πριν 30 χρόνια η νεολαία έλεγε «Οχι» στη χούντα, δεν είπε «ναι» στη διατήρηση των χουντικών διαταγμάτων.

***

Από τη μια μεριά το «Οχι», λοιπόν. Και από την άλλη το «ναι». Το δεύτερο έχει πολλές ανέσεις: Χρήμα, δημοσιότητα, εκπλήρωση ματαιοδοξίας, χομ σίνεμα και μίξερ τελευταίας τεχνολογίας (για τους λίγους). Εχει όμως και πολλή αλλοτρίωση, εικονική πραγματικότητα, εξαπάτηση, άγνοια, εκμετάλλευση (για τους πολλούς).

Γι' αυτό, ό,τι και να γίνει ποτέ δε θα γιορταστεί το «ναι». Πάντα το «Οχι» θα γιορτάζεται. Και αυτό θα νικήσει!