1916 Διακοίνωση της Αντάντ προς την ελληνική κυβέρνηση του βασιλιά Κωνσταντίνου με την απαίτηση του ελέγχου των σιδηροδρομικών γραμμών, της παράδοσης του Πολεμικού Ναυτικού και της αποστρατιωτικοποίησης της Σαλαμίνας και του Πειραιά.

1981 300.000 άτομα συγκεντρώνονται στη Βόννη, συμμετέχοντας στη μεγαλύτερη διαδήλωση που έχει πραγματοποιηθεί στη Δυτική Γερμανία μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι διαδηλωτές, που έχουν φτάσει από όλες τις γωνιές της Γερμανίας, καθώς και από γειτονικές χώρες, διαμαρτύρονται για τη φιλοαμερικανική πολιτική της κυβέρνησης Σμιτ απέναντι στην απόφαση του ΝΑΤΟ, το Δεκέμβρη του 1979, η οποία προβλέπει την εγκατάσταση 572 αμερικανικών πυρηνικών πυραύλων «Πέρσινγκ ΙΙ» και πυραύλων εδάφους «Κρουζ» μέσου βεληνεκούς στη Δυτική Γερμανία και σε άλλες τέσσερις ευρωπαϊκές χώρες.

Νόμπελ για

...Οσκαρ!

Πώς θα εκλέξουν αρχηγό στη ΝΔ; «Να το κάνουμε όπως στο ΠΑΣΟΚ», φαίνεται να καταλήγουν οι υποψήφιοι. Νάτα, λοιπόν, πάλι εκείνα τα γνωστά, από την εποχή του... «εκατομμυριούχου Γιώργου», περί «συμμετοχικής δημοκρατίας» και τάχα μου «ανοιχτών διαδικασιών».

Επομένως, ας υπενθυμίσουμε για μια ακόμα φορά τα αυτονόητα:

Πρώτο, η δημοκρατία δεν είναι διαδικασία. Είναι - κατά κύριο λόγο - ουσία. Το κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό πλαίσιο είναι που καθορίζει τη διαδικασία και όχι το αντίστροφο. Και η πιο «δημοκρατική» διαδικασία σε ένα εκμεταλλευτικό, καταπιεστικό και ανελεύθερο πλαίσιο καταντά, στην καλύτερη περίπτωση, περιτύλιγμα χειραγώγησης.

Ουσία της δημοκρατίας είναι η ελευθερία. Και στην πολιτική, ελευθερία δεν είναι το «συμμετέχω». Είναι το «συναποφασίζω», με την έννοια ότι ο λαός, οι κοινωνικές οργανώσεις του, οι μαζικοί φορείς του έχουν λόγο για το «τι» και «πώς» της ζωής του.

*

Δεύτερο, το «συν-αποφασίζω» στο πεδίο της κομματικής αντιπροσώπευσης των ταξικών συμφερόντων σημαίνει απρόσκοπτη άσκηση του δικαιώματος (και της υποχρέωσης) της κατάθεσης γνώμης για το πρόγραμμα, τη στρατηγική, την τακτική, τις θέσεις του κόμματός μου. Σημαίνει διάλογο, συζήτηση και πάλη για την επικράτηση της άποψής μου. Και κυρίως σημαίνει αποθέωση του «εγώ» με την ανάδειξη του «εμείς» σε υπέρτατη αρχή, μέσα από την ενιαία δράση που αποφασίζουν οι δημοκρατικές πλειοψηφίες.

*

Αλλά όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά κομμάτων που ο Λένιν είχε προσδιορίσει ως «κόμματα νέου τύπου», που παλεύουν για δημοκρατία επί της ουσίας.

Μιλάμε, δηλαδή, για ανώτερου τύπου δημοκρατία. Οχι για «δημοκρατία» με «Βαρόνους», «Βαρόνες» και μικρο(συμ)μετόχους...

Η Νέα Δημοκρατία υπέστη εκλογική συντριβή. Πράγματι. Αλλά μια συντριβή που μετριέται με τα μέτρα και τα σταθμά του αστικού πολιτικού συστήματος. Ομως, πέρα από το δικομματικό ισοζύγιο, υπάρχει και το κοινωνικό ισοζύγιο. Οχι με την έννοια των «κουκιών», αλλά με την έννοια των τάξεων που απαρτίζουν την ελληνική κοινωνία.

Στο πλαίσιο αυτής, της ταξικής, καπιταλιστικής κοινωνίας της εκμετάλλευσης, η ΝΔ στις εκλογές της 4ης Οκτώβρη έλαβε πάνω από 2 εκατομμύρια ψήφους. Δηλαδή, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, εργάτες, υπάλληλοι, άνεργοι, νέοι, για πολλούς και διάφορους λόγους, παρέμειναν εγκλωβισμένοι σε ένα κόμμα - εκπρόσωπο του κεφαλαίου.

Επομένως, η αγωνία των ΜΜΕ της αστικής τάξης, που παίζουν τα καθημερινά τους ρεπορτάζ επιμένοντας στην «ανάγκη» η ΝΔ να «ανανήψει» και να παίξει - κατά την έκφραση του συρμού - «το θεσμικό της ρόλο ως αξιωματική αντιπολίτευση», ούτε ουδέτερη είναι, ούτε «αντικειμενική» από τη σκοπιά της ενημέρωσης του πολίτη. Είναι μια επανέκδοση του ίδιου σίριαλ που παίχτηκε το 2007, με φόντο τότε το ΠΑΣΟΚ, και με πραγματικό ζητούμενο την αναστήλωση του ενός πυλώνα του πολιτικού κατεστημένου.

Αυτή η «γαλαζοπράσινη» ισορροπία είναι σίγουρα πολύτιμη για το σύστημα και χρήσιμο εργαλείο στα χέρια της ολιγαρχίας. Για τα λαϊκά στρώματα, όμως, το συμφέρον δεν είναι μια «ισχυρή» ΝΔ, στο πλαίσιο ενός «ανατροφοδοτούμενου» δικομματισμού. Είναι μια ανίσχυρη ΝΔ, ανήμπορη να διατηρεί υψηλή εκλογική επιρροή στα λαϊκά στρώματα, είναι ο απεγκλωβισμός λαϊκών δυνάμεων και από τις δυο «κάνουλες» των συγκοινωνούντων δοχείων του δικομματισμού.

«Το παραμύθι είναι γνωστό: ένα βασιλόπουλο πετάει την πορφυρή του μπέρτα και ανακατεύεται με τον λαό για να μάθει πώς ζουν οι φτωχοί. Μια τέτοια ιστορία πρέπει να είχε στο μυαλό του ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ (...).

Αυτό είναι το χούι του Γιώργου Παπανδρέου. Θέλει να δείχνει προσηνής. (...). Το μότο του είναι "είμαι ένας σαν και εσάς" και το φιγουράρει σε κάθε ευκαιρία. Τον έχουμε ακούσει τόσες και τόσες φορές να λέει πως όταν ήταν μικρός, στη Σουηδία, δούλευε καθαριστής. Του αρέσει το λαϊκό προφίλ, του παιδιού που δούλεψε σκληρά για το χαρτζιλίκι, και έτσι αποσιωπά τις λεπτομέρειες του παραμυθιού: στο Πριγκιπάτο της Χαριλάου Τρικούπη η μάγισσα μετέτρεψε τη σφουγγαρίστρα σε σκήπτρο.

(...) Α χα. Ιδού μια λογική εξήγηση για τη λιτότητα του Γιώργου. Είναι ανεπιτήδευτος εκ του πονηρού, από πρόθεση: καβαλάει το ποδήλατο και πάει να αγοράσει μόνος του εφημερίδες, μπαίνει στα πούλμαν και όχι στην προεδρική λιμουζίνα όταν οι κομματάρχες περιδιαβαίνουν την περιφέρεια. Ετσι φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας. Το ζήτημα της απλότητας - γνήσιας ή κατασκευασμένης - πάει από στόμα σε στόμα. Το είδαν οι συνεπιβάτες, το είπαν στους φίλους τους, η πληροφορία φτάνει στα μίντια και να σου τα ευνοϊκά παραπολιτικά.

(...) Στο παραμύθι με τον πρίγκιπα και τον φτωχό καθένας ξαναπαίρνει τη θέση του. Για τον κ. Γ. Παπανδρέου τα πράγματα είναι κάπως πιο περίπλοκα καθώς, ακόμη και αν ταξιδεύει στην τουριστική, ως απλός και ταπεινός υπήκοος, δεν θα συναντήσει κουρελήδες, δεν θα αφουγκραστεί τους υπαλλήλους των 450 ευρώ. Είναι ψευδής η εντύπωση ότι συναναστρέφεται τον λαουτζίκο. Επιπλέον το βασίλειο δεν του έχει εκχωρηθεί ακόμη. Θα πρέπει να ξιφουλκήσει με τον απόγονο της άλλης φατρίας».

(«Βήμα», 4/3/2009)

*

Τα παραπάνω - υπό τον τίτλο «Πόσο ανεπιτήδευτος είναι ο Γιώργος;» - δε γράφτηκαν στην προ διετίας εποχή τού «Παραιτηθείτε κύριε πρόεδρε». Χρονολογούνται πολύ πιο πρόσφατα, μόλις προ εξαμήνου. Διατυπωμένα σε μια γλώσσα και με ένα στιλ το οποίο ποτέ δεν υιοθετήσαμε καθότι αποτελούν την έκφραση ενός άλλου «πολιτισμού», που για να συγχρωτιστείς μαζί του απαιτείται πρώτα να ενδώσεις στην αισθητική των «Μεγάρων».

Απλώς τα καταγράφουμε. Για να δείξουμε ένα και μόνο πράγμα: Την ευκολία με την οποία κάποιοι, όταν το απαιτούν οι συνθήκες, είναι τόσο έτοιμοι να αλλάζουν το τροπάρι, ώστε «έτσι (να) φτιάχνεται ένα προφίλ, ανέξοδα, χωρίς κόπο, αλλά με υψηλό βαθμό πειστικότητας»...