Κανείς να μην ξεγελαστεί από τις «μη μου άπτου» συζητήσεις στη Βουλή. Καμιά ελάφρυνση δεν προκύπτει. Αντίθετα, τα χαράτσια παραμένουν και μάλιστα με πιο σφιχτό το νομικό πλαίσιο για την επιβολή τους.

Η σπουδή με την οποία τα κανάλια έσπευσαν να παρουσιάσουν την εγκύκλιο για το χαράτσι της ΔΕΗ ως θετική εξέλιξη, δημιουργεί κίνδυνο εφησυχασμού από μεγάλες μάζες εργαζομένων που θα βρεθούν μπροστά σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η ΔΕΗ θα κόβει το ρεύμα κι αυτοί ακόμα θα ψάχνουν να βρουν πότε ακριβώς την πάτησαν: Οταν ψήφισαν ξεχωριστά ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, ή όταν πίστεψαν ότι η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. - ΕΕ - κεφαλαίου μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό;

Κανένας εφησυχασμός. Στα πλαίσια αυτής της πολιτικής, της πολιτικής του κεφαλαίου ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση την εφαρμόζει, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα έχουν μόνο να χάνουν.

Οσοι βρίσκονται ήδη στο δρόμο του αγώνα δείχνουν και τη λύση: Στη ρήξη με το σύνολο αυτής της πολιτικής. Σ' αυτό το δρόμο είναι ενταγμένα και μέτρα όπως η υπεράσπιση καθενός που απειλείται με συγκεκριμένο πρακτικό τρόπο. Σ' αυτό το δρόμο βρίσκεται και η πάλη των χαλυβουργών, που ήδη παίρνει χαρακτήρα πάλης όλων των εργατών ενάντια στην αστική τάξη.

Βρώμικη, πολύ βρώμικη η προπαγανδιστική επιχείρηση που εξελίσσεται στη γραμμή Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ενα απ' τα κανάλια έφτασε να βγάλει υπέργηρη γερόντισσα να δηλώνει «φταίμε κι εμείς, αλλά μας δίνανε πολλά λεφτά κι εμείς τα παίρναμε».

Μια τέτοια προπαγάνδα παραγράφει το γεγονός ότι ακόμα και ο καλύτερα πληρωμένος εργαζόμενος είναι χαμένος στη σχέση με το αφεντικό του καθώς αναγκαστικά ένα μέρος του πλούτου που παράγει αρπάζεται από τον καπιταλιστή, ο οποίος χωρίς το κέρδος που βγάζει από την απλήρωτη δουλειά δεν έχει λόγο ύπαρξης. Αυτό ακριβώς δεν πρέπει να ξεχνιέται. Μόνο έτσι δε θα νιώθουν ένοχοι οι εργάτες.

Βρώμικη είναι η συζήτηση και για τις δυνατότητες καλύτερης διαχείρισης. Αυτή κρύβει το γεγονός ότι η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων και λύνεται μόνο με καταστροφή κεφαλαίου και εργατικής δύναμης. Κρύβεται η νομοτέλεια της καπιταλιστικής κρίσης και μαζί της το γεγονός ότι αιτία της κρίσης είναι πάλι το κυνήγι του κέρδους, χωρίς το οποίο δεν μπορούν να υπάρχουν καπιταλιστές.

Η αστική προπαγάνδα είναι απόλυτα στοχοπροσηλωμένη. Μπορεί να δεχτεί κάθε συζήτηση για τη διαχείριση, αρκεί να μη θίγεται το κρίσιμο: Η ιδιοκτησία της στα μέσα παραγωγής, οι σχέσεις εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Η θέση καθενός απέναντι σ' αυτά τα δυο ζητήματα καθορίζει με ποιον είναι καταρχήν. Κι αυτό δε φτάνει.

Νοιάξιμο για την εργατική τάξη δε σημαίνει απλά κλάμα για τις αδικίες αλλά και εξοπλισμό της έτσι που να τα βγάλει πέρα στον πόλεμο.

Το ΚΚΕ ξεχωρίζει από τα άλλα κόμματα ακριβώς σ' αυτό. Δε δίνει λέξεις παρηγόριας. Αναλύει, δένει με τη δύναμη της επιστημονικής θεωρίας τα δεδομένα και προβάλλει τη μόνη λύση του μόνου προβλήματος:

Ρήξη και ανατροπή. Ρήξη στις σχέσεις εκμετάλλευσης, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, λαϊκή εξουσία - σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δεν είναι περίπατος. Είναι όμως ο δρόμος που μπορεί να περπατηθεί με τη βεβαιότητα ότι οι εργάτες, ευρύτερα λαϊκά στρώματα έχουν να κερδίσουν σ' αυτόν.

Η χαρά της αστικής τάξης δεν κρύβεται για κάθε μέτρο που ανοιχτά διασφαλίζει τα συμφέροντά της. Σε κάποιες στιγμές δεν μπορεί να κρύψει ούτε το ταξικό μίσος που τρέφει για τους εργάτες. Οπως τώρα με την αρθρογραφία για το καμποτάζ.

Η υποκρισία των αστών επίσης δεν κρύβεται, όπως τώρα που μιλάνε για την ανάγκη να έχει ανθρωπιά η κυβερνητική πολιτική, όταν πυρήνας της είναι η βαρβαρότητα.

Παραμένουν προσκολλημένοι στο στόχο τσακίσματος των εργατών και κάνουν κωλοτούμπες μιλώντας για όρους εθνικής κυριαρχίας προκειμένου να κρύψουν το γεγονός ότι είναι επιλογή της αστικής τάξης η συμμετοχή της στην ΕΕ και την Ευρωζώνη.

Με ταξικούς όρους οι επιλογές των αστών. Ακριβώς με ταξικούς όρους πρέπει να γίνονται και οι επιλογές των εργατών.

Και η προχτεσινή απεργία, όπως και οι προηγούμενες, που έγινε με όρους ευθείας ταξικής αναμέτρησης, προσθέτει βάση για το άλμα προς τις επόμενες αναμετρήσεις, στις 6 του μήνα για τα χαράτσια, στις 20 του μήνα για τους ανέργους.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΜΑΖΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ Η ΑΠΕΡΓΙΑ και οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Παρέμβαση σωτηρίας

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Πρώτα σύννεφα στην κυβέρνηση Παπαδήμου

ΝΕΑ: Κουρεύουν τις παροχές αναπήρων

ΕΘΝΟΣ: Σαρωτικό άνοιγμα στα κλειστά επαγγέλματα

ΒΡΑΔΥΝΗ: Νομιμοποίηση αυθαιρέτων οικισμών

ΑΥΓΗ: «Σκοτώνουν» τη δημόσια περιουσία

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Δικαστικό μπλόκο στην εργασιακή εφεδρεία

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: AIDS Τα κρούσματα πνίγουν την Ελλάδα

ΑΥΡΙΑΝΗ: Πουλάει τρέλα ο Γιωργάκης

«Η κυβέρνηση να "τρέξει" με πολύ μεγάλη ταχύτητα όλα τα μέτρα που χρειάζονται για την υπογραφή της νέας δανειακής σύμβασης πριν η φωτιά της κρίσης χρέους απλωθεί σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες της ευρωζώνης». Αυτή είναι η νέα αγωνία της πλουτοκρατίας, που τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ έχουν αναλάβει να μετατρέψουν ...σε αγωνία του λαού, κάνοντας συνεχή πλύση εγκεφάλου. Στο όνομα δηλαδή της δήθεν διασφάλισης του νέου δανείου - μαμούθ, επιδιώκουν να καλλιεργήσουν ένα κλίμα αναμονής και ψεύτικων ελπίδων στο λαό ώστε να περάσουν τα εξοντωτικά μέτρα και ταυτόχρονα να ανακόψουν τους λαϊκούς - ταξικούς αγώνες. Ομως, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για αυταπάτες και ψευδαισθήσεις. Τα δάνεια δίνονται για να σωθούν οι τράπεζες, ντόπιες και ξένες και οι μεγαλομέτοχοί τους, τα μονοπώλια. Ποτέ δεν πήγαν ούτε πρόκειται να πάνε για μισθούς και συντάξεις. Αντίθετα, πριν υπογραφούν τα δάνεια τσακίζονται οι μισθοί και οι συντάξεις. Ο λαός τα πληρώνει πολλές φορές, πριν και μετά.

(...) Η νέα δανειακή σύμβαση είναι αναπόσπαστα δεμένη με το νέο μνημόνιο διαρκείας, που καταδικάζει το λαό σε απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση πολλών χρόνων και δεκαετιών. Γι' αυτό επείγονται να επικυρώσουν το νέο μνημόνιο μέσα στο μήνα και ταυτόχρονα βέβαια να υλοποιήσουν όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Ομως, αυτό που αποκτά πραγματικά κατεπείγοντα χαρακτήρα από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαού, είναι η οργάνωση της εργατικής λαϊκής πάλης για την παρεμπόδιση και την ανατροπή των εξοντωτικών μέτρων της μαύρης συγκυβέρνησης και των συνεπειών της κρίσης» (από σχόλιο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

Η ΧΑΡΑ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΚΡΥΒΕΤΑΙ: «Ενα δείγμα του τι μπορεί να καταφέρει η κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον κ. Παπαδήμο είχαμε χθες, με την απόφαση για την πλήρη άρση του καμποτάζ στις κρουαζιέρες (...) Εδώ και χρόνια ήταν γνωστό πως πολλές ξένες εταιρείες ήθελαν να επενδύσουν σε υποδομές στην Ελλάδα και να πολλαπλασιάσουν τις επισκέψεις κρουαζιεροπλοίων. Τις εμπόδιζαν, όμως, μια μικρή μειοψηφία συνδικαλιστών, η απειλή του συνεχούς κλεισίματος των λιμανιών λόγω απεργιών και η αδυναμία του πολιτικού συστήματος να δώσει μια λύση στο πρόβλημα. Είναι εξαιρετικά θετικό ότι τα κόμματα ευθύνης αποφάσισαν να στηρίξουν την πλήρη απελευθέρωση» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΠΕΡΙΣΣΕΥΕΙ: «Η κυβέρνηση οφείλει να είναι πολύ προσεκτική και κυρίως έμπρακτα ευαίσθητη - με τους χρονίους πάσχοντες από σοβαρές ασθένειες. Δεν είναι απάντηση στα όσα σκανδαλώδη καταγγέλλονται κατά καιρούς (...) να περικοπούν τα επιδόματα και η δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη από οροθετικούς, μεταμοσχευμένους, πάσχοντες από αυτισμό ή μεσογειακή αναιμία (...) πρέπει να υπάρξει μια κόκκινη γραμμή. Και αυτή δεν είναι άλλη από την ανθρωπιά» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ)

ΣΤΟΧΟΠΡΟΣΗΛΩΜΕΝΟΙ: «Χρειάζεται λοιπόν μια συντεταγμένη πορεία της κυβέρνησης, έγκαιρη προώθηση των αναγκαίων νομοθετικών ρυθμίσεων και σαφή χρονοδιαγράμματα εφαρμογής των μέτρων. Και τα τρία κόμματα που στηρίζουν το κυβερνητικό σχήμα οφείλουν να αποδεικνύουν εμπράκτως και καθημερινά αυτή τη στήριξη, χωρίς παλινωδίες, "διαφωνίες" για θέματα που δεν άπτονται του κυβερνητικού έργου, το οποίο άλλωστε έχει προσδιοριστεί από την αρχή...» (από το κύριο άρθρο στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΤΡΑΒΑΤΕ ΜΕ ΚΙ ΑΣ ΚΛΑΙΩ: «Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμμετοχή στην ΕΕ και στο ευρώ σημαίνει εξ ορισμού ισότιμο αυτοπεριορισμό της εθνικής κυριαρχίας των κρατών-μελών μέχρι ενός ορίου (...) Με τις νέες ρυθμίσεις όμως που εισηγείται η Γερμανία (...) έχουμε μια σοβαρή αποεθνικοποίηση της κυβερνητικής εξουσίας στο εσωτερικό των κρατών-μελών (...) απαιτούνται δύο "νομιμοποιητικές" προϋποθέσεις. Πρώτον, μια κοινωνική-οικονομική, μέσω ενός σταθερού μηχανισμού "μεταφοράς πόρων" από τις πλεονασματικές στις ελλειμματικές χώρες της Ενωσης. Και δεύτερον, μια δημοκρατική, μέσω ενός εκδημοκρατισμού των ευρωπαϊκών θεσμών και των οργάνων. Διαφορετικά, θα οξυνθούν οι εσωτερικές αντιδράσεις στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ).