Απορεί, πράγματι, ο Παπαχελάς με αυτό που οι ανθρώποι γύρω μας ονομάζουν - σαν αυτονόητο - «πασοκισμό»; Να λες, δηλαδή, στον καθένα ό,τι θέλει να ακούσει, ξέροντας ότι τελικά θα κάνεις αυτό που έχεις χρεωθεί να κάνεις - στην προκειμένη περίπτωση, η νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - να εξασφαλίσεις, δηλαδή, όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ώστε το κεφάλαιο να μπορέσει να συνεχίσει να αυξάνει τα κέρδη του.

Το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκυψε από παρθενογένεση. Και θα συνεχίσει να κάνει τη δουλειά που είναι χρεωμένο, τη δουλειά που είναι επιλογή/αποστολή του, όσο βρίσκει και κάνει. Και είναι ακριβώς αυτό στο οποίο πρέπει να διαψευστούν όσοι εύχονται η «κοινή γνώμη» να δείξει και πάλι ανοχή. Και μόνο που έχουν βγάλει στο μεϊντάνι τον Πρωτόπαππα - αυτόν δηλαδή που έκανε εφαρμοσμένη επιστήμη τα «stage» και τους ενοικιαζόμενους εργάτες, για να διαλαλεί σήμερα «τώρα θα πάμε σε τίμιες ιστορίες» - φτάνει για να καταλάβεις ότι πρέπει να ετοιμάζεσαι για ακόμα πιο βάρβαρες καταστάσεις.

Η κυβέρνηση δεν ψάχνει για ηλίθιους. Τους κατασκευάζει. Οσο πιο μεγάλο το παραμύθι τόσο πιο πολύ θα το δεχτούν οι πολλοί σαν αλήθεια. Ετσι κυριαρχεί η «δημοκρατία», έτσι κατασκευάζεται η συναίνεση.

Μέχρι που ένα άλλο σχολείο να αρχίσει να βγάζει αποφοίτους. Αυτό που διαμορφώνει συνείδηση την ώρα που «δένεται το ατσάλι». Στους ταξικούς αγώνες, δηλαδή. Κι αυτό είναι το κλειδί για να καταλάβεις γιατί η ΓΣΕΕ - διά συνεχών δημοσιευμάτων του αρμόδιου συντάκτη στην «Ελευθεροτυπία» - εγκαλεί τον υπουργό Εργασίας ότι βιάστηκε να υπογράψει το επίδομα των 1.200 ευρώ στη Ζώνη. Γιατί, δηλαδή, κάτω από την αποφασιστική δράση του ταξικού κινήματος ο αρμόδιος υπουργός στέρησε στους εργατοπατέρες τη δυνατότητα να εμφανιστούν ως «υπεύθυνοι συνομιλητές» και επέτρεψε στους εργάτες να επιβεβαιώσουν πως τίποτα δεν τους χαρίζεται, όλα μπορούν να τα πάρουν, αρκεί να είναι σε κίνηση με συγκεκριμένο προσανατολισμό...

Οταν το ΚΚΕ καλούσε σε διαρκή επαγρύπνηση και δήλωνε πως δεν πρέπει να υπάρξει καμιά ανοχή στη νέα κυβέρνηση που ήρθε να υπηρετήσει την ίδια πολιτική με την προηγούμενη, δεν ήταν ακόμα αρκετά καθαρό πόσο κοντά είναι τα ποδάρια στο κυβερνητικό ψέμα, πόσο γρήγορα τα πράγματα θα ήταν έτσι που κάθε μέρα καθυστέρησης από τη μεριά του κινήματος θα ισοδυναμούσε με βαριά πλήγματα σε βάρος των εργατών.

Είναι αποκαλυπτικός και συνάμα προκλητικός ο τρόπος - ιδεολογία που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση και η προπαγάνδα της τους ανθρώπους που θα μείνουνε χωρίς δουλειά: Οχι γιατί θα έχουν πρόβλημα οι απολυμένοι, αλλά γιατί η κυβέρνηση μπορεί να έχει πρόβλημα. Ετσι, για να μην έχει η κυβέρνηση πρόβλημα, πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις για «μερική ασφάλιση», ώστε να τους κλείσουν το στόμα, να σβήσει ο θόρυβος, κι αυτός που χτες ήταν θύμα της ΝΔ να γίνει αύριο θύμα του ΠΑΣΟΚ.

Γνωρίζει η αστική τάξη, η κυβέρνησή της και ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους, ότι το μεγάλο στοίχημα, αυτό της δουλειάς για όλους με πλήρη δικαιώματα, δεν μπορούν να το κερδίσουν. Γι' αυτό ψάχνουν λύση στη παράταση. Να καθυστερήσουν όσο μπορούν την έκρηξη. Την ίδια ώρα, το παράδειγμα της Ιαπωνίας - που κι αυτή πέρασε λέει σε «δημοκρατικά» χέρια - δηλώνει πως κι εδώ κι εκεί το περίφημο «δημοκρατικό» παράδειγμα είναι μόνο μια απάτη. Εκπλήσσει το γεγονός πως σα μαγικός αριθμός πλασάρεται κι εδώ κι εκεί η υπόσχεση για 100.000 νέες θέσεις εργασίας. Καλά, η Ιαπωνία με 130 εκατομμύρια πληθυσμό και η Ελλάδα με 10 εκατομμύρια πληθυσμό έχουν το ίδιο πρόβλημα, που ζητάει την ίδια λύση; 'Η αντιγράφουν όλοι το ίδιο σκονάκι;

Κουραστικοί! Σε κουράζουν πριν ακόμα πούνε «καλημέρα». Τόσο προβλέψιμοι. Και δεν είναι μόνοι τους. Στην «άλλη αριστερά» όπως αυτοανακηρύσσεται, άρχισαν τα λιβανιστίρια. Στη κυριακάτικη «Αυγή» ένας που σκίζει τα ιμάτιά του άμα του πεις ότι είναι ΠΑΣΟΚ, ζητούσε να χειροκροτηθεί το «μικρότερο κακό», ότι τώρα, λέει, οι αστυνόμοι αφού δείρουν, μετά ζητάνε και συγνώμη... κι αυτό, λέει, είναι απόδειξη της αποτελεσματικότητας της πάλης μιας αριστεράς που κάνει προγραμματική αντιπολίτευση. Αβυσσος...

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΕΝΙΑΙΑ ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ στη νέα επίθεση της πλουτοκρατίας

ΕΘΝΟΣ: ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ εκτάκτου ανάγκης για 10 δισ.

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Το κόμμα του τραβάει το μανίκι

ΤΑ ΝΕΑ: Οικογενειακός γιατρός όλο το 24ωρο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Προσγείωση στην πραγματικότητα

ΤΟ ΒΗΜΑ: Το «κατηγορώ» του Τρισέ

Η ΑΥΓΗ: Πληρώνουμε τα σπασμένα δεκαετίας

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Για σύγχρονη ΝΔ

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΔΙΩΞΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΛΟΓΙΣΤΕΣ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ κυρία Κατσέλη

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΤΟ ΕΔΩΛΙΟ

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Μετωπική για δάνεια - επιτόκια

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΑΡΧΙΣΑΝ τα όργανα

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΠΕΤΑΞΑΝ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ 40.000 νέους ανθρώπους

«Ηταν εύκολο και ανέξοδο να "κλείνεις το μάτι" προεκλογικά στους συνδικαλιστές του λιμανιού και να υπόσχεσαι επαναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας με την COSCO. Τώρα όμως ήρθε η προσγείωση στην πραγματικότητα, η οποία είναι πολύ σκληρή. Ούτε οι Κινέζοι ξεγελιούνται με ένα "ανοίξτε τη διαπραγμάτευση και βλέπουμε" ούτε όμως και οι συνδικαλιστές θα ησυχάσουν με ένα "καθίστε φρόνιμα και θα τα βρούμε". Το ίδιο ασφαλώς ισχύει και στην περίπτωση του ασφαλιστικού (...) Εκεί συνέβη το πρωτοφανές. Τη μια μέρα ο αρμόδιος υπουργός εξήγγειλε ευθαρσώς και χωρίς περιστροφές την κατάργηση του νόμου Πετραλιά, την επομένη άφησε να εννοηθεί ότι αυτό θα συμβεί κάποτε στο μέλλον ή και καθόλου. Δύο πράγματα συνέβησαν: είτε πίστευε πως όλοι όσοι τον άκουσαν την πρώτη μέρα προσεβλήθησαν από οξύ Αλτσχάιμερ είτε κάποιος του μίλησε για το έλλειμμα και το χρέος που δεν συνάδουν με τις βιαστικές του δηλώσεις στη Βουλή (...)

Τώρα όμως θα παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο. Ο Α ή ο Β υπουργός θα κάνει μια εξαγγελία χωρίς να λογαριάσει ακριβώς το κόστος και τις επιπτώσεις. Ο κ. Παπακωνσταντίνου θα το μαθαίνει από την τηλεόραση ή τις εφημερίδες και θα καταφεύγει λογικά στο Μέγαρο Μαξίμου. Στη σύσκεψη που θα συγκαλείται, ο πολλά υποσχόμενος υπουργός θα κραδαίνει το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και θα λέει "μα το υποσχεθήκαμε εδώ, στη σελίδα 323" και ο κ. Παπακωνσταντίνου θα κραδαίνει τον προϋπολογισμό και θα του απαντά "ναι, αλλά δεν έχουμε λεφτά" (...) Είτε ο πρωθυπουργός θα δώσει το μήνυμα ότι είμαστε όντως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, είτε ο κάθε υπουργός θα καταλάβει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει χωρίς επιπτώσεις. Και βεβαίως δεν αρκεί ένα πρωθυπουργικό ευγενικό "όχι", χρειάζεται κατόπιν το βαρύ χέρι του κ. Πάγκαλου ή του κ. Παμπούκη για να μεταφράσει το "όχι" σε απλά, λαϊκά ελληνικά (...) Εχω πάντως την εντύπωση πως η κοινή γνώμη είναι πολύ πιο ώριμη από όσο νομίζουμε και θα δείξει, για λίγο ακόμη, ανοχή σε σκληρά και γενναία μέτρα» (τα αποσπάσματα από το άρθρο του Α. Παπαχελά στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΚΑΤΙ, ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΝ ΧΡΟΝΟ: «Δεν είναι ούτε λογικό ούτε δίκαιο να βρίσκονται από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο χωρίς την παραμικρή μέριμνα. Το ελάχιστο που οφείλει η κυβέρνηση είναι να τους δώσει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουν ασφαλιστικά μέρος αυτού του χρόνου παρέχοντάς τους συγκεκριμένες διευκολύνσεις. Παράλληλα όμως θα πρέπει να υπάρξουν γενικότερες πρωτοβουλίες για την αντιμετώπιση της ανεργίας με ειδικά προγράμματα για τους νέους των stage, τόσο όσων δουλεύουν στον δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα. Αυτά θα πρέπει να γίνουν άμεσα. Γιατί μεσοπρόθεσμα βέβαια το κρίσιμο στοίχημα της κυβέρνησης θα είναι να υπάρξει ανάπτυξη και να δημιουργηθούν νέες θέσεις καλά αμειβόμενης εργασίας. Κι αυτό θα είναι δύσκολο» (από το κύριο άρθρο στα ΝΕΑ).

ΚΑΡΜΠΟΝ Η «ΛΥΣΗ»: «Η κυβέρνηση της Ιαπωνίας αποκάλυψε ένα επείγον πρόγραμμα που αποσκοπεί στη δημιουργία 100.000 νέων θέσεων εργασίας (...) σε μια προσπάθεια να αμβλύνει τον εντεινόμενο κοινωνικό αντίκτυπο από την επικράτηση συνθηκών υψηλής ανεργίας που πλήττει την χώρα (...) ωστόσο το νέο πρόγραμμα είναι ασαφές όσον αφορά τον ακριβή τρόπο με τον οποίο πρόκειται να δημιουργηθούν αυτές οι νέες θέσεις εργασίας (...) ένα επείγον βήμα είναι να διασφαλιστεί πως όσοι παραμένουν εκτός της αγοράς απασχόλησης δεν θα καταλήξουν να μείνουν και άστεγοι» (το θέμα στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΙ, ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΖΕΙ: «Μιλάμε εδώ για μια επιπόλαια άρπα - κόλλα, για έναν προπαγανδιστικό εξευτελισμό της έννοιας της αξιοκρατίας, που πρέπει να τηρεί τουλάχιστον τον κανόνα της ίσης μεταχείρισης. Τρίχες. Οι εξαιρέσεις, οι αξιολογήσεις και ο τρόπος επιλογής όχι απλώς δεν διασφαλίζουν καμιά αξιοκρατία, αλλά, αντίθετα, είναι μέθοδος ταλιμπανική και αυταρχική, που θυμίζει περισσότερο μεθόδους εθνικοσοσιαλιστικής προπαγάνδας παρά δημοκρατικής διαδικασίας. Κερασάκι στην τούρτα ήρθε η τοποθέτηση ως γενικού γραμματέα στο υπουργείο Δικαιοσύνης του συνεργαζόμενου με τη σύζυγο του υπουργού (!) υποψήφιου, ο οποίος επιλέχτηκε, κατά τον υπουργό, "αξιοκρατικά, ανάμεσα από περίπου 700 άλλους υποψήφιους"! Εντάξει. Το ξέραμε από την αρχή ότι όλη η ιστορία είναι μια ακόμα πασοκική καλοστημένη παράσταση, αλλά στ' αλήθεια τι τη θέλει η κυβέρνηση του ήδη εκτεθειμένου Γ. Παπανδρέου; Για πόσους ηλίθιους ψάχνει μέσα στον λαό, ο οποίος έχει ζήσει στην πλάτη του τα παραμύθια και των δύο κομμάτων εξουσίας;» (ο Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).