Το σκηνικό που έχει επιλέξει η κυβέρνηση για να «χωνευτούν» πιο εύκολα τα αντιλαϊκού χαρακτήρα μέτρα που σχεδιάζει, είναι η επίκληση των τεράστιων δημοσιονομικών ελλειμμάτων που άφησε πίσω της η ΝΔ. Το μοτίβο δεν είναι καινούριο. Τα δημόσια ελλείμματα, την τρύπα που υπάρχει ανάμεσα στα έσοδα και τις κρατικές δαπάνες, επικαλείται το ίδιο μονότονα κάθε κυβέρνηση που διαδέχεται κάποια άλλη. Αυτό έκανε η ΝΔ το 1990 μετά από εννιά χρόνια διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, το ίδιο επανέλαβε ο Α. Παπανδρέου το 1993, σ΄ αυτόν τον ίδιο καμβά κινήθηκε και η κυβέρνηση Καραμανλή το 2004.

Το θέμα των ελλειμμάτων δεν είναι καινούριο. Δεν προέκυψε ούτε σήμερα, ούτε στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η λογική που ισχύει για τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και σύμφωνα με την οποία η ανάπτυξη και κερφδοφορία τους απαιτεί και την κρατική ενίσχυσή τους, είναι μια λογική που διαπερνά το σύνολο των διαχειριστικών παρεμβάσεων που γίνονται σε επίπεδο καπιταλιστικού κράτους. Ενα κράτος το οποίο πρέπει να αναλαμβάνει πρωτοβουλίες για τη στήριξη της τάξης των κεφαλαιοκρατών και ταυτόχρονα να διατηρεί κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες στον τομέα των κρατικών εσόδων και δαπανών. Επειδή όμως τα κονδύλια που διατίθενται προς τους κεφαλαιοκράτες ποτέ δεν επαρκούν, στα δημόσια οικονομικά δημιουργούνται ελλείμματα που κατά περιόδους εμφανίζουν ιδιαίτερη έξαρση.

Σε μια τέτοια περίοδο, ιδιαίτερης έξαρσης των ελλειμμάτων, βρισκόμαστε και σήμερα, κύρια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, που μαστίζει τον κόσμο του κεφαλαίου. Η παρέμβαση των αστικών κυβερνήσεων στην κατεύθυνση της στήριξης των επιχειρήσεων, να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση, συνδυάστηκε, σ΄ ολόκληρον τον κόσμο, με τη μεταφορά τεράστιων κρατικών κονδυλίων προς διάφορες ομάδες του κεφαλαίου. Λόγος γίνεται για δεκάδες τρισεκατομμύρια ευρώ, το ακριβές ύψος των οποίων δεν πρόκειται να το μάθουμε ποτέ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, όπως έχει καταγγείλει το ΚΚΕ εδώ και καιρό, στους εκπροσώπους του κεφαλαίου προσφέρθηκαν αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια, τα οποία βεβαίως τώρα, λείπουν από τα κρατικά ταμεία, δίνοντας την ευκαιρία στους κυβερνώντες (που και αυτοί θα έκαναν ακριβώς ό,τι έκανε η ΝΔ) να φωνάζουν για «δημοσιονομικό εκτροχιασμό».

Οι σχεδιασμοί της ΕΕ, των κυβερνήσεων των χωρών- μελών και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, προβλέπουν την ...αξιοποίηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων ως μπαμπούλα, ώστε μαζί με τα μέτρα άμεσης λιτότητας να προωθηθούν μια σειρά μέτρα διαρθρωτικού χαρακτήρα. Ο στόχος τους ένας και μοναδικός: Να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο οι όροι κερδοφορίας του κεφαλαίου. Πώς; Να εξασφαλιστεί ότι μετά την πάροδο της κρίσης, το κεφάλαιο θα έχει απέναντί του εργαζόμενους με ακόμα λιγότερα δικαιώματα, με ακόμα χειρότερες αμοιβές, με ακόμα λιγότερες προσδοκίες και αιτήματα πάλης.

Για τους εργαζόμενους είναι ξεκάθαρο: Τα ελλείμματα που δημιουργήθηκαν για τη στήριξη-χρηματοδότηση του κεφαλαίου, πρέπει να καλυφθούν από το κεφάλαιο και τους εκπροσώπους του. Και μαζί με αυτό πρέπει να συνειδητοποιείται όλο και περισσότερο, πως οποιουδήποτε τύπου παρεμβάσεις της πλουτοκρατίας και των κυβερνήσεών της και στο θέμα των δημοσίων ελλειμμάτων, δεν υπάρχει περίπτωση να φέρουν ανακούφιση στο λαό. Και το συγκεκριμένο ζήτημα αναδεικνύει την ανάγκη ενός άλλου τύπου ανάπτυξης, που στο επίκεντρό της θα είναι ο εργαζόμενος και στόχος της η σχεδιοποιημένη κοινωνικοοικονομική ανάπτυξη προς όφελος όλων των μελών της κοινωνίας, που απαιτεί κοινωνική ιδιοκτησία στα μεγάλα μέσα παραγωγής.