Του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα «Νέα»

Δύσκολος συνειρμός;

Καθόλου.

Δε γίνεται να εμφανίζονται να διαπιστώνουν ως μεγάλη αποκάλυψη οι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου ότι η Συνθήκη της Λισαβόνας είναι ένα κουρελόχαρτο, όταν γι' αυτή τη Συνθήκη έχουν ενοχοποιήσει όποιον τόλμησε να ψελλίσει κάποια αντίρρηση.

Αυτό το κουρελόχαρτο τσακίζει εργάτες. Και τους τσακίζει σ' όλο το φάσμα της ζωής τους. Δεν αρκεί να λες ότι είναι κουρελόχαρτο. Πρέπει και να λες τι πρέπει να γίνει. Γιατί αλλιώς δίνεις βήμα στον Παπανδρέου να εμφανίζεται ως Ρομπέν των Δασών και το παραπαίδι του να δηλώνει με στόμφο ότι χρειάζεται ένα άλλο σύμφωνο σταθερότητας εντός της ίδιας πραγματικότητας, της καπιταλιστικής ένωσης που ονομάζεται ευρωπαϊκή.

Ο κόσμος ξέρει τι τον βασανίζει. Ποτέ δε χρειαζόταν έναν δημοσιογράφο για να του περιγράψει τη ζωή που ζει. Από μια εφημερίδα ο κόσμος περιμένει να μάθει τι να κάνει. Η εφημερίδα της τάδε τράπεζας του προτείνει να αλλάξει πιστωτική, η εφημερίδα της οικολογικής βιομηχανίας τού προτείνει να αλλάξει ηλιακό, η εφημερίδα των παπάδων του Φαναριού του προτείνει να αλλάξει εκκλησία και πάει λέγοντας. Ομως, ο άνθρωπος περιμένει να ακούσει μια πρόταση που να τον βγάζει εντελώς έξω από το σύστημα που τον αποκτηνώνει. Οι προτάσεις που ακούει είναι για να παραμείνει ζώο που δε θα το βαράνε με ξύλινο γκλομπ, αλλά με γκλομπ από καουτσούκ με μολύβι μέσα που δεν αφήνει σημάδια στο κορμί. Αυτός, όμως, δε θέλει τον μπάτσο να τον χτυπάει. Δε θέλει τον μπάτσο ευγενικό με την κυράτσα του υπουργού και κτήνος με τον μετανάστη.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ο προβληματικός κόσμος, αλλά η ποδηγέτησή του. Η αγιογραφία του Καραμανλή δεν είναι η πρώτη. Είναι αναγκαία για να δουλεύει η μηχανή. Αλλάζεις ένα Μανωλιό και κρατάς τα ρούχα του. Είναι παραλλαγή στο ίδιο θέμα.

Ενα σύστημα είναι όλα. Το αστείο με τα πρωινάδικα που βγάζουν λάδι τον πρωθυπουργό, η εκπαίδευση στην υποταγή, ο τρόμος μπροστά στην απουσία μεροκάματου και οι κενές περιεχομένου διαπιστώσεις για την κακή κατάσταση των Αμερικανών.

Σιγά μην κλάψουμε, γιατί η Ford δεν πουλάει αυτοκίνητα. Δεν έχουν, λέει, κόσμο τα ξενοδοχεία τους. Και πώς να 'χουν, όταν οι εργάτες δεν μπορούν να ζήσουν; Να γιατί πρέπει να καταργηθεί η ιδιοκτησία. Είναι ντροπή για κάποιον να πηγαίνει στις ΗΠΑ. Αυτή η χώρα θα έπρεπε να είναι σε διεθνή αποκλεισμό και μόνο γιατί προσβάλλει τον πολιτισμό. Γιατί έχει θεό της την ιδιοκτησία. Εκεί ξεκινούν όλα και μετά συζητάμε εδώ για τη Βιστονίδα και την υποχρέωση των παπάδων να πληρώνουν φόρους, δηλαδή αναγνωρίζοντάς τους ως ιδιοκτήτες που είναι φοροφυγάδες.

Λοιπόν; Εκεί που εκτέλεσαν τους Ρόζεμπεργκ ως κομμουνιστές δε χρειάστηκε να έρθουν οι κομμουνιστές. Αυτούς τους είχαν ήδη ξεπαστρέψει δεκαετίες πριν. Το σύστημα των συστημάτων, το σύστημα της ελευθερίας του Κεφαλαίου βυθίζει στον πάτο όσους δεν είναι μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Προς το παρόν, το πρόβλημα είναι πώς μετατρέπεται η λαϊκή οργή σε οργανωμένη ανατροπή. Κάτι λέει το ΚΚΕ επ' αυτού, αλλά για να γίνει γνωστό πρέπει ο κάθε κομμουνιστής να λιώσει παπούτσια, να πάει πόρτα - πόρτα, άνθρωπο τον άνθρωπο να μιλήσει. Τόσο ανοιχτή στη δημόσια κυκλοφορία ιδεών είναι η δημοκρατία μας.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΑΠΕΡΓΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΜΕ για την ικανοποίηση των αναγκών μας

ΕΘΝΟΣ: ΑΝΟΙΓΕΙ ο δρόμος για Προανακριτική

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΑΓΙΑ ΓΕΦΥΡΑ Εφραίμ με τη Δικαιοσύνη

ΤΑ ΝΕΑ: Αλμα ανεργίας, βουτιά στα ακίνητα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Επίκεντρο εξελίξεων ο υπουργός Επικρατείας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Στο Μαξίμου συζητούν παραίτηση Ρουσόπουλου

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: «ΠΑΙΖΕΤΑΙ» ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ

Η ΧΩΡΑ: Ο Εφραίμ έγραψε τη Δικαιοσύνη στα υποδήματά του

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΘΡΙΛΕΡ βλέπουν όλοι στην ψηφοφορία της Παρασκευής

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Στα δικαστήρια Δημόσιο - Εφραίμ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Ο κύβος ερρίφθη για τον Ρουσόπουλο

Ο ΛΟΓΟΣ: ΕΒΔΟΜΑΔΑ «θρίλερ» για την κυβέρνηση

Η ΑΥΓΗ: Απεργία - ξεκίνημα αγώνων

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΣΤΟΧΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ

«Ο "Μαρξ πέθανε" αλλά όλοι όσοι προσπάθησαν να στηρίξουν τις καριέρες τους (και τις περιουσίες τους) πάνω στο πτώμα του δε θα αισθάνονται και πολύ καλά παρακολουθώντας τα "παρωχημένα πολιτικά υποκείμενα" να πλημμυρίζουν τους δρόμους της Αθήνας (...) δεν μπορώ να καταλάβω ποιες θα είναι οι εξελίξεις τα επόμενα χρόνια. Αυτό όμως που καταλαβαίνω από τη σπουδή που επιδεικνύουν πρωθυπουργοί, πολιτικοί, τραπεζίτες και κόμματα να κατέβουν από το καράβι του νεοφιλελευθερισμού είναι ότι η μεγάλη απάτη που στήθηκε τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια τελειώνει οριστικά. Και αυτό είναι μια πραγματικότητα» (ο Β. Μουλόπουλος στο ΒΗΜΑ).

«Η αλήθεια είναι πως εκείνοι που υπερψήφισαν ασμένως τη Συνθήκη της Λισαβόνας (δεξιοί και σοσιαλιστές) τώρα τρέχουν σαν πυρομανείς πυροσβέστες για να σβήσουν τις φωτιές που άναψαν. Ανάμεσα στον σεβασμό των συνθηκών που συνέταξαν οι ίδιοι και την κρατικοποίηση ενός μέρους του συστήματος, τα περιθώριά τους για ελιγμούς είναι ελάχιστα. Τα ιερά τους κείμενα έχουν γίνει πια κουρελόχαρτα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Οι συζητήσεις στις συντροφιές του Σαββατοκύριακου έπαψαν να περιστρέφονται γύρω από τα θέματα της "μονής" ή της εσωτερικής πολιτικής μιζέριας. Οσο και αν αυτά παραμένουν στο προσκήνιο, έρχονται πια σε δεύτερη μοίρα. Τώρα, το θέμα της συζήτησης είναι η δουλειά και οι επάλληλες κρίσεις, στην οικονομία, στο περιβάλλον, στο επισιτιστικό, στη δημόσια διοίκηση. Για κανέναν δεν είναι πια δεδομένη η βεβαιότητα στην αγορά εργασίας» (η Χρ. Κοψίνη στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΤΟ ΑΣΤΕΙΟ: «Το μεγαλύτερο αστείο του μιντιακού θεάματος (...) είναι η μικροπολιτική των πρωινάδικων πάνελ (...) εκεί διαμορφώνεται μια εικόνα Πρωθυπουργού "ανεύθυνου άρχοντα" πλην αρίστου χαρακτήρος και αμέμπτου διαγωγής που την ίδια στιγμή όμως μπορεί αν θέλει να "πάρει κεφάλια" και να ανασχηματίσει και να κηρύξει εκλογές και όλα να τα κάνει, ήτοι δεν είναι και εντελώς ανεύθυνος (...) η εντύπωση που δημιουργείται είναι ότι υπάρχει ένας γίγαντας εν υπνώσει εντός του Πρωθυπουργού που έτσι και ξυπνήσει θα πάρει φαλάγγι τους κακούς της κυβέρνησής του και όλα θα φτιάξουν. Λες και δεν είναι θέμα πολιτικής να πλουτίζουν οι πλούσιοι και να φτωχαίνουν οι φτωχοί (...) το πρόβλημα για την καθημερινότητα του πολίτη είναι η κυβερνητική πολιτική περισσότερο από τα πρόσωπα τα οποία καλούνται να την εφαρμόσουν» ( η Π. Διαμαντάκου στα ΝΕΑ).

Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ: «Η οικονομική δυσπραγία και το αβέβαιο μέλλον καθιστούν χειραγωγήσιμη την κοινωνία η οποία - ειδικά σε χώρες προβληματικές όπως η Ελλάδα - στρέφεται παρακλητικά προς τα κόμματα της εξουσίας και χαλκεύει μόνη της δεσμά εξαρτήσεως (διορισμοί, ρουσφέτια και τα συναφή)» (ο Γ. Τριάντης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Ο ΤΡΟΜΟΣ: «Η χρηματοπιστωτική κρίση αναμένεται να οδηγήσει σε αύξηση του αριθμού των ανέργων κατά τουλάχιστον 20.000.000 άτομα σε παγκόσμιο επίπεδο. Στη δυσοίωνη αυτή πρόβλεψη προέβη χθες η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας διά στόματος του επικεφαλής της Χουάν Σαμόβια, που τόνισε πως συνολικά ο αριθμός των ανέργων θα φθάσει στα 210 εκατ. άτομα μέχρι τα τέλη του 2009 υπερβαίνοντας για πρώτη φορά τα 200 εκατ. στη διάρκεια των 10 ετών που γίνεται η σχετική μέτρηση» (το ρεπορτάζ στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΚΤΕΛΕΣΑΝ ΤΟΥΣ ΡΟΖΕΜΠΕΡΓΚ: «Οι αυτοκινητοβιομηχανίες εξετάζουν ήδη το ενδεχόμενο συγχώνευσης ενώ οι μάντρες πώλησης ΙΧ κατεβάζουν ρολά, αφού οι αμερικανοί κρατούν για περισσότερο καιρό το ίδιο αυτοκίνητο. Μια ανάσα από το λουκέτο βρίσκονται και μεγάλα εμπορικά κέντρα (...) βαρύ είναι το κλίμα και για τον τουρισμό (...) αναλυτές και οικονομολόγοι εκφράζουν πλέον ανοιχτά τον φόβο ότι η κατακόρυφη πτώση της κατανάλωσης στις ΗΠΑ θα οδηγήσει αναρίθμητες εταιρείες στη χρεοκοπία και την οικονομία σε μία άνευ προηγουμένου ύφεση, πιθανότατα τη χειρότερη μεταπολεμικά» (το ρεπορτάζ για τις ΗΠΑ στο ΕΘΝΟΣ).