Οι «δικοί τους» άνθρωποι τους γυρίζουν την πλάτη. Είναι γεγονός μετρημένο από τους ίδιους: 40% από το ΠΑΣΟΚ και 25% από τη ΝΔ. Οτι οι άνθρωποι αυτοί «ψάχνονται» είναι επίσης γεγονός: Το διαπιστώσαμε επίσης μετρήσιμα στις εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, που, όμως, ως διά μαγείας εξαφανίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης, που κατά τ' άλλα σπεύδουν να κατατάξουν όσους αμφισβητούν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στο «κόμμα του κανένα».

Οι χρήσιμοι διανοούμενοι είναι συνεπείς στο ραντεβού τους με την αστική εξουσία κι αυτό είναι ξανά και ξανά διαπιστωμένο: Τελευταίο παράδειγμα ο καθηγητής που εκτιμά ότι δεν έχει πια θέση στις συνειδήσεις η ταξική ανάλυση, γιατί έτσι απαιτεί η πρότασή του για μια «υπεύθυνη αριστερά», δηλαδή αυτήν που θα πείθει τους εργάτες ότι είναι στάση ευθύνης η σωτηρία των καπιταλιστών.

Σε πείσμα τέτοιων επιδιώξεων η εξόφθαλμη ταξικότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται έρχεται επίμονα να θυμίσει πού γίνεται η μεγάλη κλοπή της αξίας της εργατικής δύναμης, πώς αρπάζεται ο πλούτος απ' αυτούς που τον παράγουν και πώς γίνεται κεφάλαιο με τη συνδρομή των πολιτικών αποφάσεων υπέρ του.

Γεγονός που αργά ή γρήγορα οδηγεί και σε άλλες σκέψεις, όπως το «καλύτερα χωρίς τους καπιταλιστές και την πολιτική τους». Είναι η ώρα του πέναλτι, για το οποίο χτυπά καμπανάκι το ΒΗΜΑ θυμίζοντας - με αγωνία για το πού μπορούν να οδηγηθούν τα πράγματα - ότι δεν μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για πάντα.

Αν η αστική τάξη μπορούσε να διαχειριστεί σαν περίπατο τις καπιταλιστικές κρίσεις δε θα υπήρχε πρόβλημα. Δεν μπορεί και το ξέρει. Ελπίζει, αλλά δεν μπορεί.

Στο αντίστροφο, αν η εργατική τάξη αναγνώριζε τη δύναμή της, τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα. Παράδειγμα: Τα μέσα ενημέρωσης δεν είδαν το Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή». Δεν είδαν τους χιλιάδες και χιλιάδες που ήρθαν να κουβεντιάσουν με τους κομμουνιστές την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Ας δουν, λοιπόν, τους χιλιάδες και χιλιάδες να διαδηλώνουν την Πέμπτη στην Αθήνα και σ' όλες τις μεγάλες πόλεις στις διαδηλώσεις που οργανώνουν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ.

Στις αντιστάσεις, αλλά και στην προοπτική του μετώπου σε μια κοινωνία που ο εργάτης θα 'ναι εργάτης κι όχι «καταναλωτής».

Ο «καταναλωτής»... είναι ένα άλλο πρόβλημα που υπακούει στην ίδια προπαγανδιστική γραμμή. Που αξιώνει να ξεχνά ο εργάτης τη βασική του ιδιότητα, από την οποία απορρέει και η ανάγκη να αναπαράγει την εργατική του δύναμη, άρα και ένα πλήθος αναγκών που υπηρετούν τη βασική ανάγκη.

Με συνείδηση εργάτη αργά ή γρήγορα θα ζητήσεις αυτό που παράγεις, αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις ότι χωρίς τους καπιταλιστές ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία και άρα κοινωνική ευημερία.

Σαν «καταναλωτής» θα ψάχνεις ΜΚΟ να σου υποδείξει ποιο οικολογικό αγγούρι σε συμφέρει να αγοράσεις, υπολογίζοντας τι θα κερδίσεις από τα φάρμακα που δε θα πληρώσεις αν δεν αρρωστήσεις τρώγοντας οικολογικά προϊόντα. Πιάσ' τ' αυγό και κούρευτο.

Μιλώντας τα μέσα ενημέρωσης για καταναλωτές και όχι εργάτες μπορούν να μετατοπίζουν τη συζήτηση στη διαχείριση της λιτότητας. Μιλώντας για εργάτες τα πράγματα είναι ανελαστικά. Οταν βάλεις κάτω τις πραγματικές ανάγκες δε χωράει συζήτηση για λιτότητα.

Οι πραγματικές ανάγκες είναι μπροστά σου κάθε μέρα. Δες μια τυχαία μέση οικογένεια, μια τυχαία βδομάδα του Σεπτέμβρη: με το καλημέρα της βδομάδας ο διαχειριστής φέρνει τα κοινόχρηστα, τα χάπια του παππού τελείωσαν, το παιδί θέλει καινούργια τσάντα και όσα πρέπει να τη γεμίσουν, το φροντιστήριο για τα αγγλικά και άλλα δωρεάν μαθήματα θέλουν την προκαταβολή τους, οι δόσεις στην τράπεζα ή τις τράπεζες ή το νοίκι στον σπιτονοικοκύρη ζητάνε εξόφληση που ήδη έχει καθυστερήσει, όπως έχουν καθυστερήσει στην πληρωμή τους και οι άλλοι οι εντελώς ανελαστικοί λογαριασμοί της ΔΕΗ και του νερού. Δε μιλάμε για φαΐ κι άλλες τέτοιες πολυτέλειες, εδώ η επιστήμη έχει σηκώσει ψηλά τα χέρια μπροστά στην εφευρετικότητα της νοικοκυράς που κάνει από τα πάντα παξιμάδι.

Μέτρα σπασμένα νεύρα και εντάσεις και κάνε σούμα. Κι έλα μετά να τα διαχειριστείς σαν «καταναλωτής».

Απέναντι σ' αυτήν την πραγματικότητα που βιώνει ως εργάτης, ο «καταναλωτής» καλείται να διαμορφώσει συνείδηση μέσα από έναν πλούτο ρεπορτάζ που του προσφέρουν εναλλακτικές απασχολήσεις: Χτες μια σελίδα σε εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας ήταν αφιερωμένη σε κάποιον που φωτογράφισε τα αχαμνά της γυναίκας του και γι' αυτό το καλλιτεχνικό γεγονός περίμενε να του δώσουν 12.000 στερλίνες βραβείο.

Αν πρόκειται να αναζητήσουμε τους πραγματικούς «εκτός πλαισίου», εδώ πρέπει να τους αναζητήσουμε. Ανάμεσα σ' όλους αυτούς που αρνούνται να είναι μέρος μιας κατασκευασμένης επικαιρότητας. Ανάμεσα σ' όλους αυτούς που είναι εντός πλαισίου όταν με το που χτυπάνε κάρτα στο έμπα ακούνε διάφορα περί παραγωγικότητας και με το που χτυπάνε κάρτα στο έβγα έχουν μάθει πόσο μειώθηκε ο μισθός τους σε μια μόλις μέρα. Ολα τ' άλλα είναι εντός προδιαγραφών της αστικής τάξης έτσι ώστε ανεμπόδιστη να συνεχίσει να κυβερνά.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Οι υποψήφιοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» που στηρίζει το ΚΚΕ στις Περιφέρειες και τους Δήμους

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πιάστηκαν στα πράσα 100.000 καταθέτες εξωτερικού

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Στο χείλος του γκρεμού βρίσκονται χίλιες επιχειρήσεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: Τρέχουν τα διόδια, κολλάνε τα έργα

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: ΒΟΜΒΑ ΜΕΓΑΤΟΝΩΝ απειλεί να σαρώσει όλο το πολιτικό σύστημα

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Στο κόκκινο δάνεια εταιρειών ύψους 40 δισ.

ΕΘΝΟΣ: ΤΕΣΤ ΑΛΗΘΕΙΑΣ για 200.000 ύποπτες συντάξεις

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ για έξοδο από την κρίση

ΤΑ ΝΕΑ: Περαίωση σε 24 μηνιαίες δόσεις με προκαταβολή 20-25%. Ρύθμιση με πολλές δόσεις και για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: ΞΕΣΚΕΠΑΣΕ τα ψέματα του ΠΑΣΟΚ

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΤΕΛΟΣ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ του ΠΑΣΟΚ έβαλε ο Αντώνης Σαμαράς

Η ΧΩΡΑ: «Εγώ δεν είμαι Παπανδρέου»

ΑΥΡΙΑΝΗ: ΑΞΙΟΠΙΣΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΣΑΜΑΡΑ

Η ΑΥΓΗ: Τρέμουν την κάλπη

«Σαν μειονότητα αισθάνονται οι δισεκατομμυριούχοι των ΗΠΑ. Και θα ήταν απολύτως φυσικό και κατανοητό, αν δεν εννοούσαν πως είναι μια διωκόμενη μειονότητα (...) ένας μεγιστάνας της Γουόλ Στριτ, ο Ντέιβιντ Λεμπ, ανακοίνωσε πως εγκαταλείπει το Δημοκρατικό Κόμμα, επειδή παραβιάζει "τις ιδρυτικές αρχές της χώρας", μεταξύ των οποίων την υποχρέωση του κράτους να μην επιβάλλει τιμωρητική φορολογία και να προστατεύει τις μειονότητες από διώξεις. Η ανακοίνωσή του συνέπεσε με δημοσίευση στοιχείων του αμερικανικού Απογραφικού Γραφείου, σύμφωνα με τα οποία η φτώχεια ανέβηκε στο 14,3% στις ΗΠΑ, όπου οι φτωχοί έφτασαν τα 43,6 εκατομμύρια. Στην πλουσιότερη χώρα του κόσμου, αντί να ζητούν έλεος οι φτωχοί, ζητούν οι πλούσιοι. Ποιο είναι λοιπόν το παράπονό τους; Είναι δυνατόν ένας που κερδίζει 900.000 δολάρια την ώρα (τόσα κερδίζουν οι δέκα κορυφαίοι μάνατζερ της Γουόλ Στριτ) να γκρινιάζει για τον τρόπο με τον οποίο τον αντιμετωπίζει η κυβέρνηση; Μπορεί να αισθάνεται πως ανήκει σε μια καταπιεσμένη μειονότητα, όταν η κυβέρνηση ξόδεψε 10 τρισ. δολάρια για να σώσει αυτόν και τους ομοίους του; (...) Οι μεγιστάνες του χρηματιστηρίου της Γουόλ Στριτ αλλά και των χρηματιστηρίων όλου του κόσμου δεν είναι ευχαριστημένοι. Επειδή θα επιθυμούσαν να είναι ακόμη μικρότερη μειονότητα από όσο είναι σήμερα. Και για να γίνει αυτό, οι φτωχοί θα πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότεροι. Γιατί μονάχα έτσι θα μπορέσει να αυξηθεί ο πλούτος που οι πλούσιοι μοιράζονται μεταξύ τους (...) Οι δισεκατομμυριούχοι δεν είναι διατεθειμένοι να ζήσουν ούτε με ένα σεντ λιγότερο από τα 900.000 δολάρια την ώρα» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ).

«Παγιδευμένος ανάμεσα στις επιθυμίες του και τη σκληρή πραγματικότητα, επιφυλακτικός στις αγορές του, ενοχικός στην υπερβολική κατανάλωση, παρουσιάζεται ο σημερινός καταναλωτής (...) Αποφεύγει την πίστωση, αγοράζει μικρότερες ποσότητες, απαιτεί αξία για τα χρήματά του, δεν ξοδεύει αλόγιστα και επιλέγει συχνότερα να μένει στο σπίτι του και να δει τηλεόραση από το να βγαίνει έξω» (αποτέλεσμα κοινής έρευνας 12 εταιρειών δημοσκοπήσεων / ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΕΝΤΟΣ ΠΡΟΔΙΑΓΡΑΦΩΝ: «Ανήκουν στο "κόμμα που δεν έχει όνομα" (...) και που έχει το "κόμμα" αυτό τέτοια δυναμική που όχι μόνο υποχρεώνει τους δημοσκόπους να το συμπεριλαμβάνουν στις έρευνές τους, αλλά βρίσκεται στην 3η θέση στον πίνακα της πρόθεσης ψήφου (...) Ο Κώστας Παναγόπουλος της εταιρείας Alco που διεξήγαγε τη σχετική έρευνα ονομάζει αυτούς τους "δεν ψηφίζω κανέναν" ως "ψηφοφόρους εκτός πλαισίου" (...) Τέσσερις στους δέκα ψήφισαν ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές. Το 25% αυτών ψήφισε ΝΔ» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΚΟΙΤΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ: «Η ταξική ανάλυση και η διεθνιστική αλληλεγγύη δεν φαίνεται να ενθουσιάζουν τον λαό» (ο Γ. Πανούσης στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

Η ΕΠΙΜΟΝΗ ΤΑΞΙΚΟΤΗΤΑ: «Εκπρόσωποι της ελληνικής κυβέρνησης κατά την ετήσια παρουσίαση της ΕΧΑΕ στο Λονδίνο αναφέρθηκαν γραπτώς στις νέες μεταρρυθμίσεις που ετοιμάζονται: "Οι επιχειρησιακές συμβάσεις θα επικρατούν των κλαδικών", δηλαδή θα μπορούν σε επίπεδο επιχείρησης να αποφασίζονται αυξήσεις μισθών χαμηλότερες από τις κλαδικές (...) Οι κλαδικές συμβάσεις δεν θα επεκτείνονται σε όσους δεν καλύπτονται άμεσα από τις διαπραγματεύσεις. Με τοπικά σύμφωνα θα αποφασίζονται μισθοί κάτω από τον βασικό για νέους εργαζόμενους σε περιοχές υψηλής ανεργίας» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΚΑΙ Η ΑΓΩΝΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΠΕΝΑΛΤΙ: «Την ώρα που η ύφεση αρχίζει πια να φαίνεται στις πραγματικές της διαστάσεις και όλοι αναγνωρίζουν την ανάγκη τονωτικής ένεσης από νέες επενδύσεις, στην κυβέρνηση τρεις υπουργοί με έναν περίπου αυτο-ορισθέντα συντονιστή εμφανίζονται ως αρμόδιοι και ερίζουν για την πρωτοκαθεδρία. Ακόμη χειρότερα, η κυβέρνηση παρά το ότι στα λόγια αναγνωρίζει πως δεν μπορεί να εμφανίζεται ότι απλώς εφαρμόζει το μνημόνιο, δεν έχει καταφέρει να επεξεργαστεί προωθητικές πρωτοβουλίες που θα δώσουν θετικές προοπτικές στην πολιτική της. Κινδυνεύει έτσι να βρεθεί αντιμέτωπη με την κόπωση των πολιτών, οι οποίοι εξακολουθούν μεν να τηρούν στάση ευμενούς ανοχής, ασφαλώς όμως περιμένουν πολλά περισσότερα» (από το κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ).