ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Για το καλό μας...

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της ποιότητας της δημοκρατίας, της σταθερής διακυβέρνησης, του δικαιότερου και αναλογικότερου συστήματος που είχε ποτέ η χώρα. Τίποτε περισσότερο, τίποτε λιγότερο». Είναι η απάντηση του υπουργού Εσωτερικών, Κ. Σκανδαλίδη, σχετικά με το νέο εκλογικό νόμο -τον οποίο θα φέρει η κυβέρνηση πριν το ερχόμενο καλοκαίρι, όπως βεβαιώνει- σε συνέντευξή του στα χτεσινά «Νέα». Κι όπως, μπορεί να καταλάβει ο καθένας, μόνο την απλή αναλογική δεν έχει στο μυαλό της η κυβέρνηση. Δεν έχει στο μυαλό της, δηλαδή, το μόνο δίκαιο και δημοκρατικό εκλογικό σύστημα, όπου οι ψήφοι των πολιτών είναι ίσοι μεταξύ τους και το κάθε κόμμα παίρνει ποσοστό τόσων εδρών, όσο είναι και το εκλογικό του ποσοστό.

Βέβαια, το κάνουν για το καλό μας, για την ...ποιότητα της δημοκρατίας και της σταθερής διακυβέρνησης. `Η, με άλλα λόγια, για τη σταθερότητα και τη διαιώνιση του δικομματισμού, για τα καλά και συμφέροντα της ολιγαρχίας, την οποία υπηρετούν μαζί με τους δικομματικούς «συνεταίρους» τους.

Το ... θαύμα της «ελεύθερης» αγοράς

Μέρες γιορτών και η «ελεύθερη» αγορά έκανε το δικό της ...θαύμα. Οπως μεταδίδει το Γαλλικό Πρακτορείο η εταιρία «Σεληνιακή Πρεσβεία», με έδρα τη Νεβάδα των ΗΠΑ, διαθέτει στην αγορά ένα τεμάχιο σεληνιακής επιφάνειας έκτασης 4.000 τετραγωνικών μέτρων. Ο Ντένις Χοπ, μάλιστα, εμπορικός διευθυντής της εταιρίας ισχυρίζεται ότι ένα κομμάτι γης από τη σελήνη είναι το καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο, σε συγγενείς και φίλους, αφού είναι κάτι το ασυνήθιστο και καθόλου δαπανηρό. Και, για όσους αμφιβάλλουν, συμπληρώνει, ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι, τα τελευταία 20 χρόνια, απέκτησαν ακίνητη περιουσία στο διάστημα.

Απατεώνες, ίσως σκεφθείτε και δε θα 'χετε άδικο. Απατεώνες, πάντως, που λειτουργούν στα πλαίσια της ...ελεύθερης αγοράς, όπως και πολλοί άλλοι, που δεν μπορείς να τους διακρίνεις με την πρώτη ματιά...

Εν γνώσει του, ψευδόμενος

Αόμματος και κωφός ή ξεροκέφαλος είναι ο Κ. Σημίτης για να επιμένει - το έκανε και στη συζήτηση στη Βουλή για τον προϋπολογισμό - ότι «η οικονομία πάει καλά» κι ο ελληνικός λαός ευημερεί; Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Γνωρίζει ο πρωθυπουργός, καλύτερα από τον καθένα, τη φτώχεια που «δέρνει» εκατομμύρια Ελληνες. Ξέρει ότι στη χώρα μας υπάρχουν άνθρωποι που δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν ακόμα και το ψωμί της ημέρας κι άλλοι, πάρα πολλοί, που δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, να γιατρέψουν την αρρώστια τους, να πάνε σ' ένα θέατρο, σ' ένα γήπεδο, ν' αγοράσουν ένα βιβλίο, να κάνουν δυο - τρεις μέρες διακοπές.

Κι αφού γνωρίζει ο πρωθυπουργός, γιατί επιμένει; Οχι, βεβαίως, μόνο γιατί είθισται να ψεύδονται οι πολιτικοί στον τόπο μας - θα ήταν, άλλωστε, παράξενο να βγει ένας πρωθυπουργός και να παραδεχτεί, δημοσίως, ότι η πολιτική που εφαρμόζει οδηγεί το λαό στη φτώχεια, εκτός κι αν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, οπότε μπορεί τότε να εμφανιστεί ένας «νέος Τρικούπης» να πει το «δυστυχώς επτωχεύσαμε» - αλλά και γιατί νομίζει ότι υπάρχουν στην Ελλάδα πολλοί αφελείς και ευκολόπιστοι. Μ' αυτό το πλευρό να κοιμάται...

Το πρόβλημα της ΝΔ

Παλεύει σκληρά η ΝΔ - το είδαμε και στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό - προκειμένου να δείξει ότι κάπου διαφοροποιείται από την πολιτική της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, μήπως μπορέσει να μαζέψει κανένα «ψηφαλάκι» δυσαρεστημένου ψηφοφόρου του κυβερνώντος κόμματος και να φτάσει, επιτέλους, στην πολυπόθητη κυβερνητική εξουσία. Δύσκολο, όμως, πολύ να πείσει, καθώς, όσο κι αν φωνάξει, όσο κι αν ελιχθεί, όσο κι αν δημαγωγήσει, δεν μπορεί να κρύψει, για πολύ κι από πολλούς, τη συμφωνία της με την κυβέρνηση σε όλα τα σοβαρά θέματα που απασχολούν τον τόπο και το λαό. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στην αγωνιώδη προσπάθειά της να πάρει τη σκυτάλη της εξουσίας.

Διότι, τούτων δεδομένων, ο ψηφοφόρος του δικομματισμού σκέφτεται: Αφού τα δυο κόμματα συμφωνούν σε όλα, γιατί να μην ψηφίσω το ΠΑΣΟΚ που, ως κυβέρνηση σχεδόν επί 20 χρόνια, έχει περισσότερες δυνατότητες να μου κάνει κάποιο προσωπικό ή οικογενειακό ρουσφετάκι; Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι «προστάτες» της Ελλάδας σκέφτονται: Αφού και τα δυο κόμματα την ίδια «δουλιά» κάνουν, γιατί να μην στηρίξουμε το ΠΑΣΟΚ, που, ως «σοσιαλιστικό» κίνημα μπορεί και «περνάει» πιο εύκολα τις πλέον επώδυνες για το λαό πολιτικές;

Δύσκολο, λοιπόν, να δει πρωθυπουργία ο Κ. Καραμανλής. Εκτός κι αν γίνει εντελώς «ρόμπα» το ΠΑΣΟΚ, οπότε τα «μεγάλα αφεντικά» θ' αποφασίσουν, άρον - άρον, την αλλαγή βάρδιας...

Τα γιορταστικά

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΕΝΤΑΞΕΙ ΒΡΕ παιδιά. Μέρες Χριστουγέννων έχουμε και σήμερα παραμονή. Εντάξει, ο κόσμος χαλαρώνει και διασκεδάζει. Συμφωνούμε ότι υπάρχει μια ευχάριστη διάθεση στην ατμόσφαιρα. Είναι λόγος αυτός για να γίνεται το ...κάθε ψώνιο ο «άνθρωπος της ημέρας»;

Για τα τηλεοπτικά κανάλια το λέμε φυσικά. Γενικώς, πάντα έχουν τη διάθεση να προβάλλουν τις κάθε λογής «κοσμικές» κυρίες και κυρίους. Τα Χριστούγεννα, όμως, για κάποιον άγνωστο λόγο θεωρούν ότι μπορούν να βγάλουν όλα τους τα απωθημένα.

Ετσι παρέλασαν χτες και θα παρελάσουν και σήμερα όλα τα γνωστά «είδη» που φιγουράρουν στα σκανδαλο-περιοδικά και στις σκανδαλο-φυλλάδες για να μας πουν τη «χριστουγεννιάτικη πρότασή» τους. Εμείς όμως ...τι φταίμε;

ΩΡΑΙΑ πράγματα χτες στις εφορίες! Οσοι στήθηκαν στις ουρές για τα τέλη κυκλοφορίας έκαναν ένα κανονικότατο 8ωρο αναμονής (πολλοί και με ...υπερωρίες, αν συνυπολογίσουμε ότι κάποιοι πήγαν πριν ανοίξουν).

Και να φανταστείτε, πως αυτός ο τομέας των ΔΟΥ είναι εκείνος που η κυβέρνηση «φροντίζει» περισσότερο από τους άλλους, μια και έχει άμεση σχέση με τις ...εισπράξεις, το αγαπημένο παιγνίδι δηλαδή κάθε υπουργού Οικονομίας.

Φυσικά, η εξυπηρέτηση του πολίτη δεν έχει άμεσο όφελος, οπότε κατανοούμε και τα προβλήματα και τις ελλείψεις προσωπικού. Βλέπετε, όταν θέλουν να ελέγξουν, π.χ., τους μικρομεσαίους, ξέρουν να είναι πιο αποτελεσματικοί.

ΟΛΟ ΤΟ χρόνο που μας πέρασε πόσες διαφωνίες στελεχών του ΠΑΣΟΚ ακούσατε; Πόσες φορές ο Πάγκαλος, για παράδειγμα, άσκησε «δριμεία κριτική», όπως έγραφαν οι εφημερίδες; Πόσες φορές μας είπαν για ομάδες διαφωνούντων σε μια σειρά θεμάτων;

Ολα αυτά όμως, ως διά μαγείας, εξαφανίζονται όταν έρχεται η ώρα να σηκώσουν το χεράκι οι κυβερνητικοί βουλευτές για να ψηφίσουν τον προϋπολογισμό. Τότε τα «ναι» πέφτουν το ένα μετά το άλλο.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλά μάθαμε πια. Τόσα χρόνια έχουμε το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση. Είναι, όπως όλοι ξέρουμε, κόμμα «πολυσυλλεκτικό» κι ο καθένας μπορεί να κάνει «καριέρα» ...διαφωνούντα, μια και στο τέλος έρχεται η «ώρα της ευθύνης».

Με τους λαούς που αντιστέκονται

To ότι η Λατινική Αμερική είναι «καζάνι που βράζει» είναι γνωστό εδώ και καιρό, ωστόσο το τελευταίο διάστημα αυτό γίνεται ακόμα πιο ορατό. Μια «ιστορική ματιά» στις πολύχρονες δικτατορίες, από το Μεξικό μέχρι τη Χιλή, πείθει ότι για τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό όλη η ήπειρος είχε και έχει πάντα ζωτική σημασία. Η σημερινή κατάσταση στη Βενεζουέλα, όπου διεξάγεται ένας σκληρός ταξικός πόλεμος είναι το πιο χτυπητό παράδειγμα. Με νύχια και με δόντια η πλουτοκρατία της χώρας, που, από το 2000, αισθάνεται να κλονίζεται η κυριαρχία της, πασχίζει να βάλει τέλος στην ονομαζόμενη «Μπολιβαριανή Επανάσταση», της οποίας ηγείται ο Ούγκο Τσάβες. Πρόκειται για μια διαδικασία που η συντριπτική πλειοψηφία του λαού, τα φτωχά στρώματα, στηρίζουν.

Η προσπάθεια αυτή στην οποία συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, βάζει τις βάσεις για το σταμάτημα της εξάρτησης της χώρας από τον ιμπεριαλισμό και την αξιοποίηση του πλούτου της προς το συμφέρον των εργαζομένων. Γι' αυτό η ελίτ του πετρελαίου, οι θαμώνες της παλιάς εξουσίας -ιδιοκτήτες των ΜΜΕ και οι γαιοκτήμονες-, το μεγάλο κεφάλαιο, λυσσαλέα προσπαθούν να τη σταματήσουν. Και οι Aμερικάνοι ιμπεριαλιστές βλέπουν σε αυτό το εγχείρημα, τον κίνδυνο η φλόγα της κοινωνικής εξέγερσης των καταπιεσμένων να φουντώσει πλέον παντού. Αλλωστε, το φωτεινό αστέρι της σοσιαλιστικής Κούβας είναι παρόν, παρά τα τεράστια εμπόδια που της θέτουν.

Η κατάσταση, όμως, και στις άλλες χώρες «καίει». Στη διπλανή Κολομβία, η ταξική σύγκρουση είναι ζωντανή μέσα από τον εμφύλιο πόλεμο των 40 και πλέον χρόνων, της αστικής τάξης με το λαϊκό και το επαναστατικό ένοπλο κίνημα. Η τεράστια Βραζιλία με τη νίκη του Λούλα (πρώην εργατικού στελέχους και ιδρυτή του Εργατικού Κόμματος), που στηρίχτηκε και από το Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας, ανοίγει δρόμους για σημαντικές κοινωνικές αλλαγές. Η επίσης μεγάλη Αργεντινή στη δίνη μιας βαθιάς κρίσης δείχνει ότι σημαντικά τμήματα των λαϊκών στρωμάτων αφυπνίζονται και πλέον δε διεκδικούν μόνο ψίχουλα, αλλά και κοινωνική αλλαγή. Η κατάσταση στο Περού, στον Ισημερινό, στη Χιλή και όλες τις χώρες της ηπείρου είναι επίσης οξυμένη.

Στην εποχή της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και της «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας» οι λαοί της Λατινικής Αμερικής αντιστέκονται. Αντιδρούν στα νεοαποικιοκρατιικά σχέδια των ΗΠΑ, με τη λεγόμενη Ενωση Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής (ALCA) και τα κινήματα προωθούν το συντονισμό της αντιιμπεριαλιστικής πάλης τους.

Εδώ, στην Ελλάδα, η αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους αυτούς λαούς εκφράζεται μέσα, πρώτα απ' όλα, από την πλούσια διεθνιστική δράση που αναπτύσσει το ΚΚΕ, από τη δράση του αγωνιστικού ταξικού κινήματος, του φιλειρηνικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος. Οσο και αν αυτή είναι δεδομένη, στις σημερινές συνθήκες πρέπει να ενταθεί. Η στήριξη, επίσης, του αγώνα και των λαϊκών κινημάτων της Λατινικής Αμερικής βρίσκεται στην πολύμορφη πάλη, που αναπτύσσει ο λαός μας ενάντια σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Στην προσπάθεια του ανεβάσματος της συνείδησης των εργαζομένων, στην προετοιμασία της συνολικής σύγκρουσης με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Ακόμα πιο μαζικά και αποφασιστικά πρέπει να εκφραστεί η αλληλεγγύη μας και προς του λαούς της Λατινικής Αμερικής, προς τους λαούς όλου του κόσμου.

Δημήτηρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Μας δουλεύει ο Δρυς;

Γρηγοριάδης Κώστας

Περιχαρής ο υπουργός Γεωργίας, Γ. Δρυς, ανακοίνωσε στη Βουλή ότι φέτος το αγροτικό εισόδημα στη χώρα μας αυξήθηκε κοντά στο 3,5%. Κατ' αρχήν, έχουμε πολλές επιφυλάξεις για τη στατιστική μέθοδο που χρησιμοποιείται, για να βγαίνουν αυτά τα στοιχεία. Π.χ., το να συμποσούται το μεγάλο εισόδημα λίγων μεγαλοαγροτών και επιχειρηματιών του αγροτικού τομέα, με το ελάχιστο εισόδημα των μικρομεσαίων παραγωγών και να διαιρείται στη συνέχεια, για να βγει ο «μέσος όρος», δε δείχνει την πραγματική εικόνα της εισοδηματικής κατάστασης που επικρατεί στον αγροτικό κόσμο. Επιπλέον, δεν είναι σωστό να μιλάει κανείς, γενικώς και αορίστως, για αύξηση του αγροτικού εισοδήματος, όταν αυτό μαζεύεται σε όλο και λιγότερες τσέπες, καθώς συνεχίζεται η πολιτική ξεκληρίσματος της μικρομεσαίας αγροτιάς και συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής στα χέρια μεγαλοαγροτών κι επιχειρηματιών.

Αλλά ακόμα κι αν το σύνολο των Ελλήνων αγροτών είχε αυτή την αύξηση εισοδήματος, τι θα σήμαινε αυτό, κατά τον υπουργό; Μήπως ότι ο ξωμάχος που έχει στην κατοχή του 30 - 50 στρέμματα και νοικιάζει λίγα ακόμα - σ' αυτά τα επίπεδα κινείται η συντριπτική πλειοψηφία των αγροτών της χώρας μας - τα 'κονόμησε κι έγινε, φέτος, πλουσιότερος; Μα, μια αύξηση 3,5% σ' ένα εισόδημα των 1.500.000 - 2.500.000 εκατομμυρίων δραχμών - τόσο είναι το ετήσιο εισόδημα των μικρομεσαίων αγροτών στην Ελλάδα - δε σημαίνει, σχεδόν, τίποτα για τη ζωή του φτωχού αγρότη. Μας δουλεύει, λοιπόν, ή μας περιεργάζεται ο Γ. Δρυς;

Με αφορμή...

Τα μύρια όσα ειπώθηκαν, από τους ετυμόλογους «ειδικούς» της δημοσιογραφίας, με αφορμή τη δολοφονική επίθεση κατά της κ. Μπακογιάννη από έναν άνθρωπο ψυχικά ασθενή, για την ταλανισμένη αυτή ομάδα των συνανθρώπων μας, που υποφέρει από ψυχικές διαταραχές.

«Μα πώς γίνεται ένας άνθρωπος τόσο άρρωστος να κυκλοφορεί ελεύθερος; Ποιοι γιατροί τον άφησαν να βγει από το ψυχιατρείο; Πώς βρέθηκε στα χέρια του όπλο;», ήταν μερικά από τα βαθυστόχαστα ερωτήματα που ακούστηκαν. Μάλλον, όσοι έθεσαν τέτοιου είδους απορίες, δε γνωρίζουν ότι τους ψυχικά αρρώστους συνανθρώπους μας δεν τους κλείνουμε επ' αόριστον στα ψυχιατρικά ιδρύματα. Στόχος της θεραπείας τους είναι να μπορέσουν να επανενταχτούν στην κοινωνία όσο το δυνατόν ομαλότερα.

Μάλλον, δε γνωρίζουν, επίσης, ότι τα δημόσια ψυχιατρικά ιδρύματα στην Ελλάδα φυτοζωούν, εξαιτίας της πενιχρής οικονομικής τους στήριξης από το κράτος και οδηγούνται σε ναυάγιο ακόμη και τα ελάχιστα προγράμματα αποασυλοποίησής τους, λόγω της κρατικής αδιαφορίας. Μάλλον, αγνοούν τις ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομή, που τείνουν να οδηγήσουν τη χώρα σε καταστάσεις τύπου Ιταλίας, όπου τα περισσότερα κρατικά ψυχιατρικά ιδρύματα έκλεισαν, λόγω έλλειψης πόρων και δικαίωμα στην όποια θεραπεία έχουν μόνον όσοι έχουν χρήματα.

... κάποιες άγνοιες

Αγνοούν, επίσης, την παντελή έλλειψη παιδείας της ελληνικής κοινωνίας όσον αφορά στην αντιμετώπιση αυτού του είδους των ασθενών. Προφανώς, δε γνωρίζουν, επίσης, ότι ακριβώς λόγω αυτής της έλλειψης, η ελληνική οικογένεια, συνήθως, αντιμετωπίζει στην καλύτερη περίπτωση με άρνηση και στη χειρότερη με διωγμό, τους ψυχικά ασθενείς, εμποδίζοντας ουσιαστικά την αποτελεσματική θεραπεία τους.

Μπορεί, λοιπόν, κανείς με έναν εξαιρετικά απλοϊκό συλλογισμό να καταλήξει στο συμπέρασμα, ότι όσοι έθεσαν το συγκεκριμένο «προβληματισμό», ή ζουν σε έναν άλλο πλανήτη ή επιδιώκουν να αποπροσανατολίσουν την ελληνική κοινή γνώμη από τον πυρήνα του τεράστιου, πραγματικά, αυτού κοινωνικού προβλήματος και τις ευθύνες των κυβερνώντων. Μπορεί, βέβαια, η αφετηρία τους να είναι κάποια άλλη. Ετσι κι αλλιώς, όμως, η αλήθεια δεν αλλάζει...

Το διπλανό επίκαιρο φωτομοντάζ είναι από το τελευταίο «Ποντίκι», το οποίο λόγω των γιορτών των Χριστουγέννων κυκλοφόρησε χτες, προσφέροντας -όπως πάντα- αρκετό γέλιο, αλλά και ενδιαφέροντα ρεπορτάζ.

Καμιά επανάπαυση

Το τι θέλουν είναι ξεκάθαρο. Η ελληνική κυβέρνηση, σε συντονισμό με τις υπόλοιπες των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ασκεί μια ασφαλιστική πολιτική «κομμένη και ραμμένη» στα μέτρα των απαιτήσεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Οι ασφαλιστικές παροχές των εργαζομένων, οι συντάξεις των απομάχων της δουλιάς, μπαίνουν στη «ζυγαριά» μαζί με τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και για μια ακόμη φορά κλέβουν στο «ζύγι» την εργατική τάξη. Το κεφάλαιο θέλει να μειώσει το λεγόμενο κόστος εργασίας, να εντείνει την εκμετάλλευση των εργαζομένων. Τα δημόσια συστήματα «ενοχλούν». Η «ευελιξία» περνά από τις εργασιακές σχέσεις στους μισθούς και από αυτούς στο χρόνο εργασίας και από εκεί στην Ασφάλιση. Οι περιουσίες των Ταμείων και οι εισφορές των ασφαλισμένων γίνονται «τρόπαιο» του κεφαλαίου και νέα, πιο σκληρά μέτρα δρομολογούνται, για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, την περιστολή των παροχών, την υφαρπαγή του ιδρώτα του εργαζόμενου, την ανάπτυξη της ιδιωτικής ασφάλισης.

Ορισμένοι θεωρούν ότι υπάρχει κάποιο τέλος σε όλα αυτά και έχουν στο μυαλό τους τον τελευταίο αντιασφαλιστικό νόμο, ως ένα άτυπο όριο. Πλανώνται οικτρά. Κανείς δεν μπορεί να έχει πλέον ψευδαισθήσεις για το τι γίνεται και τι θα ακολουθήσει. Οι αποφάσεις έχουν παρθεί και παρεμβάσεις, όπως αυτή της Κομισιόν πριν λίγες μέρες, η οποία ζήτησε τη λήψη νέων σκληρότερων ακόμη μέτρων από τα κράτη - μέλη, απλώς τις επιβεβαιώνουν, χωρίς να προκαλούν έκπληξη. Η ελληνική προεδρία είναι μια ακόμη αφορμή. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ θα δίνει για έξι μήνες εξετάσεις στους Ευρωπαίους εταίρους της και πολλοί περιμένουν πολλά από αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπερνά τον εαυτό της στην επίσπευση των διαδικασιών. Στις 24 Γενάρη στο Ναύπλιο, στο Συμβούλιο Υπουργών Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων το Ασφαλιστικό θα έχει σίγουρα την «τιμητική» του.

Είναι η πραγματικότητα, η ζωή, που κρίνει τα μέτρα, τις πολιτικές και τις εξαγγελίες. Μέχρι τώρα, οι εργαζόμενοι δίνουν συνεχώς και το κεφάλαιο παίρνει. Και θα συνεχίσει να παίρνει, ωσότου κάποιος να το εμποδίσει. Η εργατική τάξη πρέπει να επαγρυπνεί, γιατί δεν έχει καμία πίστωση χρόνου, κανένα περιθώριο εφησυχασμού, δεν της προσφέρεται ανάπαυλα. Την ώρα που οι εκπρόσωποι του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού θριαμβολογούν για τις αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, ο κάθε εργαζόμενος οφείλει να εντοπίσει την τελευταία γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης. Να διαλέξει τους συναγωνιστές του. Να διαμορφώσει τα μέτωπα πάλης. Το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, με τις προτάσεις και τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες του αναδεικνύεται σε έναν έμπιστο πόλο συσπείρωσης. Ο αγώνας είναι το μόνο μέσο αντίστασης και η κινητοποίηση στις 24 Γενάρη πρέπει να δείξει ότι υπάρχει αντίπαλο δέος απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Κάλαντα

- «Καλήν ημέρα

άρχοντες...»

- Ποιοι άρχοντες;

Ζητιάνοι!

Ετσι το Μάαστριχτ

κι η ΟΝΕ,

παιδιά,

μας έχουν κάνει,

γι' αυτό και

η προσφώνηση

στα κάλαντα