Αντιγράφουμε ορισμένες από τις ατάκες του Γ. Καρατζαφέρη κατά την προχτεσινή συνέντευξή του στο «Μέγκα»: Να καταργηθούν οι συλλογικές συμβάσεις. «Η ελεύθερη διαβούλευση θα δώσει κίνητρα στον εργαζόμενο να γίνει καλύτερος - Η πωλήτρια μπορεί να διαπραγματευτεί μόνη της καλύτερα και πιο εύκολα - Η παραγωγικότητα εξαρτάται από τα λεφτά, το μαστίγιο και το φιλότιμο. Το φιλότιμο πάει μας τελείωσε»... «Το επενδυτικό κλίμα χρειάζεται κανόνες και σταθερότητα - Για να έρθει ένας επιχειρηματίας να επενδύσει, χρειάζεται να έρθει σε εργασιακό και φορολογικό παράδεισο. Είναι μονόδρομος - Θα έρθει μέρα που κάποιοι θα παρακαλάνε να δουλέψουν 20 ώρες και δε θα υπάρχουνε δουλειές. Πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε, ξεχάσαμε να δουλεύουμε»... Προφανώς και δε χωράει κριτική σε τέτοιες θέσεις που εκφράζουν με κυνισμό τα ανομολόγητα σχέδια της πλουτοκρατίας. Μόνο πολεμική και πάλη για ανατροπή είναι η απάντηση. Αν κάτι επιβεβαιώνεται πανηγυρικά είναι ο χαρακτηρισμός του ΛΑ.Ο.Σ. ως «κόμματος του κνούτου»...
ΥΓ: Θα αποτελούσε παράλειψη αν δεν παραθέταμε τη θεαματική κωλοτούμπα που κάνει απέναντι στις ΗΠΑ, με δεδομένο ότι μέχρι πρόσφατα πούλαγε αντιαμερικανισμό: «Δεν άλλαξα εγώ τις απόψεις μου για την Αμερική, η Αμερική άλλαξε τακτική... Ο Ομπάμα θέλει έναν πιο ενεργό ρόλο της Ελλάδας στην περιοχή».
Οι Πράσινες εφεδρείες
Αμα οι άνθρωποι του μόχθου έχουν τέτοιους «φίλους», τι να τους κάνουν τους εχθρούς... Για τους «Οικολόγους - Πράσινους» ο λόγος, που μπροστά στη προχτεσινή απεργία εξέδωσαν ανακοίνωση. Και τι λένε; Ας προσπεράσουμε, παρότι προκλητικά, τα περί κατάρρευσης των μύθων της «προσωπικής ευημερίας» και «παθητικής κατανάλωσης», περί συνειδητοποίησης ότι «η αγοραστική δύναμη δεν μπορεί να καλύψει συλλογικά αγαθά που δεν αποτιμώνται σε χρήμα» και το κάλεσμα στους ανθρώπους του μόχθου να δημιουργήσουν «ανθρώπινες σχέσεις προσφοράς και εμπιστοσύνης, θέτοντας τις βάσεις για ισχυρή Κοινωνία Πολιτών και για εκτεταμένους θεσμούς κοινωνικής οικονομίας»... Ας μπούμε στο ζουμί. Λένε και προτείνουν στο λαό να διεκδικήσει «κάθαρση του πολιτικού κόσμου και εξυγίανση των δημοσίων υπηρεσιών» και «στη συνέχεια "να βάλει και η κοινωνία και τη δική της πλάτη"». Γιατί δεν αφήνουν τις περικοκλάδες, να πούνε κατευθείαν «βάλτε πλάτη» και στηρίξτε το σύστημα; Ούτως ή άλλως, αυτό το σύστημα «κάθαρση» και «εξυγίανση» δεν παίρνει και το ξέρουν. Λένε και προτείνουν στο λαό να αγωνιστεί για μια ΕΕ «που να αναγνωρίζει και να παίρνει τις δικές της ευθύνες και να παίξει το ρόλο της ισορροπώντας τον ανταγωνισμό με τη συνεργασία, ρυθμίζοντας αποτελεσματικά τις χρηματαγορές, δημιουργώντας ένα κοινό πλαίσιο φορολογικής και οικονομικής πολιτικής μαζί με ένα δίχτυ ασφαλείας για την κοινωνική συνοχή, προωθώντας αποφασιστικά την αναγκαία πράσινη στροφή στην οικονομία». Να κυνηγά, δηλαδή, ένα πουκάμισο αδειανό, έναν «ηθικό» καπιταλισμό, και όλοι θα ζούμε αγαπημένοι και ευτυχισμένοι.
Καλό το παραμύθι, αλλά δεν έχει δράκο...Ασε που είναι και παλιό, ξαναπαιγμένο από άλλους ηθικολόγους εξυγιαντές, και ψεύτικο. Απάτη το λέει ο λαός...
Χαρά γεμάτη...
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Το καλύτερο που μπορούσε να συμβεί αυτήν την περίοδο στη χώρα είναι που έχουμε πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος έχει μια διεθνή αποδοχή και το αποδεικνύει. Αυτό το χτεσινό, η επίσκεψη του Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον και η κατάργηση της βίζας, είναι πολύ δυνατό μήνυμα της Ουάσιγκτον προς τις Βρυξέλλες ότι η Ελλάδα τυγχάνει μιας προστασίας από την Ουάσιγκτον πολύ σημαντικής. Ο συμβολισμός ήταν πολύ δυνατός»... Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο στέλεχος του ΠΑΣΟΚ που δεν μπορεί να κρύψει τη χαρά του. Πρόκειται για την Ν. Τζαβέλλα, ευρωβουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ., που διαλαλεί (μέσω του ΦΛΑΣ) τη χαρά και την περηφάνια της για τον πρωθυπουργό που μας έλαχε, αλλά και διότι έχουμε την «τύχη», την «τιμή» να απολαμβάνουμε την προστασία των ΗΠΑ, όπως δηλώνει.
Η κ. Τζαβέλλα, βεβαίως, είναι αυτή που είναι. Και γι' αυτούς που εκπροσωπεί πολύ καλά κάνει και χαίρεται. Αλλες, όμως, είναι οι χαρές των εργαζομένων. Τις έδειξαν παραστατικά στην προχτεσινή μεγάλη απεργία.
Η δύναμη των εργατών
Οι κεφαλαιοκράτες ξέρουν πολύ καλά ποιος είναι ο ταξικός αντίπαλός τους και δεν του χαρίζονται στο ελάχιστο. Το έχουν αποδείξει επανειλημμένα, σε δεκάδες, εκατοντάδες περιστάσεις και στις παρεμβάσεις τους ενάντια στην εργατική τάξη. Η συνέντευξη Τύπου του προέδρου του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλου, μία μόλις μέρα πριν την προχτεσινή πανεργατική απεργία, απέδειξε, για μια ακόμη φορά, την απόλυτη προσήλωση του μεγάλου κεφαλαίου στην αντιμετώπιση του μεγάλου εχθρού του, της μόνης δύναμης που το απειλεί. Σε μιαν αμφίδρομη σχέση, ο ΣΕΒ συμπαρατάσσεται με την κυβέρνηση έχοντας την πεποίθηση και τη σιγουριά ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ, θα ευοδωθούν οι πάγιες αξιώσεις του για μια νέα πραγματικότητα στις εργασιακές σχέσεις και τις κοινωνικές κατακτήσεις, ότι θα γίνει πράξη ένα ιστορικό πισωγύρισμα που δεν ανιχνεύεται καν στη μνήμη των νεότερων, μια κατάσταση εξαθλίωσης που παραπέμπει στις πιο μαύρες σελίδες της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Στο πλαίσιο αυτού του σκοπού, εντάσσεται η στήριξη του ΣΕΒ στην κυβέρνηση, που και αυτή από την πλευρά της κοπιάζει - σε αρμονία με την Κομισιόν και το ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο - για την πλήρη ικανοποίηση των επιδιώξεων και προσδοκιών των καπιταλιστών.
Ο ΣΕΒ επιδοκιμάζει το αντιδραστικό «Πρόγραμμα Σταθερότητας» και αναμασά με ευκολία τα πατριδοκάπηλα ψευτοεπιχειρήματα περί ανάγκης σωτηρίας της χώρας, αποφυγής της πτώχευσης, ανάκτησης της αξιοπιστίας και άλλα παρόμοια. Η επίθεση του Δ. Δασκαλόπουλου στους εργαζόμενους και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα, που αντιδρούν, απεργούν, αγωνίζονται ενάντια στη λεηλασία του εισοδήματός τους, είχε συμπυκνωμένα όλα τα χαρακτηριστικά της κυβερνητικής προπαγάνδας περί συντεχνιακών διεκδικήσεων και κομματικών «δακτύλων». Ενθαρρυμένος από το κλίμα τρομοκρατίας που καλλιεργεί η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ συμπλέει προπαγανδιστικά ακόμα και στο θέμα του ΔΝΤ, με τον πρόεδρό του να δηλώνει ότι «δεν μπορούμε να το αποκλείσουμε, δεν το έχουμε αποκλείσει, αλλά θα ήταν ένα πλήγμα στην ευρωπαϊκή τιμή της χώρας». «Τιμή» και κουραφέξαλα. Το ντόπιο κεφάλαιο παίρνει μέρος στο παζάρι για τα νέα δάνεια που θα αντληθούν από τις διεθνείς αγορές για να στηριχθούν οι «αναπτυξιακές» δράσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών με «ενέχυρο» τα δικαιώματα του λαού.
Αντίστοιχα, η παρέμβαση του Γ. Στουρνάρα, γενικού διευθυντή του ΙΟΒΕ των μεγαλοβιομηχάνων, είχε έντονα τα στοιχεία της δυσφήμησης των λαϊκών αντιδράσεων, χρεώνοντας σε αυτές τη διατήρηση του ...υψηλού κόστους δανεισμού, παρά τα μέτρα - «καρμανιόλα» που αποφασίστηκαν: «Οι αγορές τιμολογούν τα πάντα, οι απεργίες τιμολογήθηκαν, τα όποια ρήγματα τιμολογούνται, μας τιμολογούν», είπε και βιάστηκε να προσθέσει ότι τα μέτρα πρέπει να συμπληρωθούν με ανάλογες παρεμβάσεις στο Ασφαλιστικό και την προώθηση των «διαρθρωτικών αλλαγών». Γιατί μπορεί ο ΣΕΒ να στηρίζει την κυβέρνηση, αλλά δε χάνει το στόχο του, που είναι η άμεση υλοποίηση των μέτρων και η ολοκλήρωση της αντεργατικής πλατφόρμας, τώρα που «όλα τα σκιάζει η φοβέρα», πριν κλιμακωθούν οι αντιδράσεις.
Ξαπλωμένοι αναπαυτικά στα συσσωρευμένα υπερκέρδη τους, οι κεφαλαιοκράτες απαιτούν τη λαϊκή υποταγή με πρόσχημα την κρίση, που πράγματι αναδείχθηκε σε ιδανική ευκαιρία για να «ρεφάρουν». Η δύναμη, όμως, δε βρίσκεται στις τσέπες τους. Βρίσκεται στους δρόμους του αγώνα, στα χέρια της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στα αμέτρητα πλήθη των θυμάτων της πολιτικής τους. Το δίκιο και η αλήθεια ανήκουν στους εκμεταλλευόμενους και όχι στους εκμεταλλευτές.
Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ
Τα συμφέροντα της τάξης τους...
Παπαγεωργίου Βασίλης
ΕΜ, ΤΙ ΑΛΛΟ ΘΑ έλεγε ο ΣΕΒ για την κυβερνητική πολιτική; Τρελοί είναι οι βιομήχανοι να διαφωνήσουν ή να επικρίνουν;
«Σύμπνοια», «συναίνεση» και «ενότητα», ζήτησε ο πρόεδρός του που συναντήθηκε με τον Αντώνη Σαμαρά. Και, φυσικά, ο πρόεδρος της ΝΔ συμφώνησε επίσης.
Για όλους αυτούς (ΣΕΒ, κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. κ.λπ.), δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι θα επιδείξουν ενότητα. Γιατί τέτοια πολιτική που προωθούν χρειάζεται ...σπρώξιμο από όλους.
Μεταξύ άλλων και από τα ΜΜΕ, που, εκτός από το να «ενώνονται» στην κοινή αντιλαϊκή προσπάθεια, κάνουν ό,τι μπορούν για να μείνουν οι εργαζόμενοι χωρισμένοι...
Εξ ου και αυτό που επιδιώκουν είναι να «φωτίσουν» (πάντα με «αποκαλυπτικά» ρεπορτάζ και «στοιχεία») κάθε είδους αντίθεση (ή αντίφαση) εκτός από τις πραγματικές.
Ετσι, λοιπόν, η Ελλάδα (κατ' αυτούς) χωρίζεται σε ...«δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους», σε «προνομιούχους και μη προνομιούχους», σε «υπεύθυνους και ανεύθυνους», σε «δουλευταράδες και τεμπέληδες», σε «τίμιους και διεφθαρμένους», σε «σύγχρονους και αναχρονιστικούς»...
Σε καμία περίπτωση, όμως, δε χωρίζεται σε εργαζόμενους και κεφάλαιο. Ακόμη και αν στις μέρες μας η αντίθεση είναι ιδιαίτερα εμφανής...
ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝΩΣ, περίεργη η κριτική που ασκεί στην κυβέρνηση ο Π. Ψωμιάδης (υποστηρικτής του Αντ. Σαμαρα πλέον, όπως δηλώνει). Το πρόβλημα είναι, λέει, με στελέχη της, που «δεν έχουν πάρει ακόμα αρμοδιότητες, δεν ξέρουν τα αντικείμενά τους»....
Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιου είδους αναφορές και μοιάζουν μάλιστα εντελώς έξω από το «στιλ» του. Τον έχρισε κανείς ...οργανωτικό υπεύθυνο του κυβερνητικού σχήματος;
Δηλαδή, γι' αυτούς που έχουν αρμοδιότητες και ξέρουν τα αντικείμενά τους, έχει θετική γνώμη; Μυστήρια πράγματα...
Γρηγοριάδης Κώστας
«Ευέλικτη» εργοδοτική επίθεση
Γρηγοριάδης Κώστας
Φιλεργατικές μάσκες προσπαθεί να φορέσει ο πρόεδρος του ΣΕΒ ομνύοντας ότι δεν πρόκειται να καταργηθεί ο 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα, παραβλέποντας βέβαια ότι στη συντριπτική πλειοψηφία τους οι μισθοί των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα είναι μισθοί πείνας. Το κυριότερο όμως είναι ότι χρησιμοποιεί αυτές τις μάσκες για να περάσει ως θετική εξέλιξη και προς όφελος των εργαζομένων τη ...γενίκευση των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων. «Πρέπει να πάψει να είναι κακιά λέξη εδώ στην Ελλάδα η ευελιξία», υποστήριξε με μειλίχιο ύφος μιλώντας χτες στην ΕΡΑ ο Δ. Δασκαλόπουλος, επιχειρώντας μάλιστα να αποσυνδέσει την ευελιξία «με την ασυδοσία και αυθαιρεσία του εργοδότη», αντίληψη που όπως είπε είναι ευρέως διαδεδόμενη στην Ελλάδα, πράγμα βέβαια απόλυτα δικαιολογημένο. Προκειμένου να χρυσώσει το χάπι ο επικεφαλής των μεγαλοβιομηχάνων επιστράτευσε δύο επιχειρήματα: Πρώτον ότι «η ευελιξία υπάρχει ενσωματωμένη στο Δίκαιό μας, που είναι και το Ευρωπαϊκό Δίκαιο». Τώρα μάλιστα. Λες και δεν ξέρουμε τι εκφράζει η ΕΕ και ποιοι ψηφίζουν τις οδηγίες στις Βρυξέλλες και τους νόμους στη χώρα μας. Δεύτερον ότι «ευελιξία έχει ο κάθε εργαζόμενος που μπορεί να παραιτηθεί από τη δουλειά του, διότι βρήκε μια καλύτερη... Πρέπει να έχει τη δυνατότητα ο εργαζόμενος να βρει δουλειά αλλού. Αυτό σημαίνει ευελιξία». Τώρα, μάλιστα, το καταλάβαμε. Το συμφέρον του εργαζόμενου σκέφτονται οι βιομήχανοι όταν θέλουν ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις... Η κλιμάκωση της ταξικής πάλης των εργαζομένων είναι η απάντηση που τους αξίζει.
Αδικημένοι οι μεγαλοβιομήχανοι
Βρε, τους κακόμοιρους, τους μεγαλοβιομήχανους.
Τη ...δραματική τους κατάσταση περιέγραψε χτες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος. Που δεν άντεξε σε κάποιο σημείο, ο άνθρωπος, και είπε για τις μεγάλες επιχειρήσεις που όλο δίνουν: «Εν τω μεταξύ δεν έχουν πάρει και τίποτα. Αν ανατρέξετε στα μέτρα του τελευταίου χρόνου, οι σύγχρονες μεγάλες επιχειρήσεις δεν έχουν πάρει ούτε επιδοτήσεις, ούτε ΤΕΜΠΜΕ, ούτε κρατικές εγγυήσεις, ούτε αναβολή δανείων και πληρωμών, δεν έχουν ωφεληθεί από καμιά από αυτές τις παροχές που διοχετεύονται προς τη λεγόμενη ραχοκοκαλιά της οικονομίας, τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις».
Είδατε οι αυτοαπασχολούμενοι και επαγγελματοβιοτέχνες; Μέχρι και στον ΣΕΒ την «έσκασαν». Τα μάζεψαν όλα!
Γι' αυτό, αν κάνεις μια βόλτα στους δρόμους, θα τους δεις να κάθονται έξω από τα μαγαζιά τους, άνετοι και ...παραφουσκωμένοι από τις επιδοτήσεις, την ίδια ώρα που οι βιομήχανοι ιδρoκοπούν για το ...τίποτα, στα ανήλιαγα γραφεία τους.
Και πού είσαι ακόμη... Τώρα που θα αρχίσει η κυβέρνηση να μαζεύει από τους εργαζόμενους μισθούς, επιδόματα, δώρα, φόρους, εκεί είναι που θα γίνει το μεγάλο φαγοπότι. Ολα στους ΕΒΕ θα τα «σπρώξει».
Κι έχουν από πάνω οι μεγαλοβιομήχανοι και τους εργαζόμενους, είτε να αντιδρούν στα μέτρα, είτε να ζητούν αυξήσεις! Ε, μα είναι δυνατόν...
Ξύλο που τούς χρειάζεται... `Η, μάλλον, κατάργηση οριστική, γιατί δε φτάνει που είναι παράσιτα, άχρηστοι στην κοινωνία, κάνουν και τους αδικημένους. Ποιοι, αυτοί που κατακλέβουν το μόχθο του λαού...
Αλλεργικοί ακόμα και στο άκουσμα «απεργία»
Μόνο και μόνο το άκουσμα της λέξης «απεργία» προκαλεί στο ΛΑ.Ο.Σ. αλλεργία. Τέτοια αποστροφή έδειξαν και προχτές, όταν στη διάρκεια της συζήτησης στη Βουλή του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια ο εκτελών χρέη κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ Γιώργος Μαυρίκος χαιρέτισε τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις.
«Τι σχέση έχει αυτό με αυτό που συζητάμε;» αναρωτήθηκε ο βουλευτής του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Ανατολάκης επιδεικνύοντας την περιφρόνηση με την οποία το κόμμα του αντιμετωπίζει τους αγώνες των εργαζομένων. «Εχει σχέση, κύριε Ανατολάκη, δεν είναι όλα "σώβρακα και φανέλες". Εχει μεγάλη σημασία η απεργία η σημερινή και δε σας επιτρέπουμε με αυτόν τον τρόπο, να βρίζετε, να συκοφαντείτε τους απεργούς και την απεργία» ήταν η πληρωμένη απάντηση που πήρε από το βουλευτή του ΚΚΕ.
Βέβαια η στάση του ΛΑ.Ο.Σ. καμιά έκπληξη δεν προκαλεί, αφού ένα κόμμα που υπηρετεί το κεφάλαιο μόνο χολή μπορεί να βγάζει απέναντι σε κάθε εργατική αντίδραση. Παραμονές της προχτεσινής απεργίας ο πρόεδρος του ίδιου κόμματος έλεγε σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή ότι ο εργαζόμενος πρέπει να πηγαίνει στον εργοδότη και να του λέει πάρε με, με όσα λεφτά θες εσύ! Ενώ, συνέχισε, θα πρέπει μετά να αποδεικνύει αν είναι χρήσιμος και απαραίτητος στον εργοδότη...
Κλιμάκωση του αγώνα
Τους τελευταίους μήνες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αυτοαπασχολούμενοι, νεολαίοι των λαϊκών οικογενειών, φοιτητές, σπουδαστές, μαθητές έχουν βγει μαζικά, διεκδικητικά στους δρόμους του αγώνα με επικεφαλής το ΠΑΜΕ, κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική. Παραμερίζοντας φόβο, τρομοκρατία και εκβιασμούς από κυβέρνηση - ΕΕ - εργοδοσία. Πολλά σημαντικά βήματα έγιναν όλο αυτό το διάστημα, με νέα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων να μπαίνουν στον αγώνα. Εργαζόμενοι από διάφορους χώρους συσπειρώνονται με τα ταξικά συνδικάτα, οργανώνουν γενικές συνελεύσεις στους χώρους δουλειάς, επιτροπές αγώνα, παίρνουν αποφάσεις για απεργία. Συνειδητοποιούν όλο και πιο βαθιά τον υπονομευτικό για το εργατικό κίνημα ρόλο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Ολο και περισσότεροι άνθρωποι του μόχθου συνειδητοποίησαν την ανάγκη του αγώνα για να πληρώσει την καπιταλιστική κρίση, τα ελλείμματα, τα χρέη, η πλουτοκρατία για να μην πτωχεύσει ο λαός.
Οι εργαζόμενοι δέχονται τεράστια επίθεση εδώ και πολλά χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Τους τελευταίους μήνες αυτή η επίθεση έχει πρωτοφανείς διαστάσεις, είναι καθολική και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., οι εργοδοτικοί σύνδεσμοι συνδυάζουν την αντιλαϊκή επίθεση με την «τρομοκρατία των κινδύνων για την οικονομία» από τις εργατικές, τις λαϊκές κινητοποιήσεις, καλλιεργώντας την ψυχολογία ότι για το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων που παίρνουν ευθύνεται ο ίδιος ο λαός. Που πρέπει να σταματήσει τον αγώνα, να υποταχτεί στα μέτρα - καρμανιόλα για τη ζωή του. Την ίδια ώρα πιστεύουν ότι οι εργαζόμενοι θα σταματήσουν να αγωνίζονται, θα κυριαρχήσει η ηττοπάθεια, για να εξαπολύσουν εκ νέου επίθεση. (Ούτε μια μέρα πέρασε από την ανακοίνωση των νέων αντεργατικών μέτρων και άρχισε η αντιδραστική προπαγάνδα ότι θα χρειαστούν κι άλλα)... Ηδη η εργοδοσία έχει «ξεσαλώσει»: Εκ περιτροπής εργασία, μαζικές απολύσεις, μειώσεις αποδοχών, κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και απελευθέρωση του ορίου των απολύσεων, είναι οι απαιτήσεις της.
Οπως κλιμακώνουν οι δυνάμεις του κεφαλαίου την επίθεση, που θα κάνει πάμφθηνη την εργατική δύναμη, το ίδιο πρέπει να κάνουν οι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι συνταξιούχοι, η νεολαία. Η κλιμάκωση, η αντοχή, η διάρκεια και το περιεχόμενο των αγωνιστικών διεκδικήσεων είναι που θα κρίνουν τη μάχη. Κλιμάκωση σημαίνει να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους, βγάζοντας συμπεράσματα και πείρα από τις ως τώρα κινητοποιήσεις, ενισχύοντας και διευρύνοντας την οργάνωσή τους, στους τόπους δουλειάς, στα συνδικάτα, με συγκρότηση σωματειακών επιτροπών, μπλοκάρισμα των μέτρων και των απολύσεων στην πράξη. Προϋποθέτει όμως και πολιτικοποίηση των αγώνων, δηλαδή τα δύο ταξικά «στρατόπεδα» να γίνουν ακόμα πιο διακριτά στη συνείδηση των εργαζόμενων μαζών. Προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να μη χάσουν ούτε λεπτό από το οπτικό τους πεδίο τις σύγχρονες ανάγκες τους, που μπορούν σήμερα να ικανοποιηθούν.
Η κυβέρνηση έχει δείξει, ότι μπροστά στο ταξικό συμφέρον των μονοπωλίων, δεν κάνει πίσω, αντίθετα δυναμώνει την αντεργατική λαίλαπα. Δεν αρκεί η δυσαρέσκεια για τα μέτρα. Χρειάζεται απόρριψη της συνολικής πολιτικής των κομμάτων της πλουτοκρατίας, απαξίωση των επιχειρημάτων τους και των συνδικαλιστικών τους εκφράσεων. Αυτό που θα φοβίσει είναι η μυριόστομη λαϊκή απάντηση, ότι δε γίνεται να κερδίζουν και τα μονοπώλια και ο λαός, ότι οι εργαζόμενοι αντεπιτίθενται για τα συμφέροντα της τάξης τους.
Feeds
