ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Συνειδητή υπονόμευση του ΙΚΑ

Γρηγοριάδης Κώστας

Δεν είναι η μοναδική, βέβαια, πλευρά της γενικότερης και για δεκαετίες τώρα συνεχιζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής καταλήστευσης των ασφαλιστικών Ταμείων και, ιδιαίτερα, του ΙΚΑ, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις και τους μεγαλοεργοδότες. Υπάρχουν πολλές ακόμη. Είναι κι αυτή, όμως, χαρακτηριστική και αποκαλυπτική. Την ίδια ώρα, που κυβερνώντες και διάφοροι άλλοι κόπτονται για το μέλλον του ΙΚΑ, τα διογκούμενα ασφαλιστικά ελλείμματα κλπ., κλπ. και ετοιμάζουν τις νέες αντεργατικές και αντιασφαλιστικές ρυθμίσεις, στο ΙΚΑ υπάρχει η εξής εικόνα:

Από τη μια, η εσφοροδιαφυγή ανέρχεται ετησίως στο τεράστιο ποσό των δύο δισ. ευρώ. Επίσης, οι βεβαιωμένες και μη καταβληθέντες οφειλές των εργοδοτών το 2005 ανέρχονταν σε άλλα δυο δισ. ευρώ, παρουσιάζοντας σημαντική αύξηση, αφού ένα χρόνο πριν ήταν στα 1,4 δισ.. Κι από την άλλη, οι κενές οργανικές θέσεις στο Ιδρυμα ανέρχονται σε 3.000 και, μάλιστα, με βάση το παλιό και όχι σύμφωνο με τις σύγχρονες ανάγκες οργανόγραμμα. Ακόμη χειρότερη είναι η κατάσταση στους μηχανισμούς ελέγχου. Από τα 13 ελεγκτικά κέντρα για την εισφοροδιαφυγή, λειτουργούν μόνο τέσσερα (4) και αυτά με μειωμένο προσωπικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός, πως το ελεγκτικό κέντρο Αθήνας έχει μόνο 9 υπαλλήλους και 36 κενές οργανικές θέσεις, έχοντας στην ευθύνη του χιλιάδες επιχειρήσεις, ενώ, στην Πάτρα δεν υπάρχει ούτε ένας υπάλληλος..!

Ας βγάλουν συμπεράσματα

Προσωπικά, δεν του αρέσει ο τζόγος. Ετσι, δήλωσε προχτές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θ. Ρουσόπουλος. Και όχι μόνο. Δήλωσε, επίσης, ότι η κυβέρνηση είναι αντίθετη προς την προώθηση και την καλλιέργεια ενός «προτύπου τζόγου» προς την κοινωνία και τη νεολαία. Κι αν αναρωτιέστε, με ποια λογική και με τι έρεισμα ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ισχυρίστηκε τα προαναφερόμενα, δυο μόλις μέρες μετά τις ανακοινώσεις του κρατικού ΟΠΑΠ, για την παραπέρα σοβαρή επέκταση του έχοντος ήδη τεράστιες διαστάσεις νόμιμου τζόγου, ο Θ. Ρουσόπουλος έχει έτοιμη την... απάντηση: Η κυβέρνηση αποδείχνει την εναντίωσή της στον τζόγο, έχοντας ήδη δηλώσει την πρόθεσή της να ξεπουλήσει τον ΟΠΑΠ..!

Ας τα διαβάζουν όσοι εργαζόμενοι ψήφισαν ΝΔ για να γλιτώσει η χώρα από τα όσα πράγματι έκανε το ΠΑΣΟΚ κι ας βγάλουν κι απ' αυτά τα συμπεράσματά τους. Στο κάτω κάτω της γραφής, σ' αυτούς, πρώτα και κύρια, απευθύνεται η ολοφάνερη κοροϊδία του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Καίριες απαντήσεις και...

Καίριες απαντήσεις στα πολλά και εντεινόμενα ερωτήματα πολλών εργαζομένων περιείχε η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκας Παπαρήγα, την περασμένη Δευτέρα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Ερωτήματα, που γεννά η συνεχής όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, η εντεινόμενη και πολύμορφη επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων, η αναζήτηση διεξόδων. Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα:

«...Η ΝΔ έπεσε το 1993 κάτω από τη δικαιολογημένη λαϊκή δυσαρέσκεια. Ομως, δεν "έπεσε" η πολιτική της, αφού το ΠΑΣΟΚ στη συνέχεια και για οκτώ χρόνια αποδείχτηκε ικανός διαχειριστής όλων των αντιλαϊκών αποφάσεων. Από τις ιδιωτικοποιήσεις μέχρι την αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, από τα βαριά φορολογικά μέτρα κατά των αυτοαπασχολουμένων ΕΒΕ μέχρι το ξεκλήρισμα ενός μέρους της αγροτιάς. Η ΝΔ έδωσε χέρι βοήθειας στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και το ΠΑΣΟΚ έδωσε χέρι πολεμικής βοήθειας σε τρεις πολέμους, στα Βαλκάνια, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Μαζί ΝΔ και ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τους εισαγγελείς και την αστυνομία εναντίον των μαθητικών κινητοποιήσεων που διεκδικούσαν ουσιαστική μόρφωση και ζωή με δικαιώματα.

Ολα αυτά τα χρόνια ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά και με ειδικό μερίδιο ευθύνης του ΣΥΝ, έκαναν συστηματική δουλιά για τη διάβρωση των αγωνιστικών συνειδήσεων, ο καθένας με τα επιχειρήματά του. Αλλος σιγοντάριζε τις οπισθοδρομικές απόψεις, άλλος αξιοποιούσε το ριζοσπαστισμό, άλλος αξιοποιούσε την ήττα του κινήματος (σ.σ. τις ανατροπές των σοσιαλιστικών καθεστώτων της Ευρώπης), το φόβο για τη ρήξη...».

... η ανάγκη μαζικού απεγκλωβισμού

Και η Αλ. Παπαρήγα συνέχισε: «Ενας από τους πιο βασικούς παράγοντες, που εμπόδισαν να ξεδιπλωθεί η αποτελεσματική αντίσταση του λαού, και ιδιαίτερα της πρωτοπόρας ηγετικής δύναμής του, της εργατικής τάξης, ήταν η βαθιά διαλυτική κρίση που διαπέρασε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Με ευθύνη, βεβαίως, των κομμάτων εξουσίας και των εκπροσώπων τους στα ηγετικά όργανα.

Πριν από πολλά χρόνια η κοινή δράση των εργαζομένων, ανεξάρτητα από ιδεολογικές και πολιτικές πεποιθήσεις, ήταν δυνατόν να φέρει κάποια αποτελέσματα στην απόσπαση ορισμένων κατακτήσεων. Σήμερα αυτό δεν ισχύει με τον ίδιο τρόπο.

Δε φθάνει η κοινή δράση των εργαζομένων σε έναν κλάδο, σε έναν τομέα, σε μια περιοχή, που και αυτή είναι σε κατώτατο επίπεδο, πολύ πίσω από τις ανάγκες. Για να αποκτήσει το εργατικό και το λαϊκό κίνημα δύναμη και ικανότητα αντεπίθεσης, πρέπει να συνοδεύεται από το μαζικό απεγκλωβισμό από τη λογική του μονόδρομου και της μοιρολατρίας. Να εγκαταλείψουν τα λαϊκά στρώματα τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Το λέμε και το εννοούμε».

Τα ... προϋπολογισμένα

Γρηγοριάδης Κώστας

Ο ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ απέτυχε να εκπληρώσει τους στόχους του, αναφορικά με το δημοσιονομικό έλλειμμα και τα υπόλοιπα προβλεπόμενα μεγέθη, σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία της χώρας. Δε μας προξενεί την παραμικρή έκπληξη...

Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση προτίθεται το φθινόπωρο (ίσως και νωρίτερα, ποτέ δεν ξέρεις...) να προχωρήσει στη λήψη νέων φορολογικών μέτρων και λοιπών ρυθμίσεων ακόμη σκληρότερης λιτότητας, προκειμένου να ...διορθωθεί το πράγμα. Κι αυτό δε μας προξενεί καμία έκπληξη...

Μια απλή ανάλυση των εν λόγω εξελίξεων και εκτιμήσεων λέει ότι οι «εσφαλμένες» προβλέψεις του προϋπολογισμού θα πληρωθούν κατ' αποκλειστικότητα από μισθωτούς, συνταξιούχους και μικροεπαγγελματίες, μια και αυτούς θα θίγουν τα μέτρα. Αυτό κι αν δε μας προξενεί έκπληξη...

Αραγε, δεν πιθανολογούσαν τα οικονομικά επιτελεία της κυβέρνησης ότι μπορεί να «πέσουν έξω» στον προϋπολογισμό; Φυσικά το έκαναν, για να μην πούμε ότι ήταν σχεδόν σίγουροι. Ομως, ήξεραν σε ποια δεξαμενή θα απευθυνθούν, οπότε ελάχιστα τους ένοιαζε, όπως ακριβώς έκανε και το ΠΑΣΟΚ τόσα χρόνια.

Αυτό που ίσως δεν έχουν προβλέψει είναι πως οι αντοχές του κόσμου δεν είναι ...ατελείωτες. Και οι αντιδράσεις του, ίσως τους προκαλέσουν κάποια έκπληξη!

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕΙ εκφράσεις του είδους «όλοι είναι ίσοι απέναντι στο νόμο» ή «όλοι είναι ίσοι απέναντι στην πολιτεία»; Φυσικά. Τώρα προσθέστε και το ...«όλοι είναι ίσοι απέναντι στον Γκαργκάνα»!!!

Διότι το ...έκανε το θαύμα του πάλι προχτές ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας και ζήτησε όλοι οι Ελληνες (συμπεριλαμβανομένων και των ...Ελληνίδων) να παίρνουν σύνταξη στα 65 τους χρόνια ως μέτρο ...ισότητας, μια και υπάρχουν ανισότητες ανάμεσα στους εργαζόμενους, αφού υπάρχουν ακόμη κάποιοι που παίρνουν γρηγορότερα.

Γρηγοριάδης Κώστας

Εμείς γνωρίζουμε, φυσικά, ότι οι ...ανισότητες ανάμεσα στα όρια ηλικίας μπορούν να λυθούν προς δυο κατευθύνσεις. Αντί να πάνε όλοι προς το χειρότερο, να πάνε όλοι προς το καλύτερο. Τι κακό έχει η άποψη τού ...«όλοι οι άνδρες σύνταξη στα 60 και όλες οι γυναίκες στα 55»;

Υποθέτουμε πως ούτε να ακούσει δεν μπορεί κάτι τέτοιο ο κ. Γκαργκάνας και θα απαντούσε κάτι σχετικό με τη «βιωσιμότητα των Ταμείων». Αν μετρήσει, όμως, τα επιχειρηματικά υπερκέρδη σε αυτή τη χώρα, τότε θα δει, ότι γίνεται. Απλά, δε θέλουν να το κάνουν. Ούτε καν να το σκεφθούν.

Η αφορμή

Οι συζητήσεις για τη διαμόρφωση της οικονομικής πολιτικής και οι προετοιμασίες για τη λήψη μέτρων είναι μια διαδικασία, που για όλη την τελευταία εικοσαετία δεν έχει τέλος. Και όχι μόνο δεν έχει τέλος, αλλά είναι πέρα για πέρα ξεκαθαρισμένο ότι πρόκειται για πολιτικές και μέτρα, που πάντα, χωρίς καμιάν απολύτως εξαίρεση, θίγουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα, με τρόπο τέτοιο, που τελικά συνθέτουν τις αντιλαϊκές επιλογές των κυβερνώντων, είτε πρόκειται για τη ΝΔ, είτε για το ΠΑΣΟΚ. Εκείνο που κατά περίπτωση μπορεί να διαφέρει είναι η ...αφορμή που ξεκινούν οι όποιες συζητήσεις που συνήθως πρέπει να καταλήγουν σε ό,τι έχει προσχεδιαστεί στα επιτελεία κυβέρνησης και οικονομικής ολιγαρχίας.

Από πέρσι, όταν ανέλαβε η ΝΔ, με αφορμή τη στήριξη της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, αποφασίστηκαν οι νόμοι, αφ' ενός για τις νέες, ακόμα πιο γενναίες, φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου, αφ' ετέρου για τα οικονομικά κίνητρα προς τους επιχειρηματίες. Με αφορμή τα Δημοσιονομικά, αποφασίστηκε η αύξηση των συντελεστών του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας και επιβλήθηκε, για ακόμα μια φορά, εισοδηματική πολιτική λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων. Με αφορμή την επιλογή για στήριξη των τραπεζιτών, αποφασίστηκε η ελαχιστοποίηση των εργοδοτικών εισφορών των τραπεζών για τα Ασφαλιστικά των τραπεζοϋπαλλήλων. Με αφορμή τα προβλήματα, που ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ανακάλυψαν πάλι στο σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης και Συντάξεων, η κυβέρνηση εξάγγειλε την έναρξη των διαδικασιών «διαλόγου», για να παρθούν, λέει, οι αναγκαίες αποφάσεις. Και από κοντά οι διάφορες αφορμές - προσχήματα για τη λήψη μέτρων ανατροπής των εργασιακών σχέσεων, για επιλογές σε βάρος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, για τις πολιτικές ξεπουλήματος της δημόσιας υπηρεσίας και πάει λέγοντας.

Μαζί και συμπληρωματικά με όλα αυτά, έσκασε τώρα μύτη και το θέμα του δημόσιου χρέους. Ακόμα μια αφορμή. Ξαφνικά ...ανακαλύφθηκε ότι διατηρείται σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, κάτι που πρέπει να αντιμετωπιστεί, και ως εκ τούτου η κυβέρνηση άρχισε να προϊδεάζει ότι είναι πιθανόν το φθινόπωρο να παρθούν νέα μέτρα. Σα δεν ντρέπονται λιγάκι. Το δημόσιο χρέος εδώ και χρόνια ανατροφοδοτείται, επειδή τους κρατικούς πόρους, τους φόρους δηλαδή, που πληρώνουν οι εργαζόμενοι, τους καταληστεύει η οικονομική ολιγαρχία και οι εκπρόσωποί της. Την ίδια στιγμή, η λεγόμενη εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους δεν είναι τίποτα άλλο από δεκάδες δισεκατομμύρια, που υφαρπάζει από τα εισοδήματα του κόσμου το τραπεζικό κεφάλαιο. Και επειδή τα όλο και μεγαλύτερα κονδύλια που κατατρώνε από τις σάρκες του λαού τα διάφορα αρπακτικά προκαλούν νέα ελλείμματα, αυτά αποτελούν την αφορμή για καινούρια ακόμα πιο αντιλαϊκά μέτρα.

Οι πολιτικές δυνάμεις, που στηρίζουν το κεφάλαιο, που θέλουν να ροκανίζουν τον πλούτο της κοινωνίας, να αναπαράγουν την εκμετάλλευση και να διαιωνίζουν την κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας, πάντα θα βρίσκουν αφορμές για να εκδηλώνουν επιθέσεις σε βάρος των λαϊκών κατακτήσεων και του βιοτικού επιπέδου της ζωής. Και θα συνεχίζουν να το κάνουν, όσο δεν αλλάζει ο συσχετισμός δυνάμεων στην κοινωνία. Ενας συσχετισμός, που μπορεί να αλλάξει μέσα από τους στοχοπροσηλωμένους, στα πραγματικά συμφέροντα του λαού, αγώνες και την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Για μια χούφτα δολάρια...

Γρηγοριάδης Κώστας

Πανηγυρίζουν οι βουλευτές Λάρισας της ΝΔ, ο νομάρχης και ο δήμαρχος, επειδή - «κατόπιν δικών των ενεργειών», όπως λένε - η κυβέρνηση άλλαξε την αρχική της απόφαση και δέχτηκε να παραμείνει, τελικά, στην πόλη η 1η Στρατιά. Μάλιστα, θα αναβαθμιστεί, μετονομαζόμενη σε Αρχηγείο Χερσαίων Δυνάμεων Ηπειρωτικού Χώρου και θα δρα σε συνεργασία και συντονισμό με το Ευρωπαϊκό Επιχειρησιακό Στρατηγείο, που θα εγκατασταθεί στον ίδιο χώρο και με το Αεροπορικό Υποστρατηγείο του ΝΑΤΟ, που θα λειτουργεί στο Κουτσόχερο. Την ίδια στιγμή, όπως αποκάλυψε ο «Ρ», στρατιωτικά εργοστάσια της περιοχής θα δουλεύουν για το στρατό των ΗΠΑ, επισκευάζοντας πολεμικά μέσα που χρησιμοποιούνται για τη σφαγή των λαών του Ιράκ και του Αφγανιστάν.

Αλλά, γιατί χαίρονται και πανηγυρίζουν οι βουλευτές και οι τοπικοί «άρχοντες» για τη συγκέντρωση τόσων στρατιωτικών μονάδων στην πόλη και τη μετατροπή της σε στρατιωτικό επιχειρησιακό κέντρο των Αμερικανών και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών; Γιατί - λένε - η παρουσία τόσων στρατιωτικών στην περιοχή θα βοηθήσει την τοπική οικονομία. Βεβαίως, αυτό δε θα γίνει - το απέδειξε η εμπειρία της παρουσίας του ΝΑΤΟικού στρατηγείου στον Τύρναβο, από την οποία δε βοηθήθηκε η τοπική οικονομία - αλλά ακόμα και να γινόταν, αξίζει να ξεπουλάει η χώρα μας την εθνική της ανεξαρτησία για μερικά δολάρια και λίγα ευρώ, που μπορεί να εισπράξουν κάποιοι στη Λάρισα; Εκτός κι αν οι πανηγυρίζοντες ενδιαφέρονται λιγότερο για την πατρίδα και περισσότερο για τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών. Ας απαντήσουν...

Μόνη διέξοδος

Ποιοι αποφασίζουν σήμερα, αν θα δημιουργηθούν και ποια εργοστάσια και άλλες επιχειρήσεις, πού θα γίνουν, τι προϊόντα θα παράγουν, πού και πόσο θα τα πουλήσουν, κλπ.; Προφανώς, οι ντόπιοι και ξένοι κεφαλαιοκράτες και, πάντως, όχι οι εργαζόμενοι, ούτε καν η κυβέρνηση. Ποιο είναι το βασικό και κυρίαρχο κριτήριο, για να προχωρήσει ο όποιος κεφαλαιοκράτης σ' ένα τέτοιο βήμα και να επενδύσει χρήματα σε μιαν επιχειρηματική πρωτοβουλία, όπως το λένε; Η προσδοκία των ανάλογων κερδών. Κι όταν λέμε «ανάλογων», δεν εννοούμε απλώς και μόνο πολλών κερδών και, μάλιστα, σε μικρό χρονικό διάστημα. Εννοούμε και ανταγωνιστικά κέρδη. Εάν, για παράδειγμα, κερδίζει περισσότερα σε μια διπλανή χώρα, τότε θα επενδύσει σ' αυτήν και όχι στην Ελλάδα. Πόσο μάλλον, όταν έχει εξασφαλισμένη, έτσι ή αλλιώς και ανεξάρτητα τι τελικά θα κάνει, την πολύμορφη στήριξη των εκάστοτε κυβερνήσεων, της ΕΕ, κλπ.

Αυτή είναι η σύγχρονη, καπιταλιστική πραγματικότητα. Και σχετικά εύκολα μπορεί να καταλάβει ο καθένας ότι τα λαϊκά και κοινωνικά προβλήματα, τα δίκαια αιτήματα, οι ελπίδες και τα όνειρα των εργαζομένων και της νεολαίας, δε χωρούν στο πλαίσιό της. Πολύ περισσότερο, καθώς ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός συνεχώς δυναμώνει και επιδιώκει την ισοπέδωση των λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Η μόνη διέξοδος για τους εργαζόμενους και το λαό βρίσκεται στην ανατροπή της σημερινής πραγματικότητας και στη ριζική αλλαγή πορείας.

Ανακάλυψε το ... «φάρμακο»

Ξέρετε ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας; Αν πείτε το ασφαλιστικό, θα έχετε πέσει έξω. «Για να αποκτήσει αυτόνομη αναπτυξιακή δυναμική η ελληνική οικονομία, το κυριότερο μέτρο που πρέπει να ληφθεί, είναι η απελευθέρωση των εργασιακών σχέσεων».

Ποιος τα λέει αυτά; Οχι, δεν είναι ούτε ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ούτε κάποιος άλλος εκπρόσωπος φορέα από εκείνους, που -υπηρετώντας και επίσημα τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου - τάσσονται ανοιχτά υπέρ της λήψης μέτρων για την επιβολή εργασιακού μεσαίωνα. Η εκτίμηση ανήκει στον διορισμένο από την κυβέρνηση διοικητή της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδας (ΕΤΕ) κ. Αράπογλου και διατυπώθηκε - με πολλές άλλες, ανάλογες «σοφίες» - σε συνέντευξή του στη «Ναυτεμπορική».

«Αν δεν αποκτήσουμε ένα περισσότερο ευέλικτο και ελαστικό πλαίσιο στο εργασιακό καθεστώς είναι πολύ δύσκολο η ελληνική οικονομία να αποκτήσει ανταγωνιστικότητα» υπογραμμίζει ο διοικητής της ΕΤΕ. Με απλά λόγια, δηλαδή, επιδιώκουν τη μετατροπή της Ελλάδας σε χώρα πολύ φτηνότερης εργατικής δύναμης, για να ευαρεστηθούν οι πολυεθνικές και να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους. Αυτά είναι τα σχέδιά τους.

Ναρκω-πρωταθλητές

Μπορεί, όταν διαβάζουμε ή ακούμε περί της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας των ΗΠΑ και των «συμμάχων» τους ή της επιχείρησης «εξαγωγής της δημοκρατίας», το μυαλό μας να πηγαίνει σε διάφορες επεμβάσεις, εισβολές και πολέμους ανά τον κόσμο, αλλά οι προαναφερόμενοι όροι δε σημαίνουν μόνον αυτά. Σημαίνουν και πολλά άλλα. Ανάμεσά τους και τη μεγάλη αύξηση της παγκόσμιας παραγωγής οπιούχων ναρκωτικών, όπως αποδείχνει η περίπτωση του Αφγανιστάν.

Σύμφωνα με την τελευταία ετήσια έκθεση της Υπηρεσίας του ΟΗΕ κατά των Ναρκωτικών και του Εγκλήματος (UNODOC), οι εκτάσεις καλλιέργειας της παπαρούνας (από την οποία εξάγεται το όπιο και εν συνεχεία τα οπιούχα ναρκωτικά, όπως η ηρωίνη) στο Αφγανιστάν σημείωσαν το 2004 ραγδαία αύξηση, κατά 64%, κι έφτασαν στο ύψος - ρεκόρ των 1.300.000 στρεμμάτων. Ανάλογη αύξηση είχε σημειωθεί και τον προηγούμενο χρόνο. Σε κάθε περίπτωση - σημειώνει η έκθεση του ΟΗΕ - το Αφγανιστάν είναι η χώρα, που «θα καθορίσει το μέγεθος και την εξέλιξη των κύριων αγορών οπιούχων ναρκωτικών». Εκτίμηση, που είναι απολύτως σωστή, αφού, το 2004, το Αφγανιστάν αναδείχτηκε σε κυρίαρχο της παγκόσμιας αγοράς, με ποσοστό 87%.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσουμε ότι όλ' αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα, που βρίσκεται, ουσιαστικά, υπό τη στρατιωτική κατοχή των αμερικανικών και ΝΑΤΟικών στρατιωτικών δυνάμεων, ανάμεσά τους και ελληνικών;

Σκόπιμα ανούσιες κόντρες

Βουλευτές ωρύονται πίσω από τα έδρανά τους στη Βουλή, ζητούν το λόγο επί προσωπικού και αλληλοεπιτίθενται φραστικά. Οι τηλεοπτικές κάμερες «καταγράφουν» και το βράδυ τα δελτία ειδήσεων αναπαράγουν τις εικόνες. Την επόμενη μέρα, οι εφημερίδες αφιερώνουν ολόκληρες σελίδες και προχωρούν σε αναλύσεις για «κερδισμένους» και «χαμένους». Οι τελευταίες σκηνές αυτού του θεάτρου είχαν πρωταγωνιστές τους Χ. Καστανίδη και Β. Πολύδωρα, τους Γ. Αλογοσκούφη και Ευάγ. Βενιζέλο, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για το Ασφαλιστικό των τραπεζών.

Πίσω, όμως, από τις ανούσιες «κοκορομαχίες», κρύβεται η ωμή πραγματικότητα. Οι εργαζόμενοι γίνονται, την τελευταία δεκαπενταετία, μάρτυρες της σταδιακής κατάργησης των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων. Η επίθεση γενικεύεται άλλοτε σε «πράσινο» και άλλοτε σε «μπλε» φόντο. Για παράδειγμα, μετά τους αντιασφαλιστικούς «νόμους Σιούφα» της ΝΔ, ήρθαν οι αντιασφαλιστικοί «νόμοι Ρέππα» του ΠΑΣΟΚ. Κοινό χαρακτηριστικό των νομοθετημάτων τους, ήταν ότι η εκάστοτε αντιπολίτευση, συμφωνώντας επί της ουσίας, τους καταψήφιζε, γιατί έπρεπε να το «παίξει» αντιπολίτευση. Μέχρι τη στιγμή που αναλάμβανε την εξουσία, για να τους εφαρμόσει... Κοινό χαρακτηριστικό των νόμων των κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είναι η επικέντρωση στον κοινό στόχο για ξεθεμελίωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Οπως αυτές τις μέρες έτσι και στις προηγούμενες συζητήσεις στη Βουλή για την επιβολή των αντεργατικών νόμων, οξύνονταν οι τόνοι της ...αντιπαράθεσης. «Σκληροί» χαρακτηρισμοί, ακόμα και αποχωρήσεις μέσα από το Κοινοβούλιο, όπως σ' αυτήν που προχώρησε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ, κατά τη διάρκεια της ψήφισης του νόμου «Ρέππα», προσφέρονται με την καταλυτική συμπαράσταση των αστικών ΜΜΕ, σαν «μασημένη τροφή» στο λαό, προκειμένου να καλλιεργηθεί η αυταπάτη ότι κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η καθεμία από τη σκοπιά της, «μάχεται» για την προάσπιση των λαϊκών συμφερόντων. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί, λοιπόν, να μην ...αποχώρησε, αλλά «κρύφτηκε» πίσω από τις «αναλογιστικές μελέτες», για να εκφράσει τη δήθεν διαφωνία του στο νομοσχέδιο!

Οι ανούσιες κόντρες, που η φραστική τους οξύτητα είναι ευθέως ανάλογη με την αντιλαϊκή πολιτική, την οποία συμφωνούν να εφαρμόσουν, «γεννιούνται» μέσα σε μια νύχτα, περνούν από τα τηλεοπτικά παράθυρα και κρατούν όσο η διαδικασία νομοθέτησης από τη Βουλή. Μετά, ως εκ θαύματος, εξαφανίζονται. Στη συνέχεια, «συναινετικά», ΠΑΣΟΚ και ΝΔ προχωρούν στην εφαρμογή κάθε αντιασφαλιστικής και αντιλαϊκής «μεταρρύθμισης», υπηρετώντας τα συμφέροντα του κεφαλαίου, το οποίο στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» απαιτεί, χρόνο το χρόνο, μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Η επίθεση, λοιπόν, γίνεται και σκληρότερη και ολομέτωπη. Η παραπέρα μείωση των συντάξεων και η αύξηση των ορίων ηλικίας άρχισαν, ήδη, να μπαίνουν σε διαπραγμάτευση.

Παράλληλα, εργοστάσια κλείνουν και εργάτες πετάγονται στο δρόμο. Η ακρίβεια καλπάζει. Το 8ωρο πλέον αποτελεί διεκδίκηση, όπως την εποχή του Σικάγου. Αν οι εργαζόμενοι, τους ανεχτούν, γίνουν «συνένοχοι» της πολιτικής τους, κάθε πλευρά της ζωής τους θα γίνει ακόμα χειρότερη. Η ανάγκη εγκατάλειψης των πολιτικών δυνάμεων, που υποθηκεύουν το μέλλον της εργατικής τάξης, είναι επιτακτική. Οι εργαζόμενοι χρειάζεται να συσπειρωθούν με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και παράλληλα να ενισχύσουν το ΚΚΕ, στέλνοντας, έτσι, το δικό τους πολιτικό μήνυμα στο κεφάλαιο και τους πολιτικούς εκφραστές του.