Γρηγοριάδης Κώστας

Πόση αλήθεια, όμως, περιέχουν τα κινδυνολόγα αυτά επιχειρήματα και διλήμματα; Ούτε κόκκο. Ολα τα προαναφερόμενα μέτρα στοχεύουν στη μεγιστοποίηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών, στο βάθεμα της εκμετάλλευσης και της καταλήστευσης των εργαζομένων και του λαού, στην ακόμη μεγαλύτερη συγκέντρωση της παραγωγής και του πλούτου σε ακόμη λιγότερα χέρια. Στο παραμικρό, τα μέτρα αυτά δε θα βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της ανεργίας, της ακρίβειας και των άλλων λαϊκών προβλημάτων. Το αντίθετο, θα τα οξύνουν ακόμη περισσότερο. Αυτή είναι η αλήθεια.

«Δεν επιβαρύνεται το κράτος και ο φορολογούμενος σε σχέση με τα ισχύοντα ως σήμερα». Αυτό ισχυρίστηκε ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης κατά την παρουσίαση των βασικών αξόνων της ρύθμισης που στοχεύει στην κατεδάφιση των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των τραπεζοϋπαλλήλων. Ο κυβερνητικός παράγοντας με αυτή την - προσεκτική - διατύπωση επιχείρησε να θολώσει τα νερά, κρύβοντας το γεγονός ότι με βάση «τα ισχύοντα ως σήμερα» - δηλαδή χωρίς την ανάγκη άλλης νομοθετικής ρύθμισης - το τραπεζικό κεφάλαιο επιδοτείται με τεράστια ποσά, ίδια ακριβώς με αυτά που προβλεπόταν στην αρχική ρύθμιση, που «πήραν πίσω» μετά την - υποτιθέμενη - παρέμβαση της ΕΕ. Και αυτό γιατί η όποια συμμετοχή των τραπεζών στη χρηματοδότηση του νέου ασφαλιστικού ταμείου θα μειώσει τα κέρδη τους. Κατά συνέπεια και το φόρο που κανονικά θα πλήρωναν στο κράτος. Ετσι το ποσό που θα βάλουν αρχικά οι τραπεζίτες, προκειμένου να καλύψουν τη συμμετοχή του Δημοσίου, στη συνέχεια θα το πάρουν πίσω στο ακέραιο με τη μορφή της επιστροφής φόρου...

Πολλά «μεγάλα λόγια» γράφτηκαν και ειπώθηκαν, σχετικά με την επικείμενη απόφαση της «G8», να χαρίσουν χρέη 40 δισ. δολαρίων σε 18 από τις πλέον φτωχές και καταχρεωμένες χώρες του πλανήτη, κύρια της Αφρικής. Και σίγουρα θ' ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολύ περισσότερα, όταν πραγματοποιηθεί η σύνοδος και επισημοποιηθεί το γεγονός.

Είναι όμως, έτσι; Είναι πράγματι ιστορική αυτή η απόφαση; Θα ανοίξει το δρόμο, για την έξοδο των χωρών αυτών από την απέραντη φτώχεια, την πείνα και τις αρρώστιες; Τίποτε απ' όλ' αυτά. Οχι μόνον ή κυρίως γιατί το ποσό των 40 δισ. δολαρίων είναι πολύ μικρό (π.χ. είναι μόνο το 4% των ετήσιων παγκόσμιων δαπανών για στρατιωτικούς εξοπλισμούς και το 8% των αντίστοιχων αμερικανικών δαπανών), μπροστά στις συσσωρευόμενες, εδώ και πολλές δεκαετίες, τεράστιες ανάγκες των χωρών αυτών. Κυρίως, γιατί η βασική αιτία της τραγικής κατάστασης αυτών των χωρών βρίσκεται στη χειραγώγηση και καταλήστευσή τους από τις πολυεθνικές και τα μονοπώλια, τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες. Και, βέβαια, το χάρισμα των 40 δισ. δολαρίων δεν αλλάζει στο παραμικρό το γεγονός αυτό.

Στην πραγματικότητα, οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές χώρες (G8) θα σβήσουν ένα «χρέος», το οποίο αντιπροσωπεύει ένα απειροελάχιστο μέρος των όσων έχουν καταληστεύσει και το κάνουν για να εξωραΐσουν την απάνθρωπη πολιτική τους και για να βαθύνουν ακόμη περισσότερο την εκμετάλλευση και το ξεζούμισμα των λαών.

Για να πάρετε, πάντως, μια ελάχιστη γεύση του τι σημαίνει «ιμπεριαλιστική καταλήστευση», σημειώνουμε τα εξής: Οι φτωχές χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου (π.χ. Αφρική) είναι παγιδευμένες και αλυσοδεμένες στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Παράγουν ό,τι θέλουν οι πολυεθνικές και όχι ό,τι έχουν ανάγκη. Πουλάνε σε εξευτελιστικές τιμές στα μονοπώλια, αφού αυτά ελέγχουν το διεθνές εμπόριο, ενώ αγοράζουν ό,τι έχουν ανάγκη πολύ ακριβότερα. Κι έτσι, η φτώχεια τους συνεχώς ανακυκλώνεται και βαθαίνει, ενώ οι πολυεθνικές συσσωρεύουν αμύθητα πλούτη.

Για παράδειγμα, η Αιθιοπία εξάγει μεγάλες ποσότητες καφέ. Αυτό έκανε ακόμη και στην περίοδο του τρομερού λιμού (1981-82). Τα καλύτερα εδάφη της χρησιμοποιούνταν για εξαγωγικούς σκοπούς και όχι για την καλλιέργεια αγαθών που είχε και έχει ανάγκη η χώρα, όπως σιτάρι ή καλαμπόκι. Ο καφές, όμως, αγοράζεται από τις πολυεθνικές με 1 ευρώ το κιλό και φτάνει στον καταναλωτή, καβουρντισμένος και αλεσμένος, στην τιμή των 15 ευρώ και ακόμη περισσότερο. ΄Η πουλιέται με 3 ευρώ το φλιτζάνι και, επομένως, 600 ευρώ το κιλό, αφού το τελευταίο «βγάζει» 200 φλιτζάνια καφέ. Το ίδιο συμβαίνει με το χρυσό, τα διαμάντια, το κοβάλτιο, το χαλκό, το σίδηρο, τον κασσίτερο, το μαγγάνιο, το πετρέλαιο, το κακάο, την ξυλεία κι ένα σωρό άλλες πρώτες ύλες και προϊόντα, που εξάγονται από τις χώρες της Αφρικής.

«(...) Οταν υπάρχουν κάποιες αριστερές δυνάμεις, οι οποίες θεωρούν αντίπαλό τους μια άλλη αριστερή δύναμη, αντί να υπάρξει μια προσπάθεια, από διαφορετικές αφετηρίες, αλλά με κοινή δράση για να βελτιωθεί η ζωή των πολιτών, καταλαβαίνετε ότι έτσι δημιουργείς μια θερμοκοιτίδα που θα μπορούσε να δημιουργηθεί το αυγό του φιδιού»(!)...

Μήπως δεν κατάλαβε ο πρόεδρος του ΣΥΝ, πόσο «χοντρό» είναι αυτό που είπε για το ΚΚΕ; `Η, μήπως, δε γνωρίζει ότι ανάλογες επιθέσεις, όπως εκείνη του Λ. Κύρκου, που λασπολογούσε εναντίον του ΚΚΕ με αφορμή το «σχέδιο Ανάν», μιλώντας για «συμπλεύσεις» του Κόμματος με ακροδεξιές απόψεις(!), απαντήθηκαν από τον κόσμο της Αριστεράς με τον τρόπο που τους άξιζε;

Κατ' αρχήν, μάλλον θέλει να «κολακεύσει» τον εαυτό του και το κόμμα του ο πρόεδρος του ΣΥΝ, όταν υποστηρίζει ότι το ΚΚΕ θεωρεί αντίπαλό του το ΣΥΝ. Το ΚΚΕ θεωρεί αντίπαλό του την άρχουσα τάξη και τα κόμματά της. Τους άλλους, τους κολαούζους των κομμάτων της άρχουσας τάξης, το ΚΚΕ τους αντιμετωπίζει γι' αυτό που είναι: Ως κολαούζους.

Δεύτερον, πόσο «δημοκρατική», «ανανεωτική» και, πολύ περισσότερο, «αριστερή» είναι η άποψη, που απαγορεύει(!), ή, στην καλύτερη περίπτωση, «ενοχοποιεί», το δικαίωμα του ΚΚΕ να έχει στάση κριτικής, αμφισβήτησης και ανατροπής του παρόντος κοινωνικοπολιτικού συστήματος, που, τελικά, σημαίνει στάση κριτικής, αμφισβήτησης και αντιπαράθεσης με τα κόμματα που δε βγαίνουν έξω από τα όρια αυτού του κοινωνικοπολιτικού συστήματος; `Η, μήπως, ο ΣΥΝ κινείται εκτός αυτών των ορίων;

Τρίτον, για ποια «κοινή δράση» μιλάμε και από ποιες «διαφορετικές αφετηρίες»; Είναι «αριστερή» αφετηρία να γίνεσαι χειροκροτητής - μέρα Πρωτομαγιάς! - των στελεχών της ΠΑΣΚΕ, που έβαλαν την υπογραφή τους στη συμφωνία του ΟΤΕ; Είναι «αριστερή» αφετηρία η συνδιαλλαγή με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ και στα τραπεζώματα του «διαλόγου»; Είναι «αριστερή» αφετηρία, ο μισός ΣΥΝ να λέει ότι το «όχι» στο ευρωσύνταγμα ήταν «αρνητικό»(!) και ο άλλος μισός να καταγγέλλει το «όχι» του κυπριακού λαού; Για να μη μιλήσουμε για το ...παρελθόν των «αριστερών» αφετηριών, από τα «ναι» στο Μάαστριχτ και στα σκοπιανοφαγικά συλλαλητήρια μέχρι την κοινή - στη μισή Ελλάδα! - κάθοδο με το ΠΑΣΟΚ στις δημοτικές εκλογές.

Τέταρτον, ο πρόεδρος του ΣΥΝ, αφού κάνει για το κόμμα του χρήση τού «είσαι ό,τι δηλώσεις» και ως εκ τούτου το αναγορεύει «αριστερό», κατηγορεί το ΚΚΕ ότι, αφού δεν πάει με το ΣΥΝ, τότε το ΚΚΕ δρα σαν «θερμοκοιτίδα» της ακροδεξιάς! Αλήθεια, τηρουμένων όλων των αναλογιών, πόσο ακίνδυνο είναι, αν η παραπάνω λογική τραβηχτεί στα άκρα, να μην οδηγήσει στο «θερμοκήπιο» της φασιστικής λογικής του Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μου είναι εναντίον μου»;

Παπαγεωργίου Βασίλης

Για την περίοδο της σημερινής Βουλής, βέβαια. Για την επόμενη, κανένας δε βάζει το χέρι του στη φωτιά...

Ολα τα είχε, δηλαδή, το πολύπαθο Δημόσιο (ρουσφέτια, λιτότητα, κομματική εκμετάλλευση, κλπ. και πάνω απ' όλα «γιουσουφάκι» του κεφαλαίου), τώρα απέκτησε και διαστάσεις. Πού ξέρετε, μπορεί να αποκτήσει και βάθος, οπότε θα μιλάμε για τον ...«βαθύ δημόσιο τομέα», ή και ύψος, οπότε θα μας προκύψει ο «κοντός δημόσιος τομέας».

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, όσο και να το ...αυξομειώνουν οι κυβερνώντες το Δημόσιο, ένα είναι το θέμα: Οσες «αμαρτίες» είχε, θα συνεχίσει να τις έχει, είτε γίνει μικρότερο, είτε μεγαλύτερο, είτε παραδώσουν τομείς του στην «ελεύθερη αγορά».

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ...ΜΕΓΑΛΟΘΥΜΟΙ οι Αμερικανοί! Επιτρέπουν - είπαν - στην Ευρωπαϊκή Ενωση να καθυστερήσει για την έκδοση διαβατηρίων με ψηφιακή φωτογραφία, προκειμένου κάποιος να ταξιδέψει πέραν του Ατλαντικού...

Φυσικά, ούτε η ΕΕ, ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ρωτήσει τους ίδιους τους Ευρωπαίους, αν επιθυμούν να προστεθεί ένα ακόμη στοιχείο τους στις «αντιτρομοκρατικές» βάσεις δεδομένων των αμερικανικών υπηρεσιών. Αν επιθυμούν να παρακολουθούνται και να ελέγχονται σε όσα κάνουν στη ζωή τους με μια ακόμη ψηφιακή δυνατότητα. Ομως - το έχουμε ξαναγράψει - εφεξής, σπανίως θα ερωτώνται για οτιδήποτε οι Ευρωπαίοι πολίτες...

Εχει διαπιστωθεί μια ...τάση τους προς το «όχι» κι αυτό δεν αρέσει στα επιτελεία που διοικούν το μόρφωμα της ευρωένωσης...

Γρηγοριάδης Κώστας

Παπαγεωργίου Βασίλης

Τα ερωτήματα έχουν, βέβαια, ρητορικό χαρακτήρα. Οχι μόνο, γιατί ξέρουμε την απάντηση, που συνοψίζεται στην πρόταση: Οι λίγοι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχοί, ακόμη περισσότεροι και φτωχότεροι. Επειδή και οι κυβερνώντες δίνουν καθημερινά την ίδια απάντηση, με το δικό τους, βέβαια, τρόπο. Οταν ορκίζονται στο όνομα της διαβόητης ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, αυτό ακριβώς εννοούν: Τη συνεχή μεγιστοποίηση των κεφαλαιοκρατικών κερδών, σε βάρος των εργαζομένων και του λαού.

«Δε θέλω να αποκαλούν τον Καραμανλή, Θάτσερ, γιατί η Θάτσερ κυβέρνησε 15 χρόνια. Προτιμώ να αποκαλούν εσάς Μπλερ, για να μείνει το ΠΑΣΟΚ 20 χρόνια στην εξουσία»... Αυτήν την ...προτίμηση εξέφρασε ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Π. Σγουρίδης, απευθυνόμενος χτες στον Γ. Παπανδρέου, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος, επίσης, τάχτηκε υπέρ του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας στους ιδιώτες - ανέφερε χαρακτηριστικά το ξενοδοχείο του ΕΟΤ στο Λαγονήσι και την επιχείρηση του ίδιου οργανισμού στο Λυκαβηττό - γιατί, μετά το ...ξεπούλημά τους, έγιναν «κοσμήματα»! Επισήμανε, ακόμη, ότι το ΠΑΣΟΚ πρέπει να «ανοίξει όλα τα μέτωπα στο Εργασιακό», τάχτηκε κατά τη μονιμότητας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, υποστηρίζοντας ότι πρέπει να προωθηθεί ο «εργασιακός ανταγωνισμός», προκειμένου ο εργαζόμενος να «παλέψει για το μεροκάματο», κλπ...

Οπως καταλαβαίνετε, καθόλου δεν πειράζει τον κ. Σγουρίδη ότι ο Μπλερ αποδείχτηκε άξιος συνεχιστής της πολιτικής Θάτσερ στη Μ. Βρετανία. Απόλυτα δικαιολογημένα, βέβαια, αφού, στο ενδεχόμενο επιστροφής του ΠΑΣΟΚ στην κυβερνητική εξουσία, θα κάνει κι αυτό ακριβώς το ίδιο. Θα συνεχίσει την αντιλαϊκή πολιτική, από κει που θα την αφήσει η ΝΔ. Τα όσα λέει σήμερα ο αρχηγός του και υποστηρίζει και ο ίδιος δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία.

Οταν είχε γίνει το περιβόητο γεύμα του Κ. Καραμανλή και βουλευτών της ΝΔ στην ταβέρνα του Μπαϊρακτάρη, ο πρωθυπουργός δεν είχε αναφερθεί μόνο στους «πέντε νταβατζήδες». Είχε μιλήσει και για «συντεχνίες». Τουλάχιστον, αυτά έλεγαν οι τότε πληροφορίες και τα δημοσιεύματα του Τύπου. Τις επόμενες μέρες, λοιπόν, και καθώς είχε φουντώσει η φιλολογία για τους «νταβατζήδες», η στήλη σημείωνε ότι όλ' αυτά αποτελούν απλά και μόνο στάχτη στα μάτια του λαού. Ο πραγματικός στόχος της κυβέρνησης είναι οι «συντεχνίες» - με άλλα λόγια, το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων - τονίζαμε τότε.

Από τότε έχουν περάσει λίγοι μόνο μήνες και όλοι πλέον γνωρίζουν ότι, όχι μόνον πήγε στο καλάθι των αχρήστων ο νόμος περί «βασικού μετόχου» και οι «νταβατζήδες» παραμένουν ανέγγιχτοι, αλλά η κυβέρνηση της ΝΔ φρόντισε να τους φιλοδωρήσει και με νέες παροχές και κάθε λογής «δώρα». Δε συμβαίνει το ίδιο, όμως, και με τις «συντεχνίες». Οι εργαζόμενοι στις πρώην ΔΕΚΟ και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα χαρακτηρίστηκαν «ρετιρέ» και τα εργασιακά, μισθολογικά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα έχουν μπει στο στόχαστρο της κυβέρνησης. Στόχος της τελευταίας είναι να «μετακομίσουν» κι αυτοί στα «υπόγεια», μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Βλέπετε, όταν «δίνεις» στους «νταβατζήδες», πρέπει από κάπου να τα «πάρεις»...

Εδώ ταιριάζει η παροιμία, πήγε για μαλλί και βγήκε κουρεμένος. Οπως λένε οι σχετικές πληροφορίες, η Κομισιόν δεν έχει μείνει ικανοποιημένη από την αναστολή - ουσιαστικά κατάργηση - του νόμου περί βασικού μετόχου της κυβέρνησης της ΝΔ και, επομένως, την παραμονή σε ισχύ του ανάλογου νόμου της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Θέλει και απαιτεί την αναστολή και του τελευταίου. Μάλιστα, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Κομισιόν ετοιμάζουν νέα επιστολή προς την κυβέρνηση, η οποία αναμένεται να φτάσει στην Αθήνα την ερχόμενη βδομάδα.

Ουσιαστικά, η Κομισιόν απαιτεί την πλήρη και χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση ή εμπόδιο εφαρμογή των «νόμων της ελεύθερης αγοράς» και του ανταγωνισμού. Με άλλα λόγια, όποιος έχει λεφτά κάνει ό,τι θέλει. Δηλαδή, κάνουν ό,τι θέλουν οι κεφαλαιοκράτες, αφού αυτοί έχουν τα λεφτά...