Γρηγοριάδης Κώστας

Πρώτον, τι λένε για το θέμα της ονομασίας της γειτονικής μας χώρας; Είναι έτοιμοι να αποδεχτούν ότι το θέμα του ονόματος δεν είναι το κύριο πρόβλημα, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις μας με την ΠΓΔΜ και, επομένως, να συμβιβαστούν με μια ονομασία γεωγραφικού προσδιορισμού, που δε θα υποκρύπτει αλυτρωτικές βλέψεις, όπως έλεγε το ΚΚΕ από το 1992 ακόμη;

Και δεύτερον και, ταυτόχρονα, το πλέον κρίσιμο, σε ποια γενικότερα πολιτικά πλαίσια προτείνουν να ενταχθούν οι όποιες πρωτοβουλίες; Στα ίδια και μέχρι σήμερα πλαίσια, όπως αυτά ορίζονται από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και περιμένοντας ή παρακαλώντας από τους «συμμάχους» και «εταίρους» της χώρας μας, να εκδηλώσουν τις «καλές προθέσεις» τους; Με άλλα λόγια, να παραμείνουν εγκλωβισμένες και - σε τελευταία ανάλυση - υποταγμένες στη γενικότερη ιμπεριαλιστική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» ή όχι;

Και σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση - κι αυτή μιλά για πρωτοβουλίες... - δεν έχουμε την παραμικρή αυταπάτη για την πολιτική και τους προσανατολισμούς της. Δε νομίζουν οι υπόλοιποι, όμως, ότι αποτελεί ένα κραυγαλέο παράδειγμα θράσους και υποκρισίας να κρύβονται πίσω από τις όποιες γενικολογίες..;

Μια από τις πολλές προεκλογικές υποσχέσεις προς τους αγρότες, που έδωσε η ΝΔ, ήταν ότι οι αποζημιώσεις για τις καταστροφές από θεομηνίες στην αγροτική παραγωγή θα δίνονται το πολύ σε τρεις μήνες από τη συγκομιδή των προϊόντων, ενώ για την όποια καθυστέρηση, ο ΕΛΓΑ θα πληρώνει και τόκο στους πληγέντες παραγωγούς. Ομως, όπως έγινε και με τις άλλες, έτσι κι αυτή η υπόσχεση δεν τηρείται από την κυβέρνηση της ΝΔ.

Ενα μόνο παράδειγμα: Στις 13 του περασμένου Ιούνη, ο πρόεδρος του ΕΛΓΑ, Ν. Κατσαρός, δεσμεύτηκε στους αγρότες του Πλατυκάμπου της Λάρισας ότι μέσα σε τρεις μήνες θα είχαν στις τσέπες τους τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές που προκάλεσε το χαλάζι στα σιτηρά τους. Εκτοτε πέρασαν σχεδόν πέντε μήνες κι αποζημιώσεις δεν έφτασαν στους σιτοπαραγωγούς του Πλατυκάμπου. Λέτε να παρηγορούνται περιμένοντας να τις πάρουν, κάποτε, έντοκες;

Στις εκλογές για την ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων στα Υπηρεσιακά Συμβούλια των εκπαιδευτικών, που πραγματοποιήθηκαν στους νομούς της Θεσσαλίας, παρατηρήθηκε μαζική μετακίνηση ψηφοφόρων της ΠΑΣΚ προς τη ΔΑΚΕ, με αποτέλεσμα η «γαλάζια» παράταξη να περάσει στην πρώτη θέση, εκεί όπου «στρογγυλοκαθόταν» η «πράσινη».

Πώς εξηγείται αυτή η «μαζική μεταστροφή»; Είναι προφανές ότι πολλοί από τους μετακινούμενους προτίμησαν τους φιλοκυβερνητικούς υποψήφιους, για να πλησιάσουν κοντά στη νέα κυβερνητική εξουσία, προσδοκώντας προσωπικό, ή και άλλου είδους όφελος. Γαλουχημένοι από το ΠΑΣΟΚ, τόσα χρόνια τώρα, στη λογική του βολέματος και του καιροσκοπισμού και πιστεύοντας ότι συμφέρει να 'ναι κάποιος «κοντά στην εξουσία και δίπλα στο καζάνι», δεν είχαν «ηθικό πρόβλημα» να περάσουν στην «άλλη μεριά», όπου μετακινήθηκε και το «καζάνι με το φαΐ». Και, φυσικά, δεν είχαν κανέναν «πολιτικό ενδοιασμό» να περάσουν στον έτερο συνδικαλιστικό πόλο του δικομματισμού, γνωρίζοντας πως στα θέματα της Παιδείας - όπως και γενικότερα στις πολιτικές θέσεις - ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ δεν υφίστανται...

Η στήλη χτες έγινε μάρτυρας μιας τραγωδίας που επαναλαμβάνεται σε οικογένειες που έχουν μέλη με ψυχολογικά προβλήματα.

Ενας νεαρός με ψυχολογικά προβλήματα τραυμάτισε με μαχαίρι την - επίσης με ψυχολογικά προβλήματα - μητέρα του. Οι γείτονες τηλεφώνησαν στο ΕΚΑΒ, που με τη σειρά του - επειδή υπήρχε το μαχαίρωμα - ειδοποίησε την αστυνομία. Εφτασαν έγκαιρα εκεί και οι δυο: Το ασθενοφόρο παρέλαβε τη μητέρα - και τη μετέφερε σε κάποιο νοσοκομείο - και το περιπολικό το γιο της, μεταφέροντάς τον σε τοπικό αστυνομικό τμήμα με προορισμό κάποιο ψυχιατρείο.

«Τραβάει χρόνια αυτή η κατάσταση. Πού είναι η Πρόνοια; Ούτε πού να απευθυνθούμε δεν ξέρουμε» έλεγαν οι γείτονες. Και οι αστυνομικοί προσπαθούσαν να μεταφέρουν το νεαρό στο αστυνομικό τμήμα λέγοντας: «Είχαμε πάει και πριν την τραγωδία στην Κυψέλη, αλλά τίποτε δεν έγινε». Και αναφέρονταν στην περίπτωση (20/7/2004) που μια 24χρονη με ψυχολογικά προβλήματα μαχαίρωσε τον εξάχρονο αδερφό της και τον έβαλε στο φούρνο, προκαλώντας του εκτεταμένα εγκαύματα.

Βέβαια, μπορεί να μη γίνεται τίποτε για τις οικογένειες που έχουν τέτοια προβλήματα, αλλά γίνονται άλλα «θάματα και πράματα», όπως: Φιέστες για την ψυχική υγεία, προγράμματα αποασυλοποίησης, όπου προέχει το κυνηγητό των κοινοτικών κονδυλίων, εκδηλώσεις, προβολές και πάει λέγοντας.

Κι ύστερα όλοι οι έχοντες την πρωταρχική ευθύνη για τη γύμνια στην ψυχιατρική φροντίδα στη χώρα μας, νιώθουν ψυχικά ανακουφισμένοι...

Γρηγοριάδης Κώστας

Γιατί ψέμα δεν είναι μόνο το να παραθέτεις ανακριβή στοιχεία, αλλά και το να αποκρύπτεις την πραγματικότητα, καλλιεργώντας αυταπάτες. Και σε αυτό το «σπορ» επιδίδονται αμφότεροι.

Γιατί, βέβαια, αποκρύπτουν την αλήθεια όταν δεν ασχολούνται καν με το «πού το πάνε» οι ΗΠΑ στα Βαλκάνια (ούτε καν αναφερόμενοι στο πρόσφατο παρελθόν) και φυσικά καλλιεργούν αυταπάτες, όταν μας μιλούν για ...ευρωπαϊκή παρέμβαση.

Τελικά, όσο πιο «μεγάλες» δυνάμεις (όπως οι ΗΠΑ) μπλέκονται σε τέτοιες υποθέσεις, τόσο πιο ...μικροί δείχνουν κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Κι όταν λέμε μικροί δεν εννοούμε σε ισχύ. Μικροί για να εκφράσουν την ανάγκη για ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική και εθνική κυριαρχία.

Πραγματικά πολύ μικροί...

ΝΑ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ότι (και) αυτή τη φορά ουδείς υπεύθυνος και κανείς αρμόδιος για την πολιτική προστασία δεν υπέθεσε ότι αρχές Νοέμβρη μπορεί να βρέξει; Κανείς δε σκέφτηκε ότι πρέπει να παρθούν συγκεκριμένα μέτρα για να μην «πνιγούν» ολόκληρες περιοχές της Αθήνας;

Είπαμε, οι κλιματολογικές συνθήκες στον πλανήτη έχουν όντως αλλάξει, αλλά, όπως και να 'χει, το φθινόπωρο βρέχει, μερικές φορές τουλάχιστον. Ευτυχώς ακόμη δε βρέθηκε κανείς να μιλήσει για ... «πρωτοφανή καιρικά φαινόμενα».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Παπαγεωργίου Βασίλης

Σημειώνουμε το γεγονός, όχι, βέβαια, γιατί είναι πρωτοφανές, παρότι εντάσσεται - προφανώς - στην εντεινόμενη τελευταία προκλητικότητα της Αγκυρας, αλλά γιατί τα εμπλεκόμενα τουρκικά αεροπλάνα συμμετείχαν στην τουρκο-ΝΑΤΟική άσκηση, που εξελίσσεται τις μέρες αυτές στο Αιγαίο και ολοκληρώνεται στις 12 Νοέμβρη. Και, μάλιστα, όπως αποκάλυψε ο «Ριζοσπάστης» την περασμένη βδομάδα - με αφορμή άλλο ανάλογο μπαράζ παραβιάσεων - αρχηγός του ΝΑΤΟικού σκέλους της άσκησης είναι Ελληνας ανώτατος αξιωματικός. Με άλλα λόγια, οι συνεχείς τον τελευταίο καιρό και προκλητικές παραβιάσεις του εθνικού εναέριου χώρο στο Αιγαίο, από τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα, έχουν - τυπικά τουλάχιστον - την έγκριση του Ελληνα συνδιοικητή της τουρκο-ΝΑΤΟικής άσκησης.

Μπορεί, άραγε, ο υπουργός Εθνικής Αμυνας ή όποιος άλλος αρμόδιος, να μας εξηγήσει αυτόν τον τραγέλαφο ή τα όσα γίνονται αποτελούν άλλο ένα ...μυστήριο του ΝΑΤΟικού εγκλωβισμού της χώρας;

Κατ' αρχήν, το γεγονός, πως ολόκληρη Κυβερνητική Επιτροπή συνεδρίασε την περασμένη βδομάδα, με ειδικό θέμα τα ζητήματα ισότητας των δύο φύλων, αποτελεί μια σαφή αναγνώριση της ύπαρξης του προβλήματος. Δεν αποτελεί, όμως και ένδειξη της κατεύθυνσης με την οποία η κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει τα όποια σχετικά προβλήματα. Πολύ περισσότερο, που η κυβερνητική επιτροπή δεν κατέληξε σε κανένα ουσιαστικό και άμεσα υλοποιήσιμο μέτρο, αλλά σε προτάσεις και σχέδια για το... μέλλον. Εάν, μάλιστα, προσθέσουμε σε αυτά και τις σχετικές δηλώσεις του υπουργού Εσωτερικών, Προκ. Παυλόπουλου, ότι το θέμα της ισότητας των δυο φύλων θα αντιμετωπιστεί «μέσα από το τρίπτυχο ανάπτυξη - απασχόληση - κοινωνική συνοχή», τότε οι επιφυλάξεις μας γίνονται πολύ περισσότερες και ακόμη εντονότερες.

Πολύ φοβόμαστε, ότι με πρόσχημα τη δήθεν αντιμετώπιση των όποιων σχετικών προβλημάτων, η κυβέρνηση επιδιώκει την ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων. Αλλωστε, δε λείπουν οι σχετικές εμπειρίες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η πολιτική της λεγόμενης επιδότησης της εργασίας. Τόσο η προηγούμενη, όσο και η σημερινή κυβέρνηση, έδιναν και δίνουν στους επιχειρηματίες τεράστια ποσά από τον κρατικό προϋπολογισμό (από τα χρήματα των εργαζομένων, δηλαδή) και τους παρέχουν διάφορα προνόμια, κίνητρα κλπ., για να δημιουργήσουν θέσεις εργασίας. Κι ενώ, τα επιχειρηματικά κέρδη αυξάνουν κάθε χρόνο με προκλητικούς ρυθμούς, η ανεργία μένει στο... ύψος της.

Κάπως έτσι θα γίνουν και πάλι τα πράγματα. Για παράδειγμα, με πρόσχημα την ισότητα «ευκαιριών απασχόλησης» θα δοθούν ακόμη περισσότερα «κίνητρα», ενισχύσεις και προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο, για να κάνει προσλήψεις γυναικών και, ταυτόχρονα, να επεκτείνει τις κάθε λογής μορφές μερικής απασχόλησης, εντείνοντας ακόμη περισσότερο το συνολικό ξεζούμισμα της εργατικής τάξης και ενισχύοντας την υπονόμευση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

΄Η, για να το πούμε αλλιώς, τα προβλήματα ισότητας των δύο φύλων μπορούν να αντιμετωπιστούν γενικά και, μάλιστα, αποτελεσματικά, με δυο τρόπους. Ο πρώτος είναι με την αναβάθμιση και εξίσωση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων -ανδρών και γυναικών - στο επίπεδο των συγχρόνων αναγκών και, ταυτόχρονα, αναγνωρίζοντας ουσιαστικά και πρακτικά το ρόλο της γυναίκας ως μητέρας. Ο δεύτερος είναι με την υποβάθμιση των όποιων σημερινών δικαιωμάτων των ανδρών, στο ίδιο επίπεδο με αυτά των γυναικών, ή με τη «συνεύρεσή» τους σε κάποιο ενδιάμεσο επίπεδο και σε κατεύθυνση συνεχούς χειροτέρευσης. Και στη δεύτερη περίπτωση, η ισότητα θα έχει και πάλι τυπικά επιτευχθεί.

Την απάντηση στο ερώτημα ποιος από τους τρόπους αυτούς ταιριάζει στο ταξικό περιεχόμενο της κυβερνητικής πολιτικής και στο τρίπτυχο «ανάπτυξη - απασχόληση - κοινωνική συνοχή», που ανέφερε ο υπουργός Εσωτερικών, την αφήνουμε στη δική σας κρίση...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τους αγώνες αυτούς πυροδοτεί η ίδια αντιλαϊκή πολιτική, η επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και της ΕΕ, που στην τελευταία έκτακτη Σύνοδο Κορυφής επιβεβαιώθηκε για μια ακόμη φορά. Δεν υπάρχει εργαζόμενος που να μην πιστεύει ότι πίσω απ' αυτή την επίθεση είναι το μεγάλο κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις στις χώρες - μέλη της ΕΕ, τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Προκύπτει αυτόματα το ερώτημα: Μπροστά σε αυτή τη συντονισμένη αντεργατική λαίλαπα, μπορεί ένας κλάδος, μια ομάδα εργαζομένων να τα βγάλει πέρα; Η πάλη για το μεροκάματο ή τα μέτρα ασφάλειας στους χώρους εργασίας, που προβάλλουν σήμερα οι οικοδόμοι αφορούν μόνο τον κλάδο τους;

Το ΚΚΕ, οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα εργατών και αγροτών, καθαρά και ξάστερα λένε στο λαό μας ότι όλα τα παραπάνω προβλήματα είναι τα δικά του προβλήματα. Και όχι μόνο γιατί κανένας κλάδος, όσο ισχυρός και αν είναι, δεν μπορεί να σηκώσει χωριστά το βάρος αυτής της αντιλαϊκής επίθεσης και να δώσει αποτελεσματική απάντηση. Ούτε επειδή, κάθε αγώνας έχει ανάγκη την αλληλεγγύη των άλλων εργαζομένων.

Το πιο σημαντικό είναι ότι σήμερα κανένας κλάδος, κανένας εργαζόμενος δεν μπορεί «να μπει στη γυάλα» του δικού του προβλήματος. Κάτω από τους κεραυνούς των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, κανένας κλάδος, καμιά κοινωνική και επαγγελματική ομάδα εργαζομένων δε θα βρει προστασία στο καβούκι της. Υπάρχει μήπως η αυταπάτη ότι ένα εργοστάσιο, μια ειδικότητα, μπορεί να κρατήσει το μοντέλο της σταθερούς εργασίας, όταν δίπλα του «σαρώνουν» οι ευέλικτες μορφές απασχόλησης;