«Σε αυτήν τη συγκυρία, η Ελλάδα πρέπει να εργαστεί και να αξιοποιήσει τη συμφωνία όχι με τη λογική της απομόνωσης της Τουρκίας, αλλά ως πιλότο μίας συνολικής διευθέτησης που αντικειμενικά οφείλει να περιλαμβάνει και την Τουρκία». Το απόσπασμα αυτό περιέχεται σε άρθρο της «πρωτοβουλίας των 53» του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία Ελλάδας - Αιγύπτου και επιβεβαιώνει τη συστράτευση όλων για να προχωρήσουν γρηγορότερα και να χωνευτούν ευκολότερα από τον λαό τα προωθούμενα σχέδια συνεκμετάλλευσης και συνδιαχείρισης στο Αιγαίο, με ευρωΝΑΤΟική εποπτεία. Στο ίδιο άρθρο υπερασπίζονται την παρακαταθήκη του ΣΥΡΙΖΑ στη «γεωστρατηγική αναβάθμιση» της αστικής τάξης, μέσα από την παραπέρα εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Λένε χαρακτηριστικά: «Στη δική μας οπτική είναι απαραίτητο, αντί της αναβλητικότητας και της παράθεσης μαξιμαλιστικών απαιτήσεων, η ελληνική εξωτερική πολιτική, όπως και στη Συμφωνία των Πρεσπών, να υιοθετήσει μία πολιτική κινητικότητας και ρεαλισμού που εξυπηρετεί την ειρηνική επίλυση όλων των εκκρεμών ζητημάτων στην ευρύτερη περιοχή. Κατά τη γνώμη μας, η ελληνική αριστερά και ειδικότερα ο ΣΥΡΙΖΑ, ως "πρώτοι διδάξαντες", οφείλουν να ενισχύσουν αυτή την πολιτική επιλογή». Η δική τους «οπτική», βέβαια, χάνει το φως της όταν πρόκειται για τον δολοφονικό ρόλο και τα σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, τους ανταγωνισμούς και τα συμφέροντα για λογαριασμό των μονοπωλίων, που αποτελούν το υπόβαθρο «λύσεων» και διευθετήσεων επικίνδυνων για τους λαούς. Γι' αυτό άλλωστε στο άρθρο τους επιτίθενται στο ΚΚΕ, με συκοφαντίες για «αμέτοχο αντιιμπεριαλισμό με εθνικιστικές κορόνες», επειδή αποκαλύπτει τον ρόλο των κάθε λογής κοσμοπολιτών και εθνικιστών, μαξιμαλιστών και ρεαλιστών, στην προώθηση του ευρωατλαντικού σχεδιασμού, όπου η ελληνική αστική τάξη επιδιώκει να αναβαθμίσει τη θέση και το ρόλο της.

Αμείωτη συνεχίζεται η προσπάθεια της κυβέρνησης και των επιτελείων της να συγκαλύψουν τις πραγματικές αιτίες της φονικής καταστροφής στην Εύβοια από τις πρόσφατες πλημμύρες, αποδίδοντας στα «πρωτόγνωρα καιρικά φαινόμενα» και στην «κλιματική αλλαγή» τις νέες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές και περιουσίες. Μέχρι και προειδοποιήσεις ειδικών για «κλιματική κατάρρευση» επιστρατεύονται, για να πειστεί ο λαός ότι το έχει η μοίρα του να καίγεται στη φωτιά ή να πνίγεται στη βροχή, και επομένως δεν πρέπει να ζητάει ευθύνες από το κράτος. Παράλληλα, «δουλεύεται» και το επιχείρημα της «ατομικής ευθύνης», όχι μόνο στη διαχείριση της φυσικής καταστροφής (τρέξε για να σωθείς), αλλά και στην προστασία του περιβάλλοντος ή στην αντιμετώπιση της «κλιματικής αλλαγής», για την οποία ενοχοποιούν το λαό, για να βγει λάδι η περιβαλλοντοκτόνα πολιτική του αστικού κράτους και των κυβερνήσεών του.

Τα ίδια άκουγε ο λαός και μετά την καταστροφή στο Μάτι και τη Μάνδρα, με τον ΣΥΡΙΖΑ να επιδιώκει σήμερα τον συμψηφισμό, γράφοντας στη χτεσινή «Αυγή» ότι για όλες αυτές τις καταστροφές, εκτός από την «κλιματική αλλαγή», φταίνε «η εκτεταμένη διαφθορά και το πελατειακό σύστημα», που μπαζώνουν ρέματα και χτίζουν αυθαίρετα! Τα λόγια τους είναι πρόκληση που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη από τον λαό, ειδικά τους πληγέντες των καταστροφών. Σήμερα υπάρχουν οι δυνατότητες, για να μην αγωνιά απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και να μη μετρά συνεχώς θύματα και ζημιές. Στην Εύβοια, στο Μάτι και αλλού, η αναγκαία πάλη για διεκδίκηση μέτρων ανακούφισης των πληγέντων και αποκατάστασης των ζημιών, η οργή και η αγανάκτηση, πρέπει να σημαδέψουν την πραγματική αιτία: Το αντιλαϊκό κράτος, που είναι «επιτελικό» και «ευέλικτο» στην υπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου και γι' αυτό ανίκανο και απρόθυμο να εξασφαλίσει ακόμα και τη στοιχειώδη προστασία του λαού από φυσικές καταστροφές.

1521 Η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Αζτέκων, Τενοτσιτλάν, στο σημερινό Νότιο Μεξικό, πέφτει στα χέρια των Ισπανών κονκισταδόρες του Φερνάντο Κορτέζ.

1863 Πεθαίνει ο Γάλλος ζωγράφος Ευγένιος Ντελακρουά.

1888 Γεννιέται ο Βρετανός (Σκοτσέζος) μηχανολόγος - εφευρέτης Τζον Λότζι Μπερντ, δημιουργός της τηλεόρασης.

1905 Με δημοψήφισμα που διεξάγεται στη Νορβηγία αποφασίζεται η διάλυση της ένωσης με τη Σουηδία, που ίσχυε από το 1814.

1912 Πεθαίνει ο Γάλλος συνθέτης της όπερας Ζιλ Μασνέ.

1921 Η διάσκεψη των εργατικών οργανώσεων των ΗΠΑ στη Βοστόνη αποφασίζει τη συγκέντρωση χρημάτων υπέρ του λαού της Σοβιετικής Ρωσίας που μαστιζόταν από την πείνα, εξαιτίας των καταστροφών από τον εμφύλιο πόλεμο και της ιμπεριαλιστικής επέμβασης 16 κρατών κατά της επανάστασης.

1922 Ξεκινά η τουρκική αντεπίθεση στο Μικρασιατικό Μέτωπο, το οποίο διασπάται την επόμενη μέρα. Ο ελληνικός στρατός υποχωρεί άτακτα προς τις ακτές. Δύο βδομάδες μετά οι Τούρκοι θα έμπαιναν στη Σμύρνη και η εγκληματική Μικρασιατική Εκστρατεία θα έληγε με καταστροφικές συνέπειες, τόσο για τον ελληνικό στρατό όσο και για τους άμαχους ελληνικούς πληθυσμούς της περιοχής.

1927 Γεννιέται ο ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρους, Α' Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος Κούβας (1961 - 2011) και πρωθυπουργός και Πρόεδρος της χώρας του (1959 - 2008).

1943 Το 1/34 τάγμα του ΕΛΑΣ χτυπά στη θέση Κάζα στο δρόμο Αθηνών - Θηβών ιταλογερμανική φάλαγγα. Επειτα από δίωρη μάχη ο εχθρός είχε 67 νεκρούς (μεταξύ αυτών και ένας αντισυνταγματάρχης). Επίσης καταστράφηκαν 16 οχήματα και πιάστηκαν 18 αιχμάλωτοι.

1947 Στις 13 - 17 Αυγούστου ο Δημοκρατικός Στρατός μπαίνει στην Αράχοβα (13/8), στη Σιάτιστα (16/8) και τη Νάουσα (17/8).

1961 Ξεκινά η ανέγερση του τείχους του Βερολίνου. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η έντονη στρατιωτικοποίηση στο δυτικό τμήμα της Γερμανίας αποτέλεσε σοβαρό παράγοντα ανησυχιών για τις σοσιαλιστικές χώρες και ειδικά για τη ΛΔ Γερμανίας. Η πολιτική των ανοιχτών συνόρων, ιδιαίτερα με το Δυτικό Βερολίνο, δημιουργούσε στη ΛΔ Γερμανίας πολύπλευρους και σοβαρούς κινδύνους ακόμα και για την κρατική της υπόσταση. Εκτός από το άνετο και συνεχές πέρασμα κατασκόπων και δολιοφθορέων, η καταλήστευση ανθρώπινων και οικονομικών πόρων της Λαϊκής Δημοκρατίας έπαιζε σημαντικό ρόλο στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Οπως είχε ομολογήσει σχετικά ο Δυτικογερμανός σοσιαλδημοκράτης καθηγητής Φρ, Μπάαντε, «σε έναν ορισμένο βαθμό, η ευημερία μας είναι ένα αποτέλεσμα των διακρίσεων εις βάρος της ΓΛΔ».

Ετσι, στις 12 και 13 Αυγούστου 1961, έπειτα από κοινή έκκληση των κρατών - μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και καθώς είχε φτάσει στο αποκορύφωμα η ιμπεριαλιστική κατάχρηση των ανοιχτών συνόρων της ΓΛΔ, ένοπλοι σχηματισμοί της, με την υποστήριξη του Κόκκινου Στρατού, κατάφεραν αστραπιαία, σε μία και μόνο νύχτα, να ασφαλίσουν τα σύνορα με το Δυτικό Βερολίνο. Εκτοτε, το τείχος του Βερολίνου θα γίνει για πολλά χρόνια βασικό συστατικό στοιχείο της αντικομμουνιστικής υστερίας, ακόμα και μετά την κατεδάφισή του στις 9/11/1989.