«Τον Αύγουστο του 2018 τελειώνουμε με το πρόγραμμα, βλέπουμε ήδη μια πολύ μεγάλη διαφορά στους οικονομικούς δείκτες και ευελπιστούμε αυτήν τη διαφορά να τη φέρουμε στους κοινωνικούς δείκτες και στην αίσθηση των ανθρώπων για την πραγματική οικονομία, όπως ακριβώς έγινε και στην Πορτογαλία, προς όφελος της κοινωνίας», είπε ο Ελληνας πρωθυπουργός στον Πορτογάλο Πρόεδρο Μαρσέλο Ρεμπέλο ντε Σόουζα, στη χτεσινή τους συνάντηση. Στην Πορτογαλία, όμως, η όποια «επιτυχία» της κυβέρνησης αφορά το κεφάλαιο, ενώ τα λαϊκά στρώματα μετράνε απώλειες ή εισπράττουν κάποιο ...αντίδωρο για τις μεγάλες μειώσεις που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Να λοιπόν τι πήραν οι εργαζόμενοι: Αύξηση στον κατώτερο μισθό ίση με δύο κουλούρια τη μέρα (88 λεπτά). Ο κατώτατος μισθός είναι τώρα στα 557 μεικτά, με στόχο να φτάσει τα 600 ευρώ στο τέλος της τετραετίας, αν το επιτρέψει βέβαια η οικονομία. Τα ίδια ψίχουλα πήραν και οι συνταξιούχοι, την ώρα που η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, με τη στήριξη του Πορτογαλικού ΚΚ, διατηρεί άθικτους όλους τους αντεργατικούς νόμους, ιδιαίτερα αυτούς που αφορούν την «ευελιξία» των εργασιακών σχέσεων (μερική απασχόληση, ατομικές συμβάσεις, «δουλεμπορικά», επισφαλής εργασία). Να σημειωθεί ότι το 53,5% των Πορτογάλων κάτω των 30 ετών απασχολούνται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Γι' αυτά τα «επιτεύγματα», αλλά και για το γεγονός ότι με τους συμμάχους της καταφέρνει να ενσωματώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, η πορτογαλική κυβέρνηση δικαιούται πράγματι το θαυμασμό και τα εύσημα του Ελληνα πρωθυπουργού.

Τι φταίει που ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει αντιλαϊκή πολιτική; Οτι «ο Λένιν λίγα πράγματα είχε καταλάβει από μαρξισμό...» (!) και ότι ο Μαρξ δεν έγραψε ποτέ για «δικτατορία του προλεταριάτου». Για όποιον διαβάζει απορημένος τις παραπάνω «σκέψεις», εξηγούμε: Επειδή ο Λένιν δεν ήξερε γρι από Μαρξ, έφτιαξε τον μπολσεβικισμό, που είναι «θεωρία εξουσίας και όχι η κατάργησή της». Αλλά ακόμα και ο ευρωκομμουνισμός ήταν «σταλινισμός από μέσα» και κληροδότησε τα ...εξουσιαστικά κουσούρια στους σύγχρονους εκφραστές του, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό «το σύστημα έκανε μια χαψιά τον Τσίπρα και την παρέα του», αφού όλοι γαλουχήθηκαν με τη λογική «εξουσία για την εξουσία...». Αυτά γράφει σε άρθρο της η «Εφημερίδα των Συντακτών». Θα μπορούσε να πει κανείς ότι αυτού του είδους οι ανοησίες το μόνο που καταφέρνουν είναι να προδίδουν την πλήρη σύγχυση του συγγραφέα τους. Αξιοποιούνται όμως για να φτιαχτεί μια ιδεολογικοπολιτική σούπα, που σερβίρεται ως δήθεν αντιπαράθεση με την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στην πραγματικότητα υπηρετεί τη συκοφάντηση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε. Και σε αυτό, η «ΕΦ.ΣΥΝ» και οι αρθρογράφοι της έχουν κάνει ολόκληρη διατριβή.

Αμπάριζα τα ΜΜΕ έχει πάρει η κυβέρνηση, με τον διοικητή του ΟΠΕΚΑ (πρώην ΟΓΑ) να δηλώνει σ' όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να μειωθούν τα επιδόματα και οι συντάξεις αναπηρίας. Βέβαια, στις δηλώσεις αυτές αποσιωπάται η πρόβλεψη του 3ου μνημονίου για μείωση κατά 900 εκατ. ευρώ ετησίως των δαπανών για την Πρόνοια. Επίσης, δεν λέγεται κουβέντα για το «ανοιχτό» σε μελλοντικές Υπουργικές Αποφάσεις και εγκυκλίους άρθρο 215 του πολυνομοσχεδίου, σχετικά με το νέο σύστημα και τα κριτήρια απονομής των επιδομάτων των ΑμεΑ και των συντάξεων αναπηρίας. Και φυσικά, τηρείται σιγήν ιχθύος για τη «λειτουργικότητα» της αναπηρίας, ως κριτήριο που καθορίζει αν κάποιος δικαιούται αναπηρική σύνταξη ή όχι. Την ίδια στιγμή, τα ΚΕΠΑ εξακολουθούν να βγάζουν σωρηδόν αποφάσεις που μειώνουν τα ποσοστά αναπηρίας κάτω του 67% σε ανάπηρους και χρονίως πάσχοντες, οι οποίοι χάνουν και αυτό το ελάχιστο επίδομα που έπαιρναν τόσα χρόνια. Με δεδομένα τα παραπάνω, πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κανείς τις «δεσμεύσεις» της κυβέρνησης, πέρα από ωμή πρόκληση για τους ανάπηρους και τις οικογένειές τους;

Το 1845, ύστερα από επιμονή της πρωσικής κυβέρνησης, ο Μαρξ απελάθηκε από το Παρίσι ως επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες. Την άνοιξη του 1847, οι Μαρξ και Ενγκελς προσχώρησαν στην «Ενωση των Κομμουνιστών» και πήραν μέρος στο II Συνέδριό της (Νοέμβρης 1847 στο Λονδίνο), όπου έπαιξαν εξέχοντα ρόλο. Με εντολή του Συνεδρίου συνέταξαν και το περίφημο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος, που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848, όπου ανέπτυξαν τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού.

Η νέα θεωρία επιβεβαιώθηκε περίλαμπρα από την πορεία των επαναστατικών γεγονότων του 1848-1849, όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα και απ' την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η A' Διεθνής, η «Διεθνής Ενωση των εργατών». Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της οργάνωσης, ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη «Διακήρυξή» της, καθώς και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της. Υστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού («Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία του 1871») και ύστερα από τη διάσπαση της Διεθνούς από τους μπακουνιστές, έγινε αδύνατη η παραμονή της Διεθνούς στην Ευρώπη.

Ετσι, μετά το συνέδριο της Διεθνούς στη Χάγη (1872), ο Μαρξ εξασφάλισε τη μεταφορά του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη. Η Διεθνής εκπλήρωσε έτσι τη διεθνή της αποστολή και παραχώρησε τη θέση της σε μια εποχή απροσμέτρητα πιο μεγάλης ανόδου του εργατικού κινήματος σε όλες τις χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην εποχή της ανάπτυξής του σε πλάτος, στην εποχή της δημιουργίας μαζικών Σοσιαλιστικών Εργατικών Κομμάτων στο πλαίσιο κάθε εθνικού κράτους.

1489 Η βασίλισσα της Κύπρου, Κατερίνα Κορνάρο, πουλάει το βασίλειό της στους Βενετούς και αναχωρεί από το νησί. Αρχίζει η περίοδος της Βενετοκρατίας στην Κύπρο, που θα λήξει το 1571 με την κατάληψη της Μεγαλονήσου από τους Οθωμανούς.

1879 Γεννιέται ο κορυφαίος Γερμανός φυσικός Αλμπερτ Αϊνστάιν, θεμελιωτής, μεταξύ άλλων της Θεωρίας της Σχετικότητας.

1938 Γεννιέται ο συνθέτης Σταύρος Ξαρχάκος.

1970 Από τις φυλακές Κορυδαλλού 27 νέοι πολιτικοί κρατούμενοι στέλνουν χαιρετιστήριο στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ, με το οποίο εγκρίνουν τη διακήρυξη της Α' Συνδιάσκεψης της ΚΝΕ και καλούν τη νεολαία να πυκνώσει τις γραμμές της.

1973 Η Χούντα συλλαμβάνει στον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη 42 αγωνιστές αντιπάλους της δικτατορίας, μέλη και στελέχη της ΚΝΕ και της Αντι-ΕΦΕΕ.