ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πρώην πρυτάνεις σε ρόλο λαγού

Βασιλικότεροι του βασιλιά, αποφασισμένοι όχι μόνο να βάλουν πλάτη στις απολύσεις εκατοντάδων διοικητικών υπαλλήλων από τα πανεπιστήμια, αλλά και να υποδείξουν πόσοι κι από ποια ιδρύματα πρέπει να απολυθούν, είναι οι έξι πρώην πρυτάνεις του ΕΚΠΑ (Γιώργος Μπαμπινιώτης, Μιχάλης Σταθόπουλος, Πέτρος Γέμτος, Κωνσταντίνος Δημόπουλος, Χρίστος Κίττας, Δημοσθένης Ασημακόπουλος) οι οποίοι εξέδωσαν ανακοίνωση τις τελευταίες μέρες. Τάσσονται ενάντια στο κλείσιμο των ιδρυμάτων από τις κινητοποιήσεις όταν έτσι κι αλλιώς, οι μέχρι τώρα αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις συν η απόλυση 1.349 διοικητικών υπαλλήλων οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην αδυναμία λειτουργίας των πανεπιστημίων. Επιδιώκουν να ανοίξει πόλεμος χαρακωμάτων μεταξύ των εργαζομένων στα διάφορα πανεπιστήμια της χώρας, κάνοντας λόγο για προσωρινή αναστολή της εφαρμογής της Κοινής Υπουργικής Απόφασης ώστε να επανεξετασθεί με «δίκαιο, διαφανή και αποδεκτό τρόπο η επιβάρυνση όλων των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ». Η συγκεκριμένη επιστολή - πρόταση έρχεται να παίξει το ρόλο του λαγού για νέες επιπλέον απολύσεις, για την παράδοση άνευ όρων διοικητικών και εκπαιδευτικών τμημάτων και δομών των πανεπιστημίων σε ιδιώτες, με ολέθριες συνέπειες στις σπουδές και το μέλλον χιλιάδων παιδιών και εργαζομένων.

Περήφανα γηρατειά με παιδιά κι εγγόνια

Από χτες άρχισαν να περισσεύουν τα λόγια περί του θεσμικού ρόλου των ηλικιωμένων, με αφορμή τη σημερινή μέρα (1η Οκτώβρη) που είναι αφιερωμένη στην Τρίτη Ηλικία. Αυτά για εκείνους που έχουν αναγάγει τους «κοινωνικούς διαλόγους» σε κορωνίδα της δράσης τους. Για το αγωνιστικό κίνημα των συνταξιούχων - που δεν παραμυθιάζεται - το νόημα είναι αλλιώς. Οπως το εκφράζει η Ενωση Συνταξιούχων Κύριας και Επικουρικής Ασφάλισης Καλλιθέας και Γύρω Δήμων σε ανακοίνωσή της: «Την 1η Οκτώβρη την επικαλούνται εκείνοι που θεωρούν ότι τα "γηρατειά είναι κόστος"... Ενα σάπιο σύστημα που θεωρεί την Τρίτη Ηλικία αναλώσιμη στο βωμό των συμφερόντων της πλουτοκρατίας εφαρμόζοντας πιστά τις εντολές της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Που καταστρέφει όποια υποδομή συντηρούμε και η οποία διευκόλυνε και βοηθούσε τη δύσκολη περίοδο που έχουν τα γηρατειά. Ενα τέτοιο λοιπόν πολιτικό σύστημα δεν έχει το δικαίωμα να βγάζει λόγους και να μοιράζει υποσχέσεις τη "μέρα των ηλικιωμένων", όπως κάνει και τη μέρα του παιδιού, της μητέρας, του περιβάλλοντος, των ΑμΕΑ κ.λπ. - δηλαδή των θυμάτων του. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να εμπαίζουν, διότι περί εμπαιγμού πρόκειται, τα γηρατειά που πραγματικά είναι περήφανα». Τα περήφανα γηρατειά, που δεν είναι απόμαχοι της ζωής, καλούν όλους τους συνταξιούχους να κάνουν μια νέα αρχή: «Να μπουν και να οργανωθούν στα σωματεία τους και με αποφασιστικότητα να παλέψουμε για να πάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν κάθε μέρα... Να αγωνιστούμε μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια μας, με όσες δυνάμεις έχουμε, για να ανοίξει ο δρόμος που θα φέρει το λαό στην εξουσία». Ετσι, απλά και σταράτα.

Εξωραΐζουν την ΕΕ της δυστυχίας

Αλλον έναν προπαγανδιστή των αντιλαϊκών ευρωενωσιακών προταγμάτων βρήκε η Κομισιόν στο πρόσωπο του δημάρχου Αθήνας Γ. Καμίνη. Μαζί με τον επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κομισιόν στην Ελλάδα εγκαινίασαν το νέο «Κέντρο Ευρωπαϊκής Πληροφόρησης - Europe DIRECT» του δήμου. «Αξονας της λειτουργίας του θα είναι η ανάδειξη του χαρακτήρα της Ευρώπης ως κόμβου πολιτισμού, αξιών, γραμμάτων και επιστημών, συμβάλλοντας έμπρακτα στη στρατηγική διαμόρφωσης μίας νέας ρητορικής για την ΕΕ. Παράλληλα, το Κέντρο θα πληροφορεί τους πολίτες για τις δράσεις και πολιτικές της ΕΕ» διατυμπανίζεται από τη δημοτική αρχή. Τον εξωραϊσμό της ΕΕ του κεφαλαίου επιδιώκουν, της ΕΕ των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων και φτωχών ενώ τα μονοπώλια θησαυρίζουν, της ΕΕ των ναζιστικών εγκλημάτων σε Νορβηγία, Γερμανία κι Ελλάδα, της ΕΕ των διώξεων κατά κομμουνιστών στις Βαλτικές και άλλες πρώην σοσιαλιστικές χώρες.

Κράτος εχθρικό στο λαό

Στους χειρισμούς για τη Χρυσή Αυγή κυριαρχεί η προσπάθεια της κυβέρνησης να κατοχυρωθεί σαν εγγυητής της «νομιμότητας» και της «σταθερότητας». Πάνω εκεί ανταγωνίζεται τον ΣΥΡΙΖΑ. Προβάλλει τη συμβολή όλων των θεσμών του αστικού κράτους στη «θωράκιση της δημοκρατίας», με στόχο να τους εξωραΐσει στα μάτια του λαού και ταυτόχρονα να τους ενισχύσει σε βάρος του. Ορισμένα παραδείγματα: Η αστική Δικαιοσύνη εμφανίζεται να κάνει καλά και γρήγορα τη δουλειά της στο ζήτημα της Χρυσής Αυγής. Η ίδια Δικαιοσύνη βγάζει παράνομες εννιά στις δέκα απεργίες, καταδικάζει πρωτοπόρους εργάτες, έχει χαρακτηρίσει και έχει διώξει επανειλημμένα σαν «τελεσθέν έγκλημα» κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος.

Η Αστυνομία, και ιδιαίτερα η «Αντιτρομοκρατική», εμφανίζεται από την κυβέρνηση να υπηρετεί με αποτελεσματικότητα τη διασφάλιση της νομιμότητας, να διαθέτει μηχανισμούς παρακολούθησης αναγκαίους για την πάταξη της Χρυσής Αυγής, με τους οποίους μάλιστα προσπαθεί να εξοικειώσει το λαό. Πρόκειται, όμως, για τον κατασταλτικό βραχίονα του αστικού κράτους, το μηχανισμό «που έχει κατ' αποκλειστικότητα το δικαίωμα να ασκεί βία», όπως λένε οι απολογητές της αστικής δημοκρατίας. Κρύβουν ότι το κράτος είναι ταξικό και ότι η βία που ασκεί είναι για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας. Με αυτή τη βία βρέθηκαν αντιμέτωποι οι χαλυβουργοί μετά από εννιά μήνες απεργίας. Με αυτή τη βία έρχεται αντιμέτωπος κάθε κλάδος εργαζομένων που αντιπαλεύει την κυρίαρχη πολιτική και διεκδικεί τα δικαιώματά του.

Η Βουλή, που τώρα λένε πως θα πάρει μέτρα ενάντια στη Χρυσή Αυγή, είναι η ίδια που νομοθετεί σε βάρος του λαού. Που παράγει «δίκαιο» για λογαριασμό της αστικής τάξης και το νομιμοποιεί, αξιοποιώντας τους αρνητικούς για το λαό συσχετισμούς. Η ίδια η κυβέρνηση πάει να ξεπλυθεί στα μάτια των εργαζομένων με αφορμή την υπόθεση της Χρυσής Αυγής και μαζί της να ξεπλύνει το αστικό πολιτικό σύστημα. Η Χρυσή Αυγή, όμως, δεν είναι κάτι έξω από τη βία του κεφαλαίου. Για λογαριασμό της μεγαλοεργοδοσίας, άλλωστε, στοχοποιεί πρωτοπόρους εργάτες, στήνει δουλεμπορικά γραφεία, μολύνει εργατικές συνειδήσεις με το δηλητήριο του ρατσισμού, προπαγανδίζει υπέρ των εφοπλιστών και των μεγαλοεργολάβων.

Δεν είναι, όμως, και έξω από τη βία του κράτους. Διαπλέκεται με τους μηχανισμούς του και αντικειμενικά βοηθά στην προσπάθεια να τρομοκρατηθεί και να κατασταλεί το κίνημα. Η σχέση του αστικού κράτους με το ναζιστικό μόρφωμα είναι πολύ βαθύτερη από την εμπλοκή αστυνομικών σε υποθέσεις που σχετίζονται με τη δράση της Χρυσής Αυγής, ή με την από κοινού συμμετοχή σε υποθέσεις του οργανωμένου εγκλήματος. Ο λαός πρέπει να δει πίσω από την προπαγάνδα της κυβέρνησης και τον αποπροσανατολισμό που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, σηκώνοντας κουρνιαχτό για το ποιος υπερασπίζεται καλύτερα την αστική δημοκρατία. Η διέξοδος για το λαό είναι αντιπάλεμα των μονοπωλίων και του κράτους τους, σε αυτή τη γραμμή πάλης θα βάλει εμπόδια στους μπράβους του κεφαλαίου. Ανατρέποντας το κεφάλαιο και την εξουσία του θα συντρίψει οριστικά και το φασισμό.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Πού τα εντάσσουν;

Μετά τις εξελίξεις με τη Χρυσή Αυγή, οι εκπρόσωποι της αστικής Δημοκρατίας (σ.σ.: τυγχάνει να είναι εκπρόσωποι των κομμάτων που σαλιάριζαν όλο αυτό τον καιρό με τη Χρυσή Αυγή) έχουν βγει στις τηλεοράσεις, στα ραδιόφωνα και στις εφημερίδες και ζητούν ενυπόγραφες δηλώσεις από συνομιλητές τους, του τύπου «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται». Η άθλια θεωρία των «δυο άκρων», δηλαδή, από άλλο δρόμο.

Αλλά οι «καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται», τις απολύσεις, τη φτώχεια, την απελπισία, την ανεργία, τη δυστυχία που προκαλεί και παράγει η πολιτική τους, δε μας έχουν πει ακόμα: Τα εντάσσουν στη βία;

Ιστορικά συμπεράσματα κόντρα στο συμβιβασμό

Η «Καθημερινή» στην πρωτοκαθεδρία του Τύπου που εκφράζει τα συλλογικά συμφέροντα των αστών (φυσικά κάποιες φορές αυτά γίνονται και πιο ειδικά του ιδιοκτήτη μεγαλοκαπιταλιστή του ομίλου) μαζί με τους πανηγυρισμούς... για την επιτυχία της συγκυβέρνησης για τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών, προετοιμάζει το κλίμα με βάση τις ανάγκες για το κεφάλαιο που πιθανά θα προκύψουν στο μέλλον. Ετσι με άρθρο του συντάκτη της Ν. Ξυδάκη, θυμάται το λεγόμενο «ιστορικό συμβιβασμό» του Ερνίκο Μπερλινγκουέρ στην Ιταλία του «πατέρα» του ευρωκομμουνισμού και καλεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα να κάνει το δικό του ιστορικό συμβιβασμό, λες και δεν έχει ήδη συμβιβαστεί με την αστική διαχείριση.

Πάντως όπως και να έχει, ο συνειρμός που γίνεται είναι χρήσιμος για να βγουν συμπεράσματα και για το σήμερα. Αυτός ο ιστορικός συμβιβασμός για να «φτιαχτεί κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με την Αριστερά», όπως έλεγε ο Ερνίκο Μπερλινγκουέρ για να αντιμετωπιστεί η ακροδεξιά απειλή, που έγινε με τους σοσιαλδημοκράτες και τους καθολικούς, η στρατηγική συμμετοχής του Κομμουνιστικού Κόμματος στην αστική διαχείριση οδήγησε στο χαντάκωμα του λαϊκού κινήματος. Η εργατική τάξη έγινε έρμαιο στην ενσωμάτωση, το συμβιβασμό. Τα αποτελέσματα είναι υπαρκτά σήμερα με την κατάντια του λαϊκού κινήματος στην Ιταλία. Να γιατί το ΚΚΕ, μελετώντας την ιστορία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και τη δική του, λέει καμιά συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, καλεί το λαό να μην εγκλωβιστεί σε ενδιάμεσες δήθεν «βοηθητικές» λύσεις, αλλά να εντείνει τον αντιμονοπωλιακό αντικαπιταλιστικό αγώνα, χτίζοντας καθημερινά τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.

Μας χρωστάνε, να πληρώσουν

Ο ένας κόβει κι ο άλλος ράβει: Ο πρώην υπουργός Εργασίας Γ. Κουτρουμάνης διερωτάται «πώς φτάσαμε ως εδώ;» κι αφού κάνει γαργάρα τα αρπαγμένα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, τις σωρηδόν εισφοροαπαλλαγές των καπιταλιστών, την απέραντη εισφοροκλοπή από τους ίδιους και την κορυφαία πράξη της ληστείας, τη μετατροπή και των τελευταίων αποθεματικών των Ταμείων σε κεφάλαιο ενίσχυσης των τραπεζών, το ρίχνει στο κλάμα για τις «δικές μας ευθύνες», για τη «συντεχνιακή αντίληψη που οδήγησε στη διατήρηση προνομίων», για την «ανοχή σε μια απίστευτη σπατάλη και εκτεταμένη διαφθορά». Για να καταλήξει στη συνέχεια ότι η λύση βρίσκεται στο να «ελαφρύνουν το μη μισθολογικό κόστος της εργασίας». Του χρειάστηκε, δηλαδή, κοντά μισή σελίδα της «Καθημερινής», στην οποία έγραψε το άρθρο του, για να πει αυτό που εξαρχής ζητάνε οι καπιταλιστές.

Ο έτερος, ο σημερινός υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, έχει μετατρέψει σε σίριαλ την καταγραφή των συνταξιούχων, τα επεισόδια του οποίου προβάλλονται σε εθνικό δίκτυο κάθε μήνα: Ανακοινώνει κάθε μήνα τα στατιστικά του Ασφαλιστικού για να εμπεδώσουν όλοι πως αλήθεια δεν είναι ό,τι βιώνουν οι συνταξιούχοι, δηλαδή οι συντάξεις των 300 και 600 ευρώ, αλλά η «μέση σύνταξη» (ένας αυθαίρετος όρος) που σύμφωνα με το σχετικό μαγειρείο είναι στα 900 ευρώ και άρα αφού ο μισθός είναι στα 580 ευρώ, να ποιοι ληστεύουν το σύστημα, οι καλοπληρωμένοι συνταξιούχοι και να γιατί πρέπει να μειωθούν κι άλλο οι συντάξεις.

Για τους ίδιους τους συνταξιούχους, που ξέρουν από πρώτο χέρι πώς χτίστηκε το ασφαλιστικό σύστημα (από τις εισφορές των ίδιων των εργατών), αλλά και για τους σημερινούς εργάτες, που επίσης βιώνουν μια άγρια ληστεία των εισφορών τους (γνωρίζοντας από την εμπειρία τους γιατί μόνο οι καπιταλιστές πρέπει να πληρώνουν για την ασφάλιση των εργατών), και πολύ περισσότερο για την επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης, που κινδυνεύει να μη μάθει καν ότι υπήρξε κοινωνικό ασφαλιστικό σύστημα, είναι καθήκον πρώτης γραμμής όχι μια λεκτική απάντηση στους θεομπαίχτες, αλλά η οργάνωση της έμπρακτης απάντησης έτσι που να στέλνει στα αζήτητα της Ιστορίας και τους καπιταλιστές και την πολιτική τους εκπροσώπηση όποιο χρώμα κι αν έχει κάθε φορά.

Η προβοκάτσια βγάζει μάτι

Σε έναν απομαγνητοφωνημένο διάλογο μεταξύ στελεχών της Χρυσής Αυγής, που έγινε το Σάββατο 21/9, ακούγονται μεταξύ άλλων τα εξής:

-- Ενα χάλι ένα χάλι είμαι, δε, σηκώθηκα χάζεψα λίγο εκεί πέρα και αυτά, δεν μπορώ είμαι πολύ χάλια...

-- Τίποτα, θα πω τον Τσακανίκα, να πούμε στον Τσακανίκα να ψάξει, να ψάξει μήπως συνομιλούσε με το ΚΚΕ, μήπως ήταν ξένος πράκτορας και να το ρίξουμε εκεί πέρα ρε παιδάκι μου...

Οι χρυσαυγίτες αναφέρονται στον Ρουπακιά, το δολοφόνο του Π. Φύσσα. Δυο μέρες πριν, ιστοσελίδες χρυσαυγίτικης κοπής, είχαν ήδη γράψει ότι στην απολογία του ο Ρουπακιάς κατέθεσε τάχα πως πριν πάει στη Χρυσή Αυγή ήταν μέλος του ΚΚΕ. Ο διάλογος έρχεται να επιβεβαιώσει ότι η προβοκάτσια ολκής σε βάρος του ΚΚΕ είναι κατασκεύασμα της ίδιας της Χρυσής Αυγής και μηχανισμών που τη στηρίζουν. Τα φασιστο-σάιτ του διαδικτύου ακόμα έχουν αναρτημένη τη βρωμιά, παρά τις κατηγορηματικές διαψεύσεις του ΚΚΕ. Αναπαράχτηκε μάλιστα και από ορισμένα ειδησιογραφικά σάιτ, που κατά τα άλλα κόπτονται για τη δεοντολογία και την αντικειμενικότητά τους. Η προβοκάτσια βγάζει μάτι. Πρέπει να κάνει το λαό διπλά υποψιασμένο για τους λόγους και τα μέσα με τα οποία προσπαθούν να χτυπήσουν το ΚΚΕ.

Ο λαός να προβληματιστεί...

«Εγκληματική οργάνωση», «κοινοί εγκληματίες, εκβιαστές δολοφόνοι, ξέπλυμα χρήματος», «σπείρα ναζιστών κακοποιών που είχε έναν πολιτικό μανδύα και με αυτόν κατάφερε να μπει στη Βουλή και να τραβήξει κόσμο». Τέτοια και άλλα πολλά δεσπόζουν από το Σάββατο το πρωί μέχρι και σήμερα, με αφορμή τις συλλήψεις των χρυσαυγιτών. Και θα ρωτήσει κάποιος καλοπροαίρετα: Εάν εξαρθρωθεί αυτή η εγκληματική οργάνωση, «καθαρίσαμε» με τη Χρυσή Αυγή και ό,τι αυτή πρεσβεύει πολιτικά, ιδεολογικά; Τελειώσαμε με τη σαπίλα που τέτοια μορφώματα σπέρνουν στην κοινωνία; Μπορεί ο λαός να «κοιμάται ήσυχος» πως όλα όσα εκφράζουν οι ιδεολογικοί απόγονοι του Χίτλερ και που έχουν άμεση σχέση ακόμα και με τις δολοφονικές επιθέσεις, θα εκλείψουν οριστικά; Και τελικά, ποιο είναι το πραγματικό κίνητρο για τη συγκρότηση μιας καλά δομημένης εγκληματικής οργάνωσης και μάλιστα με πολύ στενές επαφές με τον κρατικό μηχανισμό; Γιατί, χωρίς να εξετάσουμε το πραγματικό πολιτικό κίνητρο, το πιθανότερο είναι η συζήτηση να οδηγηθεί σε μια ατέρμονη φλυαρία με στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος...

Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική εγκληματική οργάνωση. «Οργανώνει και εκτελεί εγκληματικές ενέργειες σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος, διασυνδέεται με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, διαπλέκεται με μαφιόζικα και άλλα εγκληματικά κυκλώματα» (Ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, 27/9/2013). Εδώ βρίσκεται το κλειδί για να βρει κανείς το κίνητρό τους.

Είναι εγκληματική γιατί αποτελεί βραχίονα του αστικού κράτους και των μηχανισμών του ενάντια στην εργατική τάξη και τους αγώνες της.

Είναι εγκληματική γιατί τρομοκρατεί, εκβιάζει, χτυπά, δολοφονεί εργάτες.

Είναι φτιαγμένη και οργανωμένη για να καταστέλλει τους εργαζόμενους που παλεύουν για καλύτερους μισθούς, για συνθήκες δουλειάς, για ασφάλιση, για δικαιώματα. Οσους οργανώνουν τον αγώνα τους ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων. Είναι εγκληματική γιατί και αυτή η δράση αποτελεί ένα μοχλό προστασίας των μονοπωλίων.

Μπορεί μια τέτοια «εγκληματική οργάνωση» να λειτουργήσει, να δράσει, να υλοποιήσει στόχους, χωρίς να συνδεθεί με μηχανισμούς του αστικού κράτους; Οχι. Και αυτό το έχει δείξει η Ιστορία, το δείχνουν και τα σημερινά δεδομένα.

Μπορεί να λειτουργήσει χωρίς να συνδεθεί με κυκλώματα οργανωμένου εγκλήματος; Σε καμία περίπτωση. Μηχανισμοί του κράτους, οργανωμένο έγκλημα συναντιούνται και σε άλλες περιπτώσεις, αλλά και στην περίπτωση της Χρυσής Αυγής. Μόνο και μόνο ότι έστησαν μηχανισμό κατά της διαφθοράς στην ΕΛ.ΑΣ. αυτό δείχνει. Με κοινό παρονομαστή να χτυπηθεί το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Βέβαια, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τα αντικρουόμενα συμφέροντα μέσα στους ίδιους μηχανισμούς, είτε πρόκειται για αστικό κράτος είτε για οργανωμένο έγκλημα. Δεν ταυτίζονται πάντα οι επιδιώξεις τους, αφού μέσα από τέτοιους μηχανισμούς εξυπηρετούνται διαφορετικά συμφέροντα μερίδων του κεφαλαίου. Και όπως όλοι γνωρίζουμε, σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης οι συγκρούσεις τέτοιων συμφερόντων οξύνονται και ξεκαθαρίζουν τους λογαριασμούς τους...

Αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα, οι εργατικές οικογένειες που παρακολουθούν αυτές τις μέρες από τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης τοποθετήσεις εκπροσώπων αστικών κομμάτων, δημοσιογράφων, αναλυτών, δεν πρέπει να μείνουν στη βιτρίνα της αστικής προπαγάνδας που πλασάρει το: «Η Δημοκρατία σαρώνει τους νεοναζί». Και πρέπει να σκεφτούν πού πηγαίνει το πράγμα και ποιες είναι οι επιδιώξεις του αστικού πολιτικού συστήματος, με αφορμή τις συλλήψεις στελεχών της εγκληματικής Χρυσής Αυγής...

Τι άποψη έχουν;

«Ο φασισμός είναι μια ιστορική φάση στην οποία μπήκε τώρα ο καπιταλισμός (...) κι έτσι δεν μπορεί να πολεμηθεί παρά ως καπιταλισμός στην πιο ωμή και καταπιεστική του μορφή, ως ο πιο θρασύς και δόλιος καπιταλισμός (...)», έγραφε ο Μπρεχτ.

Αλήθεια, εκείνοι που δηλώνουν «αριστεροί» τι άποψη έχουν για την αντιμετώπιση του φασισμού ως καπιταλισμού; Πώς την εννοούν την αντιμετώπισή του; Απ' ό,τι έχουμε καταλάβει, το «δόλιος» και το «θρασύς» τους ενοχλεί. Το «καπιταλισμός», όμως, όχι...