Γρηγοριάδης Κώστας

Το γεγονός, όμως, παραμένει. Τα ΕΑΣ βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, ανεξάρτητα αν η δραστική συρρίκνωσή τους, επομένως και η δραστική μείωση των εργαζομένων σ' αυτά, δεν γίνει με το κλείσιμό τους όπως η ΕΡΤ αλλά με διαφορετικό σχέδιο, δηλαδή με τη δημιουργία «ενιαίου φορέα» για όλες τις αμυντικές βιομηχανίες. Που σημαίνει χιλιάδες απολύσεις από το σύνολο των αμυντικών βιομηχανιών.

Αυτή η εξέλιξη, ωστόσο, δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία». Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των ελληνικών κυβερνήσεων για μια συρρικνωμένη αμυντική βιομηχανία δεν είναι τωρινές. Υπάρχουν χρόνια και τις στηρίζουν - με τον έναν ή τον άλλον τρόπο - οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μ' αυτήν την έννοια συνδικαλιστές που μιλούν για ...επιτυχίες, όταν η κρίσιμη μάχη είναι μπροστά, δε βοηθούν στην οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων.

Σε αυτό το πλαίσιο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι καλούνται να «πάρουν τα μέτρα τους». Ο αγώνας που έχουν μπροστά τους δεν είναι ένα «μονόπρακτο». Δεν είναι μια ή δύο κινητοποιήσεις και «τέλος». Είναι αγώνας που θα πρέπει να βάζει επί τάπητος τα κρίσιμα ζητήματα της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας προς όφελος των εργαζομένων. Αλλωστε, τέτοιες μεγάλες παραγωγικές μονάδες, οι οποίες πέρα από πολεμικό υλικό μπορούν να αξιοποιηθούν και σε άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, από την κατασκευή αυτοκινήτων μέχρι γεφυρών και άλλων υποδομών, στο πλαίσιο μιας ανάπτυξης σε όφελος του λαού, θα μπορούσαν να συνεισφέρουν σημαντικά στην ικανοποίηση των αναγκών των εργαζομένων.

Είναι δηλαδή αυτό που λέει ο λαός μας, «και η πίτα ολάκερη και ο σκύλος χορτάτος». Και το απλό ερώτημα που μπαίνει είναι, γιατί αφού δήθεν υπάρχει τέτοια συνταγή που όλοι να είναι ευχαριστημένοι, τα προηγούμενα χρόνια, όταν η κερδοφορία του κεφαλαίου ήταν στα ύψη οι εργαζόμενοι πάλι στερούνταν και δεν μπορούσαν να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους; Ο λόγος είναι γιατί τα συμφέροντα των εργατών και των καπιταλιστών εκμεταλλευτών τους είναι διαμετρικά αντίθετα. Με την εξουσία να είναι στα χέρια των μονοπωλίων η μόνη επιδίωξή τους θα είναι να μειώνουν όσο μπορούν την τιμή της εργατικής δύναμης, για να αυξάνουν την κερδοφορία τους.

Μόνο που αυτό το παράδειγμα της χώρας της Λατινικής Αμερικής, όπου στη δίνη της κρίσης το 2002 καταλήφθηκαν και έγιναν «αυτοδιαχειριζόμενες» από τους εργάτες περίπου 150 επιχειρήσεις που εγκαταλείφθηκαν από τους ιδιοκτήτες τους, αποδεικνύει ότι οι εργαζόμενοι δεν μπορεί να ελπίζουν σε «νησίδες αυτοδιαχείρισης» μέσα στον καπιταλισμό. Τα εργοστάσια αυτά ήταν μικρά ή μεσαία, με απαρχαιωμένο εξοπλισμό με κατά μέσο όρο 60 εργαζόμενους. Από αυτά ελάχιστα, μετρημένα στα δάχτυλα, λειτουργούν σήμερα. Η συντριπτική πλειοψηφία ήρθε αντιμέτωπη με τον αδυσώπητο ανταγωνισμό με τα μονοπώλια. Ετσι κατέρρευσαν οι ανεδαφικές προτάσεις ότι χωρίς να θιγεί συνολικά η καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία μπορεί δήθεν να επιβιώσουν «εργατικά» εργοστάσια. Ανεξάρτητα από τις αιματηρές προσπάθειες των εργατών, καλοπροαίρετες και αγαθές, οι νόμοι του καπιταλισμού είναι αμείλικτοι.

Σε απάντηση που έδωσε ο Αλ. Τσίπρας, όταν ρωτήθηκε «για το στρατηγικό όραμα του ΣΥΡΙΖΑ για τη χώρα στο γεωπολιτικό πεδίο, σε μια συγκυρία στην οποία η ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου βρίσκεται σε μεγάλη αναταραχή», απάντησε: «Η αναταραχή στη Μεσόγειο κρύβει την αγωνία των λαών για αξιοπρεπή διαβίωση και πραγματική δημοκρατία. Και δεν είναι η Μεσόγειος μόνο. Σε πολλές χώρες του πλανήτη πια εκδηλώνονται μαζικές κινητοποιήσεις που αμφισβητούν τους κανόνες οικονομικής διακυβέρνησης και ζητάνε περισσότερη οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαστε στην αρχή μιας νέας μεγάλης ιστορικής περιόδου. Είμαστε κατηγορηματικά αντίθετοι στον πόλεμο, τον ιμπεριαλισμό, τον εθνικισμό και το ρατσισμό. Θεωρούμε ότι η εξωτερική πολιτική της χώρας πρέπει να βασίζεται στην υπεράσπιση του εθνικού συμφέροντος, το σεβασμό στο Διεθνές Δίκαιο και τις ισότιμες ειρηνικές και φιλικές σχέσεις με όλες τις γειτονικές χώρες. Η εξωτερική πολιτική της χώρας πρέπει να γίνει πολυδιάστατη και να αφορά τόσο τα βαλκάνια, τη Μεσόγειο και την Ρωσία, όσο και χώρες εκτός Ευρώπης, όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Λατινική Αμερική. Ωστόσο, επιμένουμε στην αρχή της ισοτιμίας και του αλληλοσεβασμού»...

Σύμφωνα με την απάντηση, η μεγάλη αναταραχή στην περιοχή δε σχετίζεται καθόλου με το γεγονός ότι αποτελεί πεδίο εκδήλωσης οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμού μονοπωλιακών κολοσσών, με επίκεντρο τον ενεργειακό της πλούτο και τους δρόμους μεταφοράς ενέργειας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν οσμίζεται το «μπαρούτι», δεν «ακούει» τα τύμπανα πολέμων, παριστάνει πως δεν αντιλαμβάνεται γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή...

Οπως θα έκανε ένας ...ρομαντικός, ένας ιεραπόστολος ή ένα παιδάκι του νηπιαγωγείου ρητορεύει για τα αισθήματα των λαών, για την ειρήνη, πετάει και κάτι για το πόσο κακός είναι ο ιμπεριαλισμός, ο πόλεμος και ο εθνικισμός και πόσο καλές οι ισότιμες, φιλικές, ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των χωρών!

Αλλωστε η «πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική» στην οποία αναφέρεται δεν είναι παρά εκδήλωση ενδιαφέροντος για τη σύναψη συμφωνιών με μονοπώλια κι άλλων δυνάμεων όπως οι ΗΠΑ, η Βραζιλία, η Ρωσία, η Κίνα κ.λπ. για μπίζνες στην περιοχή. Για παράδειγμα, κατά την περιοδεία του στην Λ. Αμερική είχε απευθύνει ανοιχτά προσκλητήριο να επενδύσουν στην Ελλάδα, διαφημίζοντας τη χώρα σαν πύλη εισόδου στην ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με την πολιτική, εξωτερική και εσωτερική, που έχουν ανάγκη τα μονοπώλια. Κι ας είναι φωτιά και λάβρα για το λαό. Αυτό το επιβεβαιώνει κι εκείνο το «εθνικό συμφέρον» που πρέπει να υπερασπιστούμε. Εννοεί το συμφέρον των αστών που αν και εχθρικό για το λαό, ο λαός πρέπει να το υπερασπιστεί. Και προς τούτο πασχίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Τονίζουμε τα παραπάνω γιατί: Ολα αυτά τα χρόνια που λειτουργεί η Δημοτική Αστυνομία, με τη συμφωνία των μπλε, πράσινων και ροζ δημάρχων, οι εκάστοτε κυβερνήσεις έχτιζαν μεθοδικά τη μετεξέλιξή της σε προέκταση της ΕΛ.ΑΣ., πάνω στις πλάτες των δημοτών, που πληρώνουν διπλά και μέσα από τα ανταποδοτικά τέλη. Αλλωστε, η πλειοψηφία των δημοτικών υπαλλήλων, που υπηρετούν στις υπηρεσίες της Δημοτικής Αστυνομίας, χρησιμοποιούνται και σήμερα από ορισμένες δημοτικές αρχές σαν μηχανισμός επιβολής και είσπραξης προστίμων, καταστολής, καταδίωξης των μικρεμπόρων και μεταναστών. Οι αντιθέσεις των παραπάνω δημοτικών αρχών αφορούσαν μόνο το αν θα ενταχθεί στην κεντρική ή στην τοπική διοίκηση. Ειδικά με το νόμο 3731/2008 προβλέφθηκε να παρέχεται στα μέλη της εκπαίδευση παρόμοια με αυτή των Αστυνομικών Σχολών, να έχουν ανακριτικά καθήκοντα και δομή αντίστοιχη με τη δομή της ΕΛ.ΑΣ. Και τότε όπως και τώρα, το επιχείρημα για την ένταξη των υπαλλήλων της Δημ. Αστυνομίας στην ΕΛ.ΑΣ., ήταν ότι θα απαλλαχθεί η ΕΛ.ΑΣ. από το 80% των μη αστυνομικών καθηκόντων της (π.χ. δουλειές γραφείου κ.λπ.) και θα μπορέσει να στραφεί στη δίωξη του εγκλήματος.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της συγκρότησής της είχε επισημάνει τις αρνητικές πλευρές και είχε εναντιωθεί. Γι' αυτό και επιμένουμε να μείνουν στους δήμους και να παραμείνουν στα καθήκοντα που προαναφέραμε και μόνο.

Σε θέσεις ωρομισθίων, με μισθούς πείνας, χωρίς δικαιώματα στέλνονται, σύμφωνα με τις διατάξεις του πολυνομοσχεδίου όσοι εκπαιδευτικοί θα περάσουν από τον προθάλαμο της διαθεσιμότητας στην απόλυση. «Μπορούν», λέει, να προσλαμβάνονται κατά προτεραιότητα έναντι των άλλων εκπαιδευτικών ως ωρομίσθιο εκπαιδευτικό προσωπικό, για την κάλυψη αναγκών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.

Η συγκυβέρνηση, με κυνισμό, δείχνει πως θέλει να σβήσει από παντού την έννοια της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, να την αντικαταστήσει στην πράξη και στις συνειδήσεις με τη «διαθεσιμότητα», την «απασχολησιμότητα», τη δουλειά με την ώρα και με τους όρους που επιβάλλουν παντού τα μονοπώλια. Απευθύνονται σε ανθρώπους που δούλεψαν δεκαετίες στην εκπαίδευση και τώρα τους πετούν στο δρόμο μετακυλίοντας τις συνέπειες της κρίσης του δικού τους συστήματος στις πλάτες των εργαζομένων.

Χτες, μαζί με την έναρξη του 1ου - ως ενιαίου κόμματος - Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, άρχισε και τελείωσε, χωρίς πολλά πολλά, το Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΝ, που αποφάσισε την αυτοδιάλυσή του. Αξιοσημείωτη ήταν η ανάγκη πολλών ομιλητών να καταδικάσουν τα «μονολιθικά» κόμματα και να εξάρουν τον τρόπο λειτουργίας του ΣΥΝ και κατ' επέκταση του ΣΥΡΙΖΑ απ' την Κυριακή και πέρα.

Είναι, όμως, ή δεν είναι ο ...πρότυπος τρόπος λειτουργίας του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ αυτός που ταυτίστηκε με ομάδες, τάσεις, ρεύματα, «κόμματα μέσα στο κόμμα», όπως οι ίδιοι καταγγέλλουν, που αλληλοσφάζονται για τη διαμόρφωση των εσωκομματικών συσχετισμών; Με τα δικά τους λόγια αυτός ο τρόπος λειτουργίας προσιδιάζει σε «ιερατεία», «μηχανισμούς», «ίντριγκες», «βυζαντινισμούς» και πολλά άλλα τέτοια. Τώρα, που υπάρχει ανάγκη, λόγω της αναβάθμισής του στο αστικό πολιτικό σκηνικό, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να προσαρμοστεί στο νέο του ρόλο και οργανωτικά.

Γύρω, όμως, απ' την ενιαιοποίηση του σχήματος έχει σηκωθεί κουρνιαχτός που κρύβει την ουσία. Το πρόβλημα του τσακωμού που έχει ξεσπάσει στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η αυτοδιάλυση των συνιστωσών. Για τον απλό λόγο ότι αυτές θα συνεχίσουν να υπάρχουν, αφού μεταβαπτιστούν σε «τάσεις» ή «ρεύματα» εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, μία εξ αυτών δηλώνει ότι «αναστέλλει τη δημόσια λειτουργία της». Αλλωστε και οι διαφωνούντες με τη διάλυση του ΣΥΝ παραδέχτηκαν στο Διαρκές Συνέδριο ότι αυτός είχε ουσιαστικά ήδη διαλυθεί, καθώς οι οργανώσεις του είχαν πάψει προ πολλού να λειτουργούν.

Το πρόβλημα βρίσκεται αλλού και πάντως όχι εκεί που το τοποθετούν οι παράγοντες της Κουμουνδούρου και τα διάφορα βιλαέτια... Βρίσκεται στο αν η νέα οργανωτική δομή διασφαλίζει τους απαραίτητους όρους αναπαραγωγής των μηχανισμών αυτών και την προσπάθειά τους να έχει ο καθένας για λογαριασμό του το πάνω χέρι στην επιχείρηση εξαπάτησης και ενσωμάτωσης του λαού.