ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Δεν είναι αδρανείς αλλά... υπερδραστήριοι

Γρηγοριάδης Κώστας

«Η αδράνεια και η παραλυτική συναρμοδιότητα οδηγούν στην απαξίωση και τον αφανισμό τα ναυπηγεία», «με την αφασία τους οι κυβερνήσεις διαλύουν τη ναυπηγική βιομηχανία», «είναι ηχηρή η απουσία του υπουργού Ανάπτυξης από τα προβλήματα των ναυπηγείων». Οι φράσεις ανήκουν στους προέδρους των σωματείων των Ναυπηγείων Ελευσίνας και Σκαραμαγκά και στον πρόεδρο της ΠΟΕΜ, όλοι στελέχη της ΠΑΣΚΕ. Ανέφεραν αυτά στη διάρκεια της χτεσινής απεργιακής κινητοποίησης των εργαζομένων από τα ναυπηγεία και τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Τα λένε αυτά όταν: Η Ευρωπαϊκή Ενωση με την 7η οδηγία της επέβαλε από το 1992 ιδιωτικοποίηση ή κλείσιμο των ναυπηγείων της χώρας. Ολες οι κυβερνήσεις «έδωσαν ρέστα» για την εφαρμογή της κοινοτικής οδηγίας παραδίδοντας το ένα μετά το άλλο τα ναυπηγεία στους επιχειρηματικούς ομίλους και στα μονοπώλια, όπως αυτό του γερμανικού μονοπωλίου «Thyssen» και του αραβικού ADM, που χαρακτήριζαν από πάνω και «σωτήρες». Ψηφίστηκε απόφαση της ΕΕ στη Βουλή το 2010 για το κλείσιμο του εμπορικού τμήματος των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και την εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων του. Πρόσφεραν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ «ζεστό χρήμα» πολλών δισ. ευρώ, διαδικασία που συνεχίζει και η σημερινή συγκυβέρνηση, στους «σωτήρες επενδυτές» των ναυπηγείων από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Η σημερινή κυβέρνηση και οι υπουργοί της με την αντιλαϊκή πολιτική και τα αντεργατικά της μέτρα εξόπλισαν τους «επενδυτές» ώστε στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά να έχουν επιβάλει σε βάρος των εργαζομένων εκ περιτροπής εργασία με ένα μεροκάματο τη βδομάδα και απληρωσιά πάνω από ένα χρόνο, στέλνοντας κοντά 2.000 εργατικές οικογένειες στην εξαθλίωση και τα συσσίτια. Είναι ολοφάνερη η προσπάθεια των εκπροσώπων του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού: Επιδιώκουν να βγάλουν λάδι την αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης και ΕΕ, να μη συνειδητοποιήσουν οι εργαζόμενοι το σύνθημα των ταξικών δυνάμεων: «Σημάδεψε σωστά, πολέμα ταξικά, γκρέμισε κυβέρνηση και αφεντικά».

Οι «ευαίσθητοι» βιομήχανοι...

Σε λαθροχειρία των εργατικών κατακτήσεων προχωρά ο επιχειρηματικός όμιλος εμφιαλώσεως νερού «ΖΑΓΟΡΙ» για να λανσάρει το προφίλ του «ευαίσθητου» επιχειρηματία, να προβάλει δήθεν κοινά οφέλη για τους εργαζόμενους από τη λεγόμενη «υγιή επιχειρηματικότητα». Οπως είναι γνωστό, οι εργαζόμενοι συνολικά στον κλάδο των Ποτών (αναψυκτικά, ζυθοποιία, οινοποιία, νερό) μετά από σκληρό ταξικό αγώνα, απέσπασαν το Μάιο του 2012 την επέκταση της σύμβασης του κλάδου για ακόμη ένα χρόνο, χωρίς καμία μείωση μισθών και επιδομάτων, όπως και το ότι όλοι οι εργαζόμενοι και οι νεοπροσλαμβανόμενοι θα αμείβονται με αυτή τη σύμβαση ανεξάρτητα από ηλικία.

Αυτή λοιπόν την κατάκτηση των εργαζομένων στον κλάδο των Ποτών η εργοδοσία στο «ΖΑΓΟΡΙ» βγήκε να την καπηλευθεί διαχέοντας σε τοπικά ΜΜΕ ηλεκτρονικού (site) και έντυπου Τύπου ότι σε αντίθεση με άλλες επιχειρήσεις που χαμηλώνουν το μισθολογικό κόστος για να επιβιώσουν, εκείνη δεν έχει προβεί σε καμία μείωση των μισθών. Το γεγονός δηλαδή ότι οι εργάτες στον κλάδο των Ποτών άρα και στο «ΖΑΓΟΡΙ» κατάφεραν να μην ενεργοποιήσει η εργοδοσία τους αντεργατικούς νόμους για μείωση μισθών οφείλεται στη «φιλεσπλαχνία» του βιομήχανου και όχι στους αγώνες των εργαζομένων στον κλάδο συνολικά.

... και οι αληθινές τους επιδιώξεις

Δεν είναι βέβαια ούτε η πρώτη, ούτε η τελευταία φορά που οι ληστές του παραγόμενου από την εργατική τάξη και το λαό πλούτου αναποδογυρίζουν την πραγματικότητα, η οποία δείχνει πως ό,τι κέρδισε η εργατική τάξη και ο λαός για τη βελτίωση των όρων και συνθηκών δουλειάς, των δικαιωμάτων του, της ίδιας του της ζωής, έγινε με στερήσεις και θυσίες, σκληρούς, μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες απέναντι στο κεφάλαιο και το πολιτικό του προσωπικό. Οτι τίποτα και από κανέναν δεν χαρίστηκε στην εργατική τάξη και το λαό.

Πρόκειται για ύπουλη, υπονομευτική προσπάθεια με διττό στόχο: αφενός να ακυρώσουν τους αγώνες των εργαζομένων και τις κατακτήσεις που έως ένα βαθμό μπορούν να αποσπάσουν και αφετέρου να απογειώσουν την «υγιή επιχειρηματικότητα» ζητώντας ουσιαστικά περισσότερη στήριξη από το αστικό κράτος, νέα προνόμια για τη στήριξη της επιχειρηματικής κερδοφορίας. Ντόπιοι και ξένοι καπιταλιστές, που εμπορεύονται το νερό, το ρεύμα, την υγεία, άλλα κοινωνικά αγαθά, όλοι αυτοί που βάζουν στο χέρι, ιδιοποιούνται τον υδάτινο, ενεργειακό και ορυκτό πλούτο της χώρας, που θησαυρίζουν και από την εκμετάλλευση της περιουσίας που θα έπρεπε να ανήκει στο λαό και κάποτε θα γίνει, όταν ο ίδιος το αποφασίσει, επιδιώκουν να παραπλανήσουν τους εργάτες. Να τους πείσουν ότι είναι λογικό και αυτονόητο, οι συνθήκες ζωής και εργασίας τους να εξαρτιώνται από τις αντοχές των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους. Να αρπάξουν έτσι τη συγκατάθεση της εργατικής τάξης για τη διαρκή προσαρμογή των κατακτήσεων και των δικαιωμάτων της σ' αυτό που το μονοπώλιο θα απαιτεί ή επιτρέπει και όχι στον τεράστιο πλούτο που αυτή παράγει.

Επενδύουν στα παραμύθια για την «υγιή επιχειρηματικότητα» που υποστηρίζει ένθερμα ο ΣΥΡΙΖΑ ως πρότυπο για την καπιταλιστική ανάπτυξη, λέγοντας ουσιαστικά ότι υπάρχουν «καλοί» και «κακοί» καπιταλιστές - εκμεταλλευτές της εργατικής τάξης, για να αποσπάσουν τη συγκατάθεση των εργαζομένων στις απαιτούμενες για την ανάκαμψη της επιχειρηματικής κερδοφορίας θυσίες των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων.

Εργαλείο ασφυκτικού ελέγχου της Εκπαίδευσης

Το περιεχόμενο και οι σκοποί της Εκπαίδευσης, το δικαίωμα των παιδιών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας στη μόρφωση κρίνονται αυτή την περίοδο καθώς η συγκυβέρνηση έρχεται να συμπληρώσει τις αντιδραστικές αλλαγές στην Εκπαίδευση με ένα αυταρχικό εργαλείο για την εφαρμογή τους. Ο λόγος για την «αξιολόγηση», έναν όρο που περισσότερο... επικοινωνιακούς σκοπούς υπηρετεί παρά περιγράφει αυτό που πάει να γίνει στα σχολεία. Στόχος δεν είναι το σχολείο και ο εκπαιδευτικός που είναι «άξια» να ανταποκριθούν στις πραγματικές, σύγχρονες ανάγκες των παιδιών, αλλά ο έλεγχος του κατά πόσον παρέχεται η εκπαίδευση που σε αυτή τη φάση θέλει το εκμεταλλευτικό σύστημα.

Η κυβέρνηση, με την ταχύτητα που έχει δώσει στα αντιδραστικά μέτρα η καπιταλιστική κρίση, προωθεί με διάφορες κορόνες για αναβάθμιση και κίνητρα βελτίωσης την αξιολόγηση τόσο για τον εκπαιδευτικό όσο και για το σχολείο. Στην πραγματικότητα, για τον εκπαιδευτικό αξιολόγηση σημαίνει ασφυκτικός έλεγχος του έργου του. Το οποίο στο νέο σχολείο είναι να μεταδίδει όση ακριβώς γνώση έχουν χωρέσει στα σχολικά βιβλία, όση «επιστημονικότητα», όση βούληση έχει προαποφασίσει το εκμεταλλευτικό σύστημα ότι θα πρέπει να έχουν τα παιδιά. Επιπλέον, όμως, στο «νέο σχολείο» τα «καθήκοντα» του εκπαιδευτικού επεκτείνονται και σε τομείς όπως η συνεργασία με τις επιχειρήσεις, η καλλιέργεια στον εαυτό του και στα παιδιά πνεύματος «επιχειρηματικότητας» και άλλα παρόμοια, που τον κάνουν μεσάζοντα ανάμεσα στα μονοπώλια και τα μυαλά των μαθητών. Για το σχολείο σημαίνει κατηγοριοποίησή του σε καλό ή κακό, αναζήτηση χορηγών για τα απαραίτητα στο όνομα του ανοίγματός του στην κοινωνία, αποδοχή άνευ όρων των διαφόρων απαράδεκτων ευρωπαϊκών προγραμμάτων που είναι στην ίδια κατεύθυνση της επιχειρηματικότητας. Αυτό που τελικά θα μένει στο παιδί της λαϊκής οικογένειας φεύγοντας από αυτό το «νέο σχολείο» θα είναι συμβιβασμός με το σημερινό σύστημα, ένα κεφάλι γεμισμένο με δεξιότητες και σκυμμένο στους εκμεταλλευτές του που θα θεωρεί ισόβια «ευεργέτες» του.

Η αξιολόγηση που σήμερα βρίσκεται μπροστά μας είναι το αποτέλεσμα της αναζήτησης ενός εργαλείου που θα επιβάλλει και θα ελέγχει το βαθμό υλοποίησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου σε ό,τι αφορά στην εκπαίδευση. Η λαϊκή οικογένεια έχει ήδη εμπειρία από το τι πάει να γίνει. Το «νέο σχολείο» τους δεν είναι το ιδανικό σχολείο που περιγράφουν οι υπηρέτες των μονοπωλίων. Είναι αυτό ακριβώς που βλέπουν καθημερινά πια: Το σχολείο των συμπτύξεων και των συγχωνεύσεων, των λιγοστών εκπαιδευτικών, των απαράδεκτων υποδομών, των χορηγών και των εταιρειών, των μαθητοδικείων, των βιβλίων που καλούνται οι ίδιοι να πληρώσουν για να βγουν τα παιδιά μισομορφωμένα τελικά. Η αντίδραση στην «αξιολόγηση» είναι ένα «όχι» στην εδραίωση και χειροτέρευση των απαράδεκτων όρων μάθησης για τα παιδιά τους. Είναι βήμα για τη διεκδίκηση του σχολείου των πραγματικών αναγκών.

Μαρίνα ΚΑΛΛΙΓΕΡΗ

Η ανοχή οδηγεί μόνο στην καταστροφή

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η εκ περιτροπής εργασία, που προτείνει η εταιρεία προβλέπει απασχόληση τεσσάρων ημερών τη βδομάδα, που, επί της ουσίας, θα επιφέρει μείωση στους μισθούς πάνω από 18% που είχε προτείνει αρχικά, με τη μείωση να υπολογίζεται σε 20 με 22%». Αυτά επέλεξε να δηλώσει, σε προχτεσινή του συνέντευξη στο «Ράδιο Ενα», ο πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στην «Ελληνική Χαλυβουργία» στη Μαγνησία. Επίσης, επέλεξε να σημειώσει ότι η εκ περιτροπής απασχόληση ανακοινώθηκε μετά την απόφαση της πρόσφατης συνέλευσης των εργαζομένων να μη δεχτούν τη μείωση κατά 18% του μισθού τους, για ακόμη δύο μήνες.

Βέβαια, κανείς δε μπορεί να είναι σίγουρος ότι η αποδοχή της μείωσης των μισθών θα απέτρεπε την εκ περιτροπής απασχόληση. Πότε η εμπειρία των εργατών έδειξε ότι η συνεργασία με την εργοδοσία, η ανοχή και η υπομονή στις αντεργατικές της αξιώσεις είχε θετικό αποτέλεσμα; Ποτέ. Ισα ίσα. Το αντίθετο επιβεβαιώνεται. Τα παραδείγματα αφθονούν.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των εργατών της εταιρείας γυψοσανίδων «Rigips», στο Αιτωλικό: Το 2009, η εργοδοσία τους ζήτησε να δεχτούν τις διαθεσιμότητες που ζήτησε για να μη γίνουν απολύσεις. Οι εργάτες δέχτηκαν. Τελικά, έγιναν και διαθεσιμότητες και απολύσεις. Το 2011 ζήτησε από τους εργάτες να δεχτούν την περιτροπή εργασίας για να μη γίνουν απολύσεις. Τελικά έγιναν και τα δύο. Το 2012, επίσης, η εργοδοσία προχώρησε και σε εκ περιτροπής εργασία και σε νέες απολύσεις.

Γρηγοριάδης Κώστας

Σήμερα, οι εργαζόμενοι μετρούν συνολική μείωση αποδοχών μέχρι και 60%, ενώ στο εργοστάσιο του Αιτωλικού έχουν μείνει σχεδόν οι μισοί σε σχέση με το 2009. Μάλιστα, πριν λίγο καιρό, η εταιρεία προχώρησε ξανά σε μονομερή επιβολή εκ περιτροπής εργασίας...

«Χαλίφης στη θέση του Χαλίφη... »

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Σαμαράς, Βενιζέλος, Κουβέλης - Παγιδευμένοι στις υπογραφές τους» - «Σέρνεται σε νέα μέτρα η κυβέρνηση»! Και οι δύο πηχυαίοι τίτλοι στη χτεσινή «Αυγή», ο ένας μάλιστα πρωτοσέλιδος. Τι καταλαβαίνει αυτός που τους διαβάζει; Οτι η κυβέρνηση είναι έρμαιο της κακιάς κι ανάποδης τρόικας, ότι αυτή σαν αυστηρός κηδεμόνας της κυβέρνησης της τράβηξε τ' αυτί και τη σέρνει, χωρίς η κυβέρνηση να θέλει, στη λήψη νέων μέτρων...

Η πραγματικότητα μακράν απέχει απ' το πώς την αντιλαμβάνεται ή καλύτερα τη «σερβίρει» η «Αυγή» και κατ' επέκταση ο ΣΥΡΙΖΑ στο λαό. Με τη θέλησή της ενεργεί η κυβέρνηση. Κανείς δεν την εξαναγκάζει, κανείς δεν τη σέρνει πουθενά. Η πολιτική που εφαρμόζει είναι ακριβώς αυτή που ανταποκρίνεται στις ανάγκες της τάξης που εκπροσωπεί και την εφαρμόζει συνειδητά, γνωρίζοντας τις συνέπειες που έχει για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού. Αλλωστε, είναι η πολιτική της ΕΕ την οποία συναποφασίζει και συνδιαμορφώνει. Και ο ΣΥΡΙΖΑ αυτό το αντιλαμβάνεται πλήρως, δεν είναι προϊόν άγνοιας ή αφέλειας ο τρόπος που ερμηνεύει τις εξελίξεις. Αλλά προϊόν σκοπιμότητας. Εξωραΐζοντας το ρόλο μιας κυβέρνησης στο βαθμό που την εμφανίζει σαν κηδεμονευόμενη απ' την τρόικα, εξωραΐζει συνολικά το ρόλο της αστικής διαχείρισης. Ισχυρίζεται εμμέσως ότι μια άλλη κυβέρνηση δε θα σερνόταν, θα ύψωνε ανάστημα, θα χτύπαγε το χέρι στο τραπέζι όπως έχει δηλώσει ο Αλ. Τσίπρας και θα αρνιόταν νέα μέτρα. Ισχυρισμός που δεν πατάει πουθενά παρά μόνο στην επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Κι όταν γίνει θα συρθεί κι αυτός εκεί όπου προστάζουν τα συμφέροντα της τάξης που εξουσιάζει. Στην υλοποίηση μιας πολιτικής προ πολλού αποφασισμένης σε επίπεδο ΕΕ, απ' την οποία δεν υπάρχει καμία δυνατότητα παρέκκλισης, όσο τα μονοπώλια έχουν την οικονομία και την εξουσία. Τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί.

Επικίνδυνες πτήσεις...

Με εντατικούς ρυθμούς προχωρά η συγκυβέρνηση το σχέδιό της για την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων της χώρας προσφέροντας ακόμη ένα πεδίο κερδοφορίας στους κατασκευαστικούς ομίλους, τις αεροπορικές εταιρίες και τις εταιρίες διαχείρισης αεροδρομίων, σε βάρος των συμφερόντων του εργαζόμενου λαού, βάζοντας σε κίνδυνο ταυτόχρονα την εθνική ασφάλεια, παρά τα όσα εκ του αντιθέτου υποστηρίζει. Τις τελευταίες ημέρες το αρμόδιο υπουργείο Υποδομών, έχει ανακοινώσει ότι το αμέσως επόμενο διάστημα θα ξεκινήσουν οι πρώτοι «πλειστηριασμοί» για τη μακρά μίσθωση των πιο εμπορικών περιφερειακών αεροδρομίων, ενώ όσα έχουν χαμηλή επιβατική κίνηση περνούν υπό τη διαχείριση νέας ανώνυμης εταιρείας που συστάθηκε με σκοπό μεσοπρόθεσμα να πουληθεί κι αυτή, «πακέτο» με τα αεροδρόμια που έχει στο χαρτοφυλάκιό της.

Παράλληλα, προχωρούν και άλλες αρνητικές ρυθμίσεις όπως η αλλαγή ρόλου της Υπηρεσίας Πολιτικής Αεροπορίας και η κατάργηση αρκετών τμημάτων και διευθύνσεών της, αλλά και μέτρα «διευκόλυνσης» των αεροπορικών εταιρειών, όπως η μείωση των τελών -σε περίοδο δυσβάσταχτων φόρων για τα λαϊκά στρώματα- που καταβάλλουν για τη χρήση των εγχώριων αεροδρομίων. Φυσικό και αναμενόμενο οι εκπρόσωποι της «Διεθνούς Ενωσης Αερομεταφορών» να εκφράζουν την ικανοποίησή τους για τα παραπάνω, μιας και ούτε καν φραστικές υποσχέσεις ότι θα διατηρήσουν δρομολόγια στα ελληνικά αεροδρόμια, ή ότι η μείωση των τελών θα «περάσει» έστω και σε ένα μικρό μέρος της, στις τιμές των εσωτερικών εισιτηρίων, δεν παρέχουν για «τα μάτια του κόσμου». Ας μην ξεχνάμε ότι παρά τα όσα διαφορετικά υποστηρίζουν οι σχετικές διαφημίσεις, οι τιμές τους για μια τεράστια μερίδα του πληθυσμού είναι «απλησίαστες». Να πούμε βέβαια ότι όλα τα παραπάνω, υποτίθεται, γίνονται σε επικοινωνία με την πολεμική αεροπορία, η οποία χρησιμοποιεί κάποια από τα αεροδρόμια που θα παραχωρηθούν...

... για τα λαϊκά συμφέροντα

Φυσικά, το «Ελ. Βενιζέλος» δε θα μπορούσε να μείνει έξω από τη «λίστα για τα ψώνια» διεθνών μονοπωλιακών ομίλων, αφού ακόμη και τη χρονιά που πέρασε, με μειωμένη επιβατική κίνηση, εξυπηρέτησε τη διακίνηση πάνω από 12 εκατομμυρίων επιβατών και δεκάδων χιλιάδων τόνων εμπορευμάτων. Το ελληνικό δημόσιο μέχρι πρόσφατα κατείχε το 55% των μετοχών του διεθνούς αερολιμένα, η -ισπανικών πλέον- συμφερόντων «Hochtief» («Χόχτιφ») μέσω δύο διαφορετικών επιχειρηματικών σχημάτων το 40% και το υπόλοιπο 5% κατέχουν διαφορετικά μέλη της οικογένειας Κοπελούζου. Πλέον το ποσοστό που ορίζεται ως καθαρή συμμετοχή του δημοσίου είναι 25%, καθώς το υπόλοιπο 30% πέρασε στο χαρτοφυλάκιο του ταμείου αποκρατικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) και οδεύει ταχέως, όχι απλά για «μίσθωση μακράς διαρκείας», αλλά προς πώληση.

Ηδη ο υπουργός Οικονομικών φέρεται να έχει συναντηθεί με εκπροσώπους κινέζικων επιχειρηματικών ομίλων διαχείρισης αεροδρομίων, οι οποίοι εκφράζουν το ενδιαφέρον τους για την απόκτηση αυτού του ποσοστού, ενώ και η «Hochtief» μέσω διαρροών από τις 22 Φλεβάρη έχει εκφράσει την επιθυμία της να πουλήσει συμμετοχές της σε αεροδρόμια. Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι από την έναρξη της λειτουργίας του το «Ελ. Βενιζέλος» έχει προσφέρει στον κρατικό προϋπολογισμό, μόνο από μερίσματα, πάνω από 750 εκατ. ευρώ, ενώ οι μισοί και πλέον επισκέπτες του προέρχονται από το εξωτερικό. Πολλά ακόμη μπορούν να ειπωθούν για την πολιτική της συγκυβέρνησης στον τομέα των αεροδρομίων και των αερομεταφορών γενικά, όμως επί του παρόντος θέλουμε να πούμε ετούτο: Η προέλευση των επιχειρηματικών σχημάτων στα οποία τελικά θα καταλήξουν τα ελληνικά αεροδρόμια, μόνο απλή υπόθεση «οικονομικού τιμήματος» δεν είναι, καθώς σχετίζεται άμεσα με το κουβάρι των μονοπωλιακών ανταγωνισμών για τα μερίδια στις υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεις σε βάρος του λαού. Να γιατί λέμε ότι και οι μεταφορές και τα αεροδρόμια πρέπει να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία.

Γιατί λείπουν τα φάρμακα;

Οταν ένας επιχειρηματικός όμιλος αποφασίσει ότι δε βγάζει τα αναμενόμενα κέρδη σε έναν κλάδο ή από ένα προϊόν, επενδύει αλλού ή αποσύρει το προϊόν. Στην περίπτωση, όμως, που αυτό το προϊόν είναι το φάρμακο, τότε οι συνέπειες για τους ασθενείς είναι δραματικές, ιδιαίτερα σε χρόνιες παθήσεις που συγκεκριμένα σκευάσματά τους «ρυθμίζουν». Οι επαναλαμβανόμενες ελλείψεις φαρμάκων από την αγορά είναι ένα πρόσθετο βάσανο για ασθενείς κι ασφαλισμένους, που έτσι κι αλλιώς έχουν περιορισμένη ή και καθόλου πρόσβαση στην όλο και ακριβότερη θεραπεία. Αυτοί σε τελευταία ανάλυση είναι τα μεγάλα θύματα του ανταγωνισμού των επιχειρηματιών του φαρμάκου, παρότι υπάρχουν τα τεχνολογικά και επιστημονικά μέσα να θεραπευτούν ή να ζήσουν περισσότερο και καλύτερα.

Το υπουργείο Υγείας ισχυρίζεται ότι έχει «κηρύξει πόλεμο» στη διαφθορά και στα κυκλώματα του φαρμάκου που προκαλούν τις ελλείψεις. Βέβαια, αυτά πάνε μαζί με την εξής πραγματικότητα: Η έλλειψη φαρμάκων προκαλείται κατά καιρούς είτε γιατί οι φαρμακοβιομήχανοι προτιμούν τη διακίνηση φαρμάκων σε χώρες όπου πετυχαίνουν μεγαλύτερα κέρδη, είτε γιατί με αυτόν τον τρόπο πιέζουν για αυξήσεις στις τιμές των φαρμάκων. Αυτή είναι μια σάπια πραγματικότητα. Στον καπιταλισμό, είναι καθόλα επιτρεπτό (και μάλιστα προβάλλεται ως προτέρημα για το λαό) το φάρμακο να παράγεται και να διακινείται ως εμπόρευμα, να αποτελεί πεδίο κερδοφορίας και έντονων ανταγωνισμών. Αυτή είναι η πολιτική και της κυβέρνησης. Απλά, παίρνουν μέτρα υπέρ της ανταγωνιστικότητας και όταν αυτή φτάνει στα φαινόμενα έλλειψης φαρμάκων, τότε λένε ότι φταίει η ...διαφθορά.

Πριν από λίγες μέρες ο Σύνδεσμος Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας απείλησε ευθέως με ελλείψεις φαρμάκων εξαιτίας ανεξόφλητων υποχρεώσεων του δημοσίου, αλλά κι επειδή δε βρίσκουν συμφέρουσες τις τελευταίες τιμολογήσεις. Δηλαδή, ή καθόλου φάρμακα ή ακριβά φάρμακα στην αγορά, τη στιγμή που το φάρμακο θα έπρεπε να δίνεται δωρεάν. Ετσι, 17 εταιρείες έχουν καταθέσει αιτήσεις για απόσυρση 43 φαρμάκων, 25 σκευάσματα είναι αναντικατάστατα και για 4 από αυτά τίθεται θεραπευτικό πρόβλημα και εισάγονται από το Ινστιτούτο Φαρμακευτικής Ερευνας και Τεχνολογίας. Το 2012 κατατέθηκαν αιτήσεις για αποσύρσεις 223 φαρμάκων και τελικά αποσύρθηκαν 203 φάρμακα, έναντι 99 αποσύρσεων φαρμάκων το 2011. Ελλειψη προκαλείται και από τις «παράλληλες εξαγωγές», δηλαδή όταν φαρμακοβιομήχανοι και φαρμακαποθήκες διακινούν τα σκευάσματα σε άλλες χώρες της ΕΕ. Από αυτήν τη συνδιαλλαγή κερδίζει και η ελληνική και η ξένη φαρμακαποθήκη και οι βιομήχανοι. Ομως έτσι εφοδιάζουν με λιγότερα εμπορεύματα την αγορά.

Κάθε άλλο παρά για «κυκλώματα» πρόκειται. Το αντίθετο. Οι υπαίτιοι είναι οι ίδιοι οι νόμοι της καπιταλιστικής οικονομίας -ανταγωνιστικότητα, κερδοφορία, ανάπτυξη, επενδύσεις- που όλες οι κυβερνήσεις και φυσικά η ΕΕ πίνουν νερό στο όνομά τους. Η πλειοψηφία του λαού όμως, όπως και οι αυτοαπασχολούμενοι φαρμακοποιοί, συνθλίβονται από αυτές τις «ιερές» έννοιες του καπιταλισμού. Το λαϊκό κίνημα πρέπει τουλάχιστον να συμφωνήσει ποιος είναι ο εχθρός του λαού που δεν μπορεί να βρει την υγειά του και να διατυπώσει αιτήματα που θα τον πολεμούν και θα τον συνθλίψουν. Το φάρμακο δε μπορεί να είναι εμπόρευμα και όσο η παραγωγή, έρευνα, διακίνηση και εισαγωγή του καθορίζεται με βάση τους κανόνες της αγοράς, τόσο θα μεγαλώνουν τα προβλήματα και οι εκβιασμοί σε βάρος της υγείας των εργατικών - λαϊκών οικογενειών.