ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

«Επιστροφή στη... δουλεία»

Γρηγοριάδης Κώστας

«'Η δουλεύεις απλήρωτος ή τέρμα το επίδομα ανεργίας» ήταν οι «επιλογές» που έδωσε η βρετανική κυβέρνηση σε ανέργους στο πλαίσιο του προγράμματος «επιστροφή στη δουλειά». Μία γυναίκα που υποχρεώθηκε να γεμίζει ράφια και να σφουγγαρίζει πατώματα για 6 μήνες σε σούπερ μάρκετ απλήρωτη, και ένας μηχανικός που αρνήθηκε να καθαρίζει έπιπλα τριάντα ώρες εβδομαδιαία, επίσης απλήρωτος, και του έκοψαν τελικά το επίδομα, προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη το 2011. Και το Εφετείο τούς δικαίωσε κρίνοντας ότι το πρόγραμμα αντιστοιχεί σε δουλεία.

Η περίπτωση δείχνει αφενός μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα προγράμματα που «προσφέρουν» οι Ευρωενωσιακές κυβερνήσεις, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και τα οποία έχουν πάγιο χαρακτηριστικό στον ένα ή τον άλλο βαθμό την προσφορά των ανέργων στους επιχειρηματίες ως φτηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα. Δείχνει επίσης ότι ακόμα και τα αστικά δικαστήρια φτάνουν να μιλούν για «δουλεία» όταν αναφέρονται στους όρους που επιβάλλονται. Βέβαια, για τις στρατιές των ανθρώπων τους οποίους πουλούν και αγοράζουν με πρόσχημα την κρίση, η διέξοδος δεν περνά μέσα από τη «Δικαιοσύνη», αλλά από το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Αλλωστε, το αστικό κράτος ξέρει να φέρνει τους νόμους στα μέτρα του και έτσι η βρετανική κυβέρνηση αναζητεί πλέον άλλη «φόρμουλα» για να κάνει την ίδια δουλειά, βαφτίζοντας το πρόγραμμα «εθελοντικό». Εθελοντική δουλεία δηλαδή...

Με ψίχουλα και «κοινωνική οικονομία»...

Συστάσεις στα κράτη - μέλη της ΕΕ απηύθυνε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, να «ενισχύσουν τις κοινωνικές επενδύσεις με στόχο την ανάπτυξη και την κοινωνική συνοχή». Ο επίτροπος Απασχόλησης, Λ. Αντορ, σε συνέντευξη Τύπου αναφέρθηκε στα προς αξιοποίηση κονδύλια για την Ελλάδα, προσθέτοντας ότι «η Επιτροπή εργάζεται με τις ελληνικές αρχές για την οικοδόμηση και ανάπτυξη της κοινωνικής οικονομίας στη χώρα».

Τι ακριβώς είναι όλα αυτά; Ο φόβος της ευρωένωσης για τους λαούς και την αντίδρασή τους στη στρατηγική της που τους γονατίζει. Ο επίτροπος Απασχόλησης εξήγησε στη συνέχεια ότι «οι κοινωνικές επενδύσεις είναι καθοριστικής σημασίας αν θέλουμε να βγούμε από την κρίση ισχυρότεροι, με μεγαλύτερη συνοχή και ανταγωνιστικότεροι». Αναφέρεται στην αξιοποίηση μεθόδων διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, συμφιλίωσης του λαού με τη φτώχεια, έτσι που να αμβλύνεται η δυσαρέσκεια και η οργή και να αποσοβείται ο κίνδυνος γενίκευσης των λαϊκών αντιδράσεων και ανάπτυξης λαϊκών αγώνων. Πόσο πιο καθαρά να το πει ο Λ. Αντορ;: «Οι κοινωνικές επενδύσεις σήμερα βοηθούν ώστε να μην χρειαστεί τα κράτη - μέλη να πληρώσουν πολύ ακριβότερους λογαριασμούς από οικονομικής και κοινωνικής άποψης αύριο».

Το ότι δεν τους πήρε ο πόνος για τα βάσανα του λαού, πέραν του ότι είναι οι ίδιοι που τα προκαλούν, επιβεβαιώνεται και απ' τη διευκρίνιση του επιτρόπου ότι οι «επενδύσεις στο ανθρώπινο κεφάλαιο και στην κοινωνική συνοχή» θα γίνουν εντός του πλαισίου των «υπαρχόντων δημοσιονομικών περιορισμών» και αποτελεί προϋπόθεση για την «επίτευξη των στόχων της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"», της στρατηγικής δηλαδή που συντίθεται από μέτρα - κόλαφο για τους λαούς.

... επιχειρούν να καλύψουν τα αντιλαϊκά εγκλήματα

Οι σημαντικότερες - κατά την Ευρωπαϊκή Επιτροπή - προκλήσεις που καλείται να διαχειριστεί η ΕΕ είναι η αύξηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, καθώς και το ρεκόρ της ανεργίας, ιδιαίτερα των νέων. Γνωρίζοντας ότι και η φτώχεια και η ανεργία θα αποτελούν μόνιμο συνοδοιπόρο των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, παρεμβαίνουν για να καναλιζάρουν τις αντιδράσεις.

Η αμαρτωλή «κοινωνική οικονομία» στην οποία επενδύουν αποσκοπεί ακριβώς στη διαχείριση της εξαθλίωσης, στην εκτόνωση των κραυγαλέων κοινωνικών αντιθέσεων και την ενδυνάμωση της κοινωνικής συνοχής, της υποταγής δηλαδή του λαού στα μονοπώλια. Ταυτόχρονα υποβοηθά στην απόσυρση του κράτους από τομείς όπως Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια και άρα το μεγάλωμα της «πίτας» που κατασπαράζουν τα μονοπώλια. Εδώ σκοπεύουν να πιάσουν με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια.

Κι αξίζει να σημειώσουμε ότι αυτούς τους σχεδιασμούς σιγοντάρει και ο ΣΥΡΙΖΑ που δε χάνει ευκαιρία να υμνήσει την «κοινωνική συνοχή», ενώ έχει εκφραστεί θετικά για την «κοινωνική οικονομία», του μέσου με το οποίο η ΕΕ των μονοπωλίων επιδιώκει να εξαγοράσει τη σιωπή των θυμάτων της βάρβαρης ταξικής της στρατηγικής και μάλιστα κυριολεκτικά με ψίχουλα.

Ετοιμάζουν τη νέα σφαγή των μισθών

Κρυστάλλινη ομολογία ότι η αντεργατική επίθεση θα κλιμακωθεί αποτέλεσαν οι δηλώσεις των κομμάτων της διαχείρισης, το Σαββατοκύριακο που πέρασε. Δηλώσεις - φυσικά - που δε συνιστούν έκπληξη. Αντίθετα, επιβεβαιώνουν πόσο ασυμβίβαστα είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων και τα συμφέροντα των μεγαλοεπιχειρηματιών. Ξεμπροστιάζουν τον εμπαιγμό όσων εμφανίζονται ως υπερασπιστές του λαού, αλλά στην πραγματικότητα σκάβουν το λάκκο του, αφού κρατούν απείραχτα τα μονοπώλια, με τα κλειδιά της οικονομίας στα δικά τους χέρια.

Η δήλωση της επιτρόπου Θαλασσίων Υποθέσεων και Αλιείας Μαρίας Δαμανάκη ότι «η θέση της Κομισιόν τελικά αφήνει το θέμα ανοιχτό (σ.σ. της παραπέρα μείωσης του κατώτερου μισθού)» δεν είναι παρά παραδοχή του ότι η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας προϋποθέτει τη διαρκή συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων. Οσοι εμφανίστηκαν οργισμένοι ή ξαφνιασμένοι, θέλουν ο εργαζόμενος λαός να ξεχάσει πως «βουλιάζει» καθημερινά στην εξαθλίωση, ακριβώς γιατί αυτό επιβάλλει η διάσωση του μεγάλου κεφαλαίου. Το ίδιο το τρίτο μνημόνιο συνδέει «το σύστημα του κατώτατου μισθού» με «την αποτελεσματικότητα στην προώθηση της απασχόλησης» και «τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας». Οι ίδιοι οι εκπρόσωποι των μονοπωλιακών ομίλων δηλώνουν πως είναι η μείωση του «μισθολογικού κόστους» που δίνει κίνητρα στις νέες επενδύσεις.

Από κοντά και όλα τα κόμματα που αναζητούν «υγιή» ή «πατριωτική» επιχειρηματικότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθαρίζει πως οι μισθοί των εργαζομένων θα αποκατασταθούν «εφόσον η οικονομία επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης» (βλ. συνέντευξη Γ. Σταθάκη στο «Βήμα της Κυριακής»). Δηλαδή, δε διαφωνεί να φορτώνονται οι εργάτες τα βάρη μιας κρίσης για την οποία δεν ευθύνονται στο ελάχιστο, αλλά και να επισπευστεί εκείνη η ανάπτυξη που όχι μόνο θα πατά στην ακόμα πιο άγρια εκμετάλλευση των εργατών, αλλά και θα μπουκώσει τα μονοπώλια κέρδη προετοιμάζοντας, αναπόφευκτα, την επόμενη, ακόμα πιο βαθιά, κρίση. Ενώ, η Χρυσή Αυγή έτρεξε να κατηγορήσει τους «τοκογλύφους» για τα σχέδια νέας μείωσης μισθών, ώστε να κρύψει το ρόλο που και η ίδια έχει αναλάβει εδώ και καιρό, ως ντίλερ των αναγκών των επιχειρηματιών, τους οποίους καλεί να απολύσουν τους αλλοδαπούς για να ξεζουμίζουν μόνο Ελληνες...

Ολοι όσοι μιλούν γενικά για την «ανάπτυξη», δεν μπορούν να κρύψουν το εξής: πως μπούσουλας στις επιλογές και τις προτεραιότητές τους, είναι οι ανάγκες των μονοπωλίων. Εξαρτώντας την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών από τα κέρδη των επιχειρήσεων, τις θέτουν υπό διαρκή αμφισβήτηση και «αναπροσαρμογή». Με λίγα λόγια, συνδέουν το τι μισθό, ωράριο, Σύμβαση, τι ζωή θα έχει τελικά ο εργάτης, από το τι (και αν) περισσεύει κάτι στον εκάστοτε εργοδότη του, γενικά στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ολοφάνερα λοιπόν, βρισκόμαστε μπροστά σε μια νέα επίθεση στους μισθούς. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο αναμονής ή καθυστέρησης. Αμεσα πρέπει να οργανωθεί η πάλη με αιχμή την υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), τη διεκδίκηση Συμβάσεων με αυξήσεις. Να αξιοποιηθεί η πρόταση του ΠΑΜΕ για την ΕΓΣΣΕ σε συνελεύσεις και συσκέψεις σε χώρους δουλειάς. Να αναλάβουν τα συνδικάτα την ευθύνη που τους αναλογεί στην άμεση οργάνωση της κλιμάκωσης του αγώνα (ήδη το ΠΑΜΕ έχει καλέσει για τον καθορισμό των επόμενων πρακτικών βημάτων για τη συνέχεια του αγώνα, αλλά και τις διαπραγματεύσεις για την ΕΓΣΣΕ). Να δυναμώσει με επιμονή και αποφασιστικότητα η αναμέτρηση με τη μεγαλοεργοδοσία και τους υπηρέτες της, ολόπλευρα. Συνδικαλιστικά, πολιτικά, ιδεολογικά.

Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ

«Μεταρρυθμίσεις» πάση θυσία (των εργαζομένων)

Ημερήσιος Κήρυκας

Τον «ανηφορικό δρόμο» της ολοκλήρωσης των «μεταρρυθμίσεων» που «απαιτεί ο εκσυγχρονισμός του τόπου» επιλέγουν οι ντόπιοι μεγαλοεπιχειρηματίες, αρνούμενοι να «λιποψυχήσουν» μπροστά «στο μέγεθος των αναγκαίων αλλαγών και να αδρανήσουμε για άλλη μια φορά αφήνοντας να πάνε χαμένες όλες οι προσπάθειες και όλες οι θυσίες αυτών των ετών». Τα παραπάνω ανέφερε, χτες, ο πρόεδρος του ΣΕΒ, Δ. Δασκαλόπουλος, μιλώντας στη συνέλευση των μετόχων της Τράπεζας της Ελλάδας.

Μόνο που οι θυσίες και η ανηφόρα των «μεταρρυθμίσεων» αφορούν αποκλειστικά τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες και τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν από την εφαρμοζόμενη φιλομονοπωλιακή πολιτική, προκειμένου να διασφαλιστούν τα υπερκέρδη των ισχυρότερων εκπροσώπων του κεφαλαίου.

Αυτό το σημείο το αποσιώπησε ο μεγαλοεπιχειρηματίας, που επισήμανε στους συναδέλφους του και μόνο γι' αυτούς ότι «η προσδοκία που καλλιεργείται για ανάκαμψη το 2014 δεν είναι ουτοπική. Αλλά θα χρειαστεί σκληρή δουλειά, συνέπεια και επιμονή για να υλοποιηθεί».

Συνεχίζοντας να μιλά αποκλειστικά στους μεγαλοεπιχειρηματίες, υποστήριξε ότι «έχουμε τις δυνατότητες να βγούμε με το κεφάλι ψηλά από την κρίση», αλλά φρόντισε να προειδοποιήσει εμμέσως για το ενδεχόμενο λαϊκού ξεσηκωμού (προειδοποιώντας για την αναγκαιότητα αντιμετώπισής του, άλλωστε αν δεν επιχειρεί αυτό τότε προς τι η αναφορά;), λέγοντας ότι από τον Ιούνη και μετά παύουν η χρηματοδότηση των πρωτογενών ελλειμμάτων και η δυνατότητα εξωτερικού δανεισμού για την εσωτερική δημοσιονομική διαχείριση, οπότε «ή θα τα καταφέρουμε, ή θα βρεθούμε αντιμέτωποι με μια κοινωνική και πολιτική αναταραχή απρόβλεπτων διαστάσεων και συνεπειών».

Παπαγεωργίου Βασίλης

Εμπαίζει τους εργάτες

Παπαγεωργίου Βασίλης

Ποιοι κρύβονται πίσω από το βύθισμα των εργαζομένων στην εξαθλίωση; Οι «τοκογλύφοι»! Τάδε έφη Χρυσή Αυγή, σε ανακοίνωση που έβγαλε με αφορμή τις νέες δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών για την επίθεση σε μισθούς και δικαιώματα. Και αναρωτιόμαστε: Οταν η Χρυσή Αυγή γυρνάει τους νομούς και τα εργοστάσια της χώρας και ζητά από την εργοδοσία να διώξει τους μετανάστες για να προσλάβει ή να κρατήσει τους Ελληνες εργάτες, με τις ίδιες αντεργατικές της απαιτήσεις, είναι οι «τοκογλύφοι» που προωθούν το τσάκισμα των μισθών; Είναι οι «τοκογλύφοι» αυτοί που σημειώνουν την ανάγκη να στηριχτούν οι (ντόπιοι) επιχειρηματίες και υπερθεματίζουν για τις φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις των πλουτοκρατών, όπως κάνει η Χρυσή Αυγή με τους εφοπλιστές;

Οπως όλοι οι υποστηρικτές του μεγάλου κεφαλαίου, έτσι και η Χρυσή Αυγή βρίσκει διάφορες ταμπέλες για να εξωραΐζει τη βαρβαρότητα της ανάπτυξης που υπηρετεί τα μονοπώλια και να κρύβει πως αυτή είναι ταυτισμένη με τη συντριβή όχι μόνο των μισθών αλλά του συνόλου των δικαιωμάτων και της ζωής των εργαζομένων.

Θέλει το λαό υποταγμένο

«Σωματεία εργαζομένων» στα μέτρα του μεγάλου κεφαλαίου με τους εργαζόμενους υποταγμένους στις βουλές του, επιχειρεί να στήσει η νεοναζιστική οργάνωση Χρυσή Αυγή, ώστε να περνούν με τις ελάχιστες αντιδράσεις τα πιο σκληρά μέτρα συγκυβέρνησης, ΕΕ, τρόικας. Π.χ. αναγνωρίζοντας ότι δεν έχει έρεισμα στην αγροτιά, αναγγέλλει ότι «θα προχωρήσει στη σύσταση συνδικαλιστικού φορέα στο αγροτικό κίνημα, πραγματικά ακομμάτιστο που θα πρεσβεύει τα δίκαια των Ελλήνων αγροτών». Δηλαδή να στήσει δική της παράταξη βαφτίζοντάς την «ακομμάτιστο φορέα» (ακομμάτιστος από τα... άλλα κόμματα, αλλά καπελωμένος από τη Χρυσή Αυγή!) για να γκρουπάρει τους αγρότες σε μια πολιτική «μια από τα ίδια», υπέρ μεγάλου κεφαλαίου και ΕΕ, και κατά των μικρών αγροτών που αγκομαχούν για να τα φέρουν βόλτα. Τα ίδια σχεδιάζει να κάνει στους ταξιτζήδες, εξαγγέλλει δε ότι «σύντομα θα εξαπλωθεί και σε άλλους επαγγελματικούς κλάδους για τη σύσταση ακομμάτιστων πατριωτικών συνδικαλιστικών φορέων που θα υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Ελλήνων επαγγελματιών». Ακριβώς κατ' επιταγή των αφεντικών να διαχωρίζει τους βιοπαλαιστές ανάλογα με την καταγωγή, τη φυλή, το θρήσκευμά τους, διασπώντας τους να αδυνατίζει τον αγώνα τους, προς όφελος των αφεντικών. Πρόσθετη υπηρεσία των φασιστοειδών στη μεγαλοεργοδοσία, κοντά σε μια σειρά άλλες, όπως οι επιθέσεις σε πρωτοπόρους εργάτες και μαθητές ενώ προπαγανδίζουν κηρυγμένες απεργίες ενάντια στα μέτρα κυβέρνησης - ΕΕ - τρόικας (που τάχα αντιμάχεται η καθ' όλα συστημική οργάνωση), τα 18 ευρώ μεροκάματο δίχως ασφάλιση που πάνε να επιβάλλουν σε μια σειρά περιοχές, η δοξολογία τους προς τους εφοπλιστές, τα πρόσθετα μέτρα (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις) που ζητούν στη Βουλή υπέρ βιομηχάνων και μεγαλοεπιχειρηματιών κ.ο.κ.

Η επιχειρηματική δράση στην Υγεία και η περίπτωση της Αγγλίας

«Χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από γνωστές "αποτυχίες"του εθνικού συστήματος Υγείας της Βρετανίας, παραδέχεται τώρα η κυβέρνηση Κάμερον (...) Το 1/4 των θανάτων παιδιών χαρακτηρίζονται συνέπεια "γνωστών ελλείψεων" (εξειδικευμένο προσωπικό) και το 43% οφείλονται σε "παράγοντες που ενδεχομένως θα μπορούσαν να έχουν αντιμετωπιστεί (...) Τουλάχιστον τα μισά παιδιά που νοσούσαν από μηνιγγίτιδα την πρώτη φορά που πήγαν στον γιατρό είχαν πέσει θύματα λανθασμένης διάγνωσης και χρειάστηκε επανεξέταση όταν χειροτέρευσαν κατά πολύ τα συμπτώματά τους».

Τα παραπάνω είναι μόνο μερικά στοιχεία που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στην εφημερίδα «The Times» και είναι ενδεικτικά του τι συμβαίνει στον τομέα της Υγείας σε μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα τα τελευταία χρόνια. Και μάλιστα τα στοιχεία για τα παιδιά έρχονται λίγο καιρό μετά από τη δημοσιοποίηση έρευνας για εκατοντάδες θανάτους ενηλίκων, λόγω κακής λειτουργίας και ανεπάρκειας προσωπικού σε βρετανικά νοσοκομεία.

Θυμίζουμε ότι τα τελευταία χρόνια στη Μεγάλη Βρετανία υλοποιούνται οι λεγόμενες Συμπράξεις Δημόσιου - Ιδιωτικού Τομέα. Μέσα στο διάστημα που προχωρά αυτή η πολιτική, οι κλίνες στα δημόσια νοσοκομεία έχουν μειωθεί κατά 4.000. Θυμίζουμε, επίσης, ότι τον περασμένο Φλεβάρη ανακοινώθηκε και επίσημα η πρώτη περίπτωση νοσοκομείου (Χίντσινγκμπρουκ στο Χάντινγκτον,) που προσφέρεται βορά προς εκμετάλλευση στο κεφάλαιο, με πρόσχημα «τη διάσωσή του από τη χρεοκοπία». Ταυτόχρονα, το πρόγραμμα περικοπών στο όνομα της «δημοσιονομικής πειθαρχίας» προβλέπει ακόμα και το κλείσιμο 20 δημόσιων νοσοκομείων.

Αυτές είναι μερικές μόνο από τις συνέπειες της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην Υγεία. Αλλωστε, και στη χώρα μας, που υλοποιείται αντίστοιχη πολιτική, οι εργαζόμενοι, οι λαϊκές οικογένειες βιώνουν τι σημαίνει να μην μπορούν να πάνε στο γιατρό το παιδί τους που είναι άρρωστο ή να περιμένουν μήνες για ένα ραντεβού και να χρειαστεί να πληρώσουν για να έχουν την υγειά τους. Γι' αυτό είναι αναγκαιότητα για το λαό να καταργηθεί κάθε επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Πρόνοια.

Η επίθεση στην Ασφάλιση συνεχίζεται

Οι ριζικές περικοπές στις συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η δραματική μείωση των παροχών κάθε είδους όλων σχεδόν των Ταμείων, η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης σε όλους τους συνταξιούχους, ολόκληρο δηλαδή το αντιασφαλιστικό ντελίριο που ξεδιπλώθηκε τα τρία τελευταία χρόνια, ήταν μόνο η αρχή του πολέμου σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η επίθεση αυτή θα έχει συνέχεια. Οι δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων, τα σχέδια που επεξεργάζονται κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση, δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός θα κορυφωθεί. Ούτε τα σημερινά ανυπόφορα επίπεδα συντάξεων και παροχών από τα Ταμεία δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.

Στην κατεύθυνση αυτή ήδη κινείται η κυβέρνηση σχεδιάζοντας την παραπέρα ενοποίηση των ταμείων κύριας ασφάλισης που με το ενιαίο σύστημα παροχών και εισφορών, στοχεύει στο παραπέρα «κλάδεμα» κύριων συντάξεων που αποδίδονται σήμερα. Παράλληλα με τη δημιουργία ενός μεγάλου Επικουρικού Ταμείου στο οποίο εντάσσονται όλα τα μεγάλα ταμεία επικουρικής ασφάλισης και η συντριπτική πλειοψηφία ασφαλισμένων και συνταξιούχων και κυρίως με το νέο τρόπο υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων, αλλά και της πρόβλεψης ότι δε θα αποδίδεται συγκεκριμένη σύνταξη, αλλά το ύψος της θα καθορίζεται κάθε χρόνο ανάλογα με τις εισφορές και τα αποθεματικά του Ταμείου, η επικουρική σύνταξη θα μετατραπεί σε ένα πενιχρό βοήθημα, χωρίς ούτε αυτό να είναι εξασφαλισμένο. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με τα εφάπαξ, τα οποία πλέον εξαρτώνται από τη βιωσιμότητα των Ταμείων και τα αποθεματικά τους, που έτσι και αλλιώς έχουν λεηλατηθεί.

Τα παραπάνω βέβαια δεν είναι «ελληνική πατέντα». Εχουν δρομολογηθεί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπηρετούν τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια και της ατζέντας «Ευρώπη 2020». Στοχεύουν στην επέκταση των ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης σε βάρος των δημόσιων συστημάτων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας μέσα από τη σύνδεσή τους με το προσδόκιμο ζωής και στον περιορισμό όλων των προβλέψεων για «πρόωρη» συνταξιοδότηση. Γενικός κανόνας όλων αυτών των παρεμβάσεων είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερα χρόνια και να λαμβάνουν μικρότερες συντάξεις και λιγότερες παροχές. Και βέβαια στρατηγική επιδίωξη των ανατροπών είναι η απαλλαγή του καπιταλιστικού κράτους και της εργοδοσίας από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, μεταφέροντας όλα τα βάρη στις πλάτες των ασφαλισμένων που θα είναι και οι μοναδικοί χρηματοδότες.

Στο ερώτημα, πού θα φτάσει η κατάσταση και με την Κοινωνική Ασφάλιση, μέχρι πόσο θα πέσουν οι συντάξεις, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Μέχρι εκεί που το επιτρέψουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι οι ασφαλισμένοι. Οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό. Θα συνεχίσουν να «κόβουν» και να αρπάζουν, όσο το κίνημα δε βάζει φρένο στο αντιλαϊκό αμόκ. Γιατί ο μόνος που μπορεί να ορθώσει τείχος στην καταστροφή που απειλεί το λαό, είναι ο ίδιος με τους αγώνες του. Αγώνες που για την Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να έχουν στο κέντρο τους όχι μόνο την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, αλλά και την απαίτηση να πληρώσει γι' αυτή το κράτος και οι εργοδότες, να διεκδικήσει και να παλέψει για ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές στο ύψος των σημερινών αναγκών.