«'Η δουλεύεις απλήρωτος ή τέρμα το επίδομα ανεργίας» ήταν οι «επιλογές» που έδωσε η βρετανική κυβέρνηση σε ανέργους στο πλαίσιο του προγράμματος «επιστροφή στη δουλειά». Μία γυναίκα που υποχρεώθηκε να γεμίζει ράφια και να σφουγγαρίζει πατώματα για 6 μήνες σε σούπερ μάρκετ απλήρωτη, και ένας μηχανικός που αρνήθηκε να καθαρίζει έπιπλα τριάντα ώρες εβδομαδιαία, επίσης απλήρωτος, και του έκοψαν τελικά το επίδομα, προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη το 2011. Και το Εφετείο τούς δικαίωσε κρίνοντας ότι το πρόγραμμα αντιστοιχεί σε δουλεία.

Η περίπτωση δείχνει αφενός μέχρι πού μπορούν να φτάσουν τα προγράμματα που «προσφέρουν» οι Ευρωενωσιακές κυβερνήσεις, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της ανεργίας και τα οποία έχουν πάγιο χαρακτηριστικό στον ένα ή τον άλλο βαθμό την προσφορά των ανέργων στους επιχειρηματίες ως φτηνή εργατική δύναμη χωρίς δικαιώματα. Δείχνει επίσης ότι ακόμα και τα αστικά δικαστήρια φτάνουν να μιλούν για «δουλεία» όταν αναφέρονται στους όρους που επιβάλλονται. Βέβαια, για τις στρατιές των ανθρώπων τους οποίους πουλούν και αγοράζουν με πρόσχημα την κρίση, η διέξοδος δεν περνά μέσα από τη «Δικαιοσύνη», αλλά από το γκρέμισμα αυτού του σάπιου συστήματος. Αλλωστε, το αστικό κράτος ξέρει να φέρνει τους νόμους στα μέτρα του και έτσι η βρετανική κυβέρνηση αναζητεί πλέον άλλη «φόρμουλα» για να κάνει την ίδια δουλειά, βαφτίζοντας το πρόγραμμα «εθελοντικό». Εθελοντική δουλεία δηλαδή...