«Το γεύμα του λαθρομετανάστη: 3 φορές πιο ακριβό από του φοιτητή». Ξεχείλιζε από ρατσιστικό δηλητήριο ο πρωτοσέλιδος τίτλος του «Πρώτου Θέματος», αναδεικνύοντας με εκκωφαντικό τρόπο τις ευθύνες των αστικών ΜΜΕ στην καλλιέργεια κλίματος μίσους κατά των θυμάτων των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της άγριας εκμετάλλευσης των μονοπωλίων. Ο τίτλος - μνημείο ρατσισμού και ξενοφοβίας διαβάζεται σκόπιμα σε πολλαπλά επίπεδα. «Ο λαθρομετανάστης τρώει καλύτερα από τον φοιτητή», «ο λαθρομετανάστης τρώει το γεύμα του φοιτητή», «ο λαθρομετανάστης στερεί κονδύλια σίτισης από το φοιτητή»... Το δηλητηριώδες μήνυμα είναι κάτι παραπάνω από εύληπτο: Ο «λαθρομετανάστης» είναι η αιτία του κακού. Οπως ήταν στο παρελθόν γιατί έπαιρνε τις θέσεις εργασίας, γιατί έπαιρνε τις θέσεις στα νοσοκομεία, στους παιδικούς σταθμούς, κ.ο.κ. Στοχοποιούνταν και ενοχοποιούνταν για τα πάντα οι μετανάστες, ακριβώς για να μείνουν στο απυρόβλητο οι πραγματικές αιτίες και ένοχοι, τα αδηφάγα μονοπώλια και ο καπιταλισμός. Επινοούν διαρκώς νέες απίθανες «απειλές» του φοβερού εχθρού, ακριβώς για να δικαιολογούν το ανελέητο κυνήγι σε βάρος του, ενώ αδιαφορούν, αν δεν υποθάλπουν με τέτοια προπαγάνδα, τη δράση των φασιστικών συμμοριών που δρουν για τον ίδιο «ιερό» σκοπό, την «επανακατάκτηση των πόλεων». Δικαιολογούν επίσης ως «παράπλευρες απώλειες» τις εν ψυχρώ δολοφονίες μεταναστών από φασιστοειδή, που τυγχάνουν εξόφθαλμης ανοχής και «προστασίας». Ο λαός πρέπει να θωρακιστεί από το δηλητήριο του ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του εθνικισμού, να απορρίψει κάθε πολιτική και πρακτική του «διαίρει και βασίλευε», κάθε ενέργεια που οδηγεί στην καλλιέργεια έχθρας ανάμεσα στους λαούς. Ο αγώνας Ελλήνων και αλλοδαπών εργαζομένων μεταναστών μέσα από τα εργατικά σωματεία, σε κάθε μορφής συσπείρωση στις γειτονιές, πρέπει να είναι κοινός για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους βάζοντας στο στόχαστρο τον κοινό πραγματικό εχθρό, τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Οπως και η δράση ενάντια στις φασιστικές εγκληματικές συμμορίες.
Ανακάλυψαν «φιλική συμπόρευση»...
«Φιλική συμπόρευση του ΠΑΜΕ με την ΠΑΣΚΕ» ανακαλύπτει σε ανακοίνωσή της η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΑΠ) του ΣΥΡΙΖΑ, μετά την πρόσφατη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΓΣΕΕ. Δύο τινά συμβαίνουν: Η οι εκπρόσωποί τους δεν άκουσαν κουβέντα από την τοποθέτηση του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ που ανέδειξε ολοκληρωμένα γιατί η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) αποτελεί μέρος του προβλήματος για τους εργάτες, ή η ΑΠ κάνει ότι δεν καταλαβαίνει. Αλλά μήπως η ΑΠ δεν είναι και αυτή μέρος του προβλήματος γι' αυτό πασχίζει να αντιστρέψει την πραγματικότητα; Η κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια; Θα τους συμβουλεύσουμε λοιπόν να ξαναδούν ολόκληρη την τοποθέτηση του ΠΑΜΕ, που ο «Ρ» δημοσίευσε την επομένη της συνεδρίασης. Θα τους επισημάνουμε, επίσης, ότι το ΠΑΜΕ αρνείται κάθε συμπόρευση με τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, συστηματικά και αταλάντευτα. Σε αντίθεση με την ΑΠ, που ακόμα και σήμερα - που δήθεν έχει υψώσει τους τόνους αντιπαράθεσης με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ - σε μια σειρά χώρους συνεργάζεται μαζί της. Σε αντίθεση με την ΑΠ που μοιράζεται με τις δυνάμεις αυτές κοινές αγωνίες, για την πορεία της ανταγωνιστικότητας, τη στήριξη των επιχειρήσεων, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας (βλ. τη στήριξη των μονοπωλίων).
... για να κρύψουν τη στρατηγική τους συμφωνία
Ας μιλήσουμε, όμως, καθαρά: Η ΑΠ ούτε μπορεί ούτε και θέλει να διαφωνήσει με τα έργα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Είναι χαρακτηριστικό πως, στην ίδια ανακοίνωση, η ΑΠ υπογραμμίζει πως η ηγεσία της ΓΣΕΕ είναι «αγκιστρωμένη στην αδράνεια». Αλλά η αλήθεια είναι πως εδώ και χρόνια δρα ακούραστα και ολόπλευρα για να δεχτούν οι εργάτες όλες τις αντεργατικές ανατροπές. Στην ίδια κατεύθυνση, στην ομιλία που έκανε στη συνεδρίαση το στέλεχος της ΑΠ Ζ. Πεπές υπογράμμισε: «Δεν πίστεψε η ηγετική ομάδα της ΠΑΣΚΕ ποτέ ότι η ΓΣΕΕ πρέπει να οργανώσει ένα ισχυρό μέτωπο αντιπαράθεσης με την πολιτική του μνημονίου». Δηλαδή, το πρόβλημα ήταν η ...έλλειψη πίστης ή η απουσία επιχειρημάτων, που δεν κατόρθωσαν να βάλουν την ΠΑΣΚΕ στο δρόμο της αντιπαράθεσης; Αλλά ποιο δρόμο; Αυτόν του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή της άλλης, της αντιμνημονιακής διαχείρισης και όχι της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, ως μονόδρομου των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Μήπως δεν ήταν συνειδητή η επιλογή των ηγεσιών αυτών να στηρίξουν τις ανάγκες της «επιχειρηματικότητας»; Μήπως, τελικά, αυτές οι ηγεσίες, απλά... ξεστράτισαν κι έρχεται τώρα η ΑΠ για να τις βάλει στο σωστό δρόμο και να βρει μια καλή συνταγή για να πετύχει το... γλυκό, που στη γεύση του όμως θα παραμένει γλυκό μόνο για το μεγάλο κεφάλαιο;
Τον ... προσαρμόζουν γρήγορα
Οι «ανησυχίες» που διατύπωσε το ΔΝΤ, στην πρόσφατη έκθεση αξιολόγησης, για την άνοδο της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, ήταν αναμενόμενο ότι θα χρησιμοποιηθούν απ' τον ίδιο για να τονώσει το ξεθωριασμένο «αντιμνημονιακό» του προφίλ. Η παρέμβαση αυτή, του έδωσε την ευκαιρία να πλασαριστεί σαν δήθεν φόβητρο και αντίπαλο δέος στην τρόικα και την κυβέρνηση. Εδώ ισχύει το «αλλού τα κακαρίσματα κι αλλού γεννούν οι κότες». Στην πραγματικότητα, τέτοιες παρεμβάσεις δεν παίζουν άλλο ρόλο πέραν της άσκησης πίεσης στον ΣΥΡΙΖΑ να επιταχύνει την ήδη ταχύτατη πορεία πλήρους προσαρμογής του, με δεδομένη τη στρατηγική του για διαχείριση του συστήματος, στη βάση ενός άλλου μείγματος, με μεγαλύτερες δόσεις μέτρων ενίσχυσης των καπιταλιστικών επενδύσεων.
Η μέθοδος είναι δοκιμασμένη. Οσο περισσότερο οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί υπενθυμίζουν - με τον τρόπο που κρίνουν πρόσφορο κάθε φορά - στον ΣΥΡΙΖΑ ότι η ανέλιξή του στο αστικό πολιτικό σκηνικό και, πολύ περισσότερο, η αναβάθμισή του σε διαχειριστή της αστικής εξουσίας περνάνε μέσα απ' την πλήρη αποσαφήνιση της πρότασής του, την αποψίλωσή της από κάθε ίχνος ρητορείας ενάντια στον πυρήνα της στρατηγικής των μονοπωλίων, έστω και για λόγους δημαγωγίας και ψηφοθηρίας, τόσο περισσότερο ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ ανταποκρίνεται και προσαρμόζεται ακόμα και σε φραστικό επίπεδο. Αυτό επιβεβαιώνουν οι συναντήσεις του ΣΥΡΙΖΑ πότε με τον Σόιμπλε και πότε με το ΔΝΤ, οι κομπασμοί ότι τον αναβάθμισαν σε συνομιλητή τους. Παρακάμπτοντας το γεγονός ότι κάτι τέτοιο δε θα ήταν δυνατόν αν δεν είχε προηγουμένως εγκαταλείψει ακόμα και τις κορόνες ενάντια στα μνημόνια, πίσω από τις οποίες άλλωστε ήθελε να κρύψει τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, που γεννά μνημόνια και μέτρα.
«
Σίγουρα οι Γερμανοί άκουσαν με ανακούφιση τη δήλωση Τσίπρα ότι "δεν θα σταματήσουμε την προσπάθεια για δημοσιονομική σταθεροποίηση", ότι "στόχος είναι τα πρωτογενή πλεονάσματα"», διαπιστώνει η «Αυγή της Κυριακής», επιβεβαιώνοντας τα παραπάνω. Προηγουμένως, είχαν ακούσει με ευαρέσκεια την απάντηση στο ερώτημα αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να ασκήσει διαχείριση εντός του καπιταλιστικού συστήματος: «Εντός του συστήματος, προφανώς. Αυτό είναι το διακύβευμα σήμερα για την ελληνική οικονομία και την ελληνική κοινωνία» (Γ. Σταθάκης, ΝΕΤ). Για να το πετύχουν αυτό, θα συνεργαστούν και με όσους ως τα χτες ξόρκιζαν δημαγωγικά, προκειμένου να ψαρέψουν στα θολά νερά της λαϊκής δυσαρέσκειας. Οπως, για παράδειγμα, με την Μέρκελ, αφού σύμφωνα με τον Γ. Μηλιό, που κλήθηκε να απαντήσει σχετικά, «οι κυβερνήσεις πάντα συνεργάζονται μέσα στο πλαίσιο των θεσμών της Ενωσης».
Οσο για την κατηγορία ότι άλλα λέει στα μπαλκόνια κι άλλα στα σαλόνια, η απάντηση του Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αποστομωτική και εξαιρετικά αποκαλυπτική: «Αν αφήσουμε στην άκρη την αυτονόητη διαφορά ύφους που επιβάλλει το πλαίσιο της συζήτησης κάθε φορά (μόνο άσχετοι μιλάνε ακριβώς το ίδιο ανεξάρτητα από το πλαίσιο) το πραγματικό ζήτημα έχει να κάνει με την πολιτική ουσία». Για τα μονοπώλια η διαχείριση της εξουσίας τους, και μάλιστα σε περίοδο οξύτατης κρίσης, είναι πολύ σοβαρή υπόθεση. Πριν την αναθέσουν στον οποιονδήποτε πρέπει να είναι απολύτως βέβαιο ότι δε θα διακινδυνεύσει ούτε η πλέον αμελητέα πλευρά της στρατηγικής ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας τους, που περνάει πάνω απ' τα ερείπια των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης.
Βάσω ΝΙΕΡΡΗ
Πίσω από τις «επενδύσεις» και τα πανηγύρια
Γρηγοριάδης Κώστας
Για τις «νέες επενδύσεις» της COSCO «εκτός αρχικού σχεδιασμού, που θα ενισχύσουν την ετήσια δυναμικότητα του Σταθμού Εμπορευματοκιβωτίων (ΣΕΜΠΟ) κατά 1,1 εκατ. teu (σ.σ. «teu» είναι μονάδα μέτρησης και αντιστοιχεί σε ένα εμπορευματοκιβώτιο) σε ετήσια βάση» θριαμβολογούσαν δημοσιεύματα του ναυτιλιακού Τύπου αναφέροντας μάλιστα ότι «τελικός στόχος» είναι «τα 4,7 εκατ. teu κατ' έτος από 3,6 εκατ. teu που ήταν η συμβατική υποχρέωση της εταιρείας, σύμφωνα με τη σύμβαση παραχώρησης». Δηλαδή, στην ουσία μιλάμε για 4,7 εκατ. εμπορευματοκιβώτια.
Ομως τα δημοσιεύματα αυτά, αλλά και η συγκυβέρνηση που παρουσιάζει την παραχώρηση του ΣΕΜΠΟ του ΟΛΠ στην COSCO δε βγάζουν κιχ, για το ότι οι «επενδύσεις» και τα κέρδη της COSCO φέρουν τη σφραγίδα της πιο άγριας εκμετάλλευσης σε βάρος των εργαζομένων. Το ΣΕΜΠΟ παραδόθηκε στο μονοπώλιο «καθαρό» από εργασιακά δικαιώματα για να επιβάλει αυτό με τη σειρά του από εκ περιτροπής εργασία μέχρι την μαύρη ανασφάλιστη εργασία.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά, για να ιδιωτικοποιηθεί με βάση τις κατευθύνσεις της ΕΕ και το υπόλοιπο λιμάνι, βρίσκεται σε εξέλιξη η επιχείρηση «σάρωσης» των εργασιακών δικαιωμάτων και των εργαζομένων στον ΟΛΠ. Αυτή είναι η «ανάπτυξή» που προωθούν. Μισθοί πείνας, εργασιακής εξαθλίωσης και κόλασης γι' αυτούς που παράγουν τον πλούτο, γι' αυτούς που με τον ιδρώτα τους έχτισαν τις τεράστιες υποδομές όπως τα λιμάνια, απίστευτα κέρδη και για τα μονοπώλια.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Κόλαση για το λαό η διάσωση του καπιταλισμού
Γρηγοριάδης Κώστας
«Απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων ή νέα μείωση μισθών και συντάξεων», «Εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις ή νέα μείωση μισθών και συντάξεων», «Πάταξη της φοροδιαφυγής ή νέα μείωση μισθών και συντάξεων»... Τα παραπάνω (ψευτο) διλήμματα επανέρχονται με ένταση από την κυβέρνηση και τους ξένους συμμάχους της (ΕΕ-ΔΝΤ-ΕΚΤ) προκειμένου να εκβιάσουν τη συναίνεση και υποταγή του λαού στις «μεταρρυθμίσεις» που έχουν δρομολογηθεί για να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων και να ανακάμψει η κερδοφορία τους. Ο λαός κάθε φορά καλείται να διαλέξει τάχα το «μικρότερο κακό», αλλά στην πράξη έχει αποδεχθεί ότι δε γλιτώνει τίποτα, το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει, αφού τόσο η μείωση των μισθών και των συντάξεων όσο και οι «μεταρρυθμίσεις» αποτελούν αναπόσπαστα τμήματα μιας ενιαίας στρατηγικής σωτηρίας των μονοπωλίων και του καπιταλισμού μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και της εξαθλίωσης του λαού. Δεν πρόκειται λοιπόν να διασωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις ακόμα και αν υλοποιηθούν πλήρως οι ιδιωτικοποιήσεις, όσες απολύσεις και αν γίνουν στο δημόσιο, ακριβώς γιατί «τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής» και «οι διαρθρωτικές αλλαγές» πάνε χέρι χέρι και αυτό προβλέπεται από τα μνημόνια και το μεσοπρόθεσμο. Αντίθετα, οι μισθοί και οι συντάξεις θα μειωθούν περαιτέρω, όπως ομολόγησε άθελά του(;) ο υπουργός Εργασίας Γ. Βρούτσης στην προχτεσινή δήλωσή του, όπου αφήνει ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο νέας μείωσης του κατώτατου μισθού το 2014 με γνώμονα «τη μείωση της ανεργίας και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας»... Την ίδια στιγμή, το ΔΝΤ επαναφέρει το ζήτημα της κατάργησης των «ωριμάνσεων» (τριετίες, διετίες), πράγμα που σημαίνει καταβαράθρωση όλων των μισθών στα επίπεδα του κατώτατου. Επίσης, η «τελική αναμόρφωση» του ασφαλιστικού, που προανήγγειλε προχτές ο Γ. Βρούτσης φέρνει νέα μείωση συντάξεων σε πολλά Ταμεία από 15%-30%... Οσο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αυτή καταλήγει πάντα σε νέες φοροεπιδρομές στα λαϊκά νοικοκυριά, τώρα φέρνει και κατασχέσεις σπιτιών και δήμευση περιουσιών... Ο λαός πρέπει να αποφασίσει να βάλει τέλος στη σφαγή του για χάρη της κερδοφορίας.
Οι καλύτερες υπηρεσίες...
Μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να βγαίνει στα κεραμίδια καταγγέλλοντας τα κόμματα της συγκυβέρνησης για συγκάλυψη της υπόθεσης με τη λίστα Λαγκάρντ, ο ίδιος όμως παίρνει πάνω του τη συγκάλυψη του πραγματικά υπεύθυνου για όλα τα σκάνδαλα και τη συγκάλυψη του μεγαλύτερου όλων, της κλεψιάς του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου από μια χούφτα μονοπώλια.
Αντιγράφουμε απ' την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη σχετική συζήτηση στη Βουλή: «Η συζήτηση που διεξάγεται σήμερα και αφορά το κορυφαίο θέμα, το πώς αυτή η έρμη χώρα και αυτός ο έρημος λαός έφθασε σε αυτή την κατάντια της λεηλασίας, έχει να κάνει με το ποιοι διαχειρίστηκαν τις τύχες αυτού του τόπου και με το καθεστώς της κλεπτοκρατίας που στήθηκε όλα αυτά τα χρόνια (...) Τρία χρόνια τώρα που όλοι οι υπόλοιποι έχουν γονατίσει (...) κάποιοι κρατούσαν στους υπολογιστές τους (...) καλά κρυμμένα μυστικά και στοιχεία που αφορούσαν στον πλούτο και στις καταθέσεις μιας διαπλεκόμενης ολιγαρχίας πολιτικής και οικονομικής, που, όλως τυχαίως, διαχειρίστηκε τις τύχες αυτού του τόπου για πολλά χρόνια. Μιας συμμορίας διαπλοκής και διαφθοράς που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εγκαθίδρυση αυτού του καθεστώτος της κλεπτοκρατίας που μας κυβερνά (...) Οι σκελετοί μιας ατελείωτης σειράς σκανδάλων της κλεπτοκρατίας που χρεοκόπησε τη χώρα (...) Το σύστημα της κλεπτοκρατίας που οδήγησε τη χώρα στα βράχια και λεηλάτησε το λαό μας στοχοποιούμε (...) Και δηλώνουμε σε όλους τους τόνους ότι απαιτούμε κάθαρση και δικαιοσύνη, μετά την ύβρη που διεπράχθη σε αυτό τον τόπο».
Τι λέει στο λαό; Λέει ότι για όλα φταίνε οι κλέφτες και οι διαπλεκόμενοι με αυτούς πολιτικοί. Για την κρίση, για τα μέτρα φταίνε όσοι παρανόμησαν και πως αν αυτοί τιμωρηθούν θα επέλθει κάθαρση, δικαιοσύνη και ο λαός θα ανασάνει! Δε θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερη υπηρεσία στο σύστημα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης απ' το να συσκοτίζει ότι μεγαλύτερο ακόμα σκάνδαλο απ' τη «φυγάδευση» πλούτου προκειμένου να μη φορολογηθεί, είναι το γεγονός ότι άλλοι τον παρήγαγαν με το μόχθο τους και άλλοι τον καρπώνονται και τον διαχειρίζονται μετά κατά το δοκούν...
... στο σύστημα της εκμετάλλευσης
Αυτό είναι νόμιμο, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, καλώς συμβαίνει, κανένα πρόβλημα, άλλωστε αυτό το σύστημα θέλει να διαχειριστεί. Και συσκοτίζει ότι η ύπαρξή του είναι συνυφασμένη με τα σκάνδαλα, τη διαπλοκή, τη διαφθορά, σάπιο καθώς είναι «μολύνει» και όσους το υπηρετούν... Οτι η ύπαρξή του εγγυάται ότι οι καπιταλιστές θα έχουν στη διάθεσή τους όλα τα μέσα για να προστατεύουν τον πλούτο που κλέβουν απ' τους παραγωγούς του. Συσκοτίζει ότι δεν έφεραν τα σκάνδαλα την κρίση, αντίθετα την κρίση γέννησε το σκάνδαλο που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκαλύπτει, ο ασύλληπτος πλούτος που παράχθηκε και κατέληξε σε μια χούφτα άρπαγες και δεν μπορεί να βρει κερδοφόρα διέξοδο.
Ο ισχυρισμός του ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής, η τιμωρία όσων ενέχονται στα σκάνδαλα, θα «καθαρίσει» τον καπιταλισμό, θα τον εξυγιάνει και θα ανακουφίσει το λαό, είναι πέρα έως πέρα έωλος. Πουθενά, σε καμία χώρα, δεν ανακουφίστηκε ο λαός επειδή διαλευκάνθηκε κάποιο σκάνδαλο ή επειδή μπήκαν στα κρατικά ταμεία χρήματα απ' τη φοροδιαφυγή. Η ίδια η ύπαρξη του καπιταλισμού είναι σκάνδαλο που γεννάει όλα τα υπόλοιπα. Σαν τα κεφάλια της Λερναίας Υδρας, ένα μπορεί να κόβεται και δέκα να φυτρώνουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ απλώνει ασπίδα προστασίας γύρω απ' αυτό το σύστημα, για να μείνει αθέατο σε όποιον αναζητά τον υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν, για να το κρατήσει στο απυρόβλητο. Για να μη συνειδητοποιήσει ο λαός ότι φιλολαϊκή προοπτική μπορεί να ανοίξει μόνο η πάλη εναντίον του και η ανατροπή του.
Η χίμαιρα της εκεχειρίας
Για αποκλιμάκωση της επίθεσης που δέχεται ο ελληνικός λαός από την τρόικα και την εγχώρια αστική τάξη, τους επόμενους μήνες, μιλούσαν κάποιες εφημερίδες την προηγούμενη Κυριακή. Δεν ξέρουμε αν επιδιώκουν να δημιουργήσουν αυταπάτες ότι, τάχα μου, μετά τις άγριες και κατά κύματα επιθέσεις που δέχτηκαν οι εργαζόμενοι, από το 2010 μέχρι τώρα, ήρθε η ώρα της κατάπαυσης του πυρός. Η πραγματικότητα, όμως, άλλα δείχνει. Γιατί ήταν η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ, που στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της υποστήριξε ότι το 2013 θα είναι μία δύσκολη χρονιά. Να υπενθυμίσουμε επίσης τις παρεμφερείς δηλώσεις του Ελληνα υπουργού Οικονομικών, ο οποίος επίσης έχει ισχυριστεί επανειλημμένα ότι το 2013 θα είναι μία δύσκολη χρονιά... Στην πρόσφατη μάλιστα συνέντευξη που παραχώρησε στο ειδησεογραφικό πρακτορείο «Ρόιτερς», «αποκάλυψε» ότι δέχεται πολύπλευρες πιέσεις για χαλάρωση του προγράμματος λιτότητας, αλλά αυτός... ανθίσταται σθεναρά. Κάλεσε μάλιστα τις «υγιείς δυνάμεις» της κοινωνίας «να αντισταθούν» σε τέτοιες λογικές.
Αλλά δεν είναι μόνο οι δηλώσεις των επίσημων πολιτικών παραγόντων, που υπενθυμίζουν ότι η επίθεση σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων κλιμακώνεται και εντείνεται. Είναι η ίδια η εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, που μας πείθει ότι ο άγριος ταξικός πόλεμος σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Η ίδια η συγκυβέρνηση έχει χαρακτηρίσει το 2013 έτος προώθησης των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Και σε μια ταξική κοινωνία, όπως η ελληνική, οι όποιες μεταρρυθμίσεις προωθούνται από το αστικό πολιτικό σύστημα έχουν ταξικά χαρακτηριστικά. Η συρρίκνωση των νοσοκομειακών μονάδων θα πλήξει περαιτέρω το βαρύτατα τραυματισμένο δημόσιο σύστημα Υγείας. Το ίδιο θα συμβεί και στο χώρο της Παιδείας, όπου επίσης προωθείται πρόγραμμα σύμπτυξης σχολών σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Οι μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση οδηγούν σε απολύσεις προσωπικού, σε χτύπημα των εργασιακών σχέσεων, στην υπογραφή «εσωτερικού μνημονίου» με τους φορείς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, με στόχο τον έλεγχο των δαπανών σε τέτοιο βαθμό ώστε να συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο ή και να καταργήσουν τις όποιες κοινωνικές δραστηριότητες έχουν εναπομείνει.
Πόσο υποκριτικές είναι οι απόψεις περί κήρυξης προσωρινής, έστω, ειρήνης, αποκαλύπτεται και από την πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ, η οποία ήρθε να υπενθυμίσει ότι ο πόλεμος που διεξάγεται στην Ελλάδα θα σταματήσει μόνο όταν η εργατική τάξη σηκώσει λευκό πανί και κηρύξει συνθηκολόγηση και υποταγή στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Στο πολυσέλιδο κείμενο του ΔΝΤ περιγράφονται μία προς μία οι ανατροπές που θα πρέπει να λάβουν χώρα έως το 2016. Μεταξύ άλλων προβλέπονται: «Στοχευμένες απολύσεις» 27.000 δημοσίων υπαλλήλων του στενού και ευρύτερου δημόσιου τομέα, παράταση της εφαρμογής της λεγόμενης «εισφοράς αλληλεγγύης» και για τη διετία 2015 - 2016, νέες περικοπές κοινωνικών επιδομάτων, κατάργηση των ωριμάνσεων (ό,τι έχει εναπομείνει από την Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας) και προώθηση του νέου φορολογικού νομοσχεδίου έως τον ερχόμενο Ιούνη. Ο κατάλογος των νέων παρεμβάσεων δεν έχει τέλος, καθώς το ΔΝΤ σαφώς υπονοεί στην έκθεσή του τη λήψη και νέων μέτρων για την κάλυψη του «χρηματοδοτικού κενού» τη διετία 2015 - 2016. Από την πλευρά του ο υπουργός Απασχόλησης άνοιξε και πάλι το πολύπαθο ασφαλιστικό.
Στον άγριο αυτό πόλεμο δεν υπάρχει θέση ούτε για αυταπάτες, ούτε για ουδετερότητες. Ο καθένας καλείται να διαλέξει στρατόπεδο. Και η απεργία το Φλεβάρη πρέπει να είναι μια καλή απάντηση.
Feeds
