«Να ανακαταλάβουμε τις πόλεις μας» διακήρυσσε προεκλογικά η ΝΔ και ο Αντ. Σαμαράς, στοχοποιώντας ευθέως τους μετανάστες ως πηγή όλων των κακών για όσα συμβαίνουν στις λαϊκές γειτονιές, εκεί όπου δρουν ανενόχλητα κάθε είδους κυκλώματα ελεγχόμενα από Ελληνες και ξένους. «Η πόλη μας ανήκει» κραυγάζει τώρα το Μέτωπο Νεολαίας της Χρυσής Αυγής διακινώντας σχετικά αυτοκόλλητα, μικρογραφίες τραμπούκων με ρόπαλα στα χέρια. Σε αγαστή συνεργασία οι δυο τάχα συγκρουόμενοι πόλοι (ΝΔ και Χρυσή Αυγή) πασχίζουν να εμπεδώσουν την καταστολή, τη βία της αστικής τάξης σε κάθε δρόμο, κάθε γειτονιά, να υπερασπιστούν την εξουσία των μονοπωλίων τώρα που η καπιταλιστική κρίση καλπάζει, να καταπνίξουν εν τη γενέσει της κάθε λαϊκή αντίδραση. Η Χρυσή Αυγή ορμώμενη από το κυβερνητικό σύνθημα για την πόλη την «καθαρίζει» από τους μετανάστες με ανείπωτη εγκληματική βία. Αλλωστε, ο Χρυσαυγίτης με το ρόπαλο που εικονίζεται στο αυτοκόλλητο, αυτό δείχνει. Καμιά επανάπαυση, κανένας εφησυχασμός. Το εργατικό λαϊκό κίνημα σε επαγρύπνηση, τους απομονώνει και τους αποκαλύπτει, τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούν, τα συμφέροντα που υπηρετούν. Ανοίγει δρόμο για λαϊκή εξουσία, ο λαός να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου που παράγει παραμερίζοντας και κάθε τραμπούκο του συστήματος.
«Ψήψος εμπιστοσύνης»...
Πανηγυρικό τόνο προσπάθησε να δώσει η κυβέρνηση και τα προσφιλή της media στη συμφωνία που υπέγραψε η «Hewlett Packard» (αμερικανική πολυεθνική παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής τεχνολογίας) και η κινεζική ναυτιλιακή εταιρεία «Cosco» για τη μεταφορά των προϊόντων της πρώτης με το στόλο της δεύτερης στο λιμάνι του Πειραιά κι από 'κει στις αγορές της Ευρώπης με τα τρένα της ΤΡΑΙΝΟΣΕ.
Αρκετές μέρες μετά την ανακοίνωση της συμφωνίας, κανένας -ούτε από πλευράς πολιτικής ηγεσίας υπουργείου Ανάπτυξης, ούτε και από τη διοίκηση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ- δεν είναι σε θέση να πει τι ακριβώς περιλαμβάνει η συμφωνία σχετικά με τη χρονική της διάρκεια ή το αντίτιμο που θα καταβάλει η «Cosco» στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, παρά μόνο γενικές αναφορές περί «ψήφου εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία» από μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες και άλλες γενικόλογες αναφορές περί «αλλαγής του κλίματος» και «αύξησης των θέσεων εργασίας» στο μέλλον κλπ. Ειδικά για τις «θέσεις εργασίας» πρέπει να σημειώσουμε ότι εξαρχής αποκλείστηκε οποιοδήποτε ενδεχόμενο για προσλήψεις στον ΟΣΕ, καθώς η παραπάνω συμφωνία θα υλοποιηθεί με το υπάρχον προσωπικό. Αρα η σχετική κυβερνητική υπόσχεση αφορά τα «μεροκάματα Κίνας» και τις «κινεζικές» σχέσεις εργασίας. Αυτή την ανάπτυξη πασχίζει να κάνει η κυβέρνηση. Ενίσχυση των καπιταλιστών με προσφορά εργατών χωρίς δικαιώματα...
Κουβάρι που πνίγει το λαό
Το πρόσφατο Γιούρογκρουπ και όσα ακολούθησαν, επιβεβαιώνουν ότι οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα και στο εσωτερικό τους έχουν μπει σε φάση όξυνσης. Οι ανταγωνισμοί τους είναι πιο ορατοί κάτω από το φως της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, άρα και πιο δύσκολο να γεφυρωθούν. Βασικό πεδίο αντιπαράθεσης είναι ποιος θα υποστεί τη μικρότερη ζημιά από την καταστροφή κεφαλαίου την οποία προϋποθέτει το ξεπέρασμα της κρίσης και την οποία προσπαθούν να κάνουν ελεγχόμενα. Τα μέτρα για τη βίαιη υποτίμηση της εργατικής δύναμης προηγήθηκαν και τώρα ήρθε η ώρα να καταστραφεί κεφάλαιο. Ενα μέρος από αυτό, βρίσκεται με τη μορφή ομολόγων του ελληνικού χρέους στα χέρια της ΕΚΤ και των κρατών - μελών της Ευρωζώνης. Πάνω εκεί γίνεται ο καυγάς.
Το ΔΝΤ πιέζει για κούρεμα, εκπροσωπώντας χώρες με ανταγωνιστικά συμφέροντα προς την Ευρωζώνη. Επιδιώκει δηλαδή να χρεωθεί η Ευρωζώνη μεγαλύτερο κομμάτι από τη ζημιά που προκαλεί η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας. Η Ευρωζώνη αντιδρά και προτείνει λύσεις διαχείρισης με μικρότερο κόστος για τα μονοπώλιά της. Αυτή είναι η μια πλευρά. Η άλλη έχει να κάνει με τις αντιθέσεις στο εσωτερικό της Ευρωζώνης. Για παράδειγμα, η Ιταλία και η Ισπανία, ακόμα και η Γαλλία, έχουν συμφέρον από μια πιο δραστική διευθέτηση της περίπτωσης της Ελλάδας, θέλοντας να πλήξουν τη Γερμανία και προσδοκώντας ανάλογη μεταχείριση αν η οικονομία τους κυλίσει βαθύτερα στην κρίση. Δεν είναι τυχαίο το αντι-γερμανικό μέτωπο που συγκροτούν στα επιμέρους, ζητώντας άλλο μείγμα διαχείρισης της κρίσης πιο «φιλικό» στα δικά τους μονοπώλια, που είναι ανταγωνιστικά σ' αυτά της Γερμανίας.
Αντιθέσεις όμως εκφράζονται ακόμα και στο εσωτερικό της ίδιας χώρας. Για παράδειγμα, υπάρχουν μερίδες της πλουτοκρατίας που πιέζουν τη γερμανική κυβέρνηση να δεχτεί την καταστροφή κεφαλαίου που συνεπάγεται η ελεγχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδας, για να αποφύγει μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία με επιπτώσεις στο ευρώ. Δεικτική των παραπάνω είναι η κριτική που ασκούν οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες στην κυβέρνηση Μέρκελ. 'Η η προσπάθεια του Γερμανού τραπεζίτη και μέλους του εκτελεστικού συμβουλίου της ΕΚΤ Γ. Ασμουσεν, να πιέσει τη Γερμανία να εγκαταλείψει την αδιάλλακτη στάση της απέναντι στο ενδεχόμενο να κουρευτεί μέρος από το ελληνικό χρέος που κατέχει ο λεγόμενος «επίσημος τομέας». Οι αντιθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανάμεσα στα κράτη - μέλη της ίδιας διακρατικής ένωσης, ακόμα και ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας στο εσωτερικό της ίδιας χώρας, έχει να κάνει και με τις ιδιαίτερες επιδιώξεις τους για διείσδυση στην Ελλάδα.
Για παράδειγμα, το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων έχει αυξήσει τον ανταγωνισμό για το ποια μονοπώλια θα ελέγξουν την Ενέργεια, τις μεταφορές και άλλους στρατηγικούς τομείς. 'Η υπάρχουν καπιταλιστές που θα μπορούσαν να απογειώσουν τα κέρδη τους αν η Ελλάδα επέλεγε άλλες στρατηγικές συμμαχίες σε παγκόσμιο επίπεδο κι αποχωρούσε από το ευρώ. Ολα αυτά συνθέτουν το κουβάρι των ανταγωνισμών που βρίσκονται σε φάση κορύφωσης και γίνεται προσπάθεια να συμβιβαστούν. Το πρώτο συμπέρασμα είναι ότι ο λαός είναι το θύμα της αστικής διαχείρισης, ανεξάρτητα από μείγμα και συμβιβασμό. Το δεύτερο είναι πως δεν υπάρχει καμιά σιγουριά ότι οι μεταξύ τους αντιθέσεις θα συνεχίσουν να καταλήγουν σε πρόσκαιρους συμβιβασμούς ή θα εκφραστούν αργά ή γρήγορα ακόμα και με εμπλοκή σε έναν περιφερειακό ή γενικευμένο πόλεμο.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Μέρα με τη μέρα όλο και πιο αστικά...
Παπαγεωργίου Βασίλης
«Εμείς καλλιεργούμε ιδιαίτερες σχέσεις με τις χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου που αντιμετωπίζουν οξύτερα την κρίση» λέει ο ΣΥΡΙΖΑ σε «non paper», με αφορμή την εξέλιξη στο Γιούρογκρουπ και την εκκρεμότητα με τη δόση του δανείου, και προβάλλει ως διέξοδο τη «διαπραγμάτευση για τη διευθέτηση του χρέους στο πλαίσιο μιας ευρωπαϊκής συμφωνίας με διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, πάγωμα αποπληρωμής και ρήτρα ανάπτυξης». Αναζητά λοιπόν επειγόντως συμμαχίες με αστικές κυβερνήσεις, των Γαλλίας Ιταλίας, Ισπανίας, Πορτογαλίας, δηλαδή άλλους ιμπεριαλιστές συμμάχους, κόντρα στη Μέρκελ, για την αντιμετώπιση της κρίσης. Φανερό ότι ενδιαφέρεται, επείγεται, και προβάλλει γραμμή σωτηρίας του κεφαλαίου από την καταστροφική κρίση. Συνδέει την αποπληρωμή του χρέους με «ρήτρα ανάπτυξης», δηλαδή να αποπληρώνεται όχι στις προθεσμίες του, αλλά όταν υπάρξει ανάκαμψη της οικονομίας και θα κάνει διαπραγμάτευση, αλλά στο «πλαίσιο ευρωπαϊκής συμφωνίας», δηλαδή, υπόσχεται ότι θα επιτύχει να επιβάλει άλλη πολιτική, αστικής διαχείρισης, αλλά μόνο αν αυτή επιβληθεί σε όλη την ΕΕ. Με τα μονοπώλια κάποιων χωρών της λυκοσυμμαχίας, ενάντια στα μονοπώλια άλλων χωρών της λυκοσυμμαχίας. Δηλαδή υποτάσσει το λαό στο λάκκο των λεόντων.
Και προτείνει την «εφαρμογή ενός σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης σε παραδοσιακούς και νέους κλάδους και τομείς της οικονομίας με τράπεζες υπό δημόσιο έλεγχο, δημοσιονομική εξισορρόπηση, ώστε να μηδενιστεί το πρωτογενές έλλειμμα που χρησιμοποιείται ως μοχλός πίεσης, αλλά να μηδενιστεί με τρόπο που θα αντιμετωπίζει τις κατεπείγουσες κοινωνικές ανάγκες, θα αναδιανέμει δίκαια τον πλούτο». Τι λέει; Οτι θέλει να μηδενίσει το έλλειμμα. Αστική διαχείριση, και η κυβέρνηση και η ΕΕ το επιχειρούν, βεβαίως με διαφορετικό μείγμα πολιτικής. Ανάπτυξη της οικονομίας, της καπιταλιστικής, δε μιλά για άλλη οικονομία, με παραγωγική ανασυγκρότηση, δηλαδή με ενίσχυση των βιομηχάνων, των μεγαλεμπόρων, με την προσέλκυση ξένων επενδυτών κλπ., αυτά τα έχει πει πολλάκις. Αλλά αυτό το περί «δημοσιονομικής εξισορρόπησης για να μηδενιστεί το έλλειμμα με τρόπο που να αντιμετωπίζει τις κατεπείγουσες κοινωνικές ανάγκες», σημαίνει πως θα φροντίζει ώστε οι εξαθλιωμένοι να μη μείνουν χωρίς φαΐ και πεθάνουν μέχρι να εξοικονομήσει το κράτος χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις. Ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών είναι αναγκαστικός και τώρα λόγω ανακεφαλαιοποίησης, ενώ αναδιανομή δεν μπορεί να γίνει αφού δεν υπάρχει κρατικό χρήμα, ενώ οι καπιταλιστές θέλουν φτηνούς εργάτες. Μέρα με τη μέρα κάνει πιο φανερή την πολιτική του για τη σωτηρία του κεφαλαίου.
Οι θυσίες του λαού γίνονται κέρδη του κεφαλαίου...
Παπαγεωργίου Βασίλης
«ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΕΙ να πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού», μας δηλώνει μαχητικός και αποφασισμένος ο πρωθυπουργός. Ετοιμος στη συνέχεια να εφορμήσει στο ... Γιούρογκρουπ.
Τον βεβαιώνουμε ότι τέτοιο πράγμα δεν πρόκειται να συμβεί, ανεξαρτήτως του αν θα προσπαθήσει ή όχι. Γιατί αυτά που χάνει με την πολιτική της κυβέρνησής του ο Ελληνας εργαζόμενος, δεν ...εξατμίζονται.
Αντιθέτως, ακολουθούν πολύ συγκεκριμένη - προκαθορισμένη θα λέγαμε - πορεία και καταλήγουν σε επίσης πολύ συγκεκριμένες «τσέπες», χαρτοφυλάκια, ισολογισμούς εταιρειών και παχυλές τραπεζικές καταθέσεις ή εμβάσματα.
Για παράδειγμα, δεν πρόκειται να πάνε «χαμένοι» οι πρόσθετοι φόροι, θα καταλήξουν στις τράπεζες. Ούτε οι μειωμένοι μισθοί θα πάνε στις πολυεθνικές και τους βιομήχανους με τη μορφή επιπλέον κερδών.
Ούτε και οι περικοπές σε Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση θα ...χάσουν το δρόμο τους. Αντιθέτως, ουρά κάνουν οι ιδιωτικές εταιρείες (ιδιωτικά νοσοκομεία, ασφαλιστικές κ.λπ.) για να πάρουν το μερίδιό τους.
Οσο για τις μειώσεις κονδυλίων στην Τοπική Διοίκηση, εκεί να δείτε «πάρτι». Λέτε να λείψουν οι ιδιώτες που θα «τσεπώσουν» τους έξτρα φόρους που καλούνται να επιβάλουν οι δήμοι; Αποκλείεται...
Το ποιος θα πάρει τις ... «θυσίες» το βρήκαμε. Τώρα το ποιος θα πάρει τις «χασούρες» από τα σενάρια που πλέκονται στην ΕΕ και στο ΔΝΤ για τον περιορισμό του ελληνικού χρέους δε θέλει και πολλή φαντασία να το καταλάβουμε.
Από εδώ το έχουν, από εκεί το έχουν, πάντα βρίσκουν τους πιο ευφάνταστους τρόπους για να μεταφέρουν το βάρος της κρίσης στους λαούς. Ούτε και αυτή τη φορά, λοιπόν, θα καταλήξουν σε αδιέξοδο.
Μπορεί να τρώγονται μεταξύ τους για διάφορα πράγματα, ξέρουν όμως να ενώνονται, όταν πρόκειται για τον κοινό εχθρό τους, δηλαδή τους εργαζόμενους, που επιδιώκουν να απομυζούν ολοένα και περισσότερο.
Γρηγοριάδης Κώστας
Οι μόνες θυσίες που δεν πάνε χαμένες
Γρηγοριάδης Κώστας
«Δεν πρόκειται να αφήσω να πάνε χαμένες οι θυσίες του ελληνικού λαού», ξιφούλκησε από τις Βρυξέλλες ο πρωθυπουργός, παριστάνοντας με απωθητικό τρόπο τον προστάτη των συμφερόντων του λαού. Οι πρωτόγνωρες και δίχως έλεος θυσίες στις οποίες έχουν υποβάλει το λαό τα τελευταία χρόνια οι κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας είναι «από χέρι» χαμένες, γιατί γίνονται στο βωμό της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και της σωτηρίας της πλουτοκρατίας. Δεν είναι λοιπόν «ανταποδοτικές», δεν πρόκειται δηλαδή να επωφεληθεί στο ελάχιστο ο λαός στο μέλλον, γιατί χάνονται στα δίχως πάτο πιθάρια (διάβαζε θησαυροφυλάκια) των επιχειρηματικών ομίλων. Ακριβώς γι' αυτό ο λαός θα καλείται να κάνει νέες θυσίες και μάλιστα με τη φαιδρή δικαιολογία να μην πάνε... χαμένες οι προηγούμενες θυσίες, πράγμα που συμβαίνει κατά κόρον τις τελευταίες δεκαετίες. Ούτε βέβαια πρόκειται να «δικαιωθούν» οι θυσίες του λαού επειδή το Γιούρογκρουπ της Δευτέρας θα αποφασίσει, εκτός απροόπτου, για την εκταμίευση της δόσης, όπως υπαινίσσεται δόλια ο Αντ. Σαμαράς, ο οποίος στην πραγματικότητα θέλει να δικαιώσει την άγρια σφαγή του λαού μέσω της δόσης. Μέσα από την πείρα του ο λαός όμως έχει μάθει ότι δόση σημαίνει νέα μέτρα, νέα μνημόνια, άρα νέες θυσίες... Ποτέ οι δόσεις των δανείων δεν πήγαν για να βελτιωθεί η ζωή του λαού, αλλά για να γεμίσει τα θησαυροφυλάκιά της η πλουτοκρατία. Είναι καιρός λοιπόν ο λαός να φωνάξει με σθένος «Οχι άλλες θυσίες για την πλουτοκρατία» και να δείξει τη δύναμή του οργανώνοντας την αντεπίθεσή του σε τόπους δουλειάς και γειτονιές, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, βάζοντας διαρκώς στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξουσίας και της απαλλαγής από το ζυγό των μονοπωλίων. Οι θυσίες σ' αυτόν τον αγώνα πράγματι αξίζουν και είναι οι μόνες που δεν πάνε χαμένες.
Αλλος ο δρόμος του λαού
«Το ανώτατο οικονομικό κατεστημένο της Ελλάδας οδηγείται εκόν άκον περίπου σε ευθανασία. Οι όροι ανακεφαλαιοποιήσεως των τραπεζών θέτουν εκτός σκηνής τις διοικήσεις των πιστωτικών ιδρυμάτων της χώρας, οι οποίες διαδραμάτισαν κυρίαρχο ρόλο τις τελευταίες δεκαετίες. Οι εξελίξεις στο τραπεζικό σύστημα θα έχουν μοιραίες συνέπειες σε πλείστες όσες επιχειρήσεις που επιβίωναν χάρις σε «ειδικές σχέσεις» με την κρατούσα πολιτική και οικονομική τάξη της χώρας. Θα ήταν παράλογο εάν από τη σάρωση του οικονομικού συστήματος διασωζόταν το πολιτικό κατεστημένο της μεταπολιτεύσεως». Τις μεγάλες ανακατατάξεις και ανατροπές στο σύστημα εξουσίας των μονοπωλίων που προκαλεί η βαθιά και παρατεταμένη καπιταλιστική κρίση επιχειρεί να προσεγγίσει χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο της «Καθημερινής» απ' όπου και το παραπάνω απόσπασμα. Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση ότι άλλοτε ισχυρά τμήματα της εγχώριας πλουτοκρατίας συνθλίβονται ή θα συνθλιβούν, εξαιτίας της καταστροφής μέρους του κεφαλαίου από την κρίση, αλλά και από τον ανελέητο ανταγωνισμό των επιχειρηματικών ομίλων για το ξαναμοίρασμα των αγορών και της «λείας» από την καταλήστευση του λαού. Σε καμία περίπτωση όμως οι διαμάχες και οι συγκρούσεις μεταξύ των διαφόρων τμημάτων της οικονομικής ολιγαρχίας δεν αναιρούν στο ελάχιστο την κυρίαρχη στρατηγική επιδίωξή της για μετακύλιση των βαρών της κρίσης στα βάρη του λαού και έξοδο από αυτήν, πατώντας πάνω στα ερείπια των εργασιακών και λαϊκών δικαιωμάτων, στην απόλυτη και σχετική φτώχεια και εξαθλίωση του λαού. Σε αυτό το στρατηγικό στόχο υπάρχει απόλυτη ομοφωνία και πλήρης στήριξη από σύσσωμη την αστική τάξη. Ενιαία, λοιπόν, πρέπει να την αντιμετωπίζουν η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να στοιχηθούν πίσω από επιμέρους τμήματα της πλουτοκρατίας και να παγιδευτούν από τις πολιτικές δυνάμεις που θέλουν να τα εκφράσουν. Υπάρχει ο δικός τους δρόμος, ο δρόμος της ρήξης και ανατροπής με την εξουσία των μονοπωλίων.
Δοκιμάζουν να ποντάρουν σε άλλο άλογο;
Το τελευταίο διάστημα δεν περνάει απαρατήρητη μια «στροφή» του ΔΟΛ σε αντιγερμανική και αντι-Μέρκελ προπαγάνδα, η οποία μόνο τυχαία δεν μπορεί να θεωρηθεί όταν μιλάμε για το συγκρότημα - ναυαρχίδα των πιο ισχυρών μερίδων της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Την προηγούμενη Κυριακή, το «Βήμα» παραπονιόταν για τον «αφελληνισμό» των τραπεζών, με τον τρόπο που προωθείται η ανακεφαλαιοποίησή τους, ρίχνοντας βέλη στη στάση της Γερμανίας. Στην ίδια έκδοση, υπήρχε ρεπορτάζ που αναδείκνυε την εκτίμηση του ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική διαχείρισης του Ομπάμα στις ΗΠΑ. Σειρά είχαν χτες τα ΝΕΑ, τα οποία, μετά το Γιούρογκρουπ, κατήγγειλαν την Μέρκελ ότι έριξε «μαχαιριά» στην Ελλάδα και ότι τη θέλει δέσμια στα προεκλογικά της παιχνίδια. Η κριτική βέβαια του συγκροτήματος δεν ακουμπάει (ακόμα) ευθέως τη συγκυβέρνηση, η οποία ωστόσο με όρους στρατηγικής συμπορεύεται με τη Γερμανία σε ό,τι αφορά στο μείγμα διαχείρισης της κρίσης και τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην ΕΕ. Αναπόφευκτα, οι αντι-Μέρκελ συνειρμοί και τα αντιγερμανικά αντανακλαστικά δημιουργούν κλίμα σε βάρος του πόλου που συγκυβερνά, ακόμα κι αν στη δεδομένη στιγμή η συντριπτική πλειοψηφία του Τύπου, μεταξύ αυτών και ο ΔΟΛ, προσπαθεί να συγκαλύψει ότι τα συμφέροντα της αστικής τάξης και η εξυπηρέτησή τους από το πολιτικό της προσωπικό χαντακώνουν το λαό. Η ερώτηση δεν μπορεί παρά να προκύπτει αβίαστα: Ετοιμάζονται να ποντάρουν σε άλλο άλογο εκεί στο συγκρότημα και ρίχνουν τροχιοδεικτικές; Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έλειψε, βέβαια, ποτέ από τις σελίδες των εφημερίδων τους και τις κάμερες των καναλιών τους, αλλά μήπως λάου λάου αρχίζει να ενισχύεται η επιλογή για άλλο μείγμα διαχείρισης και άλλες κολεγιές; Αυτό φαίνεται στην προπαγάνδα του συγκροτήματος. Ο,τι και αν συμβαίνει αναδείχνονται ακόμη πιο ανάγλυφα οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε τμήματα του κεφαλαίου στην Ελλάδα, οι αναζητήσεις διαφορετικών ιμπεριαλιστών συμμάχων, ενώ οι παρεμβάσεις στο πολιτικό σύστημα γίνονται πιο «κραγμένες»...
Ολοι στη συγκέντρωση για τα 94 χρόνια του ΚΚΕ
Τα 94χρονα του ΚΚΕ τιμά η ΚΟ Αττικής με μια μεγάλη πολιτική εκδήλωση, την Κυριακή, στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, που θα έχει και πολιτιστικό περιεχόμενο, «δεμένη» - όπως και οι άλλες εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα για την επέτειο αυτή - με το σύνολο της γενικής πολιτικής δράσης, της πλατιάς εξόρμησης στην εργατική τάξη, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας. Απ' την εκδήλωση της Κυριακής δεν πρέπει να λείπει κανείς μας. Δίνουμε μαχητικά το «παρών» όχι μόνο για να τιμήσουμε τα 94χρονα του Κόμματός μας, την αδιάκοπη πάλη για τα λαϊκά συμφέροντα. Ούτε μόνο για να εκφράσουμε την περηφάνια και την τιμή που νιώθουμε για την ηρωική αυτή πορεία. Θα είμαστε όλοι εκεί, για όλα αυτά, αλλά και για να υπογραμμίσουμε την αδήριτη σήμερα ανάγκη για ένα ισχυρό ΚΚΕ. Για να επιβεβαιώσουμε την ακλόνητη προσήλωσή μας στην προοπτική ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης, αυτού που διανοίγει η πολιτική πρόταση του Κόμματός μας.
Για να ανανεώσουμε τη δέσμευσή μας πως θα κάνουμε ακόμα περισσότερα κι απ' όσα μπορούμε, για να δυναμώνει το Κόμμα μας, για την ταξική ενότητα της εργατικής τάξης, την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας που θα αναμετρηθεί νικηφόρα με την εξουσία των μονοπωλίων. Ανατρέποντάς την, κοινωνικοποιώντας τα, αποδεσμεύοντας τη χώρα απ' τον ευρωενωσιακό λάκκο των λεόντων και απαλλάσσοντας οριστικά το λαό απ' το βραχνά των χρεών που σώρευσε η πλουτοκρατία με τη μονομερή διαγραφή τους. Στο στόχο αυτό να χτυπάνε όλα τα «σφυριά». Η ισχυροποίηση του Κόμματος είναι προϋπόθεση για την ανασύνταξη του κινήματος, την ανάπτυξη της πάλης του με ταξικό περιεχόμενο και προσανατολισμό, την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας.
Ισχυρό ΚΚΕ σημαίνει πρωτίστως Κόμμα οργανωμένο γερά στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους. Σε όλα τα τμήματα της εργατικής τάξης, και τα παλιά και τα καινούρια, σε όλους τους χώρους της μισθωτής εργασίας. Κι ακόμα, στις λαϊκές γειτονιές, τις εργατογειτονιές, σε κάθε χώρο όπου ζουν κι αναπνέουν οι άνθρωποι του μόχθου, άντρες και γυναίκες, τα παιδιά τους. Με όπλο την πολιτική του Κόμματός μας, τις δικαιωμένες απ' τη ζωή θέσεις του, τις επεξεργασίες του, πρωτοστατούμε να οργανώσουμε, να συνεγείρουμε αγωνιστικά τους ανθρώπους του μόχθου. Εμπνέουμε με τη στάση και τη δράση μας πίστη στη δύναμη της ταξικής πάλης για την αποτίναξη του φόβου και των αυταπατών.
Ενθαρρύνουμε υπαρκτές τάσεις ριζοσπαστικοποίησης έτσι που να βαθαίνουν και να χειραφετούνται λαϊκές συνειδήσεις απ' την κυρίαρχη προπαγάνδα, τα ιδεολογικά κατασκευάσματα της άρχουσας τάξης και των πολιτικών της εκπροσώπων. Οι καιροί απαιτούν απ' τους κομμουνιστές δράση μ' αυτά τα χαρακτηριστικά. Για να δίνουμε στο λαό ελπίδα, να κάνουμε ευδιάκριτη τη διέξοδο απ' τη βαρβαρότητα που βιώνει, να τον πείθουμε ότι μπορεί να απαλλαγεί απ' τη δυσωδία της σαπίλας και τη βαρβαρότητα ενός συστήματος ιστορικά ξεπερασμένου. Αυτή μας η δράση θα είναι η καλύτερη απάντηση στην επίθεση που δέχεται το Κόμμα μας απ' τα μονοπώλια, τους μηχανισμούς τους, τους νυν και δυνάμει διαχειριστές της εξουσίας τους, που βλέπουν στη στρατηγική του το «μπουρλότο» στα θεμέλιά τους.
Feeds
