ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Πρώτοι στο παραμύθιασμα

Γρηγοριάδης Κώστας

«Πρώτη δύναμη η Αριστερά στη Γαλλία» είναι ο τίτλος της προχτεσινής «Αυγής» στην πρώτη σελίδα, όπου υπάρχει συγκρατημένος ενθουσιασμός γι' αυτό που παρουσιάζει ως επικράτηση της «Αριστεράς» με 46%. Ποια είναι η «Αριστερά»; Το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» του προέδρου Φρανσουά Ολάντ, με κάποιους που εμφανίζονται ως «ριζοσπάστες αριστεροί», επίσης οι «Πράσινοι» (Ευρώπη - Οικολογία) και το Μέτωπο της Αριστεράς (το σχήμα όσων αποχώρησαν από το Σοσιαλιστικό κόμμα μαζί με το Γαλλικό ΚΚ που έχει πολιτική σαν του ΣΥΡΙΖΑ, συμμετέχουν μαζί στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς). Τι ονομάζει «αριστερά» η «Αυγή»; Τους σοσιαλδημοκράτες της Γαλλίας, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα. Γι' αυτό ένα μεγάλο του κομμάτι, που μάλιστα έβαλε πλάτες στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα για να περάσουν τα αντεργατικά μέτρα, σήμερα είναι ενταγμένο στο ΣΥΡΙΖΑ.

Γι' αυτό συνεργάστηκε με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που ψήφισαν το πρώτο μνημόνιο. Γι' αυτό διευρύνει τη συνεργασία του με την Λ. Κατσέλη, που επεξεργάστηκε ως υπουργός Εργασίας του ΠΑΣΟΚ όλα τα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα του πρώτου μνημονίου που εφαρμόζονται σήμερα.

Αριστερά θεωρεί το σχήμα του Μελανσόν που έδωσε τη δύναμη που του έδωσαν στις εκλογές στη γαλλική σοσιαλδημοκρατία, στον Ολάντ. Μια συμμαχία δυνάμεων που δεν αμφισβητούν το σύστημα, αλλά θέλουν να το «εξανθρωπίσουν» τον καπιταλισμό. Που συμβάλλουν με την τακτική τους στο δίλημμα «δεξιά» - «αντιδεξιά» καλλιεργώντας αυταπάτες σε λαϊκά στρώματα, ότι μέσα στα πλαίσια της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ, με την εξουσία στους μονοπωλιακούς ομίλους μπορούν δήθεν οι λαοί να έχουν οφέλη, λόγω της καλύτερης διαπραγμάτευσης που μπορεί να γίνει.

Βεβαίως η «Αυγή» που πανηγύριζε για το μεγάλο ποσοστό του Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές, που το πρόβαλε ως παράδειγμα της συμβολής τέτοιων συμμαχιών στην άνοδο της αριστεράς, τώρα που από 11% που πήρε η υποψηφιότητα του Μελανσόν μειώθηκε σε 7% στις βουλευτικές, το κάνει... γαργάρα μιλώντας για νίκη της αριστεράς προσθέτοντας και τη σοσιαλδημοκρατία και τους «πράσινους». Αλλά απ' αυτό το ξεφούσκωμα των αριστερών ομοϊδεατών του ΣΥΡΙΖΑ στη Γαλλία πρέπει να βγάζει τα συμπεράσματά του και ο λαός, για το ότι τέτοιες συμμαχίες ωθούν σε ολοένα και πιο συντηρητική στροφή τις λαϊκές δυνάμεις, πράγμα αντικειμενικό, αφού δε διαφέρουν ουσιαστικά από τα αστικά πολιτικά κόμματα. Και βεβαίως γίνονται φύλλο - φτερό στην πίεση του αστικού πολιτικού συστήματος έχοντας συμβάλει στην υποταγή λαϊκών δυνάμεων σ' αυτό.

Εμφανίζουν σαν «σωτηρία» των εργατών ...

Να εμφανίσουν σαν «σωτηρία» των εργατών την υποταγή τους στα αντεργατικά της σχέδια επιχειρεί η μεγαλοεργοδοσία σε κάθε τόπο δουλειάς. Και σ' αυτή την κατεύθυνση έχουν πιάσει δουλειά κι οι άνθρωποί της. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της «Ελληνικής Χαλυβουργίας» όπου συνεχίζεται παλικαρίσια ένας πολυήμερος αγώνας. Τι λένε εκεί μεταξύ άλλων τα τσιράκια της εργοδοσίας; Οτι οι χαλυβουργοί στα εργοστάσια του Βόλου δέχτηκαν από την αρχή τις προτάσεις της εργοδοσίας και σήμερα δεν έχουν πρόβλημα. Τι συμβαίνει στα εργοστάσια του Βόλου; Η πλειοψηφία του σωματείου πασχίζει σταθερά για να μην «κουνιέται φύλλο», όχι μόνο δεν οργανώνεται κανένας αγώνας αλλά επανειλημμένα προσπάθησε να στρέψει τους χαλυβουργούς της Μαγνησίας ενάντια στους συναδέλφους τους απεργούς της Αττικής. Πώς όμως προκύπτει το «δεν έχουν πρόβλημα» που διατυμπανίζουν οι απεργοσπάστες και τα τσιράκια του Μάνεση; Το ότι τους τελευταίους μήνες έχουν κινδυνέψει τρεις εργάτες μετά από «ατυχήματα» που έγιναν γι' αυτούς δεν είναι πρόβλημα; Το ότι οι συνθήκες εργασίας έχουν γίνει εξοντωτικές -προκειμένου οι μονάδες του Βόλου να βγάζουν διπλό και τριπλό όγκο παραγωγής- με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται για την ασφάλεια των εργατών, δεν είναι πρόβλημα; Το ότι ο Μάνεσης «γλυκοκοιτάζει» νέες επενδύσεις σε έργα εντός και εκτός χώρας (γι' αυτό και φτάνει μέχρι και λιμάνι να ετοιμάζει, στον Ασπρόπυργο), αλλά οι χαλυβουργοί που παράγουν τα πλούτη στα εργοστάσιά του πρέπει να βολευτούν με μισθούς 700 και 800 ευρώ, δεν είναι πρόβλημα γι' αυτούς;

... τη σωτηρία των εργοδοτών

Είναι γεγονός ότι η λάσπη, η συκοφαντία, η διαστρέβλωση και οι προβοκάτσιες των ανθρώπων του απεργοσπαστικού μηχανισμού της εργοδοσίας του Μάνεση ενάντια στον περήφανο αγώνα των χαλυβουργών του Ασπροπύργου, περισσεύουν και σίγουρα δεν παραξενεύουν. Ο αγώνας των χαλυβουργών έχει μετατραπεί σε αγώνα όλων των εργαζομένων και γι' αυτό και η βρώμικη επίθεση έχει πολλαπλούς στόχους και κυρίως να εμποδίσει την ανάπτυξη παρόμοιων ταξικών σκληρών αγώνων. Γιατί όταν υποστηρίζουν, ότι οι εργαζόμενοι στη Χαλυβουργία του Βόλου δέχτηκαν από την αρχή τις προτάσεις της εργοδοσίας και σήμερα δεν έχουν πρόβλημα, αυτό που δείχνουν στους εργάτες είναι ο δρόμος υποταγής στα αφεντικά για ολοένα και μεγαλύτερη πολύμορφη εκμετάλλευση. Γι' αυτό και ταυτόχρονα πρωτοσταστούν σε έναν πόλεμο λάσπης ενάντια στο ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Γιατί ξέρουν ότι πρωτοστατούν στην οργάνωση και πάλη ενάντια στην εξαθλίωση των εργατών. Μόνο που οι χαλυβουργοί αλλά και όλη η εργατική τάξη δεν «τσιμπάνε» και ξέρουν ότι σε αυτόν το καθαρό και σκληρό ταξικό αγώνα δεν μπορεί να πιάσει όση λάσπη και να ρίξουν.

Η «αριστερά της Γαλλίας»

Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου των βουλευτικών εκλογών στη Γαλλία που έγιναν την Κυριακή (ο δεύτερος γύρος γίνεται μαζί με τις εκλογές στην Ελλάδα), καθώς και η συνέχιση της ...φιλολογίας ότι «κάτι αλλάζει στην Ευρώπη με την "Αριστερά" που ανεβαίνει», «φουσκώνουν» τα πανιά των σοσιαλδημοκρατών σε όλη την ΕΕ και στη χώρα μας του ΣΥΡΙΖΑ, που μίλησε για «νίκη της αριστεράς». Αυτό που παρουσιάζει ως «αριστερά» - το ίδιο πλασάρεται και στη χώρα μας ως «αριστερή κυβέρνηση» - είναι ένα συνονθύλευμα διαχειριστών του συστήματος, από τη σοσιαλδημοκρατία, το Γαλλικό ΚΚ που είναι ομοϊδεάτης του ΣΥΡΙΖΑ, ως τους οικολόγους. Και επιμένουν στο δήθεν «νέο αέρα» που φυσάει, τον αέρα της νέας διαπραγμάτευσης στην ΕΕ, τη στιγμή που συζητούν υπερεξουσίες στην Κομισιόν, στρώνοντας νέο έδαφος ισοπέδωσης των δικαιωμάτων των λαών.

Ο Ολάντ, που εκθειάζεται από τους διαχειριστές και στη χώρα μας, έχει δώσει ήδη δείγματα γραφής. Και για την κατάσταση στην Ελλάδα έχει ρητά δηλώσει ότι πρέπει να «τηρήσει τις δεσμεύσεις της, για να εκφραστεί αλληλεγγύη από τους εταίρους», ενώ μαζί με όλους τους εκπροσώπους του κεφαλαίου (αυτοί είναι οι «εταίροι») είναι θιασώτης της «ανάπτυξης με λιτότητα». Στη Γαλλία εξαγγέλλει μέτρα - κοροϊδία, όπως η επαναφορά στα 60 χρόνια του ορίου συνταξιοδότησης, που όμως αφορά όσους θα συμπληρώνουν 41,6 χρόνια ασφάλισης, δηλαδή σχεδόν κανείς σύνταξη στα 60, και όσον αφορά τους νέους εργαζόμενους, κανείς. Η δε φορολόγηση των πλουσίων που εξαγγέλλει (που και ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει στη χώρα μας) θα επαφίεται στην ...καλή θέληση των καπιταλιστών.

Οσοι επικαλούνται, στη Γαλλία και στην Ελλάδα, τη δήθεν «δίκαιη ανακατανομή των κερδών», όπου κεφάλαιο και εργάτες από κοινού θα συμβάλλουν στην «ανάπτυξη», κοροϊδεύουν τους λαούς και τους ταΐζουν με ...φούμαρα. Από τέτοια φούμαρα, που κρύβουν την ουσία της κρίσης, που είναι κρίση του καπιταλισμού, που προκαλείται από τον τρόπο παραγωγής, οι λαοί έχουν εμπειρία. Σε αυτά, δυστυχώς, έχουν συμβάλει και κομμουνιστικά κόμματα που διαχειρίστηκαν από κυβερνητικές θέσεις μαζί με τη σοσιαλδημοκρατία το εκμεταλλευτικό σύστημα προσπαθώντας να το εξανθρωπίσουν, στο όνομα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων. Αλλά δεν απέτρεψαν τη χειροτέρευση, ενώ χειραγώγησαν το λαό. Το Γαλλικό ΚΚ καθώς και το Ιταλικό, ή το Ισπανικό είναι τέτοιες περιπτώσεις, και έχουν συμβάλει ώστε το εργατικό κίνημα να εξασθενίσει, να χάσει τον ταξικό του προσανατολισμό. Το Γαλλικό ΚΚ, ομοϊδεάτης του ΣΥΡΙΖΑ, στην προεδρία του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς, συνεργάζεται στο Μέτωπο της Αριστεράς που είναι ουραγός της σοσιαλδημοκρατίας, ενώ είναι θεματοφύλακας της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για νίκη της αριστεράς στη Γαλλία, αλλά αυτή η αριστερά από 11% που πήρε η υποψηφιότητα του Μελανσόν στις προεδρικές εκλογές μειώθηκε σε 7% στις βουλευτικές. Ολα αυτά πρέπει να προβληματίσουν αριστερούς, ριζοσπάστες, καλοπροαίρετους ανθρώπους από τα λαϊκά στρώματα και στη χώρα μας. Εκτός των άλλων, το παράδειγμα προς αποφυγή στη Γαλλία αναδεικνύει και γιατί στη χώρα μας είναι κρίσιμο να υπάρχει ισχυρό ΚΚΕ. Κομμουνιστικό Κόμμα που αρνείται να υποταχτεί στη διαχείριση του σάπιου συστήματος ώστε να έχει ο λαός τη δύναμη να οργανώσει την πάλη του κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική, την αντεπίθεσή του, ενάντια στους εκμεταλλευτές του. Και τα κόκκινα βόλια στην κάλπη την Κυριακή συμβάλλουν σε αυτή την προοπτική.

Δημήτρης ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ

Η κρίση στις πλάτες των εργαζομένων...

Γρηγοριάδης Κώστας

Η ΙΣΠΑΝΙΑ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ τώρα στο επίκεντρο της κρίσης και αύριο θα βρεθεί η Ιταλία, λόγω της μεγάλης της ύφεσης, προειδοποιούν όπως διαβάζουμε περισπούδαστοι αναλυτές. Χρησιμοποιούν μάλιστα και τις ...συνηθισμένες πια εκφράσεις όπως «στο μάτι του κυκλώνα», «στο στόχαστρο των αγορών» και όλα τα σχετικά.

Πιθανόν αυτή να είναι η σειρά των επερχόμενων εξελίξεων, πιθανόν και όχι. Το σίγουρο είναι όμως ότι η κρίση δεν θα χτυπήσει καμία «Ισπανία» και καμία «Ιταλία». Οπως δεν χτύπησε ποτέ καμία «Ελλάδα». Θα χτυπήσει (ήδη χτυπάει) τον ιταλικό και τον ισπανικό λαό όπως έγινε και με τον ελληνικό.

Οσο για την θεωρία του ...κρυφού μνημονίου της Ισπανίας, ή της «χαλαρής» δανειοδότησής της, μάλλον ανέκδοτο είναι παρά έχει κάποια σχέση με την πραγματικότητα. Σε μια χώρα που ούτως ή άλλως έχει πολιτικές δραματικής μείωσης μισθών και δαπανών για λαϊκές ανάγκες, τι να το κάνεις το μνημόνιο;

Αλλωστε δεν έχουν «μνημόνια» όλες οι χώρες της Ευρώπης που λαμβάνουν ανάλογα μέτρα. Συμπεριλαμβανομένων και των λεγόμενων «παραδείσων» της Σκανδιναβίας.

Η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ την ...δουλειά τους θέλουν να κάνουν. Αυτή είναι το να ακολουθούνται πολιτικές σκληρής λιτότητας που μεταφέρουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους. Οχι η σύνταξη μνημονίων.

Και να είστε βέβαιοι πως όταν πρόκειται να πετύχουν το στόχο τους, το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι το ...τυπικό της υπόθεσης. Αυτό το τελευταίο ίσως το διαπιστώσουμε πολύ - πολύ σύντομα.

ΚΑΙ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ δεν το έχει παρατηρήσει, οι φράσεις «καμένη γη», «ερείπια», «συντρίμμια», «κατεστραμμένη χώρα» βρίσκονται με εξαιρετική συχνότητα στο στόμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα. Δεν τσιγκουνεύεται καθόλου τέτοιου είδους επίθετα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Οχι πως έχουμε κάποιου είδους ...λογοτεχνική παρατήρηση για το θέμα. Είναι όμως διαχρονική μέθοδος για όσους ξέρουν εκ των προτέρων πως θα ...τα στρίψουν εκ των υστέρων.

Αλλωστε έχουμε πλούσια πολιτική εμπειρία από τέτοια σ' αυτή τη χώρα και παλιότερη και πρόσφατη.

Μνημόνια και φιλολαϊκή διέξοδος

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η συμφωνία ΕΕ - Ισπανίας επιβεβαιώνει τη διορατικότητα του Α. Σαμαρά και αναδεικνύει τη σοβαρότητα των θέσεων της ΝΔ», υποστηρίζει η ηγεσία της ΝΔ σε ενημερωτικό σημείωμα (non paper), με αφορμή τη συμφωνία για τη διάσωση των ισπανικών τραπεζών ύψους 100 δισ. ευρώ, που φυσικά συνοδεύεται με τρόικα και μνημόνιο. Πώς όμως δικαιώνεται η «διορατικότητα» του προέδρου της ΝΔ; «Αποδεικνύεται πόσο δίκιο είχε ο Α. Σαμαράς, που - από την πρώτη στιγμή - φώναζε στον Γ. Παπανδρέου "να πάρει μέτρα". Οι Ισπανοί πήραν μέτρα νωρίς και απέτρεψαν ένα άμεσο δημοσιονομικό πρόβλημα. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αντιμετωπίζουν, κατά βάση, ένα τραπεζικό πρόβλημα, τους επέτρεψε να συμφωνήσουν δάνειο από την Ευρώπη, χωρίς πρόσθετα δημοσιονομικά μέτρα, αλλά με την επίβλεψη της τρόικα», αποφαίνεται το επιτελείο της ΝΔ. Παραδέχονται δηλαδή ότι από την πρώτη στιγμή ο πραγματικός στόχος του Α. Σαμαρά ήταν η εφαρμογή όλων των βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων, που περιλάμβανε το μνημόνιο, δίχως όμως την υπογραφή του μνημονίου. Ομως καμία σημασία δεν έχει για το λαό αν τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα και οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις γίνονταν με μνημόνιο ή δίχως μνημόνιο. Ο ισπανικός λαός δεν υποφέρει λιγότερο επειδή οι κεντροδεξιές και κεντροαριστερές κυβερνήσεις εφάρμοσαν τα προηγούμενα χρόνια τα αντιλαϊκά μέτρα δίχως μνημόνιο. Επιπλέον όμως η ηγεσία της ΝΔ ομολογεί ότι το «άλλο μείγμα πολιτικής», που διαφήμιζε εδώ και δύο χρόνια και το οποίο τάχα θα «επαναδιαπραγματευτεί» αν βγει στην κυβέρνηση, δεν αφορά το πακέτο των αντιλαϊκών μέτρων. Αυτό είναι δεδομένο και αδιαπραγμάτευτο, όπως άλλωστε προκύπτει ξεκάθαρα από και τα «18 μέτρα πολιτικής» που συνοψίζουν το κυβερνητικό πρόγραμμα. Είτε με μνημόνιο είτε χωρίς μνημόνιο δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος εντός του μονόδρομου της ΕΕ και των «τειχών» του καπιταλισμού. Κακά τα ψέματα. Μοναδική σωτηρία είναι η οργάνωση και η αντεπίθεση του λαού με ισχυρό ΚΚΕ.

Τζήμερος και «Χρυσή Αυγή»...

Ο Θ. Τζήμερος, πρόεδρος του κόμματος «Δημιουργία Ξανά» και συνεργαζόμενος με τη «Δράση» του Στ. Μάνου, έδωσε συνέντευξη σε κανάλι της Κορίνθου και σχολιάζοντας το επεισόδιο με τους τραμπουκισμούς του χρυσαυγίτη Κασιδιάρη σε βάρος της Λιάνας Κανέλλη, είπε: «Οταν οι φασίστες της δεξιάς συναντιούνται με τους φασίστες της αριστεράς, γιατί φασισμός είναι και αυτός, οι διαφορές θα λύνονται με καρπαζιές, με κλοτσιές. Μακάρι να μπουν στο ίδιο κλουβί. Είναι φασισμός όταν το ΠΑΜΕ, ας πούμε, έχει καταλύσει κάθε έννοια νομιμότητας, όταν έρχεται ο τουρίστας από την Ιαπωνία ένα ταξίδι ζωής, για να επισκεφτεί την Ακρόπολη και τη βρίσκει κλειστή, από δέκα νταβατζήδες του ΠΑΜΕ. Τι είναι αυτό; Δεν είναι φασισμός; Οταν προσπαθεί να αποπλεύσει ένα πλοίο και πάνε και καταλαμβάνουν τον καταπέλτη, δεν είναι φασισμός; Οταν ξεκινάνε εκδρομές επαναστατικής γυμναστικής από την Αθήνα και πηγαίνουν στο Βόλο, απαγορεύοντας στους εργάτες της "Χαλυβουργίας" εκεί να δουλέψουν, οι άνθρωποι έχουν αποφασίσει να δουλέψουν, και πλακώνονται εκεί με τους εργάτες της "Χαλυβουργίας" και τους χτυπάνε, υποχρεώνοντάς τους να μην πάνε να δουλέψουν, δεν είναι φασισμός; Είναι αδικήματα του κοινού ποινικού κώδικα, τα οποία κανονικά θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τη διαδικασία του αυτόφωρου. Αυτό προβλέπει ο νόμος. Η παρακώλυση των συγκοινωνιών λέει ο νόμος ότι είναι αυτόφωρο αδίκημα και πρέπει όποιος εμποδίζει ένα πλοίο να φύγει, όποιος κλείνει ένα δρόμο, να συλλαμβάνεται, να πηγαίνει στο αυτόφωρο και το βράδυ να περνάει τη νύχτα του στη φυλακή και πολλές άλλες νύχτες ακόμα. Οταν όμως έχουμε δείξει τόσα χρόνια τέτοια ανοχή στην κατάλυση της νομιμότητας από την πλευρά του ΚΚΕ και των αριστεριστών, θα έρθει η ώρα που οι ακροδεξιοί θα καταλύσουν και αυτοί τη νομιμότητα με λοστούς και με μαχαίρια. Ε, καιρός είναι να απαλλαγεί η δημοκρατία μας και από τους μεν και από τους δε».

... ποτίζουν το ίδιο δέντρο

Ο Τζήμερος και το κόμμα του, όπως και ο Μάνος με τον οποίο συνεργάζεται, καυχιόνται ότι εκπροσωπούν απευθείας τους επιχειρηματίες στην πολιτική. Από αυτή την άποψη, καμιά εντύπωση δεν προκαλεί το μίσος τους για τους εργατικούς αγώνες και τις κινητοποιήσεις που συλλογικά και μαζικά αποφασίζουν οι εργάτες, οργανώνοντας στοιχειωδώς την αντίστασή τους στη βαρβαρότητα που πάει να τους επιβάλει η τάξη του Τζήμερου. Αλλωστε, ο ίδιος παραδέχεται ότι σαν κόμμα μιλάει εκ μέρους των επιχειρηματιών, άρα εκ μέρους του Μάνεση, των εφοπλιστών και συνολικά της αστικής τάξης, που βγάζει σπυράκια με τους ταξικούς εργατικούς αγώνες και άρα με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ, που βρίσκονται στην πρωτοπορία τους. Ο Τζήμερος θεωρεί «φασισμό» να αντιπαλεύει ο εργάτης άδικους νόμους και το τσάκισμα κάθε δικαιώματος, επειδή είναι υπέρμαχος της δικτατορίας των μονοπωλίων, που θέλει εργάτες δούλους, να σκοτώνονται για 400 ευρώ στα καμίνια του κάθε Μάνεση. Τα ίδια λέει άλλωστε και η ΕΕ, την οποία υπερασπίζεται. Εχει για επίσημη ιδεολογία τον αντικομμουνισμό και δαπανά ασύλληπτα ποσά σε προπαγάνδα, για να ξαναγράψει την Ιστορία και να ταυτίσει τον κομμουνισμό με το σοσιαλισμό. Σε χώρες μάλιστα της Βαλτικής, οι κομμουνιστές που αγωνίζονται στην πρωτοπορία του λαού, περνάνε όντως πολλές νύχτες στα κρατητήρια, όταν οι συνεργάτες των ναζί τιμώνται από το κράτος. Παρεμπιπτόντως, για τη «Χαλυβουργία», τα λιμάνια και τον Παρθενώνα, τα ίδια λέει και η «Χρυσή Αυγή». Καθόλου παράξενο, αφού οι κάθε λογής Τζήμεροι και χρυσαυγίτες το ίδιο δέντρο ποτίζουν. Αυτό της αστικής τάξης και του συστήματος, που θέλει να τσακίσει τους εργατικούς αγώνες και το ΚΚΕ, για να περάσει ευκολότερα αλυσίδες στο λαό. Να αλλάξουν πλευρό οι Τζήμεροι, οι Κασιδιάρηδες και τα άλλα λιβανιστήρια των αστών, αν νομίζουν ότι θα το πετύχουν.

Πάλη για τη ζωή

Οι τραγικές ελλείψεις απαραίτητων και στοιχειωδών υλικών στα δημόσια νοσοκομεία και στις δομές Πρόνοιας, καθώς και οι περικοπές του ΕΟΠΥΥ σε φάρμακα και θεραπείες πρώτης ανάγκης φανερώνουν πως το άμεσο διάστημα η πλειοψηφία του λαού θα ζήσει δραματικές ώρες, ακόμη και να πεθαίνουν ή να μένουν σακατεμένοι άνθρωποι. Και αυτό σε μια εποχή που πολλές ασθένειες μπορούν να αντιμετωπιστούν. Οι δομές δημόσιας Υγείας υποχρηματοδοτούνται σταθερά και διαχρονικά, ενώ ταυτόχρονα «ταΐζουν» με τεράστια ποσά τους επιχειρηματίες σε Υγεία - Φάρμακο. Τα Ταμεία έχουν οδηγηθεί σε οριακή κατάσταση, αν και οι ασφαλισμένοι τα έχουν χρυσοπληρώσει με τις εισφορές τους, εξαιτίας των χρωστούμενων από κράτος κι εργοδότες, αλλά και της μεγάλης ανεργίας, των χαμηλών μισθών και της ελαστικής εργασίας.

Οι λαϊκές οικογένειες θα χρειαστεί κυριολεκτικά να κερδίσουν το δικαίωμα στη θεραπεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με τα ίδια τους τα χέρια. Αυτό που προέχει τώρα είναι τα δημόσια νοσοκομεία και ο ΕΟΠΥΥ να χρηματοδοτηθούν γενναία από τον κρατικό προϋπολογισμό, να εξασφαλιστεί ότι θα υπάρχουν όλα τα απαραίτητα θεραπευτικά υλικά στις υπηρεσίες Υγείας και ταυτόχρονα να καλυφθούν τα «κουρεμένα» αποθεματικά τους. Αυτό καμία κυβέρνηση, που είναι δέσμια των κατευθύνσεων της ΕΕ, δεν πρόκειται να το κάνει αν δεν αναγκαστεί από τη λαϊκή παρέμβαση. Είναι ζήτημα άμεσης ανάγκης, ζήτημα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου ο λαός οργανωμένα και δυναμικά να μην αφήσει κανέναν χωρίς θεραπεία, χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Τα σωματεία και οι λαϊκές επιτροπές θα χρειαστεί με ανεβασμένες μορφές πάλης, με τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων σε Υγεία - Πρόνοια - Φάρμακο, ασφαλισμένων, ασθενών, άνεργων, συνταξιούχων, να παλέψουν «με νύχια και με δόντια» ώστε να μην αφήσουν κανένα περιθώριο στη βαρβαρότητα του «όποιος έχει, θεραπεύεται».

Η πάλη για άμεση χρηματοδότηση των δημόσιων υπηρεσιών Υγείας και του ΕΟΠΥΥ και για κατάργηση κάθε πληρωμής σε νοσοκομεία, φάρμακα, εξετάσεις, θα έχει αποτέλεσμα από τη στιγμή που θα είναι συντονισμένη, μαζική, θα γίνει υπόθεση κάθε κλάδου, κάθε λαϊκής επιτροπής, κάθε αγωνιστικής ριζοσπαστικής συσπείρωσης, κάθε λαϊκού ανθρώπου, ώστε να επιβληθεί το δικαίωμα στην Υγεία και στη ζωή. Ως πότε όμως οι επιχειρήσεις του κλάδου της Υγείας, της Πρόνοιας, του Φαρμάκου θα κρατούν δεμένη χειροπόδαρα την πλειοψηφία του λαού; Ως πότε το κέρδος θα καθορίζει ποιος θα ζει και ποιος θα πεθαίνει; Μέσα από το διεκδικητικό αγώνα για να αντιμετωπιστούν άμεσα τα φλέγοντα προβλήματα, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι και λαϊκοί άνθρωποι θα πρέπει να θέτουν το εξής ερώτημα: Πώς γίνεται η επιστήμη και η τεχνολογία να εξελίσσονται με αλματώδεις ρυθμούς, το επιστημονικό δυναμικό της χώρας να αυξάνεται και να είναι όλο και πιο υψηλού επιπέδου και ταυτόχρονα όλο και περισσότεροι να αποκλείονται από το δικαίωμα στην Υγεία, όλο και να υποβαθμίζονται και να ακριβαίνουν οι υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας;

Η πάλη με κατεύθυνση την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, που κρατάει στα χέρια της την ίδια τη ζωή και τη θεραπεία του εργαζόμενου λαού, του κάθε ανθρώπου των λαϊκών στρωμάτων μπαίνει αντικειμενικά στην ημερήσια διάταξη. Είναι αντικειμενική προϋπόθεση για να κερδίσει ο λαός, που είναι ο μοναδικός παραγωγός του πλούτου, με τα ίδια του τα χέρια τη ζωή του, τη ζωή τη δική του και των παιδιών του. Να γιατί χρειάζεται δυνατό ΚΚΕ και στην κάλπη.