«Το ένα εκατομμύριο υπάλληλοι που ταλαιπωρούν τα 10 εκατομμύρια - με τη βεβαιότητα ότι ο δημόσιος τομέας είναι ισόβιος - μας έφθασαν εδώ που μας έφθασαν. Τα 10 εκατομμύρια πληρώνουν το ένα εκατομμύριο, αυτό πρέπει να έχει εχθρούς». Αυτά είπε, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Υγείας, Α. Λοβέρδος, μιλώντας χτες στην Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής.
Τα λόγια του υπουργού Υγείας έχουν πολλές αναγνώσεις, όμως η βασική είναι ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει σφοδρή επίθεση στους εργαζόμενους στο Δημόσιο χρησιμοποιώντας ξανά τη συκοφαντία και το όπλο του «κοινωνικού αυτοματισμού».
Το στοιχείο που αναφέρει ο υπουργός Υγείας περί ενός εκατομμυρίου υπαλλήλων είναι αποδεδειγμένα ψευδές με βάση την απογραφή που έκανε πριν από ένα χρόνο η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ομως, η ίδια κυβέρνηση - που έκανε την απογραφή και ξέρει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι ούτε οι μισοί από αυτούς που αναφέρει - δε διστάζει να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα προκειμένου να υπηρετήσει τους αφέντες της, τους κεφαλαιοκράτες.
Αυτό, όμως, που ξεπερνά κάθε όριο είναι ο ισχυρισμός του υπουργού Υγείας που, βιάζοντας κάθε έννοια λογικής και θεωρώντας εντελώς χαζούς τους εργαζόμενους, θέλει να τους κάνει να πιστέψουν πως για την καπιταλιστική κρίση και το χρέος φταίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι.
Η αλήθεια είναι ότι φταίει ο ίδιος ο καπιταλισμός, αλλά πώς να παραδεχθεί κάτι τέτοιο ένας υπηρέτης του; Αναγκαστικά καταφεύγουν στη συκοφαντία και στο ψέμα.
Να, λοιπόν, οι εχθροί των εργαζομένων. Το κεφάλαιο και οι κυβερνήσεις του. Αυτούς πρέπει να καταργήσει οριστικά.
Πόλεμος στον πόλεμο της πλουτοκρατίας
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χάνονται στις «λεπτομέρειες» και τα παχιά λόγια: Ο πραγματικός στόχος των μέτρων και των διαρθρωτικών αλλαγών που υλοποιεί με διαδικασίες «φαστ τρακ» η κυβέρνηση, με την συναίνεση και έμπρακτη στήριξη της ΝΔ, είναι η δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Στον ιδιωτικό τομέα αυτό γίνεται με την θέσπιση των επιχειρησιακών συμβάσεων, δηλαδή των ατομικών συμβάσεων, καταργώντας δηλαδή τις κλαδικές συμβάσεις και επεκτείνοντας τις ευέλικτες μορφές απασχόλησης παντού. Ηδη στον τελευταίο χρόνο, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΣΕΠΕ, η μείωση των μισθών έχει φτάσει το 50% και είναι θέμα χρόνου να φτάσουν σε "βαλκανικά" επίπεδα. Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και το «τσεκούρι» στα ΒΑΕ. Στο δημόσιο τομέα η υποτίμηση της εργατικής δύναμης επιχειρείται μέσω του ενιαίου μισθολόγιου, της εργασιακής εφεδρείας και των απολύσεων, της κατάργησης της μονιμότητας και της επέκτασης της μερικής απασχόλησης. Ταυτόχρονα πετσοκόβονται άγρια οι κοινωνικές δαπάνες για να διασφαλιστεί περισσότερη «ρευστότητα» για το μεγάλο κεφάλαιο. Το συμπέρασμα λοιπόν που ανεπιφύλακτα πρέπει να βγάλουν οι εργαζόμενοι και γενικότερα ο λαός είναι ότι πρόκειται για ένα καθαρά ταξικό πόλεμο με στόχο να διασφαλιστούν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Η προπαγάνδα περί χρέους και ελλειμμάτων αποσκοπεί απλά στην ιδεολογική τρομοκρατία, που όμως είναι καιρός να γυρίσει μπούμερανγκ στους εμπνευστές της. Το κυρίαρχο όμως είναι να συνειδητοποιήσει ο λαός ότι δεν μπορεί να μπλοκάρει τη δίχως τέλος αντιλαϊκή έφοδο αν δεν θέσει ένα ξεκάθαρο πολιτικό στόχο: της δραστικής αλλαγής των κοινωνικοπολιτικών συσχετισμών και της ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου.
Συμφωνούν και νομιμοποιούν
Η ΔΗΜ.ΑΡ. ναι μεν διαφωνεί με το μέτρο της εργασιακής εφεδρείας, αλλά υποστηρίζει «ότι η αντιμετώπιση του ζητήματος του πλεονάζοντος προσωπικού πρέπει να γίνει μόνο και αποκλειστικά με μετατάξεις». Ναι μεν συμφωνεί με το ενιαίο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων και την αντιμετώπιση των «μισθολογικών ακροτήτων και προνομίων» αλλά ισχυρίζεται ότι «σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει στην περαιτέρω μείωση των αποδοχών των εργαζομένων». Ναι μεν θέλει ένα «φορολογικό σύστημα» που να «αποτελεί βασικό στοιχείο αντιμετώπισης του δημοσιονομικού προβλήματος», αλλά κρίνει ότι «η κυβέρνηση αοριστολογεί και δεν δεσμεύεται για ένα φορολογικό σύστημα δίκαιης κατανομής των βαρών, με αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής»!
Βολικά τα «ναι μεν, αλλά...», συγχρόνως δε εξόχως υποκριτικά. Πολύ περισσότερο που διατυπώνονται την ώρα που η κυβέρνηση επιταχύνει τον οδοστρωτήρα ισοπέδωσης του λαού και των δικαιωμάτων του. Το να αποδέχεσαι την κυβερνητική προπαγάνδα είναι ήδη ένα βήμα στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής που βασίζεται σ' αυτήν και νομιμοποίησής της. Η ΔΗΜ.ΑΡ. γνωρίζει καλά ότι στο όνομα του «πλεονάζοντος προσωπικού» προωθούνται οι μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο. Γνωρίζει ότι το ενιαίο μισθολόγιο θα μειώσει περαιτέρω το εισόδημα των δημοσίων υπαλλήλων. Γνωρίζει ότι το φορολογικό σύστημα αποτυπώνεται με μια και μόνο λέξη, φορολεηλασία για τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κι ενώ το γνωρίζει, επικρίνει την κυβέρνηση για... αοριστολογίες και γιατί δεν δεσμεύεται ότι... θα κατανείμει δίκαια τα βάρη που ήδη έχει εξολοκλήρου ρίξει στις πλάτες του λαού.
«Νέο» μοντέλο, παλιά «συνταγή»
Το «αναπτυξιακό» πόνημα που πλασάρουν ο ΣΕΒ και οι τραπεζίτες με τίτλο «Η Ελλάδα 10 χρόνια μπροστά», περιγράφει ένα εφιαλτικό μέλλον για τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμπορους, τους φτωχούς αγρότες. Η μελέτη βροντοφωνάζει ότι «νόμος είναι το δίκιο του πλουτοκράτη». Τα μέτρα που αξιώνει ακυρώνουν στην πράξη, αλλά και διασύρουν με τη λογική τους, το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού για αξιοπρεπή εργασία, μεροκάματο, περίθαλψη, κοινωνική πρόνοια, μόρφωση, σύνταξη. Τα μέτρα αυτά έρχονται να συμπληρώσουν το αντιλαϊκό περιεχόμενο των μνημονίων, πηγαίνοντας πέρα από αυτό, ενώ η μελέτη στηρίζει την εφαρμογή όσων μέτρων έχουν θεσπιστεί ή εξαγγελθεί ήδη. Ταυτόχρονα, επισημαίνει στην κυβέρνηση - αλλά και στην κάθε κυβέρνηση των επόμενων χρόνων - πού ακριβώς θέλουν οι πλουτοκράτες να διοχετευθούν οι δημόσιοι πόροι και πώς. Ποιοι είναι οι κλάδοι που οι μεγαλοεπιχειρηματίες και τα μονοπώλια κρίνουν ότι θα πετύχουν τη βέλτιστη κερδοφορία στην επόμενη 10ετία. Ορίζουν έτσι και τα κριτήρια της «ανάπτυξης».
Από όλα αυτά προκύπτει, για μια ακόμη φορά, ότι η «ανάπτυξη» των κεφαλαιοκρατών είναι εχθρική, προς μια ανάπτυξη υπέρ του λαού. Στην πρώτη περίπτωση κριτήριο είναι το μέγιστο κέρδος, στη δεύτερη είναι οι πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας, για την παραγωγική ανάπτυξη με αποκλειστικό γνώμονα τα συμφέροντα του λαού. Για παράδειγμα, η μετατροπή της Ελλάδας σε μια τεράστια «ηλεκτροπαραγωγική μονάδα», με ένα εκτεταμένο δίκτυο μεταφοράς χρηματοδοτημένο αδρά από δημόσιους πόρους, με ενισχύσεις για τις επενδύσεις και με ένα πλαίσιο του ύφους «μπάτε σκύλοι αλέστε», είναι σίγουρα κάτι καλό για τους πλουτοκράτες. Μόνο που δεν υπάρχει κανένας λόγος, το υστέρημα του λαού να στηρίξει τα ενεργειακά επιχειρηματικά σχέδια, που θα υπόσχονται μόνο υπέρογκους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος και ελάχιστη απασχόληση.
Η μελέτη των κεφαλαιοκρατών υπόσχεται ανάπτυξη και αύξηση του πλούτου, αλλά η υπόσχεση αφορά την τάξη τους. Υπόσχεται 520.000 νέες θέσεις εργασίας, αλλά «νίπτει τας χείρας» της για το μεροκάματο και τις συνθήκες εργασίας, για τους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους και τους φτωχούς αγρότες που θα μείνουν στο δρόμο, προκειμένου να περιοριστεί ο... «κατακερματισμός» στο εμπόριο, τη μεταποίηση και την αγροτική παραγωγή. Προβάλλει τον τομέα Υγείας ως έναν απ' αυτούς που θα οδηγήσει στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού με τους νόμους της κυβέρνησης εμπορευματοποιείται πλήρως. Ο λαός όμως δε θα έχει υπηρεσίες Υγείας αφού θα είναι εξαθλιωμένος και θα αφήνεται να πεθαίνει. Μέχρι και τις ανάγκες της τρίτης ηλικίας θέλουν να εκμεταλλευτούν για να κερδοφορήσουν. Και αξιώνουν περισσότερη μερική απασχόληση, μεγαλύτερη «ευελιξία» και «κινητικότητα», μια νέα «αντίληψη εργασίας», όπου οι συλλογικές συμβάσεις αποτελούν αναπτυξιακό «εμπόδιο» γιατί αυξάνουν το «κόστος εργασίας».
Ο ΣΕΒ προτείνει ένα «νέο μοντέλο ανάπτυξης», αλλά η μυρωδιά του είναι κάτι πολύ παλιού και σάπιου. Μιας περιόδου που ο εργάτης δούλευε μέχρι να πέσει κάτω και η αμοιβή του τον είχε πάντα πεινασμένο. Οι μεγαλοβιομήχανοι προκαλούν διπλά, επειδή καταδικάζουν τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στην ακραία φτώχεια. Αλλά, αν και καλοί στους λογαριασμούς, ξέχασαν να υπολογίσουν κάτι. Οσο κι αν συμφωνούν μαζί τους οι φίλοι τους και οι πολιτικοί τους υπηρέτες, σημασία έχει τι θα πράξουν τα θύματά τους. Η απάντηση είναι εύκολη: Ανυπακοή, αντίσταση, ανατροπή και πάλη για μια άλλη εξουσία.
Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ
Ξεκάθαρες οι θέσεις του ΚΚΕ
Παπαγεωργίου Βασίλης
Να δημιουργήσει εντυπώσεις για τις πεντακάθαρες θέσεις του ΚΚΕ σχετικά με την καπιταλιστική κρίση και την αύξηση της ανεργίας, επιχειρεί σε χτεσινό της σχόλιο η «Ελευθεροτυπία», κάνοντας αναφορά στην αναγκαστική συρρίκνωση του προσωπικού στον «902». Η εφημερίδα κάπως όψιμα διαπιστώνει ότι «η κρίση δεν κάνει διακρίσεις, χτυπάει παντού. Και τις κλασικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις και τις αριστερές». Με αφορμή αυτό, αναδημοσιεύει άκριτα ορισμένα σημεία από την ανακοίνωση των απολυμένων τεχνικών του «902», για να στιγματίσει το ΚΚΕ και καταλήγει λέγοντας ότι «κατά τα άλλα, περισσεύουν οι καταγγελίες (...) για τις απολύσεις και τις περικοπές αλλού και οι οιμωγές τους για την ανεργία». Η «Ελευθεροτυπία» δε φημίζεται για την παρακολούθηση και την προβολή των θέσεων του ΚΚΕ, παρά το γεγονός ότι το συγκεκριμένο σχόλιο γράφτηκε από σκοπιμότητα και όχι από άγνοια. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που προσεγγίζει επιστημονικά την καπιταλιστική κρίση. Γι' αυτό και μίλησε έγκαιρα για την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και ζωντανής εργατικής δύναμης, σαν νομοτελειακή συνέπεια της αναγκαίας καταστροφής κεφαλαίου, προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Αυτός είναι, άλλωστε, και ο λόγος για τον οποίο το ΚΚΕ προτάσσει τη διεκδίκηση μέτρων ουσιαστικής προστασίας των ανέργων, αλλά και το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, που συμβάλλει ώστε στους καθημερινούς αγώνες να καλλιεργείται συνείδηση σύγκρουσης με την πολιτική και το σύστημα που αδυνατεί αντικειμενικά να διασφαλίσει δουλειά για όλους, με μισθούς και δικαιώματα στο ύψος των σύγχρονων αναγκών. Η «Ελευθεροτυπία», όμως, κρύβει και κάτι άλλο από τους αναγνώστες της: Οτι τα ΜΜΕ του ΚΚΕ δεν είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις, αλλά Μέσα προβολής και προπαγάνδισης των θέσεων του Κόμματος, που κρύβονται και αποσιωπούνται από τα αστικά ΜΜΕ, μεταξύ αυτών και την «Ελευθεροτυπία». Ακριβώς επειδή οι θέσεις του ΚΚΕ ενοχλούν τους καπιταλιστές και το κράτος τους, η επιβίωση των Μέσων του Κόμματος γίνεται ακόμα πιο δύσκολη, αφού είναι υποχρεωμένα να δρουν σε συνθήκες καπιταλισμού, παλεύοντας εναντίον του. Τα ξέρουν αυτά οι αστοί και οι εφημερίδες τους, αλλά τα αποσιωπούν για να πείσουν το λαό ότι «όλοι ίδιοι είναι» και να αθωώσουν το σύστημα που υπηρετούν και το οποίο, για τα κέρδη των λίγων, καταδικάζει τους πολλούς στην ανεργία και τη φτώχεια.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Καταρρέουν τα ψέματα και οι εκβιασμοί
Γρηγοριάδης Κώστας
«"Εχουμε δεσμευτεί να κάνουμε ορισμένα πράγματα και σας θυμίζω ότι τα περισσότερα από αυτά και τα πιο δημιουργικά από αυτά τα πράγματα, έχουμε δεσμευτεί να τα κάνουμε ως ΠΑΣΟΚ και έχουμε δεσμευτεί προεκλογικά... Αναφέρομαι στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, αναφέρομαι στο ενιαίο μισθολόγιο, αναφέρομαι σε όλα όσα αφορούν την κρατική δομή, τη γραφειοκρατία κ.ο.κ.» (Π. Γερουλάνος, υπουργός Πολιτισμού στο «Realfm») «Κανένα νέο μέτρο που δεν ήταν προγραμματισμένο, που δεν περιλαμβανόταν στον προγραμματισμό του μεσοπρόθεσμου, τον εφαρμοστικό νόμο δεν εξαγγέλθηκε χθες». (Μ. Οθωνας - υφυπουργός Προστασίας του Πολίτη, στην ΕΡΑ). Μπορεί να προκαλούν με το θράσος τους αλλά δεν απέχουν καθόλου από την πραγματικότητα οι χτεσινές δηλώσεις των δύο κυβερνητικών στελεχών. Πράγματι, τα βάρβαρα μέτρα και οι αντιδραστικές διαρθρωτικές τομές περιλαμβάνονταν στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, άσχετα αν προσπαθούσε να τα λανσάρει ως δήθεν φιλολαϊκά. Καταρρίπτεται δηλαδή, για πολλοστή φορά ο μύθος ότι τα άγρια μέτρα τα πήρε η κυβέρνηση εξαιτίας της «κρίσης χρέους» ή των «πιέσεων» της τρόικας. Τα μέτρα αυτά υπήρχαν εδώ και χρόνια στα προγράμματα τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της ΝΔ, περιλαμβάνονται στις συνθήκες της ΕΕ και έχουν ως υπέρτατο στόχο να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, ρίχνοντας τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαών. Ελπίδα για το λαό μπορεί να υπάρξει μόνο αν αλλάξουν δραστικά οι συσχετισμοί σε βάρος του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου και συστρατευτούν αποφασιστικά με το ΚΚΕ.
Στο πλευρό του κεφαλαίου
«Είτε αυτή η κυβέρνηση θα λειτουργήσει ως σχήμα εκτάκτου ανάγκης επιτέλους είτε η χώρα θα σκάσει στα χέρια της». Σε αυτήν τη φράση καταλήγει το πρωτοσέλιδο κύριο άρθρο της χτεσινής «Καθημερινής», καλώντας την κυβέρνηση να εφαρμόσει «αυθωρεί και παραχρήμα» όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και τις αποκρατικοποιήσεις που έχει ήδη εξαγγείλει.
Η «Καθημερινή» ανησυχεί ότι «θα σκάσει στα χέρια» της κυβέρνησης η χώρα και εννοεί ότι η, μέχρι στιγμής, ελεγχόμενη χρεοκοπία που προωθείται, μέσω των αποφάσεων της 21ης Ιούλη, θα γίνει ανεξέλεγκτη για το μεγάλο κεφάλαιο, ότι δηλαδή θα χρεοκοπήσει η καπιταλιστική οικονομία, οι μεγαλοεπιχειρηματίες και όχι η χώρα, και «καίγεται» για τη σωτηρία τους.
Γιατί για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα «έχει ήδη σκάσει», καθώς η καταιγίδα των αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων τούς έχει οδηγήσει σε άγρια και ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.
Ομως, η «Καθημερινή» και ο υπόλοιπος αστικός Τύπος τάσσονται με τις επιδιώξεις των μονοπωλίων για τσάκισμα των δικαιωμάτων των εργαζομένων και επιτελούν το ρόλο τους στο πλευρό της αστικής τάξης, προβάλλοντας στο λαό ότι το «συμφέρον της χώρας» είναι να υλοποιηθούν τα μέτρα που στέλνουν τα δικαιώματά του στο απόσπασμα. Παρουσιάζουν τη χρεοκοπία της λαϊκής οικογένειας ως «αναγκαίο κακό» για να σωθεί, δήθεν, η χώρα, δηλαδή η πλουτοκρατία.
Γι' αυτό ο λαός πρέπει να τους γυρίσει την πλάτη και να επιλέγει για την ενημέρωσή του τα δικά του όπλα, τον «Ριζοσπάστη» και τον «902».
Πυλώνες των συμφερόντων του κεφαλαίου
Οι χτεσινές αντιδράσεις της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ στη νέα κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης επιβεβαιώνουν περίτρανα για ακόμα μια φορά πως οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες ούτε θέλουν ούτε μπορούν να οργανώσουν την ταξική αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής, ακριβώς γιατί είναι ένας από τους πυλώνες της. Στην πραγματικότητα αυτό που τους νοιάζει είναι να ρίξουν στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και να διασωθούν από την οργή τους, παρά να οργανώσουν την πάλη των εργαζομένων να μπλοκάρουν τα βάρβαρα μέτρα, ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην εφαρμοζόμενη πολιτική και κατ' επέκταση στον καπιταλισμό. Καταφεύγουν, λοιπόν, στους φραστικούς λεονταρισμούς: «Να μη διανοηθεί η κυβέρνηση, για μια ακόμα φορά, να επιτεθεί μέσω της κατάργησης της συλλογικής προστασίας και των συλλογικών συμβάσεων στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού που πληρώνουν για μια κρίση που καθόλου δεν ευθύνονται γι' αυτήν», δήλωσε, για παράδειγμα, χτες ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ. Κι όμως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ έχει κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να υπονομεύσει τις συλλογικές συμβάσεις, αποδεχόμενη τις επιχειρησιακές συμβάσεις, την εκ περιτροπής απασχόληση, τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης, κ.ο.κ. Γιατί να τους πάρουν στα σοβαρά η κυβέρνηση και κυρίως οι εργαζόμενοι; Αντίστοιχα στην ανακοίνωση της ΑΔΕΔΥ ο εχθρός είναι «η ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης και των δανειστών». Συνεχίζουν δηλαδή να καλλιεργούν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι μπορεί να υπάρξει μια φιλολαϊκή διαχείριση και έξοδος από την καπιταλιστική κρίση προς όφελος των εργαζομένων... Η συμπόρευση με το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και το λαό.
Σε κίνδυνο τα αποθεματικά
Η υποχρεωτική ένταξη των Ταμείων στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής Ομολόγων με βάση τη Συμφωνία της 21ης Ιουλίου για το χρέος, είναι η χαριστική βολή στα αποθεματικά των Ταμείων. Είναι η αποθέωση της λεηλασίας της περιουσίας των ασφαλιστικών Ταμείων από τις κυβερνήσεις και τους εργοδότες. Ερχεται να ολοκληρώσει το διαχρονικό πλιάτσικο στις εισφορές των εργαζομένων, που για μισό αιώνα συνεχίστηκε αμείωτο από όλες τις κυβερνήσεις σε όφελος του κεφαλαίου, αφού η αξιοποίηση της περιουσίας τους και των αποθεματικών δίνονταν στο κεφάλαιο και τα ίδια δανείζονταν για να επιβιώνουν.
Ηδη, κατ' εντολή της κυβέρνησης αυτές τις μέρες συνεδριάζουν οι διοικήσεις των Ταμείων και μεθοδεύεται η ένταξή τους στο Πρόγραμμα Ανταλλαγής ομολόγων, ύψους περίπου 25 δισ. ευρώ, τα οποία θα ριχτούν στη χοάνη αποπληρωμής του χρέους που είναι αποτέλεσμα της πολιτικής υπέρ της πλουτοκρατίας. Η απόφαση αυτή θα έχει δραματικές συνέπειες για όλους τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Δεν είναι μόνο οι απώλειες από το λεγόμενο «κούρεμα» των ομολόγων, ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ. Στην πραγματικότητα, με τη μεθόδευση αυτή τα ασφαλιστικά Ταμεία απογυμνώνονται τελείως από τα αποθεματικά τους. Για 30 ολόκληρα χρόνια χάνουν την περιουσία τους η οποία υποθηκεύεται για να πληρωθεί το χρέος. Με αυτόν τον τρόπο, κρατικά ομόλογα τα οποία τα Ταμεία υπολόγιζαν να έχουν στη διάθεσή τους τα επόμενα χρόνια, για να πληρώνουν τις συντάξεις και να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους απέναντι στους ασφαλισμένους, μετατρέπονται σε «χαρτιά» χωρίς καμιά αξία.
Πρόκειται για καραμπινάτη και απροκάλυπτη ληστεία και μάλιστα σε μια εποχή που τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, των αυτοαπασχολούμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων έχουν κατακρεουργηθεί: Εχουν αυξηθεί τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, συρρικνώθηκαν οι ιατροφαρμακευτικές παροχές, μειώθηκαν οι συντάξεις για να είναι τα ταμεία... βιώσιμα. Δηλαδή, ο ληστής ζητά από το θύμα του να του δώσει δανεικά κι αγύριστα. Δε χρειάζεται, φυσικά, να πούμε πόσο απειλητική είναι αυτή η εξέλιξη ακόμα και για τις εναπομένουσες πενιχρές συντάξεις και άλλες παροχές.
Ομως, και αυτή η δραματική εξέλιξη δεν είναι μεμονωμένη. Είναι μέρος της συνολικής αντεργατικής πολιτικής και της ενιαίας στρατηγικής που έχουν χαράξει κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας να μετακυλιστεί το κόστος της καπιταλιστικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα, ώστε να βγουν πιο δυναμωμένοι οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι. Μάλιστα, η κυβερνητική προπαγάνδα δεν διστάζει και το νέο αυτό έγκλημα να το δικαιολογήσει με το «επιχείρημα» ότι με αυτόν τον τρόπο θα «σωθεί η χώρα». Είναι η ίδια πολιτική που στο όνομα του «χρέους», της κρίσης κλπ. έχει οδηγήσει στην επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, στη μείωση των μισθών, τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, στην επιδότηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών μέσα από προγράμματα του ΟΑΕΔ.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι ότι έτσι δεν «σώζεται η χώρα», αλλά η πλουτοκρατία. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να δεχτούν αυτόν τον εκβιασμό. Τώρα, χρειάζεται να απαντήσουν και να διεκδικήσουν με μια γροθιά: «Κάτω τα χέρια από τα αποθεματικά των Ταμείων». Με κάθε τρόπο να αποτρέψουν την ανταλλαγή των ομολόγων και να απαιτήσουν να πληρωθούν όλα τώρα από την κυβέρνηση και την εργοδοσία. Να υπερασπιστούν τον ιδρώτα τους, τις συντάξεις τους, την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη, που κινδυνεύουν να γίνουν παρανάλωμα στο βωμό της αντιλαϊκής πολιτικής.
Feeds
