Η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ στους δασκάλους με περισσή υποκρισία ανακοίνωσε «τον πλήρη διαχωρισμό της παράταξης από την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική» και δήλωσε πως δε δέχτηκε να συμμετάσχει στις εργασίες της συνδιάσκεψης του κόμματός της, στις 3 Σεπτέμβρη.
Οι ΠΑΣΚίτες, αφού τους έχει ευχαριστήσει η υπουργός Παιδείας γιατί οι αποφάσεις τους έχουν συμβάλει στις επεξεργασίες για το νέο σχολείο της «αγοράς», τώρα ανακάλυψαν πως η κυβερνητική πολιτική πλήττει τα λαϊκά στρώματα. Η ΠΑΣΚ είναι η γνωστή παράταξη που αποτελεί «άξιο» συνομιλητή της κυβέρνησης, στηρίζει (ουσιαστικά) τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις στους εκπαιδευτικούς και κάνει ό,τι μπορεί για να μην κουνιέται φύλλο για τις τεράστιες μειώσεις μισθών.
Η παράταξη αυτή, λοιπόν, υποστηρίζει ότι «η πολιτική αυτή (σ.σ. της κυβέρνησης) καμία σχέση δεν έχει με τις αρχές της Διακήρυξης της 3ης του Σεπτέμβρη». Είναι το γνωστό ...κόλπο των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ: Εμείς είμαστε το «καλό» ΠΑΣΟΚ και δε συμφωνούμε με την «κακή» κυβέρνηση (του ΠΑΣΟΚ), η οποία δεν τηρεί τις «αρχές» και τις «αξίες» του κόμματος. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, οι ΠΑΣΚίτες ...απείλησαν πως θα παλέψουν για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και δε θα λάβουν μέρος σε οποιαδήποτε κομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ μέχρι η κυβέρνηση να αποκτήσει πολιτική προς όφελος των εργαζομένων! Τους προτείνουμε, πάντως, αυτό το τελευταίο να το αποσύρουν, γιατί, διαφορετικά, δε θα συμμετάσχουν ποτέ ξανά σε κομματική διαδικασία του ΠΑΣΟΚ...
Εκβιαστές και κηφήνες...
Πέρυσι το καλοκαίρι, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί της σύμμαχοι, οι εφοπλιστές και τα παπαγαλάκια τους οργίαζαν σε βάρος του ταξικού κινήματος και των ναυτεργατών, χρεώνοντας στις απεργίες την πτώση της τουριστικής κίνησης. Ούτε λίγο - ούτε πολύ, παρουσίαζαν τους απεργούς ναυτεργάτες, που αγωνίζονταν για τα δικαιώματά τους και για το δικαίωμα του λαού σε φτηνές, ασφαλείς και τακτικές συγκοινωνίες, σαν τους υπονομευτές του τουρισμού, προσπαθώντας να εκβιάσουν τον κοινωνικό αυτοματισμό σε βάρος τους. Φέτος, τα στοιχεία των Λιμεναρχείων Πειραιά, Ραφήνας και Λαυρίου δείχνουν ότι περίπου 300.000 λιγότεροι ταξιδιώτες επιβιβάστηκαν στα καράβια των ακτοπλόων εφοπλιστών, στο δίμηνο Ιούλη - Αυγούστου, σε σύγκριση με το αντίστοιχο διάστημα του 2010. Φέτος, δηλαδή, που η πλειοψηφία της ΠΝΟ έκανε ό,τι μπορούσε για να φρενάρει τους αγώνες των ναυτεργατών, η κίνηση στα λιμάνια ήταν μειωμένη κατά 7,39% σε ό,τι αφορά τους επιβάτες, 0,7% στα ΙΧ και 9,37% στα φορτηγά.
... στο σβέρκο των ναυτεργατών και όλου του λαού
Ολοι, ακόμα και οι εφοπλιστές, ανακαλύπτουν τώρα ότι για τη μειωμένη κίνηση ευθύνεται η κρίση και το γεγονός ότι ολοένα και μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων δεν κάνουν διακοπές, λόγω έλλειψης χρημάτων. Για την τσέπη όμως της λαϊκής οικογένειας νοιάζονται μέχρι του σημείου που απειλεί την κερδοφορία τους. Γι' αυτό τώρα άλλαξαν τροπάρι στην προπαγάνδα τους και με όχημα τα μειωμένα συγκριτικά κέρδη τους, ζητάνε νέα προνόμια και ακόμα φθηνότερα καύσιμα! Μάλιστα, απειλούν ότι «η μείωση της κίνησης σε συνδυασμό με την αύξηση των τιμών των καυσίμων κατά περίπου 25% σε σχέση με την αντίστοιχη περυσινή περίοδο, δημιουργούν μια ιδιαίτερα κρίσιμη κατάσταση στον κλάδο της ακτοπλοΐας ο οποίος, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος της ηπειρωτικής με τη νησιωτική Ελλάδα», σύμφωνα με την ΑΝΕΚ. Δηλαδή, κάντε φθηνότερο το ήδη αφορολόγητο πετρέλαιο, γιατί αλλιώς θα αφήσουμε τα νησιά χωρίς καράβια, λένε οι εφοπλιστές. Τι επιβεβαιώνεται; Οτι όσο τα καράβια είναι ιδιοκτησία τους, τόσο - με τις πλάτες της κυβέρνησης - θα εκβιάζουν τους νησιώτες και όλο το λαό, θα επιτίθενται στους ναυτεργάτες και το δίκιο τους. Πάλη με τις ταξικές δυνάμεις και ισχυρό ΚΚΕ για να φύγουν τα παράσιτα από την παραγωγή, να φύγουν οι κηφήνες εφοπλιστές από τα πλοία.
Αντιδραστική εξέλιξη
Επικίνδυνες διατάξεις, οι οποίες αν εφαρμοστούν και γενικευτούν θα βάλουν επιπλέον εμπόδια στην προβολή κομμάτων όπως το ΚΚΕ από τα αστικά ΜΜΕ, εισάγει το νομοσχέδιο για τα δημοψηφίσματα που προωθεί η κυβέρνηση. Στο προσχέδιο που ενέκρινε, η κυβέρνηση επικαλείται την εμπλοκή στη διενέργεια του δημοψηφίσματος όχι μόνο των κομμάτων «αλλά και ενώσεων προσώπων, επιστημονικών, επαγγελματικών ή συνδικαλιστικών οργανώσεων και κάθε άλλης οργάνωσης της κοινωνίας των πολιτών» και γι' αυτό προτείνει τη συγκρότηση δύο επιτροπών προεκλογικού αγώνα. Στη μία θα συνωστίζονται όσοι τοποθετούνται θετικά στο ερώτημα του δημοψηφίσματος και στην άλλη όσοι τοποθετούνται αρνητικά.
Σε καθεμιά από τις δύο επιτροπές, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, θα διατίθεται ίδιος χρόνος στα ΜΜΕ για να προβάλλει τις θέσεις της. Η κατανομή, όμως, του χρόνου στο εσωτερικό της κάθε επιτροπής θα καθορίζεται από τα μέλη της. Η συγκεκριμένη διάταξη βάζει στην ίδια μοίρα τα πολιτικά κόμματα με διάφορες ΜΚΟ ή άλλες «ομάδες», που ενδέχεται να προκύπτουν από συγκυριακές συγκολλήσεις μπροστά σε ένα δημοψήφισμα. Με δεδομένη την ανεξέλεγκτη συμμετοχή στην επιτροπή του «Ναι» ή του «Οχι», γίνεται κατανοητό ότι ουσιαστικά θα καταπνίγεται η έκφραση ανεπιθύμητων για την κυρίαρχη πολιτική απόψεων, αφού, αντικειμενικά, όσο περισσότεροι οι συμμετέχοντες, τόσο λιγότερος ο χρόνος που θα τους αναλογεί για προβολή των θέσεών τους.
Ακόμα πιο πέρα, με πάτημα το νόμο της κυβέρνησης, τον αποκλεισμό του ΚΚΕ ενδέχεται να τον αποφασίζουν σε συνεννόηση αντικομμουνιστικές ή αντιδραστικές ομάδες που συμμετέχουν στην ίδια επιτροπή με τελείως διαφορετική ιδεολογική και πολιτική αφετηρία από αυτή του Κόμματος. Επίσης, το νομοσχέδιο δεν προβλέπει προβολή των θέσεων ενός φορέα ή κόμματος που δεν επιθυμεί να συμμετάσχει σε καμία απ' τις δύο επιτροπές. Για παράδειγμα, αν ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ, δε θελήσει να ταυτιστεί πολιτικά με τους συμμετέχοντες στη μια ή την άλλη επιτροπή και επιλέξει να πολεμήσει το δημοψήφισμα ως διαδικασία, δεν πρόκειται να βρει ούτε δευτερόλεπτο στα αστικά ΜΜΕ, αν προϋπόθεση για την προβολή των θέσεων κάθε κόμματος είναι η συμμετοχή του σε μια από τις δύο επιτροπές. Δηλαδή, η αποδοχή των ψευτοδιλημμάτων με τα οποία κάθε φορά η κυβέρνηση θα επιχειρεί να νομιμοποιήσει προαποφασισμένες αλλαγές.
Είναι αυτονόητο για τους αστούς ότι η εξαφάνιση του ΚΚΕ από τα αστικά ΜΜΕ και τις άλλες μορφές μαζικής προπαγάνδας ταιριάζει γάντι στις επιδιώξεις τους να χειραγωγήσουν το λαό, πολύ περισσότερο όταν πρόκειται για την προεκλογική περίοδο ενός δημοψηφίσματος. Σημάδια αυτής της προσπάθειας δίνονται ήδη, αφού στις αστικές εφημερίδες έχουν αρχίσει να δημοσιεύονται δημοσκοπήσεις με ερωτήματα ίδια με αυτά που σκέφτεται να θέσει η κυβέρνηση σε δημοψήφισμα. Γανώνουν από τώρα το μυαλό του λαού με σκοπό, όταν έρθει το δημοψήφισμα, να είναι παγιωμένη συνείδηση το τι θέλει δήθεν η πλειοψηφία, ώστε να πετύχει η κυβέρνηση το επιθυμητό αποτέλεσμα. Να πολεμήσει ο λαός τα δημοψηφίσματα. Αν η κυβέρνηση θέλει να ακούσει τη γνώμη του, να πάει τώρα σε εφ' όλης της ύλης εκλογές.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Νέες φωτιές πολέμου
Γρηγοριάδης Κώστας
Μια μια ανάβουν οι εστίες συγκρούσεων στη μαύρη ήπειρο, όπου είναι μεγάλο το ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών κυρίως για τον τεράστιο ενεργειακό πλούτο της. Η Λιβύη, που αιματοκυλιέται με το γνωστό πρόσχημα της «απελευθέρωσης του λαού από το τυραννικό καθεστώς», είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Ωστόσο, στα ακαθόριστα έως σήμερα σύνορα ανάμεσα στο (βόρειο) Σουδάν και το ανεξάρτητο (από τις αρχές Ιούλη) Νότιο Σουδάν, η κατάσταση επίσης βρωμάει μπαρούτι. Οχι τυχαία, οι φωτιές των μαχών σημειώνονται σε περιοχές με πλουσιότατο υπέδαφος (πετρέλαιο, χρυσός, χαλκός, ουράνιο κ.λπ.). Η ένταση πλέον έχει φύγει από το Νταρφούρ (που είχε επιλεχθεί από τις ΗΠΑ από το 2003 σαν πρώτη εστία κρίσης για να ασκούνται ιμπεριαλιστικές πιέσεις) και επεκτείνεται στο πετρελαιοφόρο Αμπγέι (όπου οι συγκρούσεις σημειώνονται την τελευταία διετία), αλλά και στην πολιτεία του Νότιου Κορντοφάν και στην πολιτεία του Μπλε Νείλου (κοντά στα σύνορα του Σουδάν με την Αιθιοπία), όπου μαίνονται το τελευταίο διάστημα αιματηρές συγκρούσεις ανάμεσα σε σουδανικό στρατό και αυτόχθονες που υποστηρίζουν τους πρώην αντάρτες του SPLA στο νότο.
Η ασάφεια των συνόρων ανάμεσα στις δύο πλέον χώρες διατηρείται και, από ό,τι φαίνεται, θα διατηρηθεί για πολύ, καθώς είναι ο καλύτερος τρόπος για τους ιμπεριαλιστές να βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της κεντρικής και ανατολικής Αφρικής. Οσο οι λαοί δε θα δυναμώνουν τον αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό αγώνα για να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους, το «διαίρει και βασίλευε» θα συνεχίζεται.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ενιαίο ταξικό μέτωπο
Γρηγοριάδης Κώστας
Η μόνη αξία που έχουν οι διαψεύσεις των κυβερνώντων για τις σχεδιαζόμενες μαζικές απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων από το δημόσιο το επόμενο διάστημα είναι ότι απλά τις επιβεβαιώνουν και μάλιστα με πανηγυρικό τρόπο. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς, γιατί πρόκειται για πληροφορίες που οι ίδιοι «διαρρέουν» για να προετοιμάσουν το έδαφος. Σύμφωνα με αυτές λοιπόν, τους επόμενους μήνες θα απολυθούν 20.000 εργαζόμενοι στο στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, ενώ ακόμα 20-40.000 θα οδηγηθούν σε εργασιακή εφεδρεία, πριν εξωθηθούν και αυτοί μετά από ένα χρόνο στην απόλυση. Πρόκειται για εξέλιξη που περιγράφεται σαφώς από το μεσοπρόθεσμο και προαναγγέλθηκε με σαφήνεια από τον υπουργό Οικονομικών την περασμένη Παρασκευή, όταν είπε ότι η εργασιακή εφεδρεία θα επεκταθεί στο σύνολο του δημόσιου τομέα. Χρησιμοποιώντας την τακτική του «διαίρει και βασίλευε» η κυβέρνηση λανσάρει τις απολύσεις στο δημόσιο περίπου ως ...πράξη κοινωνικής δικαιοσύνης, επειδή απολύσεις γίνονται και στον ιδιωτικό τομέα! Την ίδια στιγμή όμως, στον ιδιωτικό τομέα προωθεί την κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και τη θεσμοθέτηση των επιχειρησιακών και ατομικών συμβάσεων που ως αποτέλεσμα έχουν τη θεαματική μείωση των μισθών μέχρι και 50% και έπεται συνέχεια. Οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι δεν πρέπει να «τσιμπήσουν». Η απάντηση πρέπει να είναι ενιαία και πρέπει να πατάει γερά στην κοινή απόφαση: τέρμα οι θυσίες για την πλουτοκρατία. Να πληρώσει τώρα το μεγάλο κεφάλαιο και να καταδικαστούν τα κόμματα υπηρέτες του. Να απομονωθούν επίσης οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ που ορθώνουν εμπόδια στην ανάπτυξη των ταξικών αγώνων.
Δεμένα και όχι «λυμένα χέρια»
«Καθαρή εντολή» και «λυμένα χέρια», δηλαδή αυτοδυναμία όπως διευκρίνισε, ζητά από το λαό ο Α. Σαμαράς. Ομως για ποιο σκοπό; Για να εφαρμόσει, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε σε κυριακάτικη συνέντευξή του, «τις μεγάλες αλλαγές» και τις «βαθιές τομές», που η κυβέρνηση «δεν μπορεί να τις κάνει, δεν ξέρει πώς να τις κάνει και δεν τις πιστεύει», όπως λέει ο ίδιος χαρακτηριστικά. Ομολογεί δηλαδή ο πρόεδρος της ΝΔ ότι θέλει λυμένα χέρια για να πάρει τη σκυτάλη από το ΠΑΣΟΚ και με «νωπή» λαϊκή εντολή να υλοποιήσει τα βάρβαρα μέτρα που οδηγούν σε μόνιμη χρεοκοπία του λαού για χάρη της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και την ενίσχυση της πλουτοκρατίας. Οι «μεγάλες αλλαγές», που επαγγέλλεται ο Α. Σαμαράς είναι η άλλη, πιο εύηχη, ονομασία των «διαρθρωτικών αλλαγών» που προωθούν από κοινού κυβέρνηση και τρόικα. Αυτές τις μεγάλες αλλαγές τις έχει κατονομάσει στο πρόγραμμά του για την «επανεκκίνηση της οικονομίας», το λεγόμενο «Ζάππειο 2». Οι σημαντικότερες από αυτές είναι η απαλλαγή των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων από τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές, η διοχέτευση κρατικής ρευστότητας στο κεφάλαιο, η πλήρης ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων στο όνομα της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, η δραστική μείωση του δημόσιου τομέα, δηλαδή συγχωνεύσεις και καταργήσεις δημόσιων φορέων, εργασιακή εφεδρεία και μαζικές απολύσεις, σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις και εκποίηση της δημόσιας περιουσίας... Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Οχι λυμένα, αλλά δεμένα πισθάγκωνα πρέπει να φροντίσει ο λαός να είναι τα χέρια της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Πρέπει δηλαδή να αφοπλίσει τα κόμματα του κεφαλαίου και να στρατευτεί αποφασιστικά με το ΚΚΕ για την απόκρουση της αντιλαϊκής λαίλαπας και την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας.
Υπονομεύουν τη λαϊκή αντεπίθεση
«Ανύπαρκτος είναι για τον Γιώργο Παπανδρέου ο κίνδυνος ανατροπής του από ενδοπασοκικές αντιπολιτευτικές δυνάμεις στη φάση αυτή(!). Αυτό αποδείχθηκε για μία ακόμη φορά στη συνδιάσκεψη του κυβερνώντος κόμματος». Περίλυπος μέχρι θανάτου ο γνωστός Γ. Δελαστίκ, δεν κρύβει την απογοήτευσή του επειδή ...δεν ανατράπηκε ο Γ. Παπανδρέου στη συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ! Οπως χαρακτηριστικά γράφει στο άρθρο του στο χτεσινό «Εθνος», «από τη στιγμή λοιπόν που ούτε καν σε αυτό το ευρύτατο σώμα δεν εκφράστηκαν η δυσφορία και η αγανάκτηση ή η απόγνωση της ελληνικής κοινωνίας και της κομματικής βάσης ή των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, δεν υπάρχει περίπτωση να εκδηλωθεί αυτοβούλως από το μηχανισμό του ΠΑΣΟΚ οποιαδήποτε κίνηση αντικατάστασης του προέδρου και της ηγεσίας του κόμματος. Οσοι ελπίζουν κάτι διαφορετικό θα απογοητευθούν». Το σίγουρο πάντως είναι ότι αυτοί που ήλπιζαν και συνεχίζουν να ελπίζουν στην ανατροπή του Γ Παπανδρέου «από τη βάση» του ΠΑΣΟΚ είναι ο Γ. Δελαστίκ και οι ομοϊδεάτες του στον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και στο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι αυτοί δηλαδή που έχουν αναγορεύσει ως υπέρτατο στόχο το «να φύγει η κυβέρνηση», καλλιεργώντας αυταπάτες στο λαό και υπονομεύοντας διαρκώς την πάλη του για ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων ως μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την κρίση.
Πραγματική διέξοδος για το λαό
Με αφορμή την προσωρινή διακοπή των συζητήσεων ανάμεσα στην τρόικα και την κυβέρνηση, ξεπηδούν εκ νέου σενάρια περί εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, που στόχο έχουν να τρομοκρατήσουν το λαό, με το ψευτοδίλημμα «ή σκληρά μέτρα, ή επιστροφή στη δραχμή και χρεοκοπία». Ζητούν, δηλαδή, από το λαό, που έχει ήδη χρεοκοπήσει, να συναινέσει στη σφαγή του για να σωθεί η πλουτοκρατία. Πίσω από αυτόν τον κουρνιαχτό, η αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας, να επιβάλουν τα προαποφασισμένα αντιλαϊκά μέτρα, να ξεθεμελιώσουν κάθε εργατικό και λαϊκό δικαίωμα, παραμένει αδιαμφισβήτητη.
Γι' αυτό, ανεξάρτητα από τις όποιες παραλλαγές παρατηρεί κανείς στις θέσεις διαφορετικών μερίδων της αστικής τάξης, κοινή συνισταμένη παραμένει το αίτημα να προχωρήσουν οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις, που φτηναίνουν τον εργάτη, του Μεσοπρόθεσμου και των επόμενων δανειακών συμβάσεων. Ανεξάρτητα, δηλαδή, από τα επικοινωνιακά τερτίπια της κυβέρνησης και γενικότερα της πλουτοκρατίας, η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους παραμένει η ίδια και είναι ζοφερή: Βάρβαρα μέτρα που χτυπούν το δικαίωμα στη δουλειά, στους μισθούς, στις συντάξεις, στην κοινωνική ασφάλιση, στην Παιδεία, στην Υγεία, όλες τις πλευρές της ζωής της λαϊκής οικογένειας. Μέτρα που στο σύνολό τους φτηναίνουν κι άλλο την εργατική δύναμη, ανοίγουν νέα πεδία κερδοφόρας δράσης για τα μονοπώλια. Και προβάλλουν την αναγκαιότητα συναίνεσης των αστικών κομμάτων έως το επίπεδο κυβέρνησης όλων μαζί, ως τη μοναδική λύση. Μια συναίνεση που στρατηγικά υπάρχει και λειτουργεί, αλλά σε επίπεδο κυβέρνησης θα κάνει πιο αποτελεσματικό το αστικό πολιτικό σύστημα στη λαϊκή χειραγώγηση και υποταγή.
Στην κυρίαρχη προπαγάνδα έρχονται να προστεθούν και οι προτάσεις των οπορτουνιστών όλων των αποχρώσεων, για μια κυβέρνηση συνεργασίας των «προοδευτικών» δήθεν δυνάμεων, την οποία φέρνουν σε κάλπικη αντιπαράθεση με τη σημερινή «νεοφιλελεύθερη» κυβέρνηση. Προτείνουν μια «άλλη» πολιτική διαχείρισης της κρίσης, εντός της ΕΕ και του καπιταλιστικού συστήματος. Μιλούν για «άλλη» διακυβέρνηση και εννοούν άλλη μορφή διαχείρισης του χρέους, καλύτερους όρους δανεισμού για την πλουτοκρατία και αναλλοίωτες τις σχέσεις ιδιοκτησίας, δηλαδή με εξουσία των μονοπωλίων. Πρόκειται για μια παραλλαγή της σημερινής αστικής διαχείρισης. Η πρότασή τους, ανεξάρτητα από τη φρασεολογία των προπαγανδιστών της, αντικειμενικά βαδίζει στον ίδιο αδιέξοδο για τους εργαζόμενους και το λαό δρόμο, υποσκάπτοντας την ανάπτυξη της ταξικής πάλης αφού προβάλλει τη λογική μιας κυβέρνησης σε όφελος και των αστών και των εργαζομένων.
Κοινός παρονομαστής όλων των προτάσεων, των σεναρίων και των προπαγανδιστικών ζυμώσεων της αστικής τάξης, είναι η διαχείριση υπέρ των μονοπωλίων, που φέρνει νέα βάρη στις πλάτες της ήδη χρεοκοπημένης λαϊκής οικογένειας. Μόνο το ΚΚΕ διαφοροποιείται στρατηγικά, αναδεικνύοντας ότι σήμερα είναι ώριμη ανάγκη, όχι για να αλλάξει η μορφή της διακυβέρνησης του αστικού κράτους, αλλά για να αλλάξει η τάξη που έχει στα χέρια της την εξουσία. Το ΚΚΕ αποκαλύπτει στους εργαζόμενους και το λαό ότι η αιτία των προβλημάτων τους βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και πως η άμυνα στα βάρβαρα μέτρα και την πολιτική που τα επιβάλλει απαιτεί σήμερα οργάνωση της πάλης, για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών σε ρότα σύγκρουσης για ριζικές ανατροπές στο επίπεδο της εξουσίας και της οικονομίας. Στη συναίνεση των αστών αντιτάσσουμε τη λαϊκή συμμαχία. Με ισχυρό ΚΚΕ, ο λαός μπορεί να βγει νικητής.
Feeds
