Γρηγοριάδης Κώστας

Παρότι έχουμε σοβαρές ενστάσεις για το κατά πόσο τα ερωτήματα που θέτει ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζουν τα πραγματικά προβλήματα και ερωτήματα του λαού και απηχούν τις πραγματικές του ανησυχίες, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι εκφράζουν την αγωνία του χώρου που εκπροσωπεί ο κ. Παπαδημούλης για το πότε η Ελλάδα θα γίνει ένα «σοβαρό» καπιταλιστικό κράτος. Αυτό που δεν ομολογεί, ωστόσο, είναι πως όσα μερεμέτια κι αν γίνουν, ο πυρήνας του προβλήματος θα παραμείνει ανέγγιχτος. Καμία «επανεκκίνηση» για το λαό δε θα υπάρξει αν ο ίδιος με την πάλη του δεν τερματίσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, το καθεστώς της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και της ιδιοποίησης απ' τους λίγους του πλούτου που παράγουν οι πολλοί. Στο πλαίσιο αυτού του συστήματος είναι αυταπάτη αν όχι συνειδητή εξαπάτηση του λαού να ισχυρίζεσαι ότι φαινόμενα σύμφυτά του, όπως η διαπλοκή, η διαφθορά, τα σκάνδαλα, μπορούν να τελειώσουν και να συμβιώνουν εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι σαν καλοί και μονιασμένοι «νοικοκυραίοι». Κι αυτό σε αδρές γραμμές ισχυρίζεται ο οπορτουνισμός για να μένει ο καπιταλισμός στο απυρόβλητο.

Σε πρόωρες εξοφλήσεις κρατικών ομολόγων μέχρι και 6 μήνες νωρίτερα από τις προκαθορισμένες ημερομηνίες έχει προχωρήσει στο τελευταίο διάστημα το υπουργείο Οικονομικών, εξοφλώντας στο ακέραιο, χωρίς απολύτως κανένα «κούρεμα», τις «υποχρεώσεις» απέναντι στους τραπεζίτες. Πρόκειται για αποπληρωμές παλιότερων κρατικών δανείων και για ποσά εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, με τα οποία διευκολύνουν τις ανάγκες σε ρευστότητα του τραπεζικού κεφαλαίου.

Ταυτόχρονα με το παραπάνω, κάθε τρις και λίγο προσφεύγουν, ξανά και ξανά, στις τράπεζες για ολιγόμηνα δάνεια (3ηνης, 6μηνης διάρκειας), προκειμένου να συμπληρώσουν τις εκταμιεύσεις από τους ιμπεριαλιστικούς Οργανισμούς, για να καλύψουν τα νέα παραγόμενα «ελλείμματα» που αφήνει πίσω της η κλιμακούμενη βαρβαρότητα απέναντι στο λαό.

Οι συμφύσεις, οι κολεγιές που αναπτύσσουν μεταξύ τους κράτος και μερίδες της πλουτοκρατίας είναι απόλυτα μέσα στην καθημερινότητά τους, είναι φαινόμενο που γιγαντώνεται, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες όξυνσης της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν μπορούν να κάνουν ούτε μέρα χωρίς την αμοιβαία αλληλοστήριξη. Ετσι και η λαϊκή αντεπίθεση, για να έχει αποτέλεσμα, μόνον ενιαία μπορεί να ξεδιπλωθεί, απέναντι στα μονοπώλια και τους κάθε είδους πολιτικούς διαχειριστές του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Ξεχειλίζει υποκρισία η χτεσινή δήλωση του γραμματέα της ΚΕ του ΔΗΜΑΡ Σπ. Λυκούδη, που κατήγγειλε πως «τα νέα μέτρα της κυβέρνησης οδηγούν τα λαϊκά στρώματα σε ακόμα μεγαλύτερη, ακόμα πιο ασφυκτική, τώρα πια αφόρητη πίεση». Κι αυτό γιατί οι προτάσεις του κόμματός του, όπως πριν δυο μέρες τις παρουσίασε ο Φ. Κουβέλης, δε διαφοροποιούνται και πολύ από τα μέτρα που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Εκτός κι αν η ΔΗΜΑΡ θεωρεί ότι η θέσπιση της ελεημοσύνης του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» είναι ικανή να άρει από τις πλάτες του λαού την τεράστια πίεση που δέχεται. Γιατί όλες οι άλλες της προτάσεις, μία προς μία, στοχεύουν εκεί ακριβώς που στοχεύει και η κυβερνητική πολιτική, στη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, για το οποίο, μάλιστα, η ΔΗΜΑΡ αξιώνει και άμεσες ενισχύσεις.

Αλλωστε, αμέσως μετά τη διαπίστωση, ο Σπ. Λυκούδης πρόσθεσε ότι «οι εργαζόμενοι, οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι δεν αντέχουν να σηκώνουν μόνοι τα βάρη της κρίσης». Δηλαδή, να τα σηκώσουν, αλλά με ...βοήθεια. Γιατί, όμως; Ο λαός δεν ευθύνεται ούτε για την κρίση, ούτε για τα χρέη, ούτε για τα ελλείμματα. Δεν τα έβαλε στην τσέπη του, άλλοι καρπώθηκαν τον τεράστιο πλούτο που παρήγαγε με τον ιδρώτα του, άλλοι τσέπωσαν τα δάνεια, άλλοι απόλαυσαν σκανδαλώδη προνόμια. Ο λαός δε χρωστάει δεκάρα τσακιστή. Του χρωστάνε τα πάντα. Και είναι καιρός να τα διεκδικήσει. Και να παραμερίσει απ' το διάβα του όσους στέκονται εμπόδιο.

Τα συμφέροντα των εργαζομένων, σε σχέση με τις εξελίξεις στο πολιτικό σύστημα και στο πολιτικό σκηνικό, κινούνται σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Σε κατεύθυνση αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή. Αρκεί οι λαϊκές δυνάμεις να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους και να παλέψουν, διεκδικώντας διέξοδο από την κρίση, κόντρα στα συμφέροντα του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου, που κατατρώει το λαϊκό εισόδημα, που λεηλατεί κατακτήσεις, που κουρσεύει όνειρα και προοπτικές.

Το ποιος θα έχει την εξουσία, όμως, με τίποτε! Αυτό όχι απλά δε συζητείται, αλλά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να μη συζητηθεί ποτέ. Είτε αυτό απαιτεί ψευτοδιλήμματα, είτε κυβερνήσεις που προκύπτουν από παρασκήνια.

Είτε οτιδήποτε άλλο σκεφτούν, γιατί είναι προφανές πως πλέον δε διστάζουν μπροστά σε τίποτε, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα υπερκέρδη του κεφαλαίου.

Απλό - όσο και ανατριχιαστικό - το δίδαγμα και σίγουρα από τις τελευταίες εξελίξεις ο μόνος τρόπος για να μη βγάλει κανείς σοβαρά πολιτικά συμπεράσματα είναι το να αρνηθεί πεισματικά να σκεφτεί.

Μέσα σε τόσες διεργασίες, άλλωστε, είναι φανερό ότι κανείς από όσους εμπλέκονται δεν κουβεντιάζει για το ποια πολιτική θα εφαρμοστεί. Μόνο για το «ΠΩΣ», πώς, δηλαδή, θα εφησυχάσουν και θα κοροϊδέψουν τον κόσμο.

Το ότι οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα θα πληρώσουν, το θεωρούν δεδομένο και, μάλιστα, όχι μόνο με το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα», αλλά και όλα τα σχετικά «πακέτα» που θα φέρνουν το ένα μετά το άλλο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Μαλάκωσαν» αίφνης οι ξένοι δανειστές και οι θεσμικοί εκπρόσωποί τους (τρόικα) και δηλώνουν ότι είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη η εκταμίευση της πέμπτης δόσης ύψους 12 δισ. στις αρχές του Ιούλη. Μέχρι πρόσφατα, σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση, χρησιμοποιούσαν την πέμπτη δόση για να τρομοκρατήσουν το λαό ώστε να αποδεχθεί τα άγρια μέτρα του μεσοπρόθεσμου, απειλώντας σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να εκταμιευτεί η πέμπτη δόση, αν δεν ψηφιστεί το μεσοπρόθεσμο και αν δεν υπάρξει ανοικτή συναίνεση και στήριξη «από όλες τις πολιτικές δυνάμεις». Από προχτές όμως άλλαξε το τροπάρι. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο ίδιος ο Ο. Ρεν, που είχε παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενορχηστρωμένη εκστρατεία ιδεολογικής τρομοκρατίας και εκβιασμού του λαού, εξέφρασε χτες τη βεβαιότητα ότι το Γιούρογκρουπ στη συνεδρίαση της Κυριακής θα λάβει την απόφαση για την εκταμίευση της 5ης δόσης, δίχως άλλες «προϋποθέσεις». Από κοντά και το ΔΝΤ, που διαμήνυσε ότι θα καταβάλει το μερίδιό του στη δόση. Επιβεβαιώνεται δηλαδή περίτρανα ότι το δάνειο και η εκάστοτε δόση του θα χρησιμοποιείται ως πιστόλι στον κρόταφο του λαού για να περνάνε ολοένα και πιο άγρια και βάρβαρα μέτρα. Ο λαός όμως δεν πρέπει να πτοείται από την τρομοκρατία και τα εκβιαστικά διλήμματα, ούτε βέβαια να ζει με το άγχος της επόμενης δόσης του δανείου, από το οποίο έτσι και αλλιώς δεν εισπράττει ούτε ένα ευρώ, αλλά πώς με την οργανωμένη δύναμή του θα αποκρούσει την καπιταλιστική βαρβαρότητα και θα βάλει σκοπό να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων, να κατακτήσει τη δική του εξουσία.

Αποδεικνύεται πλέον ότι η κυβέρνηση ήταν εκείνη που πραγματικά δεν ήθελε τη συναίνεση και την εθνική συνεννόηση. Οσο και αν ξενίζει, αυτό είναι το συμπέρασμα που βγάζουν τα στελέχη της ΝΔ από το ναυάγιο για το σχηματισμό κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας». Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε (στη ΝΕΤ) ο αναπληρωτής τομεάρχης Οικονομίας Ν. Μηταράκης: «Νομίζω χτες κατέρρευσε ένας μύθος, ο μύθος ότι ο Γ. Παπανδρέου ήθελε συναίνεση», επισημαίνοντας ότι ο πρωθυπουργός «γενικόλογα εδώ και καιρό έκανε εκκλήσεις για συναίνεση, χωρίς ποτέ να δεχθεί μια ουσιαστική συζήτηση με την αντιπολίτευση, ή να κάνει μια συγκεκριμένη πρόταση». Αντίθετα, όπως είπε, «αυτό που αιφνιδίασε τους πάντες είναι ότι τελικά υπήρξε η στήριξη της αντιπολίτευσης σε αυτόν τον κοινό τόπο, αλλά τελικά η κυβέρνηση προτίμησε να γαντζωθεί στην εξουσία παρά να κάνει πράξη αυτά που τόσον καιρό ήθελε να λέει από την τηλεόραση». Είναι προφανές ότι η ηγεσία της ΝΔ θα επικαλεστεί το «ναι» στην κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», για να απαντήσει σε εκείνους που την προέτρεπαν να στηρίξει ανοικτά την κυβέρνηση και την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή πολιτική και δεν τους αρκούσε το επιχείρημα του Α. Σαμαρά ότι «ποτέ η ΝΔ δεν εμπόδισε την κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της». Ταυτόχρονα, όμως, το «ναι» της ΝΔ στην κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» ήρθε να σαρώσει τα «αντιπολιτευτικά» προσχήματα και τις δήθεν διαφωνίες με την εφαρμοζόμενη πολιτική. Ο καυγάς της με την κυβέρνηση είναι βαθιά αποπροσανατολιστικός και αφορά μόνο το ποιος θα έχει το πάνω χέρι σε μια συναινετική κυβέρνηση ποιος θα κουμαντάρει από ισχυρότερη θέση το τιμόνι της εξουσίας.