Οι αναταράξεις που ταλανίζουν το αστικό πολιτικό σύστημα είναι αποτέλεσμα της πίεσης που ασκεί στα κόμματα του κεφαλαίου η λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυρίαρχη πολιτική και οι δυσκολίες διαχείρισης της κρίσης. Παρά το γεγονός ότι και σε άλλες χώρες της Ευρώπης η κρίση είναι εξίσου βαθιά, παρά τις οξύτατες αντιθέσεις στους κόλπους του κεφαλαίου και της ΕΕ, στην Ελλάδα το εργατικό λαϊκό κίνημα είναι αυτό που δυσκολεύει ακόμη πιο πολύ τη διαχείρισή της από τα αστικά κόμματα για λογαριασμό του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το ότι και στη χώρα μας η απάντηση του λαού στην καθολική επίθεση που δέχεται υπολείπεται των πραγματικών αναγκών. Σε κάθε περίπτωση, και κάτω από το φως των ραγδαίων εξελίξεων, αυτό που αναγνωρίζεται πλατιά από το λαό, είναι η καθοριστική και αναντικατάστατη συμβολή του ΚΚΕ στην ανάπτυξη οργανωμένων αγώνων και στην έμπνευση της λαϊκής πρωτοβουλίας.

Κάνοντας μια αναδρομή στους τελευταίους μόνο μήνες της διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που, από την πρώτη ώρα, κάλεσε σε πόλεμο απέναντι στον πόλεμο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων του, όταν όλα τα άλλα κόμματα συνέστηναν στο λαό να συναινέσει με την κυρίαρχη πολιτική, ή να κρατήσει στάση αναμονής, χάνοντας πολύτιμο χρόνο από την οργάνωση της αντεπίθεσης. Οι κομμουνιστές βγήκαν μπροστά, πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις του ταξικού κινήματος με εναλλασσόμενες μορφές πάλης που πολεμήθηκαν και συκοφαντήθηκαν από τα επιτελεία των αστών, επειδή ακριβώς ήταν παραφωνία στη σιγή νεκροταφείου που ήθελε να επιβάλει στο λαό η πλουτοκρατία και τα κόμματά της.

Το κάλεσμα του ΚΚΕ σε ανυπακοή λοιδορήθηκε και χτυπήθηκε λυσσαλέα, με απειλές και τρομοκρατία, ιδιαίτερα όταν πήρε σάρκα και οστά στους χώρους της παραγωγής, με απεργίες και άλλες κινητοποιήσεις σε καράβια και εργοστάσια, σε υπηρεσίες και σχολεία. Η αστική τάξη δεν έκρυψε ποτέ το φόβο της για το οργανωμένο ταξικό κίνημα που συσπειρώνει και παραδειγματίζει, διαπαιδαγωγεί και ατσαλώνει αγωνιστές, δείχνει στην πράξη πως ο αντίπαλος μπορεί να φαντάζει ανίκητος αλλά δεν είναι. Με απεργίες και καταλήψεις κρατικών κτιρίων, με συλλαλητήρια και πικετοφορίες, με γιγαντοπανό στην Ακρόπολη και αλλού, με χιλιάδες εξορμήσεις και περιοδείες, με αυταπάρνηση και αυτοθυσία, το ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ στάθηκαν και στέκονται με όρους πρωτοπορίας, εμπροσθοφυλακή στους αγώνες του λαού.

Τώρα, τις ώρες της μεγάλης ευθύνης, ο λαός πρέπει να μετρήσει την πείρα του που κέρδισε με τη συμβολή και του ΚΚΕ. Να θυμηθεί όσα το Κόμμα τού έλεγε για την ΕΕ και το Μάαστριχτ, όταν οι άλλοι αγιοποιούσαν την ιμπεριαλιστική Ευρωένωση. Να λογαριάσει όσα έλεγε το ΚΚΕ για τη στρατηγική ταύτιση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, όταν ήταν ακόμα ταμπού να μιλήσει κανείς για συνεργασία των δύο κομμάτων μέχρι το επίπεδο της διακυβέρνησης. Να σκεφτούν για τις αιτίες και το χαρακτήρα της κρίσης και τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης, για τα οποία μόνο το ΚΚΕ μιλάει, όταν όλοι οι άλλοι προσπαθούν να τον πείσουν ότι η κρίση είναι «κρίση χρέους», ζητώντας θυσίες για την αποπληρωμή του. Να εμπιστευτεί ο λαός το ΚΚΕ και να συμπορευτεί μαζί του, στους αγώνες και στις εκλογές. Είναι ο μόνος δρόμος που οδηγεί σε πραγματικό διέξοδο για την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα.