Παπαγεωργίου Βασίλης

Φαίνεται πως και με τη συμμετοχή του ΛΑ.Ο.Σ. ανοίγει ένας νέος κύκλος τρομοκράτησης του λαού και αποπροσανατολισμού του, στοιχεία απαραίτητα για να αμβλύνουν αγωνιστικές διαθέσεις και να «αποκοιμίσουν» συνειδήσεις που αφυπνίζονται σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Εχει δίκιο ο Γ. Καρατζαφέρης. Τα πράγματα είναι σοβαρά, αλλά μόνο για το λαό που βυθίζεται στην ανέχεια και τη φτώχεια. Και θα συνεχίσει να βυθίζεται αν δεν οργανωθεί και δεν παλέψει, αν δε συμπορευτεί με το ΚΚΕ στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Λύσεις στα προβλήματά του δεν έχει να περιμένει από κανέναν, παρά μόνο απ' τον ίδιο και τον αγώνα του. Καμία παρέμβαση του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν μπορεί να επιφέρει εξελίξεις ούτε να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων υπέρ του λαού. Αυτό, διδάσκει η Ιστορία, τα πράγματα άλλαζαν και αλλάζουν μόνο με τη δική του αποφασιστική παρέμβαση.

«Η πολιτική έκφραση (σ.σ. των αγορών) έχει σαν στόχευση να πάμε σε ένα πια νέο επίπεδο συσχετισμών ανάμεσα στον κόσμο της εργασίας και του κεφαλαίου, όπου αυτό θα είναι καταστροφικό και θα εξασφαλίζει πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου, έτσι όπως το αντιλαμβάνονται εκείνοι (...) Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς», είπε ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΝ, Π. Σκουρλέτης (ρ/σ «Κόκκινο»), και όποιος κατάλαβε κατάλαβε.

Τι σημαίνει «νέο επίπεδο συσχετισμών» που «θα εξασφαλίζει πλέον τα συμφέροντα του κεφαλαίου» και, μάλιστα, «όπως το αντιλαμβάνονται εκείνοι»; Δεν ήταν υπέρ του ο συσχετισμός ως σήμερα; Δεν εξασφαλίζονταν τα συμφέροντά του; Το κεφάλαιο, η λειτουργία και δράση του είναι θέμα «αντίληψης» και πώς ακριβώς το αντιλαμβάνεται η ηγεσία του ΣΥΝ; Αβυσσος οι λεκτικοί και νοητικοί ακροβατισμοί του ΣΥΝ για να θολώνει τα νερά και τη σκέψη των λαϊκών ανθρώπων.

Αν, όμως, «καθαρίσουμε» τις θέσεις τους από τις «περικοκλάδες» τι μένει; Αυτό που λέει ο Π. Σκουρλέτης: «Το μόνοι μας ως Ελλάδα είναι αδιανόητο. Οποιες λύσεις που θέλουν να πατάνε στην πραγματικότητα και να διακατέχονται από έναν στοιχειώδη ρεαλισμό, πρέπει να είναι μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ολα τα άλλα νομίζω ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση».

Και: «Υπάρχουν αυτή τη στιγμή οι δυνατότητες να υπάρξει εναλλακτικό μοντέλο (...) Υπάρχει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (...) έχει σήμερα ζεστό χρήμα στην άκρη, είναι τεράστια τα ποσά. Θα ισοδυναμούσε, αν αυτό το χρήμα έπεφτε μέσα στην Ευρώπη, με ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Το δεύτερο είναι ότι η αναδιάρθρωση μπορεί να γίνει (...) Συγκέντρωση του "νόμιμου κατά Μάαστριχτ" χρέους, του 60%, σε έναν ευρωπαϊκό πια οργανισμό, όπου εκεί πλέον (...) να πας σε μια αναδιάρθρωση, σε ένα κούρεμα των χρεών (...) Υπάρχουν δηλαδή αυτή τη στιγμή λύσεις. Οι συσχετισμοί δεν υπάρχουν. Η πολιτική βούληση δεν υπάρχει».

Αν, λοιπόν, αφαιρέσουμε τις περικοκλάδες, αυτό που μένει είναι πρόταση διαχείρισης για το κεφάλαιο, υπέρ του κεφαλαίου και του ευρωμονόδρομου. Ολα τα άλλα περί «συσχετισμών» και «πολιτικής βούλησης» είναι το αναγκαίο «πασάλειμμα» για να καμώνονται την «αριστερά».

«Αν κάνω μία αναδρομή προς τα πίσω, ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι θα είμαι εκείνος ο υπουργός Οικονομικών που θα κόψει τους μισθούς κατά 15%, τις συντάξεις 10%, θα αυξήσω τον ΦΠΑ κατά 4%, τον Ειδικό Φόρο Κατανάλωσης 30% και όλα αυτά μέσα σε έξι μήνες». Και μετά από όλα αυτά, «το ερώτημα που βάζω στον εαυτό μου είναι, αν όλα αυτά με κάνουν λιγότερο σοσιαλιστή»...

Πρόκειται για υπαρξιακά ερωτήματα του Γ. Παπακωνσταντίνου που διατυπώθηκαν μπροστά στο ακροατήριο των ευρω - σοσιαλιστών «συντρόφων».

Για να τον απαλλάξουμε από τις αγωνίες του, του υπενθυμίζουμε ότι, δεν είναι ο πρώτος «σοσιαλιστής» του είδους του που διαπράττει παρόμοια εγκλήματα. Είχε προηγηθεί η κυβέρνηση Σημίτη, η οποία είχε βάψει τα χέρια της στο αίμα του λαού της Γιουγκοσλαβίας, η κυβέρνηση του «συντρόφου» Ντ' Αλέμα, αλλά για να γυρίζουμε και στο σήμερα, οι κυβερνήσεις των «συντρόφων» Θαπατέρο και Σόκρατες σε Ισπανία και Πορτογαλία.

Ας μην ανησυχεί, λοιπόν, και ας κοιμάται ήσυχος τα βράδια. Εχουν προηγηθεί πριν από αυτόν τόσοι εξολοθρευτές των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, όλοι τους «σοσιαλιστές», ώστε αυτός να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένας ακόμα κρίκος στη «σοσιαλιστική» αλυσίδα της τυφλής εξυπηρέτησης των συμφερόντων του κεφαλαίου.

Γρηγοριάδης Κώστας

Μπορεί να τρώγονται λίγο σε θέματα που αφορούν την προσωπική τους προβολή και την πολιτική τους καριέρα, κατά τα άλλα, όμως, είναι ο ορισμός της αρμονίας.

Ιδίως όταν πρόκειται για τα συμφέροντα των επιχειρήσεων σε βάρος των εργαζομένων, πραγματικά είναι ...«μπετόν - αρμέ». Το ίδιο και όταν έχουν να αντιμετωπίσουν απεργίες, κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις.

Ας μην ανησυχεί, λοιπόν, ο πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του είναι προσηλωμένη στις αντιλαϊκές πολιτικές, όσο κι αν προσπαθούν να επιμερίσουν το πολιτικό κόστος.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΜΑΣ ανακοίνωσαν και την ημερομηνία του ...γενικού ξεπουλήματος: Στις 15 Απρίλη, θα έχει έτοιμο - λένε - ο Γ. Παπακωνσταντίνου το «πακέτο» των ιδιωτικοποιήσεων.

Κάτι μας λέει, όμως, πως δε θα έχει μόνον αυτό. Κοτζάμ «Μεσομακροπρόθεσμο Πρόγραμμα Δημοσιονομικής Σταθερότητα» θα μας φέρει. Είναι δυνατόν να μείνουν ...απέξω οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι; Μάλλον όχι.

Κι αυτό γιατί η «σταθερότητα» που επιδιώκουν αφορά το ύψος της κερδοφορίας των πολυεθνικών που πρέπει να διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα. Κι αυτό δε γίνεται, αν δε χάσουν ξανά οι εργαζόμενοι.

ΣΑΦΕΣΤΑΤΟΣ Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΣΑΜΑΡΑΣ, δεν μπορείτε να πείτε: «Δεν δέχομαι συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ», δήλωσε!

Ενδιαφέρουσα δήλωση για ένα κόμμα που ψηφίζει όχι πλέον τα μισά, αλλά το ...80% των νομοσχεδίων της κυβέρνησης, και όταν γίνονται κινητοποιήσεις εργαζομένων τάσσεται ευθέως κατά. Δηλαδή, αν συγκυβερνούσε, τι άλλο θα έκανε;

Ολοένα και περισσότερο δυναμώνει ο θόρυβος που προκαλούν κυβερνητικά στελέχη, ηγεσία ΝΔ και αστικά ΜΜΕ, καλώντας εν χορώ και ρυθμικά τον πρωθυπουργό «να πει την αλήθεια για την οικονομία και τα δημοσιονομικά μεγέθη». Ακολουθώντας το παράδειγμα του Κ. Μητσοτάκη, που πρώτος ζητούσε επίμονα να ειπωθεί «η αλήθεια στο λαό όσο σκληρή και αν είναι», στο μεϊντάνι βγήκαν τις τελευταίες μέρες οι Α. Λοβέρδος, Αλ. Παπαδόπουλος, Ε. Βενιζέλος, ο εκπρόσωπος Τύπου της ΝΔ κ.ά. Ποια όμως είναι η αλήθεια που θέλουν διακαώς να πει ο πρωθυπουργός, που όμως οι ίδιοι δεν λένε; Απλά να πει ότι η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη και άρα χρειάζονται ακόμα πιο άγρια αντιλαϊκά μέτρα. Στην πραγματικότητα ζητούν να χρησιμοποιήσει, για ακόμα μια φορά, τη δοκιμασμένη μέθοδο του σοκ και δέος, να χρησιμοποιήσει δηλαδή διάφορα δημοσιονομικά μεγέθη για να τρομοκρατήσει ιδεολογικά το λαό και να διευκολύνει την υλοποίηση των νέων μέτρων. Η αλήθεια είναι όμως ότι ήδη έχει υιοθετήσει αυτή τη μέθοδο η κυβέρνηση και ο πρωθυπουργός χρησιμοποιώντας την «κρίση χρέους» και την απειλή της χρεοκοπίας για να βάλει το πιστόλι, δηλαδή τα βάρβαρα μέτρα του μνημονίου, στον κρόταφο του λαού. Δεν είναι όμως εύκολο να το επαναλάβει, γιατί ήδη ένα χρόνο εφαρμογής του μνημονίου γίνεται συνείδηση ότι ο μόνος που χρεοκοπεί και πτωχεύει είναι ο λαός, ενώ διασώζεται σταθερά και ενισχύεται η πλουτοκρατία. Με λίγα λόγια η αλήθεια, που είναι πάντα ταξική, είναι για το λαό μία και την έχει πει από την πρώτη στιγμή το ΚΚΕ: `Η θα χρεοκοπήσει ο λαός ή η πλουτοκρατία.

Ούτε ένα πιάτο φαγητό δε δίνουν στους πρόσφυγες από τις χώρες της Βόρειας Αφρικής που καταφτάνουν στο νησί Λαμπεντούζα κυνηγημένοι από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά της Λιβύης και τις επεμβάσεις στις άλλες χώρες οι δήθεν «ευαίσθητες» κυβερνήσεις της Ιταλίας και των άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Οσοι από τους πρόσφυγες δε θαλασσοπνίγονται και καταφέρνουν να φτάσουν στο πρώτο νησί στο δρόμο για τον «παράδεισο» της ΕΕ διαπιστώνουν με οδυνηρό τρόπο ότι ο πόλεμος σε βάρος τους συνεχίζεται και εκτός των συνόρων των χωρών τους. Ο ίδιος ο δήμαρχος της Λαμπεντούζα δήλωσε ότι φαγητό υπάρχει μόνο για 4.000 πρόσφυγες, ενώ ήδη έχουν ξεπεράσει τους 6.200 και διαρκώς αυξάνονται. Επίσης, σε όλο το νησί, που στην πραγματικότητα έχει μετατραπεί σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους πρόσφυγες, υπάρχουν μόνο τρεις χημικές τουαλέτες. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση η «λύση» που δίνει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι - με την οποία συνεργάζεται στενά η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ - είναι είτε να τους στείλει πίσω στις χώρες τους, δηλαδή στο στόμα του λύκου, είτε να τους μεταφέρει σε άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης σε διάφορες περιοχές της Ιταλίας. Η βάρβαρη και απάνθρωπη πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι είναι πλήρως εναρμονισμένη με την κοινή μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ αλλά και με τις αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, όπου μόνο κροκοδείλια δάκρυα έχυσαν για τους πρόσφυγες, πλειοδοτώντας ταυτόχρονα υπέρ βομβαρδισμών και νέων κυρώσεων στη Λιβύη. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, ότι τα περί «προστασίας των αμάχων» και της αποφυγής «ανθρωπιστικής κρίσης» είναι φτηνές δικαιολογίες ιμπεριαλιστών. Στην πράξη πολεμάνε και κυνηγάνε τους λαούς παντού.