Γράφει ο Πρετεντέρης στο «Βήμα της Κυριακής» για την πρόθεση της κυβέρνησης να αναρτά στο διαδίκτυο τα οικονομικά στοιχεία όλων των φορολογουμένων, για να καταπολεμήσει δήθεν τη φοροδιαφυγή: «Κατ' αρχήν, δεν ξέρω τι σόι διαφάνεια είναι αυτή που καταλύει αυθαίρετα τον προσωπικό χώρο. Πιο πολύ μου θυμίζει Σοβιετική Ενωση ή Ανατολική Γερμανία όπου ο καθένας ήταν υποχρεωμένος να χαφιεδίζει το διπλανό του, ακόμη και το συγγενή του, στο όνομα της κρατικής ασφάλειας και του δημοσίου συμφέροντος. Και εκεί υπήρχε η λογική "γιατί να φοβούνται όταν δεν έχουν κάτι να κρύψουν;". Ελπίζω να μην το ζήσουμε και στην Ελλάδα του 2010». Οι γραφίδες της αστικής τάξης έχουν δεύτερη φύση τους τον αντικομμουνισμό και δε χάνουν ευκαιρία να κομπάζουν γι' αυτό. Ο Πρετεντέρης γράφει συνειδητά ψέματα για το τι πραγματικά επικρατούσε στην πρώην ΕΣΣΔ και στην Ανατολική Γερμανία, αναπαράγοντας τη βολική για τους αστούς εικόνα που θέλει το σοσιαλιστικό κράτος να λειτουργεί σαν τρομοκράτης του λαού. Τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού και η πείρα που κληροδότησε στην ανθρωπότητα και στην εργατική τάξη είναι αυτά που τους φοβίζουν. Γι' αυτό προσπαθούν να προβάλλουν την αθλιότητα του σημερινού απάνθρωπου συστήματος στον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Γι' αυτό ανεξάρτητα απ΄το ποιο θέμα πραγματεύονται, χύνουν χολή για το σοσιαλισμό, για να υπηρετήσουν το τερπνό μετά του ωφελίμου: Να συκοφαντήσουν, από τη μια, το σοσιαλισμό και να τον εξισώσουν με τον σάπιο καπιταλισμό και, από την άλλη, να θολώσουν τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο και προοπτική για το λαό. Οσο για τα περί χαφιεδισμού, ο κύριος δημοσιολόγος κάνει πως ξεχνά το μετεμφυλιοπολεμικό κράτος και τους «μπασκίνες», τη χούντα και τους χαφιέδες, το φακέλωμα ακόμη και παιδιών μόλις γεννιόντουσαν επειδή οι οικογένειές τους ήταν οικογένειες αγωνιστών της εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, ή επειδή οι οικογένειές τους ήταν κομμουνιστές. Το 1940-44 οι ταξικοί τους πρόγονοι, άλλοι πήγαν με τους Γερμανούς και άλλοι με τους Αγγλους, Αλλωστε, με τους χαφιέδες της τάξης του Πρετεντέρη μέχρι εκτελέσεις έγιναν.
Με το πραγματικό τους συμφέρον
Μεγάλες... χαρές έκανε χτες η ηγεσία της ΓΣΕΒΕΕ από την επίσκεψη του Μ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος... «υιοθέτησε» την πρότασή της για μετεξέλιξη του ΤΕΜΠΜΕ (ταμείο Εγγυοδοσίας) σε Ταμείο Επιχειρηματικότητας «που θα λειτουργεί ως τράπεζα ειδικού σκοπού για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις».
Το θέμα όμως δεν είναι η «δικαίωση» ή μη της ΓΣΕΒΕΕ και ειδικά της συνδικαλιστικής ηγεσίας της πλειοψηφίας της διοίκησής της.
Το θέμα είναι αν οι αυτοαπασχολούμενοι και μικροί επαγγελματίες, βιοτέχνες, έμποροι που «σφαγιάζονται» από τη φιλομονοπωλιακή πολιτική που υλοποιείται εδώ και πολλά χρόνια, σε συνδυασμό με τις πιέσεις των μεγαλοεπιχειρηματιών και το γενικότερο περιβάλλον οικονομικής κρίσης και εφαρμογής του μνημονίου, χρειάζονται ακόμη μια «τράπεζα». Κι ακόμη περισσότερο, τι ρόλο θα παίζει αυτή η «τράπεζα».
Την απάντηση, βεβαίως, τη δίνει η ίδια η κυβέρνηση. Στόχος είναι, λέει η κυβέρνηση όπου σταθεί κι όπου βρεθεί, η ενίσχυση της καινοτομίας, της εξωστρέφειας και των «βιώσιμων» επιχειρήσεων.
Και τι από όλα αυτά μπορεί να αντιπαραθέσει ο μικρός έμπορος της γειτονιάς, ο μικροβιοτέχνης, ο αυτοαπασχολούμενος, μπροστά στην πόρτα της νέας... «τράπεζας»; Προφανώς τίποτα που να ενδιαφέρει την κυβέρνηση, την ΕΕ και τα μεγάλα αφεντικά.
Γι' αυτό και οι μικροί ΕΒΕ πρέπει να αναδείξουν αυτό που ενδιαφέρει αυτούς. Και οι εκλογές στις 7 του Νοέμβρη, με ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση» είναι μια καλή ευκαιρία.
Γρανάζια του συστήματος
Είναι τόσο σπουδαία η εναλλακτική πρόταση που καταθέτει στον λαό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που διαφοροποιείται απ' αυτή των καθαρόαιμων πολιτικών εκπροσώπων της άρχουσας τάξης ως προς έναν επιθετικό προσδιορισμό. Αντί της ελεγχόμενης αναδιάρθρωσης του χρέους να πάμε λέει ο ΣΥΝ σε επιθετική αναδιάρθρωση. Μιλώντας χτες στον ρ/σ «Κόκκινο», ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε μεταξύ άλλων: «Οπως το είπε μαλακά χθες ο κ. Ρουμπινί (...) η υπό πίεση αναδιάρθρωση. Εμείς θεωρούμε ότι η μόνη λύση που μπορεί να έχει την κοινωνία όρθια και όχι ισοπεδωμένη και να δώσει αποτελέσματα είναι όντως η αναδιάρθρωση του χρέους (...) αλλά εμείς μιλάμε για μια επιθετική αναδιαπραγμάτευση» (...) «άρα δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις το πρόβλημα συζητώντας μόνο για το χρέος. Πρέπει να κουβεντιάσεις και να δεις με ποιο μείγμα οικονομικής πολιτικής θα έχεις ανάπτυξη».
Αν τώρα όλα αυτά ηχούν πολύ γνώριμα, είναι γιατί τα ίδια πάνω κάτω λένε απ' τη ΝΔ και τον ΛΑ.Ο.Σ. ως τη «Δημοκρατική Αριστερά», διαπρεπείς οικονομολόγοι και δημοσιολόγοι που δουλεύουν για την άρχουσα τάξη και συνολικά όλα τα γρανάζια του συστήματος βγάζουν παρεμφερείς ήχους με αυτούς του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Κακά τα ψέματα. Η εναλλακτική πρόταση που εισηγείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε ό,τι αφορά στο λαό δεν είναι απλώς «μια τρύπα στο νερό», είναι μια πρόταση εχθρική προς τα συμφέροντά του, αφού με ή χωρίς αναδιαπραγμάτευση, η πρόταση κινείται στα πλαίσια του συστήματος με δεδομένες τις αντεργατικές αλλαγές δηλαδή μείωση μισθών και συντάξεων, άκρατη ελαστική εργασία, δουλειά ως το θάνατο κλπ. που δεν θα αλλάξουν.
Και κάτι ακόμα. Ο Αλ. Τσίπρας ισχυρίστηκε επιπλέον ότι ο Γ. Παπανδρέου «πια δεν αποφασίζει μόνος του, για το μικρότερο και για το μεγαλύτερο πρέπει να ρωτάει τους κηδεμόνες, τους οποίους οικειοθελώς πήγε τη χώρα ο ίδιος». Λέει ψέματα. Κι αν κάποιον βολεύει η εικόνα μιας κυβέρνησης άβουλης, άμοιρης, δέσμιας της τρόικας και του ΔΝΤ, είναι η ίδια η κυβέρνηση που βολεύεται. Ο πρωθυπουργός, η κυβέρνησή του, το κόμμα του στο σύνολό του, δεν έχουν κηδεμόνες. Συμφέροντα εκπροσωπούν και το κάνουν ευχαρίστως και εν πλήρη γνώσει και συνειδήσει. Αυτά τα συμφέροντα πρέπει να πολεμήσει ο λαός με την πάλη του, αρνούμενος να πληρώσει την κρίση που προκάλεσαν για τα κέρδη τους και την ανταγωνιστικότητά τους, καταδικάζοντας τους πολιτικούς τους εκπροσώπους και τους κολαούζους τους, τύπου ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Στις εκλογές «Λαϊκή Συσπείρωση» ως πρώτο βήμα προς μια φιλολαϊκή προοπτική.
Αλλος δρόμος ανάπτυξης
Ενα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σοσιαλδημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ είναι η εύκολη προσαρμογή στις ανάγκες που κάθε φορά έχει το κεφάλαιο. Αυτός είναι και ο λόγος που το συγκεκριμένο κόμμα προτείνει κατά καιρούς και από ένα ...«μοντέλο ανάπτυξης», έτσι λέει την πολιτική στήριξης της επιχειρηματικής κερδοφορίας, που ταυτόχρονα λειτουργεί και ως μέσο αποπροσανατολισμού και κοροϊδίας των εργαζομένων.
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το «μοντέλο» που παρουσιάζουν αυτήν την περίοδο, μέρες βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και ανάγκης του συστήματος να επιταχυνθούν οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Το κύριο, όμως, δεν είναι το ...«πράσινο», το «αειφόρο», ή το «βιώσιμο», που εμφανίζονται σε όλες τους τις εκδοχές. Αξία έχει να συνειδητοποιηθεί πως ό,τι και να λέει το ΠΑΣΟΚ, εννοεί προσαρμογή της όποιας οικονομικής - παραγωγικής δραστηριότητας, στα δεδομένα που έχει διαμορφώσει η μέχρι σήμερα εξέλιξη του συστήματος στη χώρα, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή της στην ΕΕ και στο φόντο της κρίσης. Αλλωστε, δεν υπάρχουν μοντέλα ανάπτυξης, αλλά τρόποι παραγωγής, δηλαδή καπιταλιστικός τρόπος, σοσιαλιστικός κ.λπ. Το ΠΑΣΟΚ λοιπόν εννοεί ότι, αφού το κεφάλαιο δεν μπορεί να βγάλει κέρδη από κλάδους που μέχρι σήμερα θεωρούνταν παραδοσιακοί, αφού τις ανάγκες τροφοδοσίας της αγοράς με προϊόντα τις καλύπτουν διάφορες πολυεθνικές με τις εισαγωγές τους και αφού οι βιομήχανοι επιλέγουν ως χώρα παραγωγής των εμπορευμάτων που πωλούνται εδώ την Κίνα, την Ινδία ή τα Βαλκάνια, πρέπει να βρεθούν άλλοι χώροι - κλάδοι επιχειρηματικής δράσης, για διέξοδο των μη επενδεδυμένων κεφαλαίων, για κέρδος. Εννοεί ενίσχυση των επιχειρηματιών.
Το τι σημαίνει κέρδος και οικονομική ανάπτυξη προς όφελος του κεφαλαίου, οι εργαζόμενοι το γνωρίζουν πολύ καλά. Βιώνουν στο πετσί τους ότι ειδικά στις σημερινές συνθήκες οδηγεί σε απόλυτη εξαθλίωση και μαζική φτώχεια. Και όλα αυτά, μόνο για το διάστημα και στο βαθμό που θα υπάρχει κέρδος. Μετά, όταν οι επιχειρηματικοί ανταγωνισμοί θα μειώσουν τα κέρδη, οι «πράσινοι» επιχειρηματίες, αφού θα έχουν λεηλατήσει τις παραγωγικές μονάδες, θα έχουν φάει τα κίνητρα και τις χρηματοδοτήσεις, θα σταματήσουν τις μηχανές, θα πετάξουν πάλι τους εργαζόμενους στο δρόμο και μαζί με τη λεία που θα έχουν αποσπάσει θα πάνε γι' άλλα.
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν αντέχουν - και κανονικά δε θα έπρεπε να ανέχονται - τα παραμύθια του ΠΑΣΟΚ, για μια καπιταλιστική ανάπτυξη, από την οποία θα ωφεληθούμε, δήθεν, όλοι. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Μπορεί όμως να επιδιώξουν και να επιβάλουν ένα δρόμο διαφορετικής ανάπτυξης. Μια ανάπτυξη που θα ανατρέψει τα δεδομένα ενίσχυσης του κεφαλαίου που οι οπαδοί και οι απολογητές του συστήματος εμφανίζουν ως αδιαπραγμάτευτα. Μπορούν να παλέψουν για να αλλάξουν οι συσχετισμοί και να διεκδικήσουν μια λαϊκή οικονομία - εξουσία, απαλλαγμένη από τα αφεντικά, με κοινωνικοποιημένα μέσα παραγωγής, στα πλαίσια της οποίας κάθε παραγωγική δραστηριότητα όχι μόνο δε θα διακόπτεται, αλλά θα αναπτύσσεται συνεχώς, στο βαθμό που καλύπτει λαϊκές ανάγκες. Μια κοινωνία - οικονομία, όπου θα είναι πολύτιμος και ο τελευταίος εργαζόμενος. Για να ανατραπεί, επιτέλους, η εκμεταλλευτική και ιστορικά παρωχημένη εξίσωση παραγωγή = κέρδος και να ανοίξουμε το δρόμο για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας, που θα μπορεί σχεδιοποιημένα να αξιοποιεί όλες τις σύγχρονες δυνατότητες και τα επιτεύγματα του ανθρώπου προς όφελος όλων των εργαζομένων.
Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ
Η Υγεία στα νύχια των πολυεθνικών...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΕΤΣΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ τι σόι «είδηση» είναι αυτή που ανακοίνωσε ο Ανδρέας Λοβέρδος, σύμφωνα με την οποία «ιδιωτικός φορέας θα αναλάβει τις προμήθειες των νοσοκομείων»;
Μήπως οι προμήθειες γίνονταν ως τώρα από ...δημόσιο φορέα και δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή μας;
Από όσο γνωρίζουμε, οι συνήθεις πολυεθνικές της Υγείας ήταν που κερδοσκοπούσαν σε βάρος της (κατά τα άλλα) δημόσιας και δωρεάν Υγείας. Τώρα, τι αλλάζει;
Θα φέρουνε - λένε - μία άλλη εταιρεία η οποία θα συντονίζει τις υπόλοιπες εταιρείες ώστε όλες μαζί να προμηθεύουν το δημόσιο.
Κι επειδή τέτοια δεν έχουμε στην Ελλάδα θα μας βρούνε μία από το εξωτερικό όπου υπάρχουν πολλές.
Εν ολίγοις, μια ακόμη εταιρεία θα πλουτίσει από τα λεφτά που δίνει ο κοσμάκης για να έχει νοσοκομεία και στο τέλος βρίσκεται και να μην έχει νοσοκομεία και να πληρώνει χρέη.
Τώρα κάτι επιχειρήματα του είδους «θα βάλουμε αυτή την εταιρεία να ρίχνει τις τιμές των προμηθειών» προφανώς απευθύνονται σε ανόητους.
Γιατί, μην έχετε την παραμικρή αμφιβολία, οι εταιρείες έχουν τους τρόπους να συνεννοούνται και να συνεργάζονται μεταξύ τους προκειμένου να αυξήσουν όλες μαζί τα κέρδη τους.
Αφήστε που στην προκειμένη περίπτωση οι ...συνεννοήσεις μάλλον έχουν γίνει και απλά περιμένουμε τον εθνικό μας (νοσοκομειακό) προμηθευτή.
ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΗ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ του Γ. Καρατζαφέρη που θυμήθηκε ότι ο Μάκης Βορίδης έχει παρελθόν με «Λεπέν και Τσεκούρια» και ορθότατη η αντίδραση του ίδιου του Μ. Βορίδη που αναρωτιέται μήπως αποτελεί «βάρος» για το κόμμα...
Ενα κόμμα όπως το ΛΑ.Ο.Σ. που βρίσκεται (γι' αυτό το 6μηνο τουλάχιστον) στο πλάι του σύγχρονου και πάντα σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να έχει τέτοιους ανθρώπους στο εσωτερικό του.
Παπαγεωργίου Βασίλης
Διότι, ως γνωστόν, ο M. Βορίδης είναι ο μόνος με τέτοιες αντιλήψεις σε αυτό το χώρο. Λες και όλα τα υπόλοιπα «μπουμπούκια» δεν έχουν σχέση με ρατσισμό, εθνικισμό, ξενοφοβία κ.λπ.
Ο εντεταλμένος κύριος Δανίκας
Παπαγεωργίου Βασίλης
Μέσα από τη στήλη του στη ναυαρχίδα του Συγκροτήματος Λαμπράκη («Το Βήμα.), ο εν λόγω αρθρογράφος έχει αναλάβει το ρόλο του «αντισυστημικού» και θυμωμένου υπερασπιστή της αστικής πολιτικής. Θέλει να υψώσει εμπόδια στην επαφή δυσαρεστημένων λαϊκών στρωμάτων με την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.
Στις 7 Οκτώβρη μας κάλεσε να δουλεύουμε με όρους Κίνας για να πλουτίσουν τα αφεντικά του. Στις 12 Οκτώβρη μας κούνησε το δάχτυλο απειλητικά λέγοντας ότι είναι επικίνδυνο να θέτεις ζήτημα λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας, γιατί μπορεί να φύγουν οι καπιταλιστές από τη χώρα! Στις 15 Οκτώβρη μας είπε ότι τα 700 ευρώ είναι πολλά για μια χώρα που ζει με δανεικά! Τέλος (αν και ...ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό) στις 23 Οκτώβρη, επανέφερε το ζήτημα της «Τυποεκδοτικής» και στα πλαίσια του αντικομμουνιστικού του παραληρήματος, το αίτημα για βασικό μισθό 1.400 ευρώ το βρήκε...εξωπραγματικό.
Αξιος ο μισθός του...
Αλλοθι στο σύστημα με φτηνά επιχειρήματα
Φτηνό αναμάσημα επιχειρημάτων για την «Τυποεκδοτική» κάνει στη χτεσινή «Ελευθεροτυπία» ο Πέτρος Μανταίος. Είναι οι ίδιες λαθροχειρίες που χρησιμοποίησε στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών.
Ειρωνεύεται το ΚΚΕ ότι «μετονομάζει» τις «απολύσεις» στην Κούβα σε ανακατανομή για να καταλήξει ότι η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ «επιχειρεί - ή αναγκάζεται - να εξωραΐσει, διά της μετονομασίας, γεγονότα με σαφέστατη αντεργατική διάσταση όπως οι απολύσεις σε επιχείρηση του κόμματός της ή σε χώρα όμορης ιδεολογίας»!
Κάνουν ότι δε γνωρίζουν πως η Κούβα ανακατανέμει δυναμικό δίνοντας ώθηση σε άλλους κλάδους. Δε διώχνεται κόσμος στην ανεργία.
Αν ψάχνει ο κ. Μανταίος για μετονομασίες και κόπτεται για την ανεργία γιατί δεν ψάχνει το βάφτισμα της μίας ώρας δουλειάς τη βδομάδα σε «απασχόληση», το βάφτισμα της πρόσφατης επιδότησης στο κεφάλαιο ως «μέτρα κατά της ανεργίας», ή το τσάκισμα των δικαιωμάτων με το μαγικό όνομα «ευελφάλεια»;
Η «Τυποεκδοτική» δεν έχει για σκοπό της το κέρδος, αλλά να μπορεί το ΚΚΕ αυτοδύναμα να τυπώνει την εφημερίδα του, τα διαφωτιστικά υλικά του, χωρίς να εξαρτάται από τους καπιταλιστές. Οι δικές τους επιχειρήσεις υπάρχουν για να μπορούν με τα κέρδη να φτιάχνουν βίλες και πισίνες. Η «Τυποεκδοτική» υπάρχει για να τυπώνει τη φωνή που μιλάει για τα συμφέροντα του λαού.
Περί «πολιτικής αστάθειας»
Τον κίνδυνο «πολιτικής αστάθειας» ή αλλιώς την απειλή «αποσταθεροποίησης» προβάλλει με ένταση τα τελευταία εικοσιτετράωρα η κυβέρνηση προκειμένου να αποτρέψει την έκφραση της λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας στις κάλπες του Νοέμβρη. «Η κυβέρνηση δεν μπορεί να υλοποιήσει την πολιτική της και να οδηγήσει τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, αν αποδοκιμαστεί στις επικείμενες εκλογές», διαλαλούν σε όλους τους τόνους κυβερνητικά στελέχη και τα καλοταϊσμένα παπαγαλάκια του Μαξίμου. Το μήνυμα αυτό, όπως είναι αναμενόμενο, βρίσκει ευήκοα ώτα στους κύκλους της πλουτοκρατίας που αγωνιούν και στηρίζουν μετά πάθους την εκλεκτή κυβέρνησή τους. Οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες, θέλουν πράγματι μια ισχυρή κυβέρνηση για να προχωρήσει τη στρατηγική της πλουτοκρατίας που φορτώνει τα βάρη της κρίσης στο λαό προκειμένου να προστατεύει την κερδοφορία τους. Το ακριβώς αντίθετο όμως, δηλαδή μια ανίσχυρη κυβέρνηση αλλά και ΝΔ που στηρίζει την ίδια πολιτική, επιτάσσει το συμφέρον της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Αν δεν αποδυναμωθεί η κυβέρνηση και η ΝΔ, αν δεν αποσταθεροποιηθεί η κυριαρχία της αντιλαϊκής πολιτικής και των κομμάτων που τη στηρίζουν, τότε «μαύρο φίδι» που θα φάει το λαό την επομένη των εκλογών. Με άλλα λόγια, η πολιτική αστάθεια του αστικού πολιτικού συστήματος πρέπει να είναι ο επιδιωκόμενος στόχος του λαού στις εκλογές, ενώ πρέπει να τον αφήνει παγερά αδιάφορο η προσπάθεια της κυβέρνησης να τον εκβιάσει και να τον τρομοκρατήσει. Αντίθετα, πρέπει να δυναμώσει τη θέλησή του. Και μπροστά στις εκλογές να ψηφίσει «Λαϊκή Συσπείρωση» που στηρίζει το ΚΚΕ, ως μια βασική προϋπόθεση, μαζί με την ένταση των ταξικών αγώνων (θα συμβάλει και σ' αυτήν), που μπορεί να ανοίξει το δικό του δρόμο.
Συμπόρευση με το ΚΚΕ για την αντεπίθεση
Τους εκβιασμούς και τις πολύμορφες πιέσεις του λαού εντείνει η κυβέρνηση μαζί με όλα τα επιτελεία της πλουτοκρατίας, ώστε να διασφαλιστεί η συναίνεση των εργαζομένων στη συνολική αναμόρφωση της ζωής τους όπως απαιτούν τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Είναι ψέμα ο ισχυρισμός της κυβέρνησης (που στον έναν ή τον άλλο βαθμό στηρίζουν και τα υπόλοιπα κόμματα του ευρωμονόδρομου) πως αν πραγματοποιηθούν οι αναδιαρθρώσεις που ετοιμάζονται θα λυθούν τα λαϊκά προβλήματα. Το αντίθετο θα συμβεί. Η επιτάχυνση, αναπροσαρμογή και ολοκλήρωση των σχεδίων της άρχουσας τάξης (είτε αυτά προβλέπονται στο μνημόνιο, είτε προβλέπονται στα ίδια τα προγράμματα του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, του ΛΑΟΣ κ.λ.) μόνο στόχο έχουν την υπεράσπιση και ενίσχυση της κερδοφορίας των μονοπωλίων. Κι αυτό για το λαό δε σημαίνει τίποτα άλλο από νέα, δραματική επιδείνωση της ζωής του. Είναι χαρακτηριστικό άλλωστε πως, ήδη, η κυβέρνηση απροσχημάτιστα ομολογεί (και μάλιστα το διαφημίζει ως γνώρισμα της αποφασιστικότητάς της να περιφρουρήσει τις απαιτήσεις των μονοπωλίων) ότι δεν πρόκειται να παρέμβει ούτε για μέτρα στοιχειώδους προστασίας των πιο ευάλωτων τμημάτων του πληθυσμού, όπως πχ. η εξασφάλιση ολοκληρωμένης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης των ανέργων, η παρέμβαση για να μην κοπεί το ρεύμα ή το νερό σε σπίτια απλήρωτων εργατών, οι απολύσεις εγκύων κτλ.
Σ' αυτή τη βάση, είναι επιβεβλημένη η προετοιμασία του λαού, από σήμερα, για να αποκρούσει τα χειρότερα που έρχονται. Προετοιμασία που για να έχει δυναμική και προοπτική προϋποθέτει την αγωνιστική συστράτευση με το ΚΚΕ. Τη συμπόρευση με το Κόμμα που με συνέπεια, αταλάντευτα, ολόπλευρα, στοιχειοθετημένα προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή για τις συνέπειες που θα έχει για το λαό η πολιτική ΕΕ - ΠΑΣΟΚ - ΝΔ (σε συνθήκες κρίσης αλλά και καπιταλιστικής ανάπτυξης) αλλά και ότι, μόνη εναλλακτική για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων είναι η σύγκρουση με τα μονοπώλια.
Γι' αυτό και, τη μάχη των επικείμενων εκλογών, ο λαός δε μπορεί να μη τη δει ενταγμένη στην προετοιμασία της αντίστασής του ενάντια στα χειρότερα που έρχονται. Με ψήφο στο ΚΚΕ, στήριξη της «Λαϊκής Συσπείρωσης», πρέπει να στείλει σαφές μήνυμα καταδίκης όσων πετούν τα εναπομείναντα δικαιώματά του στον Καιάδα της «ανταγωνιστικότητας». Να πάρει μέτρα ώστε το αποτέλεσμα των εκλογών να δώσει ώθηση στην οργάνωσή του. Οσο περισσότερα ψηφοδέλτια της «Λαϊκής Συσπείρωσης» βγάλει η κάλπη, τόσο μεγαλύτερα θα είναι τα εμπόδια που θα μπορέσει ο λαός να ορθώσει στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Τόσο περισσότερες εστίες αντίστασης θα μπορέσει να χτίσει σε τόπους δουλειάς κι εργατογειτονιές.
Γιατί η συμπόρευση στην οποία καλεί το ΚΚΕ δεν είναι απλά μια καταγραφή εκλογικής μείωσης της δύναμης των κομμάτων που στηρίζουν την «ανταγωνιστικότητα». Αλλά, συμπόρευση για ένταση της αντιπαράθεσης με όσους στηρίζουν το κεφάλαιο. Για στοιχειοθετημένη αποκάλυψη των αδιεξόδων που γεννά για το λαό η πολιτική ΕΕ-ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Για οργάνωση της αντίστασης στη μεγαλοεργοδοσία για όλα τα ζητήματα που αφορούν τον εργάτη και την οικογένειά του. Για ανάδειξη της δύναμης που απελευθερώνει για το λαό η συμμαχία εργατικής τάξης - αυτοαπασχολούμενων - φτωχής αγροτιάς - νέων και γυναικών από τα λαϊκά στρώματα. Για προβολή της επικαιρότητας και ρεαλιστικότητας της ανάπτυξης που, με την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, θα ικανοποιεί τις διευρυνόμενες λαϊκές ανάγκες.
Feeds
